ฮารุโตะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการทำความสะอาดหน้าต่างต่อด้วยพื้นและห้องน้ำ
「คุณอิคุเอะ คิดว่าทางฝั่งทำความสะอาดน่าจะเสร็จหมดแล้วครับ มีอย่างอื่นอยากให้ทำอีกรึเปล่าครับ？」
「ไม่มีจ่ะ！ ทำความสะอาดได้เนี้ยบมาก！ ขอบคุณที่เหนื่อยจ่ะ」
ฮารุโตะรายงานอิคุเอะเรื่องที่ตนทำความสะอาดเสร็จแล้ว
อิคุเอะที่กางคอมทำงานในห้องนั่งเล่น เผยท่าทีพอใจกับการรายงานของฮารุโตะ
「เป็นครั้งแรกเลยล่ะจ่ะ ที่อยู่บ้านแล้วทำงานเสร็จได้เยอะขนาดนี้！ ปกติละก็ต้องแบ่งเวลาไปทำความสะอาดกับซักผ้าจนไม่มีสมาธิเลยล่ะจ่ะ ช่วยได้เยอะเลย〜」
「ด้วยความยินดีครับ เช่นนั้น เมนูอาหารเย็น อยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ？」
อิคุเอะเอามือจับปลายคางเผยสีหน้ากลุ้มใจให้ถ้อยคำของฮารุโตะ
「อื〜ม、นั่นสินะ……อากาศร้อนแบบนี้ก็รู้สึกอยากทานอะไรเย็นๆเนอะแล้วก็ ถ้าเป็นของที่ปริมาณเยอะหน่อยจะช่วยได้มากเลยจ่ะ」
อิคุเอะกล่าวเช่นนั้นพลางหันไปมองเรียวตะที่นอนกลางวันอยู่ตรงโซฟาในห้องนั่งเล่น
ผู้ที่ทำความสะอาดอยู่ข้างๆฮารุโตะตลาดจนถึงกลางทางแต่ คงเหนื่อยเพราะขยับตัวมากไปกระมัง ทำให้ช่วงหลังเริ่มง่วง ดังนั้น ฮารุโตะจึงอู้มไปปล่อยให้นอนที่โซฟา
「เพราะเรียวตะคุงอยู่ในวัยกำลังโตด้วยละนะครับ」
「ใช่เลยจ่ะ สำหรับฉันโซเม็งก็ดีเหมือนกัน、แต่เรียวตะนี่สิ」
จริงอยู่ที่โซเม็งนั้น รับทานได้ง่ายแม้อากาศจะร้อนแต่ ปริมาณแค่นั้นคงไม่พอสำหรับเด็กวัยกำลังโต ยิ่งไปกว่านั้น สารอาหารที่ได้รับก็ออกจะเบาบางไปหน่อย
หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย ฮารุโตะก็เสนอเมนู
「ถ้างั้น พาสต้าครีมรสเลม่อน คิดว่ายังไงครับ？คิดว่ารสเปรียวของเลม่อนน่าจะช่วยทำให้สดชื่นนะครับ？」
「ตายแล้ว！ ดีเลยไม่ใช่เหรอ！」
「แล้วก็ ส่วนของซุบผมว่าจะทำซุบข้นเย็น ส่วนสลัดก็เอาเป็นคาเปรเซ่สลัด」
「ดูเป็นมื้อเย็นที่วิเศษและทันสมัยมากเลยเนอะ！ อ๊ะ、แล้วก็เรื่องวัตถุดับมื้อเย็นน่ะจ่ะ ในตู้เย็นตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มี ช่วยออกไปซื้อให้หน่อยได้มั้ยจ๊ะ？」
「ครับ ไม่มีปัญหาครับ」
การจัดซื้อวัตถุดับก็อยู่ภายใต้ขอบเขตรับผิดชอบของงานรับทำงานบ้านแทนเช่นกัน
พอฮารุโตะพยักหน้า อิคุเอะก็รีบยื่นเงินให้เขาทันที
「แค่นี้พอมั้ยจ๊ะ？」
กล่าวเช่นนั้นพร้อมยื่นซองกระดาษที่ข้างในใส่ยูคิจิ*3คนให้ฮารุโตะ(ยูคิจิ=คนที่อยู่บน
ธนบัตร10000เยน)
（งี้เอง……ไอ้นี่ที่เรียกว่า กันไว้ดีกว่าแก้ สินะ）
ฮารุโตะรับเงินก้อนใหญ่มาอย่างง่ายดายจนตัวเองยังรู้สึกแปลกใจ
「คิดว่าเรื่องเงินน่าจะเพียงพอแล้วครับ ส่วนเรื่องวัตถุดับที่กำหนด มีซุปเปอร์ไหนหรือวัตถุดิบอะไรที่ต้องการเป็นพิเศษรึเปล่าครับ ？」
บางคนมีความต้องการเฉพาะเจาะจงเช่น ขอให้ซื้อผักหรือวัตถุดิบอื่นจากร้านค้าที่เป็นแหล่งผลิตโดยตรง
แต่ อิคุเอะโบกมือพร้อมกล่าว
「ไม่มีเป็นพิเศษจ่ะ รู้ทางไปซุปเปอร์รึเปล่าจ๊ะ？」
「ครับ ไม่เป็นไรครับ ถ้างั้น ขออนุญาติออกไปซื้อเลยนะครับ」
ฮารุโตะกล่าวเช่นนั้น แต่พอจะเดินออกจากห้องนั่งเล่น ขณะนั้นเอง เรียวตัวที่นอนอยู่ตรงโซฟาก็ยกร่างขึ้นนั่งพอดี
「……เอ๊ะ？ พี่ชาย จะไปไหนเหรอฮะ？」
เรียวตะขยี้ตาพร้อมกล่าวถาม
「จะออกไปซื้อวัตถุดับทำมื้อเย็นน่ะ？」
「……ซื้อของ？」
「อืม ใช่แล้วล่ะ」
ทันทีที่ฮารุโตะตอบกลับ เรียวตะที่กำลังสะลึมสะลือก็ตาสว่างทันที
「ผมก็จะไปด้วย！！」
กระโจนจากโซฟา พุ่งเข้ามาหาพร้อมกล่าวกับฮารุโตะ
「ไม่ได้นะเรียวตะ โอสึกิคุงน่ะนะ ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นนะจ๊ะ？」
「เอ๋〜！ ผมก็อยากไปซื้อของด้วย！」
ผู้เป็นแม่ผุดสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยให้เรียวตะที่พูดเอาแต่ใจ
อิคุเอะส่ายหัวให้คำขอของเรียวตะ เพราะคงจะเป็นการรบกวนฮารุโตะที่ตนใช้ให้ไปซื้อของ แล้วต้องคอยดูแลเรียวตะให้อีก
「ไม่〜ได้ โอสึกิคุงกำลังทำงานอยู่นะ？เรียวตะอยู่เฝ้าบ้านรอโอสึกิคุงดีกว่าเนอะ？」
การเกลี้ยกล่อมเช่นนั้นของผู้เป็นแม่ ทำให้เรียวตะกุมมือแน่นพร้อมมองต่ำ
「เมื่อกี้ผมก็ช่วยพี่ชายทำความสะอาดแล้วแท้ๆ……」
เรียวตะที่ซึมเพราะอยากไปซื้อของกับฮารุโตะ น้ำตาไหล่จากหางตาหยดลงสู่พื้น
「แย่เลยน้า ปกติเป็นเด็กที่ว่าง่ายแท้ๆ ……คงชอบโอสึกิคุงมากเลยสินะ」
「คือว่า ผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรนะครับ？」
ฮารุโตะกล่าวว่า ตนไม่ขัดข้องที่จะให้เรียวตะตามไปซื้อของด้วย ถึงกระนั้นดูเหมือนอิคุเอะก็ยังรู้สึกไม่อยากรบกวน จึงเผยท่าทีกลุ้มใจเล็กน้อย จากนั้นก็แสดงสีหน้าราวกับคิดอะไรออก
「ถ้างั้นให้อายากะตามไปด้วยได้รึเปล่าจ๊ะ」
พออิคุเอะกล่าวเช่นนั้น ก็หันหน้าไปทางบันใดตรงโถงทางเดินนอกห้องนั่งเล่น
「อายากะー ลงมานี่หน่อย〜」
อิคุเอะขึ้นเสียงเล็กน้อย
โทโจที่ออกจากห้องนั่งเล่นไปเพราะโดนผู้เป็นแม่พูดเย้าหยอก หลังจากนั้นก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องของตัวเอง
「อายากะー！」
ผู้เป็นแม่ขึ้นเสียงอีกครั้ง ได้ยินเสียงเปิดประตูดังแก่กๆ จากนั้นโทโจก็ปรากฏตัว
「……มีอะไร？」
เธอผู้มีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อย กล่าวเช่นนั้น
ท่าทีเช่นนั้นของลูกสาว ทำให้อิคุเอะผุดยิ้มร่าพร้อมพูด
「เรียวตะอยากไปซื้อของกับโอสึกิคุงน่ะพูดอะไรไปก็ไม่ยอมฟัง เพราะงั้น อายากะก็ช่วยตามไปซื้อของแล้วช่วยดูเรียวตะให้หน่อยได้รึเปล่า？」
「เอ๋……」
โทโจส่งสายตาเคลือบแคลงให้ผู้เป็นแม่
「ไม่เห็นต้องคิดเยอะเลยไม่ใช่เหรอ？นั่นไง โอสึกิคุงต้องซื้อของไปด้วย แล้วต้องคอยดูแลเรียวตะอีก น่าสงสายแย่เลยไม่ใช่เหรอ？」
「นั่นมัน……ก็ใช่อยู่หรอก」
「ใช้มั้ยล่ะ？ เพราะงั้นขอร้องล่ะ ช่วยตามไปดูเรียวตะให้หน่อยนะ？」
「……เข้าใจแล้ว」
โทโจพยักหน้า ทำให้อิคุเอะผุดยิ้มแป้น
「เรียวตะ พี่สาวจะตามไปด้วยเพราะงั้น จะตามไปซื้อของด้วยก็ได้」
「เย้ーー！！」
เรียวตัวผู้ระเบิดความสุขพร้อมชูมือทั้งสองขึ้น วิ่งไปหาพี่สาวที่ลงจากบันใด
「ขอบคุณฮะพี่สาว！！ รักพี่สาวที่สุด！！」
「จ้าๆ เข้าใจแล้วเพราะงั้น จะไปซื้อของใช่มั้ย？ รีบไปเตรียมตัวได้แล้ว」
โทโจตอบกลับถ้อยคำของน้องชายสั้นๆ มุมปากผุดยิ้มเหยาะไม่เชิงไม่เต็มใจ
「โอสึกิคุงของโทษนะ ฉันขอไปเตรียมตัวนิดหน่อยช่วยรอแปบนึ่งได้รึเปล่า？」
「ครับ ไม่มีปัญหาครับ」
โทโจกล่าวเช่นนั้นและกลับไปที่ห้องอีกรอบเพื่อเปลี่ยนชุดสำหรับออกไปข้างนอก
เรียวตะที่เตรียมตัวเสร็จก่อนแล้ว เปลี่ยนไปสวมรองเท้าสำหรับใส่นอกบ้าน ทำตัวยุกยิกพร้อมยืนรออยู่ตรงประตูหน้าบ้าน
「พี่สาวช้าอะ！！ เร็วเข้า！ เร็วเข้า！」
「ใจเย็นหน่อยสิเรียวตะ」
น้องชายเร่งเร้าพี่สาว พี่สาวตำหนิน้องชายที่เป็นเช่นนั้น
ฮารุโตะผุดยิ้มพลางมองดูการโต้ตอบของสองพี่น้องโทโจ ตัวเขาเองก็เปลี่ยนมาใส่รองเท้าสำหรับใส่นอกบ้านและวางมือที่ประตูหน้าบ้าน
「ถ้างั้นไปแล้วนะครับ」
「ไปแล้วนะคะ」
「ไปแล้วนะคร้าーบ！！」
อิคุเอะที่ออกมายืนส่ง พอเห็นทั้งสามกล่าว『ไปแล้วนะ』พร้อมกัน เธอก็ผุดยิ้มพร้อมโบกมือให้
「จ้〜า、ไปดีมาดีจ่ะ ระวังรถด้วยนะ」
พวกฮารุโตะออกจากบ้านโทโจและมุ่งหน้าไปยังซุปเปอร์
เรียวตะที่ได้ออกมาซื้อของแสดงอาการดีใจเต็มที่ จนทำตัวอยู่ไม่สุขตั้งแต่ได้ออกมาข้างนอก
ขืนปล่อยไว้แบบนี้ ถ้าจู่ๆมีรถโผล่มาได้เป็นอันตรายแน่ ฮารุโตะจึงส่งเสียงทักเรียวตะ
「เรียวตะคุง จนกว่าจะถึงซุปเปอร์ มาจับมือกันเถอะ」
「อื้ม！」
เรียวตะพยักหน้าอย่างซื่อตรง ฮารุโตะจึงจับมือแล้วดึงมาอยู่ข้างๆ
「ขอโทษนะโอสึกิคุง เรียวตะดันทำอะไรเอาแต่ใจซะได้」
「ไม่ครับๆ ตัวผมไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร」
ฮารุโตะตอบกลับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
ตัวเขาที่ยกแขนขึ้นแล้วให้เรียวตะห้อยเป็นครั้งคราว เป็นเพื่อนเล่นระหว่างทางพลางมุ่งหน้าไปซุปเปอร์
「โอสึกิคุงเนี่ย ใจดีจังนะ」
「เอ๊ะ？เห็นเป็นแบบนั้นเหรอครับ？」
คราวนี้ ฮารุโตะที่แบกเรียวตะไว้บนบ่า ตอบกลับโทโจอย่างคลุมเคลือ
「อืม เห็นเป็นงั้นแหละ รับมือเรียวตะได้เป็นอย่างดีด้วย」
「อา คือว่า……อาจเพราะผมเป็นลูกคนเดียวก็ได้ครับ」
โทโจเงยหน้าขึ้นมองเรียวตะที่ยุกยิกอยู่บนบ่าของฮารุโตะ ฮารุโตะผุดยิ้มให้พร้อมตอบกลับ
「พอได้เล่นกับเรียวตะคุงแล้ว รู้สึกเหมือนได้น้องชายจริงๆเลยรู้สึกดีใจนิดหน่อยน่ะครับ อ๊ะ ขอโทษครับ ที่เผลอคิดกับน้องชายของคุณโทโจไปแบบนั้น」
「อืออืม ไม่ต้องคิดมากหรอก เรียวตะเองก็ดูจะมีความสุขด้วย」
「พี่ชายกับพี่สาวกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอฮะ？」
เรียวตะที่อยู่บนบ่า มองลงดูทั้งคู่ด้วยสีหน้าสงสัย
「กำลังคุยเรื่อง เรียวตะกับโอสึกิคุงเหมือนพี่น้องกันจริงๆน่ะ เดี๋ยวเถอะ ใกล้ถึงซูปเปอร์แล้วเพราะงั้นลงจากโอสึกิคุงได้แล้ว」
「คร้าーบ」
เรียวตะลงจากฮารุโตะตามคำสั่งของพี่สาวอย่างว่าง่าย
「นี่ๆ、พี่ชาย ผมขอขึ้นบ่าได้อีกรึเปล่าฮะ？」
「อืม、ถ้าได้มาซื้อของเหมือนครั้งนี้อีกค่อยทำอีกเนอะ」
「เย้ー！」
เรียวตะผุดยิ้มแป้นให้ถ้อยคำของฮารุโตะ
ท่าทีของเรียวตะผู้ถูกชักจุง ทำให้ฮารุโตะกับโทโจผุดยิ้ม
หลังจากนั้นทั้งสามก็มาถึงซุปเปอร์ และมุ่งหน้าไปซื้อวัตถุดิบที่จำเป็น
ณ เวลานี้ ฮารุโตะก็ได้ตระหนักรู้อีกครั้งว่า โทโจ อายากะนั้นคือไอดอลประจำโรงเรียนสมคำล่ำลือ
ระหว่างซื้อของ ก็รู้สึกได้ถึงสายตาของเหล่าลูกค้าที่อยู่รอบๆและที่เดินผ่านจับจ้องมา
เพราะสายตาของคนรอบข้างจับจ้องไปที่โทโจ ไม่ได้จ้องมาที่ฮารุโตะโดยตรง ทั้งที่เป็นแบบนั้น ก็รู้สึกค้างคาใจอยู่ดีว่า โทโจผู้ที่รับสายตาโดยตรง คงจะหดหู่ใจน่าดูเลยไม่ใช่หรือ
ฮารุโตะที่เกิดเป็นห่วงเรื่องนั้นขึ้นมา จึงหันไปดูท่าทีของเธอ แต่เจ้าตัวกลับดูไม่ค่อยใส่ใจอะไรนักราวกับเคยชินกับสายตาเหล่านั้นแล้ว
พอซื้อของเสร็จอย่างสวัสดิภาพและออกจากซุปเปอร์ ฮารุโตะก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยเพราะสายตาที่จับจ้องมา
ถึงสายตาส่วนใหญ่จะจับจ้องไปที่โทโจก็เถอะแต่ ก็มีคนที่มุ่งสายตาเคลือบแคลงมาที่ฮารุโตะราวกับอิจฉาริษยาอยู่เหมือนกัน
「คุณโทโจเนี่ย、คือว่า……ที่ที่มีคนเยอะเนี่ยลำบากแย่เลยนะครับ」
ฮารุโตะผู้อดเห็นใจโทโจไม่ได้
「เอ๊ะ？ อา、อืม ก็ นั่นสินะ ถึงพักหลังจะเริ่มชินขึ้นแล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่ มั้งนะ？」
ตอนแรก โทโจเผยให้เห็นความสับสนเล็กน้อยแต่ หลังจากเข้าใจคำที่ฮารุโตะกล่าว เธอก็ผุดยิ้มเจื่ยนพร้อมตอบกลับ
「ถึงจะนานๆทีก็เถอะ จะว่ายังไงดีล่ะ……เวลาที่รู้สึกว่ามีสายตาเกาะหนึบมาที่ตัวเอง จะให้พูดก็ค่อนข้างกลัวเลยล่ะมั้ง」
「น่ารักเกินไปนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะครับ」
「――อึก」
เมื่อได้ยินถ้อยคำของฮารุโตะที่ราวกับพึมพำกับตัวเอง อายากะก็หยุดเดินไปดื้อๆและแก้มทั้งสองข้างเริ่มแดงระเรื่อ
「ฉัน、นะ、น่ารัก ……รึเปล่านะ？」
「เอ๊ะ？ มันก็นะ……ในสังคมทั่วไปก็คงมองว่าน่ารักนะครับ ……」
「ปะ เป็นแบบนั้นรึเปล่านะ……」
โทโจมองต่ำพร้อมแสดงท่าทีอยู่ไม่สุข ทำให้ฮารูโตะเองก็พลอยรู้สึกอายไปด้วยพร้อมพูด
「ถ้าไม่เป็นแบบนั้น เด็กผู้ชายในโรงเรียนคงไม่แห่กันมาสารภาพรักกับคุณโทโจหรอกครับ」
「…………โอสึกิคุงเองก็、คิดว่าฉัน、คือว่า、นะ รักเหมือนกันเหรอ…」
「พี่สาว！ พี่ชาย！ ทำไมถึงหยุดเดินล่ะฮะ？」
เรียวตะที่เดินห่างไปหลายเมตรโดยไม่รู้ตัวว่าทั้งสองหยุดเดิน พอรู้ตัวแล้วก็วิ่งแจ้นย้อนกลับมาหาทั้งสอง
「พี่สาว？ หน้าแดงแล้วนะ？」
「อึก！？ พะ、เพราะร้อนหรอกน่า！ รีบกลับบ้านกันได้แล้ว！」
โทโจหันหน้าหนีจากน้องชายที่พยายามมองหน้าตัวเองและเริ่มกระทืบเท้าออกเดินมุ่งหน้ากลับบ้านอย่างรวดเร็ว
「เอ๊ะ？ คุณโทโจ、เมื่อกี้ได้พูดอะไรค้างไว้รึเปล่าครับ？」
ฮารุโตะรีบตามโทโจที่เดินจากไปอย่างช้าๆและกล่าวถามว่า ก่อนหน้าเธอได้พูดอะไรค้างไว้รึเปล่า
「มะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น！ ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น！」
「เอ๊ะ？ แต่ว่าเมื่อกี้…」
「ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น！」
หลังจากนั้น โทโจก็เอาแต่ยืนกรานว่า「ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น」、ทำให้ฮารุโตะไม่อาจรู้ได้ว่าถ้อยคำที่เธอพูดค้างไว้นั้นคืออะไร