5 ลิตตี้ ตัดสินใจที่จะเข้าสมาคมนักดาบ
นักดาบเป็นตำแหน่งแนวหน้า ที่มีสมดุลย์ของการโจมตีและการป้องกันดี และเป็น นักโจมตีที่น่าเกรงขาม ด้วยท่าที่มากมายโดยดาบ มันมีพลังทำลายล้ายที่ยิ้งใหญ่มากกว่าสายพลังอย่างนักรบหนัก หลายคนนึกถึงดาบ เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาจินตนาการถึงนักโจมตี ทำให้มันเป็นอาชีพที่เป็นที่นิม
ในทางตรงกันข้าม อาวุธหลักของนักรบหนักนั้นไม่ขวานก็หอก ซึ่งทำหน้าที่เป็นกำแพงสำหรับปาร์ตี้ พวกเขาจะทำหน้าที่เป็นโล่เมื่อในยามจำเป็น แต่เมื่อโอกาสมาถึง พวกเขาจะ โจมตีด้วยการโจมตีที่รุนแรงด้วยขวาน พวกเขาก็สามารถชิงความได้เปรียบของระยะโจมตีระหว่างที่ให้ศัตรูอยู่ห่างๆ
อย่างไรก็ตาม เพราะคนนั้นต้องใส่อุปกรณ์หนัก พวกเขาจะทิ้งภาพในด้านลบว่าเป็นอาชีพที่ “เหงื่อย้อย” และ “ช้า”
เหตุผมที่ตัดสินใจว่าจะเลือกอาชีพอะไรดี เหมือนเคย มันเรียบง่าย
“ดาบ! เพราะทั้งหมด มันควรจะเป็นดาบ!”
ใช่ มันไม่ใช่เพราะหนูได้รับอิทธิพลมาจากวิชาดาบของอัลดิสจริงๆ แทนที่จะอย่างนั้น มันเพราะอาวุธในจินตนาการของหนูเมื่อเล่นอยู่ในหมู่บ้านจะเป็นดาบตลอด
ความตื่นเต้นได้สูงขึ้น ด้วยคความจริงที่ว่าสมาคมนักดาบ มอบดาบให้ด้วย
โดยการมีแค่อุปกรณ์ทำนาตลอด หนูใฝ่ฝันถึงดาบจริงมาตลอด ในที่สุดวันนั้นก็มาถึงที่หนูจะได้จับดาบจริง เดินกระโดดไป สิ่งเดียวที่อยู่ในใจหนู็คือดาบ
จากมุมมองคนนอก คนหนึ่งอาจเข้าใจผิดว่าหนูแค่ทำเพราะอายุของหนู
“นี่เป็นสมาคมนักดาบ! ได้เลย!”
บางทีอาจเป็นเพราหนูตื่นเต้นมากเกินไป หนูชี้และพูดออกมาดังๆที่สมาคมนักดาบ โครงสร้างภายนอกมันคล้ายกับโคลีเซียม
{อะไรกำลังจะเกิดขึ้น และหนูจะรับมือมันได้มั้ย?} สัตว์ประหลาดที่ร่าเริ่งน้อยๆ ลิตตี้ ไม่มีความกลัวเช่นนั้น
เปิดประตูของสมาคมนักดาบ หนูทักทายทุกคนที่อยู่ที่นี่อย่างร่าเริง!”
“สวัสดีตอนเช้าค่ะ! หนูรอคอยคำแนะนำของพี่นะคะ”
“นั่น พวกกระฉับกระเฉงมาอีกคนแล้ว”
ชายที่อยู่ที่โต๊ะพนักงานต้อนรับตอบกลับมา การตอบสนองของชายมันช้าไปเล็กน้อย ดั่งเขาคิดว่าหนูแปลก เขาดูบัตรนักผจญภัยด้วยสีหน้าที่มืดมัว
{สาวคนนี้มาจากที่ที่ฉันไม่เคยได้ยิน และดูเด็กเกินไปที่จะเป็นนักผจญภัย} ชายนั้นรู้สึกครึ่งๆจะพิจารณาว่าปฏิเสธบัตรไปจะดีกว่า
“พูดถึงแล้ว สาวน้อย ทำไมเธอเลือกสมาคมนักดาบล่ะ?”
“เพราะดาบมันเท่ค่ะ!”
“…ยังไงซะ ก่อนอื่น เธอต้องทำการทำหลักสูตรผู้เริ่มต้นแรงค์ 6 จบก่อน มันเริ่มที่การสอนในห้องเรียน ตามด้วยการใช้งานสกิลที่ใช้งานจริงได้ และการสอบ มันไม่เป็นเรื่องแปลกที่จะเห็นนักเรียนสอบตกตอนนี้ ชั้นจะมอบตารางเวลาให้เธอของแต่ละชั้นเรียน เะื่อที่เธอเลือกวันที่สะดวกสำหรับเธอได้”
“มากจัง?”
“นั่นใช่แล้ว นั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมถึงมีคนที่สอบตก…”
“ว้าว หนูจะทำงานหนักในฐานะนักผจญภัย! หนูจะทำเต็มที่!”
เมื่อถึงขั้นตอนนี้ คนส่วนใหญ่จะแสดงสีหน้าไม่อยากทำ มันเป็นเวลาไม่นานแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเห็นตาทีสดใสแบบเธอ
หรือ บางทีเธออาจจะไม่เคยได้รับประสบการณ์ความโหดร้ายของโลกนี้
สมาชิกสมาคมส่วนใหญ่เป็นนักผจญภัยที่ทำงานอยู่หรือทหารที่ถูกส่งมาโดยรัฐบาล อย่างไรก็ตาม มีทหารที่เกษียณแล้วไม่กี่คนและอดีตนักผจญภัยด้วยเช่นกัน
ชายที่ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เขาเป็นอดีตนักกผจญภัยที่ถูกเลื่อนขั้นไปแรงค์ 3 เมื่ 12 ปีก่อน แต่งงาน และมีความสุขกับเวลาฤดูใบไม่ผลิในชีวิตของเขา
การเดินทางในชีวิตเขาเป็นการล่องเรือที่ราบรื่นจนถึงเมื่อไม่กี่ปีก่อน เมื่อเขาเสียเพื่อนไปและบาดเจ็บสาหัส ซึ่งทำให้เขาตัดสินใจที่จะเกษียณ มันตามด้วยการที่ภรรยาของเขาหนีไปเพราะเขาทำมาหากินไม่ได้แล้ว
เมื่อคิดเกี่ยวกับอดีต ชายส่งสาวออกไปในทางไปห้องเรียน
***
แต่ละการสอนที่ห้องเรียนยาวนานหนึ่งชั่วโมง ซึ่งเรื่งนั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่ยากเป็นพิเศษ ในวันนั้นประมาน 10 คนได้เข้าเรียน 【[แนะนำ การเดินทาง ตอนที่ 1]】
การรู้และเข้าใจระยะไปถึงจุดหมาย สภาพแวดล้อมและสิ่งอำนวยความสะดวกตามทาง ภูมิอากาศ และลักษณะของปีศาจที่อาจจะปรากฏตัว เป็นสิ่งจำเป็นพื้นฐานสำหรับนักผจญภัย ที่ต้องเตรียมพร้อมกับทุกสิ่งทุกอย่างในรูปแบบที่เป็นระเบียบ
ในการฝึกของผู้สอนโตโต้ ซื้อมีพื้นฐานมาจากระสบการณ์จริงของเขาเอง เป็นภัยของจริง เกือบทุกคนจดและพยายามเต็มที่ที่จะเรียนมากที่สุดเท่าทีเป็นไปได้
ยกเว้นคนคนหนึ่งง
“ถ้าถนนถูกดูแลรักษาแบบนี้ มันจะไม่มีปัญหา….”
“ฟุฟุน!”
“มีกรณีที่ว่าดินแดนไม่ได้ถูกเคลียร์ด้วย…”
“นั่นใช่แล้ว!”
ไม่แม้แต่จะจดบันทึก ลิตตี้ตื่นเต้นที่จะได้ยินผู้สอนโตโต้ ว่าพูดอะไร อย่างเป็นธรรมมชาติแล้ว เธอโดดเด่นจากคนรอบข้างเธอ เธอเอียงตัวไปข้างหน้า และเปิดเผยความสงสัยของเธอมากกว่าคนอื่นๆ
ปรกติแล้ว ในฐานะผู้ฝึกสอน เขาควรจะเตือนเธออ แต่เขาไม่ได้ไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย ในฐานะผู้ฝึกสอน เขาไม่เคยได้รับคาหลงใหลขนาดนี้มาก่อนระหว่างชั้นเรียน ดันนั้นมันเข้าใจได้ที่มันจะมีอิทธิพลกับเขา มันไม่ใช่เรื่องน่าตกใจที่เขาสงสัยลิตตี้เล็กน้อย
“ถ้าเธออยู่ในตำแหน่งที่ไม่รู้จัก และไม่รู้สภาพแวดล้อมข้างๆเลย เธอจะทำยังไง?” (ผู้ฝึกสอนโตโต้)
“ยังไงซะ…หนูจะพยายาตั้งแคมป์ก่อนพระอาทิตย์จะตกดินและพัก ถ้าหนูหมดแรง นั่นมันจะจบ” (ลิตตี้)
“นั่นเป็นวิธีหนึ่งที่จะทำ แต่มันมีอย่างอื่นอีกที่คนหนึ่งจำเป็นต้องทำ” (ผู้ฝึกสอนโตโต้)
“มากกว่าตั้งแคมป์เหรอคะ?” (ลิตตี้)
“ใช่ ก่อนอื่นดูร่องรอยของปีศาจถ้าเธอไปตั้งอยู่ในที่ที่ปีศาจอาศัยอยู่ หรือมันอาศัยอยู่ใกล้ๆ มันจะเป็นอันตรายสุดขีด” (ผู้ฝึกสอนโตโต้)
“อ้าา!” (ลิตตี้)
นักเรียนคนอื่นต้องผมว่า นี่ มันไม่ได้น่าตื่นเต้นมาก และที่นี่ได้เปลี่ยนเป็นการสอนหนึ่งต่อหนึ่ง
แต่ อย่างแปลกประหลาย ทุกคนยังสนใจการคุยนั้นอย่างตั้งใจ ต้องขอบคุณความสงสัยของลิตตี้ ที่สุดท้ายแล้วทำให้ชั้นเรียน เจาะลึกไปมากว่าเดิม
สำหรับลิตตี้ ผู้ที่ถูกโจมตีในถ้ำเล็กๆที่เธอนอนอยู่ข้างในป่าปีศาจ เรื่องราวของผู้มีประสบการณ์มอบความเข้าใจให้เธออย่างดี
มันก็เป็นความสุขสำหรับโตโตะ ผู้ฝึกสอนนักผจญภัยแรงค์ 3 ผู้ที่ทั้งยังทำานอยู่และยินดีที่จะฝึกนักผจญภัยหนุ่มสาว
“โดยพื้นฐานแล้ว นักผจญภัยเลือกที่หนึ่งำหรับตั้งแคมป์ ดังนั้น ที่่ที่มีคนก่อนหน้าตั้งแคมป์มาก่อนเป็นทางที่เร็วที่สุดที่ทำได้… แต่นี่ไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องเสมอ น้องรู้มั้ยว่ทำไม?” (ผู้ฝึกสอนโตโต้)
“เพราะปีศาจที่รู้จักมนุษย์จะไปรวมกันที่นั่นเหรอคะ?” (ลิตตี้)
“ถูกต้อง! ปีศาจบางตัวได้พัฒนาความฉลาดมาแบบนั้น นั่นทำไมมันสำคัญที่จะเข้าใจการแบ่งปัน และนิสัยของปีศาจ ยังไงซะ เธอจะเรียนเรื่องนั้นในอีกชั้นเรียนนึง” (ผู้ฝึกสสอนโตโต้)
เขาพูดเพิ่มเติมว่าปาร์ตี้ผจญภัยหลายคนได้ถูกกวาดล้างโดยไม่รู้เรื่องนี้ ซึ่งทำให้นักเรียนสั่น แม้ว่ามันะเป็นชั้นเรียนชั้วโมงเดียว ทุกคนได้ประสบการณ์ที่น่าสนใจสุดขีด
คนที่มีส่วนร่วมในความสำเร็จของชั้นเรียน ไม่รู้เรื่องนั้น นักเรียนรวมกันรอบเธอ
“หมูบ้านรูอิซ? ที่นั่นที่ไหน?”
“มันเป็นที่ที่ไกลๆจากที่นี่…ไกลมากๆเลย” (ลิตตี้)
“มาไกลขนาดนี้จากที่แบบนั้น เพื่อที่จะเ็นนักผจญภัยเหรอ? มันควรมีสมาคมอื่นที่ใกล้กับหมู่บ้านมากกว่า ใช่มั้ย?”
