ตอนที่ 2 สัญญาณขอความช่วยเหลือที่ควรจะเป็นตามปกติ
ฟุมุ
ผมพยายามวิ่งไปตามระบบเนวิเกชั่น
“……มู่！ฉันไม่ยอมแพ้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ หรอกน๊าค๊า！”
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งสุดฝีเท้าเท่าที่จะไปได้พร้อมกับส่งเสียง……ความดังของเสียงนั้นสุดยอดมาก
เสียงนี้ดูเหมือนจะก้องไปทั่วชั้นนี้
……ดูเหมือนเธอจะมีกำลังใจดี เมื่อพิจารณาว่ากำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่ก็ตาม
อาจจะดูเหมือนเป็นภาพที่ทำให้ยิ้มได้ แต่เธอกำลังตกอยู่ในภาวะคับขันของจริง
ที่ข้างหลัง……เอ๊ะโตะ มีมอนเตอร์ 16 ตัวกำลังวิ่งไล่กวดอยู่?
ไม่ผิดแน่ หากมีเลเวลที่เหมาะสมเป็นไปไม่ได้เลยที่จะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น แล้วไม่รู้ว่าอยู่แบบนั้นมานานแค่ไหนแล้ว
【นั่นหรือว่าจะรุรุจัง？】
【ใช่ฟุคายะ รุรุสินะ？】
【นั่นตัวตนแห่งโชคร้าย……พูดอีกอย่างเหมือนปกติเลยสินะ】
【เหมือนปกติเลยล่ะนะ ถ้าโซโลจะอันตรายเลยล่ะ】
【ต้องมีคนคอยดูแลตลอดเวลาด้วยน๊า】
【ม๊า ก็มีสังกัดนินะ】
【ไม่ใช่เด็กไม่ดี……ไม่ใช่เด็กไม่ดี แต่ แค่ แค่โชคไม่ดี…… 】
【นี่กำลังหลงทาง หรือว่าทำชาเลนจ์โซโลกันน่ะ……จะทางไหน ตอนนี้ก็ดูกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากน่าดูล่ะนะ】
【ฉันแอบไปดูไลฟ์สดของทางนั้นมาแล้ว แต่ก็อย่างที่คิด】
เพียงแค่ดูคอมเมนต์ก็พบว่าผู้ติดตามทุกคนดูเหมือนจะรู้จัก
ดูเหมือนเกือบทุกคนจะรู้จัก…….สงสัยจะเป็นคนดังล่ะมั้ง?
บอกเลยว่าเธอมีใบหน้าที่สวย หรือค่อนข้างน่ารักในความคิดผม
ม๊า ตอนนี้ผมไม่สามารถเอาชนะได้เลย
” ………………………………”
【อะ เป็นสถานการณ์เลวร้ายขนาดฮารุจังยังส่ายหัวให้เลย】
【รู้สึกเหมือนหน้าจอสั่นหรือเปล่า…… ？】
……ไม่ ไม่ สงบสติอารมณ์เข้าไว้ ผมเป็นผู้ชาย ผู้ชาย แต่เมื่อกี้เริ่มแปลก ๆ นิดหน่อยแล้ว ถ้าจิตใจผมกลายเป็นเด็กผู้หญิงขึ้นมาจะทำยังไงดี
เด็กผู้หญิงนั้นเห็นแล้วผ่อนคลาย ไม่ใช่เป้าหมายที่ต้องไปแข่งด้วยสักหน่อย
……แบบนี้อาจจะอันตรายแน่ ๆ ถ้าหากยังไม่สามารถกลับไปเป็นผู้ชายได้เร็ว ๆ นี้
ก่อนที่จิตวิญญาณของผมจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงไปจริง ๆ
【จะไม่รีบช่วยหน่อยเร้อ！】
【ถึงจะไม่ชอบใจ แต่การเคลื่อนไหวพื้นฐานจองฮารุจังมัน…… 】
โอ๊ะโตะ จริงด้วย
เด็กคนนั้นกำลังตกอยู่ในอันตรายของแท้
รีบช่วยจะดีกว่า
……โพรงที่ให้ความรู้สึกดี……เจอแล้วเจอแล้ว
【……ก็นั่นสิน๊า ก่อนอื่นก็ต้องสถานที่ซ่อนตัว】
【แม้แต่ในเวลาแบบนี้ก็ยังไม่พูดอะไรเลยน๊า】
【เรื่องนี้เกิดขึ้นทุกครั้งที่มาช่วยตามสัญญาณขอความช่วยเหลือแหละ】
【ยิ่งสงสัยสุด ๆ ไปเลยว่าหน้าตาเป็นแบบไหน……ฮารุจัง】
ผมกำลังไล่ตามเธอไม่ไกลจากจุดที่ผมขึ้นมาจากชั้น 78 เธอกำลังวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอดอย่างแท้จริง
งานที่สำคัญที่สุดของผมคือการไม่ให้เด็กคนนั้นเจอตัว
……มันคงจะเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้หากผมมาไม่ทันเวลา แต่ดูเหมือนว่าจะยังพอมีเวลา ดังนั้นผมจะพยายามให้เต็มที่
เด็กคนนั้นดูเหมือนจะกำลังไลฟ์สดอยู่ด้วย คงจะไม่ดีถ้าหากเคลื่อนไหวล้ำไปข้างหน้ามากเกินไป
มันไม่ยากขนาดนั้นแต่ก็กังวลนิดหน่อย ดังนั้นผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด
ผมมองไปรอบ ๆ และตัดสินใจว่า「ต้องเป็นตรงนั้นเท่านั้น」ผมหันเท้าก้าวขึ้นไปทางโพรงบนที่สูง เป็นจุดเดียวกับที่ผมใช้ล่าในพื้นที่นี้เมื่อประมาณชั่วโมงก่อน
แน่นอนว่าต้องแอบเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต
◇
ผมเป็นสไนเปอร์
ทั้งเรนเจอร์ ทั้งฮันเตอร์ ทั้งนินจา ทั้งชิโนบิ จะเป็นที่รู้กันว่า ทำหน้าที่สังเกตการณ์จากระยะไกล และล้มศัตรูอย่างรวดเร็วจากระยะไกล
ไม่มีชื่อเฉพาะสำหรับสไตล์การต่อสู้ของผมในดันเจี้ยน แต่ถ้าให้อธิบายตัวเองพวกนั้นก็คงจะเป็นอะไรที่ใกล้เคียงที่สุดแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เพราะผมโซโลจึงทำหน้าที่ทั้งแนวหลังและแนวหน้า
ถ้าเป็นโซโลธรรมดาก็ต้องทำได้ทุกอย่าง……แต่ถ้ามอนเตอร์ไม่เจอตัวผม ผมก็จะไม่มีทางได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึงไม่มีปัญหา
นี่เป็นเรื่องจริงสำหรับผมทั้งเมื่อก่อนและตอนนี้ ――เพราะแม้แต่ตอนที่ผมยังเป็นผู้ชายก็มีรูปร่างปานกลางและไม่มีอะไรโดดเด่นเลย พอกลายเป็นเด็ก ผมจะไม่พูดว่ากลายเป็น……เด็กเล็กในระดับเกือบเป็นเด็กเล็กวัยหัดเดินหรอกนะ ยังไงก็ตาม ผมกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่เสียเปรียบในเรื่องความแข็งแรง ก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงอะไรเลย
……จริง ๆ แล้ว ผมตัดสินใจใช้สไตล์การต่อสู้แบบนี้ก่อนที่จะกลายเป็นเด็กผู้หญิงเสียอีก
ไม่อย่างนั้นผมคงหาเลี้ยงชีพแบบนี้ไม่ได้……
【รุรุ เร็วมากเลยนะสำหรับเด็ก】
【ถ้าไม่นับเรื่องตัวตนแห่งโชคร้ายแล้ว เธออยู่ในเอเจซี่ระดับสูงสุดเลยน๊า】
