11 ฮาร์ดเลตต์
“อืม ชั้นจะไปแล้วนะงั้น”
ผมเรียกออกไปหามาเรีย แต่ไม่มีการตอบกลับ
เธอไม่ได้มาเพื่อปลุกผมวันนี้
อย่างที่คาด ความช็อกจากเมื่อคืนมันใหญ่เกินไป
ที่พักของผมหมดอายุวันนี้ ผมเลยจ่ายไปหนึ่งเหรียญเงินเพื่ออยู่ต่ออีกสองคืน แต่มีแค่มือที่ออกมาจากใต้เคาน์เตอร์
“ถ้าเธอรู้สึกแย่อย่างน้อยก็เอาหน้าให้ชั้นดูก็ได้ ถ้าเธอออกมาเป็นแบบนี้ ด้วยมากแค่นี้ เธอจะตายเมื่อเธอแต่งงานนะ รู้มั้ย”
“คนลามกควรจะรีบๆแล้วไปทำงานได้แล้ว~!”
ผมคิดว่าเธอจะอารมณ์ดีขึ้นพรุ่งนี้ ผมเลยไปจุดรวมพลของการล่าหมาป่า ประตูรั้วทิศเหนือ
แน่นอนว่า ผมไม่ลืมที่จะซื้อแอปเปิ้ลจากรู
แอปเปิ้ลนั้นดี แต่ที่มากกว่านั้น รดน้ำต้นไม้เด็กน้อยตอนนี้ จะได้ผลที่อร่อยหลังจากที่เธอโต
“โย่ เอเกอร์! ดูเหมือนนายจัดการไป 10 ตัวโดยไม่มีรอยข่วนเลยนะ เมื่อวานน่ะ”
มันดูเหมือนคนที่ทำหน้าที่คุ้มกันรถม้าวันนี้ก็เป็นเกรย์อีกครั้ง
“มันไม่เหมือนว่าชั้นทำมันด้วยตัวชั้นเอง มีคนคมๆอยู่ในปาร์ตี้ด้วย ถ้ามันไม่ทำให้ตกใจ หมาป่ามันก็แค่หมา”
“แต่นายทำมันได้ด้วยตัวเอง ไม่ใช่เหรอ?”
*ยิ้ม* เกรย์ยิ้ม
ผมยิ้มกลับ แต่ไม่มีอะไรมาจากปากผม
ทำความรู้สึกเขาเจ็บจะไม่ทำให้ผมได้อะไร
“โย่ นายมาเช้านะวันนี้”
“หวัดดี”
ผมพบกันมิเรลและคาร์ล่า
พฤติกรรมของคาร์ล่าได้อ่อนโยนกว่าเมื่อวานอย่างไรก็ไม่รู้
“โย่ ชั้นจะพึ่งนายอีกครั้งนะวันนี้”
“ค่อนข้างเป็นปาร์ตี้ที่น่าอิจฉานะที่นายมีนั่นน่ะ”
เกรย์มาแล้วแหย่ผม
“มาเลย ถ้านายรวมปาร์ตี้ด้วยกันแล้ว กระโดดขึ้นมาเลย! เราจะมีการล่าที่มีความสุขอีกครั้งวันนี้!”
เหมือนเมื่อวาน เราได้ถูกโยนไปรอบๆข้างในรถม้า ระหว่างที่คุยกันอย่างร่าเริง
ไม่เหมือนเมื่อวาน คาร์ล่าได้นั่งต่อจากผมวันนี้ และนานๆทีเธอจะนำหัวข้อขึ้นมาพูด
“ชั้นได้ยินมาว่านายมาที่นี่มะรืนวานนี้ แต่ได้เจอกับปัญหาทันที”
“ได้ยินมันจากเกรย์เหรอ? นั่นแค่ชั้นเล่นไปกับการแกล้งของเด็กๆน่ะ”
“จริงเหรอ? ยังไงก็ตาม โรงแรมที่นายพักคือนกน้อยโบว์เวอร์ ใช่มั้ย? มันเป็นยังไง? ดีมั้ย?”
“เตียงและห้องสะอาด และมากที่สุดคือพวกเขาเอาน้ำร้อนให้ชั้น ดีมาก”
“ช่างหรูหรา….เมื่อชั้นมาที่เมืองไม่นานเงินชั้นก็หมด เพราะทั้งหมดล่าสัตว์ไม่ได้เปลี่ยนเป็นเงินเยอะแยะ”
“หมูป่าหายไปในสองวัน ได้ค่าโรงแรม นายเชื่อมันได้มั้ยล่ะ?” เธอพูด
“ชั้นคิดว่ามันแค่เพราะเธอไม่ชอบนอนกับคนอื่น คาร์ล่า”
คาร์ล่าจ้องมิเรลที่ตัดเข้ามา
มันเหมือนเธอพยายามจะพูด “ชั้นไม่ได้คุยกับเธออยู่วันนี้”
ยอมแพ้ มิเรลโยนตัวเธอเองไปบนหญ้า พูดว่า “จ้า จ้า เอาเลย”
“อะแฮ่ม แต่ยังไง ชั้นเป็นสาว ดังนั้นการไม่ได้อาบน้ำไม่กี่วันมันเป็นปัญหา! ชั้นได้สกปรกและเหม็น”
“ไม่ใช่เธอพูดเมื่อเธอกระโดดเข้าไปบึงก่อนหน้า ว่าเธอจะไม่ถูกสังเกตง่ายๆโดยเหยื่อ หรืออะไร《ว๊าาาา!》 เพ่ะ เพ่ะ เพ่ะ!”
คาร์ล่าเตะดินใส่มิเรลที่นอนอยู่
“แล้วก็ เพราะการล่าเมื่อวาน เราได้ส่วนเกินแล้วตอนนี้ ชั้นเลยคิดว่าเราจะได้เงินดีในปาร์ตี้นี้จากนี้ไป พวกเราเลยคิดว่าเราจะย้ายไปที่นกน้อยโบว์เวอร์น่ะ เห็นมั้ย พวกเค้ามีน้ำร้อนที่นั่นด้วย”
“ชั้นไม่เคยได้ยินนั่นเลยนะ” มิเรลเอะอะ แต่คาร์ล่าเมินเธอแล้วพูดต่อ
“เมื่อเราล่าเสร็จวันนี้ เราจะไปที่นกน้อยโบว์เวอร์ด้วยกัน……อย่างน้อยเราก็กินข้าวด้วยกันได้มั้ย? ชั้นคิดด้วยว่ามันแปลกที่จะอยู่กันคนละที่แม้ว่าเราเป็นปาร์ตี้”
“ชั้นไม่ถือ สะอาดนั้นดีสำหรับสาว แน่นอนว่า ชั้นยินดีที่จะได้กินอาหาร กินเหล้า และเล่นบนเตียงกับเธอ”
“เราไม่ไปไกลขนาดนั้น! งั้นนั่น มิเรล~ เราจะหาห้องที่นกน้อยโบว์เวอร์นะ โอเคมั้ย!”
