0 คลาส 1-A ไร้หนทาง
“ทุกคนโอเคมั้ย? สวมเสื้อโค้ทแล้วรักษาอุณหภูมิไว้นะ”
“อออุห์…หนาว”
“ชั้นไม่ไหวแล้ว…”
“อาจารย์, เรากลับไปได้จริงๆได้”
“บ้าชิบ, ทำไมความช่วยเหลือยังไม่มาวะ”
อาจารย์ประจำชั้นของพวกเรา, ซาโตะเซนเซ, ได้เดินรอบๆเพื่อพูดกับเหล่านักเรียน
เสียงทุกคนนั้นอ่อนแอและมืดมน
{มันออกมาแบบนี้ได้ยังไง}
พวกเราปีหนึ่งของโรงเรียนมัธยม อีส ชินะกาวะ กำลังเดินทางกลับจากแค้มป์สกี, แต่เราต้องมาเจอกับหิมะตกหนัก
และเราโชคร้ายเจอแผ่นดินไหว
หิมะถล่มที่สร้างด้วยแผ่นดินไหวหล่นมาโดนรถบัสตกเหว
รถบัสถูกฝังด้วยหิมะ และเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้การอีกครั้ง
เครื่องทำความร้อนหยุดทำงาน, และลมได้พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่แตก, ลมเย็นนั้นมาอย่างไม่หยุดยั้ง
มากกว่าสองชั่วโมงแล้วที่ผ่านไปที่เราติดอยู่ในคุกหิมะ
อาจารย์ของเราพยามจะโทรหาความช่วยเหลือด้วยมือถือ, แต่มันมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นทั่วทุกที่, และทีมช่วยเหลือยู่ในเวลาที่ยากลำบาก
มันดูเหมือนเขาจะออกบินกันไม่ได้เพราะพายุหิมะ
(ใช่แล้ว, นี่มันเชคเมท)
แล้วชั้นเรียนผมก็กำลังปล่อยออร่าว่าสิ้นหวังแล้ว
แต่ไม่มีใครพูดมันออกมา
ภายในทั้งหมดนี้…
“ท่าน-ทักกิ, เล่นเกมแม้ในเวลาแบบนี้เลยหรอ?”
“ชั้นอยากเล่นเกมในเวลาสุดท้ายของชีวิตน่ะ”
“นายนี่ไม่หลุดบทบาทจริงๆ”
“งั้นเหรอ?”
ไม่ละสายตาจากหน้าจอเกม, ผมตอบเพื่อนสนิทผม, ฟูจิ-ยัง, ที่นั่งข้างๆ
หนาว
อากาศหนาวทำให้ยากที่จะขยับนิ้ว
“ทากัตซูกิ-คุง, อย่าพูดอะไรที่น่ากลัวสิ”
ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามพวกเราตำหนิผม
เสียงนี้, ซาซากิ-ซัง, หือ
ผมเหลียวมองซักครู่, และเห็นเธอสั่นจากความหนาวเช่นกัน
“ล้อเล่นน่า มันเบื่อถ้าไม่ทำอะไรเลย”
“จริงด้วย การอยู่เฉยไม่ทำอะไรเลยมันโหดจริงๆ”
มองไปด้านข้าง, เห็นฟูจิ-ยังกำลังเล่นเกมส์จีบสาวบนมือถือ
“นายก็เล่นเกมส์เหมือนกัน ฟูจิ-ยัง”
“ชั้นแค่เล่นแต่ฉากที่ชั้นชอบน่ะ ฟุฟุ, คานอน-จังน่ารักที่สุดจริงๆ”
บนหน้าจอ, มีสาวหูแมวด้วยตาแวววาวกำลังยิ้ม
“อุว้าา…”
ซาซากิซังอุทานด้วยน้ำเสียง ‘ว้าาว’
“ชั้นเข้าใจท่าน-ทักกิ, แต่ทำไมถึงแขยงชั้นด้วยล่ะ!!”
“มันช่วยไม่ได้นะ, ฟูจิ-ยัง มันคือโลกที่ผู้หญิงไม่เข้าใจ”
“พวกนาย, พวกเราติดอยู่ที่นี่นะ รู้สึกถึงอันตรายมากกว่านี้หน่อยซี่”
“จริงๆแล้วนายก็อยากเล่นเหมือนกัน, ใช่มะซา-ซัง?”
ผมรู้ว่าซาซากิ-ซัง ที่จริงแล้วเป็นเกมเมอร์
นั่นเป็นสาเหตุที่เราเริ่มคุยกัน
ถ้าไม่, คนนอกสังคมอย่างผมคงไม่ได้คุยกับผู้หญิงหรอก
“พ-พูดอะไรน่ะ?!”
“ถึงจุดนี้แล้ว ไม่ต้องซ่อนแล้วน่า”
“คานอน-จัง, ฮ่าาห์ ฮ่าาห์”
ฟูจิ-ยังเถอะ, ควรจะยั้งซักนิดนึงนะ
“นายนี่ชอบหูแมวตลอดไปจริงๆ”
“มันไม่ใช่แค่นั้น! ไม่ใช่แค่หูแมวนะ, แต่หูสัตว์ทั่วไปหรอก! พวกมันเป็นสิ่งมีค่า!!”
“ช่างเป็นปรัชญา”
“พูดไร้สาระแล้วเหรอ?”
อ้า, ซาซากิซังโมโหแล้ว
ใช่, แน่นอนว่าเราพูดไร้สาระ
ผมกลับไปลงสมาธิที่เกมส์ของผม, และระหว่างที่ผมเล่นไปพูดไป, แบตเตอรี่ได้ลดลงไปถึง¼
ตัดสินจากความคืบหน้าของเกมส์, ผมว่ามันจะใกล้แบตหมดตอนใกล้เคลียร์
ผมกำลังเล่น แอกชั่นอาร์พีจี ที่หลังๆมาผมกำลังอิน
บ้านเกิดของตัวละครหลักนั้นถูกทำลายโดยปีศาจ, สู้เพื่อหาทางแก้แค้น คือเกมดาร์คแฟนตาซี
คลาสของตัวละครหลักคือฮีโร่
เมื่อคุณเอาชนะอริของคุณได้, ประตูสู่โลกแห่งความมืดก็เปิดขึ้น, และเจ้าปีศาจที่ชักใยอยู่เบื้องหลังก็ปรากฏตัว
หลังกำจัดมังกรปีศาจยักษ์, แม่มดผู้ปกครองความตาย, ฮีโร่ที่กลับใจ, ดันเจี้ยนสุดท้ายก็ปารกฏขึ้น
คนที่อยู่ชั้นต่ำสุดคือหัวหน้าสุดท้าย, เจ้าปีศาจ
คัตซีนที่ผมดูเป็นร้อยครั้ง
ผมยืนยันเวลาการเล่น
ใช่, ยังเหลือพอ
เจ้าปีศาจมีพลังป้องกันมากและไม่สามารถสร้างความเสียหายได้ด้วยการโจมตีธรรมดา, ด้วยเหตุนี้จึงต้องรอการโจมตีเฉพาะแล้วเคาน์เตอร์
ผมได้ฝึกจังหวะเคาน์เตอร์ซ้ำๆ และสามารถใช้ได้แม้ปิดตา
ผมค่อยๆกำจัดเลือดของเจ้าปีศาจอย่างมีประสิทธิภาพ, และโจมตีครั้งสุดท้าย
“เคลียร์”
สถิติที่ดีที่สุด
ผมอยากจะอัพโหลดมันขึ้นไปบนอินเตอร์เน็ต
บนหน้าจอ, มันมีตัวละครหลักซึ่งสำเร็จการแก้แค้นของเขา, เดินไปยังบัลลังก์ของเจ้าปีศาจ, และหายลึกเข้าไปข้างใน
ครั้งนี้ผมคิดจะเคลียร์ให้เร็วที่สุดที่ทำได้, เพราะฉะนั้นมันเป็นการจบแบบธรรมดา
โลกเข้าสู่สุนติภาพ, แต่ไม่มีใครรู้จักตัวละครหลักที่ได้พิชิตเจ้าปีศาจ
กู้โลก, แต่ไม่มีใครยินดีไปกับเขาด้วย
อีกเรื่องหนึ่ง, การฉากจบที่ผมโปรดปรานคือหนึ่งที่ตัวละครหลักกลายเป็นเจ้าปีศาจ
ผมอยากจะเห็นอีกครั้งนึง
ผมมองไปรอบๆ, และห้องเรียนที่เคยส่งเสียงดังก็เงียบสงัด
เกิดอะไรขึ้น?
ระหว่างทีผมคิดอย่างนั้น, จู่ๆก็พลันง่วงนอน
ผมพูดกับฟูจิ-ยัง ข้างๆ
“ฟูจิ-ยัง”
ไม่มีคำตอบ มันเป็นแค่ศพ
จริงดิ…?
ซาซากิซังนั่งหันข้างได้ก้มหัวลงและผมมองไม่เห็นหน้าเธอ
เธอไม่ไหวติง
“ซา-ซัง? ซาซากิ-ซัง?
ไม่มีคำตอบเช่นกัน
หน้าจอเกมได้หมดแบตเตอรี่ลงไป
(…ง่วงนอนจัง)
อายุขัยของผมนั้นใกล้จะหมดเต็มที
…ฮ่าาห์, มันคือชีวิตที่สั้น
{ถ้าผมเกิดใหม่, ขอให้ผมเป็นฮีโร่}
ระหว่างที่ผมคิดไร้สาระ, ผมปิดตาลงและสติของผมหลุดไกลออกไป
◇◇
ผมตื่นขึ้น
“ที่นี่ที่ไหน?”
ผมมองไปรอบๆ, แต่นี่ไม่ใช่ในรถบัส
“ไม่ใช่โรงบาลด้วย…”
มันไม่ใช่คอนกรีต, แต่เพดานเป็นหิน นั่นหินอ่อนเหรอ?
ผมนอนอยู่บนเตียงแข็งๆ ธรรมดาๆ, พร้อมผ้าห่มบางๆอยู่บนตัว
เหมือนหน้าต่างจะเปิดอยู่, ผมรู้สึกถึงลมที่พัดเข้ามา
มันหนาวจัง
ผมไม่แน่ใจนี่คือความหนาวหลังความตายหรือเปล่า, แต่ผมน่าจะยังมีชีวิตอยู่
มีหน้าต่างบานใหญ่อยู่ห่างออกไป
ข้างนอกนั้นสว่าง
(เที่ยงแล้วหรอ, หือ)
เวลาที่กลับจากแค้มป์มันคือตอนมืด, นั่นหมายถึงผมหลับไปมากกว่าครึ่งวัน
“ยังไงก็เถอ พวกเค้าทิ้งคนเจ็บที่ช่วยมาจากภูเขาหิมะไว้คนเดียวได้ไง?”
ผมบ่นคนเดียว
ผมควรจะเช็คข้างนอค
ผมโซซัดโซเซไปที่หน้าต่าง
หัวผมยังเบลออยู่
ต้องมีใครซักคนช่วยผมไว้ คือสิ่งที่ผมคิด
ผมรู้สึกสยองที่พวกเขาปล่อยให้ผมนอนในสถานที่ประหลาด
ผมยืนที่หน้าต่างและมองออกไปข้างนอก
“เอ๋?”
ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้…ไม่ใช่โตเกียว, แต่เป็นป่าลึก
ทะเลสาบไพศาล
ข้างหลังมัน, เทือกเขาคล้ายเทือกเขาแอลป์
เหนือทะเลสาบมีนกปีกเจ็ดสีบินอย่างสบายอารมณ์
ที่ริมทะเลสาบมีสิ่งมีชีวิตคล้ายไดโนเสาร์กำลังกินน้ำ
มีรถม้าหลายคันจอดอยู่หน้าอาคารนี้
คนที่ขับรถม้ามีหัวของกิ้งก่าหรือกระทั่งหน้าคล้ายสุนัค
“…บีสคิน?”
นะ…นั่นอะไร?
สิ่งที่ลากรถม้าคือนกที่ใหญ่กว่านกกระจอกเทศ
มันมีกิ้งก่ายักษ์ด้วย
“หนังฮอลีวู้ด?”
เสียงของผมสั่น
“ยิง!!”
“””[ไฟบอล]!!”””
ระหว่างที่ผมดูข้างล่างหน้าต่าง, มีเด็กตั้งแถวอยู่บนที่ ที่ดูเหมือนสนาม
ลูกไฟนั้นลอยไปโดนเป้าและระเบิด
เถ้าถ่านจากการระเบิดและควันลอยเข้าจมูกผม
กลิ่นของไม้ที่ถูกเผาไหม้ทำให้สติผมกลับมา
นี่มันไม่ใช่ความฝัน?
“ออาห์…”
นี่คือนั่นรึเปล่า?
สิ่งที่ผมเห็นในหนังและอนิเมะ?
…อิเซไก
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน