[ อ- .อืมม ]
ฉันได้ตื่นขึ้นหลังจากรู้สึกถึงแสงแดดยามเช้าส่องมาโดนฉัน
ปกติแล้วเวลาฉันตื่นนอน ฉันไม่เคยมีหลงเหลืออาการง่วงนอนเลย
มันเป็นความภูมิใจเล็กๆเลยนะ
เอาล่ะ ลุกขึ้นดีกว่า
[…..?!…. ]
ตอนที่ฉันลุกขึ้นนั้นเอง
ความรู้สึกเจ็บไปทั่วตัวเลย
ในตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าเป็นเพราะอะไร
แต่นึกออกได้ในทันที. .
ตอนนั้น. . ฉันกำลังอยู่ในระหว่างการผจญภัยของฉัน
จู่ๆก็ถูกพวกออร์คน่าเกลียดล้อม
ถึงจะพยายามสู้แล้วแต่ก็แพ้ในทันที
หลังจากนั้นก็ถูกนำตัวมาที่รังของพวกมัน
อ่าในตอนนั้นมันดูเหมือนว่า. .
ฉันกำลังจะถูกข่มขืน
จู่ๆก็มีแสงสว่างห้อมล้อมตัวฉันไว้
ใช่แล้ว
แสงในตอนนั้น มันราวกับเป็นแสงที่ส่องลงมาจากสวรรค์
ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของแสงนั้น . . .
ของแบบนั้นมันมีด้วยหรอในโลกแห่งนี้ ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่ตอนนั้น ประตูก็ได้ถูกเปิดออกมา
[ อร้า. . ตื่นแล้วสินะจ้ะ ]
หญิงสาวผมสีน้ำตาลได้เปิดประตูไม้เดินเข้ามาในห้อง
[ ยังเจ็บตรงใหนรึปล่าวจ้ะ? ]
ผู้หญิงคนนั้นถามขึ้นขณะนั่งลงที่เก้าอี้ที่ข้างๆฉัน
อ้อฉันตอนนี้ยังนั่งอยู่บนที่นอนนะ. .
[ . . .นิดหน่อย..แต่.มะ.เป็น.ไร..พอ.ยับ..ได๋..บ้างละ ]
เห้อ ภาษา อิสเรียวฉันแย่จริงๆ
แต่ก็นะ สำหรับคนที่ออกมาจากหมู่บ้านเอลฟ์ได้ 2-3ปี
พูดได้เท่านี้ก็ถือว่าดีแล้วล่ะนะ
อย่างน้อยฉันก็คิดว่างั้นนะ
[ ฟุฟุ นั้นก็ดีแล้วล่ะนะ ]
เธอยิ้มให้ฉัน
มันสวยราวกับดอกไม้เลย. .
[ คุณ..ชื่อ..อะ..ไร ? ]
ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคนที่ช่วยฉันไว้นะ
มันน่าจะดีถ้าฉันรู้จักชื่อของเธอ
[ ชั้นชื่อเชอรี่จ่ะ แล้วเธอละชื่ออะไรจ้ะ]
[ ชื่อฉัน..ลิลลิลูริ..ใน..ภาษาบ้านฉัน..หมายถึง..รักษา..ผู้คน ]
[ จริงหรอจ้ะ เป็นชื่อที่ดีนะ วิเศษมากเลย ]
เธอตอบออกมาพร้อมกับยิ้มอย่างมีเสน่ห์
อุกก. .
ขนาดฉันที่เป็นเพศเดียวกันยังหลงรอยยิ้มนั้นเลย. .
ฉันมั่นใจเลยล่ะ
ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ช่วยฉันไว้
[ เชอรี่..ซัง..คือคน..ช่วยฉัน..รึคะ? ]
ฉันกำลังจะกล่าวขอบคุณเธอ แต่เธอเพียงส่ายหัวเล็กๆ
[ ปล่าวจ่ะ คนที่ช่วยเธอเป็นผู้ชายที่มาจากกิลด์ชื่อว่า ยูยะ ชิโระ ]
——————————————-
[ เป็นเขา..ที่ช่วย..? ]
[ ใช่. . .ฟุฟุ แต่ตอนนี้เขาคงยังนอนอยู่ล่ะนะ ]
ในตอนนั้นฉันได้บอกว่าอยากจะกล่าวขอบคุณผู้ชายที่ช่วยฉันไว้
เธอก็ได้พาฉันไปอีกห้องหนึ่งในบ้านหลังนี้ในทันที. .
