18 ยูจีน มีเป้าหมายไปที่ชั้น 20
—กำจัดบอสชั้นที่ 20
นั่นคืออะไรที่ลีโอน่าพูด
คำตอบนั้น ไม่ได้น่าตกใจ
แทนที่จะเป็นอย่างนั้น
“ไม่ใช่มันจะง่าย ด้วยสมาชิกนี่เหรอ?” (ยูจีน)
ผมมอบความคิดเห็นจากใจของผม
นี่เป็นอะไรที่ผมสังเกต หลังจากที่ผมได้ฝึกต่อสู้ กับสมาชิกของคลับ
พวกเขามีความร่วมมือกันเป็นทีมสูง
ผมขอโทษที่ต้องพูดเรื่องนี้ แต่นักสำรวจ จากสหพันธรัฐที่เราเจอที่ชั้น 10 แม้แต่เอามาเทียบยังไม่ได้เลย
“ยังไซะ แต่ชั้นก็คิดว่ามันจะไม่มีปัญหานะ” (ลีโอน่า)
ลีโอน่า ยอมรับมันตรงๆ
มากกว่านั้น จากที่ผมได้ยิน ลีโอน่าและปีก 3 ของสมาคมศิิลปะการต่อสู้ ได้ไปถึงชั้นที่ 19 หลายครั้งแล้ว
ไม่ต้องสงสัย ว่าพวกเธอสามารถจะเดินหน้าไปได้อย่างราบลื่น
การสำรวจในครั้งนี้ เพื่อที่จะฝึก
“นั่น…จริง แต่มีบางอย่าง ที่ทำให้ชั้นกังวล…” (ลีโอน่า)
“…? อะไรที่ทำให้เธอกังวลเหรอ?” (ยูจีน)
ผมถามลีโอน่า
“รู้มั้ย ยูจีนซัง? มันมีข่าวลือ ว่าความแข็งแกร่งของบอสชั้นไม่นานมานี้ มันได้ {ประหลาด}” (ลีโอน่า)
“…ไม่ ชั้นไม่ได้ยินมันเลย” (ยูจีน)
ผมไม่รู้เรื่องนั้น
พูดตรงๆ ผมไม่มีเจตนา ที่จะสู้กับบอสชั้น จนผมได้มาเจอซูมิเระ
ผมมีแผนที่ผลักดันการสำรวจดันเจี้ยนไปข้างหน้าด้วย ดังนั้น ผมไม่ได้รวบรวมข้อมูล
“มีข่าวลือว่า การปรับความยากของหอคอยซีนิท ได้บ้าตอนหลังๆ แม้แต่โทรลที่นายเอาชนะ ก็เป็นนั่นด้วยนะ สีดำขนาดใหญ่ในชั้น 10 ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน พูดตรงๆ มันพูดว่า ความแข็งแกร่งนั้น มันจะไม่แปลก ที่จะเจอในชั้นที่ 20 หรือ 30 แทน” (ลีโอน่า)
“…จริงเหรอ?” (ยูจีน)
นี่ เป็นครั้งแรกที่ผมสู้กับบอสชั้น ดังนั้น ผมไม่ได้สังเกต
ผมได้เห็นการต่อสู้มากมาย ของนักสำรวจกับบอสชั้น ผ่านระบบดาวเทียม
เมื่อผมได้สู้กับมันจริงๆ ผมเพียงแค่คิดว่า ‘เข้าใจแล้ว นี่เป็นความแข็งแกร่งของบอสชั้น’
และจากนั้น ผมสังเกตความกังวลของลีโอน่า
“นั่นทำไม่ อุปกรณ์ฮีลอย่างเดียว ที่ปล่อยไว้ให้ไม่สบายใจ ดังนั้น ชั้นจะเป็นผู้ช่วย ในฐานะฮีลเลอร์เหรอ?” (ยูจีน)
“นั่นใช่แล้ว! แล้วก็…ถ้าจำเป็น มันไม่เป็นไร ที่จะกำจัดมัน รู้มั้ย?” (ลีโอน่า)
ลีโอน่า ขยิบตาให้ผม
“ชั้นจะไม่แย่งเหยื่อของคลับศิลปะการต่อสู้หรอก พูดถึงแล้ว บอสชั้น 20 คือ…” (ยูจีน)
“ก็อบลินคิง” (ลีโอน่า)