“ชี้ช อย่าตัดสินด้วยตัวเองสิ~ รายได้ของเราจะลดลงจนเกือบจะไม่ได้อะไรเลยถ้าเราอยู่ในโรงแรมดีๆแบบนั้น มันไม่ได้จ่ายเงินนะ”
“มันโอเคแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอคิดแค่เกี่ยวกับเรื่องเงินเธอจะใช้ชีวิตอย่างยากจนนะ”
“แต่เราจนจริง” มิเรลพูด แต่ดูเหมือนเธอไม่แสดงการต่อต้านใดๆอีก
ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอยิ้มระหว่างมองมาที่ผม แต่ผมมั่นใจว่าเธอบอกผมว่า ‘กินคาร์ล่าเลย’
นั่นก็ดีด้วย และถ้าผมพาแขกใหม่มา อารมณ์ของมาเรียจะดีขึ้นด้วย
“พวกมันอยู่ที่นี่”
คาร์ล่าตะโกน และเรายืนขึ้นพร้อมกันแล้วนำอาวุธเราออกมา
จริงๆเลยนะ สิ่งต่างๆง่ายขึ้นเมื่อเธออยู่ที่นี่
มีฝูงของหมาป่า 5 ตัวเรียงแถวกันอยู่
“งั้นเราจะไปก่อน!”
ผมกวัดแกว่งหอกของผมที่มือขวา และกวาดก้อนหญ้าไป
มีเสียงเอ๋ง และเลือดกระจายไปรอบๆ
ผมรู้สึกถึงสองการตอบสนองที่มือของผม จากนั้นสัมผัสตัวตนทางซ้ายมือ แล้วดันโล่ออกไป
อย่างธรรมชาติ หมาป่าที่กระโดดใส่ผมรับโล่เข้าไปที่หน้า ล้มลง และตกเป็นเหยื่อของดาบมิเรล
ที่เหลือสองตัวพยายามที่จะหนีอย่างเร่งรีบ แต่เมื่อคาร์ล่ารู้ภูมิประเทศ มันไม่มีการหนีจากธนูของเธอ
พวกมันรับลูกธนูเข้าไปในจุดสำคัญและตามไปที่ละลูก
“ตอนนี้เราได้ค่าที่อยู่แล้ว มาลอกหนังมันแล้วหาเงินค่าอาหารกันมั้ย?”
“ม่ายอ่ะ ตลาดตามฤดูการนั้นเต็มไปด้วยขนหมาป่า เธอเลยจะไม่ได้เยอะจากมัน เพราะมันยังไม่เที่ยงเลย ไปต่อแล้วหาฝูงอื่นเถอะ”
“ชั้นจะปล่อยให้เธอนะเรื่องนั้น เพราะทั้งหมดชั้นเพิ่มเริ่มเมื่อวานนี้เอง”
เมื่อเราเตรียมตัวจะขยับและหาเงินเพิ่มคาร์ล่าเห็นบางอย่างแปลกๆ
“เฮ้…เห็นนั่นมั้ย?”
“อะไรเหรอ? หือม ชั้นไม่เห็นอะไรเลย”
สายตาของคาร์ล่านั้นไม่ปรกติ
จากเธอ เธอเห็นดาวบนท้องฟ้าได้แม้ว่าเป็นตอนกลางวัน
ผมตามการจ้องมองของเธอแล้วเห็นบางอย่างที่ดูเหมือนควันสีขาว
“นั่นไฟ…ควัน…ไม่ พลุไฟ!”
วิธีที่ล่าหมาป่าปรกติจะดำเนิน คุณถูกส่งไปที่ล่าบนรถม้าในตอนเช้า และถูกเรียกก่อนตะวันตกดิน
อย่างไรก็ตาม ในกรณีที่คุณต้องกลับทันทีเนื่องจากสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน คุณจุดพลุไฟเพื่อให้คนอื่นรู้
จากนั้น เพราะคุณได้จุดพลุไฟ ค่าเข้าร่วมจะถูกริบเป็นค่าใช้จ่ายของมัน คุณจะไม่จุดมันถ้ามันเป็นเรื่องเล็ก
แล้วก็ ถ้าคุณพบกับศัตรูที่แข็งแกร่งเกินไป และคุณอยากจะถูกช่วยเหลือ คุณผสมแป้งอันหนึ่งเข้าไปในพลุไฟ แล้วเปลี่ยนสีของมัน
“พวกมันได้ทำคนเจ็บสาหัส ใช่มั้ย? โดยระยะมันชั้นคิดว่ามาจากปาร์ตี้ของรถม้าอื่น”
น้ำเสียงของคาร์ล่าได้เย็นชา
“ไม่ มันดูเหมือนจะแย่กว่านั้น ชั้นเห็นควันสีแดง!”
{เราจัดการมันเองไม่ได้}
{ได้โปรดนำกำลังสนับสนุนและมาช่วยเรา}
นั่นคือที่ควันสีแดงหมายถึง
“เราหยุดเดินตรงนี้แหละ! รถม้าของเราน่าจะกลับมาแล้วด้วย!”
ขณะที่เรากำลังจะวิ่งกลับไปที่จุดฐานโดยการวิ่ง สถานการณ์ได้ทรุดโทรมมากกว่าเดิม
“ต้องล้อเล่นแน่เลย! ควันสีแดงทางซ้ายของเรา และมีอีกต่อจากอันแรก!”
“ปาร์ตี้ที่ใกล้กับเราที่สุดก็ส่งควันสีแดงด้วย มันได้อยู่ต่อจากเรา ทุกคนระวังตัว!”
“ห่าอะไรเกิดขึ้นวะเนี่ย!”
“ชั้นไม่รู้! นี่ไม่เคยเกิดขึ้นกับชั้นมาก่อนเลย!”
ผมไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ผมรู้สิ่งหนึ่ง
ปาร์ตี้ล่าหมาป่าทุกปาร์ตี้ได้อยู่ในวิกฤติ และไม่ว่าอะไรที่ทำมัน มันจะปรากฏตรงหน้าเราเร็วๆนี้
“มันมาจากข้างหน้า จำนวน…เอ่อ อืม…”
“[เยอะมาก] ใช่มั้ย? ชั้นก็เห็นมันด้วย พวกมันจำนวนมากอย่างเหลือเชื่อ”
ที่อยู่ตรงหน้าเรา ที่เห็นได้ ฝูงของหมาป่ากว่า 50 ตัว
ไม่เหมือนฝูงก่อนหน้า มันไม่พยายามที่จะเข้ามาจากกำบังและเดินหน้าข้างกันมาอย่างโจ่งแจ้ง
ด้วยหลายปาร์ตี้ที่จุดพลุไฟ แม้ว่าเราจุดมันตอนนี้อันนึง ความช่วยเหลือจะไม่มา
มันฆ่าหรือถูกฆ่า
“ด้วยจำนวนน่าจะมีหมาป่าหิวโหยที่นั่น เอเกอร์และชั้นจะออกไปข้างหน้า! คาร์ล่า ถอยหลังไปนิดนึงแล้วคุ้มกันเรา เธอไม่มีลูกธนูพอ เน้นไปที่ตัวที่ใกล้เรา แล้วดูหลังเราด้วย!”
“รับทราบ!”
“ไม่มิเรลไปแล้วคุ้มกันต่อจากคาร์ล่า”
ผมแบกหอกขึ้นไหล่แล้วไปที่ข้างหน้าหมาป่า
“นายพูดอะไรน่ะ! นายทำมันคนเดียวไม่ได้นะ!”
“ชั้นจะโอเค ที่เกิดขึ้นเมื่อวานจะไม่เกิดขึ้นอีก!”
“เพราะทั้งหมด ด้วยผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างหลังชั้น มันจะรู้สึกเหมือนบางอย่างที่คุ้มค่าแก่การทำ…”
ผมโยนโล่ลงไปที่พื้นและยกบัลดิชขึ้นเหนือหัว จับด้วยสองมือ
“สามารถที่จะเหวี่ยงเจ้านี้เต็มแรงไม่ได้แย่ด้วย!”