【แต่ เพราะแบบนั้น ตัวตนแห่งโชคร้ายเลย】
【ที่ไปส่องมา แพทเทิร์นคือ เธอตกหลุมพรางอันหนึ่งที่ปล่อยเธอลงเข้าเป้ากลางรังมอนเตอร์เลย แล้วที่ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือก็เพราะวันนี้เธอมาโซโลแยกกันกับทีมงาน แล้วยังทำอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินที่ควรพกติดตัวไว้ตลอดเวลาหล่นหายไปด้วย สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการต้องวิ่งหนีอยู่แบบนั้น】
【คุสะ】
【เอออออ๋….. 】
【ในไลฟ์ของเด็กนั้น มี「คำสาปซามะ」โผล่มาเป็นช่วง ๆ ด้วย……】
เห้……เด็กคนนั้นจะน่าสงสารไปไหนกัน……
ม๊า ใกล้จะถึงเวลาที่ดันเจี้ยนนี้จะถูกรีเซ็ตเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงมีมอนเตอร์เหลือเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น ซ้า……
เยี่ยมเลย ติดตั้งเสร็จแล้ว
……ผมไม่อยากใช้กระสุนราคาแพงเลยจริง ๆ แต่……มันก็เทียบไม่ได้กับชีวิตมนุษย์
【และผู้ที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างใจเย็น ขณะมองไปที่รุรุจังที่กำลังวิ่งหนีไป ปีนกำแพงและเตรียมปืนให้พร้อม ก็คือฮารุจังของพวกเรา】
【สมกับที่เป็นสไนเปอร์ เธอใจเย็นได้เสมอไม่ว่าจะเป็นในสถานการณ์แบบไหนก็ตาม】
【ม๊า น๊า……ฉันตามดูมาตั้งแต่เปิดตัวแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยได้ยินเสียงร้องแม้แต่ครั้งเดียวเลย】
【แต่ก็จริงจังมากเลยน๊า ถึงกับเกี่ยวเชือกเข้ากับผนังถ้ำแล้วค่อยปีนแบบนี้】
【ต้องขอบคุณเรื่องนั้นเลย ฮารุจังถึงไม่เคยต้องสู้กับมอนเตอร์ในระยะประชิดมาก่อน】
【แต่ก็ไม่เคยคนอื่นโผล่มาระหว่างไลฟ์สดเลยน๊า】
【โดดเดี่ยว? 】
【พูดถึงพวกเราเรอะ】
【หยุดเลย】
【ให้เรียกว่าการดำรงอยู่อันโดดเดี่ยว】
【แต่ฉันเบื่อที่จะได้ยินเสียงกรีดร้องของรุรุจังแล้วง่ะ อยากฟังเสียงกรีดร้องของฮารุจังมากกว่า】
【ม๊ายๆๆๆ ถ้าฮารุจังที่อยู่บนตำแหน่งแบบนี้กรีดร้อง หมายถึงโคตรอันตรายเลยนะเว้ย】
จากที่ผู้ติดตามรายงานเข้ามา ดูเหมือนว่ามีคนอื่น ๆ กำลังพยายามลงมาช่วยเหมือนกัน
ม๊า บางทีเด็กคนนั้น……อาจจะมีชื่อเสียง แน่ใจว่าคนของทางนั้นน่าจะได้ส่งคำขอความช่วยเหลือไปยังผู้ดูแลดันเจี้ยนแล้ว
……งั้น จะช่วยไหม
อา รายได้ของวันนี้ก็ปลิวออกไปหมดแล้ว……งั้นก็ช่วยไม่ได้
◇
【รุรุจัง ข่าวดีล่ะ มีคนเพิ่งมาถึง】
【ดีใจด้วย เห็นว่าเป็นคนที่อยู่ชั้นใกล้เคียงล่ะ】
【รุรุจัง พยายามเข้า เดี๋ยวก็รอดแล้ว！】
【แต่ถ้าเป็นพวกคนเลวล่ะ……อาจจะเป็นคนเลวก็ได้】
【ม๊าม๊า ตอนนี้เป็นเหตุฉุกเฉินจริง ๆ รอบนี้ถือว่าไม่นับ】
【อย่าพูดแบบนั้นเซ้ แค่นี้ก็อันตรายกับเลวร้ายพอแล้ว】
【ดูเหมือนว่าจะไม่มีสตรีมเมอร์ชื่อดังมาลุยไลฟ์สดอยู่ในนี้วันนี้…….แต่ก็หมายความว่าเป็นโซโลเหมือนรุรุจังใช่ไหม？】
【เอ๊ะ? ถ้าแข็งแกร่งขนาดนั้นก็น่าจะมีชื่อเสียงสิ
【สตรีมเมอร์เด่น ๆ ……อยู่แถวนั้นหรอกน๊า แย่แล้ว】
“ฉันไม่สนหรอกค๊า จะคร๊ายก็ด๊ายยยย！ช่วยมาที่นี่มาที่นี่ที รุรุอยู่ที่นี่！ อยู่-ที่-นี่-ค๊า！！”
【คุสะ】
【รุรุจังร่าเริงเสมอไม่ว่าจะเจออะไรก็ตาม】
【เหมือนไม่คิดว่าชีวิจกำลังตกอยู่ในอันตรายเลยน๊า】
【รุรุจังได้ยินว่าวิกฤตแล้ว】
【สุดยอดเหมือนเดิมเลยน๊า……เสี่ยงชีวิตรอบบนี้ได้กลายเป็นบัซ*แน่ ๆ】
(*บัซ คำที่หมายถึงสิ่งที่กลายเป็นประเด็นร้อนบน SNS หรืออินเทอร์เน็ตและดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก)
【ข่าวดี・รุรุจัง จะได้เป็นที่รู้จักจากวิกฤตชีวิต】
【「คำสาปซามะ」ลงมาแล้วน๊า】
【คุสะ】
ฟุคายะ รุรุ วิ่งต่อไปอย่างสุดกำลังเป็นเวลากว่า 10 นาทีแล้ว
ไม่ว่าเธอจะเลเวลสูงยังไงนี่ก็เป็นเรื่องยากอยู่ดี
ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ได้ยินลมหายใจที่จี่จนเกือบถึงตัวมาจากด้านหลังหลายครั้ง
นอกจากนี้ยังไม่ช่วงให้สามารถตัดการไลฟ์สดได้ เมื่อตระหนักถึง「ผู้ชมจากทั่วโลก」เธอก็ไม่สามารถพูดหรือบ่นอย่างที่ต้องการได้
――ถ้าทุกอยู่ที่นี่เหมือนอย่างเคย…….
แม้ว่าเธอจะคิดแบบนั้น อย่างไรก็ตาม ในฐานะไอดอล เธอพยายามทำให้ผู้ชมรู้สึกสบายใจด้วยการแสดงมากกว่าปกติ
――ก็เพราะถ้ามาตายเอาที่นี่ ก็จะเป็นจุดจบของฉันเหมือนกันน่ะสิ
เอมิจังบอกว่าเมื่อเป็นไอดอลแล้วก็ต้องเป็นไปจนกว่าจะวาระสุดท้าย และเธอยังคิดว่านั่นคือสิ่งที่ไอดอลควรทำ
แต่ช่วยด้วย ได้โปรดช่วยฉันเร็ว ๆ ที！！
เธออ้อนวอนภายในใจ โดยตระหนักถึงกล้องสามตัวที่บินอยู่รอบตัวเธอ
――ปัง
“……เอ๊ะ?”
เสียงเบา ๆ ที่ดังมาจากที่ไกล ๆ
เสียงลมหายใจของมอนเตอร์ที่ด้านหลังของเธอก็เปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้อง
……ความช่วยเหลือมาแล้วสิน๊า！
“ดีล๊า จากนี้ฉันจะแสดงความจริงจังให้ทุกคนได้เห็นเองว่ารุรุจังงดงามแค่ไหน！」
【จู่ ๆ ก็กลับมาเป็นปกติเฉย】
【รุรุจังที่วิ่งยิ้มหน้าซีดก็อร่อยหรอก แต่ต้องแบบนี้สิ】
【แต่ยิงปืน? งั้นพวกมอนเตอร์บินได้ก็――】
ปัง
เสียงปืน
ตุ้บ
เสียงของหนัก ๆ
“คนที่ช่วยขอบคุณนะค๊า！ ฉันจะพยายามหลบไม่ให้โดนยิงโดยไม่ตั้งใจเองค――……เทะ เอ๊ะ?”