แต่นั้นมันอะไรกัน
[ อุฮิฮิฮิ. . .เชอรี่ซัง คุณใส่ชุดนี้แล้วดูดีจัง รู้ตัวมั้ย จู้บบบ. . ]
ใบหน้าที่น่ารังเกียจของเขาตอนกำลังหลับ
แสดงถึงสิ่งที่กำลังทำเรื่องสกปรกต่อคุณเชอรี่ในฝันของเขาอย่างแน่นอน. .
[ ……. ]
ฉันได้สูญเสียถ้อยคำที่จะพูดไปแล้วค่ะ. . .
เอ่อ . .
ฉันถูกช่วยไว้โดย. .
ผู้ชายโรคจิต สินะ. .
ผู้ชายที่ช่วยฉันไว้ เอ่อออ คนในประเทศนี้คงเรียกกันว่า (เจ้าชายขี่ม้าขาว) สินะ ฉันอยากจะกลับไปด่าตัวเองเมื่อ 2 นาทีก่อนที่เผลอจินตนาการไปแบบนั้น
[ อุอิ จุ้บ จุ้บ จุ้บ จุ้บ ]
[ ! ? ]
ตอนนี้ฉันรู้สึกความรังเกลียดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ
เขากำลังยื่นหน้าไปในอากาศ
พร้อมกับยื่นริมฝีปาก
และเริ่มทำบางอย่างเหมือนกับกำลังจูบอะไรบางอย่างอยู่
แน่นอนเลยในฝันกำลัง. . .
กับเชอรี่ซัง. .
[ ฟุฟุฟุ เขาน่าสนใจใช่มั้ย ว่ามั้ยจ้ะ ]
ขณะที่ฉันกำลังตัวสั่นเพราะความขยะแขยง
เชอรี่ซังก็พูดออกมาพร้อมกับหัวเราะนิดๆ
[ น่า. .สน . .ยังไง? ]
[ใช่แล้วเขาน่ะช่างแตกต่างจากผู้ชายทั่วๆไปรู้มั้ย อ้อ ลิลลิรูริยังไม่รู้เกี่ยวกับเขาสินะ อืมมม . . งั้นคอยดูนะจ้ะ ]
ในขณะที่ฉันกำลังสนใจคนที่ทำเรื่องสกปรกในฝันอยู่ตรงหน้า
เชอรี่ซังหัวเราะเล็กและขยับไปไกล้พอที่จะกระซิบเขาได้
[ คุณจะกินข้าวก่อน รึอาบน้ำ หรือเป็น . . . ]
[ ผมต้องทานคุณเชอรี่ซังก่อนแน่นอน!!!!!!! . . . เอ๊ะ?. . . ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี้ย ]
เขารู้สึกตัวทันทีเพียงแค่เชอรี่ซังกระซิบเท่านั้น
เขาดีดตัวลุกขึ้นในทันทีเลยล่ะ
แต่เหมือนเขาจะยังงงๆอยู่
คงเพราะในฝันตะกี้มันคงต่างกับความจริงตอนนี้ละมั้ง
[ ฟุฟุฟุ อรุณสวัสดิ์ ยูยะซัง อาหารเช้าเสร็จแล้วนะจ้ะ ]
[ ขอบคุณมากครับเชอรี่ซัง เอ่ออ อาหารเช้าวันนี้เป็นอะไรหรอครับ ]
เขาในตอนนี้ที่ตื่นแล้ว ได้ตอบรับเชอรี่ซังด้วยบุคคลิกที่เปลี่ยนไปจนดูเหมือน”เด็กผู้ชายที่สุภาพ” เขาช่างดูเป็นมิตรดีจริงๆถ้าหากฉันไม่เห็นภาพก่อนหน้า ก็นะ
[ มันเป็นสตูเนื้อกระต่ายเขากวาง ชั้นตั้งใจทำมันมากเลยรู้มั้ย ]
[ จริงหรอครับ ผมชอบ (สตูของ) เชอรี่ซังครับที่สุดเลย ]
[ อุฟุฟุ ขอบคุณมากจ้า ว่าแต่เธอลงไปข้างล่างก่อนชั้นเลยได้มั้ย ]
[ ครับผม ]
หลังจากพูดอย่างงั้น เขาได้พุ่งลงไปในทันที
[ เห็นมั้ย ถึงเขาจะดูลามก แต่เขาก็พยายามซ่อนมันไว้ ซึ่งมันดูน่ารักดีนะว่ามั้ย ]
ฉันไม่เข้าใจเชอรี่ซังจริงๆ . . .
แต่ที่ชั้นมั่นใจเลย
เชอรี่ซังคุณคงเป็นคนประเภทแอบร้ายแน่นอน. .
———————————————
หลังจากตอนนั้น
วันนี้ทั้งวัน
ฉันว่าจะจับตาดูผู้ชายที่ชื่อ ยูยะ ชิโระ
ยูยะ ชิโระ
ตอนนี้ดูเหมือนเขากำลังช่วยงานสวนของหมู่บ้านที่เราอาศัยอยู่
ในระหว่างที่กำลังช่วยงานสวนนั้นเขาดูขยันขันแข็งเหลือเกิน หรือการทำสวนมันสนุกก็ไม่รู้แต่ เขาขุดดินไปพร้อมกับฮัมเพลงไปตลอด ภาพของเขาที่แสดงให้เห็นทำให้ฉันเริ่มสนเขาเข้าบ้างแล้ว
แต่เมื่อเชอรี่ซังปรากฎ
เขาจะมองเธอด้วยสายตาที่โลมเลียเธอไปทั้งร่างในทันที
ฉันคิดว่า. .
เขาโรคจิตแน่นอน. .
และอีกครั้ง ในขณะที่เขากำลังช่วยงานตัดไม้นั้นเอง
สิ่งที่เขาแสดงออกมานั้นต่อให้มือโปรแห่งการตัดไม้มาเห็นเป็นอันต้องช๊อคแน่
เขาผ่าต้นไม้ขนาดใหญ่
มันใหญ่เกินผู้ใหญ่จะโอบได้ ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว
เมื่อคุณไปดูไกล้ คุณจะเห็นรอยฟันอันหมดจน
เพราะเขาใช้เพียงขวานที่คนตัดไม้ทั่วไปใช้กันเท่านั้นเอง. . .
มันช่างดูน่ากลัวจริงๆ. .
แต่เมื่อเขาได้รับคำชมจากเชอรี่ซังหลังจากได้ยินเรื่องนี้
ผู้ชายที่แสดงความแมนตะกี้ได้หายไป
เหลือเพียงแต่ชายที่หัวเราะแบบแปลกๆพร้อมใบหน้าอันโรคจิต
ฉันคิดว่า
ไอ้หมอนี่มันโรคจิตจริงๆ . . .
เมื่อถึงช่วงบ่ายๆ ยูยะ ชิโระได้มาเป็นเพื่อนเล่นกับเด็กๆในหมู่บ้าน
มันเป็นเกมส์วิ่งไล่จับ เมื่อเขาได้เป็นคนไล่จับ เขาไล่จับด้วยความเร็วในระดับผู้ชายธรรมดา แต่เมื่อเขากลายเป็นผู้ถูกไล่จับ เขาพยายามวิ่งช้าๆเพื่อเพิ่มความสนุกให้กับเกมส์
ด้วยสถานที่ที่จำกัด
ทำให้เขาวิ่งไปจนมุมที่กำแพง
มันดูตลกจนฉันหัวเราะออกมาเลยทีเดียว
แต่เมื่อเชอรี่ซังปรากฎเข้ามาในสายเขา
เขาจะวิ่งไล่จับด้วยความเร็วแบบที่มนุษย์ไม่มีทางจะวิ่งได้ออกมาเลย. .
เด็กๆถึงกับร้องขี้โกงออกมา ในความเร็วระดับนั้น แต่ก็ดูสนุกกันอยู่นะ
ฉันตอนนี้เต็มไปด้วยความหงุดหงิดและคิดว่า”เพื่อที่จะโชว์ความเก่งของตัวเองให้คุณเชอรี่ซังเห็นถึงกับยอมทำลายความสมดุลของเกมเลยหรอห้ะ”
เขามันเกินเยียวยาจริงๆ. . .
——————————————–
ตอนนี้ ยูยะ ชิโระ เขากำลังฝึกเหวี่ยงดาบไม้อยู่
หลังจากจบเกมกับเด็กด้วยชัยชนะอย่างขาดลอย เขาก็มุ่งหน้ากลับบ้าน ถึงแม้เด็กๆร้องขอว่าอยากเล่นต่อ แต่เขาก็บอกกับเด็กๆว่า ”ไว้พรุ่งนี้จะมาเล่นด้วยนะ”
พร้อมกับยิ้มให้เหล่าเด็กๆนิดๆ
ฉันมั่นใจได้เลยว่าเขาจะทำตามสัญญาแน่นอน
หลังจากส่งเหล่าเด็กๆกลับบ้านแล้ว
เขาได้รับดาบไม้มาจากปู่ของเชอรี่ซังซึ่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้านและได้เริ่มต้นเหวี่ยงดาบไม้ทันทีที่สวนหลังบ้านของเชอรี่ซัง
เขาเหวี่ยงดาบไม้
ขึ้นและลง
ซ้ำไปซ้ำมา
มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากและใช้เวลานาน. .
ในตอนแรกนั้นฉันคิดว่ามันน่าเบื่อ
แต่พอสังเกตดูเรื่อยๆแล้ว ฉันคิดว่ามันเป็นท่วงท่าที่สวยงามมากเลย
แม้ฉันเคยคิดว่าวิชาดาบมันออกจะดูป่าเถื่อน
แต่พอได้เห็นการเคลื่อนไหวของเขาแล้ว มันดูราวกับเป็นสุดยอดงานศิลป์เลยทีเดียว
ในขณะที่เขากำลังฝึกเหวี่ยงดาบซ้ำๆอยู่นั้นเอง
จู่ๆเขาก็แทงดาบลงที่พื้นแล้วก็ถอดเสื้อของเขาออก. . !!!
อุก ถ. ถอดเสื้อในที่สาธารณะ!!
เขามันโรคจิตตัวพ่อแน่ๆ!!
ในขณะที่ฉันตื่นตระหนกอยู่นั้น เขาได้โยนเสื้อที่ถอดออกของเขาลงพื้น
[ ตุบ… ]
มันเป็นเสียงที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเสื้อตกพื้นจะทำเสียงแบบนั้นออกมาได้
เป็นเพราะเสื้อของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อจำนวนมาก
และนั้นเองมันทำให้เขาต้องถอดมันแล้วโยนทิ้งไปเพราะว่ามันหนัก
กล้ามเนื้อได้ปรากฎภายใต้เสื้อของเขา มันดูอัดแน่นไปด้วยพละกำลัง
ถึงฉันจะพูดไปอย่างงั้นแต่เขากลับดูไม่อ้วนเลย
ร่างกายของเขาราวกับถูกสร้างมาด้วยกล้ามเนื้อของสัตว์ประหลาดและนั้นมันทำให้เขาเคลื่อนไหวได้รวดเร็วราวกับสายลม ไม่ใช่เพราะชอบเขาหรอกนะ แต่เพราะกล้ามนั้น มันทำให้ฉันไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เลย
หลังจากถอดเสื้อแล้วเขาก็ไม่ได้ฝึกเหวี่ยงดาบต่อ
ดูเหมือนเขาจะฝึกต่อสู้กับศัตรูในจิตนาการแทน
“ฟวับ””ฟวับ”
มันเป็นเสียงของดาบไม้เวลาเหวี่ยงตัดลมด้วยความเร็ว
ตอนเขาฟันดาบไปในที่ว่างเปล่านั้นสายตาของเขาช่างดูเฉียบคมเหลือเกิน
มันทำให้ฉันจำได้ เพราะสายตานั้นมันทำให้ฉันสั่นเวลาถูกจ้องด้วยสายตาแบบนั้น
สายตานั้นมันกำลังบอกว่า “ถึงพวกแกจะขยับตัวเพียงน้อยนิดฉันก็เห็นมันนะ”
ใครก็ตามที่ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นจะต้องรู้สึกแบบ ”โดนฆ่าแน่”
และนั้นมันทำให้รู้สึกกลัวจนหมดกำลังใจที่จะสู้แน่นอน
มันทำให้ฉันรู้สึกว่า
เขาเหมือนกับงู
ที่จ้องเหยื่ออยู่ตรงหน้า
มันน่ากลัวจนขยับไม่ได้เลย
มันไม่มีทางเลยที่จะลืมความหวาดกลัวนั้น. .
และนั้นมันทำให้การต่อสู้ได้ถูกตัดสินไปแล้ว
ในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าเขาน่ากลัวอยู่นั้น
ความคิดนั้นก็ถูกทำลายลงในทันที
(ยิ้ม)
เขายิ้มด้วยล่ะ
มันไม่ไช่รอยยิ้มที่พร้อมจะฆ่าคนนะ
แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับคนที่สนุกเวลาได้ต่อสู้
ใช่แล้ว มันเหมือนกับรอยยิ้มของเด็กๆ. .
“ ตึก ๆ”
อ่า นั้นเสียงใจฉันกำลังเต้นแรง
ฉันว่าฉันโง่มากเลยที่คิดว่าการต่อสู้ได้ถูกตัดสินไปแล้ว
มันไม่ถูกต้องซะทีเดียว
ใช่แล้ว ใครกันจะไปกล้าสู้หลังจากถูกจ้องด้วยสายตาที่พร้อมจะฆ่าแบบนั้น
ไม่มีใครอยากไปเป็นศัตรูกับเขาหรอกนะ
ฉันว่าเขาต้องอดทนรอนานมากๆเลย
กว่าจะมีนักดาบชั้นหนึ่งมายอมสู้กับเขาสักคน
ดังนั้นการมีรอยยิ้มบนใบหน้า
มันทำให้ฝ่ายตรงข้ามผ่อนคลายและสนุกไปกับมัน
ถ้ามีคู่ต่อสู้อยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้
ฉันกล้าพูดเลยว่ามันจะเป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมแห่งศตวรรษกำลังจะเริ่มขึ้นตรงหน้าฉัน
และนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เห็นคู่ต่อสุ้ในจิตนการของเขานอกจากเพียงความว่างปล่าว . . .
“ฟวับ”
ฉันสงสัยว่ามันนานเท่าไรแล้วหลังจากเขาเริ่มฝึกดาบ
เสียงของดาบไม้เวลาตัดผ่านลมดังกึกก้องไปทั่ว
และทันได้นั้นจู่ๆ ดาบไม้ก็หยุดลงกลางอากาศ
ร่างกายเขาไม่ขยับราวกับเวลานั้นหยุดนิ่ง
และนั้นผลการต่อสู้ได้ถูกตัดสินแล้ว
ฉันรู้ได้ทันทีดาบที่ถูกหยุดอยู่ในอากาศนั้้นต้องจ่อที่คอของคู่ต่อสู้แน่นอน
จะมีใครว่าฉันมั้ยถ้าฉันหลงคิดไปว่าดาบไม้อันนั้นเป็นดาบสุดยอดที่ถูกสร้างโดยช่างตีดาบในตำนาน?
หลังจากได้ดูสุดยอดการต่อสู้แล้ว
ฉันนั้นเผลอลุกขึ้นตบมือให้ทั้งสองคนในทันที”ถึงจะมองไม่เห็นอีกคนก็เถอะ”
“!!!!”
เขามองมาที่ฉัน !!
“ตึกๆ”
ฉันรู้สึกตึกๆที่อกอีกแล้ว . .
ตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
คงเพราะไม่คิดว่าจะมีใครดูอยู่หรอกมั้งนะ
“. . . .”
เอ่อออ . .
ฉันเผลอไปทำลายโลกส่วนตัวของทั้ง2คนรึปล่าวนะ”ถึงอีกคนจะอยู่แค่ในจินตนาการ”
แต่เขากับยิ้มออกมาอย่างเขิลอาย มันก็เหมาะกับวัยของเขาดีนะ . .
หัวใจฉันได้ถูกขโมยไปแล้ว. . .
“ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ๆ ๆ”
มันไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ที่อกของฉันมันเต้นตึกๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เกิดอะไรขึ้น . .
อกชั้น ทำไมมันเต้นแรงขนาดนี้. .
ใบหน้าที่ร้อนผ่าวและหายใจแรงติดขัด . .
มันคืออะไร. .
ขณะที่ฉันกำลังตื่นตระหนกเกี่ยวกับสิ่งที่ผิดปกติในร่างการฉัน
เชอรี่ซังก็ออกมาจากบ้านผู้ใหญ่บ้านพร้อมเรียกพวกเราให้เข้าไปทานอาหารเย็น
บรรยากาศของความกล้าหาญ
และเฉียบคมที่แผ่ออกมาจากตัวเขาถูกโยนทิ้งไปพร้อมกับดาบไม้ในทันที
ตอนนี้เหลือเพียงชายที่วิ่งไปหาเชอรี่ซังด้วยใบหน้าหื่นกระหาย . . .
หลังจากเห็นภาพนั้น. .
ไม่รู้ว่าทำไมฉันรู้สึกเสียใจมากกว่าขยะแขยงกันนะ
มันเจ็บที่อกเหมือนมันจะระเบิดออก . . .
แม้ฉันจะมีหยดน้ำตาเพราะความเจ็บปวดนั้น
ถึงอย่างงั้นฉันก็ยังเดินไปหยิบเสื้อของเขาที่โยนทิ้งไว้ . .
มันแปลกมาก เหมือนกับความเจ็บปวดตะกี้มันเบาลง. .
เขามัน. .
โรคจิตสินะ . .
บางที
————————-
[ ฟูววววว ]
หลังจากทานอาหารเย็น. . .
ฉันถอนหายใจเล็กๆในห้องของฉัน
ในขณะที่กำลังจะนอนเพราะเมื่อเช้าตื่นเร็วกว่าปกติไปหน่อย
ขณะที่ฉันกำลังนั่งลงที่เตียง “ก๊อกๆ” ประตูได้ถูกเคาะขึ้นมา
[ ขะ.เข้า มา- ได้ ]
[ ฟุฟุ ]
เป็นเชอรี่ซังเองที่โผล่มาจากประตูนั้น
[ เขาเป็นยังไงบ้าง . . เขาดูเหมือนคนไม่ดีมั้ย ]
เหมือนกับเมื่อเช้า เธอนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงพร้อมกับถามฉันด้วยรอยยิ้ม
[ ไม่ . .ทั้ง-หมด . .สะทีเดียว ]
ฉันเข้าใจได้หลังจากได้มองเขามาตลอดวัน
แม้เขาจะดูเหมือนผู้ชายทั่วๆไป
แต่ดูเหมือนเขาจะคิดอกุศลเวลามองผู้หญิง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลามองเชอรี่ซัง
แต่เขาก็ไม่ได้ชั่วร้ายอะไร. .
บางที อาจจะมีหลายๆคนชอบเขาก็นะ . . .
ก็บุคลิกของเขาเวลาแสดงออกมันทำให้คิดอย่างงั้นนะ
ยังไงนะหรอ . .
ก็จากที่เขาขยันขันแข็งมีน้ำใจช่วยงาน
ใจดีกับเด็กๆและแสดงความกล้าหาญตอนที่จับดาบไม้ นั้นและมั้ง
สำหรับโลกในตอนนี้
ถ้าหากเขามีความทะเยอทะยานละก็
คำว่าผู้กล้ามันไม่ยากเลยสำหรับเขา
เพราะสิ่งที่เขาแสดงออกมามันมากเกินพอสำหรับสิ่งที่ฉันคิด. .
[ จริงนะ มันฟังดูเยี่ยมไปเลยนี่ สำหรับเธอที่ถูกช่วยไว้โดยผู้ชายคนนี้ ]
[ !?@]
ในคำพูดของเธอนั้นเอง
มันทำให้ฉันนึกขึ้นได้และยืนขึ้นทันที . . .
ใช่ ,
ใช่แล้ว . . .
ฉันยังไม่ได้พูดคำๆนึง
คำว่า. .
ขอบคุณกับเขาเลย
ฉันมัวทำบ้าอะไรอยู่กันนะ
เขาช่วยฉันไว้
ช่วยศักดิ์ศรีของฉัน . . .
ช่วยฉันจากความรุนแรงและข่มขืน
ฉัน. .
ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยสักคำ . .
แล้วทำไมฉันมัวแต่(ตรวจสอบ)คนที่ช่วยชีวิตฉันกันนะ . . .
ฉันทำแบบนั้นไปได้ไงกัน . . .
มันกลายเป็นฉันไม่ชอบเขาไปได้ไงกัน . . .
[ . . . .! . . ]
ฉันวิ่งออกไป . .
ฉันต้องการพบเขาตอนนี้ . .
และกล่าวขอบคุณกับเขา . .
[ ฟุฟุ ]
การเห็นรอบยิ้มของเชอรี่ซังก่อนออยู่จากห้องในตอนนั้น
มันทำให้ฉันอยากจะชอบคุณเธอลึกๆอยู่เหมือนกัน . . .
———————-
[ ก๊อกๆ ]
ฉันเคาะไปที่ห้องที่คิดว่าเขาน่าจะอยู่ . .
[ คร้าบบบบบบบ ]
พร้อมเสียงที่ยืดยาว เขาเปิดประตูพร้อมกับโผล่ออกมาครึ่งตัว
[ อ่า . .เอ่ออคุณคือ . . . ]
มันช่วยไม่ได้ที่เค้าจะไม่รู้จักชื่อของฉัน
เพราะฉันไม่เคยบอกกับเขา
ก็ฉันมัวแต่ตรวจสอบเขาตลอดทั้งวันนี้
[ มันคือ . . .ฉัน อยาก จะพูด ขอบคุณ ]
ในตอนนั้น ฉันได้แต่กล่าวสาปแช่งในความอ่อนแอในภาษาของฉัน
ฉันไม่สามารถถ่ายถอดมันออกมาได้ดีพอ
ไม่ว่าจะรู้สึกโกรธ หรืออยากขอบคุณ
ฉันสื่อมันออกมาไม่ถึงพวกเขาเลย. .
ในขณะที่ฉันกำลังกังวลอยู่นั้น
จากเขายิ้มเล็กๆได้ยิ้มกว้างขึ้นมา . . .
[ ตอนนี้,ผมอยากจะรู้ชื่อของเธอมากกว่านะ ]
“ตึกๆ”
อร้าาา เสียงที่คิดถึง
เอ่ออหมายถึง. . .
คำพูดที่เขาตอบมา
มันเป็นภาษาที่บ้านเกิดฉันใช้กัน
และมันเป็นภาษาที่ฉันใช้ได้ดีที่สุด ฮิฮิ
[ คุณรู้ภาษาAlexelia(a-lek-se-li-a) ]
ฉันมั่นใจได้เลยว่ามันเป็นภาษาอเล็กซีเรีย มันเป็นภาษาที่ใช้ในหมู่เอลฟ์
[ ใช่แล้ว พอดีผมมีเพื่อนสนิทเป็นเอลฟ์ชายคนหนึ่ง ดูเหมือนจะเถียงกับเขาอยู่ตลอดผมเลยต้องเรียนมัน ]
เขาว่ามาอย่างงั้นพร้อมกับขยิบตาให้
มันทำให้ฉันหัวเราะออกมาเล็กๆ . . .
[ ผมยูครับ , ยู ยาชิโระ ]
[ อะ!]
เพราะเขาพูดออกมากะทันหัน
มันทำให้ฉันไม่เข้าใจที่เขาสื่อออกมาตอนนั้น
[ ชื่อของเธอคือ . . .? ]
อ้อ เขาถามชื่อฉันนั้นเอง
ทำไมนะตัวฉันทำไมไม่รู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้นะ
[ ลิลลิรูริ, ชื่อของฉันคือลิลลิรูริ!!! ]
ฉันตอบเขาออกไปโดยอัตโนมัติ . . .
[ หืมม รักษาผู้คนหรอ . . . เป็นชื่อที่ดีนะ ]
และนั้น . .
เขายิ้มด้วยล่ะ ><
————————–
TL: ได้รับเอลฟ์โลลิ 1 ea