หมาป่าหนึ่งโหลได้รีบเข้ามา
เป้าหมายของพวกมัน คือผมที่อยู่ลำพัง หมาป่าพุ่งเป้าไปที่คนจำนวนน้อยกว่า ผมที่โดดเดี่ยว
แต่ผมไม่โดดเดียว
ในแง่ของการต่อสู้ มันเพียงแค่สองคนข้างหลังผมมันขวางทางผม
ถ้าผมเหวี่ยงก้อนเหล็กนี้เต็มกำลัง พวกเขาน่าจะโดนมัน
แต่ตอนนี้ ไม่มีอะไรรั้งผมไว้แล้ว
ศัตรูทั้งหมดได้มาทางผม ไม่มีพวกอยู่ในระยะของหอกผม
เมื่อมาคิดดูแล้ว นานเท่าไหร่แล้วตั้งแต่ผมสู้เต็มพลัง
มันรู้สึกเหงาเล็กน้อยที่คู่ต่อสู้ผมคือหมาปล่า แต่ยังไง ผมน่าจะตายถ้ามันกัดคอผม
ผมรู้สึกหัวใจผมติดไฟ
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
———คาร์ล่า———
“น่าทึ่ง…”
“อะไรกันวะ…”
เราทำได้แค่จ้องในความทึ่งจากภาพที่ท่วมท้นที่คลี่คลาย ตรงหน้าสายตาของเรา
ฉันได้เตรียมตัวฉันเองสำหรับเรื่องแย่ที่สุดก่อนหน้า บริเวณรอบเขาได้ถูกล้อมไปด้วยหมาป่า
ฉันขึ้นลำลูกธนูในความรีบแต่มันลื่นหลุดมือ
ฉันไม่มีข้ออ้างในการพลาดแบบนั้น แต่มือของฉันไม่หยุดสั่งแค่คิดว่าเขากำลังจะตาย
อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยต้องการการคุ้มกันนั้น
หมาป่าที่กระโจนใส่เข้าลอยไปในอากาศด้วยแค่การเหวี่ยงครั้งเดียวของหอกเขา
พวกหมาป่า ตัวใหญ่ที่สุดซึ่งน้ำหนักเท่ากับผู้หญิงทั่วไป ลอยไปเหมือนใบไม้
ระหว่างที่พวกหมาป่าที่จับกลุ่มได้ถูกซัดกระเด็นไปซ้ำแล้วซ้ำอีก พวกมันบางตัวได้สมองไว ลดตัวของมันต่ำๆ แล้วเล็งไปที่ขาเขา
ขณะที่ฉันกำลังตะโกน “ระวัง!” เขาได้ขยี้หัวของหมาป่าที่เล็งไปที่ขาของเขาด้วยการทิ่มลงไปข้างล่าง และยังเตะพวกหมาป่าอื่นไปด้วย
เขาไม่เหมือนบางคนที่มีทักษะในการใช้หอก เขาเพียงแค่คุ้นเคยกับการต่อสู้
ไม่ใช่แค่หอกของเขา แต่มือและเท้าเขาทั้งหมดก็ได้เป็นอาวุธที่โดนทีเดียวตาย ต่อพวกหมาป่า
เขี้ยวของหมาป่าไม่เคยไปถึงเขา เขาสังหารหมู่พวกมันทั้งหมดในทีเดียว การฆ่าที่มโหฬาร
“ชั้นเดาว่าเราแค่รั้งเข้าไว้และทั้งหมดนี่อ่ะ…”
มิเรลไหล่ตก
เธอน่าจะพูดถูก
เขาน่าจะไม่เคยต้องการพลังของเราในการต่อสู้
“แต่…ชั้นไม่โกรธนะ”
เขาได้แข็งแกร่งกว่าฉัน
ฉันได้โกรธก่อนหน้าแต่มันไม่สำคัญซักนิดเลยตอนนี้
แทนที่จะอย่างนั้น การคิดว่าฉันได้ถูกปกป้องโดยเขา ฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย โตขึ้นมาในหัวใจของฉัน
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
รอบข้างผมทั้งหมดได้กลิ้งไปด้วยหมาป่าที่ตายแล้ว
ผมนับจำนวนไม่ได้ แต่ผมนับตัวที่ยังมีชีวิตอยู่ได้แล้ว
ถึงจุดไหนกันที่หมาป่าได้ถอยไปพร้อมกัน แล้วตัวใหญ่ได้ออกมา
“งั้นนายมา”
มันมีตัวใหญ่กว่าหมาป่าตัวอื่นสองเท่า แทนที่จะเป็นหมาป่า มันดูเหมือนหมีมากกว่า
จากนั้นบนนั้นทังหมด ตาที่แดงที่จ้องมอง แพรวพราว แสดงให้เห็นว่ามันไม่ใช่แค่สัตว์ป่าธรรมดา
ลูกธนูได้แทงตัวมันเข้าไปในคอของมันด้วยเสียง {ตุ๊ง} แต่นอกจากเสียงของความขุ่นเคือง มันไม่บาดเจ็บในทางที่พิจารณาได้ใดๆเลย
รำคาญ หมาป่าได้หันไปหาคาร์ล่าแล้ววิ่ง
ผมหยุดความรีบของมันด้วยการกระแทกตัว แต่บังคับให้มันสู้กับผม
ผมเตรียมบัลดิชของผมขึ้นในฐานะหอก เพราะทั้งหมดที่ผมต้องการมันแค่ทีเดียว
ผมยั่วยุหมาป่าที่คำรามต่ำๆ และไม่กระโดดเข้ามา แต่ป่องกัน
“แกผ่านมันไปไม่ได้ ที่อยู่ที่นั่นคือ{ผู้หญิงของชั้น}!”
ผมยิงการแทงที่แข็งแรงไปสู่หมาป่าที่พุ่งเข้ามา
และแทงสิ่งนั้นเหมือนแสงจากฟ้าฟาด แทงผ่านกระโหลกของมัน มันได้หนากว่าหมาป่าไหนๆมาก และทะลุลงไปถึงกลางกระดูกสันหลัง
หลังจากที่หยุดซักพัก ใบมีดเหมือนขวานตัดกรามของมัน มันได้หักครึ่งและร่วงลงไป
“ท่าทึ่ง! นายไม่น่าเชื่อจริงๆ!”
“นายจะมาสามารถฆ่าหมาป่าหิวโหยในทีเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ รู้มั้ย? แม้แต่อัศวินอย่างน้อยก็ต้องอยู่ระดับสูง…”
“ทำไมบางคนแบบนั้นเป็นแค่ทหารรับจ้างล่ะ?”
“คาร์ล่า เธอพูดอะไรด้วยสิ”
มิเรลมองข้ามไหล่ไปที่คาร์ล่า เธอได้แหมะลงกับพื้น พร้อมหน้าของเธอที่แดง
ธนูของเธอก็ตกไปบนพื้นด้วย
{ขาเธอยอมแพ้เมื่อเธอได้ถูกรีบเข้าหาโดยหมาป่าเหรอ?} ผมคิด แต่การจ้องมองที่ตกตะลึงของเธอมันเป็นอะไรอย่างอื่น ตาของเธอได้จับจ้องมาที่ผม
“เข้าใจแล้ว…เธอได้ตกหลุมรักเค้า ไม่ใช่เหรอนั่น”
มิเรลส่ายหัวของเธอในการยอมแพ้
“ปาร์ตี้อื่นน่าจะอยู่ในสถานการณ์เดียวกันด้วย ถ้ามันได้ทำลายปาร์ตี้ที่ต่อจากเรา งั้นพวกมันอาจจะมาหาเราต่อ คาร์ล่า ชั้นปล่อยการสังเกตการณ์ไว้ให้เธอนะ
“ค, ค่ะ! ได้เลย”
“วิธีพูดของเธอมันแปลกนะ รู้มั้ย?”