เมื่อเธอหันกลับไป มอนเตอร์สามตัวหน้าเธอ
พวกมีปีกก็นอนอยู่บนพื้นและไม่ขยับ
“เอ๊ะ นัดเดียว? สุ สุดยอด――”
――ตุ้บตุ้บตุ้บตุ้บ
สิ่งเดียวที่โดดเข้ามาในการรับรู้ของเธอคือ เสียงของสัญลักษณ์แห่งความตายที่ไล่ตามเธอเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนกระแทกลงกับพื้นอย่างต่อเนื่อง
【เอ๊ะ? พวกนี้มีเลเวล70หรือมากกว่าเลยนะ】
【ไม่ มันคือกับดักมอนเตอร์ แปลว่าต้อง80……ไม่สิ อาจจะมากกว่านั้น】
【สไนเปอร์? แต่จะบอกว่าด้วยการยิงนัดเดียว? ต้องเป็นกระสุนที่ทรงพลังขนาดไหนกัน】
【สตรีมเมอร์เลเวลสูงที่เก่งในอาวุธระยะไกล……เป็นไปไม่ได้ ทุกคนไปพักร้อนหรืออยู่ในดันเจี้ยนอื่นกันหมด ไม่มีทางที่จะไม่รู้】
“เอ๊ะ……เอ๊ะ เอโต๊ะ”
…….มีคนที่สุดยอดมางั้นเหรอ?
……………………………………。
“……ไฮไลท์ของรุรุคือ……?”
ด้วยการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ฉันพยายามลดความสยดสยองของฉากนั้นลง
【รูรุจังผู้ฮึกเฮิมจนถึงเวลานี้ คุสะ】
【สถาพสิ้นหวังเหมือนที่ฉันเคยเป็นเมื่อก่อนเลยแฮะ】
【ไม่ใช่แบบนี้ แบบนี้ไม่ใช่รุรุจัง】
――ตู้ม
” ……………………………… “
ในท้ายที่สุด ด้านหน้าของเธอคือ ―― ซากศพของมอนเตอร์มากกว่า 10 ตัว ――จำนวนแน่นอนคือ 16 ตัว และความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 1.5 เท่า
“……สุดยอด ด้วยการยิงนัดเดียว……แถมหลายเป้าในฮิต……”
【พวกมอนเตอร์บินได้ที่ไล่ล่ารุรุจังใช่ไหม? สุดยอดเกินไปแล้ว】
【แค่ตัวเดียวก็น่าทึ่งแล้ว แต่นี่เล่นฆ่า 10 ตัวอย่างรวดเร็ว】
【รุรุจังของโผ๊มได้รับการช่วยเหลือแล้ว…… ！】
【ของพวกเราเฟ้ย อย่าคิดล้ำหน้าคนอื่นเด็ดขาด】
【แต่น่าจะดีกว่านี้ถ้าคนมาช่วยจะตะโกนอย่าง「เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว」หรือ「จะยิงปืน หมอบลงซะ」สักหน่อย เพราะถ้ากระสุนทรงพลังขนาดนี้โดนรุรุจัง…… 】
【เสียงอาจจะมาไม่ถึงก็ได้? ฉันรู้สึกว่าน่าจะอยู่ไกลไม่ใช่เล่น】
【มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นอาวุธหนัก……แต่ อย่างงั้นก็น่าจะมีไลฟ์สด……】
――แบบนั้นเลย
ฟุคายะ รุรุ รู้ความแข็งแกร่งของตัวเองดี จึงตัวสั่นขณะนึกถึงข้อมูลจากเมมเบอร์
ไกลออกไป……เธอมองไม่เห็นใครเลย จากเสียงปืน เป็นจังหวะเดียว ดังนั้นจึงต้องอยู่ห่างอย่างน้อย 50 เมตร
จากนั้นเขาก็สามารถฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดที่ไล่ตามฉันได้ ทีละตัว เลื่อนขึ้น ลง ซ้ายและขวาในเวลาประมาณ 10 วินาที
เขาเป็นคนที่มีความสามารถอย่างเหลือเชื่ออย่างแน่นอน
ต้องเป็นพวกรุ่นพี่ ไม่สิ อาจจะเป็นระดับสูงของสมาคมดันเจี้ยนแน่นอน
“！ รุรุจัง ทางซ้าย！”
“เอ๊ะ?”
ระหว่างที่กำลังรู้สึกโล่งใจ เธอก็สะดุดตากับคอมเมนต์หนึ่ง
ด้วยประสบการณ์การต่อสู้ของเธอที่ตอบสนองเร็วกว่าจิตสำนึก เธอก็กระโดดไปทางขวาทันทีด้วยกำลังทั้งหมดที่มี
ในเวลาเดียวกัน เสียงที่ทำให้เธอคิดว่าแก้วหูจะระเบิดให้ได้ และแสงที่จ้าจนให้เธอไม่อาจลืมตาขึ้นได้ก็เข้ามาโจมตีเธอ
――เกิดบ้าอะไรขึ้น?
เธอล้มลงกระแทกเนื่องจากการหลบอย่างรวดเร็ว และพยายามลุกขึ้นมาคุกเข่าในท่าเตรียมป้องกันทันที
ทว่าที่ต่อหน้าของเธอ――
“มะ ……มะมะมะมะมะมะมะมะ”
【มังกรเร๊อ！？】
【อัยย๊าาา มังกร！？ มังกรได้ง๊าย！？】
【รุรุจังวิ่งหนี วิ่งออกไปให้เร็วสุดกำลัง】
【เดี๋ยวก่อนดิ ไม่เคยเห็นได้ยินเรื่องนี้เลย】
【เอาจริงเรอะ? ไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว】
【ถ้าเป็นจัดฉาก ก็ไม่มีเหตุผลที่จะทิ้งอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินใช่ไหม】
【แย่ของจริง】
【รุรุจัง คนจากออฟฟิศกำลังรีบเข้ามาแล้ว ดังนั้นสักทางหนึ่ง】
มังกรตัวใหญ่ที่เห็นได้ชัดว่าต้องเป็นบอสของดันเจี้ยนนี้
บอสมอนเตอร์
พวกมันควรจะปรากฎตัวที่ชั้นล่างสุดของดันเจี้ยนแต่ล่ะแห่งเท่านั้น
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันอยู่ห่างจากเธอเพียงประมาณ 100 เมตร――
“อะ”
ทันใดนั้นที่มุมมองเหนือหัวของเธอจากโดรนสำหรับไลฟ์สดตัวหนึ่ง
【อะ】
【เอ๊ะ】
【ที่เท้าของรุรุจัง……ไม่มีทาง】
【วงแหวนเวทมนตร์…..เอ๊ะ】
“……นี้ กับดักอัญเชิญมอนสเตอร์รอบที่2 ของวัน……?”
【คุสะ】
【ข่าวร้าย・รุรุจังอัญเชิญบอส】
【เอ…….】
【ตัวตนแห่งโชคร้ายจนถึงตอนนี้ไม่เคยถึงขนาดนี้……】
【ถึงขั้นเรียกบอสมาได้ โชคดีไปแล้ว】
【ถ้ารอดกลับมาได้จะช่วยปัดเป่าให้แล้วกัน？】
【มาถึงระดับนี้แล้ว ดูยังไงก็คำสาป คุสะ】
◇
เอ๊ะ――……มังกรมาอยู่ชั้นกลาง……จะทำยังไงดี
ผมจ้องมองร่างอันใหญ่โตอย่างว่างเปล่า……และนึกถึงเงินมูลค่ามากกว่า 1 ล้านเยนสำหรับแค่ค่ากระสุนที่ใช้ไปเมื่อกี้ภายในหัว
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 2
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/2/