กู้เจียวโน้มตัวลง ใช้มือซ้ายเก็บไม้เท้าที่อยู่บนพื้นขึ้นมา พลางเดินมาหยุดอยู่
ตรงหน้าเซียวลิ่วหลังแล้วยื่นให้เขา
เซียวลิ่วหลังรับไม้เท้าไป ทว่าไม่พูดไม่จา ค้ำไม้เท้าแล้วหยัดตัวลุกขึ้น
เขาเดินไปหิ้วถังน้ำที่กลิ้งอยู่บนพื้น
“เจ้าไปสิ” กู้เจียวบอกกับกู้เสี่ยวซุ่น
“ได้เลย” กู้เสี่ยวซุ่นเดินมาดมั่นเข้าไป ก่อนจะแซงท่านชายเซียวแล้วแย่งถังน้ำมา
“ไปตักน้ำ” กู้เจียวพูดกับกู้เสี่ยวซุ่น
“ไปตักน้ำ!” กู้เสี่ยวซุ่นบอกกับลูกน้องอันธพาล
อันธพาลผู้นั้นมุมปากกระตุก ก่อนจะคว้าถังน้ำไปตักน้ำ
เซียวลิ่วหลังเดินกลับด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ตลอดทางไม่เอ่ยคำใด
จนกระทั่งเขาเดินไกลออกไป กู้เสี่ยวซุ่นถึงได้เอ่ยปากพูดอีกครั้ง “ท่านพี่ เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น
ท่านไม่เกลียดเขาแล้วหรือ อีกอย่างนะท่านพี่ เหตุใดท่านพี่ถึงได้มีเรี่ยวแรงเยอะขึ้นมาขนาดนี้
เมื่อครู่คือกระบวนท่านอันใดกัน ท่านสาธิตให้ข้าดูอีกหนซิ! กลับไปข้าจะลองใช้บ้าง!”
แววตาคมเฉียบดั่งมีดบินของกู้เจียวถูกส่งออกไป
กู้เสี่ยวซุ่นปิดหุบปากเงียบอย่างขุ่นเคือง
“พี่ใหญ่! น้ำมาแล้วขอรับ!” นักเลงหิ้วน้ำเต็มถัง พลางเดินเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว
“ยังไม่หิ้วกลับไปให้ท่านพี่ข้าอีก…เอ๊ะ” ภายใต้สายตากดดันของกู้เจียว กู้เสี่ยวซุ่นรับถังน้ำมา “เอาเถอะ ข้าทำเอง พวกเจ้าแยกย้ายกันได้แล้ว!”
“แล้วประเดี๋ยวยังจะไปตีคนที่หมู่บ้านข้างๆ…”
“ตีบ้าตีบออะไร! ไสหัวไป! ไสหัวไปให้พ้นหน้าข้า!”
เหล่าอันธพาลแยกย้ายกันออกไป
กู้เสี่ยวซุ่นยิ้มตาหยีให้กับกู้เจียว “ท่านพี่ ท่านอย่าโมโหสิ หากท่านไม่เกลียดพี่เขยแล้ว
วันหน้าข้าก็จะไม่รังแกเขาแล้ว”
“นี่เจ้ารังแกเขาอยู่บ่อย ๆ เลยหรือ” กู้เจียวถาม
กู้เสี่ยวซุ่นส่ายหน้า “ก็…ใช่ว่าจะบ่อยปานนั้น เดือนนี้ก็สามสี่หน สี่ห้าหน ห้าหกหนประมาณนั้น”
ยิ่งพูดเสียงของกู้เสี่ยวซุ่นก็ยิ่งเบาลง เขาความจำไม่ดี รังแกกันมากี่ครั้งแล้วนั้นเขาจำไม่ได้เลยสักนิด
“กลับกันเถิด” กู้เจียวเอ่ย
“ขอรับ!” กู้เสี่ยวหัวเราะร่า หิ้วถังน้ำเดินตามหลังกู้เจียวไป
ทันใดนั้นฝีเท้าเขาก็ชะงักลง สายตาตกอยู่ที่แขนขวาแข็งเกร็งของกู้เจียว
“ท่านพี่ แขนท่านบาดเจ็บหรือ”
“ไม่เป็นอะไร” กู้เจียวตอบ
“ยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก! เลือดไหลแล้ว!” กู้เสี่ยวซุนวางถังน้ำลงแล้วคว้าท่อนแขนของกู้เจียวไว้ ก่อนจะถลกแขนเสื้อของนางขึ้น จึงได้เห็นข้อมือขวาอาบเลือดแดง “เป็นเพราะพวกนักเลงตีเมื่อครู่หรือ”
“ข้าบอกว่าไม่เป็นอะไรอย่างไรเล่า” กู้เจียวชักมือกลับ
“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับหัวท่านพี่อีก”
“กระแทกไปทีหนึ่งก่อนตกน้ำน่ะ”
บาดแผลซ่อนอยู่ภายในกลุ่มผม เจ้าเด็กนี่ทำไมถึงตาดีขนาดนี้
กู้เสี่ยวซุ่นพูดขึ้นอีกครั้ง “ท่านพี่ตกน้ำหรือ เมื่อใดกัน”
กู้เจียวเดินต่อไป ไม่แม้แต่จะเหลียวหลัง
“นี่! ท่านพี่! ท่านพี่! ท่านพี่รอข้าด้วย!”
เมื่อกู้เสี่ยวซุ่นเดินตามกู้เจียวมาถึงเรือน จึงได้พบว่าหน้าประตูเรือนมีบัณฑิตคนหนึ่งเพิ่มขึ้นมาอีกคน อีกฝ่ายสวมชุดยาว มาดคงแก่เรียน ท่าทางสง่างาม เพียงแต่หน้าดูหยิ่งยโสไปเสียหน่อย
“เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่เรือนท่านพี่ข้า” กู้เสี่ยวซุ่นเท้าสะเอวถาม
อีกคนไม่แม้แต่จะมองกู้เสี่ยวซุ่น ทว่ากลับถลึงตามองกู้เจียวอย่างเย็นชา “นี่เจ้าใช้คนมารังแกท่านพี่เซียวอีกแล้วใช่หรือไม่ เจ้ามันหญิงชั่ว!
“เจ้ากล้าด่าท่านพี่ข้าหรือ” กู้เสี่ยวซุ่นวางถังน้ำลง กำหมัดง้างใส่คนผู้นั้น
อย่าคิดว่าเขาเพิ่งอายุได้สิบสามปี ทว่าฝีมือชกต่อยของเขานั้นถือว่าเอาเรื่อง ไม่อย่างนั้นจะได้ชื่อว่าอันธพาลอันดับหนึ่งของละแวกหมู่บ้านนี้หรือ
บัณฑิตอ่อนแอคนหนึ่ง ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
“เสี่ยวซุ่น” กู้เจียวเอ่ยห้ามเขา
แทบจะวินาทีเดียวกันนั้น เซียวลิ่วหลังก็เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกมาจากเรือน
“สหายร่วมสำนักข้าเอง” เซียวลิ่วหลังบอกกู้เจียว
สหายผู้นั้นส่งเสียงเย้ยหยัน เดินเข้าไปประครองเซียวลิ่วหลัง ทั้งยังรับห่อผ้าหนักในมือของเขามา “พวกเราไปกันเถิด!”
กู้เสี่ยวซุ่นเห็นเซียวลิ่วหลังหอบผ้าหอบผ่อน ก็นิ่งตะลึงไปอย่างอดไม่ได้ “พวกเจ้าจะไปไหน”
คงไม่ใช่เพราะถูกเขาทุบตีจนกลัวหัวหด แล้วหนีไปจริงๆ หรอกใช่ไหม
สหายผู้นั้นไม่อยากจะแยแสกู้เสี่ยวซุ่น
กู้เจียวไม่ถามอะไร แต่กลับเดินเข้าเรือนไปไม่พูดไม่จา
ยามเดินเฉียดไหล่เซียวลิ่วหลังไป เซียวลิ่วหลังเหลือบไปเห็นแขนขวาแข็งทื่อของนาง
กู้เจียวใช้แขนเสื้อห่อเอาไว้ ไม่ให้เห็นคราบเลือดที่ไหลออกมาจากข้อมือ
แม้ตัวนางจะเดินเข้าเรือนไปแล้ว แต่ก็ได้ยินเสียงเยือกเย็นของเซียวลิ่วหลังดังไล่หลัง
“ข้าเข้าไปในตัวอำเภอ”
“รักษาขาหรือ” กู้เจียวถามออกไปตามสัญชาตญาณ
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด กู้เจียวถึงได้คิดถึงความฝันนั้น ตัวเธอไม่เชื่อเรื่องแบบนั้นจริงๆ แต่ว่า…
“อีกสามวันเจ้าจะสอบแล้วใช่หรือไม่” กู้เจียวถามเขา
แววตาของเซียวลิ่วหลังฉายแววตกตะลึง ทว่ายังคงพยักหน้ากลับ “…ใช่”
สหายเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก “ท่านจะบอกนางไปทำไม อยากให้นางรั้งท่านไม่ให้ไปอย่างนั้นหรือ! ท่านลืมไปแล้วหรือว่าที่ท่านพลาดการสอบคราวก่อนก็เพราะนาง! แล้วก็ขาท่านอีก ถ้าไม่ใช่เพราะนางขังท่านไว้ในเรือน ท่านก็คงไม่คลาดกับหมอจาง!”
กู้เจียวหันไปมองกู้เสี่ยวซุ่น
เธอจำเรื่องราวเหล่านี้ไม่ได้
กู้เสี่ยวซุ่นยกนิ้วชี้จมูกเขา “พูดจาอะไรของเจ้า กล่าวหาว่าท่านพี่ข้ารั้งเขาไม่ให้ไปได้อย่างไร พี่สาวข้าป่วย เขาเพิ่งแต่งงานกันแล้วจะทอดทิ้งท่านพี่ข้าเช่นนั้น ใช้ได้เสียที่ไหน”
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ กู้เจียวก็เริ่มคลับคล้ายคลับคลาขึ้นมาบ้าง ตอนที่เพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน เจ้าของร่างเดิมล้มป่วยลงจริงๆ เพียงแต่ไม่ได้ป่วยจริง แต่ป่วยการเมือง เพราะมีคนบอกนางว่า
หากเซียวลิ่วหลังไปแล้วจะไม่กลับมาอีก นางก็จะกลายเป็นแม่หม้ายคนหนึ่งเหมือนกับเซวียหนิงเซียง
นางไม่อยากเป็นหม้ายสาว เพราะอย่างนั้นถึงได้ขังเซียวลิ่วหลังไว้
กู้เจียวมองขาของเซียวลิ่วหลัง “เรื่องนั้น ความจริงแล้ว…”
“ท่านพี่เซียว ไปกันเถิด! รถม้ายังจอดรออยู่ที่หน้าหมู่บ้าน!” สหายเอ่ยขัดคำพูดของกู้เจียว
ลากตัวเซียวลิ่วหลังมุ่งหน้าเดินไปยังหน้าหมู่บ้าน ไม่แม้แต่จะเหลียวมองกลับมา
“ข้าอยากกินขนมดอกกุ้ยฮวา!” จู่ๆ กู้เจียวก็เดินออกมา ทอดสายตามองเซียวลิ่วหลังแล้วเอ่ยขึ้น “ขนมดอกกุ้ยฮวาของหลี่จี้! ข้ากินแต่ของร้านเขาเท่านั้น! ถ้าเจ้าไม่ซื้อกลับมาให้ข้า ข้าจะไม่ให้เจ้าเข้าประตูเรือนเด็ดขาด! แล้วก็จะเผาหนังสือเจ้าให้หมดเลยด้วย!”
“หญิงชั่ว!” สหายกัดฟันแน่น พยุงเซียวลิ่วหลังขึ้นนั่งบนรถม้าคันเก่าที่จอดอยู่หน้าหมู่บ้าน “ท่านพี่เซียว อย่าไปฟังนาง! หลีจี้เป็นร้านดั้งเดิม ขนมดอกกุ้ยฮวาร้านเขาหาซื้อง่ายเสียที่ไหน!
กว่าท่านจะซื้อมาได้ หมอจางก็กลับพอดี! เขาเป็นหมอที่มาจากเมืองหลวง เก่งกว่าหมอในตัวอำเภอนัก
มีแต่เขาที่รักษาขาท่านได้ ท่านอย่าได้ลำบากเพราะหญิงชั่วนั่นเลย!”
“สมกับเป็นท่านพี่ข้า ต้องสั่งสอนเขาเสียหน่อย!” กู้เสี่ยวซุ่นยกนิ้วโป้งให้กู้เจียว
กู้เจียวคลึงขมับ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าตลาดนัดอยู่ที่ไหน”
กู้เสี่ยวซุ่นพยักหน้า “รู้สิ ท่านพี่ถามไปทำไม ท่านจะไปหรือ ไปทำไมกัน”
“ขายไก่”
“ไก่อย่างนั้นหรือ ท่านไปเอาไก่มาจากไหน”
“ไก่ป่า”
ทว่าไม่ได้บอกว่านี่คือค่ารักษาที่ตัวเองขูดรีดมา
กู้เสี่ยวซุ่นทึกทักเป็นจริงเป็นจังว่าพี่สาวของตัวเองจับมาได้ “ท่านพี่ ข้ารู้สึกว่าท่านเปลี่ยนไป เก่งกาจกว่าแต่ก่อนนัก”
ไม่ใช่ว่าไม่บ้าแล้ว แต่เก่งกว่าเมื่อก่อน ในความคิดของกู้เสี่ยวซุ่น เขาไม่เคยเห็นเจ้าของร่างเดิมเป็นคนบ้า
กู้เสี่ยวซุ่นบอกทางไปตลาดนัด ตลาดนัดและโรงหมออยู่ในตัวอำเภอ เพียงแต่ที่หนึ่งอยู่ทางตะวันตก อีกที่หนึ่งอยู่ทางตะวันออก
กู้เสี่ยวซุ่นรบเร้าจะไปกับนางให้ได้ แต่กู้เจียวห้ามไว้
คนตระกูลกู้ไม่ชอบให้กู้เสี่ยวซุ่นอยู่ใกล้ชิดกับนางมากเกินไป เพราะบอกว่ากู้เจียวเป็นบ้า
จะพาเขาบ้าไปด้วย
กู้เจียวกลับเข้าไปในเรือนแล้วเปิดกล่องยา หยิบไอโอดีนขึ้นมาล้างแผลแล้วทาครีมฆ่าเชื้อ
หิวชะมัด
กู้เจียวเดินเข้าไปในครัว