ทุกคนต่างก็โหวกเหวกขึ้นมา
“หมอบไปอย่างนี้เลย?”
“ทิ้งมาสองร้อยล้านแล้ว ปรากฏว่าบอกหมอบก็หมอบเนี่ยนะ ไอ้นี่มันเล่นเป็นรึเปล่าเนี่ย?”
“รู้แต่แรกว่าเขาโง่ขนาดนี้ เมื่อกี้ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องกินเขาสักตา! อย่าได้ให้วิลเลียมชนะคนเดียวไปจนหมด!”
ในเวลานี้วิลเลียมแทบจะยิ้มหน้าบาน แต่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้จริงๆ จึงทำได้เพียงตั้งสติสักพักแล้วเอ่ยปากพูดว่า “คุณเย่ครับ ตอนนี้คุณไม่มีชิปที่จะเล่นในรอบต่อไปแล้ว คุณว่าเรามาเคลียร์เงินกันก่อนดีมั้ยครับ?”
เย่เฉินขมวดคิ้ว เอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “นี่แม่งดวงซวยจริงๆเลย! ทำไมวันนี้ถึงดวงซวยขนาดนี้นะ….”
พูดจบ เขาก็มองวิลเลียม ถามว่า “ฉันต้องเสียเงินไถ่ชิปคืนกลับมาแล้วใช่มั้ย?”
“ใช่ครับๆๆ!” วิลเลียมยิ้มจนหน้าบานสะพรั่ง หรี่ตาพูดว่า “คุณเย่ครับ ผมเอาเลขบัญชีธนาคารสวิสให้คุณ?”
“ได้” เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า “นายให้เลขบัญชีฉันมาก่อน เดี๋ยวฉันสั่งให้ทางบัญชีโอนเงิน”
พูดจบ เย่เฉินก็พูดต่อว่า “ใช่สิ โอนเงินระหว่างธนาคาร แล้วยังโอนเงินยูโรด้วย คงจะต้องยุ่งยากแน่นอน เงินคงไม่เข้าทันที คงไม่สามารถให้ทุกคนรอให้เงินของฉันเข้าบัญชีได้หรอก เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันเอาคองคอร์ดของฉันวางจำนองไว้ที่นายก่อน เขียนสัญญาจำนองให้นายหนึ่งใบ เซ็นชื่อให้เรียบร้อย ราคาส่วนลดสามร้อยล้านยูโร นายให้ชิปฉันสามสิบล้าน พอให้ฉันเล่นอีกสักตาก็พอแล้ว นายว่ายังไง?”
ในใจวิลเลียมดีใจจนแทบบ้าแล้ว แต่สีหน้ากลับเสแสร้งแกล้งทำเป็นลำบากใจเป็นอย่างมาก พูดว่า “คุณเย่ครับ เครื่องบินคองคอร์ดลำนั้นของคุณนั้นหาได้ยากก็จริง แต่ว่าเครื่องบินคองคอร์ดนี้ก็เป็นเครื่องบินเก่าแล้ว ราคาส่วนลดสามร้อยล้านมันจะเยอะไปหน่อยรึเปล่าครับ?”
เย่เฉินมองวิลเลียม ส่ายหน้าใส่เขาด้วยสีหน้าดูถูกและพูดว่า “เพราะงั้นฉันว่านายคนนี้ทำอะไรก็จู้จี้จุกจิก เหมือนกับสาวๆ！ยังไม่พูดถึงว่าเครื่องบินลำนั้นของฉันเป็นรุ่นที่เลิกผลิตแล้ว อีกอย่างยังเสียเงินทุนมากมายในการปรับปรุงตกแต่งใหม่ แค่พูดถึงว่าวันนี้ที่นายชนะฉันได้เกือบพันล้าน แม้ว่าเครื่องบินคองคอร์ดนี้จะจำนองให้นานในราคาส่วนลดสามร้อยล้านยูโร นายว่ามันก็แค่ไพ่แค่ตาเดียวเองไม่ใช่หรือไง? ไพ่แค่ตาเดียวนายก็ชนะคืนกลับไปแล้ว ถึงตอนนั้นเครื่องบินก็เป็นของนาย สองร้อยล้านกับสามร้อยล้าน มีความแตกต่างอะไรกัน?”
โอลิเวียเข้าใจเหตุผลนี้ จึงรีบพูดว่า “วิลเลียม！คุณเย่พูดถูก นายนี่ไม่ลูกผู้ชายเลยนะ！เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังจะมาคิดเล็กคิดน้อย รีบตอบตกลงคุณเย่ แล้วเอาชิปอีกสามสิบล้านให้กับคุณเย่ซะ！”
ในเวลานี้วิลเลียมถึงได้สติ คิดในใจ “แม่งเอ้ยใช่สิ！ยังไงซะเย่เฉินก็เอาเครื่องบินจำนองไว้ที่ฉัน ไม่ว่าฉันจะให้ราคาส่วนลดเท่าไหร่ สุดท้ายก็ตกเข้าในกระเป๋าฉันอยู่ดี ถึงตอนนั้นไม่เพียงแต่เครื่องบินเป็นของฉัน แล้วเย่เฉินยังต้องให้ฉันอีกหนึ่งพันล้านยูโร วันนี้ฉันนี่แม่งโชคดีโคตรๆเลย！”
คิดถึงนี่ วิลเลียมก็รีบเอาออกมาสามสิบล้านจากกองชิปของตัวเอง ดันไปตรงหน้าเย่เฉินด้วยสองมืออย่างเคารพ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเย่ครับ ชิปสามสิบล้าน เชิญคุณรับไว้ครับ”
เย่เฉินยื่นมือไปรับชิปสามสิบล้านนั้น พยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็มองไปที่โอลิเวีย พูดอย่างจริงจังว่า “โอ๊ย โอลิเวีย พูดตามจริงนะ เธอหาคู่ครองคนนี้มา เสียดายตัวเธอมากเลยจริงๆ!”
โอลิเวียเองก็รู้สึกว่าวิลเลียมคนนี้นั้นใช้ไม่ได้ แต่ยังไงซะวันนี้พวกเธอสองคนก็เล่นเป็นสามีภรรยากันแล้ว วันนี้วิลเลียมชนะเย่เฉินเท่าไหร่ ก็ถือเป็นครึ่งหนึ่งของโอลิเวียตัวเธอด้วย
เย่เฉินดันชิปมาตรงหน้าของตนเอง เสนอตัวขอกระดาษปากกาด้วยตัวเอง แล้วก็เขียนสัญญาจำนองง่ายๆฉบับหนึ่ง จากนั้นก็เซ็นชื่อและประทับลายนิ้วมือ
เมื่อจัดการเสร็จแล้ว เขาก็ยื่นเขาใบสัญญาจำนองให้กับวิลเลียม จากนั้นก็เหลือบมองหน้าเจ้ามือที่แจกไพ่คนนั้น พูดอย่างเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้มว่า “ฉันว่านะน้องชาย ตานี้ต้องแจกไพ่ให้กูดีๆละ นายดูสิกูแพ้มาเยอะขนาดนี้แล้ว ควรจะให้กูชนะสักตาได้แล้วมั้ง?”
เจ้ามือคนนั้นกำลังอยากจะพูดเป็นมารยาทสักหน่อย แต่จู่ๆก็รู้สึกว่ามีพลังล่องหนบางอย่างเข้าสู่สมอง ตามมาด้วย เขารีบพยักหน้าอย่างเคารพ
แต่ว่า ความเปลี่ยนแปลงอันเล็กน้อยนี้ของเขา นอกจากเย่เฉินแล้ว ไม่มีใครสังเกตเห็น…