8 มองมาทางนี้เหมือนอยากจะเป็นพวกกัน
โอเกอร์ปิดตาด้วยความเจ็บปวดมีตัวที่ใหญ่ขนาดว่าต้องมองขึ้นไป
แขนของมันใหญ่เหมือนท่อนซุง, และผมที่เหมือนสายไฟได้งอกจากหัวของมัน
นี่มันใหญ่ไปมั้ย?
ผมจะสู้กับอะไรแบบนี้ยังไง?
แล้ว, ผมยังไม่มีมานาเหลือ
ผมสร้างน้ำไม่ได้อีกแล้ว
“เฮ้ย! หนีไปได้แล้ว!” (มาโกโตะ)
ผมพูดกับนักเวทย์ผู้หญิงอีกครั้ง
“ด-ได้”
สาววิ่งหนีไปเหมือนคลาน
ดี ดี
ณ เวลานั้น, โอเกอร์ได้เอามีดน้ำแข็งออกจากตาของมัน
แผลในดวงตาเห็นได้ชัดว่ากำลังฟื้นฟู
“เฮ้ย เฮ้ย, เอาจริงหรอเนี่ย?” (มาโกโตะ)
ผมรู้ว่าโอเกอร์สามารถฟื้นฟูบาดแผลได้, ได้ไม่คิดว่าจะถึงขั้นนี้
ผมรู้สึกเหมือนว่ามันจะฟื้นฟูทันทีแม้ว่าจะตัดมันด้วยมีดของผม
“เฮฮ้ย, ทางนี้” (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจผมรึเปล่า, แต่ผมลองเรียกมันเพื่อจะได้รับความสนใจ
โอเกอร์จ้องมาทางนี้
มันได้ยกขาขึ้นเพื่อกระทืบผมทันที
ซวยละ
[หลบหลีก]!
ผมใช้งานสกิลโจรและหลบการโจมตีของยักษ์
*{ตุ้ง! ตุ้ง! ตุ้ง! ตุ้ง!}*
เขาพยายามรัวๆที่จะเหยียบผม
ผมหลบต่อไป
ฮิ้ห์! ถ้าโดนย่ำแบบนั้น, มันจะจบผมทันที!
โจมตีโดยการเหยียบของโอเกอร์เป็นต่อไปซักพักหนึ่ง
แต่มันไม่โดนแม้เวลาจะผ่านไปแค่ไหน
สกิลนั้นสุดยอด
นักเวทย์ผู้หญิงได้วิ่งหนีไปไกลแล้ว
ดีงั้น, ต่อไป
[หลบหนี]!
ผมเปิดใช้งานสกิล, และหนีมาจากโอเกอร์
หน้าของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานและตามผม
โออ้, น่ากลัว น่ากลัว
มอนสเตอร์ยักษ์พุ่งตรงมาหาผมนั้นเป็นภาพที่ทรงพลัง
มันเป็นการช่วยที่ [โล่งจิต] นั้นทำให้ขาของผมไม่เซด้วยความกลัว
ถ้ามันตามถึงผม, จะเป็นผมที่จบ
ผมหนีความเร็วของมันไม่ได้ถ้าเป็นทางตรง, ดังนั้นผมจึงเดินทางระหว่างต้นไม้เหมือนการเย็บ
หลังจากที่วิ่งไปซักพัก, ผมมาถึงที่หมาย
ผมสามารถมองเห็นหนองน้ำ
ผมเจอมันด้วยสกิล [แผนที่]
มีดีใจที่มันอยู่ใกล้
[เวทมนตร์น้ำ: เซอเฟสวอล์ค]
ก่อนเข้าไปที่หนองน้ำ, ผมร่ายเวทมนตร์ใส่ตัวผมและ{โอเกอร์}
“เฮ้ย, ชั้นอยู่นี่~” (มาโกโตะ)
นี่คือจุดแตกหัก
มันจะไปได้สวยมั้ย?
ผมจะทำยังไงถ้ามันออกมาไม่ดี?
โอเกอร์พุ่งตรงมาทางผม
ดี, มา
โอเกอร์พุ่งมาทางผมโดยไม่ทันสังเกตุว่าเขาเดินอยู่บนหนองน้ำ
ผมดึงเขามากลางบึงได้สำเร็จ
[เซอเฟสวอล์ค: รีลีส]
ผมยกเลิกเวทมนตร์ที่ร่ายใส่โอเกอร์
โอเกอร์ถูกกลืนไปโดยหนองน้ำพร้อมกับทำน้ำกระจายเป็นขนาดใหญ่
แน่นอน, โอเกอร์พยายามจะดิ้นรนเพื่อขึ้นสู่ผิวน้ำทันที
“คงจะปล่อยหรอก!” (มาโกโตะ)
[เวทมนตร์น้ำ: วอเทอร์เคอเรนท์]
ผมใช้เวทย์เพื่อควบคุมกระแสน้ำ, และสร้างกระแสน้ำในหนองน้ำ
ด้วยสิ่งนี้, มันไม่ควรจะว่ายน้ำได้โดยดี
เหนือไปกว่านั้น, ผมพันขาของมันเข้ากับน้ำและโคลนของก้นหนองน้ำ, และลากโอเกอร์ลงไปด้านล่างอย่างช้าๆ
“ก๊าาาาาาาาาาาห์!”
เสียงร้องที่เจ็บปวดดังขึ้นเมื่อโอเกอร์จมลง
ประมาณ10นาทีต่อมา
ผมยืนยันว่าโอเกอร์ได้จมอยู่ในหนองน้ำแล้ว
มันดิ้นรนอย่างสิ้นหวังที่ก้นของหนองน้ำโดยไม่หายใจอยู่10นาที
“ชั้นดีใจที่มันไปได้สวย…” (มาโกโตะ)
เหงื่อที่เย็นไหลออกมาหลังจากที่ทุกอย่างได้จบ
“เฮ้ย! มาโกโตะ, นายโอเคมั้ย?” (ยีน)
ยีนมาพร้อมกันกับปาร์ตี้ของเขา
ดูเหมือนว่าทุกคนจะสบายดี
“ชั้นเพิ่งจัดการมันได้” (มาโกโตะ)
หลังจากพูดแบบนี้, ผมทำให้โอเกอร์ลอยขึ้นมา
“น-นาย…นายฆ่าโอเกอร์ยักษ์เหรอ?!” (ยีน)
“ว-ว้าว” (เอมิลี่)
ยีนและนักบวชสาวส่งเสียงที่ตกใจ
“ข-ขอบคุณ”
นักเวทย์ผู้หญิงมอบคำขอบคุณให้ผม
“ออ้า, สำหรับตอนนี้, มาเอาหัวโอเกอร์กลับไปกันเถอะ” (ยีน)
ยีนตัดหัวของโอเกอร์ที่ผมฆ่าอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น, เรากลับไปที่สมาคมโดยหลบมอนสเตอร์ระหว่างทาง
ฮ่าาห์, มันช่างเหนื่อย
ผมหลับก่อนเวลานะวันนี้
◇◇
“พวกนาย, ดูโอเกอร์นี่! การจับครั้งใหญ่ที่ใหญ่กว่าขนาดทั่วไปหลายเท่า! นายคิดว่าใครเป็นคนจักการมันล่ะ?!”
ณ พื้นที่ส่งมอบการล่าของสมาคมนักผจญภัย, ลูคัส-ซังได้ตะโกนระหว่างเอามือหนึ่งชูแก้วเอลของเขา
เขาค่อนข้างเมาแล้ว
มันดูเหมือนว่าโอเกอร์ที่ผมสู้วันนี้ไม่ใช่มอนสเตอร์ปรกติ, แต่เป็นโอเกอร์ใหญ่, ซึ่งเป็นสายพันธุ์หายาก
ลูคัส-ซังตะคอกใส่ผมบอกว่าเจอกับโอเกอร์ใหญ่คนเดียวนั้นเหมือนการฆ่าตัวตาย
“ใครเป็นคนฆ่านะ?” (แมรี่)
นั่นคือแมรี่-ซังที่พูด
“มือใหม่ที่เพิ่งขึ้น, มาโกโตะ! ชั้นจะไม่ให้พวกนายเรียกเค้าก็อบลินคลีนเนอร์อีกแล้ว! เค้าคือโอเกอคิลเลอร์*!!” (ลูคัส)
*TLN นักฆ่าโอเกอร์
“”””โออออ้!!””””
เสียงเชียร์ได้ดังขึ้น
นี่เป็นครั้งที่3ที่การพูดแบบนี้เกิดขึ้น
โอเกอร์คิลเลอร์ก็เป็นชื่อเล่นที่หน้าอาย, โปรดไว้หน้าผมด้วย
ผมกินเนื้อเสียบไม้และดูความโกลาหลจากระยะไกลที่แผงประจำ
“วันนี้นายเป็นฮีโร่นี่”
บอสยิ้มให้ผม
“ผมเหนื่อย ผมอยากไปนอนแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมอยากนอนโดยเร็ว, แต่ที่ที่ผมนอนนั้นเป็นพื้นที่พักของสมาคม
ด้วยความโกลาหลมากมายนี้, ผมจะไม่สามารถนอนได้แม้จะต้องการ
“เออ, ดีแล้วน่า? อยากกินน้ำอะไรมั้ย?”
“ผมโดนบังคับให้กินเหล้าเยอะแล้ววันนี้, งั้นเอาน้ำเปล่าครับ” (มาโกโตะ)
“อ่ะได้แล้ว”
แก้วน้ำเปล่าได้ออกมา
อุ่น
[เวทมนตร์น้ำ: คูลลิ่ง]
ผมทำให้มันเย็นลงและดื่มเท่าที่จำเป็นเพื่อลดแอลกอฮอล์
“เฮ้, เก้าอี้นี้ว่างมั้ย?”
นักเวทย์หญิงที่ผมช่วยได้ไม่นาน
“ถ้าเธอต้องการ” (มาโกโตะ)
นักเวทย์หญิงนั่งข้างผม
ผมสีแดงและตาที่เอียงสีแดง, และมันให้ความรู้สึกถึงบุคลิคที่แข็งแกร่ง เธอยังมีความงามที่โดดเด่น
แล้วเมื่อผมมองดูใกล้ๆ, เธอมีหูที่แหลม
เอลฟ์?
สาวคนนี้เป็นเอลฟ์, หือห์
นี่เป็นคนแรกที่ผมเจอตั้งแต่มาที่โลกนี้
ความคลาสสิคของโลกแฟนตาซี
อารมณ์ผมเติมเต็มอย่างเงียบๆ
แต่ดวงตาและผมของสาวคนนี้เป็นสีแดง
จากหนังสือที่อ่านในวิหาร, เอลฟ์บนโลกนี้มีผมบลอนด์หรือผมเงิน, และสีของดวงตาคือฟ้าหรือเขียว
นั่นทำไม่เธอถึงอาจจะเป็นชาติพันธุ์อื่น
ผมควรจะแอบถามแมรี่-ซังทีหลัง
“ลุง, มีค็อกเทลมั้ยที่นี่?”
