ตอนที่ 12 พี่น้องพลัดพราก
ทั้งคู่เดินออกจากห้างสรรพสินค้า แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องอยู่ด้านนอก
เด็กชายตัวเล็กกอดของเล่นและเดินตามแม่ไป ย่างก้าวของเขาค่อยๆช้าลง ตอนนี้เป็นช่วงกลางฤดูร้อนและอากาศข้างนอกก็ร้อนระอุ เด็กชายที่เพิ่งเดินออกจากสถานที่เย็นๆ จึงยังปรับตัวไม่ได้
เด็กชายเงยหน้าและพูดเสียงเบา ๆ ว่า “ แม่ครับ….”
หยุนซือซือหันกลับมา เห็นว่าหน้าของเขาแดง ดวงตาและคิ้วหลบตาอย่างเหนื่อยล้า เธอขมวดคิ้วด้วยความกังวล “ โย่วโย่วเป็นอะไรลูก ไม่สบายหรือเปล่า”
คิ้วของโย่วโย่วย่น เขายื่นมือไปหาเธอแล้วพูดอย่างเขิน ๆ ว่า “แม่ครับ! ร้อนมากเลยโย่วโย่วเดินไม่ไหวแล้ว อุ้ม! อุ้ม …”
หยุนซือซือตกตะลึงกับคำพูดของเขาและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เธอจึงก้มลง โย่วโย่วเห็นแบบนั้นดวงตาก็โค้งอย่างมีความสุข เขาแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่นและกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของเธอ หยุนซือซือจับเขาไว้แน่นและลุกขึ้นยืน
โย่วโย่วกอดไหล่ของเธออย่างพึงพอใจพร้อมกับใบหน้าเล็ก ๆ ที่ยื่นเข้ามาหาเธอแล้วถามว่า “แม่เหนื่อยไหมครับ”
“เหนื่อยจังเลย”
“ รอผมโตขึ้นแล้วผมจะอุ้มแม่เอง!”
หยุนซือซือยิ้ม “โอเค! ลูกคือเด็กชายที่น่ารักและอบอุ่นของแม่จริงๆ!”
เด็กชายตัวเล็กเงยหน้าขึ้นและถามอย่างว่างเปล่า “แม่ครับ… เด็กชายน่ารักและอบอุ่นคืออะไรเหรอครับ?”
“ก็คือผู้ชายที่มีหัวใจอบอุ่น และทำให้คนอื่นอบอุ่นไปด้วยไงจ๊ะ”
“อ๋อ! ถ้าอย่างนั้นโย่วโย่วจะอบอุ่นกับแม่คนเดียว ไม่ใช่คนอื่น!” โย่วโย่วยกริมฝีปากสีชมพูขึ้นมาประกบหน้าเธอ “มั๊วะ” ส่งจูบหนัก ๆ ให้เธอ
แม่และลูกชายหัวเราะกันอย่างสนุกสนานขณะเดินออกจากบริเวณนั้นด้วยรอยยิ้ม
ข้างทางมีรถลินคอล์นจอดอยู่เงียบ ๆ
มองผ่านหน้าต่างเข้าไปในรถ เห็นเป็นร่างสีดำดูคล่องตัว ใบหน้าดูอ่อนเยาว์และเย็นชา
เด็กชายเอนตัวลงบนเบาะหนังอย่างเกียจคร้าน วางมือข้างหนึ่งไว้ข้างแก้ม เขาอายุประมาณหกขวบแต่ใบหน้าดูเป็นผู้ใหญ่ซึ่งไม่ตรงกับอายุของเขาเลย เมื่อเด็กชายมองไปที่หยุนซือซือและโย่วโย่วขณะหยอกเล่นกันสนุกสนาน ดวงตาที่เย็นชาก็ดูเหมือนจะสนใจ
ทั้งคู่เดินไกลออกไปเรื่อย ๆ
อารมณ์แปลกๆเกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจขณะที่เขามองไปด้านหลังของแม่ลูกคู่นั้น มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้
หัวใจของเขาค่อนข้างปวดร้าว เหมือนมีรสชาติความขมและเปรี้ยวนิด ๆ ไม่นานเขาก็รู้สึกถึงความเหงา