11 สู้กับกระทิงอาละวาด
“เฮ้, มาโกโตะ, ไปทำเควสด้วยกันกับเรามั้ย?” (ยีน)
ยีนถามสิ่งนี้
ข้างๆของเขามีนักบวชเอมิลี่
“หือห์? พวกนายพูดอะไรน่ะ? ฝันกลางวันเหรอ? ชู่ ชู่!” (ลูซี่)
หรือเหมือนว่า, เธอปฏิเสธคนเดียวเลย, ลูซี่-ซัง
“ทำลูซี่เป็นคนปฏิเสธล่ะ?!” (เอมิลี่)
เอมิลี่บ่น
เธอสองคน, หยุดตีกัน
“จะไปชวนพวกเราทำไม?” (มาโกโตะ)
อย่างน้อยก็ถามหน่อย
“จริงๆแล้ว, เรามีแผนที่จะเอา ปราบกระทิงอาละวาดน่ะ” (ยีน)
“โฮฮ่ห์” (มาโกโตะ)
กระทิงอาละวาด
ก็คือมอนสเตอร์กระทิงยักษ์
ขนาดจะ3เท่าของกระทิงปรกติ
ปรกติแล้วมันจะอยู่เฉยๆ, แต่เมื่อไหร่ที่มันโมโห, มันเปลี่ยนมาเป็นดุร้าย มันตื่นเต้นเวลาที่เห็นอะไรที่มีสีแดง
มอนสเตอร์แบบนั้น
มันเป็นสัตว์กินพืชและไม่โจมตีผู้คน, แต่มันพุ่งชนรถม้า, และสร้างปัญหาให้นักเดินทาง
เป็นเควสที่ความยากถือว่าใช่สำหรับระดับทองแดง
ผลตอบแทนนั้นธรรมดา, แต่เนื้อกระทิงอาละวาดนั้นเป็นอาหารอันโอชะ, มันจึงถูกซื้อในราคาที่แพง
เควสนิยมสำหรับหาเงินติดกระเป๋า
แต่ยังไงก็…
“ผ่าน” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ทำไมล่ะ?!” (ยีน)
“กระทิงอาละวาดที่ทำให้ทุ่งหญ้าเป็นอาณาเขต ทุ่งหญ้ารอบๆมักกาเรนแทบจะไม่มีแหล่งน้ำ ชั้นเป็นนักเวทย์ฝึกหัดที่ทำอะไรไม่ได้เมื่อขาดน้ำ, ชั้นเลยใช้งานไม่ได้น่ะ” (มาโกโตะ)
ผมกินค็อกเทลที่เหลือจนหมด
“แต่นายตรวจจับเก่งนี่, ใช่มั้ย?” (ยีน)
“ทำไมนายถึงต้องการตรวจจับล่ะ?” (มาโกโตะ)
กระทิงยักษ์ในทุ่งนาสามารถเห็นได้ตั้งแต่ไกลๆโดยไม่ต้องมีตรวจจับ
“ดูเหมือนชั้นจะไม่มีประโยชน์” (มาโกโตะ)
ผมเคี้ยวแซนวิชและพยายามจบการพูดคุยนี้
“เดี๋ยว, โปรดเถอะ! ชั้นไม่ถือถ้านายได้ส่วนแบ่งเยอะกว่านะ! ดังนั้น, ไม่มากับพวกเราเหรอ?” (ยีน)
“ทำไมนายถึงอยากให้พวกเราไปด้วยล่ะ?” (มาโกโตะ)
“เป็นการขอโทษสำหรับครั้งที่แล้ว, ใช่ป่ะล่ะ?” (ลูซี่)
ลูซี่ตอบ
โฮ่ห์, เป็นแบบนั้นเหรอ
เมื่อผมมองไปที่ยีนและเอมิลี่, ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้สึก กระอักกระอ่วนเกี่ยวกับมัน
“มันก็เป็นการขอโทษด้วย, แต่พวกเราตรงนี้เป็นหน้าใหม่ทั้งหมด, เราเลยอยากจะสนิทด้วยน่ะ” (เอมิลี่)
เอมิลี่พูด
สนิทกันไว้เหรอ, หึห์
ทำยังไงดี…
“หึห์? ทั้งหมดนี่ไม่มีทางทีเราจะดีกันได้หรอก” (ลูซี่)
“ทำไมชอบหาเรื่องจัง?!” (เอมิลี่)
*{คิช่าาา!!}* เอมิลี่และลูซี่จ้องกันเหมือนแมวกัดกัน
เธอสองคนน่าจะเรียนรู้ที่จะสนิทกันมากกว่านี้นะ
“เฮ้, ยีน, ถ้าเป็นไปผจญภัยร่วมกัน, ไม่ใช่ว่าล่าก็อบลินก็ได้ผลเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่, ชั้นก็คิดแบบนั้น, แต่ก็อบลินอยู่ในป่าที่ยิ่งใหญ่, ใช่มั้ย? ชั้นได้ยินมาว่าลูซี่ถูกห้ามไม่ให้ใช้เวทย์ไฟในป่าที่ยิ่งใหญ่นี่” (ยีน)
“อ้า, ใช่” (มาโกโตะ)
ลูซี่ใช้เวทมนตร์ไฟในป่าที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้จนกว่าเธอจะควบคุมเวทมนตร์เธอได้
การโจมตีเดียวที่ลูซี่ทำได้คือเวทมนตร์ไฟ
และดังนั้น, หลังๆมานี่, มันเป็นการฝึกซ้ำๆทุกวัน
“ถ้ามันเป็นในทุ่งหญ้า, ลูซี่จะใช้เวทมนตร์ไฟได้เต็มที่, ใช่มั้ยล่ะ?” (ยีน)
“อ่า, นั่นจริง เธอคิดว่าไง, ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“เออ๋, เราจะไปด้วยกันกะพวกนี้เหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ดูเหมือนจะไม่ชอบความคิดนี้
ผมเหนื่อยในการฝึกแล้วหลังๆมานี่, และปาร์ตี้เรามีนักเวทย์2คนที่สมดุลย์ไม่ดี
ถ้าแนวหน้าอย่างยีนและผู้รักษาและสนับสนุนเอมิลี่นั้นได้เข้าร่วม, สมดุลย์จะดี
จุดที่เป็นห่วงก็คือ…
“มันไม่มีอะไรที่ชั้นทำได้, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ในทุ่งหญ้าที่มันไม่มีน้ำ, ผมจะใช้ประโยชน์ไม่ได้จริงๆ
ตรวจจับและซ่อนของผมก็จะไม่มีประโยชน์, ด้วย
“ย-ยังไง, อย่างน้อยก็ถ่วงเวลามันนิดหน่อย…” (เอมิลี่)
เอมิลี่ดูเหมือนจะมีปัญหาในการพูดแบบนั้น
งั้น, ตัวล่อ, หึห์
ผมมี หลบหลีก และ หลบหนี, ดังนั้นผมคิดว่าผมพอจะจัดการได้
“โอเค เราจะได้ส่วนแบ่งใหญ่กว่า, ใช่มะ?” (มาโกโตะ)
“ใช่, เราจะแบ่งมั้น 7:3” (ยีน)
หน้ายีนสดใสขึ้น
เราหาเงินไม่ค่อยได้หลังๆมานี่, ดังนั้นผมคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดี
“ลูซี่, พวกเขาอุส่าห์ออกมาชวนเรา, เราไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“อืม, ถ้ามาโกโตะพูดหยั่งงั้น, ชั้นก็ไม่มีปัญหากับมัน” (ลูซี่)
ลูซี่ยอมรับอย่างไม่เต็มใจ
◇◇
วันต่อมา
ผมตื่นที่เขตพักผ่อนของสมาคม, และล้างหน้าด้วยบ่อน้ำที่อยู่ใกล้ๆ หลังจากนั้น, ผมถือมีดด้วยมือทั้งสองและอธิษฐาน
“วันนี้ผมก็จะทำเต็มที่, ท่าน-เทพธอดา” (มาโกโตะ)
(ช่าย ช่าย, ปลอดภัยไว้ก่อน, มาโกโตะ) (โนอาห์)
หลังจากเสร็จการอธิษฐานรายวัน, ผมไปที่จุดนัดพบของยีนและคนอื่น
สถานที่คือข้างหน้าประตูใหญ่ทิศตะวันออก
หลังจากนั้น, เราไปที่ทุ่งหญ้า
เรามีอากาศที่ดี มันไม่มีเมฆซักก้อน
สำหรับนักเวทย์น้ำ, นี่เป็นสภาพอากาศที่แย่
แม้แต่ฝนปรอยๆยังจะถือว่าดี
ผมคุยกับยีนและไปที่ตำแหน่งของเป้าหมาย
“โฮฮ่ห์, งั้นนายกับเอมิลี่คือเพื่อนสมัยเด็กกัน” (มาโกโตะ)
“เราอยู่ด้วยกันตลอดที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในประเทศแห่งแสง ชั้นมีเป้าหมายจะเป็นอัศวิน, และเอมิลี่เป็นนักบวชสูง, แต่พวกเราคิดจะขายชื่อเสียงจากการเป็นนักผจญภัยก่อน” (ยีน)
“นั่นเป็นเป้าหมายที่มีเหตุผล” (มาโกโตะ)
หลังจากเป็นนักผจญภัยที่มีชื่อเสียง, เปลี่ยนอาชีพเป็นอาชีพที่มั่นคง
ในโลกนี้, มันเป็นแผนสำหรับสายอาชีพทั่วไป
แต่การเป็นนักผจญภัยนั้นเต็มไปด้วยอันตราย, มันมีหลายคนที่ตายไปก่อน
แล้ว, ยีนกับเอมิลี่ก็ไม่ได้คบกันแบบนั้น
ลูซี่พูดหลายอย่างในเวลานั้น, แต่มันดูเหมือนว่ามันเป็นการชวนทะเลาะธรรมดาเฉยๆ
แต่…การมีเพื่อนวัยเด็กที่สวย ผมอิจฉา
