เมื่อเย่เฉินหยิบยกความคิดที่ว่าให้สำนักว่านหลงปฏิรูปในตอนเริ่มต้นนั้น ลึกๆ ภายในใจของว่านพั่วจวินเห็นด้วยเต็มท่ี
เพียงแต่ว่า สิ่งเดียวที่เขาเป็นกังวลก็คือความสามารถที่จะได้กำไรหลังจากปฏิรูปแล้ว
ตอนนี้เขาไม่พึงต้องการเงิน ทว่าทหารหลายหมื่นนายของสำนักว่านหลงต้องการดำรงชีวิต ค่าใช้จ่ายของคนกลุ่มนี้ค่อนข้างมาก หากสำนักว่านหลงไม่สามารถบรรลุจุดคุ้มทุนได้ เช่นนั้นเขาก็คงบอกเล่าให้ทหารทั้งหมดของสำนักว่านหลงฟังได้ยาก
ทว่า หลังจาดที่ได้ฟังที่เย่เฉินบรรยายถึงแผนการในอนาคตแล้ว เขาก็มีความมั่นใจขึ้นมาทันที
ดังนั้น เขาจึงถามเย่เฉินว่า: “คุณเย่ คุณเข้าใจเรื่องเงินเดือนของผู้รักษาความปลอดภัยนานาชาติสองรูปแบบที่กล่าวมาด้านหลังหรือไม่? ผมอยากจะคำนวณคาดการณ์ดูสักหน่อยถึงความผันผวนของรายได้ของสำนักว่านหลงในอนาคต”
เย่เฉินเอ่ย: “เรื่องรายละเอียดฉันไม่รู้มากหรอก เดี๋ยวฉันไปสอบถามดูสักหน่อย”
สิ้นเสียง เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเฮ่อจือชิวก่อน
เดิมทีเฮ่อจือชิวก็เข้าใจเรื่องการขนส่งระหว่างประเทศอย่างลึกซึ้งอยู่แล้ว อีกทั้งตอนนี้ก็ได้เริ่มบริหารบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัดแล้วด้วย เขาจึงรู้จักข่าวสารรายละเอียดของตลาดการขนส่งมากยิ่งขึ้น
ปลายสายรับโทรศัพท์ เฮ่อจือชิวเอ่ยถามอย่างกลบความตื่นเต้นไว้ไม่ได้: “คุณเย่ คุณกลับมาจินหลิงแล้วเหรอ?”
“กลับมาแล้ว” เย่เฉินถามว่า: “จือชิว ฉันโทรมาเพราะอยากจะถามเธอหน่อย ว่าเธอรู้จักค่าตอบแทนของงานรักษาความปลอดภัยการขนส่งนานาชาติในปัจจุบันนี้ไหม?”
เฮ่อจือชิวเอ่ยอธิบาย: “ถ้าอยู่ที่อ่าวเอเดน ปกติแล้วเรือขนส่งหนึ่งลำ ต้องการพนักงานรักษาความปลอดภัยนานาชาติสามถึงห้าคน บริษัทรักษาความปลอดภัยจะส่งพนักงานรักษาความปลอดภัยนานาชาติมาที่เรือโดยตรงผ่านเฮลิคอปเตอร์เมื่อเรือสินค้าใกล้จะเข้าอ่าวเอเดน และเมื่อเรือสินค้าออกจากอ่าวเอเดนอย่างราบรื่นแล้วค่อยใช้เฮลิคอปเตอร์มารับกลับไป กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ค่าใช้จ่ายปกติแล้วจะอยู่ที่สองแสนดอลลาร์โดยประมาณ”
“สองแสนดอลลาร์งั้นเหรอ?” เย่เฉินเอ่ยด้วยความตกตะลึง: “สูงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เฮ่อจือชิวเอ่ย: “คุณเย่ นี่เป็นราคาตั้งแต่ต้นปีแล้ว ตอนนี้ราคาผู้รักษาความปลอดภัยนานาชาติสูงขึ้นกว่าแต่เดิมอีก แต่ให้บริการเหมือนเดิม เหมือนจะถึงสามแสนดอลลาร์แล้วละ…”
“สาเหตุที่ราคาเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้หลักๆ เป็นเพราะราคาขนส่งนานาชาติตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันพุ่งสูงขึ้นมาโดยตลอด พุ่งสูงขึ้นจนทุบสถิติไปแล้ว”
“ค่าขนส่งตู้คอนเทนเนอร์มาตรฐานจากท่าเรือชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้หัวเซี่ยเรา ไปจนถึงท่าเรือลอสแอนเจลิสสหรัฐอเมริกา จากพันกว่าดอลลาร์ได้พุ่งสูงปรี๊ดไปเกือบสองหมื่นดอลลาร์เรียบร้อยแล้ว”
“เรือขนส่งสินค้าขนาดใหญ่ที่บรรจุตู้คอนเทนเนอร์มาตรฐานได้มากกว่าหมื่นตู้ ค่าขนส่งสำหรับการขนส่งเต็มลำต่อครั้งอยู่ที่หนึ่งถึงสองร้อยล้านดอลลาร์ ส่วนเรือที่บรรจุได้มากกว่าสองหมื่นตู้คอนเทนเนอร์ ขนส่งครั้งเดียวก็สามารถคืนทุนเรือได้แล้ว เจ้าของเรือได้เงินเป็นกอบเป็นกำ ดังนั้นก็ยอมที่จะจ่ายหลายแสนดอลลาร์เพื่อการันตีความปลอดภัยเหมือนกัน”
เย่เฉินถามอีกครั้ง: “แล้วตอนนี้โจรสลัดทางอ่าวเอเดนออกมาบ่อยไหม?”
“บ่อย” เฮ่อจือชิวเอ่ยอธิบายต่อ: “โจรสลัดทางนั้นไม่หยุดหย่อนกันเลย ยิ่งตลาดการขนส่งรุ่งเรืองแค่ไหน พวกเขาก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้น หากพวกเขาปล้นเรือสินค้าลำหนึ่ง จะยึดทั้งเรือและคนเป็นตัวประกันจากนั้นก็จะเรียกค่าไถ่จากเจ้าของเรือ โดยเรือหนึ่งลำอย่างน้อยก็เริ่มต้นที่หลายร้อยล้านดอลลาร์ บางครั้งก็ถึงขั้นสิบล้านขึ้นไป เจ้าของเรือก็ไม่กล้าไม่ให้ อีกทั้งเจรจากันไปมาก็เสียเวลามากๆ ด้วย เสียค่าขนส่งครั้งหนึ่งไป อาจเสียรายได้ค่าขนส่งหลายสิบล้านหรือกระทั่งหลายร้อยล้านดอลลาร์เลย ดังนั้นตอนนี้เจ้าของเรือถึงให้ความสำคัญกับการรักษาความปลอดภัยนานาชาติมาก เรือขนส่งขนาดใหญ่ก็ยอมจ่ายเงินส่วนนี้”
สิ้นเสียง เฮ่อจือชิวเอ่ยขึ้นอีก: “จริงสิ หลังจากที่บริษัทขนส่งตระกูลซูเข้ามาร่วมแล้ว พวกเราก็เริ่มขนส่งสินค้าตามปกติแล้ว เรือของเราเองก็จะจ้างบริการรักษาความปลอดภัยนานาชาติเหมือนกัน”