“โอ้ หุบมันน่า!”
“ยังไงก็ตาม คาร์ล่า เธอจะเป็นคนสังเกตุการณ์เหมือนที่เอเกอร์พูด เอเกอร์ นายพักตัวของนาย ไปถูกก้นของคาร์ล่าหรืออะไรก็ได้ ชั้นจะไปรวบรวมเขี้ยว”
“เอ๋! ยังไงซะ….ไม่ใช่ว่าชั้นถือนะ”
ดูเหมือนมิเรลจะรวมเขี้ยวทั้งหมดด้วยตัวเธอเอง
ปากนั้นได้ปล่อยกลิ่นที่ถึงตาย แต่ผมขอบคุณเธอสำหรับเรื่องนั้น
“ยังไงซะ แค่จากการดูมัน แต่อันที่ขายได้มันเท่านี้”
หมาป่า 60 ตัวรวมถึงหมาป่าหิวโหยตัวนึงที่ผมฆ่า แสดงภาพของนรกรอบๆผม
อย่างน้อยมาทาน้ำคนสวยเพื่อทำให้มันเป็นกลางเถอะ
ผมถูกก้นของคาร์ล่า ผมเห็นช่องว่างแล้วสไลด์มือเข้าไปในเสื้อผ้าเธอ
เธอกังกลเล็กน้อยแต่เธอไม่ต่อต้าน นิ้วของผมไปถึงก้นที่อวบอ้วนอย่างง่ายๆ
อย่างไรก็ตาม ผมน่าจะควรใส่นิ้วเข้าไปในที่สำคัญของเธอ
“อ๊า…… มืม……อีก……อ๊ะ! ไม่ใช่ตรงนั้น!”
วู้ปส์ ผมใส่นิ้วของผมเข้าไปผิดรู
“เอเกอร์! ชั้นไม่ได้พูดจริงจังเมื่อชั้นบอกว่า ‘ถูกก้นเธอ’! คาร์ล่าเธอระวังตัวด้วย
ในท้ายที่สุดรถม้าได้มา มาพร้อมกับยามขี่ม้า
“โอออ้! เอเกอร์ ปาร์ตี้ของนายไม่บาดเจ็บ!”
เกรย์ไม่ได้อยู่ในรถม้า แต่ขี่ม้าอยู่ เขามีแม้แต่หอกและติดอาวุธเต็มตัว
“ใช่ ไม่มีใครบาดเจ็บที่นี่ เราคิดว่าจุดพลุไฟจะไม่ช่วยอะไรเรา”
“ใช่ มันควรจะไม่ต้องพูดถึง แต่การล่าของวันนี้จบลงที่นี่ พวกเราได้ถอนกำลังทุกคนกลับ นี่เป็นคำสั่งจากกองทหารยามของโรเลล ดังนั้นนายไม่ได้รับอนุญาตให้ปฏิเสธ”
“ชั้นโอเค ชั้นเล่นกับหมาป่าพอแล้ว ถ้ามากกว่านี้ชั้นจะเบื่อมัน”
เกรย์ได้จ้องศพที่กระจายอยู่ในความทึ่ง
“นายมันบางอย่างจริงๆ…นายไม่สนใจแม้ว่ามันเป็นฝูงหมาป่าหิวโหย ใช่มั้ย!”
“พวกเราที่นี่โอเคเพราะเรามีเอเกอร์ แต่ปาร์ตี้อื่นเป็นยังไงบ้าง?”
เงาได้พาดผ่านหน้าของเกรย์
“คนอื่นนั้นโดนมันหนัก ปาร์ตี้หกคนได้มีผู้เสียชีวิต คนแรกที่จุดพลุไฟ คือกลุ่มสามคน แต่เมื่อเราวิ่งไปที่นั่น ทุกคนได้ตายและถูกกิน”
“นี่มันเกิดขึ้นบ่อยมั้ย?”
“นั่นอุกอาจ! บางทีบางคนตาย แต่วันนี้ 20 เปอร์เซนต์ของผู้เข้าร่วมได้ถูกฆ่า ไม่ต้องนับว่าชั้นไม่มีประสบการณ์ใดๆกับเรื่องแบบนี้ มันไม่มีแม้แต่บันถึงของเรื่องนี้เกิดขึ้นมาก่อนเลย!”
เข้าใจแล้ว มันดูเหมือนเป็นสถานการณ์ที่พิเศษ
“ไม่ว่ายังไง เราจะคิดเกี่ยวกับมันเมื่อเราไปที่เมือง ตอนนี้มารีบขึ้นรถม้าเถอะ อย่าลืมเขี้ยวของหมาป่าหิวโหยซะล่ะ”
พวกราเข้าไปที่รถม้าข้างในอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ พวกเขาหลายคนได้เลือดออก
คนขับรถม้าตะโกนค่อนข้างใจร้อน
“อุ….น้ำ….น้ำ…”
ชายที่อยู่ใกล้ประตูมีแผลที่ท้องเขาและเลือดไหลซึมออกจากปากเขา
เขาน่าจะอยู่นอกการช่วยเหลือแล้ว แผลที่ท้องเขาดูไม่เหมือนหมาป่ากัด แต่มันตัดด้วยขอบที่คม
เขาได้ถูกข่วนโดยหมาป่าเหรอ?
ผมแหย่หัวออกไปข้างรถม้าแล้วเรียกเกรย์ ที่ได้ขี่ม้าอยู่ข้างๆ
“คนอื่นก็เจอหมาป่าหิวโหยด้วยเหรอ?”
“ใช่ ชั้นไม่รู้สถานการณ์ทั้งหมดเองด้วย แต่อย่างน้องทั้ง 4 ปาร์ตี้ที่เรารับมาได้เห็นมัน”
“พวกมัน 4 ตัวในเวลาเดียวกัน นั่นฟุ่มเฟือยนะ”
“ยามสามารถที่จะโจมตีแล้วไล่พวกมันไป แต่รวมของนาย มีแค่สองที่ได้ถูกกำจัด”
“ชี้ช ถ้าเป็นอย่างนั้นการล่าหมาป่าหิวโหยจะหยุดจากพรุ่งนี้ไป หือห์”
“ชั้นเดาว่า แต่มันอาจจะเร็วเกินไปที่จะกังวลว่าอะไรจะเกิดขึ้นพรุ่งนี้นะ”
บนถนนกลับเมือง มีรถม้าสองคันกลิ้งลงไปอยู่กับพื้น น่าจะเป็นคนที่ออกก่อน มันได้ถูกล้อมโดยสิ่งที่ดูเหมือนมนุษย์ และดูเหมือนของพวกเขาบางอย่างได้กระจายไปทุกที่
“จึ! ทุกคนป้องกันตัว!! สร้างวงกลม! ทุกคนที่สู้ได้ออกมาจากรถม้า
กองทหารม้าทั้งหมดรวมกันแล้วดูทั้งหมดรอบข้างเรา
ผู้เข้าร่วมการล่า ก็นำอาวุธออกมาด้วย แล้วกระโดดออกมาจากรถม้าทีละคนทีละคน
หมาป่าหิวโหยสองตัวได้ออกมาจากหลังรถม้า ดั่งมันได้รอเพื่อซุ่มโจมตี
พวกมันได้ใหญ่กว่าตัวที่ผมฆ่าไปก่อนหน้าเท่าหนึ่ง
“นายต้องล้อเล่นแน่ๆ เราจะสู้มันสองตัว?”
