มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายนิดนึงอ่ะนะ
หลังจากที่ฉันลองเปิดอ่านหนังสือฝรั่งเศษดดู รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่โรงพยายาลซะแล้ว
และพอครอบครัวของฉันรับรู้พวกเขาก็รีบมาหาฉันเลยล่ะ ทำให้สตรีมของวันนั้นต้องถูกยกเลิกด้วย
“ฉันก็น่าจะฝืนไปหน่อยหน่ะค่ะ..”
ฉันคุยเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันโดยผสมเรื่องปลอมไปเล็กน้อย
การที่อยู่ๆล้มลงแล้วไปโผล่ที่โรงบาลมันเป็นประสบการ์ณที่ไม่เคยเจอมาก่อนทั้งชีวิตนี้และชีวิตก่อน
มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยหรอ?
ผมเป็นห่วงนะ!
ทำไมถึงพักแค่วันเดียวแล้วมาสตรีมต่อล่ะ?
“ฉันสบายดีแล้วล่ะค่ะ เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะ หลังจากที่ตื่นมาแล้วคุณหมอยาวิตามินมาแล้วก็กลับบ้านเลย”
แต่อิโรฮะจังต้องพักมากกว่านี้นะ..
ไม่ใช่คุณหมอบอกให้พักหลายๆวันหรอ?
เหตุผลที่เป็นคืออะไรหรอ?
“คุณหมอบอกว่าฉันไม่พักสมองเลยล่ะ..”
ไม่ใช่ว่าเด็กประถมควรจะพักหน่อยไม่ใช่หรอ?
หรือเป็นเพราะสตรีมหรอ?
เรียนยากไปหรอ?
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันหน่ะสิค่ะ..”
แต่สาเหตุจริงๆคงเป็น ความสามารถนั้นแน่ๆที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ไม่ต้องถามว่าทำไมอยู่ๆฉันถึงใช้สมองหนักเกินไปในทีเดียวได้ในเวลาสั้นๆ
จากนี้ไปฉันจะพยายามฝึกจำทีละนิดล่ะ!
มันไม่ปัญหาอะไรทั้งนั้นแหละ จนกระทั่งมาจนถึงจุดตรงกลาง
ฮืม…!
และสุดท้ายฉันก็จะดูวีทูบเบอร์ได้ทุกภาษาไงล่ะ!
และถ้าลองคิดดูดีๆ ความสามารถนี้ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น
มันก็เหมือนมีเครื่องแปลภาษาที่ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองที่โครตเร็วแรงทะลุนรกแค่นั้นเอง..?
แต่มันเหมือนจะมีปัญหาถ้าใช้งานหนักไปนั่นแหละ
ไม่ใช่ว่ามันน่ากลัวหรอกหรอถ้าเราไม่รู้สาเหตุ?
เป็นห่วงอิโรฮะจังนะ!
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ! วีทูบเบอร์รักษาได้ทุกโรค! เพราะงั้นฉันจะไม่สุขภาพดีได้ไงถ้าฉันดูทุกวันหน่ะ!”
อะไรฟ่ะ?
อิโรฮะทำผมขำอีกแล้วล่ะ.. w
“ฉันเข้าใจทั้งอังกฤษแล้วก็เกาหลีแล้วนะ! มีความสุขสุดๆไปเลยล่ะ~ มันมีตั้งหลายอย่างที่ต้องไปดู น่าจะดูวันละ 12 ชม.ด้วยซ้ำแต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี”
นี่เป็นเหตุผลที่ป่วยสินะ..!
เอ๊ นี่อิโรฮะจังทั้งไปโรงเรียนแล้วก็สตรีมด้วยใช่ไหม?
มีเวลานอนบ้างเซ้
ไปพักซะ!
“นี่พวกนายพูดอะไรกันนะ..! ถ้าคิดตรงๆฉันพักวันล่ะ 36 ชม.เลยนะ!”
อย่าภูมิใจเซ่!
+1
+1
และในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น
ตอนนี้ฉันไลฟ์สดคุยกับผู้ชมอยู่ และไม่ได้ใส่หูฟังด้วยฉันเลยรับรู้ได้ในทันที
“อะไรหรอคะ แม่? สตรีมอยู่นะ… ทุกคนซักครู่นะ”
โอเคจ้า
คุณแม่ของอิโรฮะ ปรากฎตัว!
ฉันเดินไปเปิดประตูและรอการตอบกลับ..
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่คุณแม่ เข้ามาขณะที่ฉันกำลังสตรีมอยู่ เพราะงั้นมันเลยให้ความรู้สึกแปลกๆ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“อิโรฮะจ๊ะ จากนี้แม่ให้ดูมายทูปได้แค่วันละชั่วโมงเท่านั้นนะ”
“อะไรนะคะ..?”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นจ๊ะ ลูกรู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงลูกแค่ไหนตอนลูกล้มลงไป ลูกบอกลูกไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็น แต่ลูกรู้นี่หน่า!”
“ฟุเอ๊… ไม่ใช่นะคะ ดูสตรีมมันช่วยรักษาจริงๆนะคะ..”
“ถือว่าแม่บอกละนะ..”
“เดียวก่อนค่ะt…”
ประตูได้ถูกปิดลงและคุณแม่ไม่อยู่แล้ว
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้เนี่ย..?
แหม ก็เป็นเด็กนี่นะ
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่รับรู้ว่าเด็กนั้นห่างจากคำว่าอิสระแค่ไหนจากกฎที่ผู้ใหญ่ตั้งไว้
“แย่จัง..”
ฉันเดินกลับไปนั่งที่คอมพิวเตอร์ของฉัน
และฉันหันไปมองตรงส่วนคอมเม้น
5555555555
RIP
คุณแม่ทำดีมาก!
“เอ๊ พวกนายได้ยินด้วยหรอ สงสัยฉันลืมกดปิดไมค์ เฮ้อ~ ชั่งมันเถอะแต่มันแย่จริงๆนะ ให้ดูมายทูปได้แค่วันล่ะชั่วโมงเนี่ย…”
ถึงมันจะดูเหมือนว่าฉันจะไม่สนใจที่คุณแม่พูด แต่เอาจริงๆแล้วสถานการณ์นี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะต่อต้าน
คุณแม่เป็นคนควบคุมบัญชีมายทูปอ่ะ…
ถ้าฉันทำผิดซักครั้งล่ะก็ แม่คงลบบัญชีทิ้งแน่เลย..
เมื่อไม่มีทางเลือกฉันได้ถอนหายใจออกมา
“ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันคงต้องแยกหมวดหมู่สตรีมที่ไม่ใช่มายทูปของฉันแล้วสินะ..”
ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้เล่า!
อย่าโกรธเรื่องแบบนี้สิ www
จากนั้นก็มีบางคนที่เปิดเข้ามาในห้องของฉันโดยที่ไม่ได้เคาะประตูก่อน..
อารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วแฮะ..
เอาจริงๆแล้วข้างใน มันก็ยังเป็นผู้ชายคนนึงอยู่นะ
และฉันก็ได้รู้ว่าการถูกบ่นโดยคนในครอบครัวนั้นมันส่งผลทางจิตใจแค่ไหน
แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันว่าคงต้องคุยกันซักหน่อยแล้วแหละ
หลังจากตกลงกันซักพัก พวกเราก็ได้คุยกันว่า 2 ชม. ในวันปกติ 5 ชม. ในวันหยุด
การแปลกเปลี่ยนคงเป็นฉันต้องเตรียมตัวเพื่อที่จะไปสอบเข้ามัธยมต้น..
เน่ ถ้าอยากให้ฉันพักจริงๆ หยุดให้ฉันเรียนเถอะ..
“ฮึกๆ 2 ชม. มันจะน้อยเกินไปแล้วนะ”
นั่นเยอะแล้วเฟ้ย!
พอแล้ว!
พยายามโน้มน้าวคุณแม่แต่สุดท้ายโดนสอนมาซะงั้นกร๊ากๆ
แต่สิ่งที่ดีก็คือมันใกล้ที่จะหยุดช่วงฤดูร้อนแล้ว เพราะงั้นฉันจะได้ดูวีทูบ 5 ชม.ทุกวันไงล่ะ!
แต่สำหรับฉันมันก็น้อยอยู่ดี..
แล้วก็นะสตรีมนี้ไม่ได้ตัดเสียงบ่นของคุณแม่ตลอดทั้งไลฟ์
และแน่นอนเสียงร้องไห้ของเด็กสาวชั้นประถม “ถูกตัดออก”
แง้~
เด็กโดนดุล่ะ wwww ขอให้ทุกคนมีความสุขความเจริญกับปีใหม่ครับ !