“อ่ะนี่”
เขานำสิ่งที่มีอัตราส่วนของโซดาออกมา
“ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะ”
“ยินดีครับ” (มาโกโตะ)
เราชนแก้วกัน
“ชั้นชื่อลูซี่ นายเป็นคนช่วยชีวิตชั้น, มาโกโตะ” (ลูซี่)
“คุณไม่ต้องกังวล ผมได้รางวัลจากสมาคม, และได้CPจากพระเจ้าด้วย” (มาโกโตะ)
อายุขัยของผมเพิ่มมาประมาณ1อาทิตย์
แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าอาทิตย์นึงได้หายไปจากอายุขัยผ่านประสบการณ์นั้น
ผมสบายดีที่จะไม่สู้กับโอเกอร์ไปซักพัก
“แต่นั่นสุดยอดมากเลย นายเป็นนักเวทฝึกหัดระดับทองแดง, ใช่มั้ย? ฆ่าโอเกอร์ใหญ่ได้แบบนั้นคนเดียว” (ลูซี่)
“ชั้นดวงดีน่ะ” (มาโกโตะ)
“เทียบกับชั้น, แม้ว่าชั้นมีเวทมนตร์เกรดสูง, ชั้นไม่มีประโยชน์เลย…” (ลูซี่)
งั้นเธอใช้เวทย์เกรดสูงได้
อิจฉาจริงๆเลย
แต่น่าอายที่ไม่ได้เห็นเวทมนตร์ของเธอวันนี้แหะ
“นั่นเยี่ยมไปเลย ชั้นอยากจะแลกสกิลกับเธอแทนของชั้นจัง” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่อย่างงั้น! เวทย์ชั้นแข็งแรง, แต่ชั้นไม่สามารถใช้มันได้เลยเลยซักนิด ชั้นจะใช้งานเวทย์ได้เร็วแบบนายได้ยังไง? นั่นมันไม่มีการร่าย, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
ไม่ใช่แค่อำนาจในการทำลายต่ำ, แต่จำนวนที่ร่ายก็ต่ำไปด้วยจริงๆแล้ว
ถ้าผมไม่ทำมันโดยไม่ร่าย, มันก็ไม่ควรจะเรียกใช้งาน
“ถ้าเธอความเชี่ยวชาญถึงเลเวล50หรือมากกว่านั้น, เธอสามารถใช้เวทย์โดยไม่ร่ายได้” (มาโกโตะ)
“ชั้นรู้, แต่เพิ่มเลเวลไปขนาดนั้นมันยากมากๆเลย…” (ลูซี่)
“ผมเริ่มเรียนรู้เวทมนตร์จากศูนย์ มา1ปี3เดือน คุณรู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“หือห์? โกหกน่า” (ลูซี่)
“ไม่, อย่างที่ชั้นเคยบอกไว้, ชั้นมาจากโลกคู่ขนานน่ะ” (มาโกโตะ)
“คนต่างโลก…เพื่อนของพวกฮีโร่ที่มาเมื่อ1ปีที่แล้วถ้างั้น” (ลูซี่)
“ไม่, จริงๆแล้วชั้นไม่ใช่เพื่อนของพวกฮีโร่…แต่พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของชั้นแหะ” (มาโกโตะ)
เพื่อนร่วมชั้นของผมที่ได้สกิลที่แข็งแกร่งได้เป็นที่โด่งดังใน1ปีที่เขามากันที่นี่
หลายคนไปอยู่ในตำแหน่งสำคัญของหลายประเทศ
พวกเขาทำสมดุลย์พลังของโลกนี้หายไปบ้าง
แต่มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมนะ
“คนต่างโลกนี่สุดยอดมากเลย!” (ลูซี่)
ดวงตาของลูซี่วาวระยิบระยับ
ออ้า, เธอต้องเข้าใจอะไรผิดตรงนี้แน่ๆ
สแตทผมโคตรต่ำ, รู้มั้ย?
“อ-อึม…” (ลูซี่)
ลูซี่วางแก้วลงและเธอได้จับมือผม
เข้ามาใกล้กับผม, เธอกระซิบ
“สร้างปาร์ตี้กับชั้นมั้ย?” (ลูซี่)
หน้าใกล้จัง
ตอนนี้ผมไม่ได้ใช้ [โล่งจิต] และ [ผู้เล่นอาร์พีจี]
เมื่อผมเมา, การใช้สกิลจะมีปัญหา
และผลก็คือ, ผมจบที่การมองหน้าลูซี่จากระยะเผาขน
ผมรู้สึกประหม่ากับใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอ
จ-ใจเย็น, ใจเย็น
เปิดใช้งาน[โล่งจิต]
แต่[โล่งจิต] ที่ไว้วางใจได้เสมอนั้นทำงานไม่ค่อยดีเพราะผมเมามาก
ซวยแล้ว, ดื่มเยอะไป
ไม่ดีเลย! อ๊ะ, ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอ…
“เดี๋ยว, หมายความว่ายังไงน่ะ?!”
