ผ่านไปแล้ว 4 วันหลังจากที่ผมได้ทานอาหารเย็นด้วยกันกับน้องสาว ในช่วงที่ผ่านมานั้นผมยังคงมีโอกาสได้เล่นกับเด็กอยู่บ่อยๆ
[ ชื่อ : เอลด้า ไลออนฮาร์ท
อายุ : 6 ปี
ความสามารถพิเศษ : 9/10
ฉายา : ไม่มี
ความสัมพันธ์ : 89% (รักแบบพี่น้อง)
คำอธิบาย : อยากเข้าใกล้พี่ชายแต่ไม่รู้วิธี ดูถูกคุณเล็กน้อยเนื่องจากด้านขี้แยของคุณ
อยากเล่นกับพี่ชาย
ความยาก : B+ (เธอยังเป็นเด็ก ถ้าคุณเดินหมากถูก เธอจะเป็นของคุณ) ]
ในช่วงเวลานี้มีข่าวลือเริ่มแพร่สะพัดออกไปว่าผมเริ่มเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ โดยหลังจากที่ข่าวลือได้แพร่ออกไปแม่ของผมก็ได้มาเยี่ยมผม ซึ่งผมก็ได้แสดงการแสดงระดับออสการ์ให้เธอเห็น
ผมร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าพร้อมกับน้ำตา
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ ผมเป็นห่วงแม่มากกว่า แม่ไม่ได้นอนมานานแล้วและผมรู้ว่าความเครียดกำลังเริ่มเข้ามาลุมเล้าแม่อยู่สินะครับ”
“แม่ไม่ต้องกังวัลนะครับ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น ผมไม่อยากเป็นภาระอีกแล้วครับ”
“ผมจะพยายามให้ดีที่สุดเพื่อช่วยแม่ครับ”
ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงเป็นเด็กชายผู้ไร้เดียงสาที่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองและไฝ่ฝันที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของผู้เป็นแม่
ผมต้องทำได้ดีแน่ๆ เพราะผลลัพธ์ที่ผมได้รับคือแม่ที่มีน้ำตาคลอได้ตรงเข้ามากอดผมยังกับว่าผมเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลก
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องสมุดพร้อมกับอ่านหนังสืออยู่หลายเล่มในขณะที่กำลังวางแผนเพื่อพิชิตใจพี่สาวคนโตของผม
เธอไม่เหมือนกับเอลด้า ผมไม่สามารถแค่ป้อนข้าวเธอแล้วคาดหวังว่าให้เธอเริ่มกลับมามองผมในแง่ดีขึ้นได้ ถ้าเธอยอมให้ผมป้อนหล่ะก็นะ
เธอไม่ชอบผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ดังนั้นการลบภาพเดิมๆ และเริ่มต้นใหม่จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมถอนหายใจพร้อมกับเกาหัวก่อนจะเริ่มดื่มชาที่มีอาชงให้
‘เห้อออ ถ้าแค่มีอะไรสักอย่างที่ช่วยได้นะ ก็เธอยังเด็กอยู่นี่นะ หลังจากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเธอจะอารมณ์เสียก็ไม่แปลกหรอก’
ตอนนั้นเองที่ผมได้รู้อะไรบางอย่าง ‘ใช้แล้วเธอยังเด็กอยู่!!’
ตอนนี้ผมกำลังวางแผนว่าจะตัวเองจะเอาชนะใจนอร่าผู้ใหญ่ได้ยังไงอยู่ ทั้งๆ ที่เธอยังเป็นเด็กอยู่เลย
‘เรานี่ซื่อบื้อจริงๆ’
ในเกมนั้นเรื่องราวจะเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการในช่วงวัยเรียนที่เธออายุ 20 ปี
ทำไมอายุ 20 ปี แล้วถึงยังเรียนอยู่หนะเหรอ?
นั่นเป็นเพราะมันไม่เหมือนกับโรงเรียนทั่วไปไงหล่ะ โรงเรียนที่เธอเข้าเรียนนั้นมีขุนนางจากทั่วโลกเข้าร่วมและเธอจะจบการศึกษาในตอนที่อายุ 24 ปี
โรงเรียนอาณาจักรบาบิโลนที่สร้างขึ้นโดยทุกเชื้อชาติและตั้งอยู่ในเมืองบาบิโลนซึ่งเป็นเมืองที่ได้รับความนิยมและยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก
เป็นเมืองลอยฟ้าที่ตั้งอยู่ระหว่างอาณาจักรซิลวิยาและอาณาจักรซิลวี่ เป็นเมืองที่มีโรงเรียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกและสำนักงานใหญ่ของสถานประกอบการที่สำคัญหลายแห่งอยู่
โรงเรียนปกติเปิดให้เด็กเข้าเรียนเมื่อเด็กมีอายุ 14 ปี ใช้เวลาเรียนเป็นเวลา 10 ปี
นอกเสียจากว่าผมจะมีไอเดียที่ทำให้พี่สาวของผมตกหลุมรักผม
“นายน้อยคะ คุณหนูนอร่าอยากพบนายน้อยค่ะ”
พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาเลยสินะ ผมยิ้มกริ่มก่อนจะขอให้มีอานำทางไปหาเธอ
ผมเดินกำลังเดินไปยังที่ที่พี่สาวอยู่โดยเริ่มทบทวนแผนบางอย่างที่วางไว้ก่อนหน้านี้ไปด้วย
‘ดูเหมือนว่าเราต้องเร่งมือกันสักหน่อยแล้ว’
ผมรำพึงกับตัวเองขณะถูกนำทางไปยังห้องของพี่สาว เมื่อเข้ามาในห้องผมก็ได้รับการต้อนรับด้วยสายตาของเธอที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับชาของเธอในขณะที่แสงแดดรอบตัวทำให้เธอดูลึกลับขึ้น
ขณะที่ผมเดินเข้าไปในห้องเธอก็มองมาที่ผม ถ้าเป็นออสตินปกติคงจะสะดุ้งและเบือนหน้าหนีไปแล้ว แต่ผมกลับมองตรงเข้าไปที่ดวงตาของเธอและเดินเข้าไปในห้องอย่างมั่นใจ
ท่าทางของผมทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย เธอได้ยินเกี่ยวกับที่ผมเปลี่ยนไปเมื่อไม่กี่วันมานี้และอยากจะเห็นมันด้วยตาตัวเองว่าผมเปลี่ยนไปจริงไหม
‘ดูเหมือนข่าวลือจะเป็นเรื่องจริงสินะ’
ขณะที่พี่สาวกำลังรำพึงอยู่กับตัวเองอยู่นั้น ผมก็ได้นั่งลงข้างๆ เธอและเริ่มดื่มชา ความเงียบอันแปลกประหลาดได้ปกคลุมระหว่างเรา เนื่องจากความตึงเครียดจากความเงียบเริ่มทำให้พี่สาวเมดไม่สบายใจ พี่สาวของผมจึงเริ่มเคลื่อนไหว
“ร่างกายของนายเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้โอเครึยัง?”
“ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมหายดีแล้วและตอนนี้ผมก็สบายดีครับ”
“อืม”
ความเงียบเข้าครอบงำพวกเราอีกครั้ง
ในขณะที่ความตึงเครียดกำลังจะเพิ่มขึ้นนั้นผมจึงเสนออะไรบางอย่างขึ้นมา
“ทำไมเราไม่มาเล่นหมากรุกกันหล่ะครับ?”
คำแนะนำของผมทำให้เธอประหลาดใจ แต่หลังจากคิดอยู่ซักพักเธอก็พยักหน้า
“ได้สิ ฉันมีเวลาก่อนเรียนคาบต่อไปอยู่”
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเมดจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่พวกเราจะเริ่มเล่นหมากรุกกัน
นี่ไม่ได้โม้นะ แต่พูดตรงๆ ในฐานะนักเรียน A และผู้ถือตำแหน่งในมหาวิทยาลัย ผมค่อนข้างเล่นหมากรุกเก่งเลยแหละ
เมื่อเกมเริ่มขึ้น ผมก็เริ่มแผนของผมทันที
“พี่สาว ผมรู้ว่าพี่คิดว่าผมต้องรับผิดชอบต่อการตายของพ่อและพี่ไม่ชอบผมเพราะเรื่องนี้”
ผมเริ่มเคลื่อนไหวขั้นแรกด้วยคำพูด
เธอสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของผม จนตัวหมากในมือของเธอเกือบจะหลุดมือ
“พี่ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธหรอกครับ มันคือเรื่องจริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพี่มีสิทธิ์กล่าวหาอะไรผม พี่ไม่ได้แม้แต่อยู่ที่นั่นด้วย พี่ไม่ได้เห็นหรือสัมผัสในสิ่งที่ผมได้เห็นและได้สัมผัสมัน…ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะไม่โทษพี่หรอก”
ตึก
ผมวางการเดินหมากตัวต่อไป
“หลังจากพ่อเสียชีวิต ผมหนีและซ่อนตัวเหมือนคนขี้ขลาดและไม่ได้อยู่เคียงข้างพี่ มันเป็นความผิดของผมเองครับ ผมรู้ตัวว่ามันสายไปแล้ว แต่ต่อจากนี้ไปผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองครับ”
ตึก
เธอเดินหมากด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
“พี่สาว ผมรู้ว่าการตายของพ่อทำให้พี่เจ็บปวดมาก ผมรู้ว่าพี่ซ่อนความเจ็บปวดไว้อยู่เบื้องหลัง”
ตึก
ผมเดินหมาก พี่สาวของผมพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษาสีหน้าสงบของเธอเอาไว้
“ให้ผมเข้าไปนะครับพี่ ผมสัญญาว่าจะยืนอยู่เคียงข้างพี่ จะคอยเป็นกำลังใจให้พี่ พี่จะร้องก็ได้นะครับ พี่เป็นตัวของตัวเองได้เลยในตอนที่อยู่กับผม”
ตึก
เธอเดินหมาก คราวนี้มือของเธอสั่น
“ผมเป็นน้องชาย ผมรู้ว่าพี่คิดว่าเป็นความรับผิดชอบของพี่ที่จะต้องเข้มแข็ง แต่ช่างเรื่องนั่นเถอะ ผมอยากเจอพี่สาวแท้ๆ ของผม คนที่แม้จะเจ็บปวดก็ยังซ่อนมันไว้”
ตึก
ผมเดินหมาก ร่างกายของพี่สาวเริ่มสั่น
“ปล่อยมันออกมาเถอะครับ ไม่ต้องเก็บมันไว้หรอก ทุกคนที่อยู่เคียงข้างพี่ เราทุกคนรักพี่นะครับ ผมเองก็รักพี่เหมือนกัน”
ตึก
เธอเดินหมาก
ผมเดินหมากครั้งสุดท้าย
“รุกฆาต…”
ผมเดินหมากครั้งสุดท้ายเสร็จก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาพี่สาวที่นั่งอยู่ซึ่งตอนนี้มีน้ำตาไหลพราก ผมเดินเข้าไปใกล้เธอก่อนจะดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผม
ถึงผมจะเตี้ยกว่าเธอแต่เพราะเธอกำลังนั่งอยู่ พอผมกอดเธอจึงทำให้หน้าของเธอซบลงบนอกผมอย่างพอดี น้ำตาของเธอไหลทันทีหยั่งกับเขื่อนที่พังทลาย
เธอกำเสื้อของผมแน่นและเริ่มฟูมฟายพร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มก่อนที่เธอจะระบายความคับแค้นใจที่เธอเผชิญมาทั้งหมดให้ผมฟัง
ความเจ็บปวดของเธอ
ความทุกข์ของเธอ
ความไม่เต็มใจจะสูญเสียของเธอ
ทุกอย่างถูกปล่อยออกมาในวันนี้พร้อมกับน้ำตาของเธอ
ผมยืนพยุงเธอขณะรอให้เธอระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมาให้หมด
ทันใดนั้นก็มีเสียงการแจ้งเตือนดังขึ้นมา
+30,000 ความชอบ
นอกเสียจากว่า
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต