ตอนที่ 2 ฮีลเมพช่วยสาวเอลฟ์
เซนอสที่โดนเตะออกตี้กำลังเดินไปรอบๆหัวมุมถนน พร้อมกับดึงปกเสื้อคลุมเพื่อคลุมตัวเองภายใต้อากาศที่เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง
「ต่อจากนี้ชั้นจะทำยังไงดีเนี่ย….」
แม้ว่าพยายามจะเข้าปาร์ตี้อื่นก็ตามแต่ก็เป็นสมาชิกของกิลด์ไม่ได้เพราะไม่มีใบอนุญาติอย่างเป็นทางการในการเป็นฮีลเลอร์
นอกจากนี้ยังโดนคนไว้ใจหักหลัง ตอนนี้จิตใจว้าวุ่นจนไม่รู้จะไปไหนแล้ว ตั้งแต่ออกจากสลัมมาและใช้ชีวิตเป็นนักผจญภัยมานานพอดู เลยไม่รู้ว่าจะใช้วิถีชีวิตแบบอื่นยังไง
ขณะที่กำลังมองหาร้านอาหารเพื่อเติมเต็มท้องอันแสนหิวโหย――
「ไอ้โง่นี่ แกมายิงสินค้าทิ้งแบบนี้ได้ไงวะ? ยัยนี่อาจจะขายได้ดีนะโวย」
「ขอโทษด้วยครับก็เพราะนังนั่นกำลังจะหนีไป」
ที่ด้านหลังถนนได้ยินเสียงของผู้ชายกำลังโกรธเกรี้ยว
ด้วยความสงสัยจึงกับการใส่ ส สระ เอือ ก ที่ตรอกแคบๆ
ถัดมาอีกหน่อยก็เห็น คนตัวเล็กๆล้มลงอยู่กับพื้น และชายอีกคนท่าทางจะเป็นคนชั่วร้ายกำลังยืนอยู่
คนที่ล้มลงไปที่พื้นนั้นแต่งตัวสกปรกโสมมและกำลังหายใจด้วยลมหายใจอันแผ่วเบา
รูปร่างหน้าตาเป็นสาวน้อยที่มีหูแหลมเล็กน้อย ดูจากสภาพน่าจะเอลฟ์แหละ
แม้ว่าจะเป็นเผ่าพันธ์ที่หาตัวจับได้ยากเพราะพวกนั้นอาศัยอยู่ตอนเหนือของทวีป แต่บางครั้งก็มีมาอยู่ในเมืองหลวงแบบนี้บ้าง
มีลูกศรปักอยู่กลางหลังของสาวน้อยคนนั้น
「ชิ….ช่วยไม่ได้นะ แล้วจะทำยังไงกับเอลฟ์ที่แสนมีค่านี่ดี แกมีปัญญารับผิดชอบไหมเนี่ย」
「ขอโทษครับ……」
「เห้ย พวกแกทำอะไรน่ะ ยิงเด็กสาวตัวเล็กๆแบบนั้นได้ลงคอเหรอ?」
เมื่อเซนอสตะโกน พวกนั้นก็จ้องมาที่ชั้น
「อะไรกัน？ นี่มันทาสของข้า คนนอกไม่ต้องมายุ่ง」
เซนอสจ้องไปที่สภาพของสาวน้อยคนนั้นซึ่งกำลังหน้าซีด เขาเลยยื่นเหรียญทองที่แอสตรอนเอาให้เขา
「ชั้นจะซื้อเธอไว้เอง เท่านี้พอไหม？」
「หาาา？ แกบ้ารึเปล่า ยัยนี่น่ะ……」
「เฮ้ย หุบปากไปเลย ก็ได้ ยังไงยัยนั่นก็ใกล้ตายอยู่แล้ว ตราบใดที่ทำเงินได้ก็โอเคแล้ว」
ชายอีกคนคว้าเหรียญทองในมือเซนอสและวิ่งจากไป
เซนอสคุกเข่าลงข้างๆสาวน้อยที่ล้มลง
「โฮ่ย เป็นอะไรมากไหม」
「อ่า……เอออ……」
หญิงสาวคนนั้นเริ่มมีแววตามืดมนและพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
「ฉะ……ฉัน……กำลัง.จะ….ตาย？」
「ดูจากสภาพแล้วยังโอเคอยู่สินะ ไม่ต้องกังวลชั้นช่วยเธอแน่」
「ยังไงก็ไม่……น่าจะ……」
「อ้าวแผลหายแล้ว พูดตามปกติได้แล้วมั้ง」
「เอ๊ะ……？」
สาวน้อยคนนั้นลืมตาขึ้นและลุกขึ้นช้าๆ
「เอ๊ะ？ความเจ็บหายไปแล้ว เลือดก็หยุดไหล….ทำไมกันละค่ะ？」
เซนอสพูดกับสาวน้อยคนนั้นที่มองดูลูกธนูที่ถูกดึงออกมาแล้ว
「ชั้นเป็นฮีลเลอร์ ก็ดึงลูกศรออกมาแล้วปิดปากแผลด้วยเวทย์ก็เท่านั้นเอง」
「ฉันคิดว่าฉันจะตายแล้วซะอีกค่ะ」
「ฮะฮะฮะ ก็อีแค่แผลแค่นั้นเนี่ยนะจะตายบ้าหรือเปล่าเนี่ย」
「แผลแค่นั้น……？ สุดยอดเลยนะคะ……」
สาวน้อยคนนั้นประหลาดใจและโค้งคำนับเซนอสหลายครั้ง
「ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ พี่ชาย」
อาจจะเพราะโล่งใจน้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ
เป็นเวลานานแค่ไหนแล้วนะที่ชั้นได้รักษาคนแล้วได้รับคำขอบคุณแบบนี้
แอสตรอนไม่เชื่อว่าเวทย์รักษาเขาจะได้ผลดีและใช้เวทย์ได้ในทันที ตอนออกรบก็ไม่ได้สังเกตว่ามีบาดแผลนิดหน่อยแต่ชั้นก็รักษาให้ตลอด พอคิดดูแล้วก็ไม่มีโอกาสได้อธิบายเลยแม้แต่น้อย
ชั้นพยายามอย่างหนักมาตลอด แต่เมื่อคิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าโดนปฏิบัติแบบห่วยแตกมาตลอดเลย
「ก็ดีแล้ว ว่าแต่เธอเป็นทาสงั้นเหรอ？」
「ไม่หรอกค่ะ ฉันโดนจับมาเมื่อสามวันก่อน และพอพยายามหนีก็โดนยิงเข้า……」
「ชื่อของเธอล่ะ？」
「……ลิลี่(リリ)」
เธอตอบกลับอย่างเรียบง่ายและชั้นก็บอกให้เธอโล่งใจได้
「เอ่อคือว่าเงินนั่น……」
「เหรียญทองที่ชั้นจ่ายให้พวกนั้นไปอะเหรอ？ ไม่ต้องคิดมากหรอกมันเป็นเงินฉุกเฉินน่ะ」
อย่าไปกังวลเรื่องเงินมากนักเลย
มันก็ดีแล้วที่สามารถใช้เงินช่วยชีวิตคนๆนึงได้
「พี่ชายชื่ออะไรเหรอคะ？」
「ชั้นชื่อว่าเซนอสน่ะ」
「เป็นฮีลเลอร์ที่มีชื่อเสียงเหรอคะ？」
「ไม่อะ ชั้นไม่มีแม้แต่ใบอนุญาติเป็นฮีลเลอร์ และเวทย์รักษาก็เป็นเวทย์แบบครูพักลักจำ」
ตั้งแต่เกิด เขาก็ไม่ได้เป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการ และไม่ได้รับอนุญาติให้ไปในที่สาธารณะด้วย กล่าวอีกนัยหนึ่งเป็น ดาร์กฮีลเลอร์ก็ว่าได้ที่ทำงานอยู่ภายใต้เงามืด
「ถึงกระนั้นเองก็ลำบากเอาเรื่องเลยนะโดนพ่อค้าทาสจับได้เนี่ย บ้านอยู่ไหนล่ะ？ เดี๋ยวจะพาไปส่ง」
「……ฉันไม่มีบ้านค่ะ」
ลิลี่ส่ายหัวพร้อมกับพูดแบบนั้น
กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอเป็นเด็กกำพร้าที่อยู่ตามถนนเช่นเดียวกับชั้น
แต่ว่าเอลฟ์กำพร้านี่หายากมากเลยนะ แต่ว่าไม่ถามอะไรล้วงลึกแบบนั้นหรอก
「ถ้าแบบนั้นก็มีปัญหาแล้วสิ」
ขณะพูดแบบนั้นเซนอสก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
เพราะชั้นเองก็ไม่มีที่ไป
ทันใดนั้นเองท้องน้อยของลิลี่ก็ดังขึ้น
เซนอสหัวเราะให้กับลิลี่ที่หน้าแดง
「ถ้างั้นไปทานข้าวกันเถอะลิลี่」