8 ซูมิเระ พบกับประธานสภานักเรียน
◇มุมมอง ซูมิเระ◇
“ยูจีน?! นายมาเพื่อเจอชั้น ใช่มั้ย?!”
ประธานสภานักเรียนซัง กอดยูจีนซัง
ประธานสภานักเรียนดูเหมือนเธอเป็นขุนนางสตรี เอ่อล้นไปด้วยความสง่างาม ครั้งแรกที่หนูเห็นเธอ แต่ตอนนี้ เธอได้ชิดใกล้กับยูจีนซัง อย่างเขินๆเต็มที่เลย
(เออออ๋?!!) (ซูมิเระ)
สองคนนี้ อยู่ในความสัมพันธ์ {แบบนั้น} เหรอ?
แต่ยูจีนซัง ดูมีปัญหาสุดขีดที่นี่เลย
เทเรเซียซัง ทำหน้าดั่งจะพูดว่า ‘ให้ตายสิ’
พวกผู้ชายที่กวนใจเราเมื่อกี้…กัดฟันกรอด
…หนูบอกได้ว่าพวกเขารู้สึกอะไรอยู่ ได้อย่างไรก็ไม่รู้
“ซาร่า…ใจเย็น” (ยูจีน)
“แต่มันเป็นซักพักแล้วนะที่เราเจอกัน สบายๆซักพักนึงเหรอ? เฮ้ มันไม่เป็นไร ใช่มั้ย?” (ซาร่า)
“ตอนนี้ชั้นนำทางซูมิเระซังอยู่ บางที เป็นเวลาอื่นนะ” (ยูจีน)
“……ซูมิเระ?” (ซาร่า)
สีหน้าของประธานสภานักเรียนซังที่อยู่ในความรัก เปลี่ยนไป
มันดูเหมือนเธอสังเกตหนู ผู้ที่มีสีหน้าตกตะลึง อยู่ที่ข้างเขา
…ประธานซัง เปลี่ยนไปสู่สีหน้าที่จริงจังอย่างช้าๆ
“เธออยู่ด้วยกันกับยูจีน มันต้องหมายถึง…เธอเป็นคนต่างโลกเหรอ?” (ซาร่า)
“ค-ค่ะ! ชั้นซาชิโอกิ ซูมิเระ ยินดีที่ได้รู้จัก” (ซูมิเระ)
“ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้น ซาร่า อิเกลเซีย โรดิส ชั้นทำหน้าที่เป็นประธานสภานักเรียน ของโรงเรียนนี้” (ซาร่า)
ผู้แปล: อิ-เก-เซีย
เธอปัดผมสสีเงินที่สวยงามไปด้านข้าง
เธอส่งออร่าของความสวยงามที่เท่ออกมา
ความห่าวมันชัดเจนมากเลย!
“สาวคนนี้ เป็นคนต่างโลก?!”
“ทำไมสาวแบบนั้นอยู่กับยูจีน?”
พวกผู้ชายที่กวนใจเรา เสียงดัง
“มันได้ถูกปรึกษากันที่การประชุมกำหนดการแล้ว ยูจีนซังได้ช่วยซูมิเระซังไว้ ที่ไฟในดันเจี้ยนเมื่อวันก่อน เค้าถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้ปกครองของเธอ โดยอาจารญ์ใหญ่ของโรงเรียน” (เทเรเซีย)
เทเรเซียซัง อธิบาย
ดูเหมือน หนูเป็นแม้แต่หัวข้อปรึกษากัน ในการประชุม”
“จึ อาจารย์์ใหญ่แสดงความโปรดปรานอีกแล้ว”
“ไอ้คนเลียขาเวรเอ้ย!”
ล-เลียขา?
หนูชำเลืองมองดูยูจีน ผู้ที่ดูเหมือนจะเกาหัว ดั่งไม่มีความคิดอยู่เลย ว่าพวกเขานั้นพูดเรื่องอะไร
“เฮ้! เค้าเข้าโรงเรียนอย่างถูกต้อง หลังจากผ่านการสอบเข้าพิเศษนะ มันกี่ครั้งแล้ว ที่ชั้นต้องบอกเรื่องนั้นให้นายจำ?” (เทเรเซีย)
เทเรเซียซังขึ้นเสียงของเธอ
“ฮ่า! มันมีคุยกัน ว่าการสอบนั้นน่ะ มันไว้สำหรับเค้าคนเดียวเท่านั้นแหละ!”
