คนส่วนใหญ่จะคิดว่าซูฟ่านได้ทำอะไรกับหยางลี่ลี่แน่นอน
ในความเป็นจริงหยางเหวินป๋อชอบหยางลี่ลี่
อันที่จริงถังเว่ยเป็นรองหยางลี่ลี่แต่เขาเหวี่ยงแหจีบพร้อม ๆ กัย
ถ้าหยางลี่ลี่ตกลงคบกับตัวเอง หยางเหวินป๋อจะไม่คบกับถังเว่ยที่เป็นผู้สมัครคนที่สอง
เมื่อหยางเหวินป๋อเห็นฉากตรงหน้าก็รีบวิ่งไปหาซูฟ่าน
เขาแสร้งทำเป็นฮีโร่และกันหยางลี่ลี่ไว้ข้างหลังเขา
“นายทำอะไรกับเธอ”
หยางเหวินป๋อถามด้วยความโกรธ
ซูฟ่านมองดูอย่างไร้เดียงสา
“ฉันไม่ได้ทำอะไร…ฉันแค่อยากจะส่งเธอออกไป…”
“ไร้สาระ!”
หยางเหวินป๋อคว้าคอเสื้อซูฟ่านด้วยมือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ
สำหรับซูฟ่านที่ผอมแห้งแม้จะใช้มือเดียวหยางเหวินป๋อก็มั่นใจว่าเขาจะไม่ลำบากอะไร
แต่เขาไม่รู้ว่าซูฟ่านไม่ใช่คนที่เขาเคยเป็นอีกต่อไป
ทันทีที่มือของเขาคว้าคอเสื้อของซูฟ่าน ซูฟ่านก็คว้าข้อมือของเขาไว้
ด้วยการบีบเบา ๆ มือของหยางเหวินป๋อจึงคลายคอเสื้อของซูฟ่านออกอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“อย่าบังคับให้ฉันหักมือข้างนี้ด้วย”
น่ารำคาญมากเกินไป!
ซูฟ่านไม่สามารถทนหยางเหวินป๋อได้อีกต่อไป
หยางเหวินป๋อรู้สึกประหลาดใจที่จู่ ๆซูฟ่านก็มีพละกำลังมหาศาล
เขามีสีหน้าบิดเบี้ยวและร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ในลำคอ
ซูฟ่านไม่ได้จัดการอีกฝ่ายเมื่อเขาเห็นของหยางเหวินป๋อ
“ไปกันเถอะ”
ซูฟ่านใส่เสื้อของเขาและพูดกับหยางลี่ลี่
หยางเหวินป๋อยังไม่ยอม
“ลี่ลี่ถ้าผู้ชายคนนี้ทำอะไรกับเธอก็บอกความจริงกับฉันสิ”
“ฉันจะแก้แค้นให้เธออย่างแน่นอน อย่ามองว่าฉันถูกถังเว่ยทำร้ายแบบนี้ที่จริงเพราะฉันรู้สึกละอายใจเลยไม่ได้คิดที่จะสู้กลับเท่านั้น”
“ถ้าซูฟ่านรังแกเธอ ฉันจะหาคนมาทุบตีเขาทันที!”
หยางเหวินป๋อพูดอย่างไร้ยางอาย
หยางลี่ลี่ไม่สามารถแม้แต่จะมองไปที่หยางเหวินป๋อด้วยหางตาได้ แค่เห็นใบหน้าของหยางเหวินป๋อเธอก็รู้สึกไม่สบายแล้ว
ควบคู่ไปกับการปฏิเสธของซูฟ่านในตอนนี้ทำให้เกิดไฟในใจของเธอ
เธอยกมือขึ้นแล้วตบหน้าหยางเหวินป๋อ
“ฉันแค่ป่วย! ฉันเต็มใจที่จะถูกรังแกโดยซูฟ่าน! ถ้านายวางแผนจีบฉันอีกฉันจะพาถังเว่ยมาฆ่านาย!”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็จับแขนของซูฟ่านและลากออกจากห้องนอน
เหลือเพียงหยางเหวินป๋ออยู่ในหอพักและจับใบหน้าของเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง
“ส่งแค่นี้ก็พอ”
หยางลี่ลี่พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจหลังจากที่เธอเดินออกจากประตูห้องนอน
“เอ่อ…โอเค”
“ซูฟ่าน”
หลังจากหยุดชั่วขณะหยางลี่ลี่ก็เรียกชื่อของซูฟ่าน
ซูฟ่านมองไปที่หยางลี่ลี่ด้วยความสงสัย
“ที่ฉันไล่ตามจีบนาย นายคงไม่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงราคาถูกนะ…”
“อะไรนะ???”
ซูฟ่านตกตะลึง
เหมือนเดจาวู?
นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉินเสี่ยวหยุนเคยพูดมาก่อนหรอกเหรอ?
“อย่ามองฉันเหมือนน้องสาวคนเล็ก ฉันเคยมีแฟนคนหนึ่งจริง ๆ แต่สาบานได้ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรกับแฟนเก่าของฉันเลย”
“ฉันยังมีความคิดแบบอนุรักษ์นิยม ฉันต้องการที่จะรักษาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับคนที่ฉันรักมากที่สุด…ดังนั้น…”
“นายจะให้โอกาสฉันได้ไหม?”
อาจเป็นเพราะเธอขี้อายเกินไปหยางลี่ลี่ไม่รอให้ซูฟ่านตอบหลังจากที่เธอพูดจบก็วิ่งหนีไป
“ไม่ว่านายจะเห็นด้วยไหมก็ตามฉันก็จะลองพยายามดู!”
หยางลี่ลี่วิ่งหนีไปในขณะที่เธอพูด
ซูฟ่านยืนอยู่ที่ประตูอาคารหอพักท่ามกลางสายลม
ระบบนำความมั่งคั่งและผู้หญิงมาสู่ซูฟ่าน
แต่สำหรับคนที่ทุ่มเทอย่างซูฟ่านเพียงแค่มีชูหยุนซีก็เพียงพอแล้ว
ด้วยเหล่าหญิงสาวมากมายมีแต่ทำให้ซูฟ่านปวดหัว
พฤติกรรมของหยางลี่ลี่และฉินเสี่ยวหยุนนั้นรุกมากเกินไป
ซูฟ่านชอบความชอบที่เท่าเทียมกันจากนั้นค่อย ๆ เข้าหาและพัฒนาไปด้วยกัน
เห็นได้ชัดว่าชูหยุนซีสามารถตอบสนองต่อของความรักของเขาได้
แต่ฉินเสี่ยวหยุนและหยางลี่ลี่นั้นซูฟ่านจะไม่เลือกที่จะนอนด้วยและไม่สามารถรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้นได้
อย่างไรก็ตามซูฟ่านยังไม่ได้สัมผัสกับรสชาติผู้ใหญ่แบบนั้นในตอนนี้และโดยธรรมชาติแล้วเขาก็ไม่ได้โหยหา
ท้ายที่สุดการทำกับผู้หญิงที่ไม่ได้ชอบและทำให้ตัวเองมีส่วนร่วมในความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนแบบนั้น? นี่ไม่ได้ทำให้ตัวเองเดือดร้อนเหรอ?
ต้องบอกว่าแม้ว่าซูฟ่านจะใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่น้อยแต่การสั่งสอนของครอบครัวของเขาก็ดี
ผู้หญิงที่เขาดึงดูดไม่เพียงเพราะเขามีระบบที่ทำให้ร่ำรวยและความสามารถเท่านั้น แต่ยังรวมถึงบุคลิกของซูฟ่านเองด้วย
พวกเธอถูกดึงดูดโดยบุคลิกของซูฟ่าน
กล่าวได้เพียงว่าแม้ว่าระบบจะมีข้อดีแต่มันก็แค่เพิ่มโอกาสให้ซูฟ่านได้แสดงออกเท่านั้น
ดังนั้นในการเผชิญกับสิ่งล่อใจนี้ซูฟ่านจึงต้องยับยั้งตัวเอง
ยังคงเป็นประโยคเดิม ๆ ที่สามารถใช้ได้ ผู้ชายนั้นไม่สามารถควบคุมร่างกายส่วนล่างของเขาได้ด้วยสมอง
ประโยคนี้ถูกเขียนขึ้นในจดหมายตอนที่พ่อของซูฟ่านมอบหูฟังให้เขา
อาจเป็นเพราะเขากลัวว่าซูฟ่านจะไม่รับผิดชอบที่ไปมีเซ็กส์กับแฟนหลังเลิกเรียน
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเขาและเขาไม่ได้ติดต่อพ่อมาหลายปีแล้ว
สำหรับแม่ของเขาเองซูฟ่านก็ไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับเธอ เพราะเธอออกไปทำงานแต่เช้าและอยู่ไกลบ้านดังนั้นเธอจะส่งคำอวยพรปีใหม่ให้กับเขาแค่ในช่วงปีใหม่เท่านั้น
เธอไม่ได้กลับมาเป็นเวลาสามหรือสี่ปีแล้ว
ซูฟ่านลืมไปแล้วว่าพ่อแม่ของเขาหน้าตาเป็นอย่างไร
พวกเขาจะมีความสุขมากไหมถ้ารู้ว่าตอนนี้ลูกของพวกเขาทำเงินได้มากขนาดนี้?
การคิดถึงเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่น่าขมขื่น
แต่ซูฟ่านก็สงบลงทันที
ตอนนี้เขาต้องไม่อยู่ในอารมณ์ขมขื่นและพรุ่งนี้หวังฟู่กุ้ยจะหนีออกจากคุก
เขายังต้องทำแผน
มีหยางเหวินป๋ออยู่ในห้องนอน เขาไม่ต้องการกลับไปเผชิญกับใบหน้าเหม็น ๆ นั่น
อยู่ข้างนอกแล้วกันคืนนี้
เมื่อเข้ามาในรถซูฟ่านก็เปิดระบบนำทางและเตรียมพร้อมที่จะไปที่โรงแรมระดับไฮเอนด์อีกแห่งในเมืองเมจิก
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สังเกตเห็นถังเว่ยและหยางลี่ลี่ที่แอบติดตามเขามาเลย
“น้องเว่ย ซูฟ่านเป็นคนรวยรุ่นที่สองจริงหรือ?”
แม้ว่าหยางลี่ลี่จะไม่ได้ตามจีบซูฟ่านเพราะซูฟ่านเป็นคนรวย แต่เธอก็ประหลาดใจเมื่อเห็นซูฟ่านมีรถ GTR จริง ๆ
ผู้ชายที่ฉันชอบนั้นสมบูรณ์แบบมาก!
ถังเว่ยขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด
“ฉันบอกเธอแล้วว่าถ้าเธอไล่ตามจีบคนรวยรุ่นที่สองมันจะยาก พวกนี้แค่เล่นกับเธอแล้วไปเล่นกับคนอื่นต่อ เธอควรปล่อยวางให้เร็วที่สุด”
ถังเว่ยแกล้งเกลี้ยกล่อม
ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นเธอรู้ดีกว่าใคร ๆ
“น้องเว่ยแม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็ยังอยากลอง…แต่เธอเองก็ชอบซูฟ่านเหมือนกันใช่ไหม?”
หยางลี่ลี่ถาม
แม้ว่าเธอจะไม่ได้สังเกตว่าถังเว่ยเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมแพ้ด้วยเจตนาที่ไม่ดี แต่ทัศนคติของถังเว่ยในครั้งที่แล้วทำให้เธอรู้สึกว่าถังเว่ยก็ชอบซูฟ่านเช่นกัน
ถังเว่ยปกปิดความลำบากใจของเธอทันทีพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ
“ฉันจะคิดถึงผู้ชายที่พี่สาวคนดีของฉันสนใจได้ยังไงอย่าคิดมากสิ”
ซูฟ่านที่ถูกมองว่าเป็นเหยื่อนั้นไม่รู้เรื่องราวใด ๆ
หลังจากเลือกที่ตั้งของโรงแรมแล้วเขาก็สตาร์ทรถและไปที่โรงแรม
หลังจากที่เขาจากไปถังเว่ยและหยางลี่ลี่ก็เดินออกมาจากด้านหลังต้นไม้ที่ซ่อนอยู่
หยางลี่ลี่ยังไม่หายตกใจจากการค้นพบว่าซูฟ่านนั้นร่ำรวยมาก
ถังเว่ยหันไปมองรอบ ๆ แล้วคิดว่าจะหลอกล่อซูฟ่านได้อย่างไร
สำหรับผู้หญิงอย่างถังเว่ยที่บูชาทองคำตราบใดที่เธอสามารถเกลี้ยกล่อมชายหนุ่มที่ร่ำรวยอย่างซูฟ่านได้
เธอก็จะทำทุกวิถีทาง