“เรื่องมันยาวน่ะ…” (ลิตตี้)
ในหมู่พวกเขา สาวอายุรุ่นราวคราวเดียว และร่างกายเหมือนลิตตี้ เป็นบุคคลที่หลงใหลมาก… โรมา สาว ผมสีน้ำตาล ผิวสีแทน อยากจะหนีจากการบีบบังคับจากครอบครัวเธอ ที่ทำกับเธอไม่ดีเพราะเธอเป็นผู้หญิง
เธอถูกรังเกียจโดยพ่อแม่ของเธอ ที่พูดกับเธอเรื่อง “แต่งงาน” และ “คลุมถุงชน” เธออเหนือยจากการถูกบังคับให้ฝึกว่าจะเป็น ภรรยาที่ {‘ดี’} ได้อย่างไร
ผู้หญิงจำเป็นต้องอุทิศชีวิตให้กับสามี ต้องทำงานบ้าน และให้กำเนิดลูก และดูแลพวกเขาอย่างถูกต้อง เมื่อถึงตอนกลางคืน พวกเธอต้องบริการสามี แค่จินตนาการอนาคตแบบนั้น มันเพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอบ้าไป
มันเป็นระหว่างเวลานี้ที่เธอได้ยินเกี่ยวกับอิกดราเซีย ตัวตนของแบนเดรา และคลารีน ผู้หญิงทั้งสองคน เป็นต้นทางแรงบันดาลใจของเธอและเป็นสิ่งที่สนับสนุนเธอ
อย่างไรก็ตาม โรม่าไม่มีพรสวรรค์ และแม้ว่าเธอเรียนที่สมาคมนักเวทย์มาเป็นปีๆไม่มีอะไรที่เธอจะทำได้เกี่ยวกับขีดจำกัดของเวทมนตร์ของเธอ
แม้ว่าพ่อแม่ของเธอจะต่อต้าน เธอหนีออกจากบ้าน และตอนนี้ ไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรต่อไปดี
“ชั้นสมัครเป็นนักดาบเพราะชั้นไมมีทางเลือกอื่นเท่านั้น ชั้นไม่อยากยอมแพ้กับอนาคตของชั้น ดังนั้นตอนนี้ชั้นพยายามจะเรียนทุกอย่างเท่าที่ชั้นทำได้อย่างสิ้นหวัง” (โรม่า)
“นั่น…น่าชื่นชม ชั้นคอยเชียร์เธออยู่นะ!” (ลิตตี้)
“ชั้นก็ด้วย มาพยายามเต็มที่ด้วยกันเถอะ” (โรม่า)
มันไม่น่าตกใจที่ลิตตี้ ที่มีความรู้สึกคล้ายกันกับเธอ รู้สึกความรู้สึกเป็นเพื่อน
อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ไม่ได้พูดว่าเธออยู่กับอัลดิส มันด้วยความกังวลใจ สำหรับโรม่าที่โหยหาปาร์ตี้ของฮีโร่
มันเป็นเพราะเธอไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของเธอกับอัลดิส ใช่ เธอโกรธ แต่มมันเป็นความจริงที่ว่าเธอไม่มีพรสวรรค์กับตัวเธอเอง ถ้าเธอมีพรสวรรค์เป็นพิเศษมากกว่านี้ สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น
เธอไม่สามารถนำวามรู้สึกที่ซับซ้อนมาเป็นคำพูด
“พ่อของชั้นเป็นนักผจญภัย เค้าบอกชั่นว่าถ้าชั้นเป็นผู้ชาย ชั้นจะเป็นนักผจญภัยได้ ชั้นเหนื่อยแสนเหนื่อยจากการโดยการโดนโยนไปทั่ว…” (โรม่า)
“ชั้นอยากจะไปที่จุดจบขอโลกที่ชั้นไม่เคยไปมาก่อน…”
“ชั้นคิดว่าคนหนึ่งต้องการทรัพยากรจำนวนมากถ้าจะทำอย่างนั้น – อาหาร หินเวทมนตร์ แร่ และอื่นๆ ดังนั้น ชั้นคิดว่าเธอควรพยายามเก็บเสบียงจากตอนนี้ไป”
ขณะที่ไดมอสพูด นักเรียนหลายคนยังเด็ก บางคนไม่เต็มใจ แต่ส่วนใหญ่เต็มไปด้วยความหลงไหล ลิตตี้ดีใจที่ได้สนทนากับคนที่คิดเหมือนกันเป็นครั้งแรก
อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ยังไม่พอใจกับแต่ความรู้สึกดีๆ เพระเธอต้องทำให้ทักษะการเป็นนักดาบของเธอแข็งแกร่งขึ้น ไม่ต้องพูดถึงการเลื่อนไปที่แรงค์ 5 เลย
ที่แรงค์ 6 หนูรับได้แค่เควสต์อย่างการทำความสะอาด หาสัตว์เลี้ยง และช่วยงานร้านค้า อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นโอกาสที่จะได้ประสบการณ์ในเรื่องเหล่านี้
มันก็เป็นความสำคัญด้วยที่ต้องสร้างความผูกพันที่พึ่งพาได้ กับคนในเมืองและขยางวงสังคมของตัวเอง ภายในชุมชน ระหว่างที่คนหนึ่งยังสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้ พูดอีกอย่างหนึ่ง มีหลายงานที่ต้องทำ
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord