ใบหน้าของเธอที่ดูเปล่งประกาย
ไอดอลสาว JK จากวง “Raspberry Whip” ซากุระซากิ นาโกะ
ไม่ว่าใครก็ต่างหลงไหลเธอ ไม่ว่าจะการร้องเพลง การเต้น และรอยยิ้มที่น่ารักสดใสของเธอ
ผมแค่เกิดสงสัยขึ้นมาว่ามันจะดีจริงๆเหรอ ที่ระหว่างไอดอลของทุกคนอย่าง ซากุระซากิ นาโกะ กับผมจะได้อยู่ด้วยกัน
–ผมสงสัยว่าระหว่างผมกับเธอจะไปเล่นเกมเซ็นเตอร์ด้วยกัน กินข้าวเย็นด้วยกัน มันจะดีจริงๆอย่างงั้นเหรอ….
ชีวิตของผมเริ่มเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเพราะความฉลาดเจ้าเล่ห์ของเธอ
ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากเหตุการณ์ในห้องพักครูในตอนนั้น ที่ผมได้พบกับเธอ
+×+×+×+
“โฮ่ย ฮิมาฮาระ ไอ้ตัวเลขอันน่าสิ้นหวังนี่มันอะไรกันหะ”
แม้ผมจะเพิ่งขึ้น ม.ปลาย ได้เพียงแค่เดือนเดียวแต่ว่าผม ฮิมาฮาระ โคว ก็ถูกเรียกตัวไปที่ห้องพักครูซะแล้ว
เหตุผลคือผมลืมเขียนชื่อลงไปในกระดาษคำตอบในข้อสอบและผมก็ได้ 0 คะแนนถ้วนๆในวิชานั้น
แต่ครูประจำชั้นเหมือนจะไม่รู้สาเหตุนั้น เห็นได้ชัดว่าครูคงหัวร้อนพอสมควรเมื่อเห็นเลข 0 กลมๆนั้น ก็เลยเรียกผมไปพบโดยใช้ห้องกระจายเสียงของโรงเรียนตอนช่วงพักเที่ยง
“นายเป็นนักเรียน ม.ปลาย แล้วนะ? การศึกษาภาคบังคับจบไปแล้ว ถึงจะมีเวลาว่างมากก็เถอะ แถมยังไม่เข้าชมรมอะไรอีก แล้วผลการเรียนก็ดันมาเป็นแบบนี้อีก! เฮ้อ…ฉันล่ะเป็นห่วงอนาคตของนายจริงๆ” TN : การศึกษาภาคบังคับน่าจะหมายถึงจบ ม.3
นั่นมันดูเป็นปัญหาขนาดนั้นเลยเหรอ?
ฉันไม่ใช่พวกชอบต่อล้อต่อเถียงก็เลยได้แค่พยักหน้าและก็ฟังการเทศนาของครูไปผ่านๆ
อ่าา อยากกินข้าวเที่ยงจัง
“โฮ่ย ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย ฮิมาฮาระ?”
เสียงโกรธของครู ตวาดดังลั่นในห้องพักครู
“ครูคะ ฉันรวบรวมสมุดของทุกคนมาให้แล้วค่ะ”
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงใส ทันทีที่เจ้าของเสียงเข้ามาใกล้ กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ของครูก็ถูกชำระล้างให้บริสุทธิ์ด้วยกลิ่นหอมสดชื่น
ออร่าแบบนี้มัน..
“อา ขอบใจมากนะซากุระซากิ”
“ไม่เลยค่ะ หนูแค่ทำตามหน้าที่”
นักเรียนหญิงคนหนึ่งยื่นกองสมุดบันทึกให้ครูประจำชั้นของเธอ
เธอคือ ซากุระซากิ นาโกะ ซึ่งอยู่ชั้นเดียวกันผม
เธอได้รับความนิยมอย่างมากในฐานะ ไอดอล JK บุคลิคดีมีมารยาทการและแสดงออกที่น่ารัก ในทางกลับกันเธอก็เต้นเก่งมากด้วยรูปร่างที่เพรียวบางของเธอ
ด้วยเหตุนี้เธอจึงได้ครองใจเหล่าโอตาคุมากมาย และปัจจุบันเธอได้รับความนิยมที่สุดในกรุ๊ป (อ้างอิงจากเว็บไซต์ข้อมูลในอินเตอร์เน็ต)
“ถ้างั้น หนูขอตัวนะคะ..”
ซากุระซากิพูดแล้วก็หันหน้าเดินจากไป
ผมสัมผัสได้ถึงออร่าที่ซ่อนภายใต้ร่างเล็กๆของเธอ
รู้สึกท่วมท้นมากจนคิดว่าพวกเราอาจจะอยู่กันคนละมิติกันเลยล่ะมั้ง
“นี่ฮิมาฮาระ นายควรขยันให้ได้อย่างซากุระซากิซะบ้างนะ”
“…ครับ”
ขยัน..เนี่ยนะ
กรุณาช่วยอย่าพูดแบบนั้นกับผมที่อยู่คนละระดับกับเธอเลยครับ
หลังจากนั้นการเทศนาก็ได้จบลง
ผมเดินออกจากห้องพักครูด้วยความห่อเหี่ยวใจ
ขากลับแวะไปซื้อขนมปังก่อนดีกว่า…..อะ?
ทันทีที่เปิดประตูห้องพักครู กลิ่นหอมสดชื่นแบบเดิมก็ลอยมาแตะจมูกอีกครั้ง
กลิ่นนี้มัน…ของซากุระซากิ
“ในที่สุดก็ออกมาสักที”
ซากุุระซากิที่ยืนพิงกระดานประชาสัมพันธ์ข้างประตูเลื่อน ในขณะที่กำลังเล่นปอยผมที่ปล่อยลงมาถึงไหล่ แล้วเธอก็จ้องมองผมมาตรงๆ
“ซากุระซากิ…ซัง?”
“นี่นายน่ะ เป็นพวกว่างงานสินะ ”
“….จู่ๆก็พูดงี้เลย”
“ก็นายว่างไม่ใช่เหรอ”
“คือผมไม่ได้เข้าชมรมไหนเลย และก็ไม่ทำกิจกรรมนอกโรงเรียนด้วยครับ เป็นมนุษย์สายพันธุ์ขี้เกียจโดยแท้จริง”
อะไรฟะ? นี่เธอมาล้อเลียนที่ผมเป็นพวกขี้เกียจสันหลังยาวงั้นเหรอ?
“เมื่อวานตอนเย็น นายอยู่ที่เกมเซ็นเตอร์ใช่ไหม?”
“เมื่อวาน…อาา”
เมื่อวานผมไปเล่นเกมที่เกมเซ็นเตอร์เพื่อฆ่าเวลา แต่ทำไมเธอถึงรู้เรื่องนั้นได้
“เกมเซ็นเตอร์เนี่ย มันสนุกมั้ย”
“ไม่สิ เมื่อวานฉันแค่ว่างก็เลยไปเล่นฆ่าเวลาแค่นั้น”
“อืมม เปลี่ยนคำถามละกัน เกมเซ็นเตอร์เนี่ย นายคิดว่ามันจะทำให้ฉันสนุกได้รึเปล่า?”
“…ก็นะ มันก็มีเครื่องเล่นหลากหลาย ฉันว่าก็คงมีสักอย่างทำให้เธอสนุกได้แหละ”
“ยกตัวอย่างเช่น..?”
โฮ่ยๆ นี่เธอต้องการจะถามอะไรผมเนี่ย
ผมแค่อยากรู้ทำไมเธอต้องถามคำถามที่ดูไม่ค่อยมีนัยสำคัญแบบนั้น
“เน่! ยกตัวอย่างเช่นอะไรบ้างเล่า?”
ช่างเป็นผู้หญิงเจ้าปัญหาที่มีใบหน้าน่ารักซะจริง
“ถ้าสนใจขนาดนั้น ผมว่าควรไปลองดูเองนะครับ?”
“อ๊ะ งั้นเหรอ งั้นฉันจะไปวันนี้แหละ”
ครับผม ปัญหาได้คลี่คลายแล้ว ทีนี้ผมก็ไปซื้อขนมปังได้แล้วใช่ปะ
“ดีล่ะ นายเองก็ว่างใช่ปะ งั้นก็ไปด้วยกันหลังเลิกเรียนเถอะ”
“หะ?”
ทำไมกลายเป็นงั้นไปได้?
“ไม่ได้ยินเหรอ? ไปเกมเซ็นเตอร์ด้วยกันหลังเลิกเรียนไง”
“ไม่อะ ไม่ไปครับ”
“เอ๋? มีธุระอะไรงั้นเหรอ?”
“…ไม่นะ ก็ไม่ได้มีธุระหรอก”
“ถ้างั้นก็ไปด้วยกันเถอะ?”
…ยุ่งยากชิบ
เมินๆไปดีกว่า ไม่งั้นขนมปังของผมคง….
“จะรีบไปซื้ออะไรเหรอ?”
ผมส่ายหัวเล็กน้อย
“ถ้างั้นฉันจะซื้อของให้นาย แล้วหลังเลิกเรียนนายก็ไปกับฉัน…”
“เอ่อ คือผมกำลังรีบ..”
ผมพูดตัดบทโบกมือให้เธอและรีบซอยเท้าจํ้าอ้าวเดินอย่างรวดเร็ว
ผมไม่อยากถูกลากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องยุ่งยากหรอกนะ
พูดตามตรง ผมไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิดเดียว
“อ๊ะ! รอก่อนสิ!!”
+×+×+×+
ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหารพร้อมกับขนมปังที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน ผมเปิดเกมที่เริ่มเล่นเมื่อวานนี้ หลังรับโบนัสล็อกอิน ผมก็เปิดแอปหนังสือพิมพ์ และบล็อกบทความเพื่อหาความรู้เพิ่มเติม
“เห~ นายเนี่ยดูเป็นผู้ใหญ่จังนะ”
“เอ่อคือว่า ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?”
ที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมคือไอดอล JK ที่ตามผมมาอย่างกะลูกเจี๊ยบไม่มีผิด นักเรียนรอบๆรู้สึกแปลกใจกับภาพอันน่าประหลาดนี้ และดูเหมือนเริ่มจะกระซิบอะไรบางอย่างที่ไม่น่าใช่เรื่องดีแน่ๆ น่ารำคาญชะมัด
“ฉันก็เล่นเกมเหมือนที่นายเล่นเมื่อกี้เหมือนกันนะ”
“อ่าครับ แล้ว?”
“มาแอดเพื่อนกันเถอะ?”
“….อ่า ถ้าแค่นั้นก็ได้อยู่”
“แล้วก็ไปเกมเซ็นเตอร์ด้วยกันหลังเลิกเรียนกันเถอะ”
“นี่เธอ ยังไม่จบกับเกมเซ็นเตอร์อีกเรอะ”
ผมเปิดเกมก่อนหน้านี้อีกครั้งและก็แลก ID แอดเพื่อนกัน
“เอ๋~ นี่นายยังอยู่แค่แรงก์ Bronze 3 อยู่เลยเหรอ อ่อนจัง พุฟฟ! ”
“โอเค มาลบเพื่อนกันดีกว่า”
“อ๋าา ขอโทษๆ”
….กินเสร็จแล้ว กลับห้องดีกว่า
สัญญากับนานามิซาวะไว้ซะด้วยสิว่าจะช่วยเธอติว
“งั้นก็…ผมมีเรื่องต้องทำเพราะงั้นขอตัวก่อน”
“ด- เดี๋ยวสิ”
ซากุระซากิดึงแขนเสื้อผมเบาๆ
“หลังเลิกเรียน ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้จริงๆเหรอ?”
“…แทนที่จะมาขอร้องให้คนน่าเบื่อแบบผม ผมว่าไปขอร้องคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอครับ”
“…หมายความว่า?”
“ก็เธอเป็นคนดังนี่ครับ เพราะงั้นก็คงจะแก้ปัญหานี้ได้ไม่ยากเย็นนะ งั้นผมขอตัวก่อน ”
อ่าา เริ่มรู้โล่งขึ้นมาแล้วสิ
ผมบอกลาซากุระซากิแล้วเดินขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปห้องเรียนทันที
TN : สวัสดีครับ เนื่องจากเป็นงานแปลเรื่องแรก แปลด้วยแรงอวยล้วนๆ ถ้ามีประโยคไหนอ่านแล้วรู้สึก เอ๊ะ ก็ขออภัยด้วยครับ พอดีดำนํ้าลึกไปหน่อย ผิดถูกยังไงติชมได้ครับ
ปล. ผมมีเรื่องสงสัย คือชื่อพระเอกเนี่ยมัน ฮิมาฮาระ โคว หรือ วาตารุ คันบาระ หรือ วาตารุ ชิซุฮาระ กันแน่นะครับ ผมงมทั้ง Ver.ENG หรือ ต้นฉบับ แล้วใช้อากู๋ช่วยชื่อก็ดั๊นไม่เหมือนกันสักที่เลย (ฮา) ก็เลยเอาVer.ENG เป็นหลักนะครับ ใครเก่งภาษาญี่ปุ่นช่วยชี้แนะทีนะครับ ขอบคุณครับ