ชื่อเรื่อง:boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru
ตอนที่ 6
นัตสึคาวะ ชิสุคุ
สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องแลกที่นั่งกับคุณทาคามิเนะ
ก็เพราะโชตะคุงมองมาพที่ทางนี้ด้วยสายตาคาดหวัง
ที่ใหนสักที่มันภาคภูมิใจแต่ก็เดือดดาล
ทั้งๆที่มีฉันอยู่แต่อยากจะอยู่ข้างๆคุณทาคามิเนะจขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ
…จะร้องไห้แล้วนะ
ถึงอย่างนั้นก็ยังไหวอยู่ ไม่ได้ร้อนใจเลยแม้แต่น้อย
เพราะยังไงพวกเราก็ก้าวผ่านการเป็นคนรักจอมปลอมและกลายเป็นของจริงแล้ว
หลังเลิกเรียนต้องกลับจากโรงเรียนเหมือนทุกทีไม่ผิดแน่
[นี่ โชจัง ถ้าไม่ว่าอะไรวันนี้กลับด้วยกันมั้ย? ก็นั่นไง ยังมีเรื่องที่เก็บเอาไว้หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานใช่มั้ยละ?]
[อือ!]
ทำไมกันเล่า!? แล้วทำไมถึงได้ดูสนุกแบบนั้นละโชตะคุง!
ไอ้ [อือ!] เมื่อกี้มั้นมี ♪ ต่ออยู่ท้ายคำไม่ใช่รึไง!
ทั้งๆตอนกลับจากโรงเรียนกลับฉันก็ประหม่าอยู่ตลอดแท้ๆ!
โชตะคุงที่มุ่งมั่นเตรียมตัวจะกลับช่างน่าหงุดหงิดอะไรอย่างนี้
เหมือนอยากจะอยู่กับคุณทาคามิเนะกันแค่สองคนอย่างกับว่าช่วยไม่ได้อะไรแบบนั้น
…เอ๊ะ? …แค่สองคน?
「[อ๊ะ ถ้าไม่ว่าอะไรล่ะก็มาที่บ้านผมมั้ย? คิดว่าบางที่คุณแม่เองก็คงจะดีใจแน่ๆที่เห็นหน้าของพี่มายุ]
[อ๊ะ ถ้าไม่ว่าอะไรขอแวะไปที่บ้านโชจังได้รึเปล่า? อยากจะเห็นหน้าคุณป้าที่ไม่ได้เห็นนานด้วย]」
(พูดพร้อมกัน)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!! อะไรน่ะไอ้การโจมตีทางจิตใจเมื่อกี้!? แค่ทางเลือกที่ประสานกันแบบเป๊ะสุดๆเท่านั้นเองแท้ๆ
หัวใจ! หัวใจมันจะแตกสลายแล้ว!
ช่วยหยุดเจาะเอทีฟิลด์ของชั้นเข้ามาง่ายๆจะได้รึเปล่า
*at field-กำแพงจิตใจ*
แค่การโจมตีเดียวเมื่อกี้เทียบได้กับหอกลองกินุสเลยนะ
ไม่ใช้แบบนั้นสิ!
เอ๊ะ อะไรน่ะ!?
รึว่าโชตะคุง..หลังจากที่พึ่งจะได้กลับมาพบกับไม่นานก็จะพาเธอไปบ้านแล้วงั้นเหรอ!? ทั้งที่ดูเรียบๆน่ะเหรอ?
แค่เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันก็ถูกชวนไปที่บ้านแล้วงั้นเหรอ
อะไรล่ะนั่น มีความขี้ขลาดอยู่ด้วยงั้นสินะ*หมายถึงทำทุกทางให้ชนะนะขี้ขลาดอันนี้*
ทั้งที่ฉันยังไม่คยไปบ้านเขาเลยแท้ๆ ไอ้เรื่องแบบนี้น่าจะควรไประหว่างที่เป็นของปลอมอยู่
อยากจะต่อยตัวเองตอนนั้นที่คิดไม่ออกซะจริงๆ
เฮ้อ น่าอิจฉา
ทั้งสองออกไปจากห้องเรียนพร้อมกับพลังของเพื่อนสมัยเด็กที่ล้นหลาม
เอ๊ะ เอ๊ะ เดี๋ยวสิ! เป็นห่วงเรื่องของฉันกว่านี้สักหน่อยก็ได้ไม่ใช่เหรอ!?
ถ้าไม่รีบตามไปล่ะก็! ต้องไม่ปล่อยให้…..อยู่ในห้องของเขากันสองต่อสอง!
[คือว่า…คุณนัตสึคาวะ หลังจากนี้พอจะมีเวลาอยู่สักหน่อยรึเปล่าครับ?]
[อ๋า?]
[อึ๋ย! ขอโทษครับไม่มีอะไรครับ!]
ฉันอาจจะเผลอพลั่งมือฆ่านักเรียนชายที่แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้จักที่เข้ามาคุยด้วยก็ได้
เขานั้นหวดกลัวราวกับว่าได้เห็นสิ่งมีชีวิตไม่รู้จักชื่อที่แสนน่าสพรึง
ทางนี้น่ะไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย หลีกไปพวกตัวประกอบ
ด้วยตัวประกอบนั้นทำให้นัตสึคาวะ ชิสุคุกังวลเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวของโคโมริ โชตะ