“นายมีเป้าที่อะไร, มาโกโตะ?” (ยีน)
“อืม, ชั้นกะว่าจะเพิ่มเลเวลไปก่อน, และจากนั้นไปดันเจี้ยนความยากสูงๆมั้ง” (มาโกโตะ)
ผมเก็บเรื่องที่ผมมีเป้าที่ดันเจี้ยนสูงสุด, วิหารทะเลลึก
ทั้งหมดนี่ก็เพราะผมไม่ได้เสียงตอบรับที่ดีจากลูซี่
“โฮ่ห์, งั้นนายจะเป็นนักผจญภัยต่อไป” (ยีน)
“ชั้นแค่ไม่มีทางเลือกอย่างอื่นนอกจากเป็นต่อน่ะ” (มาโกโตะ)
การถูกบางประเทศจ้างไปเหมือนเพื่อนร่วมชั้นของผม และการมีชีวิตที่หรูหราในปราสาทราชวงศ์นั้น เป็นไปไม่ได้สำหรับผม
“งั้นนายเล็งไปที่ลาเบรินทอส?” (ยีน)
“ดันเจี้ยนที่ใหญ่ที่สุดในทวีป, หือห์… ชั้นอยากจะไปซักวันนึง” (มาโกโตะ)
ดันเจี้ยนใหญ่ที่มีพื้นที่อยู่ใน3ประเทศ: ประเทศแห่งไม้, ประเทศแห่งไฟ, และประเทศแห่งน้ำ
มันใหญ่มากจนพูดกันว่ายังมีหลายที่ที่ยังไม่ได้มีการสำรวจ
เพราะเหตุนั้น, มีนักผจญภัยหลายคนท้าทายมัน
“ชั้นต้องเป็นระดับเหล็กก่อนล่ะนั่น” (มาโกโตะ)
“ใช่” (ยีน)
ระดับที่แนะนำสำหรับลาเบรินทอสคือระดับเหล็ก
มันยังมากไปสำหรับเรา
ถัดไปไกลจากเรา, นั่นมีลูซี่และเอมิลี่
เข้ากันได้มั้ยน้า?
ผมเป็นห่วงและลองใช้ [เงี่ยหู]
“เฮ้ เฮ้, ไปกันไกลแค่ไหนแล้วล่ะ?” (ลูซี่)
ลูซี่กวนเอมิลี่
เฮ้ย เฮ้ย, พูดอะไรน่ะ
“เธอชอบยีน, ใช่มั้ย? คืบหน้ากันไปมั่งรึยังล่ะ?” (ลูซี่)
“ฟังนะ, เราเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กกันน่ะ” (เอมิลี่)
“พูดอะไรน่ะ? แม้เธอจะมองชั้นเป็นศัตรูเธอก็เถอะ” (ลูซี่)
“อะ, ไม่! ตั้งแต่ทีแรก, เธอใส่แต่เสื้อผ้าโชว์เนื้อหนัง, นั่นสร้างปัญหาให้ยีน, เธอรู้มั้ย? วันนี้เธอก็ใส่แบบนี้เหมือนกัน” (เอมิลี่)
“มันร้อนนี่, ชั้นเลยช่วยไม่ได้, งั้นยีนยังฝึกมาไม่พอ มาโกโตะดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรเลยนะ, รู้มั้ย?” (ลูซี่)
“นั่นน่าประทับใจในตัวนะ…เฮ้, เค้าไม่สนใจผู้หญิงเหรอ?” (เอมิลี่)
พูดอะไรหยาบคาย
ผมสน
“ชั้นจะทำยังไงดีถ้ามาโกโตะชอบผู้ชาย…” (ลูซี่)
ลูซี่ห่วงเรื่องไม่เป็นเรื่อง
โง่กันรึเปล่า?
“แล้วเธอล่ะเป็นไง? ไปกันถึงไหนแล้วล่ะ กับมาโกโตะ-คุง?” (เอมิลี่)
เอมิลี่สวนกลับ
“หือห์? คงจะมีอะไรหรอก เราเป็นปาร์ตี้ได้ไม่กี่อาทิตย์เอง, รู้มั้ย?” (ลูซี่)
“กระนั้น, พวกเธอดูสนิทกันนะ, ไม่ใช่เหรอ? ชั้นได้ยินมาว่าพวกเธอฝึกกันจนดึกดื่น มันกลายเป็นเรื่องกระซิบกันแล้วหลังๆ, เธอรู้มั้ย?” (เอมิลี่)
“เอ๋? จิงอ่ะ?” (ลูซี่)
เอ๋? จิงอ่ะ?
“ที่เค้าพูดกันก็คือแม่มดลูซี่ได้ฝังเขี้ยวใส่เหยื่อของเธอซึ่งก็คือนักเวทย์ต่างโลก, มาโกโตะ-คุง” (เอมิลี่)
“ชั้นจะตีเธอละนะ” (ลูซี่)
“เธอพูดอะไรแปลกๆก่อนนะ” (เอมิลี่)
ผมควรจะหยุดฟัง
พวกเขาดูโอเคแล้ว
มันเป็นซักพักแล้วที่เราออกเดินทาง
“นั่นไม่ใช่เหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ชี้ไปที่เป้าหมาย
โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน