มันเจ็บใจที่ซูหลุนให้นางเจ้าคุกเข่าลงให้กับซูจิงเหวิน แม้ว่าเขาจะไม่ชอบนางเจ้าและเขาก็ไม่ได้ถือว่าพวกเขาเป็นมนุษย์ นางเป็นภรรยาคนเดิมของเขาและเขาคิดว่าซูจิงเหวินดูถูกเขาเพราะกลั่นแกล้งนางอย่างโจ่งแจ้ง อาจเป็นเพราะเขาเกิดมาต่ำต้อย จิตใต้สำนึกของเขาเพียรบอกว่าเขาด้อยกว่า
“เจ้าจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าน้องสาวของเจ้าทำให้เจ้าจมน้ำตายโดยเจตนา?”
“ท่านพ่อ บางทีท่านอาจไม่รู้ว่าข้าสามารถว่ายน้ำได้ตั้งแต่เด็กแล้ว ข้าสามารถว่ายน้ำในแม่น้ำใหญ่ได้นับประสาอะไรกับสระบัวเล็กๆนั่น”
“เรื่องไร้สาระ เจ้าว่ายน้ำไม่เป็น!” ซูจิงเหวินเป็นกังวลเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“ท่านพ่อ ถ้าท่านไม่เชื่อว่าข้าว่ายน้ำได้ ข้าพิสูจน์มันได้นะ”
นางเจ้าคิดว่ามู่เกอคนนี้แปลกมากและนางก็แตกต่างจากเมื่อก่อน
ซูหลุนคิดว่ามู่เกอไม่มีเหตุผลที่จะโกหก
เขาขมวดคิ้วและหันไปหาซูจิงเหวิน ตอนนี้เขาคิดว่านางโกหก
เขารู้ว่านางอันและลูกสาวของนางไม่น่าจะชอบนางเจ้าและมู่เกอมาโดยตลอด แต่ก็คิดว่านางอันนาจะใจกว้างมีน้ำใจที่จะสนับสนุนพวกเขา พวกเขาต้องการเมล็ดพืชเพียงเล็กน้อยและคฤหาสน์ซูอาจมีราคาไม่แพง
“จิงเหวิน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ซูจิงเหวินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าซูหลุนที่มีใบหน้าตรงไม่ได้สงสัยเธอ
ซูหลุนรักนางที่สุดและไม่สนใจซูมู่เกอ
แต่ตอนนี้เขาตั้งคำถามกับนางเกี่ยวกับซูมู่เกอผู้ต่ำต้อย!
นางอันรู้ว่าซูหลุนโกรธ และพูดเบา ๆ ว่า “นายท่านของข้า บางทีพวกเขาอาจจะเล่นตีกัน ในขณะที่เล่น มู่เกอจึงตกลงไปในน้ำ พวกเขาเป็นพี่น้องกันไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง ไม่จำเป็นต้องดุร้าย จิงเหวินผิดในบางประการ จิงเหวินไปขอโทษพี่สาวของเจ้า”
นางอันเดินไปหาซูจิงเหวิน ด้วยความอ่อนโยนแต่มุ่งมั่นในดวงตาของนาง
แม้ว่าซูจิงเหวินจะเอาแต่ใจ แต่นางก็ยังกลัวนางอัน
แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะขอโทษซูมู่เกอ!
เมื่อเห็นว่าซูจิงเหวินยืนนิ่งอยู่กับที่ โดยไม่มีการกระทำใด ๆ ซูหลุนก็นิ่งเงียบ
“จิงเหวินรีบขอโทษพี่สาวของเจ้าซะ!”
“แม่….”
“ข้าไม่ต้องการคำขอโทษ” มู่เกอปล่อยมือนางเจ้าและเดินไปที่ซูจิงเหวิน
“ท่านพ่อ ข้าคิดคำถามอยู่เสมอว่าถ้ามีใครทำอะไรผิดจะทำให้เขาเรียนรู้บทเรียนเพื่อหลีกเลี่ยงความผิดพลาดเดิม ๆ ได้อย่างไร? ตอนนี้ข้าได้รับคำตอบแล้ว”
“อย่างไร?” ซูหลุนถามโดยไม่รู้ตัว
“มันคือ…ปล่อยให้นางต้องทนทุกข์กับสิ่งที่ทำกับคนอื่น เพียงเท่านี้นางก็สามารถเรียนรู้บทเรียนได้อย่างลึกซึ้ง!” เพียงแค่จบประโยค นางก็จับคอของซูจิงเหวินแล้วกดลงไปในอ่างล้างหน้า
“อ้า! …” (เสียงดังก้อง)
ใบหน้าของซูจิงเหวินถูกกดลงในน้ำ ด้วยความตื่นตระหนกน้ำจำนวนมากถูกเทลงในจมูกและปากของนาง ความกลัวที่จะเข้าใกล้ความตายทำให้นางต่อสู้อย่างหมดหวัง
ซูมู่เกอจับนางแน่นจนขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ทุกคนในห้องต่างหวาดกลัวการกระทำที่กะทันหันของนาง
นางอันมีปฏิกิริยาก่อนคนอื่น พูดขึ้นว่า “ซูมู่เกอเจ้ากำลังทำอะไร!” นางวิ่งไปที่มู่เกอในขณะที่พูด
มูเก๋อขยับร่างกายของนางและหลีกเลี่ยงนางอันโดยยังคงกดหัวซูจิงเหวินไว้
ผู้หญิงบอบบางที่ไม่สามารถก้าวอย่างมั่นคงได้ไม่มีความสามารถที่จะหยุดนางได้
เสียงกรีดร้องของนางอันทำให้ซูหลุนตื่นตัวขึ้นมา เขาจ้องไปที่มู่เกอและดวงตาของเขาแทบจะหลุดออกมา
“ซูมู่เกอ เจ้ากล้าดียังไง ปล่อยน้องสาวเดี๋ยวนี้!”
มู่เกอคิดว่าเพียงพอแล้วและปล่อยมือของนาง
“เคร้ง”
“อ๊ะ แค็ก แค็ก….”
ซูจิงเหวินยกศีรษะขึ้นจากน้ำและทรุดตัวลงบนพื้นไออย่างหนัก
“เหวิน เหวิน เจ้าเป็นอย่างไร ดีหรือไม่?”
“ซูมู่เกอ เจ้ากล้าดียังไง!” ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้ากล้าฆ่าแม้กระทั่งน้องสาวของเจ้าต่อหน้าข้า!” ซูหลุนโกรธ แต่เขาโกรธมากที่ซูมู่เกอไม่ได้จริงจังกับเขากว่าการดูแลซูจิงเหวิน
เขาคิดว่าซูมู่เกอกำลังท้าทายอำนาจของเขาในคฤหาสน์นี้
นางสมควรตายไปซะจริงๆ!
มู่เกอแสร้างทำเป็นไร้เดียงสา ข้าแค่อยากให้จิงเหวินรู้ว่าความรู้สึกของการจมน้ำคืออย่างไรและรับรู้ความทุกข์ทรมานของข้าเมื่อตอนที่ข้าตกลงไปในน้ำและเกือบจะจมน้ำตาย มีเพียงนางเท่านั้นที่จะผ่านไปได้ นางจึงจะเข้าใจและไม่ทำผิดพลาดอีก ใช่ไหม?”