“ทำไมพวกมันอยู่ที่นี่!?”
การบ่นออกมาที่ละประโยคทีละประโยค แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง
หมาป่าหิวโหยได้แข็งแกร่งกว่าหมาป่ามาก ดังนั้นมันนำฝูงใหญ่กับมัน
เพราะมีหมาป่าหิวโหยสองตัว มันจะไม่ใช่ตัวที่นำ มันได้ถูกนำ
พูดอีกอย่างคือ มันอยู่ที่นี่
มันมีบางอย่างที่นี่ ที่เป็นผู้นำพวกมัน
*《โฮฮ》ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ๋《ววววว》ววววววู้*
มันเป็นเสียงหอนที่ต่ำ แตกๆ
หมาป่าหิวโหยอีกสี่ตัวปรากฏขึ้นข้างสองตัวแรก
ระหว่างที่ทุกคนได้แข็งเป็นหิน “นั่น” ได้ปรากฏตัว
มันได้ยาวมากกว่าสองเมตร มันมีขาเท่ากับตัวของคน ขนของมันได้ขาวดุจหิมะ แต่มีสีแดงกระจายไปด้วยเลือดของเหยื่อของมัน
มันยังมีตาสีแดงที่ลุกไหม้และงาที่ยาวและใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ (เหมือนเสือเซเบอร์ที่ใช้ชีวิตอยู่ในส่วนเหนือของสหพันธรัฐนั่น) แดงมากเสียจนเรียกมันว่าแดงเข้มดีกว่า งอกออกมาจากปากของมัน
“ฮาร์ดเลตต์…”
บางคนได้พึมพำบางอย่างที่ส่งต่อกันเป็นตำนานในบริเวณนี้
ผู้คุ้มกันของป่า เกิดใหม่เป็นหมาป่าที่สังหารคนโง่ที่จะมาทำลายป่าไม้ และส่งวิญญานของพวกเขาไปที่นรก
“อย่าพูดบางอย่างโง่ๆน่า! มันไม่มากไปกว่าหมาป่าตัวใหญ่ที่ไร้สาระ! เราจะไม่รอดถ้าเราไม่สู้ อย่ากลัว!”
เกรย์ตะโกนอย่างดังเพื่อให้กำลังใจพวกผู้ชาย แต่สำหรับหมาป่าหิวโหยตัวใหญ่หกตัว และหมาป่าขนาดเท่าสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงปาร์ตี้การล่า แม้แต่หน้าของยามได้บิดเบี้ยวในความสิ้นหวัง
{แน่นอนเขาจะอย่างนั้น} ผมคิด
สู้ตัวหนึ่งได้ยากพอแล้ว แต่ตอนนี้มันมีมากขนาดนี้ มันช่วยไม่ได้ถ้าพวกเขาหมดความมั่นใจที่จะสู้
มากกว่านั้น การที่ได้เห็นรถม้าสองคัน มันเป็นหลักฐานว่าแม้แต่ยามติดอาวุธที่สมบูรณ์แบบ ยังไม่มีประโยชน์มาก
แต่ยัง ผมไม่กลัว
เหตุผลเพียงเพราะมันไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นทั้งหมด
จริงๆแล้วผมได้ออมแรงกับการแทงที่ผมใช้ เพื่อฆ่าหมาป่าก่อนหน้านี้
ผมเจตนาให้การโจมตีนั้นถูกหลบ และเชื่อมต่อมันด้วยครั้งต่อไป แต่ครั้งนั้น แยกหัวหมาป่าครึ่งหนึ่ง
บางทีผมอาจจะถูกรักจากพระเจ้าแห่งสงคราม หรืออาจจะเป็นการปกป้องจากพระเจ้าของปีศาจที่รักของผม
ผมรีบเข้าไปตรงกลาง ไม่จำเป็นต้องเตรียมการมาก
หมาป่าหิวโหยได้มองชายที่รีบเข้ามาในภาพของพวกมัน
มันเหวี่ยงกงเล็บของมันเป็นฉีกท้องของเขา และลิ้มรสไส้ที่ไหลออกมาของเขา
นั่นเป็นความคิดสุดท้ายของหมาป่า ขณะที่หัวของมันเต้นไปในอากาศ
ตกใจ ช็อก
หมาป่าโดยไม่มีความฉลาดมาก แสดงความกลัวของมันออกมาอย่างง่ายๆ
ทำไมล่ะ? พวกมันน่าจะไม่เคยคิดว่า สัตว์ที่อ่อนแอ ตัวเล็กจะฆ่าพวกมันเองได้หนึ่งตัว
อย่างไรก็ตาม พวกมันไม่หนี
เพราะมีภัยที่ใหญ่มากกว่าสัตว์ตัวนั้นที่พวกมันไม่รู้จัก
ตราบใดที่หัวหน้าของพวกมัน ผู้ที่ฆ่าพวกมันได้ในการกัดทีเดียว อยู่ที่นั่น มันหนีไม่ได้
ขณะที่ผมตัดหัวที่สอง ผมได้ยินเกรย์ตะโกน
ยามและบางคนจากปาร์ตี้การล่าได้รุมหมาป่าแต่ละตัว
กงเล็บที่คมฉีกเกราะหนังได้อย่างง่ายๆ
ดังนั้น ผมรับการโจมตีด้วยด้านแบนของใบมีดผม ตีมันด้วยด้าม ทำให้มันเสียการยืนแล้วฟันหัวมัน
ขณะที่ผมจบกับหมาป่าตัวที่สาม ผมได้ถูกกระแทกลงไปจากการกระแทกที่แรง
อย่างไรก็ไม่รู้ ผมได้ถูกตัวกระแทกจากด้านข้าง ผมใช้หอกจากระยะเผาขนไม่ได้
ตาสีแดงมองผมและปากของมันเป็น มีเป้าหมายที่หลอดลมของผม
ตาสีแดงได้ดันผมลงและกัดคอของผม… อย่างไรก็ไม่รู้บางอย่างได้บวมระหว่างขาผมเพราะพฤติกรรมตอบสนองของมัน แต่ปาก{เธอ}ไม่เหม็นแบบนี้
ผมจับปากของมันที่กำลังจะกัดผมด้วยสองมือ และใส่พลังเข้าไปทั้งหมด ฉีกกรามล่างของมัน แล้วต่อยหัวมัน หนึ่ง, สอง, สามที และในครั้งที่สาม ผมได้ทำหัวมันแตกและฆ่ามัน
มันดูเหมือนยามและปาร์ตี้การล่าสามารถฆ่าหมาป่าสองตัวแล้วส่งเสียงเชียร์อย่างดัง
แต่เสียงเชียร์นั้นไม่นานก็ถูกปฏิเสธ โดยเสียงร้องแห่งความตาย
ตัวใหญ่มันได้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
มันจับยามคนนึงด้วยปากของมันและเคี้ยวเขาไปด้วยกันกับเกราะของเขา
ในท้ายที่สุด เสียงกรีดร้องได้หยุด ท่อนบนที่ขาดได้หลนไปที่พื้น ระหว่างที่ท่อนล่างได้เข้าไปในท้องของมัน
มันคำราม และศึกแห่งความตายได้เริ่ม
หนึ่งในทหารรับจ้างได้ท้าทายมัน ได้โดยตัวผ่าครึ่งเป็นแนวเฉียงในพริบตาโดยกงเล็บของมัน
ยามได้แทงหอกและดาบของพวกเขา แต่มันถูกป้องกันโดยขนหนา และไม่สามารถแม้แต่จะทำให้มันเลือดไหล
บางคนได้ยิงลูกธนู น่าจะเป็นคาร์ล่า แต่มันดูไม่เหมือนว่าจะมีประสิทธิภาพเลยซักนิด
เกรย์ได้พุ่งเข้าไปด้วยม้าของเขาแล้วส่งมอบการโจมตีด้วยการฟัน
เจ้าตัวใหญ่ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ขณะที่เลือดไหลซึมออกมาไปบนขนของมัน
อย่างไรก็ตามด้วยความรวดเร็วที่ไม่สามารถจะจินตนาการได้สำหรับขนาดตัวของมันมันกัดม้าของเกรย์และฉีกหัวมันออก
พวกยาก รู้สึกว่าพวกเขาต้องปกป้องเกย์ที่ได้ตกจากม้าของเขา ก้าวมาข้างหน้าแต่พวกเขาทั้งหมดได้ถูกซัดกระเด็นด้วยการเหวี่ยงกรงเล็บทีเดียว
“ให้นายตายที่นี่มันจะน่าเสียดายเกินไป”
ไหล่ของเจ้าตัวไหญ่ ได้ถูกฟันด้วยการโจมตีที่รุนแรง และเป็นครั้งแรกที่สัตว์ประหลาดได้ล้มไป
“นายคุยกับชั้นก่อนหน้านี้”
“ใช้ชั้นเดาว่า พอมาคิดมันตอนนี้มันเป็นบางอย่างเล็กๆน่ะ”
เกรย์ยิ้วชั่ววูบหนึ่งแต่หน้าเขาเปลี่ยนเป็นกลัวทันที
“นี่เป็นการให้ยืมจากชั้น ถ้าเรามีชีวิตรอดออกไป นายต้องเลี้ยงซ่องโสเภณีชั้น”
“ช่างโชคร้าย นายหวังมากกับชั้นเรื่องนั้นไม่ได้ แต่ชั้นจะให้ยืมก้นของลูกน้องชั้นนะ”
“ถ้าเป็นแบบนั้นตายที่นี่ก็ไม่แย่”
ผมหยิบดาบของคนตายขึ้นมา ถือเหล็กในมือซ้ายของผม
โล่จะแค่เกะกะกับมอสเตอร์ตัวนี้
สมาชิกที่รอดชีวีดได้ล้อมรอบมัน พวกเขารุมมันได้แต่พวกเขาโจมตีสังหารไม่ได้
เน้นไปที่การป้องกันมากที่สุดเท่าที่ทำได้ พวกเขาเลี่ยงการทำอะไรที่วู่วาม แต่ยังไง ทีละคนที่ละคนได้ตายภายใต้กรงเล็บมัน
“กย้าห์!”
เสียงร้องที่ซุ่มซ่ามคือของมิเรล
เธอได้ลื่นแอ่งเลือดแล้วล้มลง
มีช่องว่างถึงชีวิตมอนสเตอร์จะไปปล่อยนั่นผ่านแน่ และเหวี่ยงขาของมันที่ใหญ่กว่าตัวเธอ
ทำให้ทัน!
ด้วยเสียงเหล็กกระแทก ผมไขว้หอกและดาบและบังคับตัวผมไปอยู่ระกว่างมิเรลและมอนสเตอร์
“เธอไม่บาดเจ็บนะ?”
ผมหวังว่าผมจะดูเหมือนฮีโร่ที่เธอจะแหวกขาให้
“ใช่ ขอโทษ!”
“ชั้นจะจัดการกับเขา เธอถอยไป”
มิเรลถอยไปโดยไม่พูดซักคำ
เธอน่าจะเข้าใจว่าศัตรูนี้มันมากเกินไปสำหรับเธอ
ผมไม่พูดอะไรหลังจากนั้น
เจ้าตัวใหญ่ยกขาของมัน และผมได้ปัดมันออกโดยการฟันด้วยดาบ
ด้วยช่องว่าจากการที่กรงเล็บได้ถูกปัดออก ผมขยับหอกในมือขวาของผม แล้วฟันขามัน
การแลกเปลี่ยนดำเนินไปหลายครั้ง แต่ขาของมันได้บาดเจ็บอย่างแน่นอน
ในท้ายที่สุดเจ้าตัวใหญ่ได้เสียอารมณ์และพยายามจะกัดผมด้วยเขี้ยวของมัน
มันทำการบังคับตัวเองให้พุ่งมา
ผมได้รอสิ่งนั้นอยู่
ผมโยนดาบทิ้งไปแล้วถือบัลดิชในสองมือ ยกมันขึ้นเหนือหัวแล้วฟันหัวมัน
*แคล๊ง*
ด้วยเสียงที่เป็นไปไม่ได้หอกของผมได้หลุดมือไป
นี่มันแย่แล้ว หัวของมันแข็ง เหมือนเหล็ก ใบมีดของผมได้กระเด็นไป
แน่นอนว่ามันไม่ได้ปล่อยมันไว้โดยไร้รอยข่วน ผิวบนหัวของมันได้ขาดออก เปิดเผยกระโหลกของมัน
มันน่าจะได้รับการตีที่ค่อนข้างแรงไปที่หัวด้วย
แต่นั่นมันไร้ความหมายถ้ามันไม่ตายในทันที
เขี้ยวของมันจะถึงผมก่อนที่มันตาย
มันกดผมลงและหอกของผมได้กระเด็นไปและตกไปที่พื้น
“เอเกอร์!!”
“ไม่!! หยุดนะ!”
“กุห์”
ผมสามารถเห็นมิเรลและคาร์ล่าตะโกนแล้วพยายามจะมา
ผมไม่สามารถให้พวกเธอเห็นฝั่งที่ไม่เท่ของผมได้มากกว่านี้อีกแล้ว ไม่งั้นมันจะใช้เวลานานกว่านี้ที่จะชวนพวกเธอขึ้นเตียง
ผมหลบเขี้ยวที่มันกำลังจะกัดผมแล้วลุกขึ้น จับอุ้งเท้าหน้าทั้งสองของมัน
“แกหนักจริงจริงงงงง!!”
ผมกำขนหน้าอก(?)ของมันและใช้กำลังของทั้งสองอย่างหมุนมันแล้วพุ่งมันไป
เจ้าตัวใหญ่น่าจะไม่เคยคาดหวังว่าจะถูกพุ่งไป มันหัวหล่นพื้นแล้วดิ้นรนไม่กี่วินาที ไม่สามารถลุกขึ้นได้
เวลานั้นมันเพียงพอแล้ว ผมหยิบบัลดิชและกระโดด ถือมันด้วยสองมือ จากนั้นทิ่มหน้าอกที่ไร้การป้องกันของมัน ใส่น้ำหนักตัวทั้งหมดของผมเข้าไปในมัน
ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่เครื่องในถูกขยี้
เครื่องในที่ผมแทงเป็นหัวใจอย่างไม่มีผิดพลาด มันทั้งหมดได้จบแล้วตอนนี้
ผมยกหอกของผมแล้วทำเสียงคำรามแห่งชัยชระ
ทุกคนได้ระเบิดในเสียงเชียร์และคาร์ล่ามา กระโดดเข้ามาในอกผมในน้ำตา
มันเป็นสัญญานการจบของการล่าหมาป่านี้ ด้วยการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ และการได้รับที่ยิ่งใหญ่
แน่นอนว่าผมได้เหนื่อยและหลับไปในหมอนตักของคาร์ล่าทันทีที่ได้ขึ้นรถม้ามา
เมื่อเราไปที่เมือง เกรย์พูดว่าเพราะการล่าครั้งนี้มันกรณีพิเศษ ดังนั้นรางวัลจะถูกมอบพรุ่งนี้ และนั่น เขาต้องไปเพื่อพบบางคน ดังนั้นเราควรจะแยกกันที่นี่และผมไปที่โรงแรม
อย่างที่สัญญา ผมพาคาร์ล่าและมิเรลไปที่นกน้อยโบว์เวอร์และเรียกมาเรีย
“โย่! เธอรู้สึกดีขึ้นรึยัง?”
“อย่างเอาอะไรแปลกๆให้ดูอีกนะ โอเคมั้ย~”
“ชันจะพาแขกใหม่สองคนมา ดังนั้นชั้นจะจองห้องให้พวกเธอด้วย”
“เราขอห้องคู่ ได้มั้ยคะ”
“หื–ม เราไม่มีห้องคู่ว่าง มีแค่ห้องแปดคน…”
“อ๊ะ เธอโอเค มีกลุ่มสองคนในห้องคู่เอร่าและเอริ ใช่มั้ย พวกเค้าถูกกินโดยหมาป่าวันนี้เค้าเลยไม่กลับมาแล้ว”
“เอร่า-ซัง เอริ-ซัง…. อุว้าาาพวกเค้าโดนจริงๆ~ ชั้นได้ยินบางอย่างที่ชั้นไม่อยากได้ยินอ่า”
คาร์ล่าและมิเรลดูไม่เหมือนจะถือมัน
ทหารรับจ้างและนักล่าจะมีใจที่แข็งกว่า
คืนนั้น เราสามคนมีอาหารเย็นที่ฟุ่มเฟือย พร้อมเหล้าและชนแก้วสำหรับการมีชีวิตกลับมา
มิเรลได้มองด้วยตาที่เหนื่อยไปที่คาร์ล่าที่ได้ล้างตัวเธอ พูดว่า ‘มันพอรึยัง’ ตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว
“เฮ้ ชั้นยังสกปรกอยู่มั้ย?”
“เธอไม่แล้วน่า! แค่กี่ครั้งกันที่เธอล้างไปแล้วน่ะ!? ก้นและหน้าอกสะอาดแล้ว!”
“หื–ม เฮ้ ยังมีขนอยู่ที่จักแร้มั้ย?”
“《เหมือนชั้นจะรู้!》 ทำไมเธอยืนกรานที่จะเอาหน้าอก & นมให้เค้าดูเมื่อเค้าเหนื่อยล่ะ!? น้ำมันมันไม่ใช่ถูกๆนะ รู้มั้ย!”
‘ชั้นเดาว่านี่ได้เวลาแล้ว’ คาร์ล่าพูดขณะที่เธอเช็ดตัวของเธอแล้วใส่ชุดขาว
ชุดเธอนั้นบาง เธอใส่มันเพื่อใช้เป็นการใส่สบายๆแต่เพราะเกราะหนังของเธอมันขยับข้างในได้ง่าย ในท้ายที่สุดเธอนอนไปทั้งแบบนั้น และไม่เคยได้มีโอกาสได้ใส่ชุดนี้
แน่นอนว่า ชุดชั้นในของเธอได้ถูกล้าง เธอเลยไม่ได้ใส่อะไรเลย
ไม่ว่าคุณจะทึบขนาดไหนคุณจะรู้ว่าเธออยากทำอะไร
“งั้น เธอจะไปในเร็วๆนี้จริงๆใช่มั้ย ถ้าเธอไม่รีบเข้าเอเกอร์จะนอนนะ”
เมื่อชื่อเขาได้ถูกพูดถึง หน้าของคาร์ล่าได้แดง
“ใช่ ชั้นคิดว่าชั้นจะหลับในตอนเช้า…ยังไง ถ้าเขาปฏิเสธชั้นมันจะเป็นเรื่องตลก”
“ไม่เกิดขึ้นหรอกน่า เค้าเจ้าชู้จะตาย และผู้ชายจะกระสันหลังจากการต่อสู้ด้วย ถ้าเขาไม่กดเราลงเขาน่าจะไปที่ซ่องหรือบางที่”
“ใช่ ชั้นคิดอย่างนั้นด้วย แต่ขอโทษนะ โอเคมั้ย?”
“นี่เรื่องอะไรล่ะ?”
“มิเรลก็อยากจะไปด้วยใช่มั้ย?”
พวกเขาเงียบไปชั่วครู่
“เขาน่าจะมีความสุขกว่ากับคนแบบเธอมากกว่าสาวผอมแบบชั้น ดังนั้นเธอไปสนุกเถอะ”
“อ๊ะ เธออยากจะใช้ฝักมีดของชั้นมั้ย? มันหนาพอดีเลย”
“《หุบปากน่า!!》ไปได้แล้ว!!”
ผมได้นอนอยู่บนเตียงรู้สึกสดชื่นหลังจากอาบน้ำร้อน เคี้ยวมะเขือเทศ
มันดูเหมือนมะเขือเทศของรูได้ดีขึ้นไม่นานมานี้
ดูเหมือนเธอจะได้ถูกให้คะแนนดีขึ้นเพราะเธอได้เติมมะเขือเทศทุกวัน
ราคาของการล่าหมาป่าคือไม่ใช่แค่ผู้เข้าร่วมแต่เป็นยามหลายคนด้วย ดังนั้นเกรย์น่าจะรายงานมันกับลอร์ด และตื่นตกใจในการเก็บกวาด เขาเลยน่าจะทำมันโดยไม่ได้หลับได้นอนวันนี้
ในทางกลับกัน ผมได้สนุกในการกินอาหารเย็นและดื่มกับผู้หญิง
มันเป็นบางสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาสำหรับผมที่คิดจะไปที่ซ่องโสเภณี แต่มันสนุก
ตอนนี้ผมมาคิดมันแล้ว ผมไม่ได้สัมผัสผู้หญิงตั้งแต่ออกมาจากป่า
ผมจะไปที่ซ่องโสเภณีพรุ่งนี้อย่างแน่นอน ผมเดาว่าผมจะหลับวันนี้
เมื่อผมกำลังจะดับไฟ มีเสียงเคาะประตู
หืม? ดึกขนาดนี้? มันคือมาเรียเหรอ?
ได้รับการสั่งสอน ผมได้ใส่ผ้าที่รอบเอวผมแล้วเปิดประตู
“โอ้~? มันคาร์ล่า?”
“ใช่ ชั้นเข้าไปได้มั้ย?”
“แน่นอน ชั้นถามได้มั้ยว่าเธอต้องการอะไร?”
คาร์ล่าม้วนชุดที่ยาวถึงเข่าของเธอจนท้องเธอได้เปิด
เธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน ขนสีเกาลัดและทีสำคัญของผู้หญิงได้ออกมาเปิดเผย
เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งที่มีบุคลิกที่ไม่เชื่อง แต่ริมฝีปากล่างของเธอนั้นสง่างาม สีชมพู
“ถ้านายอยากให้ชั้นพูดมันชั้นจะพูดมัน”
“ไม่ นั่นไม่จำเป็น”
ไม่จำเป็นต้องถามไปมากกว่านี้
ผมก็ถอดผ้าออกแล้วเปิดเผยความเป็นชายของผม แสดงมันให้เธอดูเป็นการขอบคุณที่เธอเอาของที่งดงามของเธอให้ดู
“*เฮือก*! น่าทึ่ง…มันใหญ่มาก”
คาร์ล่าเปิดตาของเธอกว้างเมื่อได้เห็นความเป็นชายของผม บวมในความคาดหวังกับผู้หญิง
มาเรียตอบสนองเหมือนกัน แต่ความต่างคือ คาร์ล่าไม่ร้อง แต่ถูมันอย่างช้าๆด้วยมือของเธอ
ผมถอดเสื้อผ้าคาร์ล่าอย่างสงบและอุ้มเธอตลอดทางไปที่เตียง และโยนเธอหยาบนิดหน่อย
“ของนายมันน่าทึ่ง ชั้นสงสัยว่ามันจะใส่ได้มั้ย…ชั้นอาจจะพัง”
“ตราบใดที่ชั้นสร้างความรักเธอไม่ถือที่จะพัง ใช่มั้ย?”
ผมขี่ขึ้นไปบนเธอ กดแขนทั้งสองของเธอลง ทำท่าจะรีบเข้าไป เธอปิดตาของเธอ เตรียมตัวสำหรับเรื่องแย่ที่สุด และหายใจหยาบ
“มันน่าอายแต่ชั้นไม่มีประสบการณ์ นายดูเหมือนนายจะรับมือกับผู้หญิงของนายได้ ดังนั้นชั้นปล่อยมันไว้ให้นายได้มั้ย?”
“ใช่ ปล่อยชั้นได้เลย จริงๆแล้ว มันสายเกินไปแล้วด้วย ถ้าเธอต่อต้านหลังจากนี้ ชั้นจะขืนใจเธอ”
“นือ ได้เลย รับความบริสุทธิ์ของชั้นไป ทำให้ชั้นเป็นของนาย”
แม้ว่าผมดูมีประสบการณ์ผมได้ทำมันกับผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น
แล้วผมไม่รู้ว่าจะรับมือกับความบริสุทธิ์ยังไง
แต่ผมไม่พูดมันนะ มันไม่เท่
ผมกำลังจะใส่มันเข้าไปทั้งแบบนั้น แต่ผมได้ถูกบอกอย่างไม่หยุดหย่อน ว่าใส่มันเข้าไปในผู้หญิงที่ไม่ได้เตรียมการ จะสร้างแค่ความเจ็บปวด
อย่างแรกผมถูกของของผมไปที่ทางเข้าเธอแล้วให้เธอมีอารมณ์
“อ้า มันใหญ่ขึ้น!? นี่คือผู้ชายเป็นแบบนี้เหรอ??”
ขณะที่ผมถูต้นอ่อนที่แตกหน่อที่ทางเข้าของเธอ คาร์ล่าตัวสั่นในความรู้สึกดี
นั่นค่อนข้างเป็นการตอบสนองที่สวยงาม เธอไม่ได้ดูเหมือนเธอจะเล่นละครด้วย
ผมดันของของผมไปที่รูเธอ และใส่กำลังเข้าไปในมัน
“อ๊า! โอ้ย!”
เยื่อพรหมจรรย์ข้างในคาร์ล่าได้ทำการต่อต้าน แต่มันไม่ใช่อุปสรรคต่อหน้าเจ้าหนูใหญ่ที่ได้รับการรับรองจากลูซี่ของผม
ไม่นานหลังจากนั้น ความบริสุทธิ์ของเธอได้ขาดไปด้วยเสียง *บุ่ชิริ*
“《อ๊าาาาา》าาาา!! งื้ออออ!”
คาร์ล่าทำเสียงร้องที่แหลม ขโมยริมฝีปากของเธอ
การจูบคือยากระตุ้นความกระสันที่ดีที่สุดที่จะเอาชนะผู้หญิง
เธอเปิดตากว้างก่อน แต่พันลิ้นของกับผมเธอทันที
ข้างในคาร์ล่าได้แน่น ผมขยับเยอะไม่ได้
เพราะพูดให้ถูกต้อง มันไม่ใช่ว่าผมขยับไม่ได้ แต่แทนที่จะอย่านั้น ถ้าผมทำ ผมน่าจะพังรูของเธอ
ผมโจมตีส่วนในที่ลึกที่สุดของเธอ และกำแพงที่ผมรู้สึกได้ ด้วยจังหวะช้าๆ
เราเปลี่ยนจากท่ามิชชันนารีเป็นท่านั่งและเราเคลื่อนไหวช้าๆของเราต่อ
เสียงของเธอไม่เล็ดออกมาเพราะริมฝีปากของผมไม่เคยแยกออกมาจากของเธอเลย ตั้งแต่จูบแรกของเรา
น้ำลายได้ไหลลงจากริมฝีปากทั้งสองของเรา
ผมแยกริมฝีปากของผมจากคาร์ล่าทันทีทันใด
“พว้าาาา มันดี! มันดีอย่างน่าทึ่ง! ชั้นจบแล้ว! ชั้นบินแล้ว!”
ความเจ็บปวดจากการเปิดบริสุทธิ์น่าจะรักษาไปแล้ว เธอเด้งขึ้นใส่ผมที่นั่งขัดสมาธิหลายครั้ง และทำเสียงดัง ขณะที่เธอหล่นไปข้างหลัง
มันดูเหมือนเธอได้ถึงจุดสุดยอด
นั่นมันเร็ว
ผมไม่มีประสบการณ์กับใครเลยนอกจากลูซี่ตอนนี้ เธอไม่แตกด้วยแค่นี้
ผมได้เมามันกับการโจมตีแล้วน้ำแตก 2 หรือ 3 ครั้ง แล้วในที่สุดก็บอกได้แล้วว่าไปไปถึงที่ไหนมั้ย
ตอนนี้ ผมยังพอใจไม่ถึงครึ่ง
“นี่มันดีที่สุด…. ขอโทษนะ มันเป็นชั้นตลอดเวลานี้…ใช้ชั้นอย่างที่นายต้องการมั้ย? ชั้นชินกับมันแล้วดังนั้นนายแรงได้นิดหน่อย”
งั้นผมจะรับข้อเสนอของเธอแล้วทำเธอเต็มกำลัง
“เอ๋! เดี๋ยว แรงเกินไป!? 《อ๊าา》าาาาาา!!”
ทีผมทำก่อนหน้านี้มันแค่เล่นๆ
เมื่อผมใส่เต็มกำลัง คาร์ล่าสลบไปหลังจากแค่ 10 นาที
ผมกอดตัวเธอที่หมดกำลังอยางแน่นและเทเมล็ดพันธุ์ของผมเข้าไปในทีเดียว
“ออออ่ะอุ….อออุ… ฮิ้…”
ผมได้เทเมล็ดพันต่อไปเข้าไปในคาร์ล่า ผู้ที่ไม่ปล่อยมือและขาเธอจากผมแม้ว่าผม
ขณะที่ผมรับคลื่นที่ร้อนเข้ามาที่ท้องผม ผมได้มั่นใจอย่างสมบูรณ์ว่าเธอได้เป็นผู้หญิงของผม
—————————————————————
ชื่อ: เอเกอร์
—————————————————————
อาชีพ: ทหารรับจ้างอิสระ
—————————————————————
เงิน: 19 ทอง 46 เงิน (ทองแดงไม่นับ)
—————————————————————
อาวุธ: บัลดิชใหญ่
—————————————————————
ชุดเกราะ: เกราะหนังสูง, ถุงมือหนังสูง, บูทหนังสูง, โล่หนังสูงและโซ่, ผ้าคลุมสีดำ(ต้องสาป)
—————————————————————
พวกพ้อง: มิเรล (นักดาบ), คาร์ล่า (นักล่า)
—————————————————————
จำนวนคู่นอน: 2
—————————————————————
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord