ผมจำอะไรหลังจากนั้นไม่ค่อยนได้เท่าไหร่ ตอนผมตื่น ก็มีกระป๋องชูไฮเปล่าที่ปกติแล้วผมไม่ดื่มเลยวางอยู่ข้างหมอนของผม
เพราะงั้นวันถัดมา….
[ อุ…โอยย..ปวดหัวจัง ]
ผมร้องคร่ำครวญออกมาขณะลุกขึ้นมานั่ง…ร่างกายของผมรู้สึกหนักมาก นี่ผมทำอะไรไปเนี่ย ? ระหว่างที่ผมกำลังโกรธกับตัวเองและโลกใบนี้อยู่ ผมก็หยิบสมาร์ทโฟนที่อยู่บนพื้นขึ้นมา
[อึก..]
มีการโทรเข้าและข้อความถูกส่งมาเยอะมากจนผมได้สติ พวกนั้นส่งมาจากอายากะ ผู้จัดการของผม… แล้วก็ลิลลี่ด้วย สำหรับตอนนี้ ลำดับความสำคัญควรจะเป็น… ผู้จัดการของผม ผมเปิดข้อความที่เธอส่งมา
“สตรีมยังไม่ได้ปิดนะ !”
“นี่ ! !”
” ‘ไม่ได้รับสาย’ “
“ทำไมถึงนั่งดูคลิปปิ้งชิวๆ ล่ะคะ !?”
” ‘ซู้ดดด’ ! ! ? ? “
” นี่มันชักจะแย่แล้วนะ ! ! “
“ในที่สุด ก็รู้สึกตัวสักที !”
” ‘ไม่ได้รับสาย’ “
ตกใจอะไรที่ผม ‘ซู้ดดด’ น่ะ ? ผมเลื่อนๆลงไปอีก…
“รับสายทีเถอะ!!”
“อย่าบอกนะว่าหลับไปแล้ว?”
” ‘ไม่ได้รับสาย’ “
“งั้นถ้าตื่นแล้วติดต่อกลับมาด่วนๆเลยนะคะ ! !”
“ด่วนๆเลยนะคะ ด่วนๆ ! !”
“yare yare”
ทำไมตอนท้ายมันเหมือน โจโ- หว่า ยังไงก็เถอะเธอบอกให้ติดต่อกลับไปด้วย เพราะงั้นผมเลยโทรไปหา ผู้จัดการของผม ไม่นานเธอก็รับสาย
“ฮัลโหลๆ รุยคุยใช่มั้ยคะ!? ตื่นแล้วสินะคะ !?”
เสียงน่ารักๆที่ดูหนักแน่นนั่นทำเอาผมเกือบหัวเราะออกมา แล้วก็ ผู้จัดการของผมเป็นผู้หญิง ชื่อ เนโมโตะซัง เนื่องจากเรายังไม่เคยเจอกันเลยไม่รู้ข้อมูลอื่นๆมากนัก เช่น หน้าตา หรือ อายุ
[อ่า ครับ ตื่นแล้วครับ อรุณสวัสดิ์ครับ]
“มันใช่เวลา ‘อรุณสวัสดิ์’ ซะที่ไหน ให้ตายสิ”
ผมที่ได้ยินเสียงนั้น ทำให้ผมนึกภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กยืนกอดอกทำหน้ามุ่ยขึ้นมาในหัว…ตลกดีแหะที่จินตนาการของโอตาคุมาถึงจุดนี้เนี่ย
[เออ ตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอครับ ?]
“11โมงครึ่งแล้วค่ะ เป็นเวลาที่ทุกคนกำลังง่วงๆ แต่ก็ตั้งใจทำงานกันอยู่นะคะ !”
คนทำงานช่วงบ่ายก็มีไม่ใช่เหรอ ? ช่างเรื่องนั้นเถอะ…ถ้ายังอยู่ในช่วงเช้าก็ยังพูดว่า “อรุณสวัสดิ์” ได้ใช่มั้ย? ถ้าพูดแบบนั้นไป น่าจะโดนโกรธแหง ผมเลยเงียบไป…
“แล้วก็นะรุยคุง เมื่อวานนายทำพลาดออกสตรีมสินะ”
[เอ่ออ ไม่อยากจะจำด้วยซ้ำครับ !]
คำว่า ‘ทำพลาดออกสตรีม’ ยิ่งทำให้ปวดหัวเข้าไปอีก เมื่อวานแน่ใจว่าทำเรื่องแย่ๆ ลงไป…แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ว่าจะพยายามย้อนนึกถึงมันเท่าไหร่ ก็มีแต่ความทรงจำแย่ๆกลับมา !!
“จะมาไม่อยากจำไม่ได้นะคะ ! ก่อนอื่นเลย รุยคุง ปรับสตรีมเมื่อวานให้เป็นส่วนตัวไว้ก่อน แล้วก็ช่วงที่ทำพลาดตัดออกไปแล้วล่ะ !”
[อ่า ครับ ตอนนี้เลยหรอครับ? ]
“แน่นอนสิ หลายๆคนพยายามตามดูย้อนหลังอยู่นะ !”
[ก็จริงครับ…]
ก็นะ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทันดูสตรีมสักหน่อย….แล้วผมก็เดินไปเปิดคอม ว่าแต่มันปรับยังไงนะ ?
“แล้วก็นะรุยคุง ! พอเสร็จแล้วอย่าลืมทวิตบอกด้วยล่ะ ตั้งแต่สตรีมจบไปก็ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลยทุกคนเป็นห่วงนะ !”
[เอ๊ะ เป็นห่วงเหรอครับ ?]
” เป็นห่วงสิคะ ! เรย์จังกับลิลลี่จังคุยกันให้แซ่ดเลยนะ ! รู้มั้ยทุกคนลำบากใจแค่ไหนน่ะ ? “
คุยกันให้แซ่ด…? คืออะไรอะ..? มันมีประโยคนี้จริงๆด้วยอ่อ ?
[คือว่า ต้องอัพทวิตหรอครับ ?]
“ใช่ค่ะ ! ขอโทษด้วยคำพูดตัวเองเลยค่ะ!”
[ครับ เข้าใจละครับ]
และหลังจากเช็คว่าตัดส่วนที่พลาดออกแล้วผมก็เก็บสตรีมไว้เป็นแบบส่วนตัว…ขอเดาเอาไว้เลยว่าส่วนที่พลาดแล้วน่าจะถูกอัพไว้สักทีที่ลบไม่ได้แล้วก็เถอะแต่ว่า…
“แก้แล้วหรือยังคะ ? ต่อไป ทวิตด้วยค่ะ !”
ผู้จัดการของผมโทรจิกผมเป็นระยะๆเพื่อให้แน่ใจว่าผมทำงานอยู่…แต่ตอนนี้หิวมากเลย คิดอะไรก็ไม่ออก หรือว่าถึงขีดจำกัดแล้วนะ
[อ่า คิดอะไรไม่ออกเลย ไม่ว่าจะคิดคำไหนเอามาขอโทษก็ไม่เห็นวี่แววที่พวกรุยมินจะไม่ล้อฉันเลย ! ]
“คือว่านะรุย ฉันไม่อยากตัดสินทิศทางคาแรคเตอร์ของนายหรืออะไรแบบนั้นหนอกนะคะ แต่…รุย แอสติก้า ไม่ใช่คาแรคเตอร์ที่ดูมาดเข้ม เท่ๆ อีกต่อไปแล้วล่ะ !”
[นั่นสินะครับ]
ถ้ามันเป็นแค่คอนเทนท์ในสตรีมก็คงไม่เป็นไรหรอก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกิดหลังจากที่พูดปิดสตรีมแล้วเนี่ยสิ ผมเรียกตัวเองว่าเป็น จอมเวทย์ที่แข่งแกร่งที่สุดไม่ได้แล้ว….หรือก็คือ คงหนีไม่พ้นไอโรคจิตที่ซู้ดราเม็งตอนดูคลิปสุดเอโร่ยของเรย์…..
ฮ่าๆ นี่ผมไม่มีทางเลือกนอกจากเป็นตัวตลกไปตลอดชีวิตหรือป่าว ? อุตส่าห์ได้คาแรคเตอร์เท่ๆมาทั้งที ! อยากจะเป็นหนุ่มฮอตขวัญใจสาวๆมั้งอะ ! แต่แบบ…! -ให้ตายเถอะ…แม่งเอ๊ยยยยยย…! –
ผมไม่อยากจะคิดเรื่องนี้อีกแล้ว ผมเลยเสนอบางอย่างให้กับผู้จัดการของผม
[คือว่านะครับ เนโม่ซัง?]
“ทำไมจู่ๆ เรียกฉันด้วยชื่อแปลกๆล่ะ ? เรียกคุณผู้จัดการดีๆเลยนะ “
[ ผู้จัดการเนโมโตะ…. ผมขอสตรีมตอนนี้เลยได้มั้ยครับ ? ]
“เอ๊ะ….เอ๋ ! ? ทำไมอะ ! ! ? ?”
กลับมาแล้วครับ….ไปกู้โลกมา (เดี๋ยวก็หายอีก ฮา…) ตอนนี้แปลผิดๆถูกๆเกลาคำแปลกๆก็…..จะน๊อคแล้วครับ
< คุยไปเรื่อย : หายไปนี่คือไปฝึกงานนี่แหละครับ วิศวะคอม มันโหดร้ายนั่งเขียนCodeทั้งวันแบบmarathonเลยครับแก้บัคปรับฟีเจอร์ไม่ว่างเลย แต่เดี๋ยวพ้น2สัปดาห์นี้ไปก็จะว่างยาวแล้วครับ >
ตอนต่อไป →