ตอนที่ 10 ดาร์กฮีลเลอร์ยุติความขัดแย้ง
ณ เที่ยงวันของสัปดาห์นั้นเอง
ลานตัดสินคือซากปรักหักพังของสนามเด็กเล่น ลานประลองในเขตชานเมืองสลัม
สมัยก่อนว่ากันว่าเป็นที่บริการความบันเทิงประเภทให้คนในสลัมฆ่ากันให้ตายไปข้างเพื่อชิงเงินรางวัล
ด้วยอำนาจของเมืองข้างเคียงอาณาจักรมาราวาร์(マラヴァー)ได้จัดการผู้ที่ทำประเพณีชั่วช้านี่ขึ้นมาไปยังเขตชายแดน จนทำให้งานที่จัดเริ่มลดน้อยลงและตอนนี้ก็ไม่มีอีกต่อไปแล้วตอนนี้โคลอสเซียมที่ปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำไปตามกาลเวลา
ตอนนี้สนามแห่งนี้กำลังคึกคักเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นเหมือนดั่งวันวาน
ทั้งโคลอสเซียมเต็มไปด้วยคนจากทั้งสามขั้วอำนาจแห่งสลัม
มนุษย์กิ้งก่าที่มีเกล็ดแข็งแกร่งเป็นประกาย
มนุษย์หมาป่าที่หูตั้งชูชันกำลังขู่ด้วยความดุเดือดเลือดพล่าน
เผ่าออร์คที่มีร่างกายกำยำแข็งแรง
พวกนั้นต่างจ้องมองกันและกันและปล่อยรังสีอาฆาตรุนแรงออกมา
「นี่มาให้ฆ่ากันถึงที่เลยเหรอคะเนี่ย วันนี้สินะคะวันตัดสินว่าใครที่แน่จริง」
ฝ่ายเริ่มประชันคำพูดก่อนเป็นตัวแทนจากหมู่มนุษย์กิ้งก่า โซเฟีย ที่มีผมสีดำปลิวไสวไปตามสายลม
「อย่ามาพูดให้ขำหน่อยเลย พวกแกทั้งหหมดน่ะเป็นแค่ขนมหวานสำหรับฉัน」
ตัวแทนของมนุษย์หมาป่า ทรราชริงก้า ส่งเสียงออกมา
「พวกเจ้าคิดว่าจะเอาชนะออร์คได้จริงงั้นเหรอ วันนี้แหละจะจับทำหมอไฟให้หมดเลย」
ลีฟผู้ทรงพลังยืนกอดอกและประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงอันสูงส่ง
บรรยากาศกดดันแพร่กระจายไปทั่วบริเวณรอบๆ
และระฆังที่เป็นสัญญาณบอกว่าถึงเที่ยงวันก็ได้เริ่มต้นขึ้น
ทันใดนั้นเองทั้งสามก็พุ่งเข้าหากัน――
「โช๊ตโตะมาสสสสสสสสสสสสสสสเต๊เนะ (รอเดี๋ยวก่อนโว้ยยยยยยยยยยยย)！」
ทันทีก่อนที่ทั้งสามจะเข้าห่ำหั่นกัน ก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับลมหายใจเหนื่อยหอบ
ทางด้านหลังของอัฒจรรย์ ที่ยืนอยู่ด้านหลังแสงไฟเป็นชายผมดำในชุดคลุมสีดำ
พร้อมกับเอลฟ์สาวที่มาพร้อมกับเขา
「……อาจารย์คะ」
「ท่านเซนอส」
「เซนอส」
ทั้งสามหันไปมองแล้วพูดเช่นนั้น
แต่ว่าพวกนั้นก็ยังไม่หยุดในทันที
「มาเพื่อหยุดการต่อสู้ของพวกเรางั้นเหรอคะ อาจารย์? แต่ว่ามันหยุดไม่ได้แล้วค่ะ」
「ก็แบบนั้นล่ะนะ ท่านเซนอส แต่ว่ามันหยุดไม่ได้แล้ว」
「อาาา จะยอมฟังเจ้าบ่นก็ได้นะแต่ขอให้จบจากที่นี่ก่อนได้ไหม」
「ท่านเซนอสทำยังไงดีคะ แม้ว่าท่านจะมาห้ามแล้วแต่พวกนั้นก็ยังไม่หยุดเลย」
ลิลี่กังวลหนักกว่าเดิมและอยู่ข้างๆเซนอส เซนอสเรียกทั้งสามคน
