17 ลิตตี้ ฝึกที่สมาคมนักรบหนัก
“ใส่นี่ได้มั้ย?” (คนที่ไม่รู้จัก)
วันต่อมาที่สมาคมนักรบหนัก ร่างกายของอลิตตี้เป็นอย่างแรกที่ถูกวิิจารณ์
ชายที่ตัดผมสีหลี่ยม มอบเกราะเต็มตัวให้ลิตตี้ แต่มันดูเหมือนยังไงเกราะก็ใส่ไม่พอดีกับตัวเธอ
มันเป็นครั้งแรกที่ผู้หญิง เพื่อพูดให้เฉพาะเจะจง สาวน้อย เยี่ยเยียนพวกเขา ดังนั้นชายไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ
“มีชุดเกราะชุดนีที่เล็กกว่านี้มั้ยคะ?” (ลิตตี้)
“มันมีอยู่ไม่กี่ตัว แต่ช้นไม่มั่นใจว่ามันจะใส่พอดีเธอซักตัว ไม่ใช่ว่าเธอมีชื่อเรียกนักดาบแล้วเหรอ?” (ชาย)
“ได้โปรด ให้หนูดู! หนูอยากจะลองทุกอย่างตราบใดที่มันมีความเป็นไปได้!” (ลิตตี้)
“เข้าใจแล้ว เราดีใจที่บางคนเหมือนน้องอยู่กับเรา แค่ให้พี่นาทีนึง” (ชาย)
ที่โกดัง เขานำชุดชอบชุดเกราะที่ถูกเก็บอยู่ที่มุมของโกดัง มันไม่ใช่ชุดเกราะเต็มตัวจริงๆ แต่มันปกปิดไหล่ ตัวท่อนบน และเอว
ลิตตี้เอื้อมออกไปและลองมัทันที
ต้องขอบคุณ เธอสามารถจะใส่มันได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากแต่มันดูเหมือนมันจะหนักกว่าที่เธอคาดนิดหน่อย
“โอ้ มันหนัก…” (ลิตตี้)
“มันสมควรจะเป็นอย่างนั้น ในความเป็นจริง นั่นมันค่อนข้างเป็นอุปกรณ์ที่น้อยสำหรับนักรบหนัก แม้ว่าเธอใส่มันสำเร็จ ชั้นไม่คิดว่ามันจะสามารถแสดงพลังเต็มที่สำหรับงาน” (ชาย)
นักรบหนักใช้น้ำหนักเพื่อทำการโจมตีทั้งตัว
เกราะที่ใส่โดยลิตตี้นั้น ปกป้องและหนักได้เพียงครึ่งเดียวจากเกราะปรกติ สิ่งนี้ดูเหมือนนักดาบมากกว่า
เพราะนักดาบเคลื่อนไหวไปรอบๆอย่างยืดหยุ่น น้ำหนักที่เกินมา มันเป็นอุปสรรค ดังนั้น มันไม่เป็นอุปกรณ์ที่ถูกนิยม แม้แต่ในหมูพวกเขา
“ถ้าเธอมีเงิน เธอสมัครกับสมาคมนักดาบที่นั่นได้ง่ายๆ ใช่มั้ย? แต่ที่นี่ เราไม่อนุญาตมัน เราไม่อยากจะเป็นเหมือนคนพวกนั้น และแค่รับเงิน” (ชาย)
“หนูทำให้มั่นใจได้ว่าหนูทำงานได้อย่างดีด้วยชุดเกราะนี้ ได้โปรดให้หนูใส่” (ลิตตี้)
“หืมมม มาดูกันว่าพี่ทำอะไรได้ ไปที่โต๊ะพนักงานต้อนรับก่อน” (ชาย)
หลังจากที่พวกเธอได้ไปถึงโต๊ะพนักงานต้อนรับ ชายผมตัดสี่เหลี่ยมรีบหายไปที่บันได ระหว่างนั้น ลิตตี้ยังใส่เกราะของเธอ รอที่โต๊ะพนักงานต้อนรับ
มันหนักจริงๆ เธออยากจะถอดมันออก ความคิดแบบนั้นมาสู่ลิตตี้ ที่ใช้ความเร็วเพื่อชิงความได้เปรียบเหนือศัตรูมาตลอด
ทันใดนั้น ลิตตี้มีแรงบัลดาลใจเข้ามาแว้บหนึ่งที่ช่วงเวลานั้น ถ้าเธอสู้พร้อมกับใส่เกราะหนักนี้ได้–
“เฮ้ ขอบคุณสำหรับความใจเย็น” (ชาย)