“ไม่มีทางที่บางคนแบบเค้า ที่มานาสีขาวสีเดียว จะเข้าโรงเรียนไลเคียนได้หรอก!”
“เค้าเข้ามาโดยคอนเนคชั่นของพ่อเค้า ที่เป็นขุนนางจักวรรดิหรอก ใช่มั้ย? ไม่ใช่นั่นถูกแล้วเหรอ ยูจีน?!”
พวกนักเรียนชาย ทั้งหมดพูดส่วนของเขา
“เวทยมนตร์บาเรียของยูจีนนั้นทรงพลัง แม้แต่พวกนาย ก็สร้างความบาดเจ็บให้เค้าไม่ได้เลยซักนิด ในการดวลก่อนหน้านี้นี่” (ซาร่า)
แม้แต่ประธานซัง ก็ตอบโต้พวกเขา แต่การโจมตีของนักเรียนชาย ไม่หยุด
“เราต่างจากเวลานั้น! การโจมตีถึงเค้า จะสามารถไปถึงเค้าได้แล้วตอนนี้!”
“แล้วก็ เจ้านี่มันโจมตีไม่ได้ เค้าน่ะเป็นนักรบที่บกพร่อง!”
หน้าของยูจีนซัง ขุ่นมัวเล็กน้อย…หนูว่า
เกิดอะไรขึ้นกัน?!
พวกคนเหล่านี้มันอะไรกัน ซักพักแล้วเนี่ย?!
“ยูจีน ไปกันได้แล้วเถอะนะ” (ซูมิเระ)
โมโห หนูจับแขนของยูจีนซัง และมุ่งหน้าไปที่ทางออก ของตึกสภานักเรียน
“อื้ม” (ยูจีน)
ดูเหมือนยูจีนซัง รู้สึกเหมือนกัน
“อะไร จะให้ผู้หญิงกันให้เหรอ?!”
หนูได้ยินเสียงที่น่าขยะแขยง ข้างหลังหนู แต่เมินมัน เมินมัน
“เอ๋? …จะไปแล้วเหรอ ยูจีน?” (ซาร่า)
ประธานสภานักเรียน ซาร่าซัง เรียกยูจีนซัง
ยูจีนซังมองกลับมา
“ขอโทษที่รบกวน ซาร่า” (ยูจีน)
“จะมาเจอชั้นอีกมั้ย?” (ซาร่า)
“…ใช่ ทีหลังนะ” (ยูจีน)
ซาร่าซัง ส่งสายตาเสียใจ
แล้วระหว่างที่ได้รับการมองที่เกลียดชัง ของพวกผู้ชายที่กวดเรา…เราออกจากห้องคลับสภานักเรียน
◇มุมมอง ยูจีน◇
“เห้อ คนพวกนั้นนั่นอะไรกัน?! นั่นมันทำให้โมโหเลยเนาะ ไมใช่อย่างนั้นเหรอ ยูจีนซัง?! กล่าวหาแปลกๆอย่างนั้นกับนาย!” (ซูมิเระ)
ซูมิเระซัง ควันขึ้นในความโกรธ ที่ข้างผม
ผม ตัวผมเอง รู้สึกเต็มไปด้วยความรังเกียจที่นี่…
ผมรู้สึกว่าซูมิเระซัง ปลดปล่อยทุกอย่าง ที่อยู่ลึกภายในอกของผมออกมา
“ยังไงซะ มันไม่ใช่ทั้งหมด ที่กล่าวหานั้นไม่มีพื้นฐาน ชั้นจะแสดงเวทมนตร์ของชั้นให้เธอดู” (ยูจีน)
ผมชักมีดบนเอวของผม ที่ใช้สำหรับการผจญภัย
“ซูมิเระซัง ลองจับนี่ดู ไม่ใช่ด้านคม แต่เป็นด้านหลังนะ” (ยูจีน)
“ได้… มันเป็นมีดใหญ่นะ” (ซูมิเระ)
ซูมิเระซัง จับผิวของมีด ด้วยนิ้วของเธอ
“มันใช้เพื่อสลักคริสตัลเวทมนตร์ และวัตถุดิบจากดันเจี้ยน ดังนั้นมันถูกสร้างมาให้ทนทาน ตอนนี้ ชั้นจะฟันตัวเองด้วยมีดนี้…” (ยูจีน)
“อ-เอ๋?! ย-ยูจีนซัง อะไรที่นายจะ…” (ซูมิเระ)
เลือดสีแดงนิดหน่อย ออกมาจากนิ้วของผม
ซูมมิเระซังลนลานที่นี่ แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บ จากมากเท่านี้
“เมื่อชั้นใส่มานาเข้าไปในมีดนี้ และทำให้มันเป็นดาบเวทมนตร์…” (ยูจีน)
ใบมีดของมีด เริ่มส่องสว่างสีขาว