「อ่า รู้อยู่แล้วล่ะ แต่ไม่ได้มาเพื่อหยุดการต่อสู้นี้หรอกนะ」
「เอ๊ะ？」
「แม้ว่าจะไม่ได้เติบโตที่ย่านสลัมเพราะได้ตี้ตั้งแต่ยังเด็ก แต่ว่านะมันไม่ใช่เรื่องที่จะหยุดกันได้ง่ายๆเลย」
ในตอนแรก ทั้งสามขั้วอำนาจต่างสู้กันมาอย่างช้านานแล้ว
มันเป็นประวัติศาสตร์อันยาวนานและเป็นความแค้นฝังลึกลงไประหว่างเผ่าพันธ์ุ
พวกนั้นทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งยิงกัน และก็ฆ่ากันตายในที่สุด
ความรู้สึกมากมายที่อธิบายไม่ได้เป็นคำพูด มันซับซ้อนเกินกว่าจะเข้าใจ ทั้งหมดล้วนเกี่ยวพันกับทั้งสามเผ่า
ความขัดแย้งระหว่างหญิงสาวเพื่อแย่งเซนอสอาจจะเป็นแค่ตัวกระตุ้นผิวเผิน ซึ่งเอาตามจริงแล้วแรงกดดันจากความแค้นที่สั่งสมมาเป็นเวลานานมันทำให้ทั้งสามเผ่าพร้อมจะระเบิดอารมณ์ออกมาได้ตลอดเวลา
「ชั้นเองก็ไม่มีสิทธิ์อะไรไปก้าวก่ายเรื่องของเผ่าพันธุ์ของทั้งสามคนหรอก เพราะชั้นเองก็เป็นแค่ดาร์กฮีลเลอร์」
「ท่านเซนอสแต่ว่า」
ลิลี่กำลังสับสน แต่เซนอสก็พูดต่อไป
「ดังนั้นก็เลยอยากจะมาบอกพวกนั้นว่าจงทำจากใจจริง ถ้ารู้สึกแบบนั้นก็จงทำต่อไป ก็แค่มาพูดเท่านี้เอง」
「เอออ่อ……」
ตรงกันข้ามกับลิลี่ที่กำลังกระวนกระวาย หัวหน้าของทั้งสามเผ่าต่างจ้องกันด้วยความอาฆาตแค้น
「ไหนๆอาจารย์ก็มาถึงที่นี่แล้ว เอายังงี้เป็นไงคะมาบดขยี้ให้อีกฝ่ายแหลกไปเลยกันดีกว่าค่ะ แล้วผู้ที่รอดชีวิตคนสุดท้ายจะได้อาจารย์ไปโอเคไหมคะ?」
「เข้าใจแล้ว แต่ว่าริงก้าคนนี้ไม่รู้สึกว่าจะแพ้เลยสักนิด」
「ข้าจะต้องได้เปิดซิงเซนอสเป็นคนแรกต่างหากล่ะ」
「เซนอส ท่านจะเอาแบบนั้นจริงๆเหรอคะ……？」
「ไม่ๆ ชั้นไม่เคยสัญญาอะไรแบบนั้นสักหน่อยนะ？」
ขณะนั้นเองที่เซนอสกำลังแก้ตัวอย่างสิ้นหวังกับลิลี่――
โอววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว！！！！
ทั้งสามเข้าไปงัดกันเรียบร้อยแล้ว
เสียงของกล้ามเนื้อปะทะกัน ส่งเสียงคำราม ฝ่ายออร์คกระเด็นไป
เสียงร้องลั่น คำราม เสียงกรีดร้องของเหล่าปีศาจแห่งความกระหายเลือดเข้าห่ำหั่นกันจดเลือดกระจัดกระจายไปทั่ว
ความแค้นอันยาวนานต่อกันและกันกลายเป็นพลังงานมหาศาลและระเบิดกระจายไปทั่วโคลอสเซียมแห่งนี้
จงอย่าได้หยุด
หยุดไม่ได้แล้ว
ลิลี่ปิดตาของเธอด้วยความเสียใจพร้อมกับภาพอันน่าสยดสยองที่อยู่ตรงหน้า
แต่ว่า――
แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม――
มันยังไม่จบ
การต่อสู้นั้นไร้จุดสิ้นสุด
ผ่านไปหลายนาทีแล้วแต่การต่อสู้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย
มีเพียงเวลาที่ผ่านไปโดยสถานการณ์ยังคงสูสี ยังไม่มีการตัดสินผู้แพ้ชนะ
ดวงอาทิตย์กลางท้องฟ้าเริ่มเอียงไปทางทิศตะวันตกและท้องฟ้าก็เริ่มแต่งแต้มด้วยสีแดงเพลิง
มีเพียงความเหนื่อยล้าเท่านั้นที่สะสมอยู่ภายในร่างกายและการต่อสู้ระยะประชิดก็เริ่มหยุดลง
「ทำไมถึงเอาชนะไม่ได้สักที」
「หนอยต่อให้จะตบตีฟัดเหวี่ยงแค่ไหน ฉันก็จะลุกขึ้นมาค่ะ」
「พละกำลังของข้าที่มากกว่าคนทั่วไปสามสิบเท่าทำไมถึงกลับเอาชนะยัยพวกนี้ไม่ได้」
「แล้วทำไมพวกเราก็สู้และสร้างบาดแผลให้กันมากมายแต่ไม่มีใครล้มลงเลย」
「หมายความว่าไง――」
「แผลมัน….หายก่อนที่จะรู้ตัวซะอีก？」
ขณะนั้นเอง
ทั้งสามคนก็จ้องไปที่ชายคนนั้นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
「…ก็บอกแล้วไม่ได้คิดจะมาหยุดการต่อสู้สักหน่อย อาละวาดได้ตามใจชอบเลย เรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับชั้น」
เซนอสพูดพร้อมกอดอก
「แต่ว่าพวกเธอเองก็เป็นผู้ป่วยของชั้น ดังนั้นก่อนที่พวกเธอจะได้รับบาดเจ็บ บาดแผลมันก็จะรักษาตัวเอง ถึงยังงั้นชั้นก็เป็นดาร์กฮีลเลอร์」
คำพูดจางหายไป
เสียงนั้นหายไป
ความเร่าร้อนทั้งหมดต่างหายไป
ทั้งโคลอสเซียมเต็มไปด้วยความเงียบราวกับเวลาได้หยุดลง
「……เข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันมันโง่เองที่ไม่สังเกตเห็นตั้งแต่แรก ซึ่งนั่นก็หมายความว่าอาจารย์ทำงานตลอดเวลาเลยสินะคะเนี่ย」
โซเฟียนั่งลงและยักไหล่
「ยังไงก็ตาม ไม่เคยได้ยินว่าจะรักษาคนหลายๆคนได้พร้อมกันเป็นเวลานานขนาดนี้……」
ทรราชริงก้าพูดเช่นนั้นลงพร้อมกับคุกเข่า
「ถึงเจ้าจะบอกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ความจริงเจ้ากำลังประครองสามขั้วอำนาจนี้ให้อยู่ด้วยกัน นี่มันไม่มีจุดสิ้นสุดไม่ใช่เหรอไง?」
ลีฟที่เห็นแบบนั้นก็พูดพร้อมกับยักไหล่
「ใช่แล้วและมันจะไม่มีวันสิ้นสุด จงสู้ต่อไป แก้แค้นและแค้นให้มากขึ้นกว่าเดิม สู้กันให้ตายการแก้แค้นของพวกเธอจะไม่มีวันสิ้นสุดเพราะตราบใดที่ยังมีชั้นคนนี้อยู่พวกเธอก็จะไม่ตายและแก้แค้นต่อไปและชั้นคนนี้ก็จะได้เงินแบบโครตเยอะอะนะ」
「……」
「……」
「……」
หลังจากเงียบไปชั่วครูหนึ่งทั้งสามคนก็หัวเราะออกมา
「อืม นั่นสินะแบบนั้นก็คงจริง แล้วพวกเราจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกันละค่ะหากมันไม่จบไม่สิ้นกันสักที?」
「…เฮ้อ แบบนั้นเท่ากับว่าที่ทำกันมามันก็ไร้สาระหมดเลยน่ะสิ เบื่อแล้วอะไม่อยากทำแล้ว」
「ฮะฮะฮ่าฮ่าฮ่า ทำแบบนี้ข้าจะยิ่งหลงเจ้าเข้าไปใหญ่นะ」
สู้ให้เต็มที่ ฆ่ากันจนกว่าจะตาย แต่ตราบใดที่มีชั้นอยู่พวกเธอก็ไม่มีทางตายหรอก
จงปลดปล่อยจากใจจริง และทำจนกว่าจะพอใจ
ความโกรธ ความขุ่นเคือง ความเร่าร้อน จงปลดปล่อยทุกอย่างออกไปจนกว่าจะหมดแรง
แรงกดดันรังสีฆ่าฟันทั้งหมดได้หายไปหมดแล้ว
หัวหน้าทั้งสามเผ่าถอนหายใจออกมาและมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามพระอาทิตย์ตกดิน
「……ช่วยไม่ได้นะคะ แต่ว่าอาจารย์เองก็บอกว่าวันนี้ปิดร้านด้วยนี่」
「มนุษย์หมาป่าไม่สู้ต่อแล้ว」
「การให้อภัยนั้นคำพูดที่เข้มแข็ง อดีตออร์ครุ่นก่อนเคยพูดไว้พึ่งมาเข้าใจก็วันนี้」
ลูกน้องเองก็ต่างชื่นชมการต่อสู้ของทั้งสามฝ่าย
พวกเธอทั้งสามมองหน้ากันและผ่อนคลายลง
「ถ้างั้นก็เหลือเหตุผลเดียวแล้วค่ะที่พวกเราจะสู้ต่อไปเพื่ออนาคต」
「นั่นเองก็เป็นก้าวต่อไปของริงก้า」
「แค่การต่อนี้สุดท้ายนี้ที่จะแพ้ให้ไม่ได้」
「พวกนั้นพูดอะไรกันน่ะ……？」
「โม่วววววววว อย่างที่คิดเลยนะท่านเซนอสเนี่ย」
ด้วยเหตุผลบางอย่างลิลี่แก้มป่องด้วยท่าทางไม่พอใจ
「แต่ว่าทำไมท่านเซนอสต้องทำแบบนี้ล่ะคะ？」
「อ่า อดีตฮีลเลอร์ที่ชั้นเคยเจอกล่าวว่า ฮีลเลอร์ชั้นหนึ่งน่ะจะต้องรักษาแผลได้เก่ง ถัดมาก็ต้องรักษาผู้คน และเหนือสิ่งอื่นใดคือการแก้ไขโลกนี่เน่าเฟะนี่」
「คนนั้นสุดยอดไปเลยนะคะ」
「เขาเป็นคนที่ดีมากเลยล่ะ นั่นเป็นเหตุผลที่ชั้นอยากทำให้ทั้งสามคนดีกัน」
「ท่านเซนอสโครตเท่ห์……！」
「เพราะพวกนั้นคือผู้ป่วยไง」
「ผู้ป่วยเหรอคะ？」
「ใช่แล้วเป็นผู้ป่วยที่เป็นลูกค้าสำคัญสำหรับร้านของพวกเราที่ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน จะสูญเสียพวกนั้นไปเพราะเรื่องแบบนั้นมันไม่ได้หรอกจริงไหม?」
「……โกหกล่ะ」
ลิลี่พูดด้วน้ำเสียงแผ่วเบา
ก็เพราะว่าแบบนั้นแหละถ้าทั้งสามเผ่าพันธุ์เข้ากันได้ดี ผู้ได้รับบาดเจ็บก็จะน้อยลงและรายได้ก็หดหายด้วย
เพราะงั้นไม่เข้าใจหรอก
ลิลี่คว้าแขนเสื้อเซนอสไว้แน่น
「เนน่ ท่านเซนอส」
「อะไรเหรอ？」
「ลิลี่น่ะ รัก(Daisuki)ท่านเซนอสล่ะ」
「เอ๊ะ？ชั้นเองก็ชอบ(Suki)ลิลี่นะ」
「โม่วววววว……。ไม่ได้อยากให้ชอบลิลี่สักหน่อยค่ะ」
「แล้วจะให้ชอบอะไรล่ะ？」
「โถ่วเอ้ยตาบ้า」
เซนอสกลับหลัง
「ถ้างั้นก็ไปรับเงินแล้วกลับบ้านกันดีกว่าลิลี่」
「ทำแบบนี้จะได้เงินเหรอคะ?」
「แหงสิ การรักษาพวกเธอเป็นเวลานานเป็นเรื่องยากมากเลยนะ อย่างน้อยก็ต้องได้บ้างล่ะ」
「ฟุฟุ คาร์มิล่าซัง คงได้สงสัยแน่ว่าทำไมไม่มีใครตายเลย」
「อาจจะเป็นเช่นนั้นแหละ คงจะดีใจน่าดู」
「……แต่ว่าฉันเองก็มีความสุขนะคะ เอะเฮะเฮะ」
ด้วยวิธีนี้เองดาร์กฮีลเลอร์ก็ได้ยุติความขัดแย้งของทั้งสามเผ่าไว้
และเหตุการณ์นี้เองก็เปลี่ยนอนาคตของเซนอสผู้ถูกไล่ออกจากปาร์ตี้ด้วย
อะลงให้เท่านี้ก่อน สร้างทีละตอนนี่มันเปลืองเวลาจริงๆ 555