“ชั้นเป็นหัวหน้าสาขา ของสมาคมนักรบหนัก โอ้ ไม่ใช่ว่านั่น… แน่นอนว่านี่เป็นผู้เยี่ยมเยียนที่หายาก” (ผู้จัดการสาขา)
ชายตัวใหญ่ วัยกลางคน ที่มีผมทรงสกินเฮดปรากฏตัวหน้าลืตตี้ และไม่เหมือนผู้จัดการสาขาของสมาคมนักดาบ คนนี้เป็นคนตัวใหญ่
เขาประมาณ 40 ปีหรือประมาณนั้น แต่กล้ามเนื้อของเขา ไม่มีสัญญานของการถดถอยเลย
“โอเค ชั้นรู้ว่าทำอะไรต่อ พาเธอไปที่ลานฝึก” (ผู้จัดการสาขา)
“เฮฮฮ๋? อะไร? ไม่ใช่ว่านั่นมันจะขยี้เธอเหรอ?” (ชาย)
“ถ้านั่นคือทั้งหมดที่เธอมี งั้นนั่นก็เป็นจุดจบของมน ไม่ว่ายังไง สาวน้อยคนนี้้ตั้งใจที่จะพิสูจน์ตัวเธอเอง” (ผู้จัดการสาขา)
“โอเค” (ชาย)
หลังจากที่จ่ายค่าสมัคร ในที่สุดลิตตี้ก็ถูกนำเข้าไปในลานฝึก
เธอเข้าหามัน เธอได้ยินเสียงตะโกนที่ทำให้หูดับได้ ชายคำรามดังมาก จนมันทำให้อาคารสั่น
ลิตตี้รู้สึกถึงบรรยากาศที่ต่างกันกับลานฝึกของนักดาบ ขณะที่เธอรอรับการต่อสู้ที่จะมาถึง
***
เหล่าผู้ชายทั้งหมดฝึกด้วยกัน
ทุกคนยุ่งกับการวิดพื้น ซิตอัพ สควอท และอื่นๆ….. หระว่างที่เหงื่อแตกโดยไม่ใส่อะไรนอกจากกางเกงแบบครึ่งหนึ่ง
พวกเขาผลักดันร่างกายในทุกทางที่เป็นไปได้ บางทีมันอาจจะเพราะเรื่องนี้ ผู้ชายทุกคนมีตัวและกล้ามเนื้อที่ใหญ่มาก
ลิตตี้รู้สึกว่าตัวตนดั้งเดิมจองพวกเขาคือร่างกายที่ใหญ่ของพวกเขา ซึ่งทำให้พวกเขาถูกต้องการมากกว่าสมาคมนักดาบ
“เราต้องสร้างร่างกายก่อนที่เราจะใส่เกราะหรือทำอะไรอย่างอื่นได้ ถ้าเราต้องชี้จุดที่เราต่างจากสมาคมนักดาบที่เน้นไปเรื่องของทักษะ ที่นี้เน้นไปในเรื่องของความแข็งแรง” (ชาย)
“เข้าใจแล้วค่ะ!” (ลิตตี้)
“ถ้าน้องพร้อม พี่จะแนะนำผู้ฝึกสอนให้ตอนนี้เลย เธอยังโอเคที่ใส่ชุดเกราะอยู่มั้ย?” ชาย)
“ค่ะ หนูจะใส่ หนูอยากจะชินกับมันให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้” (ลิตตี้)
เข้าใจได้ ว่าชายที่มีผมทรงสี่เหลี่ยมมีความสงสัย เกราะที่เธอใ่นั้นหนัก และแม้แต้สาวยังบ่นเกี่ยวกับน้ำหนักของมน
แต่ตอนนี้เธอดูสงบอย่างสมบูรณ์แบบ
บางทีเธอสิ้นหวัง แต่ชายไม่ได้สนใจ และเรียกผู้ฝึกสอน
“โอ้! บาริแกน! ต้องการอะไร!” (ชายที่เข้าหา)
“เฮ้ กอนซ่า เด็กคนนี้อยากจะเริ่มเรียนรู้ที่นี่วันนี้…ยังไงซะ ชั้นรู้ว่านายอยากพูดอะไร แต่เบื้องบนได้ตัดสินใจแล้ว” (บาริแกน)
“โอ้ โอเค? หือห์….” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!” (ลิตตี้)
แม้แต่กอนซ่า ผู้ฝึกสอนตัวหนา มีความยากลำบากที่จะยอมรับตัวตนของลิตตี้ ทันทีที่เขาเจอเธอ
ทุกคนที่มาที่นี่เป็นชายที่แข็งแรง กระด้าง ถ้ามันเป็นผู้ชาย เขาจะตะโกนใส่ผู้ชายหรือตบเขา แต่ทำอะไรกับสาวคนนี้ดีล่ะ?
สำหรับกอนซ่าที่อายุ 34 ปี มันจะเป็นการทดสอบที่ทรมาน
“ชันจะบอกนายว่า นายไม่ต้องออมมือให้เธอเพราะเธอเป็นสาว เธอมาที่นี่ด้วยเจตนานั้นด้วย” (บาริแกน)
“โอ้…” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“โอ้… ผู้ฝึกสอนคะ! พี่อยากให้หนูทำสิ่งที่พวกเค้าทำกันอยู่มั้ย?” (ลิตตี้)
“ไม่ ยังไงซะ… อืม อ้า… ใช่ แต่เธอทำมันได้เหรอ?” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
ลิตตี้ชี้ไปที่คนที่ทำการสควอท ตรงกันข้ามกับผู้ฝึกสอนที่ไม่มั่นใจ กอนซ่า ลิตตี้เริ่มสควอทกระทันหัน
แค่เมื่อกอนซ่ากำลังจะเอาเวลายากๆให้เธอสำหรับารเคลื่อนไหวที่ ไม่คิด และความเร็วสูง กอนซ่ารับรู้บางอย่าง และแนะนำ
“อ้า เฮ้ ชั้นไม่ถือถ้าเธอถอดเกราะนะ โอเคมั้ย?” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“พี่ไม่ถือมันเหรอคะ?” (ลิตตี้)
“อ้า หรือเธออยากทำมันตอนใส่เกราะมากกว่า?” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“หนูคิดว่ามันจะทำให้หนูแข็งแรงขึ้นเร็วกว่า” (ลิตตี้)
กอนซ่ารู้สึกดั่งเขาเจอกับสิ่งมิชีวิตที่ไม่รู้จัก
ส่วนหนึ่เพราะเขาแทบไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามมาหลายปีแลว ผู้หญิงทั้งหมดลึกลับขนาดนี้หรือ?
เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากมองลิตตี้สควอท ขณะที่เธอถอดชุดเกราะขอเธอ และเคลื่อนไหวที่ความเร็วมากขึ้น
“อ้า! หนูรู้สึกเบาขึ้นเยอะเลย!” (ลิตตี้)
“โอ้ มันดูเหมือนร่างกายเธอร้อนขึ้นมาแล้ว เราไปต่อไปกันเลยมั้ย?” (กอนซ่า)
“จริงเหรอคะ?” (ลิตตี้)
“ไม่มีทางน่า…กอนซ่า-ซังนั่นปล่อยเธอไปแล้ว?!” (บางคนที่ฉากหลัง)
ไม่มีใครในศูนย์ฝึกนี้ที่ไม่ถูกรังแกโดยกอนซ่า หรือผู้ที่สามารถเดินหน้าไปถึงระดับต่อไปได้ง่ายๆ
อย่างไรก็ตาม บาริแกน ชายที่มีผมทรงสี่เหลี่ยม ที่มากับพวกเขา รู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขามั่นใจว่าพวกเขามีบางคนที่มีพรสวรรค์
แรงกายนี้มาจากไหนในร่างกายที่เล็กๆนั่น? ไม่ว่าจะให้เธอทำงานอะไร ไม่ว่าเขาจะบิดคอของเขาเพื่อคิดมมากแค่ไหน เขาคิดมันไม่ออก
“ยังไงซะ ครั้งต่อไป เราจะทำบางอย่างแบบนี้เพื่อที่จะทำให้ศูนย์กลางของแรงโน้มถ่วงมั่นคง” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“กอนซ่า ชั้นรู้ว่านายรู้สึกยังไง แต่ไม่ใช่นายบุกหนักเกินไปเหรอ?” (บาริแกน)
“งานของนักรบหนักคือรับกรโจมตีของศัตรู จะมีจุดหมายอะไรที่เป็นนักรบหนักถ้านายรับกาารโจมตีของศัตรูไม่ได้แล้วล้มลง?” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“นั่นใช่ แต่…” (บาริแกน)
“ดูเธอสิ เธอได้เริ่มทำมันแล้ว…” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
บางระยะไกลออกไปจากพวกเธอ มีชายที่ถือหอก และคนอื่นๆทำการโจมตีใส่เขาจากทุกทิศทาง เสียงของการกระแทกนั้นย่ำแย่ แต่ชายที่เป็นฝ่ายรับไม่เคยล้มเลย
ลิตตี้พบว่ามันคล้ายกับการกันและเบี่ยงเบนที่เธอเห็นที่ที่ฝึกนักดาบ แต่าการฝึกที่นี่เน้นไปทางป้องกัน
“อย่างนั้น เธอต้องเก็บความไม่หวั่นไหวไว้ ไม่ว่าการโจมตีแบบไหนมาทางเธอ มาลองนั่นกันเถอะ” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“กอนซ่า ไม่ใช่มันเร็วไปนิดหน่อยเหรอ?” (บาริแกน)
“หอก! หนูไม่เคยถือหอกมาก่อนเลย หนูเลยรอคอยมัน!” (ลิตตี้)
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” กอนซ่าพูด พยักหน้าระหว่างยิ้ม แม้แต่ผู้ฝึกหัดกระด้างๆ ยังงงงวยยกับความเป็นบุคคลที่เป็นมิตรของเขา
แค่ตัวตนของสาวในห้องนี้ ก็เป็นสถานการณ์ที่ไม่น่าเชื่อแล้ว
กอนซ่า ที่ตะโกนใส่พวกเขาอย่างโหดร้าย แค่เพราะเขาอารมณ์เสีย เกี่ยวกับการถูกปฏิเสธในการคลุมถุงชน อ่อนโยนลงอย่างชัดเจน
หอกที่กอนซ่านำมา เป็นระยะที่ลิตี้ เป็นไปไม่ได้ว่าจะใช้
“อ่ะนี่ หอก พี่หยิบสั้นที่สุดที่หาได้มาให้แล้ว แต่มันเป็นยังไงบ้างล่ะ?” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“มันค่อนข้างแปลก…หนูควรขยับแบบนี้มั้ย? หมุนมัน…” (ลิตตี้)
“เธอยังไม่ต้องทำอย่างนั้น เพราะมันเป็นวันแรกของเธอ” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“หนูค่อนข้าเข้าใจมันแล้ว หนูอยากจะลองมันค่ะ” (ลิตตี้)
“เข้าใจแล้ว” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“กอนซ่า-ซัง?!” (บาริแกน)
กอนซ่ายิ้ม และให้ลิตตี้ยืนอยู่หน้าคู่ต่อสู้ของเธอ
ลิตตี้จับหอกของเธอด้วยสองมือ แต่คู่ต่อสู้เธอไม่โจมตีเธอ
มันชัดเจนว่าเธอเป็นผู้เริ่มต้น นี่มันไม่ไตร่ตรองมาก ชายอีกคนอยู่ในความกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนั้น
“กอนซ่า-ซัง ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าที่จะให้โล่เธอเหรอ แทนที่จะเป็นหอกหนักนี้?” (คู่ต่อสู้ลิตตี้)
“ยังไงซะ ให้เธอลองมันเบาๆก่อน ถ้านี่มันไม่ดี ชั้นจะคิดเกี่ยวกับคำแนะนำของนาย” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“หือห์…ยังไงซะ ผมจะพยายามไม่ทำเธอบาดเจ็บ เฮ้สาวน้อย” (คู่ต่อสู้ลิตตี้)
ชายมอบการโจมตีที่เห็นได้ชัดว่ากลางๆด้วยหอกของเขา
ลิตตี้เซและหลบ บางทีเพราะเธอไม่คุ้นเคยกับอาวุธ
อาวุธนี้มันยาวเกินไปสำหรับเธอที่เธอจะรู้สึกมัน ดูเหมือนที่พวกเขาพูดนั้นเป็นความจริง ชายหยุดหลังจากโจมตีไม่กี่ครั้ง
“ชั้นรู้ว่าเธอใหม่กับงานนี้ และมันเป็นวันแรกของเธอ มันโอเคถ้าเธอหลบการโจมตีสำหรับตอนนี้ แต่ตอนนี้เราอยู่ในการฝึกที่ทำให้นักผจญภัยเรียนรู้ที่จะรับการโจมตีตรงๆโดยเฉพาะ ดึงศัตรูเข้ามาใกล้ที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ และจากนั้นทำการตอบโต้ นั้นคือทั้งหมดของนักรบหนัก” (คู่ต่อสู้ลิตตี้)
“ค่ะ ได้โปรด มาทำมันอีกครั้งเถอะ!” (ลิตตี้)
“ไม่ ชั้นทำไม่ได้” (คู่ต่อสู้ลิตตี้)
“อืม หนูแค่ต้องการอีกครั้งนึง ได้โปรด” (ลิตตี้)
ชายทำตัวไม่ถูกว่าจะทำอะไรกับการยืนกรานของลิตตี้ เขามองผู้ฝึกสอนกออนซ่าสำหรับคำแนะนำ และได้รับการพยักหน้าเล็กๆ
เหมือนเห็นนั่น ชายจัดหอกของเขาใหม่เพื่อตอบคำขอของลิตตี้
“ชั้นจะให้เธออีกโอกาสเดียว” (คู่ต่อสู้ลิตตี้)
“ได้โปรด!” (ลิตตี้)
เสียงของลิตตี้ดังมากจนทำให้ทุกคนในสมาคมหันหัวเพื่อมองเธอ
ชายเกือบถูกท่วมท้นโดยความสนใจที่พวกเขาได้รับทั้งหมด แต่จากนั้นปลดปล่อยการแทงดั่งเขามุ่งมั่นที่จะผลักดันตัวเขาเองผ่านบรรยากาศที่อึดอีดนี้
แม้ว่ามันเป็นหอกเทียมที่ไม่มีใบมีดและปลายเรียบ มันจะทำให้บาดเจ็บมากถ้ามันโดนลิตตี้ที่ท้อง ที่แย่ที่สุด เธอาจจะจบที่การอาเจียนออกมา ทุกคนได้จินตนาการถึงภาพที่ลิตตี้กลิ้งไปบนพื้นอยู่ในความเจ็บปวดและร้องไห้ไปแล้ว
แต่มันเป้นหอกของลิตตี้ ที่กันหอกของชายได้
“อะไร…! โออ้ หนูทำมัน! หนูกันมันสำเร็จแล้ว!?” (ลิตตี้)
ลิตตี้ เหมือนกัน ปลดปล่อยการแทง ปลายแบนของหอกขัดการแทงของกันและกัน ดังนั้นมันชนกันอย่างสมบูรณ์แบบ
ทันทีหลังจากนั้น ลิตตี้ที่กันการโจมตีของชายสำเร็จ กำลังจะทำการโจมตีตามไป
“เดี๋ยว! ไม่โจมตีมากไปกว่านี้!” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
“อ้า…” (ลิตตี้)
ลิตตี้คืนสติกับเสียงของน้ำเสียงที่โกรธของผู้ฝึกสอนกอนซ่า
นี่เป็นเพียงการฝึก ชายนั้นฝึกมาอย่างดี และการโจมตีที่ทรงพลังทำให้เธอเลือดสูบฉีด
ลิตตี้คำนับหัวของเธอทันที
“อ้า หนูขอโทษ!” (ลิตตี้)
“…นั่นมันงดงาม!” (คู่ต่อสู้ลิตตี้)
ชายลดหอกของเขาลงและชมเธอจากใจคำเดียวนั้นถึงขีดจำกัดแล้ว ชายเป็นผู้ฝึกหัดในศูนย์ฝึก แต่พรสวรรค์ของเขาถูกรับรู้โดยคนมากมาย
แม้ว่าคู่ต่อสู้ได้ชื่อเรียกของนักดาบแล้ว เขาภาคภูมิใจที่เขาเก่งกว่าคู่ต่อสู้ เมื่อมันเป็นเรื่องของหอก
แต่เธอสามารถใช้งานทำท่านั้นอย่างดีได้อย่างไร? ทำไม? ชายคิด แต่เขาจะไม่มีวันคิดถึงจุดจุดหนึ่ง
“เพื่อที่จะพร้อมโจมตีตาม เธอต้องรู้การกระทำของเป้าหมาย…” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
คำพูดของผู้ฝึกสอนกอนซ่า เป็นคำตอบที่ชายได้เลี่ยงมากที่สุด
ความเป็นจริงคือสาวที่โผล่มาในศูนย์ฝึกแค่ไม่นาน ได้เห็นท่าของเขาในเวลาสั้นๆ
มันเป็นหลังการโจมตีแรกหรือ ไม่ น่าจะแม้แต่ก่อนหน้านั้น เธอเห็นการเคลื่อนไหวของเขาแค่ชั่วครู่
ชื่อเรียกนักรบหนักจะเป็นงานง่ายสำหรับเธอ ชายสรุปอย่างนั้น ขณะที่เขาตั้งคำถามกับความสามารถของเขาเอง และเทียบมันกับบางคนแบบเธอ
“เธอ…ชั้นจะไปให้สูงกว่าเธอ” (คู่ต่อสู้ลิตตี้)
เขาพูดความรู้สึกจริงๆของเขาออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord