เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและตอนนี้ก็เป็นเวลาพักเที่ยง
ทันทีที่ครูที่เพิ่งดูแลชั้นเรียนออกจากห้องเรียน ทุกคนก็เริ่มทำภารกิจของตัวเอง และนักเรียนบางกลุ่มก็รวมตัวกันเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน
ขณะที่ฉันหยิบกล่องอาหารกลางวันที่แม่ทำไว้ให้ออกจากกระเป๋า ฉันได้ยินเสียงที่ไพเราะในห้องเรียนซึ่งฟังเหมือนเสียงของนกน้อยดังขึ้น
“ขออนุญาต ซาซากิอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”
ห้องเรียนซึ่งค่อนข้างอึกทึกครึกโครมกลับเงียบลงทันทีที่เสียงนั้นสะท้อนกลับมา
เสียงมาจากทางเข้าห้องเรียน ซึ่งนักเรียนหญิงคนหนึ่งกำลังมองไปรอบๆ ห้องเรียน เธอดูมีออร่าที่สง่าผ่าเผยมาก
การบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนแปลกหน้าในโรงเรียนนี้อาจจะเป็นเรื่องเกินจริงไปสักหน่อย แต่เมื่อพิจารณาจากตำแหน่งของเธอแล้ว มันยากที่จะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่นักเรียนทั่วไปจะไม่รู้จักเธอ
เธอเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้ และชื่อของเธอคือ อิโอริ ฮอนโจ รุ่นพี่สาวของพวกเรานั้นเอง
“……อา เธออยู่นี่”
อิโอริ ฮอนโจ – ฉันขอเรียกเธอว่าอิโอริสักพักละกัน เพราะเรื่องมันยาวนะ — เมื่อพบชูเธอมุ่งตรงไปหาเขา แต่ในขณะเดียวกัน มีเด็กผู้ชายหลายคนพยายามยืนขึ้นเพื่อคุยกับเธอ แต่พวกเขาทั้งหมดก็หยุดลง ราวกับว่าพวกเขายอมแพ้
เหตุผลก็คือบรรยากาศที่เย็นชาของอิโอริครอบงำพวกเขา ทำให้พวกเขาคุยกับเธอได้ยาก
ดูเหมือนการแสดงออกของอิโอริจะผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นชู
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับการที่นายไม่ตอบกลับฉันในทันทีนะ”
“……ไม่ ผมแค่รู้สึกว่าผมอาจจะเจอปัญหาบางอย่างแน่”
“อย่าพูดอย่างนั้น ชูคุง นายมากับฉันได้ไหม? เอาข้าวกล่องติดตัวมาด้วย”
“แล้วก็การป้องกันของฉัน—”
“ไม่!”
“การป้องกันของฉัน….”
ไม่มีการป้องกันหรืออะไรเช่นนั้น เขาได้รับการบอกกล่าว และชูก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่และลุกขึ้นยืน
เขามองมาที่ฉันและอายานะแต่ฉันเดาว่าเขาไม่อยากปฏิเสธอิโอริในสถานการณ์นี้ ดังนั้นเขาจึงถูกพาตัวไปอย่างเงียบๆ
ขณะที่ฉันมองดูแผ่นหลังของพวกเขาขณะที่พวกเขาหายไป ฉันรู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องมาที่ฉัน และฉันก็หันไปสนใจมัน
“….อ่า~”
ตัวตนที่แท้จริงของผู้จ้องมองคืออายานะ
เธอถือเบนโตะด้วยมือทั้งสองข้างและจ้องมองมาที่ฉัน ในขณะที่เพื่อนๆ ของเธอที่อยู่ข้างๆ หัวเราะคิกคักและยิ้มให้เธอ
ฉันรู้สึกถึงความแข็งกร้าวในดวงตาของอายานะ ว่าเธอจะไม่กินอาหารกลางวันเว้นแต่ฉันจะบอกให้เธอมากินอาหารกลางวันกับฉัน และฉันก็กวักมือเรียกเธอให้มาหา
ในขณะนั้นเธอวิ่งมาหาฉันด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ว่าไงโทวะคุง!”
“รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”
“ฉันไม่เข้าใจจนกว่านายจะบอกฉันเพราะฉันเป็นคนโง่ไงล่ะ”
ถ้าอายานะซึ่งได้อันดับเลขหลักเดียวในชั้นเรียนของเธอในการสอบจำลองทุกครั้งเป็นคนโง่ คนในชั้นเรียนส่วนใหญ่รวมทั้งฉันด้วยก็คงเป็นพวกสมองตาย
ฉันลุกจากเก้าอี้และหาที่ว่างให้อายานะนั่งโดยยืมที่นั่งข้างๆที่ว่างอยู่
“เธอจะกินข้าวด้วยกันไหม”
“ได้สิ♪”
มันเป็นรอยยิ้มที่วิเศษที่สามารถทำให้เพศตรงข้ามตกหลุมรักเธอได้
(……พลังทำลายล้างมันมากเกินไป)
ฉันเกือบจะจมดิ่งไปกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะจับใจทุกคนได้ของเธอ
แม้ว่าฉันจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้และสาบานว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาสองคน แต่ฉันก็ยังประหม่าเมื่อเห็นรอยยิ้มแบบนั้น
“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?”
“ไม่มีอะไร รีบกินกันเถอะ”
ในที่สุดฉันก็เริ่มทานอาหารกลางวันกับอายานะ
“ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเลย เมื่อวานนี้–”
“หึ.. เมื่อวาน–”
ฉันกำลังกินอาหารกลางวันในขณะที่คุยกับอายานะแต่นอกเหนือจากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ฉันก็คิดถึงอาโอริอีกครั้งจากตอนก่อนหน้านี้
(อิโอริ ฮอนโจ …… เธอเป็นนางเอกอีกคนที่นอกใจพระเองนิ)
ใช่ อิโอริเป็นนางเอกอีกคนหนึ่งในโลกนี้
ฉันไม่รู้ว่าเธอไปชอบชูได้อย่างไง แต่ถึงอย่างนั้น ประธานสภานักเรียนแสนสวยจอมเย็นชาคนนั้นก็ยอมรับว่าชูเป็น”เพื่อน”ที่เท่าเทียมกันกับเธอ และความรู้สึกของเธอน่าจะพัฒนากลายเป็นเรื่องรักๆใคร่ๆ ระหว่างตอนนี้จนถึงช่วงเริ่มต้นของเรื่องราวของเกม
อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ของเอโรเกะนั้นค่อนข้างซับซ้อน เพราะแม้แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังลงเอยกับชายชู้ในตอนท้ายอยู่ดี
(ฉันจำได้ว่า เธอไปเรียนที่มหาวิทยาลัยและเข้าร่วมชมรมยาริซากิ เพื่อทำเรื่องนั้นตลอดเวลา)
[ T/N: ชมรมมหาวิทยาลัยเพื่อการสังสรรค์และมีเพศสัมพันธ์ เข้าใจง่ายๆก็พวกชอบดื่มกับมั่วไปเรื่อย]
เป็นเรื่องปกติที่เข้าร่วมชมรมยาริซากิแล้วจะถูกลวนลาม
เป็นเรื่องราวที่ขายดีในอุตสาหกรรมเกมเอโรเกะ: หญิงสาวเข้าร่วมชมรมยาริซากิโดยไม่รู้ว่าเป็นชมรมมีจุดประสงค์ดังกล่าว ได้รับแอลกอฮอล์ในปริมาณมากในงานเลี้ยงดื่มเหล้า และจากนั้นก็ถูกถ่ายรูปขณะที่เธอหลับ
มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันอยากจะพูด เช่น ให้ระวังวงดังกล่าว หรือหาข้อมูลก่อนล่วงหน้า แต่โดยพื้นฐานแล้วนางเอกแบบอีโรติกมักจะมีหัวสกรูสองสามตัวในหัวของเธอ ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์
“?”
ขณะที่ฉันกำลังจัดเรียงข้อมูลเกี่ยวกับอิโอริในหัวของฉัน ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างสัมผัสเท้าของฉันและฉันก็เงยหน้าขึ้น
“อายานะ?”
“…… เอะเฮะเฮะ♪”
อายานะ กำลังถอดรองเท้าแตะและถูเท้าของเธอกับเท้าของฉัน
มันจั๊กจี้นิดหน่อย และถ้ามีอะไรเกิดขึ้น มันน่าอายมากที่ทำแบบนี้ในห้องเรียน
เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นใต้โต๊ะ ดังนั้นจึงเหลือเพียงฉันกับ
อายานะเท่านั้น
(……ทำไมอายานะถึง……น่าดึงดูดจัง?)
อายานะจ้องมองที่ฉัน เธอค่อนข้างน่าหลงใหล……ฉันไม่รู้ว่าการจ้องมองนี้เรียกว่าร้อนแรงหรือไม่เพราะฉันไม่มีประสบการณ์กับมัน แต่ถึงอย่างนั้นการจ้องมองนี้ที่จ้องมองมาที่ฉันในขณะที่สัมผัสร่างกายของฉันแบบนั้ต้องมีความหมายอย่างแน่นอน
“……อายานะ?”
“คะ มีอะไรเหรอ♪”
เมื่อฉันเรียกชื่อเธอ อายานะก็โน้มตัวเข้ามาใกล้เพื่อปิดระยะห่างระหว่างเรา
โต๊ะสองตัวอยู่ระหว่างเรา ดังนั้นเธอจึงเข้าใกล้ฉันไม่ได้ ถึงกระนั้น ถ้าฉันยื่นมือออกไปแม้เพียงเล็กน้อย ฉันก็สามารถสัมผัสแก้มของอายานะได้
“……..เบนโตะของอายานะน่ากินจัง”
“เอ๊ะ? เบนโตะของฉัน?”
มันยากสำหรับฉันที่จะจ้องมองเธอ
แน่นอนว่าฉันไม่ได้รังเกียจที่จะถูกสาวสวยอย่างอายานะจ้องมอง แต่ฉันรู้ว่าในห้องเรียนมันจะดูโดดเด่นและอาจทำให้ชูรู้สึกอึดอัดในภายหลัง ดังนั้นฉันจึงฝืนพูดเรื่องนี้ไป
“อยากลองบ้างมั้ย”
“เธอโอเคเหรอ?”
“แน่นอน”
ฉันตื่นเต้นจนแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นว่าเธอมีอะไรอยู่ในกล่องอาหาร
กลางวัน
ฉันตัดสินใจที่จะทานไข่ม้วน เพราะกล่องอาหารกลางวันที่เธอยื่นมามันจะชนหน้าฉันอยู่แล้ว
นี่เป็นกล่องอาหารกลางวันโฮมเมดของอายานะอย่างแท้จริง
“อาม……อึม……ใช่ มันอร่อย”
“ขอบใจนะ”
ไข่ม้วนที่อายานะให้ฉันนั้นหวานปานกลางและถูกปากฉันอย่างมาก
“ถ้านายต้องการ ฉันจะทำอาหารกลางวันให้โทวะคุงด้วยก็ได้”
“จริงจัง !?”
สำหรับเด็กชายมัธยมปลาย กล่องอาหารกลางวันทำมือโดยเด็กผู้หญิงเป็นสิ่งที่พวกเขาปรารถนา
ฉันมีสิ่งล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้าซึ่งทำให้ใจฉันสั่นเล็กน้อย แต่ฉันก็ยังไม่ผงกหัว
ตอบรับ
“ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ ฉันขอผ่านดีกว่า แม่ของฉันชอบทำเบนโตะทุกวัน และเธอบอกว่าการทำเบนโตะสนุกกว่าการทำอย่างอื่น”
ฉันตอบเพื่อไว้เล็กน้อย แต่นั่นคือเหตุผลหลัก
“….อ อืม ผิดหวังจัง แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะสู้รสชาติของเบนโตะนั้นได้”
“แต่มันอร่อยจริงๆนะรู้ไหม ฉันจะกินมันทุกเมื่อถ้าฉันทำได้”
นี่เป็นคำพูดที่ไม่มีความเท็จหรือเสแสร้งแม้แต่น้อย
หลังจากที่อายานะคิดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง เธอก็กระซิบบางอย่างเช่นนี้
“หากเป็นอย่างนั้น นายโทรหาฉันได้ตลอดเวลา เพื่อเห็นแก่มาสเตอร์ฉันจะทำอะไรมาให้กินเสมอ♪”
“…… มาสเตอร์?”
ใครเป็นมาสเตอร์…….
อายานะไม่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตามว่า ฉันตะลึงกับคำพูดของเธอมาก เธอยังคงพูดต่อไปพร้อมกับแก้มที่แดงเรื่อๆซึ่งทำให้ฉันฉงนไปไม่น้อย
“มาสเตอร์ก็คือมาสเตอร์ แม้ว่านายจะทำอย่างอื่นกับฉันนอกจากเรื่องทำเบนโตะ มันก็ไม่เป็นไรหรอก…… ว๊าย♪”
“……………”
ฉันไม่ได้พยายามที่จะไร้เดียงสา แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร
เมื่อฉันได้ยินคำพูดของอายานะและพิจารณาถึงคำขอร้องของเธอ หรือการสัมผัสของเธอบนร่างกายของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างเชื่อมโยงกัน
(…… ฉันไม่อยากคิดอย่างนั้น แต่โทวะ ยูกิชิโระ นายอย่าบอกนะว่านายได้ทำอะไรกับเธอไปแล้วนะ?)
ฉันตะโกนสุดเสียงในใจ
หลังจากนั้นไม่นานอายานะก็กลับไปเป็นตัวเองตามปกติ แต่ฉันต้องคิดเรื่องนี้
อีกนาน