ในเวลาเดียวกัน ผู้นำโจรสลัดที่จี้ปล้นเรือเจริญรุ่ง ได้รออยู่ในกองบัญชาการใหญ่ไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ก็ไม่ได้รับการตอบกลับจากบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัด
ท่าทีของบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัดก็ไม่แยแสแบบนี้ ในช่วงยี่สิบปีที่เขาเป็นโจรสลัด ยังคงเจอเป็นครั้งแรก
ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นโจรสลัดมายี่สิบปี เป็นครั้งแรกที่ปล้นเรือลำหนึ่งที่น้ำหนักมากขนาดนี้ ผลปรากฏว่ายังเจอกับเจ้าของเรือไม่สนใจ สิ่งนี้ทำให้เขาหมดความอดทนในทันที
เขาเดินไปเดินมาที่กองบัญชาการของตัวเอง และในปากก็พูดไปด่าไปว่า: “บริษัท นานาซูขนส่ง จำกัดนี้โง่หรือเปล่า? ไม่อย่างนั้น ทำไมตอนนี้ยังไม่ตอบรับข้อเรียกร้องของฉัน?”
ทหารด้านข้างที่ถือเอเคเอ่ยปากพูดว่า: “ลูกพี่ คาดการณ์ว่าพวกเขาอยากจะถ่วงเวลาก่อน เดี๋ยวจะต่อราคาได้ง่าย”
“ต่อรองราคาเหรอ?”ผู้นำโจรสลัดเยาะเย้ยด้วยความดูถูกว่า: “นี่เป็นเรือขนาดใหญ่ลำหนึ่ง! มีตู้คอนเทนเนอร์เกือบสองหมื่นตู้บรรทุกไปยุโรป ไม่รู้ว่าข้างในมีของดีอยู่มากแค่ไหน! ถ้าไม่จ่ายเงิน กูก็จะเปิดตู้คอนเทนเนอร์เกือบสองหมื่นนี้ทั้งหมด!”
ทหารพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก: “ลูกพี่ ท่าเรือของพวกเราก็มีปั้นจั่นหนึ่งเครื่อง ยกตู้คอนเทนเนอร์ได้ครั้งละหนึ่งตู้เท่านั้น จะเอาตู้คอนเทนเนอร์สองหมื่นกว่าลงมาได้ยังไง…….”
ผู้นำโจรสลัดพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “นี่ก็ง่ายดายไม่ใช่เหรอ? ถึงเวลานั้นก็เปิดตู้ตรงทะเล! ของมีค่าเก็บเอาไว้แล้วโยนตู้ลงทะเล สำหรับของไร้ค่าเหล่านั้น ก็โยนสินค้าลงทะเลพร้อมตู้ในทันที!”
ทหารพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “ตู้มากมายขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะเปิดของดีอะไรออกมาได้!”
ผู้นำโจรสลัดแสยะยิ้มพูดว่า: “วางใจเถอะ ของดีมีมากมายอย่างแน่นอน ไม่แน่อาจจะเปิดมาเป็นรถสปอร์ตพอร์เชองวดหนึ่ง!”
ทหารอีกคนหนึ่งรีบพูดว่า: “ลูกพี่ เรือลำนั้นเดินทางจากหัวเซี่ย(ชื่อเรียกประเทศจีนสมัยก่อน)ไปยุโรป แต่พอร์เชอผลิตในยุโรป ดังนั้นความเป็นไปได้ที่จะมีพอร์เชอบนเรือลำนั้นแทบจะเป็นศูนย์”
ผู้นำโจรสลัดตบหน้าหนึ่งฉาดอย่างแรง และด่าว่า: “แม่งเอ๊ย ฉันให้แกพูดมากเหรอ?! มีแต่แกที่รู้มากเหรอ?”
ทหารที่โดนตบหน้าหนึ่งฉาด ถอยหลังหลายก้าวในทันที ก้มหน้าลงด้วยท่าทางความน้อยใจ
ในเวลานี้ เรือเจริญรุ่งที่ถูกลูกน้องของเขาจี้ปล้น ก็ส่งข้อความผ่านวิทยุมาอย่างกะทันหัน
ในวิทยุ ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเอ่ยปากพูดว่า: “ใครคือบัลเดอร์? ให้เขาคุยกับฉัน”
ผู้นำโจรสลัดนิ่งอึ้งชั่วขณะ และขมวดคิ้วพูดว่า: “ใครกำลังพูดอยู่?!”
นักส่งสัญญาณที่เฝ้าอยู่หน้าเครื่องวิทยุก็ส่ายหน้าด้วยความมึนงง และพูดว่า: “ดูเหมือนว่าจะถูกส่งมาจากเรือบรรทุกสินค้าหัวเซี่ยที่พวกเราไปลักพาตัวมา……ยิ่งไปกว่านั้นน้ำเสียงฟังดูก็ไม่ใช่คนของพวกเรา ……”
“แม่งเอ๊ย!”บัลเดอร์ผู้นำโจรสลัดด่าอย่างโกรธจัดในทันที: “สมองของพวกเขาหลายคนถูกหมาแดกไปหรือเปล่า? ทำไมถึงได้เปิดเผยชื่อของฉันให้คนอื่นรู้?”
จากนั้น เขาเดินไปตรงหน้าเครื่องวิทยุแล้ว ยื่นมือไปหยิบวิทยุ และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “พวกแกทั้งหลายปล้นเรือลำหนึ่งเป็นครั้งแรกเหรอ?! ทำไมปล่อยให้ตัวประกันคนหนึ่งพูดกับฉันโดยตรง?!”
มีการเยาะเย้ยจากปลายสายอีกด้านของสถานีวิทยุดังมา ทันใดนั้น อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงบีบบังคับอย่างมาก: “ฉันแค่อยากบอกกับแกหน่อยว่า ลูกน้องแปดคนของแกถูกสำนักว่านหลงควบคุมตัวไว้แล้ว สองคนในนั้นเพราะว่าดื้อด้านไม่ยอมทำตามคำสั่ง ตอนนี้ถูกฉันฆ่าทิ้งแล้ว สำหรับอีกหกที่เหลือ แกต้องเอาเงินหกล้านดอลลาร์สหรัฐมาไถ่ตัวคน ไม่อย่างนั้น รับผิดชอบผลลัพธ์ที่จะตามทีหลังด้วย!”
“อะไรนะ?!”บัลเดอร์ทั้งคนก็ตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก และด่าว่าในทันที: “แกแม่งเป็นใครวะ? กล้าลงมือกับคนของฉัน ฉันว่าแกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่มั้ย?!”
อีกฝ่ายพูดอย่างเย็นชาว่า: “ฉันบอกแล้วว่า ฉันเป็นคนของสำนักว่านหลง ฉันรู้ว่าโซมาเลียล้าหลังมาก แต่แกก็ไม่มีทางถึงกับไม่เคยได้ยินสำนักว่านหลงมาก่อนนะ?”
บัลเดอร์ถึงได้ดึงสติกลับมา ในใจก็ตกตะลึงในทันใด
เขาคาดไม่ถึงว่า สำนักว่านหลงซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในแวดวงของทหารรับจ้าง จะเกี่ยวข้องกับเรือบรรทุกสินค้าที่ตัวเองจี้ปล้นมา เขาถามโดยไม่รู้ตัวว่า: “ฉันทำธุรกิจของฉัน เกี่ยวอะไรกับสำนักว่านหลงของพวกแก?”
อีกฝ่ายพูดอย่างเย็นชาว่า: “ตอนนี้สำนักว่านหลงได้เริ่มดำเนินกองกำลังติดอาวุธคุ้มกันในอ่าวเอเดนอย่างเป็นทางการแล้ว ถ้าหากคนของแกกล้าลงมือกับเรือบรรทุกสินค้าที่สำนักว่านหลงคุ้มกัน งั้นพวกเราสำนักว่านหลงก็ไม่มีทางอ้อมมือเด็ดขาด! ”
“บัดซบ!”บัลเดอร์ออกมาทำงานอยู่ยี่สิบปี ยังไม่เคยถูกใครข่มขู่ขนาดนี้มาก่อน ก็โกรธจัดเป็นอย่างมาก และกัดฟันด่าว่า: “ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นสำนักว่านหลงหรือว่าเป็นองค์กรทหารรับจ้างอะไร อ่าวเอเดนเป็นถิ่นของกู กูยึดครองที่นี่มายี่สิบปี ยังไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับกู! ต่อจากนี้ถ้าหากแกไม่ปล่อยคนของกู ตราบใดที่เป็นเรือบรรทุกสินค้าที่สำนักว่านหลงของพวกแกคุ้มกัน กูก็จะฆ่าคนบนเรือทั้งหมด!”