บทที่ 3067

หลังจากนั้น ผู้บัญชาการกองพันทหารพลร่มที่สองตะโกนด้วยความหวาดกลัวว่า:”ท่านจอมพล เรา……พวกเราก็ถูกซุ่มโจมตีเช่นกัน……การระเบิดนั้นรุนแรงมาก เรา……แทบจะสูญเสียจนไม่เหลือเลย! พี่น้องที่ยังมีชีวิตอยู่ต่างก็บาดเจ็บหนัก เต็มไปด้วยเลือดและชิ้นส่วนแยกหมด……” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ร่างของเฉินจงเหล่ยก็นิ่งไปทันที เขาไม่เคยคิดฝันว่า ฝั่งเหนือก็อยู่ในการคาดของศัตรูเช่นกัน ผลก็คือคนเก่งนับพันที่เขาส่งมา ถูกอีกฝ่ายลักโจมตี! ทั้งๆที่เขาจะไปลักโจมตีฝ่ายตรงข้าม และส่งคนเก่งทุกคนที่เหมาะสมที่สุดสำหรับภารกิจตัดหัวไป ทำไมเพิ่งลงพื้น ก็ถูกระเบิดถึงตายและบาดเจ็บมากกว่าครึ่งทันที? ศัตรูวางกลยุทธ์ และจัดการเรื่องนี้ล่วงหน้าได้อย่างไร? ในตอนที่เฉินจงเหล่ยตกอยู่ในความสงสัยตัวเองอย่างสุดขีด ทหารของคามมิตได้โจมตีอย่างเต็มที่! คามมิตได้แบ่งฐานออกเป็นทั้งหมดห้าพื้นที่ ตามคำแนะนำของเย่เฉิน และแต่ละพื้นที่จะแบ่งออกเป็นหลายสิบพิกัดโดยละเอียดตามตำแหน่งของจุดระเบิด ดังนั้น หลังจากที่ทหารในบังเกอร์แต่ละแห่ง รู้ว่าจุดระเบิดแต่ละระเบิดตามแผนที่ที่ทำเครื่องหมายไว้ ก็รู้ตำแหน่งปัจจุบันของศัตรูอย่างชัดเจนทันที ทันทีหลังจากนั้น คามมิตได้ส่งทหารแปดร้อยนาย ไปล้อมกองพันทหารพลร่มจากด้านหน้าและด้านหลัง ในเวลาเดียวกัน ทหารปืนใหญ่ในหลุมทางด้านหลังของฝั่งใต้ได้ปล่อยปืนครกขนาดเล็ก 20 ลูกทันที เล็งไปที่จุดระเบิดของฝั่งเหนือจากทางเข้าหลุมของฝั่งใต้ และเตรียมยิงปืนใหญ่อีกรอบไปยังกองพันทหารพลร่มที่สองของฝั่งเหนือ โครงสร้างของปืนครกนั้นเรียบง่าย พูดตรงๆ ก็แค่ลำกล้องเรียวยาวที่ยึดกับขาตั้งกล้อง ปืนประเภทนี้มีระยะยิงที่สั้นและพลังต่ำ เมื่อเทียบกับปืนใหญ่แบบลากจูงแล้ว มันแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่ว่า อาวุธนี้ก็มีข้อดีของมันเช่นกัน ข้อดีที่ใหญ่ที่สุด คือมีความคล่องตัวและพกพาสะดวก มาก็ยิง ยิงเสร็จก็ไป การยิงก็ง่ายมากเช่นกัน แค่ปรับมุมและใส่กระสุนจากปากกระบอกปืน ก็จะยิงทันที ในช่วงสงครามต่อต้านการรุกรานของญี่ปุ่น พลโททหารบกอาเบะ โนริฮิเดะ หรือที่รู้จักกันในนามดอกไม้นายพลผู้ยิ่งใหญ่ ถูกทหารปืนใหญ่หนุ่มแห่งกองทัพลู่ที่แปดใช้ปืนครกนัดเดียวตาย (*หลังจากอาเบะ โนริฮิเดะเสียชีวิตในการสู้รบในปี พ.ศ. 2482 “หนังสือพิมพ์อาซาฮิ ชิมบุน” ของญี่ปุ่นเขียนว่า”การจากไปของผู้บัญชาการระดับพลโท เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยตั้งแต่ก่อตั้งกองทัพจักรวรรดิ” และ “ดอกไม้นายพลผู้ยิ่งใหญ่ตายที่ไป ภูเขาไท่ห่งซาน”) เป็นเพราะข้อดีเหล่านี้เอง ที่ทำให้ปืนครกแบบนี้ยังไม่ถูกพั่วจวินยกเลิก ทหารปืนใหญ่ของคามมิต รู้ตำแหน่งจุดระเบิดทุกจุดของฝั่งเหนือเป็นอย่างดี ดังนั้นก่อนจะยิงจึงได้ปรับอย่างรวดเร็ว ผ่านไปหนึ่งหรือสองนาที ปืนครกทั้งยี่สิบครกก็เริ่มโจมตีทีละนัด! ยิ่งไปกว่านั้น จุดที่ลงของกระสุนนั้นแม่นยำมาก และมันก็ระเบิดเกือบตรงกลางจุดรวมพลของกองพันทหารพลร่มที่สอง ทหารสำนักว่านหลงห้าร้อยนายในกองพันทหารพลร่มที่สอง เดินทีก็ถูกระเบิดอย่างรุนแรงแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีเวลาได้ทำการจัดอะไร กระสุนปืนครกที่เต็มไปหมด เหมือนกับลูกเห็บ ตกอยู่ข้างๆพวกเขา ตอนนี้ บนยอดภูเขาทางฝั่งเหนือ ได้กลายเป็นนรกบนดินแล้ว หลังจากยิงกระสุนไปหลายรอบ อัตราการตายของทหารของสำนักว่านหลงในฝั่งเหนือทั้งหมดนั้น มันเกิน 90%แล้ว คนที่ยังเหลืออยู่นั้น ตอนนี้กำลังจะตาย “ทอมมี่! ทอมมี่ ได้ยินแล้วตอบเร็ว!”เฉินจงเหล่ยแทบขะทรุดแล้ว เขาตะโกนชื่อผู้บัญชาการกองพันทหารพลร่มที่สองในระบบสื่อสาร แต่ว่า อีกด้านของระบบสื่อสาร นอกจากลูกกระสุนปืนใหญ่ที่หนาแน่นแล้ว ยังจะมีใครตอบเขาได้อีก? ผู้บัญชาการกองพันทหารพลร่มที่สอง ทอมมี่ จอห์นสัน ชาวอังกฤษ ถูกกระสุนปืนครกฆ่าตาย ตั้งแต่เริ่มยิงรอบแรกแล้ว เฉินจงเหล่ย ฟังเสียงของกระสุนปืนครกระเบิดไม่หยุด ในระบบสื่อสาร น้ำตาก็ไหลลงมาตามใบหน้าอย่างหยุดไม่ได้ เขารู้ว่ากองพันทหารพลร่มที่สองคงจะไม่มีทางหวนคืนกลับมาได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงพูดกับผู้บัญชาการกองพันทหารพลร่มหนึ่งทันที:”โอนิซึกะ! นายต้องอดทนไว้! อย่ายอมแพ้เด็ดขาด ฉันจะให้ทหารห้าพันนายของกองทัพรัฐบาลระดมโจมตี ไม่ว่ายังไงฉันก็จะช่วยพวกนายกลับมาให้ได้!” ผู้บัญชาการกองพันทหารพลร่มหนึ่ง เคนตะ โอนิซึกะชาวญี่ปุ่นฝืนยิ้มด้วยความเจ็บปวด และพูดว่า:”ท่านจอมพล ไม่ต้องหนักใจแล้ว……ศัตรูพุ่งเข้ามาแล้ว……ลาก่อน……ท่านจอมพล……