ผมพักหน้าเบาๆ ที่คำพูดของลีโอน่า
ผมได้เห็นภาพถ่ายทอดดสดระบบดาวเทียม ด้วยเวทมนต์บันทึก
ผมจำนักสำรวจที่ท้าทายไม่กี่วันก่อน และล้มเหลวได้
ถ้าไม่มีใครยังเอาชนะมันได้ บอสชั้นยังจะคงเป็นอย่างนั้น
ก็อบลินคิง
บอสชั้นที่ต่าง จากโทรลชั้น 10 ที่นำฝูง
ก็อบลิน ไม่ได้เก่งตัวเดียว
ตัวบอสชั้นเอง จะเป็นระดับเดียวกัน หรืออ่อนแอกว่า เมือเทียบกับของชั้น 10
อะไรที่มีปัญหา คือ จำนวนของพวกมัน
แม้อย่างนั้น ถ้าคลับศิลปะการต่อสู้ ได้ท้าทายในสภาพที่สมบูรณ์แบ แม้ว่ามันจะไม่ง่าย ผมยังสงสัยว่ามันจะไม่ได้เป็นศัตรูที่อันตรายหรอก
มันอาจจะทำหน้าที่ เป็นประสบการณ์ที่ดีกับซูมิเระด้วย
“ชั้นเข้าใจสถานการณ์แล้วตอนนี้ มาปล่อยการซัพพอร์ตไว้ให้ชั้นได้” (ยูจีน)
“ขอบคุณ ยูจีนซัง! นายเป็นความช่วยเหลือได้มากเลย!” (ลีโอน่า)
ลีโอน่า จับมือผมอย่างแน่น
คนของคลับศิลปะการต่อสู้ ไม่ได้ข้ามเลื่องการสัมผัสทางผิวหนังเลย
นั่นก็เหมือนกัน กับนักเรียนชายที่ผมอาบน้ำด้วย
“ยูจีนคุง กล้ามเนื้อของนาย เหลือเชื่อไปเลย”
“เฮ้ การฝึกแบบไหนที่นายทำเหรอ?”
พวกเขาจะพูดอะไรแบบนั้น ขณะที่พวกเขาจับตัวผม
บางที พวกเขาได้สนใจการเพาะกายเป็นพิเศษ เพราะพวกเขามาจากคลับศิลปะการต่อสู้?
ผมคิดว่าการคุยของเรา จบลงกับนี่ แต่หลังจากที่ปล่อยมือของผมไป ตาของลีโอน่า ไปทั่วอีกนิด และพูดอีกครั้ง
“พูดถึงแล้ว…มันจริงมั้ยที่นายสนิทดีกับคลอดด์ จากแผนกฮีโร่ในตำนาน ยูจีนซัง?” (ลีโอน่า)
“คลอดด์เหรอ? ใช่ คลับสัตว์*ดูแลไวเวิร์นที่เขาขี่ และชั้นได้เข้าร่วมในปารตี้ล่ากับเค้า หลายครั้งมาก่อนหน้านี้” (ยูจีน)
<ผู้แปล: เปลี่ยนจากคลับเลี้ยงสัตว์ เป็นคลับสัตว์นะครับ>
หัวเรื่องได้เปลี่ยนกระทันหัน
“หืมม~ เข้าใจแล้ว” (ลีโอน่า)
“เค้าทำไมเหรอ?” (ยูจีน)
“ไม่ ไม่มีอะไร!” (ลีโอน่า)
“…? เข้าใจแล้ว?” (ยูจีน)
ผมบอกไม่ได้ ว่าเธอพยายามจะถามผมอะไรที่นี่
“เจอกัน พักผ่อนดีๆนะ เราจะหวังพึ่งนายพรุ่งนี้ด้วย☆” (ลีโอน่า)
ลีโอน่าจากไป ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น
ซูมิเระได้กลับมา เหมือนจะมาแทนที่เธอ
มันดูเหมือนเธอได้อาบได้ มีควันออกมาจากร่างกายของเธอ
“ชั้นได้ยินเกี่ยวกับนี่ เมื่อเราผ่านลีโอน่าซังเมื่อกี้นี้ แต่ชั้นได้ถูกบอก ‘ชั้นหวังพึ่งเธอพรุ่งนี้ด้วย’” (ซูมิเระ)
“ใช่ ลีโอน่าและคนอื่นๆ เห็นว่ามีแผนที่จะตีฝ่าชั้น 20 เธอขอให้เราช่วย” (ยูจีน)
“เข้าใจแล้ว นายมอบโอเคไปมั้ย ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)
“ถ้าเธอโอเคกับเรื่องนั้น” (ยูจีน)
“ชั้นโอเคกับมัน! ชั้นได้เพื่อนเยอะแยะเลยที่นี่ด้วย” (ซูมิเระ)
รอยยิ้มเล็ดออกไปจากผม จากอะไรที่เธอพูด
ซูมิเระเป็นสาวที่ดีและร่าเริง
เมื่อเธอมาถึงโลกนี้ตอนแรก เธอมีหน้าของความไม่สบายใจ และความสับสนอยู่ตลอดเวลา
แต่เธอดูเหมือนสนุกแล้วหลังๆ
ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งดี ที่คลับศิลปะการต่อสู้ ได้ชวนเรา
“งั้น เราต้องพร้อม สำหรับการสำรวจพรุ่งนี้!” (ซูมิเระ)
“ใช่ รีบไปนอนเถอะ โอเคมั้ย?” (ยูจีน)
“นายจะยังไม่นอนเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)
“ชั้นจะทำการฝึกดาบนิดหน่อยน่ะ” (ยูจีน)
พูดอย่างนี้ ผมชักดาบ ที่ผมได้มาจากนักสำรวจสหพันธรัฐ
(…มันไม่มีตาของมันวันนี้) (ยูจีน)
ถ้าเป็นแบบนั้น ผมควรจะฝึกส่วนนั้นเพิ่มเติม
ผมตั้งท่ายืน สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์อย่างสบายๆ
ผมได้ใช้ดาบไม้มาตลอดเวลาเพื่อเหวี่ยงดาบ แต่มันสงบกว่าที่จะจับดาบจริงมากๆ
(หืม?) (ยูจีน)
ผมรู้สึกถึงสายตา
ซูมิเระ มองมาทางนี้ และพักมือบนคาง
“มีอะไรเหรอ?” (ยูจีน)
“ชั้นดูได้มั้ย?” (ซูมิเระ)
“ตามสบายเลย” (ยูจีน)
ผมหัวเราะคิกคัก
งั้นตอนนี้ พร้อมคนดู หือ…
การเหวี่ยงธรรมดา จะน่าเบื่อ
ผมมองดูไปรอบๆ เราถูกล้อมอย่างใกล้ ด้วยต้นมายที่แออัดของบริเวณป่า ในชั้น 15
ผมได้เจอต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่เกือบจะเหี่ยวแล้ว
มันต้องถูกกัดด้วยบางอย่าง รากของมันถูกฉีก
กิ่ง แทบใจะไม่มีใบไม้ตายติดกับมันแล้ว
(ต้นนี้ดี…) (ยูจีน)
ผมเข้าหาค้นไม้ และ *ปั้ง* ตีมันด้วยล่างฝ่ามือ
ต้นไม้ที่เหี่ยวเฉานี้สั่นอย่างหนัก แล้วใบไม้ที่ติดอยู่กับกิ่ง ตกลงมาตามๆกัน
(ประมาณ 20 ใบ) (ยูจีน)
ผมจับมันทั้งหมดไว้ในสายตาของผม และพร้อมดาบ
อะไรทีผมควรใช้ที่นี่คือ…
—สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: รูปแบบลม – คาไมทาชิ
รูปแบบที่เหมือนดาบเต้นรำ ใช้เมื่อคุณถูกล้อมโดยศัตรูหลายคน
รูปแบบที่ตัดทุกอย่าง ใน 360°
*ชิ้ง!*
เมื่อผมฟันใบไม้ทั้หมดเสร็จ ผมมองดูซูมิเระแล้วพูด ‘นั่นเป็นยังไง?’
ผมคิดว่าเธอจะประทับใจ แต่เธอมีตาและปากที่เปิดกว้าง
“ซูมิเระ?” (ยูจีน)
“ย-ยูจีนคุง…” (ซูมิเระ)
“มันเป็นยังไง?” (ยูจีน)
“น-นั่นเมื่อกี้นี้…นายเพิ่งจะฟันใบไม้ทั้งหมด {ก่อนที่มันจะร่วงลงพื้นเหรอ} ?!” (ซูมิเระ)
“ใช่ แต่ทักษะของชั้นทื่อลงนะ ชั้นไม่ได้ฟันมันบางใบ ถ้าที่ได้ถูกเห็นโดยป๊า ชั้นจะถูกว่าจนหูชาเลย” (ยูจีน)
“ว-ว้าว! นั่นเหลือเชื่อไปเลย ชั้นไม่ค่อยจะเข้าใจมันดี แต่ยูจีนคุง นั่นมันน่าทึ่ง! เฮ้ เฮ้ มมีอะไรที่นายทำได้อีก?!” (ซูมิเระ)
“หืมม งั้น ต่อไปจะเป็นนี่ ชั้นเดาว่า” (ยูจีน)
รูสึกดี ผมโชว์หลายเทคนิค ของสไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์ ทีผมไม่ได้ใช้มาซักพักแล้ว
ระหว่างที่เธอทำเสียงที่ตื่นเต้นมากมาย สมาชิคลับศิลปะการต่อสู้เริ่มที่จะมารวมกัน สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น และผมจบที่การโชว์ให้พวกเขาดูด้วย
และดังนั้น มันค่อนข้างจะดึก ก่อนที่ในที่สุด เราก็ไปนอน
ยังไงซะ มันมีวันแบบนี้ด้วย
◇เช้าวันต่อมา◇
เราเดินทางจากชั้น 15
พูดถึงแล้ว บันไดที่ไปสู้ชั้นต่อไป เปลี่ยนตำแหน่งทุกวัน ในหอคอยซีนิท
เพราะนี่ ไม่มีจุดหมายมาก แม้ว่าคุณจะเจอมันในวันก่อน
เมื่อพูดนั้น คลับศิลปะการต่อสู้้ ได้ไปถึงชั้น 19 อย่างน้อยหนึ่งครั้งแล้ว
พวกเขาเจอบันไดไปชั้น 16 ค่อนข้างที่จะเร็ว
เราถูกโจมตีโดยกลุ่มก็อบลินหลายกลุ่ม ที่ชั้น 16
ตัวหัวหน้า มันเป็นสายพันธุ์ก็อบลินที่สูงกว้า ฮอบก็อบลิน
ผมคิดเกี่ยวกับการเข้าการต่อสู้ ด้วยมานาของอีฟริทท แต่พวกมัน ถูกปราบโดยคลับศิลปะการต่อสู้ในพริบตา
“อาา แย่หน่อยนะ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)
“อื้ม มันช่วยไม่ได้นะ” (ยูจีน)
ผมยักไหล่ของผม กับคำพูดของซูมิเระ
ในชั้น 17 เราเจอกลุ่มของออร์ค เรากำจัดพวกมัน โดยไม่มีปัญหา
ที่จุดนั้น เราพักใกล้กับลิฟต์ดันเจี้ยน
สมาชิคลับคนอื่น รวมกลุ่มด้วยกันกับเรา ระหว่างที่นำอาหารมา
ซูมิเระและผม ได้ส่วนทีแบ่งมา
เนื้อและผักย่าง และปลาทอดในขนมปัง พร้อมด้วยซอสยาอยู่ในมัน
“เย้ แซนวิช!” (ซูมิเระ)
ซูมิเระดีใจเกี่ยวกับมีน
ดูเหมือนเธอรู้จักจานนี้้ด้วย
…ผมก็ชอบมันค่อนข้างมาก
บางทีผมควรจะทำบ้างครั้งหน้า
หลังจากที่เรากินเสร็จ เรากลับไปสำรวจต่อ
หน่วยโคโบลด์โจมตีเรา บนชั้น 18
หน่วยโคโบลด์ มีหลายตัวที่ใช้อาวุธระยะไกล เหมือนธนูและะหอก ดังนั้นมันมีช่วงเวลา ที่สมาชิกคลับศิลปะการต่อสู้ มีเวลาที่ลำบาก
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ไม่มีใครที่ได้รับบาดเจ็บหนัก
ผมเป็นฮีลเลอร์หลักๆในนี้
หลังจากสำรวจประมาณชั่วโมงหนึ่ง เรามาถึงที่ชั้น 19
ผมยืนอยู่ที่ข้างหลังของสมาชิกคลับศิลปะการต่อสู้ ด้วยกันกับซูมิเระ เพราะผมเป็นฮีลเลอร์ที่นี่ แต่…จากใจ ผมไม่มีอะไรทำ
“ไม่ได้ดูเหมือนจะมีตาเรานะ” (ยูจีน)
“น่า น่า ยูจีนซัง ความปลอดภัยนั้นเป็นเรื่องแรก มันเพราะนายอยู่ที่นี่ ทุกคนสำรวจได้โดยไม่มีความกังวล” (ลีโอน่า)
ลีโอน่า เป็นคนที่ขอโทษในครั้งนี้
ต้อเป็นเพราะเธอเป็นคนที่ขอให้พวกเราไปกับพวกเธอ
“หืมม แต่มันราบลื่นจริงๆ” (ซูมิเระ)
ซูมิเระ ทำสีหน้าไร้ความตึงเครียด
ผมควรจะชีเรื่องนี้ออกมาเผื่อไว้
“ซูมิเระ เธอพูดอย่างนั้นได้ในชั้นล่างๆเท่านั้นแหละ มันไม่ใช่แค่ไว้โชว์ ที่มนุษยชาติ ไม่เคยได้ไปถึงยอดสุดของหอคอยซีนิท ที่เรียกว่าดันเจี้ยนสุดท้ายมาก่อน ก่อนนหน้านั้น ชั้นพูดว่าความยาก จะยิ่งมากขึ้นไปที่ชั้น 100 แต่แม้แต่ชั้น 50 ความยากเพิ่มขึ้นอย่างมาก เราเคลียร์ชั้น 10 ดังนั้นตอนนี้ เราเป็นนักสำรวจแรงค์ C และถ้าเราเคลียร์ชั้น 50 เราจะเป็นแรงค์ B กำแพงระหว่างพวกนั้นนะ มันสูงนะ” (ยูจีน)
“พูดนั้นแล้ว แต่เรายังอยู่กันที่ชั้น 19 นะ” (ลีโอน่า)
“ใช่” (ยูจีน)
มันเหมือนที่ลีโอน่าพูด
ในท้ายที่สุด เรายังอยู่ที่ชั้นล่างๆ
ถ้าเรามีเขตความปลอดภัยอย่างถูกต้อง การสำรวจ ไม่ได้อันตรายขนาดนั้น
และในแบบนี้ เราเจอบันไดที่นำไปสู้ชั้น 20 โดยไม่มีปัญหาใหญ่เกิดขึ้น
◇◇
สิ่งแรกที่ผมรู้สึก เมื่อเรามาถึงชั้นที่ 20 คือบางอย่างผิดปรกติไป
(…มันเงียบ) (ยูจีน)
มีแค่ชั้นของบอสชั้น ที่ไม่มีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง นอกจากบอส ดังนั้นมันไม่แปลก
อย่างไรก็ตาม บางอย่าง…นั้นแปลก
ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร
นี่เป็นแค่สัญชาตญาณผมพูดที่นี่
ไม่ว่ายังไง ผมมี {ความรู้สึกไม่ดี}
—”ยูจีน สัญชาตญาณของนักดาบ นั้นน่าเชื่อถือ”
ผมนึกถึคำพูดของป๊า
“ลีโอน่า” (ยูจีน)
เรามาถอยกันมั้ย? -คืออะไรที่ผมกำลังจะพูด แต่ผมหยุดตัวเอง
สีหน้าของกัปตันปีก 3 คลับศิลปะการต่อสู้ ลีโอน่า ได้เปลี่ยนเป็นซีเรียส
ตัวเธอเอง รู้สึกความไมปรกติที่นี่
“ยูจีนซัง คิดว่าที่นี่เป็นยังไง?” (ลีโอน่า)
ลีโอน่าถาม
“ชั้นไม่รู้ แต่ชั้นมีความรู้สึกไม่ดี” (ยูจีน)
ผมตอบตรงๆ
“ลีโอน่าซัง ยูจีนคุง นายไม่ไปกันเหรอ?” (ซูมิเระ)
“มีอะไรเหรอ กัปตัน?”
ซูมิเระ และสมาชิกของคลับศิลปะการต่อสู้ รอคำสั่งของลีโอน่า
การสำรวจจนถึงตอนนี้ ไปได้ราบลื่น
ปรกติแล้วผมจะสำรวจโซโล่ ดังนั้นถ้าผมรู้สึกไม่ชอบมันแม้แต่นิดเดียว ผมจะหยุด
แต่นี่ คือทีม
กำลังใจนั้นสูง ดังนั้นเหตุผลนั้นจำเป็นต้อง ที่จะหยุดนี่
ลีโอน่า ดูเหมือนจะมีปัญหาที่นี่ในฐานะกัปตัน
เราหายใจลึกๆ
“…ทุกคน ระวังตัว ทำอะไรอย่างระวัง” (ลีโอน่า)
“””ครับ!”””
ลีโอน่า ตัดสินใจที่จะสำรวจต่อ
ผมไม่ได้หยุดนั่น
ผมเป็นคนนอก
สิทธิตัดสินใจในทีมนี้ อยู่แค่ในคลับศิลปะการต่อสู้เพียงอย่างเดียว
ช้าๆ เราเดินหน้าลึกเข้าไปในชั้น 20
“””…”””
ทกคนเงียบ ซึ่งมันต่างมาก จากก่อนหน้าที่พวกเขาเป็น จนถึงชั้น 19
ความตึงเครียดของลีโอน่า ต้องได้ถูกส่งผ่านไปถึงทุกคน
ชั้น 20 เป็นบริเวณป่า
มีหญ้าาสูงอยู่เยอะด้วย ดังนั้นวิสัยทัศน์นั้นแย่
*แซ่ก แซ่ก*
ผมได้ยินเสียงของหญ้าที่ถูกเหยียบ เมื่อผมส่งสายตาของผมไป กวางมองมาทางนี้
มีสัตว์กินพืช -สัตว์ไร้พิษภัยเห็นได้อยู่ที่นั่นที่นี่
ไม่มีมอนสเตอร์
“ชั้นไม่เห็น…ก็อบลินเลย”
หนึ่งในสมาชิกคลับ พึมพำ
ไม่มีมอนสเตอร์นอกจากบอสชั้นภายในดินแดนของพวกมัน
ชั้น 20 ควรจะมีฝูงก็อบลิน ที่ก็อบลินคิงนำ
แต่เรา ไม่เห็นมอนสเตอร์
ราสำรวจต่อไป และเราเจอบางอย่างแปลกๆ
มีสิ่งมีชีวิตเหมือนมนุษย์ตัวเล็กๆ ล้มอยู่ในกองเลือด
—ศพของก็อบลิน
“ลีโอน่า ถอยเถอะ สภาพของชั้น 20 มันแปลกตอนนี้” (ยูจีน)
“ใช่ ถอยเถอะ” (ลีโอน่า)
ผมแนะนำไปโดยไมลังเล และลีโอน่าก็เห็นด้วย
“เอ๋? กัปตันลีโอน่า เราถอยเหรอ?!”
“ทำไมล่ะ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)
“ชั้นที่ 20 ตอนนี้ เป็นถิ่นของก็อบลินคิง ไม่ควรมีมอนสเตอร์อื่นน นอกจากก็อบลิน” (ยูจีน)
“แต่ก็อบลินตาย บางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นที่นี่” (ลีโอน่า)
ความเป็นไปได้ ที่จะมีการเปลี่ยนบอสชั้นมันมีโอกาสที่หายาก ที่ 2 บอสชั้นเกิดในชั้นเดียวกัน และจะมีเวลา ที่บอสชั้นจะสู้กัน
ถ้าคุณไปเจอตัวคุณเองอยู่ในฉากนั้น คุณจะจบที่การสู้บอสชั้น 2 ตัว เราได้ถูกสอน โดยโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน ที่เราควรจะเลี่ยงไม่ว่าจะทำยังไง
“ยูจีนซัง คิดว่าเกิดอะไรขึ้น?” (ลีโอน่า)
ลีโอน่าและผม ทำหน้าที่เป็นแนวหลัง ขณะที่เราคุยระหว่างที่เดินด้วยก้าวเท้าที่เร่งรีบ
“ชั้นคิดว่ามีการเปลี่ยนบอสชั้น” (ยูจีน)
“ชั้นก็คิดว่าอย่างนั้นด้วย ยอสที่เกิดบ่อยในชั้น 20 คือก็อบลิินคิง โคโบลด์คิง และออร์คคิง” (ลีโอน่า)
ฝูงของก็อบลินคิง และ ฝูงของมอนสเตอร์อื่นสู้เพื่อดินแดน
ถ้าเป็นแบบนั้น ศพของก็อบลินเมื่่อกี้ก็อธิบายได้
แต่มีจุดหนึ่ง ที่ผมยังไม่เชื่อ
“{มันเงียบมากเกินไป}” (ยูจีน)
“ใช่ ชั้นก็กวนใจโดยนั่น” (ลีโอน่า)
ลีโอน่าพยักหน้ากับที่ผมพูด
ก็อบลิน โคโบลด์ ออร์ค; ไม่มีแม้แต่พวกมันศักอย่าง ที่เป็นเเผ่าที่เชื่อง
พวกมันจะข่มขู่ และส่งเสียงดัง เมื่อมันต่อสู้
มันควรจะค่อนข้างมีเสียงดัง ถ้ามันเป็นการต่อสู้ ระหว่างมอนสเตอร์สองเผ่า
แต่บริเวณป่า เงียบงัน
—ดั่งว่าทุกสิ่งมีชีวิต {กลั้นหายใจ}
เรามุ่งหน้าไปอย่าเร็วและเงียบ ไปสู่ลิฟต์ดันเจี้ยน
“กัปตันลีโอน่า เราจะกลับไปแล้วจริงๆเหรอ? แม้ว่าเราจะมาตลอดทางถึงนี่…”
สมาชิกขอคลับศิลปะการต่อสู้ พูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
“ใช่ แต่ชั้นอาจจะทำตัวระวังเกินไปที่นี่นะ…” (ลีโอน่า)
ลึกเข้าไปใยป่า ลิฟต์ดันเจี้ยน ที่ดูเหมือนหอคอยบางๆยาวๆ เข้ามาสู่สายตาของเรา
ผมถอนหายใจโล่งใจกับภาพนี้
แค่เมื่อผมทำ
*ครืน*
พื้นสั่น
เงายักษ์ปรากฏข้างหน้าของเรา
มันยืนสี่ขา และในแง่ของรูปลักษณ์อย่างเดียว มันดูเหมือนหมาป่าสีดำตัวใหญ่
แต่ไม่ใช่อย่างนั้น
ร่างกายขนาดยักษ์ของมัน แม้แต่ใหญ่ยิ่งกว่าต้นไม้รอบๆ…
มันใหญ่กว่าแม้แต่โทรล
ทันทีที่ผมเห็นมัน…ความหนาวสั่นวิ่งใส่ร่างกายขอผม และขนผมลุกทันที
ผมบอกได้ โดยสัญชาตญาณ
เจ้านี่มันเป็นข่าวร้าย…!
“ก-ก็อบลินคิงมัน…!”
บางคน กรีดร้อง
บอสชั้นที่เรามีแผนที่จะกำจัด
มอนสเตอร์ 3 หัวสี่ขา {ขน} ศพของก็อบลินคิงในปากของมัน และมองลงมาหาเรา ในบรรยากาศที่สงบ
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