พูดแล้ว ซ่งหวั่นถิงก็บอกเรื่องที่ตอนนั้นตัวเองเพราะว่าเคราะห์ร้าย ถูกอาจารย์ล่ายฮ่องกงจอมปลอมคนนั้นหลอกลวง จนถึงไอ้สกุลล่ายถูกเย่เฉินจับได้ สุดท้ายประสบการณ์ที่เย่เฉินช่วยตัวเองทำลายค่ายล็อกมังกร ตั้งแต่ต้นจนจบให้กับเซียวชูหรัน
เซียวชูหรันได้ยินจนตกตะลึงอ้าปากค้าง เดิมทีเธอคิดว่าอุบายที่สามีตัวเองเรียกว่าฮวงจุ้ยนั้น ก็มีความหมายค่อนข้างหลอกลวงไม่มากก็น้อย
แต่ตอนนี้ได้ยินซ่งหวั่นถิงแนะนำแบบนี้ เธอถึงได้เข้าใจว่า เดิมทีสิ่งของอุบายนั้นของเย่เฉินเป็นเพียงแค่ของไม่มีอยู่จริง แต่มีผลอย่างแท้จริง
ดังนั้น เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “เมื่อก่อนฉันกังวลเป็นพิเศษว่าสามีของฉันดูฮวงจุ้ยให้คนอื่นโดยธรรมชาติ ซึ่งเป็นการหลอกลวงยุทธภพอย่างหนึ่ง กลัวว่าคนเหล่านั้นจะย้อนกลับมาคิดบัญชีกับเขา ตอนนี้ได้ยินคุณพูดแบบนี้ ฉันก็วางใจมากขึ้น”
ซ่งหวั่นถิงยิ้มเล็กน้อย พูดด้วยความจริงใจเป็นอย่างมาก: “อาจารย์เย่แตกต่างกับมิจฉาชีพยุทธภพเหล่านั้นเป็นอย่างมาก อาจารย์เย่พรสวรรค์ที่แท้จริง นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทุกคนก็เคารพกันอย่างทั่วถึงทุกด้าน”
พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของซ่งหวั่นถิงเปล่งประกายด้วยแสงระยิบระยับ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ใช่แล้วนายหญิงเย่ ฉันสงสัยมาโดยตลอด ฐานะเดิมและอาจารย์ถ่ายทอดวิชาของอาจารย์เย่คืออะไรกันแน่ เขาอายุขนาดนี้ จะชำนาญทักษะที่ลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูกมาขนาดนี้ได้ยังไง?”
เซียวชูหรันตอบด้วยความจริงจัง: “บอกกับคุณอย่างไม่ปิดบังนะคุณซ่ง สามีของฉันเท่าที่ฉันรู้จักเขา ไม่ได้มีอาจารย์ถ่ายทอดวิชาอะไร ยิ่งไปกว่านั้นเขาสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งนานมากแล้ว กลายเป็นเด็กกำพร้า เติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงตั้งแต่เด็ก ฉันคิดว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่น่าจะสอนสิ่งเหล่าให้กับเขา สำหรับว่าเขาเรียนรู้ทักษะเหล่านี้จากไหนกันแน่ ฉันก็ไม่ค่อยรู้”
ซ่งหวั่นถิงก็ถามไปตามสถานการณ์: “นายหญิงเย่ คุณบอกว่าอาจารย์เย่เขาสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งนานมากแล้ว งั้นทักษะเหล่านี้ของเขา ก็อาจจะก่อนหน้าที่พ่อแม่ของเขาเสียไป มีพ่อแม่ของเขาส่งต่อให้เขา ถ้าหากเป็นพรสวรรค์แต่กำเนิด ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้ตั้งแต่อายุยังน้อย”
เซียวชูหรันรู้ความหมายในคำพูดของซ่งหวั่นถิงที่ไหนกัน และพูดอย่างโง่เขลาว่า: “แต่ว่าตอนที่เย่เฉินเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพิ่งจะอายุแปดปี เด็กคนหนึ่งที่อายุแปดปีต่อให้มีความสามารถมากเพียงแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้ทักษะอะไรที่ลึกซึ้งได้นะ”
“อายุแปดปี?!”ซ่งหวั่นถิงตกใจ และอ้าปากถามว่า: “อาจารย์เย่เขา……เขาเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนที่อายุแปดปีจริงๆเหรอ?”
“ใช่ค่ะ”เซียวชูหรันพยักหน้าอย่างหนักแน่นและพูดว่า: “เรื่องราวนี้เมื่อก่อนเขาเคยบอกกับฉันหลายครั้งมาก ตามที่เขาพูด ตอนที่เขาอายุแปดปีพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุ และเขาไม่มีญาติคนอื่นในโลก ดังนั้นก็ถูกรับเลี้ยงโดยสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนเติบโต”
ซ่งหวั่นถิงย้อนคิดถึงเมื่อคืนนี้ อิโตะ นานาโกะวิเคราะห์รายละเอียดต่างๆ และร้องอุทานในใจว่า: “คราวนี้ ตอนที่อาจารย์เย่เข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เกือบจะเป็นเวลาเดียวกับที่กู้ชิวอี๋เริ่มตามหาเจ้าชายขี่ม้าขาว งั้นนี่ก็สามารถที่จะพิสูจน์ได้มากยิ่งขึ้น อาจารย์เย่ก็เจ้าชายขี่ม้าขาวคนนั้นของกู้ชิวอี๋!”
“นี่เป็นการพิสูจน์ว่าอาจารย์เย่ไม่ใช่คนเมืองจินหลิงด้วยซ้ำ แต่เป็นคนเย่นจิง!”
“ที่สำคัญกว่านั้นคือ กู้ชิวอี๋ไม่ได้เป็นเพียงแค่ดาราธรรมดา ผู้คนมากมายรู้ว่า ภูมิหลังครอบครัวของเธอแข็งแกร่งมาก เป็นตระกูลกู้ห้าอันดับแรกในประเทศ! ยิ่งไปกว่านั้นเป็นลูกสาวคนเดียวของกู้เย้นจงประธานกู้ซื่อกรุ๊ป!”
“อาจารย์เย่สามารถมีการหมั้นหมายกับกู้ชิวอี๋ที่หน้าดีร่ำรวยแบบนี้ สามารถพิสูจน์ได้ว่าตัวของอาจารย์เย่ก็เป็นทายาทของตระกูลที่มีชื่อเสียง!”
“และเมื่อมองดูในประเทศแล้ว มีตระกูลใหญ่จำนวนไม่มากสามารถที่คู่ควรเหมาะสมกับตระกูลกู้ และภายในขอบเขตของเย่นจิง ตระกูลใหญ่แบบนี้ก็น้อยมาก มีเพียงตระกูลซูและตระกูลเย่……”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ในใจของซ่งหวั่นถิงก็กระตุกหนึ่งที คำถามภายในส่วนลึกของหัวใจก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น: “ตระกูลเย่?! อาจารย์เย่?! หรือว่า……”