“ซูมิเระซัง ลองจับมีดอีกคร้ง” (ยูจีน)
“อ-โอเค…” (ซูมิเระ)
ซูมิเระซัง จับใบมีดของมีด ที่มีมานาเทเข้าไป และเธอสังเกตมันค่อนข้างที่จะเร็ว
“เอ๋….? มีมัน {นุ่มนิ่มๆ} ทั้งอันเลย?” (ซูมิเระ)
“นี่คืออะไรที่เกิดขึ้น เมื่อชั้นใส่มานาเข้าไปในมัน” (ยูจีน)
“อุว้า นุ่มจัง~ มันเปลี่ยนเป็นแบบนี้ ด้วยแค่เวทมนตร์เหรอ ยูจีนซัง?” (ซูมิเระ)
“นั่นใช่แล้ว มากกว่านั้น เมื่อชั้นทำอย่างนี้…” (ยูจีน)
ผมฟันนิ้วด้วยมีด
“ว้าย! นายทำอะไรน่ะ?! นั่นอันตรายนะ!” (ซูมิเระ)
“มันไม่เป็นไรหรอก ดูสิ” (ยูจีน)
“เอ~ เลือด…ไม่ออกมา?! มากกว่านั้น แผลจากก่อนหน้า รักษาแล้ว!” (ซูมิเระ)
“เมื่อชั้นฟันตัวเองด้วยดาบเวทมนตร์ ชั้นจบที่กการรักษาแทน…” (ยูจีน)
“ข-เข้าใจแล้ว…” (ซุมิเระ)
ซูมิเระซัง ทำหน้าตาตกใจ
แน่นอนว่าเธอจะตกใจ
นี่คือเหตุผลที่ใหญ่ที่สุด ที่ผมยอมแพ้กับการเป็นนักดาบเวทมนตร์
ผมโจมตีไม่ได้ ด้วยมานาสีขาว
ไม่เพียงแค่นั้น ผมรักษาศัตรู
“ตอนนี้ รู้แล้วว่าทำไม ชั้นถูกเรียกว่านักดาบบกพร่อง ใช่มั้ย?” (ยูจีน)
“อ-อืม…” (ซูมิเระ)
ซูมิเระซัง ทำสีหน้าที่มีปัญหา
“แต่ที่ว่าชั้นใช้ประตูหลังนั้นโกหก ชั้นสอบเข้ามาอย่างถูกต้องปัญหาคือชั้นใช้เวทมนตร์โจมตีไม่ได้ ชั้นเลยต้องสอบพิเศษ” (ยูจีน)
“เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)
สอบพิเศษที่ผมสอบ ทำมาเพื่อผมโดยเฉพาะ มันทำมา สำหรับคนที่ผ่านในการอยากจะเข้า
นั่นทำไม มันไม่ได้เหมือนว่าผมเข้าโรงเรียนนี้ ผ่านวิธีประตูหลัง
เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อผมผ่านการสอบพิเศษ อาจารญ์ใหญ่ ออกความคิดเห็นที่ไม่น่าเชื่อเหมือน ‘ชั้นไม่คิดว่าบางคนจะผ่านจริงๆ’
เห็นว่า มันเป็นการสอบ ที่ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ผ่านมันมาก่อน
ผมคิด ‘อย่าไปสร้างอะไรแบบนั้น ให้มาเป็นการสอบสิ’ แต่นั่นคือแค่คนมานาสีขาวอย่างเดียวที่หายาก สามารถที่จะเข้าได้ยังไง
ขอบคุณเรื่องนั้น มันถูกคิดว่าผมได้สอบส่วนตัว สำหรับผู้ใช้มานาสีขาวและเพราะผมเป็นคนเดียวที่ผ่านมัน อาจารย์ใหญ่โรงเรียน ปฏิบัติกับผมเปป้นสัตว์หายาก และจับตามองผม
หลังจากนั้นเขาพูด ‘ถ้ามันเป็นยูจีน นายควรจะไม่เป็นไร ที่จะเข้าหาเจ้าอสูรในคุกใต้ดิน’ และผลักหน้าที่คนดูแลเจ้าอสูรมาด้วยด้วย
ระหว่างที่ผมนึกจำพวกนั้นทั้งหมด ละคิดว่าหลายอย่างได้เกิดขึ้น เสียงของซูมิเระซังพาผมกลัมา
“ไม่ว่ายังไง นั่นทำให้ชั้นโมโหจัง ดังนั้นชั้นจะไม่กลับไปห้องสภานักเรียน อีกต่อไปแล้ว!” (ซูมิเระ)
“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)
ผมไม่คิดว่า เธอจะได้อย่างที่ต้องการ แต่ผมตอบด้วยรอยยิ้มเบี้ยวๆ
“…”
“…ซูมิเระซัง?” (ยูจีน)
ผมคิดว่าคุยเสร็จแล้วที่นี่ แต่เธอดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
“…ว่าแต่ ชั้นมีอีกอย่างนึง ที่อยากจะถาม” (ซูมิเระ)
“ครับ?” (ยูจีน)
ผมค่อนข้างที่จะรู้ ว่ามันจะเป็นอะไรที่นี่
“ความสัมพันธ์ของนายกับ…ประธานสภานักเรียน…กับซาร่าซัง เป็นแบบไหน?” (ซูมิเระ)
“…”
แน่นอน ว่าเธอจะถาม
ซาร่าใกล้ชิดกับผมแค่คนเดียว เป็นความจริงที่รู้กันทั่ว ในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนนี้
“อืม ถ้ามันเป็นบางอย่างที่พูดยาก นายไม่ต้องพูดก็ได้นะ!” (ซูมิเระ)
“มันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก จริงๆแล้ว” (ยูจีน)
ผมเกริ่นด้วยคำนั้น และจากนั้น เริ่มพูด
การพบเจอกับซาร่า เกิดขึ้นประมาณ 1 ปีก่อน
เราเจอกันไม่นาน หลังจากที่เข้ามาในโรงเรียน
ผมเป็นนักดาบที่โจมตีไม่ได้
ซาร่าเป็นซิสเตอร์ -อาชีพศักดิ์สิทธิ์- ที่รักษาไม่ได้
สองเรา มีสถานการณ์ของกันเอง
เมื่อพูดอย่างนั้น มันไม่เหมือนว่า ความสามารถของเธอ มันเอียงไปทางเดียวเหมือนผม เธอมีพรสวรรค์ แต่เธอ อยู่ในสภาพ ที่เธอใช้มันไม่เก่ง
ซาร่าใช้เวทมนตร์รักษาไม่ได้ แต่เธอเป็นนักรบ ที่ได้ผ่านบททดสอบที่ยากลำบาก ในประเทศศักดิ์สิทธิ์ คาลเดีย
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใคร อยากได้ซิสเตอร์ ที่ใช้เวทมนตร์รักษาไม่ได้
ธรรมชาติ มันจบลงที่ผม สร้างทีมกับซาร่า
เราสร้างทีม ประมาณครึ่งปี
เธอเป็นซิสเตอร์ที่ดูแลเรื่องการโจมตี
ผมเป็นนักดาบ ที่ดูแลเรื่องการรักษา
มันเป็นปาร์ตี้ที่แปลกประหลาด แต่เราสามารถที่จะไปตลอดทาง ถึงชั้น 9 ของหอคอยสุดยอด ด้วยวิธีใดวิธีนึ่ง
“ในเวลานั้น พรสวรรค์ของซาร่าเบ่งบาน อาชีพปัจจุบันของซาร่า คือพาลาดิน ตอนนี้เธอใช้เวทมนตร์รักษาได้แล้ว และเธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในโรงเรียนนี้ ที่ใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์” (ยูจีน)
“…แล้วที่เธอปาร์ตี้กับนายล่ะ?” (ซูมิเระ)
“ซาร่า ย้ายจากแผนกปรกติ ไปสู่แผนกฮีโร่ในตำนาน ดังนั้นมันถูกสลายไปในเวลานั้น” (ยูจีน)
“…เข้า…ใจแล้ว” (ซูมิเระ)
สีหน้าของซูมิเระ ขุ่นมัว
มันดูเหมือนเธอคิดว่า เธอถามอะไรบางอย่างที่แย่ที่นี่
“มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว ดูเหมือนซาร่ากวนใจ ที่ปาร์ตี้เราถูกสลาย เธอพยายามที่จะเห็นอกเห็นใจชั้น ในวิธีนั้น แต่จริงๆแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องกังวล เกี่ยวกับชั้นหรอกนะ” (ยูจีน)
