บทที่ 10 ค่าทำขวัญ
เขาชี้หน้าหลานเยาเยาพูดอย่างโหดเหี้ยม：
“ทำไมเจ้าถึงมาอีก? ให้เจ้าไสหัวไปไม่ใช่หรือ? ถ้ายังไม่ไปอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”
พูดพร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้น ตั้งใจที่จะแสดงให้เธอเห็นว่าเก่งเพียงใด
“เจ้าจะไม่เกรงใจอย่างไร？หลายเยาเยายักคิ้ว ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“เจ้าจะทำอะไร” เห็นท่าทางของผู้เฝ้าประตู ชายชราหนวดขาวสีหน้าเย็นชา มองเขาด้วยสายตาหรี่เล็กน้อย
“ท่านหาน ท่านดูสภาพของนาง ผิวเหลือง ผอมเหลือหนังหุ้มกระดูก แม้กระทั่งเสื้อผ้าก็ถูกซักจนซีด ที่บ้านไม่มีเงินแน่นอน เข้าไปอาจทำให้พื้นสกปรก ข้าน้อยช่วยท่านขับไล่นางเอง”
สภาพของผู้เฝ้าประตูที่คิดเผื่อศูนย์ประมูล ท่าทางของท่านหานที่ดูโมโหเล็กน้อยไม่สนใจแม้แต่นิด
“แม่นางผู้นี้เป็นแขกของร้านประมูลเสินตู ใครอนุญาตให้เจ้าปฏิบัติต่อแขกเช่นนี้? ขอโทษแม่นางเดี๋ยวนี้” ท่านหานไม่พอใจผู้เฝ้าประตูอย่างมาก！
แม้ว่าไม่ใช่แขก ก็ไม่ควรทำกับใครเช่นนี้
“แขก？ท่านหาน นางจะเป็นแขกได้อย่างไร ท่านดู……”
แต่！
เห็นท่านหานโมโหจริงจัง และให้เกียรติหลานเยาเยามาก ผู้เฝ้าประตูถึงรู้ กลับใจตอนนี้ไม่ทันแล้ว เขารีบเก็บมือที่ที่ชี้หลายเยาเยา
“ขอโทษ！”
ปากก็พูดเช่นนี้ แต่ผู้เฝ้าประตูไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด ในสายตายังมีร่องรอยของความเบื่อหน่าย แต่เนื่องจากการปรากฏตัวของท่าหาน เขาจึงต้องฝืนขอโทษ
“ขอโทษนะ ข้าเป็นคนใจแคบ ไม่รับคำขอโทษของเจ้า”
สำหรับการตีสองหน้าเช่นนี้ คนอันธพาล หลานเยาเยาไม่เคยไว้หน้า
“ในเมื่อไม่จริงใจเช่นนี้ เจ้าไปเถิด！ที่นี่ไม่ต้องการคนแบบเจ้า”
ท่านหานไม่ใช่คนดีอะไร เขาอ่านของผู้รักษาประตูออก ตัดสินใจไล่ออกทันที นี่ไม่ได้ทำเพราะหลานเยาเยาทั้งหมด
ได้ยิน!
ผู้เฝ้าประตูสีหน้าสับสน “พรึบ” เสียงคุกเข่าลง ดึงแขนเสื้อท่านหานพูดอย่างอ้อนวอน:
“ท่านหาน ท่านอย่าขับไล่ข้า ข้ายังมีภาระมากมาย สิบกว่าชีวิตที่บ้านรอกินข้าวอยู่! ถ้าหากข้าไม่มีเงินเดือน พวกเขาก็ต้องหิวตาย”
ร้านประมูลเสินตูให้เงินเดือนพวกเขามากมาย แต่เขาทำแค่เพียงยืนเฝ้าประตู ถ้าหากไปแล้ว เขาจะเอาเงินที่ไหนไปเล่นบ่อนพนัน?
“นั่นมันเรื่องของเจ้า!”
ท่านหานดึงแขนเสื้อกลับมา ตัดสินใจแล้ว ไม่ให้ช่องว่างการเจรจา
ผู้เฝ้าประตูเห็นว่าขอร้องท่านหานไม่เป็นผล ก็เปลี่ยนเป้าหมายทันที คุกเข่ากับหลานเยาเยา
หญิงทั่วไปจิตเมตตา เขาแสร้งทำน่าสงสารบางทีอาจจะมีช่องทางให้กลับใจ
“แม่นาง ข้าข้อผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่เป็นเช่นนี้อีกแล้ว ได้โปรดเมตตา เจรจากับท่านหาน ให้เขาอย่าไล่ข้าน้อยออกเลย”
หลานเยาเยามองดูเขา ใจหวั่นไหว ผงกหัวอย่างเห็นอกเห็นใจ
หลังจากนั้นถอนหายใจแล้วพูด “ได้ ข้าจะลองพูดดู”
และแล้ว เธอกันหน้าไปทางท่านหาน พูดอย่างหนักอกหนักใจ “ท่านหาน ข้ารู้สึกว่า ท่านด่วนตัดสินใจเกินไป”
“เพราะอะไร!”
ท่านหานไม่เข้าใจ ถ้าแม่นางผู้นี้ขอ เขาต้องให้เกียรติเธอหรือไม่？
ใครรู้……
“ท่านดูเขาอาศัยร่างกายที่แข็งแรงประณามว่าแขกโดยภาระการณ์ ตอนคิดบัญชีกับเขาต้องหักเหรียญเงินเขาใช่หรือไม่?
อีกอย่าง เข้าไม่รู้จักปรับปรุงตัว อยู่ต่อหน้าท่านยังกล้าหยิ่งยโส เหรียญเงินต้องหักเพิ่มอีกหน่อยหรือไม่?
มีอีกมีอีก เขาประณามว่าแขกเสียงดังขนาดนี้ ทำข้าขวัญเสีย เขาต้องชดใช้ค่าทำขวัญอีกนิดใช่หรือไม่?
ข้าต้องการไม่มาก ห้าสิบตำลึงก็พอแล้ว”
ท่านหาน “……”
ผู้เฝ้าประตูได้ยิน ทันใดนั้นก็เปิดตาด้วยความตกใจ
แม่โว้ย!
เงินเดือนเขาเดือนหนึ่งแค่ห้าสิบตำลึงเอง！จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นอย่างกะทันหัน ยกขาวิ่งหนีราวกับเห็นผี
“แม่นางยอดเยี่ยมมาก ข้าชื่นชม！” ท่านหานพยักหน้าอย่างเงียบๆ แม่นางผู้นี้น่าสนใจมาก
หลานเยาเยามองไปยังเขา พูดอย่างไม่เข้าใจ:
“ชื่นชมอะไร? ที่ข้าพูดเป็นล้วนเป็นความจริง แต่เขาหนีไปแล้ว ค่าทำขวัญนี้คงต้องชดเชยจากร้านประมูลเสินตูของพวกท่านเท่านั้นแล้ว”
หลังจากนั้น เธอยังม้วนแขนเสื้อขึ้น หลังจากให้ท่านหานดูที่บาดแผลของเธอ แล้วพูดขึ้นว่า:” ท่านดูสิ ข้ายังมีบาดแผลอยู่นะ！เมื่อครู่แผลแทบแตกแล้ว”
“……”
แม่นาง เจ้าสามารถพล่ามให้ร้ายแรงอีกเล็กน้อยได้ไหม?
มีสมบัติแปลก เจ้ายังขาดเหรียญเงินแค่นี้อีกเหรอ?
ไม่มีทาง สุดท้ายท่านหานก็ต้องชดใช้เหรียญเงินห้าสิบตำลึง ค่าทำขวัญอะไรนั่นเขาไม่เข้าใจ แต่วันนี้ร้านประมูลเสินตูเป็นของความผิดของพวกเขาจริง ชดใช้ก็เป็นเรื่องที่สมควร
“แม่นาง เชิญด้านใน！” ท่านหานผายมือเชิญเธอเข้าไป
“ได้ๆๆ ” มองดูเหรียญเงินห้าสิบตำลึงในมือ หลานเยาเยาเดินเข้าไปอย่าสง่าผ่าเผย
มองดูคนที่คึกคักด้านนอกจากร้านประมูลเสินตู ก็เดินตามกันเข้าไป แม้ว่าวันนี้จะประมูลกระเป๋าพยาบาลไม่ได้ พวกเขาแค่ได้เห็นอีกครั้งก็พอใจแล้ว ต่อไปถ้ามีคนพูดถึงกระเป๋าพยาบาล พวกเขายังสามารถพูดได้อย่างภาคภูมิใจว่า” สิ่งนี้ข้าเคยเห็นด้วยตาตัวเองแล้ว”
“พี่เซียว แม่นางผู้นั้นดูคล้ายแม่หญิงที่ท่านโปรยเหรียญเงินใส่หัวนางก่อนหน้านั้น”
ดูหลานเยาเยาเดินเข้าไป หนึ่งในเจ้าชายถามผู้ชายชุดขาวอย่างสงสัย
“คือนาง!” เซียวจิ่นหยูพูดอย่างมั่นใจ
เมื่อนึกถึงว่าเธอถูกเขาใช้เหรียญเงินขว้างที่หัว โมโหจนต้องด่าคน หลังจากพบว่าที่ขว้างใส่เธอเป็นเหรียญเงิน สภาพที่เธอวิ่งพุ่งเข้าไปเก็บเงินในกลุ่มฝูงคนอย่างเร่งรีบแล้วรู้สึกน่าสนใจ
คิดถึงจุดนี้ มุมปากเขาก็ มุมปากเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้……
และที่โรงเตี๊ยมโรงหนึ่งข้างถนนตรงข้ามร้านประมูลเสินตู ชายในสวมเสื้อคลุมสีดำคนหนึ่ง รูปลักษณ์ที่หล่อราวกับเทวดามาจุติ เหมือนว่าเพียงแค่มองเขาพริบตาเดียวก็จะหลงใหลอย่างลึกซึ้ง
แต่เรือนร่างของเขาประกายด้วยท่าทางที่คนไม่ควรเข้าใกล้ ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยกำลังมองมายังหน้าประตูร้านประมูลเสินตู
ขณะนี้！
เงาของคนคนหนึ่งลอยมา คุกเข่ากับพื้นข้างหนึ่ง กราบบังคมทูล
รายงานอย่างนอบน้อม:
“คุณชายเหลียงเฉินส่งข่าวมา ตามที่เสื้อผ้าของศพหญิงที่ขุดออกมา และศพองครักษ์ทั้งสองคนที่หาเจอใต้หน้าผา สามารถตรวจสอบร่องรอยของผู้หญิงคนนี้ได้แล้ว”
ตัวตนของนางคือคุณหนูหกแห่งจวนแม่ทัพหลานเยาเยา ท่าทางขี้ขลาดอ่อนแอ กำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก บิดาหลานเฉินมู๋ละเลยเธอเสมอ คุณหนูในจวนและไพร่รังแกเธอประจำ
วันที่ตกผาวันนั้นเป็นวันทำพิธีจี๋พิ่นของเธอ และเป็นวันที่องค์ชายรัชทายาทถอนหมั้น
“อืม!” ขี้ขลาดอ่อนแอ？ปกปิดได้ลึกดี
ฮึ！
ข้าจะคอยดูว่านางยังมีความลับอะไรอีก……
“ไปร้านประมูลเสินตู”
“พ่ะย่ะค่ะ”
——
ในร้านประมูลเสินตู ตกแต่งอย่างงดงามในทุกด้านโดยไม่สูญเสียความสง่างาม เสาหินละผนังล้วนแกะสลักด้วยลวดลายที่ประณีต เสมือนจริง ตรงกลางด้านบนสุดแขวนคำว่า ‘ประมูล’ ที่ประกอบขึ้นด้วยผ้า ชัดเจนมาก
หลานเยาเยาถูกเชิญให้ไปที่ชั้นสองในหนึ่งในห้องพักที่หรู ห้องพักหรูตกแต่งได้หรูหรามาก และยังมีพื้นที่ว่างเหลือเฟือ เครื่องดื่มและผลไม้
ดูเหมือนว่าห้องพักหรูหราบนชั้นสองนี้ มีไว้สำหรับคนที่มีสถานะพิเศษเท่านั้น
เธอมาที่ข้างหน้าต่าง พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้！ทิวทัศน์ที่นี่ดีมาก แค่มองไปก็เห็นทุกอย่างในห้องโถงได้อย่างรวดเร็ว
เวลานี้！
ท่านหานเดินเข้ามา กล่าวอย่างสงสัย: “แม่นาง กระเป๋าพยาบาลของเจ้าน่าอัศจรรย์อย่างไร และมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่สามารถสัมผัสได้ คนอื่นสัมผัสก็จะส่งเสียงตลอดเวลา เราจะประมูลขายอย่างไร?”
（จบบทนี้）