เสียงของบางคนดึงสติผมกลับมา
นักบวชสาวที่อยู่ในปาร์ตี้ของยีน
ยีนนั้นอยู่ข้างๆด้วยเช่นกัน
“อะไร, เอมิลี่หรอ?” (ลูซี่)
“ไม่ต้องมา ‘อะไร’ ชั้นเลย! มันยังไม่นานเลยตั้งแต่เธอเข้าปาร์ตี้พวกเรามา!” (เอมิลี่)
“แล้วทำไมล่ะ? ชั้นไม่มีธุระกับปาร์ตี้ที่ทิ้งชั้นแล้ววิ่งหนีไปหรอกนะ” (ลูซี่)
โว้วห์, ลูซี่-ซัง
เธอเหมือนว่าจะยังแค้นเรื่องโอเกอร์นั้นอยู่
แต่ยีนบอกเธออย่างสิ้นหวังว่าให้วิ่งหนี, คุณรู้มั้ย?
“เฮ้, ลูซี่, ชั้นขอโทษสำหรับสิ่งที่ชั้นทำ ชั้นไม่สามารถช่วยพวกเธอได้ทั้งสองคนพร้อมกัน” (ยีน)
“นั้นเป็นเพราะเธอสองคนเป็นอะไรกัน, ใช่มั้ย? ชั้นไม่ต้องการผู้นำที่เชื่อถือไม่ได้นะ” (ลูซี่)
ลูซี่ปฏิเสธคำขอโทษของยีนทันที
“เธอ, เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?!” (เอมิลี่)
เอมิลี่เข้าใกล้ลู้ซี่เหมือนว่าจะกระโดดใส่ได้ทุกเวลา
“หุบปากน่า, อีห่า มึงไม่สบายใจตั้งแต่ตอนที่กูเข้าปาร์ตี้แล้ว, มึงเลยยั่วยีนและไปนอนกับมัน, ใช่ป่าว? มึงสองคนหายไปด้วยกันไปทุกคืนเลย” (ลูซี่)
“อย่าพูดมั่วๆสิวะ!” (เอมิลี่)
โออ้…
นี่มันเป็นการพูดคุยที่รุนแรงเกินไปสำหรับผม
ยีนมองทั้งสองคนอย่างลุกลี้ลุกลน
หยุดพวกเขาซิ, ผู้นำ
“เฮฮ้ย, เอะอะอะไรกันนี่?”
“อะไร, ตีกันหรอ?”
ลูคัส-ซังมา
แมรี่-ซัง, ด้วย
“คนเมาตีกันน่ะ” (มาโกโตะ)
“โอเค โอเค, เอมิลี่กับลูซี่, แยกกันซิ” (แมรี่)
แมรี่-ซังเหมือนว่าจะคุ้นชินกับเหตุการณ์แบบนี้ในสมาคม, เธอเข้าไปแยกทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว
“ยีน, ไม่ใช่ว่ามีอะไรจะพูดกับมาโกโตะเหรอ?” (ลูคัส)
หืม? จริงอ่ะ?
เมื่อผมมองไปที่ยีน, เขาอยู่ไม่สุขโดยไม่สบตาผม
มันมีอะไร
สารภาพรักเหรอ?
“ช-ชั้นขอโทษ! ขอบคุณที่ช่วยชั้นไว้, มาโกโตะ!” (ยีน)
เค้าก้มหัวลงอย่างมาก
“ออ้า, มันไม่เป็นไร” (มาโกโตะ)
ผมไม่ได้ใส่ใจมัน จริงๆแล้ว
ถ้าให้พูดตรงๆ, ผมไม่ได้รู้สึกเหมือนว่าได้ช่วยยีน
ผมคิดว่าเค้าหนีได้คนเดียว
“ช่างเป็นคนดี…” (ยีน)
อย่ามองด้วยสายตาที่สะเทือนใจแบบนั้นสิ, มันสร้างปัญหาให้ผมนะ
“มาโกโตะ-ซัง! ชั้นก็ขอบคุณ โปรดยกโทษให้ที่ยีนพูดด้วย” (เอมิลี่)
แม้แต่นักบวชเอมิลี่-ซังก็ขอโทษ
หืมม, นี่มัน เขินอ่ะ
“มาโกโตะ, ด่ามัน! พวกใช้การไม่ได้เนี่ย!” (ลูซี่)
“หุบปาก, อีลูซี่!” (เอมิลี่)
ใช่
ลูซี่-ซัง, บูมเมอแรงนั้นกลับมาปักหัวคุณนะ, รู้มั้ย
“มาโกโตะ, ที่เกิดขึ้นกับยีน, แบบนี้จะดีแล้วหรอ?” (ลูซี่)
“แทนที่จะบอกว่าดีไม่ดี, ชั้นไม่ถือมันอยู่แล้วตั้งแต่แรก” (มาโกโตะ)
“งั้น, ถ้าเธอไม่ถือ, งั้นก็โอเค สนิทกันในฐานะหน้าใหม่ตั้งแต่ตอนนี้เลยเถอะ, ได้โปรด” คือที่ลูคัส-ซังบอกเพื่อรวบรัด
“แบบนี้, เรื่องกะยีนก็โอเคแล้ว, ยังไงเถอะ, ลูซี่” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังหันหน้าไปทางลูซี่ตรงๆ
“อ-อะไรคะ?” (ลูซี่)
“เธอจะสร้างปาร์ตี้กับมาโกโตะ?” (ลูคัส)
“น-นั่นถูกค่ะ!” (ลูซี่)
เธอตอบไปพร้อมกับการยืดอก
เอ๋? ผมตอบรับไปหรอ?
[ผู้เล่นอาร์พีจี] ได้แสดงทางเลือกให้ผม
[คุณจะรับลูซี่มาในปาร์ตี้มั้ย?]
{ใช่}
{ไม่} ←
หืมม, มันฉุกละหุก…
‘ลูซี่-ซังเป็นคนสวย, แต่เธอจะไม่ท้อแท้เมื่อเธอเห็นสกิลและสแตทผมหรอ?’ คือความคิดด้านลบที่โผล่ขึ้นมาในหัวของผม
การไม่ยอมรับน่าจะเป็นเรื่องที่มีเหตุผลมากกว่าตรงนี้?
“มาโกโตะ, สร้างปาร์ตี้เหรอ?” ลูคัส-ซังถาม
“ผมกำลังคิดว่าจะลุยเดี่ยวต่อไป” (มาโกโตะ)
“เอ๋?! ม-ไม่มีทางน่า…” (ลูซี่)
ลูซี่ร้อง
“ฮ่าฮ่า! โดนปฏิเสธ~” (เอมิลี่)
เอมิลี่ยิ้มอย่างยินดีและหยอกไปที่ลูซี่
เฮ้, เอมิลี่-ซัง…อย่าได้มั้ยครับ?
“ท-ทำไมล่ะ?! ชั้นไม่ดีเหรอ?” (ลูซี่)
ผมไม่ได้รู้จักคุณมากขนาดที่จะตอบเป็นประเด็นว่าทำไม
แต่ดูเหมือนว่าลูคัส-ซังจะเป็นพวกเดียวกับลูซี่ตรงนี้
“มาโกโตะ, ชั้นว่ามันจะลำบากถ้าเป็นนักเวทย์ฝึกหัดลุยเดี่ยวต่อไปหลังจากนี้, เธอรู้มั้ย” (ลูคัส)
“ผมจะไปอย่างช้าๆ ผมยินดีที่จะอยู่ระดับทองแดงต่อไปอีกซักพัก” (มาโกโตะ)
“ไม่, โอเกอร์ที่นายจัดการวันนี้ไม่ใช่อะไรที่ทองแดงจะจัดการได้…” (ลูคัส)
“แล้ว, ผมยังเป็นนักเวทย์ฝึกหัดสแตทต่ำๆ เธอจะผิดหวังแน่ๆ, ลูซี่” (มาโกโตะ)
เมื่อพูดแบบนี้, ผมเอาโซลบุคออกมาและแสดงให้เธอดู
“เอ๋?! สแตทนี่มันอะไร?!” (ลูซี่)
“ม-มาโกโตะ, นายทำงานเป็นนักผจญภัยด้วยสแตทแบบนี้หรอ…? เหวี่ยงดาบยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำนะเนี่ย…” (ยีน)
“เอ๋…? มานา: 3? คนธรรมดาเหรอ?” (เอมิลี่)
เงียบน่า, พวกนาย
หรืออีกอย่าง, ยีนกับเอมิลี่, ผมไม่ได้บอกว่าพวกนายดูได้นะ
“เห็นยัง? สแตทห่วยๆ, ใช่มั้ย? แล้วยัง, มาโกโตะ-คุงทำดีที่สุดแล้ว” (แมรี่)
แมรี่-ซังเอามือปัดๆหัวของผม
ฟังดูเหมือนว่าปลอบใจผมอยู่, แต่ก็ได้ดูถูกผมด้วยเช่นกันนะนั่น, รู้มั้ย
“ไม่มีความแข็งแกร่ง, ไม่มีความอดทน, ไม่มีมานา; มีแต่ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ที่สูงอย่างเหลือเชื่อ” คือสิ่งที่ลูคัส-ซังพูดระหว่างดื่มเบียร์ของเขา
“เอออ๋ห์?! ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์: 90?! ค-เค้าบ้าไปแล้ว…” (ลูซี่)
ลูซี่มองผมเหมือนผมเป็นคนบ้า
หยาบคายจัง
“ชั้นมีมานาที่ใช้ได้น้อย, ดังนั้นชั้นจึงไม่มีทางเลือกนอกจากหาทางใช้มันอย่างมีประสิทธิภาพ” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดนี่ผมได้ทุ่มเทวิญญานในการฝึกความเชี่ยวชาญมาใน1ปีนี้
“นั่นทำไมนายถึงต้องล่อโอเกอร์ไปตลอดทางยันแหล่งน้ำ, หือห์” (ยีน)
ยีนพูดสิ่งนี้เหมือนจะประทับใจ
“มันเป็นแบบนั้น, ลูซี่-ซัง ไปหาคนอื่นเถอะ” (มาโกโตะ)
“ด-เดี๋ยว! ชั้นไม่ถือมันนะ!” (ลูซี่)
โอ้? แม้ว่าจะโชว์สแตทให้ดู, เธอก็ยังไม่ถอย?
“คิดใหม่เถอะได้โปรด, มาโกโตะ [เวทมนตร์ไฟ: เกรดกษัตริย์] ของชั้นจะใช้การได้แน่” คือสิ่งที่ลูซี่พูดต่อมา
“เกรดกษัตริย์เหรอ? นั่นน่าประทับใจแหะ” (มาโกโตะ)
ผมไม่คิดว่ามันใครที่มีเกรดนี้ที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นของผม
ต้องเป็นสกิลที่ค่อนข้างหายากแน่ๆ
“หืมม…” (มาโกโตะ)
ผมครุ่นคิด
ถ้าพูดตรงๆ, ตั้งแต่เวลาที่ผมฝึกอยู่ที่วิหารแห่งน้ำ, ผมได้ยอมแพ้กับการหาปาร์ตี้
ทั้งหมดนี่ผมถูกมองเหยียดหลายต่อหลายครั้ง
ผมเตรียมตัวไว้ที่จะลุยเดี่ยวไปตลอดชีวิต
“มันไม่มีปาร์ตี้เยอะแยะที่อยากชวนเธอเข้าหรอ?” (มาโกโตะ)
นักเวทย์สกิลกษัตริย์
ผมรู้สึกว่ามันมีหลายคนที่ต้องการคนแบบนั้น
ลูซี่เลี่ยงการสบตา
“ม-ไม่, นายเห็นมั้ย, เมื่อนายถูกต้องการตัวแบบชั้น, นายเลือกได้ว่าอยากจะเข้าไปปาร์ตี้กับใคร” (ลูซี่)
“พูดอะไรน่ะ? เธอไม่ได้ดังในเรื่องของการเป็นนักสร้างปัญหา และถูกเตะออกจากทุกปาร์ตี้ในเวลาต่ำกว่าเดือนเหรอ?” (เอมิลี่)
เอมิลี่โยนคำพูดจากข้างๆ
“เธอเสียงดังไปแล้วเนี่ย!” (ลูซี่)
“แต่มันเป็นความจริงนะ!” (เอมิลี่)
ลูซี่และเอมิลี่ได้ ‘ฮิสสสสส’ เหมือนแมวที่กำลังขู่
“โอเคคค, เธอสองคน, มาดื่มกันตรงนี้เถอะ, ดีมั้ย?” (แมรี่)
แมรี่-ซังขยับยีนกับเอมิลี่ไปที่อื่น
ขอบคุณครับ, แมรี่-ซัง
“สาวคนนี้, แม้ว่าสกิลเธอจะแกร่ง, เธอใช้มันดีๆไม่ได้น่ะ” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังเติม
“ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ในปาร์ตี้ไหนไม่ได้, แต่ชั้นรู้สึกว่าถ้าเป็นเธอ มาโกโตะ, มันจะโอเค” (ลูคัส)
เออ๋, มันจะจริงเหรอ?
นักเวทย์ฝึกหัดสแตทต่ำที่สุด, กับนักเวทย์ที่ใช้สกิลได้ไม่ดี
ไม่ใช่ว่าสมดุลย์ห่วยเหรอ?
“แต่ผมแค่นักเวทฝึกหัดนะ?” (มาโกโตะ)
“มันโอเค! มาฝึกไปพร้อมกันเถอะ!” (ลูซี่)
ลูซี่พูดอย่างทรงพลัง
ฝึกด้วยกันในฐานะนักเวทย์, หือห์
นั่นเสียงดีนะ
ในวิหารแห่งน้ำ, คนรอบๆผมมีแต่เด็กประถมที่ไม่เหมือนว่าได้ฝึกกับพวกพ้อง
ทางเลือกปรากฏขึ้นอีกครั้ง
[ยอมรับลูซี่ เข้าไปในปาร์ตี้ของคุณ?]
{ใช่}
{ไม่} ←
เอ๋?
ชั้นไม่ได้เลือกไม่ไปแล้วซักพักนึงหรอ?
ทางเลือกพวกนี้มีไว้แค่บิ้วอารมณ์หรอ?
ช-ช่าง ไม่ได้เรื่อง
“มันไม่โอเคแล้วหรอ? ถ้าสร้างปาร์ตี้แล้วดูไปว่าจะเป็นยังไง” (ลูคัส)
“ใช่ ใช่ เธอควรจะยุ่งเกี่ยวกับนักผจญภัยคนอื่นบ้าง, เธอรู้มั้ย” (แมรี่)
แมรี่-ซังได้กลับมาและแนะนำผม
“มาโกโตะ, การมีพวกพ้องนั้นสำคัญ, เธอรู้มั้ย?”
แม้แต่บอสก็ยังพูด
นี่มันบรรยากาศที่ผมปฏิเสธไม่ได้
ออ่า, นี่ต้องเป็นสิ่งนั้น
มันมีเยอะในเกมส์ด้วย
{สถานการณ์บังคับ}
ผมมองลูซี่อีกครั้ง
นักเวทย์ผู้หญิงที่มีบุคลิกที่แข็งแกร่งและดวงตาเฉียงที่กลมโต
แม้ว่าจะมองไปรอบๆสมาคมอย่างรวดเร็ว, เธอนั้นจะยังคงจบที่ความสวยงามระดับสุดยอด
เจ้าของเวทมนตร์ไฟที่แข็งแกร่ง: กษัตริย์
มันสูญเปล่ากับผม
ผมรู้สึกเหมือนจะโดนทำโทษกับสิ่งหรูหรานี่ทั้งหมด
[ผู้เล่นอาร์พีจี] ได้เตือนผมอีกครั้ง
[คุณจะรับลูซี่เข้าร่วมปาร์ตี้ของคุณ?]
{ใช่}
{ไม่} ←
(ฮฮ่าา, เข้าใจแล้วโว้ย) (มาโกโตะ)
ผมเสนอมือขวาให้ลูซี่
“รอคอยที่จะทำงานร่วมกันครับ” (มาโกโตะ)
“เช่นกันค่ะ!” (ลูซี่)
ลูซี่จับมือผมด้วยความแรงและโชว์รอยยิ้มที่กว้าง
และในทางนี้, ผมได้พวกพ้องคนแรกตั้งแต่มาที่โลกนี้
โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน