ตอนที่ 6 ความลดเกียรติและความอับอายของเธอ
” ปัง! — “
เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้อง เธอก็กอดไหล่และมองไปที่รอยฟกช้ำน่ากลัวที่ข้อมือ ดวงตาของเธอเจ็บและบวม แต่เธอไม่กล้าที่จะร้องไห้ ไม่กล้าแม้แต่มีเสียงสำลัก
หลังจากนั้นไม่นานเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ก็ดังมาจากนอกหน้าต่าง
รถขับไกลออกไปเรื่อย ๆ จนเสียงของเครื่องยนต์เบาลง เมื่อตระหนักถึงการจากไปของเขา เธอก็ทนได้อีกต่อไปจึงหลับตาแน่นปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อย่างหนัก
ในวิลล่าริมทะเลที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ เธอได้มอบความบริสุทธิ์ให้กับชายแปลกหน้าไปแล้ว
ก่อนหน้านี้เธอสงสัยว่าทำไมเขาถึงเลือกเธอ พอลองคิดดูแล้วก็สรุปได้ว่าเป็นเพราะสถานะของเธอที่อยู่ในฐานะสามัญชน ที่ไม่สามารถต่อสู้เพื่อสิทธิในการเลี้ยงดูบุตรได้ในอนาคต
เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้ถูกต้องหรือไม่ และควรซ่อนเรื่องนี้จากพ่อของเธอนานแค่ไหน สถานการณ์ในครอบครัวทำให้เธอจนมุมและจนปัญญา แต่เธอก็ไม่เสียใจกับเรื่องนี้ – พูดตามตรงคือเธอไม่สามารถเสียใจกับเรื่องนี้ได้
สำหรับคนที่ดิ้นรนหาเลี้ยงชีพแล้ว ศักดิ์ศรีมันฟุ่มเฟือยเกินไปและนี่คือทางออกเดียวของเธอในตอนนี้
ยิ่งไปกว่านั้นในฐานะลูกบุญธรรม ที่ผ่านมาพ่อของเธอทำดีกับเธอมาโดยตลอดเหมือนกับเป็นลูกสาวแท้ๆ แม้แม่และพี่สาวบุญธรรมจะไม่ชอบเธอก็ตาม แต่ก็ไม่ทำให้เธอขาดเหลืออะไรในการใช้ชีวิต เธอจึงรู้สึกขอบคุณมากสำหรับสิ่งนี้ ตอนนี้วิกฤตการณ์ทางการเงินทำให้ครอบครัวของเธอตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เธอต้องตอบแทนพวกเขา
เธอไม่อยากคิดเรื่องอื่นในตอนนี้
มู่หย่าเจ๋อไม่รู้ว่าคืนนี้เขาได้ทิ้งบาดแผลให้กับเธอที่มันไม่สามารถลบเลือนได้ในชีวิต และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะจบความสัมพันธ์กับเธอคนนี้อย่างไรในอนาคต
…
รุ่งอรุณ แสงแดดยามเช้า
หยุนซือซือลุกขึ้นนั่งช้าๆและค่อยๆแกะผ้าสีแดงที่ปิดตาออก เธอคลุมตัวเองด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวราวกับหิมะและเดินไปที่หน้าต่างเพื่อเปิดผ้าม่าน
อย่างไรก็ตามแสงของดวงอาทิตย์ไม่สามารถส่องเข้าไปในหัวใจของเธอได้
นอกประตูมีเสียงฝีเท้าเร่งรีบ
ประตูถูกผลักออกให้เปิดกว้าง
หยุนซือซือตกใจและหันไปรอบ ๆ เห็นผู้หญิงรูปร่างสวยสง่าเดินตรงเข้าหาเธอด้วยใบหน้าเกรี้ยวโกรธ ข้างหลังของผู้หญิงคนนั้นคือเลขาที่เธอเซ็นสัญญาตั้งครรภ์แทน(อุ้มบุญ)
ผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้าหาเธอ ยืนนิ่งจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรังเกียจ เมื่อเขามองไปที่รอยจูบบนร่างกายของเธอ เธอก็หดตัว
หยุนซือซือห่อผ้าห่มรอบกายอย่างประหม่า แต่ไม่สามารถซ่อนร่องรอยที่คอของเธอได้
ความหึงหวงและความโกรธทิ่มแทงดวงตาของผู้หญิงคนนั้นแลพูดอย่างเกรี้ยวโกรธ “เธอ … เธอคือคนที่ตั้งครรภ์แทนเหรอ?!”
หยุนซือซือกลืนน้ำลาย ” … ใช่ค่ะ ขอโทษนะคะ คุณคือ… “
เพี๊ยะ!
คำตอบที่เธอได้คือโดนตบเข้าที่หน้าอย่างแรง!
“นังหน้าด้าน! เธอ … กล้าดียังไง…เธอกล้าดียัง … ” ผู้หญิงคนนั้นกระชากผมของเธอด้วยความโกรธ ขณะที่ใบหน้าของเธอก็ซีด ” อย่าคิดว่าการให้กำเนิดลูกของเขาแล้วเธอจะสามารถใช้สิ่งนี้เพื่อให้ได้สถานะมา! ฉันขอเตือนเธอไว้เลยนะฉันเป็นคู่หมั้นที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาและเธอเป็นก็แค่ตัวแทน! อย่าคิดโลภในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง เข้าใจใช่ไหม?!”
หยุนซือซือตะลึงและพูดด้วยอย่างงงๆ “ฉันเซ็นสัญญาและรู้เงื่อนไขทั้งหมด! ฉันรู้ว่าฉันเป็นใคร ได้โปรด … “
“ เธอเข้าใจก็ดี!” หน้าอกของผู้หญิงคนนั้นพองขึ้นขณะพูด แม้จะรู้ดีว่าหากไม่ใช่เพราะการมีบุตรยากของตัวเธอเองก็จะไม่มีวันที่หญิงสาวคนนี้เป็นคนให้กำเนิดผู้สืบทอดตระกูลมู่แทน อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงตอนที่พวกเขาทำบางอย่างในผ้าปูที่นอนด้วยกันตลอดทั้งคืน เธอก็อดไม่ได้ที่บ้าคลั่งด้วยความหึงหวง!