ตอนที่ 4 VS บอสมอนสเตอร์ กระสุนนัดที่ 2 ซึ่งหายากสำหรับผมก็คือตัวผมเอง
เอาจริง ๆ เจ้านั่น เป็นมังกรตัวใหญ่ที่โง่เขลาจริง ๆ
ที่นี่ก็แค่ถ้ำธรรมดา ๆ ในชั้นกลาง ดังนั้นมันจึงอัดแน่นเอี๊ยด……
【ฮารุจัง ก็บอกว่าเห็นมือแล้วนะ……เห็นแล้วน๊า！】
【ฮารุจังมักจะอ่านคอมเมนท์เฉพาะหลังจากที่ล่าเสร็จแล้วเท่านั้น…… 】
【ม๊า ปกติแล้วพอดูก็จะแค่「ขอบคุณมาก」แค่นั้นอยู่ดี…… 】
【ฉันชอบความทื่อแบบนั้น】
【อ้า…… ！】
【สำหรับตอนนี้ ฉันเข้าใจเป็นอย่างดีว่าฮารุจังมีมือเด็กจริง】
【และผมสีบลอนด์ยาว】
【ว่าไปแล้ว นั่นมันคืออาวุธแบบไหนกัน ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย】
【ฮารุจัง เป็นอาวุธทำมือใช่ไหม？】
【มือเล็ก ๆ และ…… 】
เครื่องยิงจรวดไร้แรงสะท้อน…..ของเลียนแบบ
เพราะเป็นของทำเอง ในแง่มุมหนึ่งก็ทำให้รู้สึกสดชื่น
แค่มอนเตอร์ทั่วไปก็ไม่สามารถเอาชนะได้ง่าย ๆ ด้วยกระสุนปืน
ถ้าทำได้ง่ายขนาดนั้น ดันเจี้ยนทั่วโลกคงถูกยึดครองโดยทหารไปแล้ว
ถึงแม้จะสามารถยิงเฮดช็อต……หมายถึง สามารถยิงตรงเป้าอย่างแกนกลางได้ แต่มักจะใช้ไม่ได้ผลกับมอนเตอร์ระดับกลางขึ้นไป เมื่อร่างกายของพวกใหญ่ขึ้นมาก
แต่ถ้า「ไม่ได้ผล」จะเป็นปัญหา
ผมเป็นโซโล่ และเนื่องจากสถานการณ์บางอย่างทำให้ผมไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้
นั่นเป็นเหตุผลให้ผมสร้างอาวุธขึ้นมาเองเพื่อทดแทนความแข็งแกร่งที่ขาดไปจากการมีกล้ามเนื้อไม่เพียงพอ
ผมมีพลังเวทมนตร์สูงมาก แต่ผมไม่ค่อยชอบใช้เลย เพราะว่าพอผมใช้ไปประมาณครึ่งหนึ่งก็จะเกิดอาการเวียนหัว กระสุนที่เหลือจะเติมMPลงไปกลายเป็นการโจมตีรุนแรงด้วยเวทมนตร์
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเตรียมพร้อม แม้ว่าจะเป็นปืน แต่ก็สามารถใช้เป็นเครื่องยิงจรวดได้ด้วย……แน่นอนว่าไร้แรงสะท้อน
ถึงแม้จะบอกว่าผมสร้างขึ้นมาเอง แต่ที่จริงก็เป็นไอเทมที่ดรอปจากดันเจี้ยน ก็เลยไม่ได้เข้าใจหรอกว่ามันทำงานยังไง……แต่ตราบใดที่มันใช้งานได้ ก็ไม่เป็นไร
กระสุนแค่ 1 นัดก็มีราคาหลักล้าน……ไม่สิ วัสดุทั้งหมดทำจากของดรอปดังนั้นราคาจึงขึ้นอยู่กับร้านค้าล่ะมั้ง?
การทำสิ่งนี้มีราคาแพงมาก ผมต้องใช้เวลาตัดสินใจเลือกเป้าหมายมากกว่าปกติหลายเท่า
【กล้อง！ กล้องไม่ได้จับภาพมอนเตอร์ตัวสำคัญแล้วนะ ฮารุจัง！ มือด้วย มือ！】
【คุสะ】
【ไลฟ์สดมือของสาวน้อย……ของแปลกใหม่เลยล่ะ】
【ของใหม่อย่างเหนือชั้น】
【ไม่มีใครเคยคิดไอเดียแบบนี้เลย】
【ไลฟ์สดสุดแรร์ ที่ทำโดยไม่รู้ตัว สามารถหาดูได้เฉพาะที่นี่เท่านั้น】
【กระผม……วันนี้รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้มาที่นี่และได้เห็นตั้งแต่ครั้งแรก】
【แน่นอน แล้วสมัครเมมเบอร์แล้วใช่ไหม？】
【ผู้พิทักษ์ของฮารุจังมีหน้าที่ต้องกลับไปดูไลฟ์เก็บถาวรทั้งหมดล่ะ】
【พยายามเข้า】
【ยังไงก็เถอะ ส่วนใหญ่แล้วจะเคลื่อนที่และรอ ดังนั้นจึงไม่เยอะเท่าไหร่……ม๊า ก็ประมาณ 4 ปี 4 หรือ 5 ครั้งต่อสัปดาห์】
【เอ๊ะ อะไรล่ะนั่น เด็กคนนี้ลงมาลึกแค่ไหนกัน】
【แม้แต่มืออาชีพส่วนใหญ่ก็สัก 2 ถึง 3 ครั้งต่อสัปดาห์เองล่ะนะ……ก็กะแล้วว่าฮารุจังแปลก ๆ น่ะ】
【ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีจิดแข็งสุด ๆ เพราะไม่พูดแม้แต่คำเดียว แม้กระทั่งในวันที่ลงดันนานมากกว่า 10 ชั่วโมง】
【แข็งแกร่ง？】
【ความหลงผิดของคนบ้าเรอะ？】
【อะ…… 】
【อะอะ】
【ฮารุจัง！ ดูคอมเมนต์ที！！】
【ว่าไงทุกคน】
【ฉันไปดูไลฟ์สดของฟุคายะ รุรุมาว่าจะรู้สึกสิ้นหวังมากขนาดไหน……ฉันก็เห็นผมบลอนด์ของฮารุจังสะท้อนอยู่ในกล้องของทางนั้น！？】
【คุสะ】
【เหนืออื่นใด ฮารุจังโดนเปิดเผยตัวตนจากคนที่ช่วยไว้ แต่พูดไปแล้วก็สมเป็นฮารุจังดี】
“………………………………”
เห็นได้ชัดว่า เดิมทีมังกรตัวนั้นจะมีความตั้งใจที่จะเคลื่อนไหวไปมาพร้อมกับลูกสมุนบนพื้นที่อันใหญ่มหึมาสำหรับบอสที่ชั้นล่างสุด แต่เนื่องจากจริง ๆ แล้วที่นี่เป็นชั้นกลาง จึงคับแคบและทำให้ขยับตัวไม่ได้มากนัก
มันทำหน้าประมาณว่า「ที่นี่มันไม่แคบไปหน่อยหรือไง！？」
ถึงที่จริงจะมืดจนมองไม่เห็นสีหน้าของมันเลยก็เถอะ
เข้าใจเข้าใจ เหมือนกับเวลาที่อยากหยิบของที่หล่นลงในช่องว่างระหว่างเฟอร์นิเจอร์กับผนังเลย
ผมเข้าใจดี เพราะผมก็เคยคิดเรื่องนี้หลายรอบตอนที่ยังมีร่างกายของผู้ใหญ่
ตอนนี้?
เพราะมีร่างกายเป็นเด็ก……เลยคลานใต้เตียงได้ล่ะนะ
มังกรซังกำลังดิ้นเหมือนผมเมื่อก่อนที่พยายามดิ้นรนเพื่อคว้าอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ในระหว่างช่องว่าง
ด้วยเหตุนี้ แม้จะผ่านไปประมาณ 1 นาทีแล้ว ระยะห่างระหว่างมันกับเด็กที่จะช่วยก็เลยไม่ได้ใกล้เข้ามาขนาดนั้น
แล้ว ผมก็อยู่ที่นั่นด้วย
――น่าเสียใจใช่ไหมล่ะ?
