เมื่อตอนที่เดินผ่านเธอไป เฟ่ยเข่อซินเห็นหน้าด้านข้างของทั้งสอง และความคิดแรกในใจของเธอก็คือ “ชายหนุ่มคนนี้ค่อนข้างหล่อดี”
และคนสองคนที่เดินผ่านเธอไป ก็คือเย่เฉินและเฉินจื๋อข่ายนั่นเอง
เย่เฉินได้นัดซ่งหวั่นถิงมาพอดี เพื่อจะหารือเกี่ยวกับรายละเอียดถัดไปของการประมูลกับเฉินจื๋อข่าย ทันทีที่มาถึงประตูโรงแรม เฉินจื๋อข่ายก็ได้รออยู่ที่ประตูแล้ว
เมื่อทั้งสองพบกัน เฉินจื๋อข่ายก็บอกเขาก่อนว่า เหล่าทหารของสำนักว่านหลงที่ซุ่มตัวอยู่ที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียน ได้จับกุมตัวสายลับหลายคนที่แฝงตัวอยู่ในบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่เมื่อคืนและตอนเที่ยงของวันนี้ ตอนนี้คนเหล่านี้ถูกควบคุมอย่างเข้มงวดแล้ว แต่ยังไม่ได้เคลื่อนย้าย
ในเวลาเดียวกัน ทหารของสำนักว่านหลงก็พบชายคนหนึ่งที่ส่อเสียดอยู่แถวๆ บริเวรบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน แม้ว่าชายคนนี้จะดูเหมือนคนหัวเซี่ยมาก แต่เขาก็เคยถูกน้องชายของหงห้าถ่ายรูปไว้ เมื่อตอนที่เขามาถึงเมืองครั้งแรกก่อนหน้านี้ และออกจากด่านศุลกากร และตอนนี้พบเขาอยู่ที่บริเวรบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน และก็ได้ติดตามเขาอย่างใกล้ชิดในทันที
ตามที่เฉินจื๋อข่ายกล่าวมา ชายคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากขุดดินใกล้กับบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน และเก็บตัวอย่างพืชบางส่วน และไม่ได้แอบเข้าไปภายในของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน
อีกอย่าง จากการตรวจสอบของสำนักว่านหลง พบว่าบุคคลดังกล่าวชื่อว่าชุนเป นากามูระ เป็นนักจุลชีววิทยาและเภสัชกรชาวญี่ปุ่น-อเมริกัน
สำหรับสายลับเหล่านั้น ความต้องการของเย่เฉินนั้นก็คือส่งไปที่หงห้าเพื่อควบคุมดูแลอย่างเข้มงวดแน่นอนอยู่แล้ว
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่รู้ว่าชุนเป นากามูระ คนนี้เป็นนักวิจัยด้านยา เย่เฉินก็เตรียมที่จะให้คนจับตัวเขาไว้เช่นกัน
ในทางตรงกันข้าม เขายังขอให้เฉินจื๋อข่ายออกคำสั่งลงไป อย่าไปสนใจกับไอ้คนนั้น ปล่อยให้เขาศึกษาอย่างตามใจ
ไม่ว่ายังไง เย่เฉินยังหวังว่าชาวอเมริกันจะเสียเวลาและพลังงานอีกมากมาย ในการวิจัยแบบย้อนกลับ
เมื่อเฉินจื๋อข่ายรายงานสถานการณ์เหล่านี้ เขาก็ระมัดระวังตัวอย่างมาก เขาใช้คำคลุมเครือในหลายๆ ที่ และเขาไม่กล้าเรียกเย่เฉินว่าคุณชายตอนที่อยู่ด้านนอก แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งเขาและเย่เฉินก็ไม่คิดว่า ด้วยบทสนทนาเพียงเล็กน้อยเช่นนี้ จะปล่อยให้คนที่มีใจได้ยินไปจนได้
เฟ่ยเข่อซินได้ยินในเนื้อหาที่ไม่มากนัก
เธอได้ยินเพียงแค่ว่าให้ส่งคนไปที่หงห้า หงห้าเป็นใคร เธอไม่รู้ ที่ของหงห้าคือที่ไหน เธอก็ไม่รู้
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอได้ยินเย่เฉินพูดถึงคำว่าหวั่นถิงสองคำนี้ เธอก็ให้ความสนใจขึ้นมาทันที
เพราะว่า เธอมีความเข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับซ่งซื่อกรุ๊ปมาก่อน และรู้ว่าผู้ที่ดูแลกซงซื่อกร๊ปนั้น มีชื่อว่าซ่งหวั่นถิง
อีกอย่าง เธอได้ยินคำว่าคุณหนูซ๋งจากปากของเฉินจื๋อข่ายสามคำนี้อีกครั้ง เมื่อรวมกับ “หวั่นถิง” และ “ซ่ง” เธอก็ยืนยันได้ทันทีว่าทั้งสองคนกำลังพูดถึงซ่งหวั่นถิงอยู่
ในขณะนี้ เธอสงสัย และคิดกับตัวเองว่า “หรือว่าตอนนี้ซ่งหวั่นถิงก็อยู่ที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง? ซึ่งสอดคล้องกับการคาดเดาก่อนหน้านี้ของฉันที่เกี่ยวกับโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง! ดูเหมือนว่า มีความเป็นไปได้ของการประมูลจีชิ่งถังที่จะจัดขึ้นอยู่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง ได้เพิ่มขึ้นจากเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ เป็นเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ไปแล้ว!”
ทันทีหลังจากนั้น เธอก็แอบคาดเดาว่า “ชายหนุ่มคนนั้น เรียกชื่อจริงของซ่งหวั่นถิงโดยตรง และยังเพิกเฉยต่อนามสกุลของเธอ และเรียกเธอว่าหวั่นถิงโดยตรง ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับซ่งหวั่นถิง และสถานะทางสังคมของเขาก็ไม่ได้ด้อยกว่าซ่งหวั่นถิง หรืออาจจะสูงกว่าซ่งหวั่นถิงด้วยซ้ำ………”
“อีกคนเรียกเขาว่าอาจารย์เย่……. แต่เขาอายุยังน้อย ดูเหมือนว่าเขาอายุยี่สิบต้นๆ คนนั้นอายุมากกว่าเขาอีก ทำไมเขาถึงเรียกเขาว่าอาจารย์ด้วยความเคารพ?”
“อีกอย่าง…… ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ เขาเป็นใคร? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเป็นถิ่นที่ของเขาเลย?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงเรียกหาเฉินอิ่งซานมา และกระซิบสั่งทันทีว่า “ซานซาน ตรวจสอบข้อมูลของผู้รับผิดชอบโรงแรมแห่งนี้ให้ฉันหน่อย มีข้อมูลวิดีโอจะยิ่งดีที่สุด!”