ตอนที่ 7 ด้วยเหตุผลบางอย่างกลายเป็นที่ชื่นชอบของพวกใหญ่โตซะงั้น
「ท่านเซนอส ฉันชงชามาให้ค่ะ」
ตอนนี้อยู่ในช่วงกลางดึก
ณ ตอนนี้ศูนย์รักษาได้ปิด ลิลี่วางถ้วยชาไว้บนโต๊ะ
「ขอบคุณนะลิลี่ รสชาติดีมากเลย」
「เอะเฮะเฮะชมหน่อยสิคะ」
「คร้าบคร้าบ」
เขาลูบหัวลิลี่ด้วยท่าทางมีความสุข
「อ้าวทำไมมีสามถ้วยล่ะ？」
「ก็สำหรับท่านเซนอส ลิลี่ และก็คาร์มิล่าไงคะ」
「เอ๊ะ ยัยนั่นจะดื่มเหรอ……」
「แน่นอน ดื่มสิ」
「ดื่มได้ด้วยเรอะ?」
ก่อนที่จะรู้ตัวคาร์มิล่าก็นั่งอยู่ตรงเบาะฝั่งตรงข้าม
รูปร่างโปร่งแสง แต่ดูเหมือนว่าจะสัมผัสสิ่งต่างๆได้ ด้วยปลายนิ้วสีขาวของเธอ คาร์มิล่ายกถ้วยและเทชาลงในลงลำคอของเธอ
ดูเหมือนว่าลิลี่เริ่มคุ้นเคยกับอันเดดระดับท็อปนี้โดยสมบูรณ์แล้ว โดยให้ความสนใจกับตัวคาร์มิล่าว่าระวังน้ำร้อนนะคะ「นั่นสินะ ถ้าเป็นเธอก็คงจะระวังคุคุคุ……」อะไรละนั่นฟุฟุฟุ แต่ว่าเรธเนี่ยนะจะโดนชาพองปาก
「อย่างไรก็ตามช่วงนี้ยุ่งพอตัวเลยนี่เซนอส」
「นั่นสิน้า」
หลังจากได้รับการป่าวประกาศโดยกลุ่มโจรสายลมแห่งโซเฟีย ก็มีพวกลูกครึ่งลิซาร์ดมากันเต็มยั้วเยี้ยเลย ไม่เป็นไรหรอกได้เงินมาก็โอเค ดังนั้นเราก็ได้กำไรเหมือนกัน
「อืม แต่ว่าน่าเบื่อจังเลยนะไม่มีใครตายเนี่ย」
คาร์มิล่าบ่นเช่นนั้นพร้อมกับวางชาและขึ้นไปข้างบน
「นี่ ท่านเซนอสทำไมพวกครึ่งลิซาร์ดถึงได้รับบาดเจ็บละคะ？」
「ก็เพราะอาจจะไปได้แผลที่ไหนมาก็ได้นี่」
สลัมซึ่งเป็นแหล่งกองโจรที่รวมหลากหลายเผ่าพันธุ์ไว้ด้วยกัน
มีมนุษย์ลูกครึ่งแบบนี้และหลากเผ่าพันธุ์และในแม้กลุ่มคนในสลัมด้วยกันเอง การต่อสู้เพื่อแย่งชิงพื้นที่ระหว่างเผ่าเองก็เกิดขึ้นบ่อย
ในหมู่พวกเขานั้นก็ย่อมมีคนเป็นหัวหน้า และก็มีสามกลุ่มหลักใหญ่ๆ
ฝ่ายหนึ่งคือกลุ่มลิซาร์ดแมนที่นำโดยโซเฟีย
อีกฝั่งก็เป็นออร์คสุดแกร่ง
「แล้วถ้างั้นคือว่า……」
ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดไปพร้อมกับเสียงดังโครมคราม
「ท่านเซนอสมีคนมาคะ！」
เมื่อมองไปทางเข้าประตูก็เห็นผู้ชายใบหน้าหมาป่าพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับขวานกับทางเข้าที่ว่างเปล่า
เซนอสยักไหล่เมื่อเห็นอีกฝ่าย
「อีกกองกำลังหนึ่งโผล่มาแล้วสินะเนี่ย」
แวร์วูลฟ์
เป็นกองกำลังขนาดใหญ่ที่มีกองกำลังพอๆกับพวกลิซาร์ดแมนและออร์คในเขตสลัม
「บอสที่นี่แหละ」
「ขอบใจมาก」
ผู้หญิงคนหนึ่งโผล่เข้ามาจากด้านหลังมนุษย์หมาป่า
ใบหน้าค่อนข้างสวยงามซึ่งมีสายเลือดของมนุษย์ผสมอยู่ด้วยแต่ปลายนิ้วมือมีกรงเล็บแหลมคมบอกว่าเป็นมนุษย์หมาป่า และมีหูหมาป่าขนาดใหญ่ยื่นออกมาระหว่างผมด้านทั้งสองข้าง
「ไม่คิดเลยนะในที่แบบนี้จะมีศูนย์รักษาอยู่ด้วย แกคือเซนอส ดาร์กฮีลเลอร์ใช่ไหม」
「อ่าใช่ แล้วเธอล่ะ？」
「ชั้นริงก้า(リンガ)เป็นหัวหน้าฝูงมนุษย์หมาป่า」
ทรราชริงก้า เคยได้ยินแต่ชื่อ
เธอคนนั้นบอกว่าตัวเองเป็นหัวหน้าฝูงมนุษย์หมาป่าที่คุมเขตสลัม
ได้ยินมาว่าเป็นลูกค้าชั้นดีกับพวกขุนนางและมีสายตรงกับศูนย์กลางด้วย
「รับเฉพาะเคสฉุกเฉินเท่านั้น ถ้าไม่ฉุกเฉินก็กลับไปก่อน ไว้เจอกันใหม่พรุ่งนี้ ยกเว้นจะฉุกเฉินจริงๆค่อยมา」
「ก็เพราะว่ามีเหตุฉุกเฉินมาหาแกไงเซนอส」
ริงก้าหันคมเล็บอันแหลมคมไปทางเซนอส
「ไม่ว่าจะจัดการลูกน้องของโซเฟียไปมากเท่าไรมันก็กลับมาแทบจะตลอด ก็เลยคิดว่ามันแหม่งๆ」
เธอคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเมื่อให้ลูกน้องตามสืบก็พบที่นี่สินะ
「เซนอส แกนี่มันจริงๆเลยน้า」
「ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ แยกสมองให้ออกหน่อย เพราะชั้นก็เป็นดาร์กฮีลเลอร์ที่ไม่มีใบอนุญาติในการรักษา」
「ฉันจะฆ่าแก」
「นี่ฟังบ้างปะเนี่ย？」
「ถ้าไม่มีแกก็ไม่มีใครรักษาพวกโซเฟียและฉันก็จะเอาชนะพวกโซเฟียได้」
「เฮ้ย ฟังหน่อยสิวะ？」
หูสัตว์นั่นเป็นเครื่องประดับเหรอไง？――หลังจากกระโดดเข้ามาริงก้าก็เอาขวานไปคล้องคอเซนอส
เคร้ง！
ดวงตาสีเทาของริงก้าเบิกกว้าง
「ทำไมตัดคอแกไม่ได้ฟะ？」
「เฮ้อ ไม่ฟังที่คนอื่นพูดบ้างเลยนะลิลี่ไปหลบอยู่ห้องด้านหลังก่อน」
「คะค่าาาา」
เซนอสใช้เวทย์ป้องกันปกคลุมร่างกายไว้แล้ว
ก็จำได้อยู่เพราะเคยโดนแอสตรอนมันทรมาน ด้วยการใช้ชั้นเป็นโล่กับมอนเนี่ย
「บ้าน่า ขวานของฉันฟันไม่เข้าเนี่ยนะ？」
อันที่จริงชั้นเองก็ถนัดเวทย์ป้องกันพอตัวเลยนะขอบอก อารมณ์ประมาณว่าเผลอเข้าไปรังมังกรโดยไม่ได้ตั้งใจแต่กลับออกมาได้โดยไร้รอยขีดข่วนอะนะ เพราะงั้นแค่นี้สบายมาก
ริงก้าและคนอื่นๆต่างเหงื่อแตกพลั่กและพยายามใช้ขวานฟาดชั้นอยู่หลายครั้ง แต่ว่ามันก็เป็นการกระทำอันน่าสมเพช และพวกนั้นก็เริ่มแยกเขี้ยวออกมา
「นี่…..พอได้แล้วมั้ง？」
「ท่าไม่ดีแล้ว ช่วยไม่ได้ ทำลายอาคารนี่แทนซะ」
「เยสเซอร์ บอส！」
ภายใต้คำสั่งของริงก้าพวกมนุษย์หมาป่าเริ่มหยิบขวานขึ้นมาทุบบ้านและผนัง
「เฮ้ย ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็ซวยหรอก」
「ฟุฮะ ถ้าฆ่าแกไม่ได้ ก็ทำลายศูนย์รักษาของแกทิ้งซะ ถ้าคิดว่าจะกินนิ่มมนุษย์หมาป่ามันไม่ง่ายหรอกเฟ้ย」
แน่นอนเวทย์ป้องกันใช้ได้กับสิ่งมีชีวิตเท่านั้น
แต่ปัญหาไม่ใช่ตรงนั้น
「อา ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล้วนะ ถ้าเจ้าของบ้านโกรธขึ้นมาพวกเธอซวยแหงๆ」
「เหะ……？」
ริงก้าสังเกตว่าบรรยากาศรอบๆเริ่มเปลี่ยนไปและเย็นยะเยือกขึ้นมาแล้ว
มีผู้หญิงผมยาวยืนอยู่ที่ผนังด้านหลัง
ดวงตาสีดำที่ดูเหมือนจะละลายทุกสิ่งนั้นกำลังบวมเปล่ง
「ระเรธ！ ระเรธล่ะ！」
มีคนตะโกนแบบนั้นและพวกมนุษย์หมาป่าก็เริ่มไปที่ทางออก
อย่างไรก็ตามพวกนั้นที่ตื่นตกใจกลัวก็พากันผลักกันจนไม่สามารถออกไปได้ง่ายๆ เรธ ดูเหมือนจะเป็นสัตว์ประหลาดแสนน่ากลัวสำหรับพวกนั้น เออเมื่อกี้ก็ลืมถ้าให้ลิลี่ขึ้นไปบอกก็น่าจะจบแล้วแท้ๆ
คาร์มิล่าค่อยๆกางแขนของเธอออกมา
ทันใดนั้นทั่วทั้งพื้นที่ก็เต็มไปด้วยออร่าอันน่าสะพรึงกลัว
「ดิฉันผู้นี้จะไม่ยอมให้ใครก็ตามที่มาทำลายปราสาทของ……」
เสียงกรีดร้องของพวกมนุษย์หมาป่าดังลั่น
「ช้าก่อน คาร์มิล่า」
เซนอสห้ามคาร์มิล่าที่กำลังเคลื่อนไหว
「ชั้นเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ ชั้นเองก็หงุดหงิดเพราะห้องรักษาผู้ป่วยโดนทำลายแบบนี้ แต่ว่านะ」
「ถ้าเช่นนั้นแล้วไม่ดีหรอกรึ?ที่ดิฉันผู้นี้จะนำชีวิตของพวกมันมา」
「ชั้นสองเป็นห้องของเธอไม่ใช่เหรอ ถ้าพวกนั้นขึ้นไปชั้นบนก็ว่าไปอย่าง อย่างไรก็ตามห้องรักษาผู้ป่วยอยู่ชั้นหนึ่งไม่ได้ลามไปถึงห้องเธอเพราะงั้นอย่าเลยนะ」
「……」
เรธพูดพลางหยุดอยู่กลางอากาศชั่วครู่
「……ฟุมุ เข้าใจแล้ว ขอโทษด้วยนะเจ้าคะ」
「ขอบคุณที่โกรธเพื่อชั้นนะ」
「ไม่ได้โกรธเพื่อเจ้าสักหน่อย ดิฉันก็แค่โกรธเพื่อตัวเอง」
และคาร์มิล่าก็ค่อยๆหายไปที่ชั้นสอง
「ที่นี่สะดวกสบายมากกว่าเมื่อก่อนมากเลยนะ」
「เรธ……ฟังคำพูดมนุษย์……？」
ริงก้าทรุดตัวลงกับพื้น พึมพำอย่างงุนงงแล้วจู่ๆก็เอาหัวถูพื้น
「ทะท่านเซนอส อภัยให้พวกเราด้วยเถอะ ไม่คิดเลยว่าท่านเซนอสจะเป็นราชันย์ของเรธ」
「ไม่ใช่สักหน่อยเฟ้ย……」
「แต่เดิมแล้วมนุษย์หมาป่าเป็นตัวแทนยามค่ำคืน แต่ก็มีสัญาชาติญาณกลัวสิ่งมีชีวิตระดับสูงเช่นกันอย่าง เรธและแวมไพร์ ช่างเป็นการหยาบคายจริงๆค่าสำหรับท่านเซนอสที่มีเรธเป็นข้ารับใช้」
「ก็บอกแล้วไม่ใช่เฟ้ย……」
「ใช่แล้วพวกแกทำโดเกซะแสดงความจริงใจต่อท่านเซนอสเดี๋ยวนี้เลย」
「เยสเซอร์ บอส！」
「อีกอย่าง นี่เธอไม่คิดจะฟังคำพูดคนอื่นบ้างเลยรึไงฟะ」
ด้วยเหตุผลบางอย่างก็โดนมนุษย์หมาป่าชาบูแบบงงๆ เซนอสทำได้แต่ถอนหายใจ