“เอ๋?” (ซูมิเระ)
ซูมิเระ ส่งสายตาสงสัยมาที่ผม
“มีอะไรเหรอ?” (ยูจีน)
“ซาร่าซังเป็น…ไม่ มันไม่มีอะไร” (ซูมิเระ)
ซูมิเระเอียงหัว ดั่งเธอไม่ได้เชื่อเกี่ยวกับเรื่องนั้น
โอเค มนจบหัวเรื่องนั้นที่นั่นเถอะ
“ชั้นคิดว่ามันถูกพูดที่แผนกกิจการโรงเรียน แต่ระวังอย่างทำสมุดนักเรียนกับบัตรนักเรียนหายนะ บัตรนักเรียนของโรงเรียนไลเคียน เป็นข้อพิสูจน์์ที่คนเชื่อใจ ถึงตัวตนในทวีปทิศใต้ ถ้าเธอมีส่งนี้ เธอสามารถที่จะเข้าประเทศส่วนใหญ่ได้ และเธอก็จะถูกอนุญาต ให้เข้าสถานที่สาธารณะ เหมือนห้องสมุด เพื่อที่จะเข้าดันเจี้ยนสุดท้าย เธอจำเป็นต้องมีบัตรนักเรียน มีช่องสำหรับบัตรนักเรียน ในสมุดนักเรียน ดังนั้นได้โปรดเก็บมันไว้ด้วยกัน” (ยูจีน)
“อ-โอเค เข้าใจแล้ว!” (ซูมิเระ)
ซูมิเระซัง พยักหน้าอย่างรัว
นี่คือสิ่งที่สำคัญสุดขีด ทที่ต้องจำไว้ ในฐานะของนักเรียนของโรงเรียนนี้
มันจะดีกว่า ที่จะเตือนเธอ นับครั้งไม่ถ้วนเกี่ยวกับมัน
แต่มันดูเหมือนซูมิเระซังสงสัยเกี่ยวกับคำพูดของผ ในความหมายอื่น
“ดันเจี้ยนสุดท้านนี้ ที่นายพูดถึง… นายพูดถึงหอคอยที่ใหญ่จริงๆ ที่ตรงกลางเมืองเหรอ?” (ซูมิเระ)
ซูมิเระซัง ชี้ไปที่หอคอยสุดยอด ที่มองเห็นจากโรงเรียนได้
หอคอยขนาดยักษ์ ที่แม้แต่มองดู ดั่งมันไปตลอดทางถึงสวรรค์
ดันเจี้ยนที่ใหญ่ที่สุดในทวีปทิศใต้
“ใช่ การสำรวจดันเจี้ยนเเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้ สำหรับนักเรียนในโรงเรียนนี้ ชั้นจะสอนเธอทีละน้อยทีละน้อย” (ยูจีน)
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว แต่การนำเธอไปชั้น 9 คือมากที่สุดที่ผมทำได้นะ
ยังไงซะ ซูมิเระซัง เพิ่งจะมาที่โลกนี้ ดังนั้นการสำรวจดังเจี้ยน มันน่าจะไกลออกไปอีกหน่อย
“ชั้นอยากจะไปดู!” (ซูมิเระ)
“เอ๋?” (ยูจีน)
นั่นเป็นการตอบสนอง ที่คาดไม่ถึงเลย
“ชั้นมาที่โลกนี้ จากดันเจี้ยนสุดท้าย ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)
“ชั้นคิดว่า เธอถูกเจอที่นั่น” (ยูจีน)
“ถ้าอย่างนั้น นั้นหมายถึง มีความเป็นไปได้ ที่จะเรียนรูว่าจะกลับไปปที่โลกเก่าของชั้นยังไง ในดันเจี้ยนสุดท้าย ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)
“…ยังไงซะ โอกาสอยู่ที่นั่น…ชั้นเดาว่า?” (ยูจีน)
เข้าใจแล้ว ซูมิเระซังอยากจะกลับไปที่โลกของเธอเอง
พูดจากใจ ผมคิดว่าโอกาสสำหรับเรื่องนั้นริบหรี่มากๆ
แต่ ไม่มีความจำเป็น ที่ผมจะพูดอย่างนั้นตอนนี้
นั่นทำไมผมพูดบางอย่างที่ต่างออกไป
“อยากจะลองไปที่นั่น เมื่อมันอาทิตย์หน้ามั้ยล่ะ? ชั้นทำเธอไปได้ ถ้ามันขึ้นไปถึงชั้น 9” (ยูจีน)
“นั่นไม่เป็นไรเหรอ?!” (ซูมิเระ)
“เธอเลี่ยงการสำรวจดันเจี้ยนไม่ได้หรอก ถ้าเธอเป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้ หลังจากทั้งหมด มาค่อยๆชินกับเรื่องนี้ ทีละนิดทีละนิดนะ” (ยูจีน)
“แต่ หลังจาก 1 อาทิตย์เหรอ?” (ซูมิิเระ)
“มีหลายอย่างให้ต้องเตรียม มาซื้อสิ่งที่จำเป็น สำหรับการสำรวจกันเถอะ” (ยูจีน)
“อาา เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)
“ชั้นก็อยากให้เธอชินกับสถานที่ของโรงเรียนด้วย ชั้นจะนำเธอไปพรุ่งนี้” (ยูจีน)
“เข้าใจแล้ว!” (ซูมิเระ)
ซูมิเระซัง ตอบอย่างกระฉับกระเฉง
1 อาทิตย์หลังจากนั้น ผมพูดระหว่างเดินทาง เรื่องการใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้ ตลอดเวลา
◇◇
“อื้ม พื้นฐานแล้วนั่น เป็นอะไรที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้” (ยูจีน)
“หืมม” (เอริ)
ผมตัดสินใจที่จะไม่พูดเกี่ยวกับซูมิเระ แต่ในท้ายที่สุด ผมถูกทำให้คายมันออกมา
“และดังนั้น เราอยู่ระหว่างทางไปทำการสำรวจดันเจี้ยน… เอริ?” (ยูจีน)
ผมอธิบายว่าอะไรเกิดขึ้นอาทิตย์นี้กับเธอ แต่เอริทำสายตาไม่พึงพอใจ
“อาา ยูจีนไปให้ความสนใจผู้หญิงคนต่างโลกตลอดเวลา ดังนั้นมันน่าเบื่อ~” (เอริ)
“มันช่วยไม่ได้หรอก ที่เป็นคำสั่งจากอาจารย์ใหญ่โรงเรียน และซูมิเระ เพิ่งจะมาถึงที่โลกนี้” (ยูจีน)
“โอ้ ซูมิเระ? นายเรียกเธอ โดยไม่มีคำให้เกียรติ! นายลงมือกับเธอแล้ว!” (เอริ)
“ไม่มีทางที่ผมจะทำ!” (ยูจีน)
“งั้น ทำไมนายเรียกเธอโดยไม่มีคำให้เกียรติล่ะ? มันต่างจากที่นายอธิบายเมื่อกี้นี้นะ” (เอริ)
“เธอพูดว่าเธอไม่ชอบเป็นทางการ เพราะมันรู้สึกเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้า
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ซูมิเระซังเรียกผมยูจีนคุง*นะ
ผู้แปล: คุง เป็นคำให้เกียตรกึ่งทางการสำหรับเรียกคนอายุน้อยกว่าหรือเท่ากัน
แต่ผมไม่ถือจริงๆ ถ้าเธอทิ้ง คุงไปนะ
“แล้วเจอกัน เอริ ชั้นจะไปขึ้นหอคอยสุดยอดแล้วตอนนี้” (ยูจีน)
“ชั้นจจะดูนายเมื่อนายอยู่ในการสำรวจดันเจี้ยนนะ~☆ เพื่อดูว่านายลงมือกับสาวซูมิเระนั่นมั้ย” (เอริ)
“ผมไม่ทำหรอกครับ ไม่มีความจำเป็นต้องดูหรอก… มันเป็นการสำรวจชั้นล่างๆ” (ยูจีน)
มันเป็นการสำรวจที่สงบสุข ไปถึงชั้น 9
ไม่มีอะไรคุ้มต่อการดู
“ทำเต็มที่เลยนะ~ ยูจีน” (เอริ)
“ครับ ครับ” (ยูจีน)
ผมโบกมือให้เจ้าอสูรซามะ ที่นอนลงบนเตียง ดั่งท่านเป็นแมว และออกจากคุกใต้ดิน
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook