วันรุ่งขึ้นหลังจากผ่านพ้น ภารกิจทำงานบ้านแทนที่บ้านโทโจ ได้อย่างปลอดภัย。
ฮารุโตะมาเที่ยวเล่นที่บ้านของ อาคากิ โทโมยะ ผู้เป็นเพื่อนรัก。
「นี่ฮารุ。ไม่ใช่ว่าวันหยุดฤดูร้อนจะทำพาร์ทไทม์กับเรียนหรอกเหรอ？ ดีแล้วเหรอที่มาเที่ยวเล่นบ้านฉันน่ะ」
「ก็คิดจะทำแบบนั้นอยู่หรอกแต่ เมื่อคืนเปิดทีวีแล้วดันไปเห็นข่าวเกี่ยวกับบ้านขยะเข้าพอดีน่ะ」
ฮารุโตะพูดราวกับจะหยอกล้อโทโมยะ。
ฮารุโตะจัดระเบียบมังงะบนชั้นหนังสือซึ่งอยู่ในสภาพยุ่งเหยิงพลางพูดต่อ。
「จู่ๆก็เกิดเป็นห่วงขึ้นมาน่ะ ว่าถ้าเกิดห้องของเพื่อนรักตัวเองกลายเป็นเหมือนบ้านขยะในข่าวเมื่อคืนขึ้นมาจะทำยังไง」
「ห้องของฉันไม่ได้สกปรกขนาดนั้นสักหน่อย！！」
โทโมยะยกหลังขึ้นจากพนักเก้าอี้ที่พิงอยู่ จากนั้นก็กดหลังลงไปเหมือนเดิม。
กลางฤดูร้อนซึ่งร้อนจัดขึ้นเรื่อยๆตลอดหลายวันมานี้。
แสงอาทิตย์ยามทิวาอันแรงกล้าสาดส่องเข้ามาในห้องของโทโมยะเพียงแต่ ห้องของเขาซึ่งมีเครื่องปรับอากาศนั้น ได้รับเพียงแสงจากดวงอาทิตย์เท่านั้น อุณหภูมิห้องยังคงที่อุณหภูมิอยู่สบาย。
「เอาเถอะ เครื่องปรับอากาศในห้องของฉันสภาพไม่ค่อยดีเลยหนีมาหลบภัยอยู่ที่นี่ก็เท่านั้นแหละ」
ฮารุโตะพูดแบบขอไปที ทำให้โทโมยะหันไปจ้องเขม่งใส่。
「โอ่ย จ่ายค่าไฟมาเลย」
「ถ้างั้นนายก็จ่ายค่าทำความสะอาดห้องให้ฉันด้วย ขอรวบยอดทั้งหมดจนถึงตอนนี้ด้วยนะ」
「ขอประทานโทษครับ เชิญใช้ห้องของผมได้ตามใจชอบเลยครับ」
โทโมยะผู้ยอมรับความพ่ายแพ้。
เขาหย่อนหลังพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง พร้อมกล่าวถามฮารุโตะ。
「ว่าแต่ เมื่อวานทำพาร์ทไทม์วันแรกใช่มะ？ เป็นไงบ้างรับทำงานบ้านแทนนั่นน่ะ？」
「โอ้ นั่นสินะ」
คำถามของโทโมยะ ทำให้ฮารุโตะหยุดทำความสะอาด ครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นก็ตอบกลับ。
「ลูกค้าคนแรกคือ คุณโทโจล่ะ」
「หื〜ม งั้นเหรอ คุณโทโจเนอะ………………หา？」
โทโมยะผู้ไม่เข้าใจถ้อยคำของฮารุโตะ อยู่ในสภาพตัวแข็งไปครู่หนึ่ง。
และ พอเข้าใจเนื้อหาที่เขาพูดแล้ว โทโมยะก็ตะโกนเสียงดัง。
「เอ๊ะ！？ คุณโทโจเนี่ยหมายถึงคุณโทโจคนนั้นงั้นเหรอ！？ คุณโทโจ อายากะ！？」
「ก็นะ คุณโทโจที่ฉันรู้จักก็มีแค่คนนั้นแหละ」
ฮารุโตะตอบกลับทื่อๆ ต่อโทโมยะที่ตะโกนตกใจ。
「อ๊ะ เรื่องที่ไปทำงานบ้านแทนที่บ้านคุณโทโจอย่าเอาไปบอกใครล่ะ？ เพราะถ้าไม่ปกป้องสิทธิและข้อมูลส่วนบุคคลของลูกค้าได้โดนทางบริษัทโกรธกันพอดี ที่พูดนี่ก็เพราะเชื่อใจโทโมยะหรอกนะ？ถ้าเกิดปากโป้งละก็ เลิกคบแน่ 」
「ไม่หรอกๆ ใครมันจะไปปากโป้งกันเล่า จริงหรือเนี่ย……แล้ว？เป็นไง？」
「”เป็นไง”เนี่ย อะไร？」
ฮารุโตะเอียงคอพร้อมกลับมาเริ่มทำความสะอาดห้องของโทโมยะต่อ。
「”อะไร”เนี่ย เอ็ง ถูกคุณโทโจเรียกไปที่บ้านไม่ใช่เหรอ？」
「บอกว่า เรียกไป มันก็ยังไงอยู่……」
ฮารูโตะมองโทโมยะด้วยสีหน้าอธิบายไม่ถูก。
「ฉันไม่ได้ถูกคุณโทโจเรียกไปที่บ้านแต่ไปเพราะงานต่างหาก」
「นั่นสินะ แล้ว บ้านคุณโทโจเป็นยังไงบ้าง？ ว่าแล้วเชียวหอมใช่มะ？」
เพื่อนรักผู้ไม่ฟังเรื่องที่ตนพูดสักนิดกล่าวถามด้วยความรู้สึกสนใจล้ำเหลือ ทำให้ฮารุโตะถอนหายใจเฮือกใหญ่ดัง「ฮ่า〜」。
「นี่เอ็ง นั่นมันโรคจิตแล้วนะ？แล้วก็อย่างที่บอกไปเมื่อกี้เรื่องที่ ไม่อาจเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลของลูกค้าได้ น่ะ」
「ชิ อะไรเล่า เจ้าขี้เหนียว〜、ฉันเป็นเพื่อนรักของนายไม่ใช่รึไง」
ฮารุโตะเมินโทโมยะที่เบ้ปากในสภาพน่าหมั่นใจอย่างงดงาม。
หากผู้ที่ทำท่าทีเช่นนั้นเป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก อาจจะสั่นคลอนหัวใจได้นิดหน่อยก็ได้แต่ เจ้าบ้าที่ทำหน้ามุ่ยพรรค์นั้น ไม่อาจสั่นคลอนหัวใจของฮารุโตะได้อยู่แล้ว ซ้ำยังจะทำให้หงุดหงิดขึ้นเสียเปล่าๆ。
「ขี้เหนียว〜、ฮารุขี้เหนียว〜、ขี้เหนียวๆๆ〜」
「หนวกหูน่า！」
ฮารุโตะขว้างนิตยาสารดนตรีที่มือข้างหนึ่งถืออยู่ออกไป โทโมยะหลบได้อย่างเฉียดฉิวและหัวเราะชอบใจ。
「แต่ว่า ดีจังนะฮารุ」
「อ๋า？ อะไร？」
「ฤดูร้อนครั้งนี้น่าจะสนิทกับคุณโทโจได้ไม่ใช่เหรอ？ น่าอิจฉาเนอะ〜」
โทโมยะผู้นั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้ ผุดยิ้มเย้าหยอก。แต่ฮารุโตะผู้ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดนิ่วหน้า。
「ทำไมถึงคิดว่า ไปบ้านแค่ครั้งเดียวแล้วจะสนิทกันได้ล่ะ？」
「เอ๊ะ？ ไม่ใช่ว่าต้องไปบ้านคุณโทโจอีกหลายครั้งตลอดการทำพาร์ทไทม์ครั้งนี้เหรอ？」
โทโมยะพูดด้วยใบหน้าตะลึง。
ฮารุโตะส่ายหน้าพร้อมกล่าวปฏิเสธ。
「ไม่ไม่ แค่ครั้งเดียวแหละ ที่ฉันจะได้ไปบ้านของคุณโทโจน่ะ」
「เอ๊ะ？ ทำไมล่ะ？」
「”ทำไม”เนี่ย ปกติก็ต้องไม่ชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องที่มีเพื่อนร่วมห้องไปทำความสะอาดกับทำงานบ้านที่บ้านตัวเองน่ะ ครั้งต่อไป คงเสนอชื่อคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันไปทำงานบ้านแทนแล้วล่ะ ให้เพื่อนร่วมชั้นทำงานบ้านให้เนี่ย คงอึดอัดน่าดู」
「อืม〜？ ……งั้นเหรอ？」
โทโมยะส่ายหัวให้ถ้อยคำของฮารุโตะพร้อม มองดูเพื่อนร่วมชั้นผู้กำลังทำความสะอาดห้องของตัวเองอยู่ตอนนี้。
「ไม่คิดว่ามันจะรู้สึกอึดอัดอะไรขนาดนั้นนะ？」
「…………」
โทโมยะพูดออกมาด้วยท่าทีไม่รู้สึกรู้สา ทำให้ฮารุโตะมุมปากกระตุก。
「ว่าละ เก็บเงินดีมั้ยนะ」
ฮารุโตะพึมพำอย่างแผ่วเบา。
「อะ！？ ปะ โปรดไตร่ตรองเรื่องนั้นด้วยครับ！ เงินฉันร่อยหรอเพราะซื้อเจ้านี่ไปแล้วน่ะ！」
โทโทยะร้องขอฮารุโตะอย่างสุดชีวิตพร้อมดึงเอากล่องสีดำที่วางอยู่ใกล้ๆมากอด。
「นั่นน่ะ？ ซื้อตัวใหม่เหรอ？」
กล่องสีดำที่โทโมยะกอด สิ่งนั้นคือกล่องกีตาร์。
เขาเริ่มเล่นกีตาร์ตั้งแต่สมัยเรียนประถม และตอนนี้ก็กำลังตั้งวงกับเด็กผู้ชายต่างโรงเรียน。
「ใช่แล้วล่ะ วันก่อนไปร้านขายเครื่องดนตรี แล้วก็ตกหลุมรักเจ้านี่ตั้งแต่แรกพบ」
โทโมยะหัวเราะ「ฮิฮิ」พร้อมเอาแก้มถูกล่องกีตาร์。
ฮารุโตะตกใจเล็กน้อยกับท่าทีโรคจิตของเพื่อนรักพร้อมหันสายตาไปทางกีตาร์อีกตัวที่พิงอยู่ตรงผนังห้อง。
「กีตาร์เนี่ย จำเป็นต้องมี2ตัวด้วยเหรอ？」
「จำเป็นดิ！ กีตาร์มีกี่ตัวก็ไม่เสียหาย！」
「โฮ่ーเป็นงั้นเหรอ」
ฮารุโตะผู้ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับดนตรี ตอบกลับอย่างขอไปทีและเริ่มทำความสะอาดห้องของโทโมยะต่อ。
「โอ่ย！ สนใจให้มันมากกว่านี้หน่อยเซ่！」
「ก็ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับดนตรีนิ แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย」
「อย่าพูดแบบนั้นดิ ฮารุก็มาเริ่มเล่นกีตาร์แล้วตั้งวงกับฉันเถอะ！」
โทโมยะพูด「ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็จะสอนให้ทุกขั้นทุกตอนเลยล่ะ」พร้อมขยับมือทั้งสองโบกขึ้นลงอย่างรวดเร็ว。
「ไม่อะ ขอผ่าน」
「เอ๋〜、ถ้างั้นมาเป็นนักร้องนำให้หน่อยนะ นายร้องเพลงเพราะสุดๆเลยไม่ใช่รึ？ พอดีพวกฉันคิดจะขึ้นแสดงในงานวัฒนธรรมของปีนี้น่ะเพราะงั้น มาเขย่าหัวใจของเด็กสาวทั้งโรงเรียนด้วยเสียงร้องอันไพเราะของฮารุกันเถอะ！」
โทโมยะพูดด้วยรอยยิ้มเต็มวงหน้าและยกนิ้วโป้งให้ ฮารุโตะผู้ไม่หยุดทำความสะอาด ตอบกลับอย่างไม่สนใจ 。
「ไม่อะ ไม่เอา」
「อย่าพูดแบบนั้นเลยนะ〜、มาตั้งวงกับฉันเถอะ〜」
ฮารุโตะทำความสะอาดต่อไปพร้อมเมินท่าทีงอแงราวกับเด็กของโทโมยะ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะห้องอย่างไม่คาดคิด และประตูก็เปิดออกเวลาเดียวกับเสียงเคาะ。
「พี่！ อย่าบอกนะว่า พี่ฮารุมาน่ะ？」
เด็กสาวผมสีสดใสผูกหางม้าเข้ามาในห้องพร้อมพูดเช่นนั้น。
「โอ่ยฮารุกะ ถ้าเข้ามาก่อนจะได้ตอบกลับ เคาะประตูมันจะมีความหมายอะไร」
「พี่、หนวกหู」
โทโมยะกล่าวตักเตือนต่อการปรากฏตัวอย่างกะทันหัน แต่เด็กสาวตอบกลับห้วนๆจากนั้น พอเห็นฮารุโตะสีหน้าก็เปล่งประกายทันที。
「พี่ฮารุ〜！ อยากเจอมากเลยล่ะ〜」
เด็กสาววิ่งเข้าหาฮารุโตะ โผเข้ากอดแขนของเขาทั้งๆแบบนั้น ยิ้มแก้มบานพร้อมพูด。
「ถึงฉันจะพึ่งเจอฮารุกะจังไปตอนวันอาทิตย์ที่แล้วก็เถอะ」
「ไม่ไหว！ ถ้าไม่ได้เจอพี่ฮารุเกิน1สัปดาห์ล่ะก็ หนูได้ลงแดงกันพอดี！」
ถ้อยคำของเด็กสาวทำให้ฮารโตะผุดยิ้มเผื่อน。
ชื่อของเด็กสาวคือ อาคากิ ฮารุกะ。
ผู้เป็นน้องสาวของโทโมยะนั่นเอง。
สำหรับฮารุโตะโทโมยะคือเพื่อนรักและเพื่อนสมัยเด็กในเวลาเดียวกัน。
และฮารุกะผู้เป็นน้องสาวนั้น ฮารุโตะก็รู้จักเธอตั้งแต่ใส่ผ้าอ้อมแล้ว หรือก็คือมีตัวตนเปรียบดั่งน้องสาวแท้ๆนั่นเอง。
「โอ่ยฮารุกะ！เกาะแกะฮารุของฉันมากเกินไปแล้วนะ！」
「หา？ พูดอะไรน่ะพี่？ บอกตรงว่าหยะแหยง、ออกจากห้องไปเลยไป」
「ไม่ดิ นี่มันห้องฉันเถอะ！」
น้องสาวผู้เมินการตบมุขของพี่ชายอย่างสบบูรณ์และจากสีหน้าเย็นชาที่มองโทโมยะก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ราวกับดวงตะวันทันทีเมื่อหันไปมองฮารุโตะ。
「ปิดเทอมฤดูร้อนแท้ๆ แต่พี่ฮารุไม่มาหาสักที หนูเหงามากเลยนะรู้เปล่า？」
「อะฮะฮะฮะ、ขอโทษนะฮารุกะจัง」
ฮารุโตะขอโทษพร้อมส่งสายตาไปมองแขนซ้ายที่ถูกเธอกอด。
ตรงนั้น รู้สึกได้ถึงสัมผัสอ่อนนุ่มที่ไม่เคยรู้สึกจากเธอเมื่อครั้งอดีต。
สมัยเยาว์วัยก็มักเล่นด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน ตอนมาค้างที่บ้านก็มักนอนในฟูกเดียวกัน3คนรวมโทโมยะ。
อย่างไรก็ตาม พอเธอเข้าเรียนชั้นประถมตอนปลายสิ่งเหล่านั้นก็เริ่มลดลงและ หลังจากเธอขึ้นม.ต้นก็หายไปเกือบหมด。
และ พอฮารุกะเข้าเรียนม.ต้นปี3 ร่างกายของเธอก็เริ่มเติบโตเป็นผู้ใหญ่ จนตอนนี้ฮารุโตะไม่อาจปฏิบัติกับเธอเหมือนดั่งเมื่อก่อนได้อีกต่อไป。
ในทางกลับกัน ฮารุกะดูเหมือนจะไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านั้นมากสักเท่าไหร่และปฏิบัติตัวต่อฮารุโตะเหมือนครั้งในอตีตเช่นเข้ามากอดด้วยท่าทีสบายเหมือนครั้งนี้。
ทุกครั้งที่ทำเช่นนั้น ฮารุโตะก็จะหัวใจเต้นแรงและต้องพยายามอดกลั้นความรู้สึกอันชั่วร้ายที่ประทุขึ้นมาอย่างสุดชีวิต。
「พอดีฉันพึ่งเริ่มทำพาร์ทไทม์ระยะสั้นตอนปิดเทอมฤดูร้อนนี้น่ะ แล้วก็ต้องเรียนด้วย เลยยุ่งนิดหน่อย」
「เอ๊ะ？ อะไรอะไร？ เริ่มทำพาร์ทไทม์อะไรเหรอ？」
ฮารุกะพูดอย่างสนใจเหลือล้นและกอดแขนของฮารุโตะแน่นขึ้นกว่าเดิม。
ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของโทโมยะ ฮารุกะย่อมหน้าตาดีเหมือนผู้เป็นพี่。
เบ้าหน้าดูดึงดันเล็กน้อย สันจมูกโด่ง ตาสองชั้นนัยน์ตาทรงอัลมอนด์ ทำให้รู้สึกถึงความน่ารักซึ่งแผ่ออร่าออกมาราวกับไอดอล。
เพราะอยู่ม.ต้นปี3 จึงยังคงรู้สึกถึงความเยาว์วัยเล็กน้อยแต่ เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เธอจะกลายเป็นสาวงามที่ไม่ว่าชายใดก็ต้องหันมามอง。
แม้แต่เธอในตอนนี้ ก็คงได้รับความนิยมจากเหล่าเด็กผู้ชายอยู่แน่นอน。
จากจุดยืนในฐานะพี่ชายของฮารุโตะ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะมีผู้ชายแปลกๆเข้ามาเกาะแกะ ใช่แล้ว เด็กสาวผู้ชื่อฮารุกะสำหรับฮารุโตะแล้วคือ ตัวตนที่ราวกับพี่น้องท้องเดียวกัน。
ดังนั้น ฮารุโตะจึงพยายามเมินสัมผัสนุ่มนิ่มที่เกาะหนึบอยู่ตรงแขนซ้าย。
「พาร์ทไทม์รับทำงานบ้านแทนน่ะ」
「นั่นน่ะคืองานที่พี่ฮารุต้องไปทำงานบ้านที่บ้านของใครสักคนสินะ？」
「อืม ใช่แล้วล่ะ」
「หนูเองก็อยากให้พี่ฮารุคอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆเหมือนกัน〜！ ไม่สิ หนูอยากให้พี่ฮารุปรนนิบัติ！」
「พอเป็นเรื่องของฮารุทีไร ฮารุกะก็กลายเป็นคนบ้าทุกทีเลยนะ」
「หา？ อะไรน่ะหนวกหู ไม่สิก็บอกให้ออกจากห้องไปไง ทำไมถึงยังอยู่อีกล่ะ？」
ตอบกลับโทโมยะอย่างแข็งกร้าวไม่เปลี่ยนแปลง。
เมื่อก่อนยังเรียกพี่จ๋าและวิ่งตามหลังต้อยๆอยู่แท้ๆ แต่พอขึ้นม.ต้นเธอก็เริ่มทำตัวเย็นชาใส่。
ในทางตรงกันข้าม เธอกลับทำตัวแนบชิดฮารุโตะมากกว่าแต่ก่อน ทำให้ฮารุโตะผู้รู้จักความสัมพันธ์แบบพี่น้องที่สนิทชิดเชื้อกันครั้งในอดีต รู้สึกเหงาเล็กน้อย。
「ฮารุไม่ได้ทำบริการรับทำงานบ้านแทนฟรีๆหรอกนะ เธอที่ขอตังค่าขนมจากพ่อแม่อยู่ไม่มีทางจ้างได้อยู่แล้ว」
โมโมยะพูดราวกับหยอกล้อน้องสาว การยั่วยุนั้นทำให้ฮารุกะปล่อยแขนของฮารุโตะและจ้องพี่ชายตาเขม่ง。
「จ้างได้เถอะ！ หนูน่ะถ้าเพื่อพี่ฮารุแล้วจะเท่าไหร่ก็ยอมอุทิศให้ ！」
「ไม่หรอกๆ ฮารุกะจัง ทำงานบ้านแทนไม่ใช่อะไรที่ถึงขั้นต้องอุทิศให้หรอก……」
ถ้อยคำของเธอ ทำให้ฮารุโตะตบมุขปนน้ำเสียงเยือกเย็น。
「ว่าแต่พี่น่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ให้พี่ฮารุทำความสะอาดห้องให้ไม่ใช่รึไง！ พี่นั่นแหละที่ต้องจ่ายเงินให้พี่ฮารุ 」
「อุก……นั่นมัน、นั่นไง……ที่เรียกว่า เห็นแก่ความสัมพันธ์ตั้งแต่ชาติปางก่อนไง」
「พี่、ไอ้ขยะ」
「เอือก……」
ถ้อยคำอันเผ็ดร้อนแสบสันของน้องสาว ดูเหมือนจะสร้างความเสียหายให้โทโมยะได้ไม่น้อยถึงขั้นกุมท้องทรุดเข่าลงกับพื้น。
ฮารุกะปล่อยผ่านพี่ชายที่มีท่าทีเช่นนั้นและกล่าวถามฮารุโตะ。
「นี่นี่、เริ่มทำพาร์ทไทม์ไปแล้วเหรอคะ？」
「อา、พึ่งทำงานแรกไปเมื่อวานน่ะ」
「เห〜、รับทำงานบ้านแทนเนี่ยคนแบบใหนเป็นคนขอเหรอ？ คุณลุงเวอร์จิ้นสกิลงานบ้านเป็นศุนย์ไรงี้？」
ฮารุโตะยิ้มเฝื่อนให้ฮารุกะผู้อคติ。
「ไม่หรอก ถึงจะมีคนแบบนั้นอยู่ก็เถอะแต่ก็ไม่ได้มีแค่นั้นหรอกนะ」
「ใช่ๆ、ก็เพราะงานแรกของฮารุผู้จ้างเป็นสาวงามระดับเทพธิดาเลยนินะ」
「เอ๊ะ？ อะไรน่ะ？」
ถ้อยคำของโทโมยะผู้พื้นตัวจากความเสียหาย ทำให้ฮารุกะปล่อยเสียงทื่อๆออกมา。
「พี่ฮารุ เรื่องที่พี่พูด เรื่องจริง？」
「อ๊ะ、อืม ก็นะ、จริง……ละมั้ง？」
ทันทีที่ฮารุโตะพูดเช่นนั้น ไม่รู้ทำไมถึงสัมผัสได้ถึงแรงข่มขู่เหลือล้นจากเธอ จนเหงื่อเย็นยะเยือกผุดออกจากกลางหลัง。
「แต่ว่า พี่ฮารุน่ะ แค่ไปที่บ้านของสาวงานคนนั้นเพื่อทำงานเฉยๆเนอะ？แค่นั้นเนอะ？」
「แน่นอน！ อีกอย่าง คงไม่ถูกเรียกไปอีกแล้วล่ะ！ ไม่มีครั้งต่อไปแน่นอน！」
แรงกดดันอันลึกลับที่รู้สึกได้จากตัวฮารุกะ ทำให้ฮารุโตะพูดแก้ตัวอย่างเอาเป็นเอาตาย。