จากนั้นเสียงที่เขย่าจิตให้บ้าคลั่งก็ดังก้อง และกระสุนก็บินออกไป
ขณะที่ผมกำลังหมอบตัวลงอย่างรวดเร็ว ผมก็ได้ยินเสียงเศษซากกระทบหัวของตัวเอง และเสียงกระสุนที่พุ่งออกไปและไฟที่พ่นตามกัน
【อะ กล้องกลับที่แล้ว】
【อุโอมมาบูชิ】
【นั่นคืออะไร…… 】
【ฮารุจังเป่าเครื่องยิงจรวดในพื้นที่ปิดที่เรียกว่าดันเจี้ยน คุสะ】
【คุสะ】
【สาวน้อยก้าวร้าว】
【เดาว่านี่คือไพ่ตายสินะ……รู้สึกถึงความต้องการที่จะโซโล่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเลย】
【เป็นคนที่ก้าวร้าวแค่ไหนเนี่ย ฮารุจัง…… 】
――ซู่ม
บินออกไปด้วยพลังดินปืนและเวทมนตร์ และการโจมตีที่ถูกเพิ่มพลังด้วยพลังเวทมนตร์นอกเหนือจากการระเบิดของดินปืนปะทะเข้าที่หัวโดยตรง
ผมได้ยินเสียงมังกรดิ้นด้วยความเจ็บปวด
แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นทำให้บาดเจ็บสาหัส
……ปกติผมจะฆ่ามันได้ในนัดเดียว แต่เดาว่าครั้งนี้คงต้องยิงอีกอย่างน้อย 1 นัด
ถ้าผมมาพร้อมอุปกรณ์ที่เหมาะสม ผมคงไม่ต้องใช้ของแพงมากมายขนาดนี้…….ม๊า ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ สิ่งไม่คาดฝันสามารถเกิดขึ้นในดันเจี้ยนได้เสมอ
ด้วยเหตุนี้ ขณะที่กำลังคิดแบบนั้น ผมก็ยิงออกไปอีกนัดหนึ่ง แล้วรีบนอนหมอบลงอีกครั้งก่อนที่ควันจะหายไป และเตรียมตัวเองให้พร้อมไปทางเสียงคำราม
“！”
【เอ๊ะแย่แล้วน่ะ】
【มังกร กำลังจะล้มลงไปทางรุรุจัง】
【สมกับเป็นฮารุจัง แต่ก็ยังล้มบอสในนัดเดียวไม่ได้สินะ】
【นั่น มังกรเหมือนจะหมดสติไปแล้ว แต่อีหรอบนี้รุรุจังได้กลายเป็นกำแพงจังแน่ ๆ…… 】
――แย่แล้ว
ผมคว้าอุปกรณ์ดีดตัวที่เตรียมไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ――ก่อนกระโดดออกจากโพรง
ร่างกายบอบบางแสนเบาลอยออกไปนิดหนึ่ง
【เดี๋ยว ฮารุจังแย่แล้ว！
【ร่วงแล้วร่วงแล้ว！ ……อะเร๊ะ？】
【กำลังเร่งความเร็วไปข้างหน้างั้นเรอะ？】
【เวทมนตร์บิน？】
เสียงจากข้างหลังกลบทุกอย่าง
คุ…….เจ็บคอกว่าที่คิดไว้……. ！
กระเป๋าเป้ที่ผมถือไว้เป็นอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินแบบโฮมเมดของผมเอง ――พูดอีกอย่างคือเครื่องยนต์เจ็ต
นี่คือสิ่งที่ผมสามารถใช้เพื่อบินหนีได้ในกรณีฉุกเฉิน
เนื่องจากผมมีร่างกายที่เบามาก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องใช้พลังเวทมนตร์มากนักเพื่อเติมเชื้อเพลิง
……ทว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ผมใช้ในการต่อสู้จริง……คงจะดีถ้ามีระดับความเร็วอย่างน้อย 3 ระดับ！
ร่างของมังกรกำลังเข้ามาใกล้ตรงหน้าด้วยพลังอันมหาศาล
……ตาของมันยังไม่ลืมขึ้น
บางทีอาจจะแทบไม่มี HP เหลืออยู่แล้ว
แต่ผมไม่ได้นำอุปกรณ์อื่นมาด้วย ดังนั้นนี่คือทั้งหมดที่ผมมีในตอนนี้
สิ้นเปลืองจังน๊า……เฉพาะครั้งนี้เท่านั้นที่ผมต้องการหลักประกัน
แต่คงไม่ได้ล่ะน๊า……เพราะจะให้โชว์ตัวคงไม่ได้ล่ะ……
แม้ในเวลาเช่นนี้ ผมก็ยังเป็นโรคคนดีเกินไปอยู่ ในชั่วพริบตาผมก็มาอยู่แถวดวงตาของมังกร
【ใหญ่】
【หรือต้องบอกว่า ไม่เคยมีไลฟ์สดไหนมีข้อมูลการเข้ามาใกล้มังกรมากขนาดนี้มาก่อน……. 】
【อย่าแม้แต่จะพูดล่ะทุกคน】
【ใช่แล้ว กระผมอยากจะรู้ว่าฮารุจังจะตื่นตระหนกแค่ไหน ตอนที่เธอมารู้ทีหลังว่าทุกคนรู้เรื่องที่เธอเป็นโลลิหรือโชตะผมบลอนด์แล้ว】
【เข้าใจเลย】
【เข้าใจเลย】
【แม้แต่ฮารุจังก็ต้องร้องเสียงหลงจริงไหม？】
【ไม่หรอก อาจจะยอมรับอย่างใจเย็นก็ด๊าย】
【เข้าใจเลย】
” ――――――っ！”
ดูเหมือนเด็กสาวจากก่อนหน้านี้จะกรีดร้องอยู่ข้างล่าง แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ยินเพราะเสียงที่มาจากข้างหลังของผม
“……แล้วเจอกัน”
ป้องกัน……อะ นี่ ระเบิดไม่แย่เหรอ?
ผมก็หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกัน แต่ทันทีที่หลังจากแสงและเสียงหายไป ――ก็เหมือนมึนงงอยู่นิดหน่อย
ก่อนหน้านี้ ผมรู้สึกเหมือนว่าอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินแบบสายรัดข้อมือของผมกำลังตอบสนองและพยายามพาผมออกจากดันเจี้ยน
อะ ดรอปล่ะ
แต่ ผมเดาว่ายังสามารถช่วยเด็กคนนั้นได้อยู่
――หลังจากนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อผู้ชายวัยผู้ใหญ่กลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมก็คิดว่ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกำลังทำผิดพลาดไป
◇
“……สุดยอด……”
【เด็กสาวตัวน้อย……พูดยังไงก็สาวน้อย！】
【ถ้าตัวเล็กกว่ารุรุจังยังไงก็ต้องเป็นสาวน้อย】
【แต่ไม่แน่อาจจะแพ้เรื่องขนาดหน้าอก{ฮารุจัง}ก็ได้】
【เป็นหน้าผา{รุรุจัง}ขนาดนั้นก็น่าจะมีโอกาสแพ้แหละ？】
【คุสะ】
({}=คนแปลเติม เผื่ออ่านแล้วไม่รู้ว่าหมายถึงใคร)
เมื่อควันจางลงเล็กน้อย ผู้ชมดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาต่อ「เด็กสาวตัวน้อย」 ที่เธอกำลังพึมพำอยู่
ในตอนที่กำลังคิดว่าจะต้องตายซะแล้วก็มีเสียงและแสงที่รุนแรงดังขึ้น ฟุคายะ รุรุที่คิดว่าตัวเองรอดมาได้เพราะลางสังหรณ์ว่าแรงสั่นสะเทือนจะทำให้มังกรสะดุดไปข้างหน้าสองสามก้าว ――กำลังอ่านคอมเมนต์บางส่วน และยิ้มอย่างขมขื่นเหมือนอย่างเคย
――เพราะแม้แต่ในเวลาแบบนี้ยังมีเรื่องตลกเกี่ยวกับหน้าอกเล็กของเธอ
อืออึน บางทีอาจเป็นเพราะทุกคนรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยแล้วก็ได้
……แล้วก็ สวิตช์กล้อง…….
มือของเธอสะเปะสะปะอยู่ครู่หนึ่ง
――ใครบางคนที่ดูเหมือนจะมาเพราะสัญญาณขอความช่วยเหลือ ที่ไม่ได้ปรากฏตัวมาจนถึงตอนนี้ และไม่ได้ร้องเรียกเธอด้วยซ้ำ
นั่นหมายความว่าเขาเป็นคนดี……อาจจะ
ถึงจะเห็นแบบนี้ แต่เธอก็มั่นใจว่าตัวเองมีความสามารถในการที่จะอยู่ในอันดับต้น ๆ ได้ ――ทว่าด้วยความที่เธอโชคร้ายมาก ――บทสรุปเลยเป็นแบบนี้
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม เธอพยายามหันกล้องไปทางด้านหลัง
……เมื่อกี้รู้สึกเหมือนโดนระเบิดเลยลอยมาที่ไหนสักแห่ง
แต่ว่า ทั้งมืดและห่างไกล ดังนั้นกล้องสำหรับไลฟ์สดจึงเห็นได้เพียงแค่เงาเท่านั้น……อาจจะ
เธอพยายามที่จะไม่สร้างปัญหาให้กับผู้มีพระคุณของเธอ แต่เธอก็รู้สึกโล่งใจเพราะเธอรู้สึกเหมือนพึ่งได้ผัดผ่อนเวลาตายออกไป ――เธอคิดถึงความเป็นไปได้เล็กน้อยที่จะถ่ายใบหน้าติดมา
【รุรุจัง รีบซ่อนเถอะ！】
【ขนาดโดนแค่ครั้งเดียวยัง……ไม่แย่เกินไปหน่อยแล้วรึไง？】
【รู้สึกว่ามันจะใหญ่ขึ้น】
【ไม่สิ มันกำลังล้มต่างหาก】
“ฮิ ฮิวฮี่~~！？ ……อะ ยืนไม่ขึ้นค๊า ทำได้แค่ขยับมือ”
【คุสะ】
【ความกล้าของรุรุจังไม่ใช่แค่นั่งเฉย ๆ ใช่ไหม？】
【ไม่หรอก ม๊า เมื่อกี้ใคร ๆ ก็ต้องคิดว่าตัวเองกำลังจะตายจนเข่าอ่อนล่ะนะ】
【เป็นงั้นเรอะ】
【ก่อนอื่นรีบหนีไปซะ】
“……っ！ …… っ！ ……ไม่มีประโยชน์”
【สติหลุดไปแล้วสินะ……. 】
【ก็ตกจากเพดานมากระแทกพื้นตั้ง 3 รอบแล้วด้วย】
【อีกครั้ง พลังกายของมนุษย์เพิ่มขึ้นตามเลเวลจากการลงดันเจี้ยน】
【แต่ถ้าร่างใหญ่ขนาดนั้นล้มทับจะไม่แบนเอาเรอะ？】
แบน
“…..อะฮ่าๆๆๆๆ”
เมื่อเธอเห็นการแสดงความคิดเห็นพวกนั้น เธอก็หัวเราะเป็นครั้งแรกหลังจากก้าวผ่านกับดักแรก
【แย่แล้ว กลัวจนฟุ้งซ่านไปแล้ว！？】
【รุรุจัง พวกโอเน่ซังลงมาถึงชั้นที่ 60 แล้ว！ อดทนอีกนิด ――】
【อะ ล้มแล้วล้มแล้ว】
เป็นดังภาพลวงตาเหมือนท้องฟ้ากำลังถล่มลงมา
มอนเตอร์ขนาดยักษ์ที่เรียกว่ามังกรกำลังล้มลงมา
――มันยังส่งเสียงคำรามอยู่ ดังนั้นหมายถึงยังมีชีวิตอยู่
โดยพื้นฐานแล้ว มีดีเลย์เล็กน้อยระหว่างตอนที่ HP ของมอนเตอร์กลายเป็น 0 จนถึงตอนที่มันหายไป
เพราะแบบนั้น หากถูกบี้……ก็จะแบนไปเลย
ถึงจะรู้แบบนั้นแต่ขาก็ไม่ขยับ
เพียงแค่แรงของแขนก็ไม่มีทางทำให้หนีพ้นได้
…….แต่ว่า ตอนนี้จะขอตายไปพร้อมรอยยิ้ม
เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับเสียงหัวเราะที่ไม่มีเหตุผล
……บางทีเธอคงสติแตกไปแล้วจริง ๆ
ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอกำลังคิดว่า「จะถูกช่วยอย่างแน่นอน」
「เธอจะอาบน้ำดี ๆ เมื่อกลับถึงบ้าน」และ「สงสัยว่าทุกคนจะดุเธอไหม」หรือไม่ก็……「เธออยากจะขอบคุณคนที่มาช่วยอย่างเหมาะสม」และอื่น ๆ ทั้งหมดจะเกิดขึ้นหลังจากที่เธอกลับถึงบ้าน
นี่คือภาพก่อนตายสินะ
หากเป็นแบบนั้น……ฉัน มีความสุข
“แล้วเจอกันค๊า ทุกคน……เอออออออออออออ๋！？”
ขณะที่เธอพยายามทำให้ตัวเองดูดีด้วยอารมณ์ที่กล้าหาญและเศร้าโศก เสียงคำรามก็ดังทะลุต่อหน้าของเธอ
“…….จริงด้วย เด็กผู้หญิง！？”
การรับรู้เคลื่อนที่ใกล้ไกลของเธอ ทำให้จับภาพ「เธอ」ที่บินไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงได้
“นั่นไม่สมเหตุสมผลแล้ว！ ทำแบบนั้นคุณจะตายเอานะ ได้โปรดรีบหนีไปเร็วเข้า！ อะ ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ！”
【รุรุจังเป็นเด็กดีจนฉันอยากร้องไห้แล้ว】
【ร้องไห้】
【พูดว่าเด็กผู้หญิง……กะแล้วโลลิโว๊ย】
【จะเร็วเกินไปแล้ว ขนาดกล้องยังกลายเป็นแค่ภาพคิดตา！？】
【โลลิ โซโล่ อาชีพระยะไกล เลเวลสูง ว่างวันนี้…….ไม่มีล่ะโว๊ย！？】
ราวกับว่าเธอตอบสนองต่อเสียงของฟุคายะ รุรุอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เธอมองย้อนกลับมา
――เธอมีผมสีทองยาว ดวงตาสีฟ้า และสวมเสื้อฮูดคลุมยาว มีบางอย่างที่มีรูปร่างแปลก ๆ บนหัวของเธอซึ่งดูเหมือนมงกุฎ
“……ฮะเอ๊ะ โอฮิเมะซามะ？”
【รุรุจังหนักแน่นเข้าไว้】
【รุรุจังยังมีชีวิตอยู่】
แม้ว่าควรจะเป็นวิกฤติที่ความตายกำลังใกล้เข้ามา แต่กระแสคอมเมนต์ก็ยังไม่หยุด
ส่วนใหญ่มีความกังวลใจเกี่ยวกับสภาพจิตใจของฟุคายะ รุรุจริง ๆ
ครู่ต่อมา 「เธอ」 ก็เข้าใกล้หัวมังกรและ――เล็งปากกระบอกปืน คลิก ในตอนนั้นเอง
เสียง แสง และความสั่นสะเทือนที่รุนแรงกว่าเดิม
――และด้วยเหตุนั้น ฟุคายะ รุรุก็ถูกพัดพาไปที่ไหนสักแห่งเช่นเคย
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 4
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/4/