ตอนนี้แบ่งออกเป็น 2 ตอนนะครับ มันเป็นตอนยาวใช้เวลาแปลนานมากเพราะแปลจากจีน หาคำศัพย์ คำเหมาะของบริบท
ฝากนิยายอีกเรื่องด้วยนะครับ ชื่อเรื่องว่า พ่อค้าต่างภพ
————————————————-
ทั้งสี่คนเดินไปจนสุดทางและไม่นานก็มาถึงไหล่เขา
ข้าเห็นว่าด้านหลังของภูเขามีเงาของคานบ้านลางๆล้อมรอบด้วยต้นไม้สีเขียว สังเกตดีๆ มันก็ง่ายที่จะมองข้ามและมันเป็นที่พักผ่อนที่ดี
เมื่อข้าเดินเข้าไปดูลานบ้านก็ได้รับการต้อนรับจากจากหมู่เมฆและหมอกทำให้อารมณ์ที่เต็มไปขุ่นมัวกระจ่างขึ้น
นี่คือที่อยู่อาศัยของเทพ!
ที่นี่เท่านั้นที่คู่ควรกับที่พักของเทพ
หัวใจของพวกเขาทั้งสี่คนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกไปและพวกเขาก็เดินไปที่ลานด้วยความเคารพ
”พี่สาว หลิน, ปรมาจารย์หลี่ ชื่อ หลี่ เหนียนฟ่าน และเขากำลังไล่ตามชีวิตธรรมดา! เมื่อเจ้าเห็นเขาเจ้าต้องไม่ทำตัวผิดปกติเบื้องหน้าท่าน หลี่ ท่านแค่ต้องการใช้ชีวิตแบบธรรมดาอย่าลืมปฏิบัติกับเขาในฐานะมนุษย์ หลี่กงซีจะยินดีต้อนรับ! “ไป๋ ลั่วซวง เตือน
หลิน ชิงหยุน พยักหน้าแสดงความเข้าใจ
ปรมาจารย์ซ่อนเร้นล้วนมีงานอดิเรกของตัวเอง
ไป๋ ลั่วซวง ตะโกนอย่างระมัดระวังที่ประตู: “ปรมาจารย์หลี่ ท่านอยู่ที่บ้านหรือเปล่า”
หลี่เหนียนฟานกำลังรับประทานอาหารเช้าที่ลานด้านในเขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเขากำลังจะซดโจ๊กและมองออกไปที่ประตูด้วยความประหลาดใจ
เสียงฟังดูคุ้นเคย
มีเพียงไม่กี่คนที่เป็นแขกเขาและเขาก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใครเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
ไป๋ ลั่วซวง ยืนรออยู่ข้างนอกด้วยใบหน้าที่เขินอาย
ในตอนนี้ไป่หวู่เฉินดูเหมือนจะไม่ใช่ผเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ แต่เหมือนนักเรียนที่เห็นอาจารย์ เขาไม่กล้าหายใจแรง
เอี๊ยดดด
ประตูเปิดออก
ใบหน้าของ หลี่ เหนียนฟ่าน ดูประหลาดใจ
มีคนสี่คนมาที่นี่พร้อมกันทุกคนยืนรออยู่ข้างนอกอย่างเคารพบนใบหน้าของพวกเขาแสดงรอยยิ้มที่จริงใจ
ผู้ฝึกตนพลังอมตะได้มาเป็นกลุ่มเพื่อเยี่ยมมนุษย์อย่างเขา
เขามองไปที่ ไป๋ ลั่วซวง และกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับ”
”นายน้อยหลี่เหล่านี้เป็นพ่อแม่ของข้าข้ามาที่นี่เพื่อขอบคุณสำหรับภาพวาดที่ท่านให้ข้ายามมาครั้งสุดท้าย” ไป๋ลั่วซวงกล่าวด้วยความเคารพ
ไป๋หวู่เฉินและซูจินพยักหน้าอย่างเป็นมิตรกับหลี่เหนียนฟานในเวลาเดียวกัน
เมื่อเห็นท่าทีของพวกเขา ไม่น่าแปลกใจเลยที่สามารถสอนไป๋ ลั่วซวง ให้เป็นกุลสตรีเช่นนี้ได้
”ภาพวาดครั้งสุดท้ายมีข้อบกพร่องหากเจ้าจะขอบคุณ กรุณาเข้ามา” หลี่ เหนียนฟ่าน กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ปรากฏว่านางชอบภาพวาดของข้าและพาพ่อแม่มา ไป๋ ลั่วซวง เป็นคนที่รักการวาดภาพดังนั้นพวกเขาจึงมาเยี่ยมด้วยตนเอง
เขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติแม้แต่ผู้ฝึกตนที่เป็นอมตะก็จะมีงานอดิเรกอย่างแน่นอน แต่ระดับการวาดภาพของเขาได้รับการยืนยันจากระบบฉายาของนักบุญภาพวาดไม่ได้มีไว้เฉยๆและไม่น่าแปลกใจที่ผู้ฝึกตนจะชอบมัน
”มันรบกวนท่านเกินไป” ไป๋หวู่เฉินกล่าวด้วยความเคารพ
“ ปรมาจารย์ หลี่ข้าชื่อ หลิน ชิงหยุน เป็นเพื่อนของ ลั่วซวง มาเยี่ยมกับพวกเขาด้วย” หลิน ชิงหยุน รู้สึกประหม่า
หลี่ เหนียนฟ่าน ยิ้มและกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับ”
ยังมีสาวงามอีกคนหนึ่งที่มาในรอบห้าปีที่ผ่านมาในที่สุดสาวงามก็ริ่มเข้ามากันแล้ว
”ยินดีต้อนรับ” เสี่ยวไป๋ ออกมาต้อนรับพวกเขาในฐานะแม่บ้าน
ไป๋ หวู่เฉิน และ ซูเจียน เคยได้ยินสถานการณ์ของ เสี่ยวไป๋ จาก ไป๋ ลั่วซวง แม้ว่าพวกเขาจะยังตกใจ แต่พวกเขาก็ยังคงสงบ
หลิน ชิงหยุน แตกต่างออกไปร่างกายที่บอบบางของเธอสั่นสะท้านดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองไปที่ เสี่ยว ไป๋ และอุทาน “จิตวิญญาณฉี!”
หลี่ เหนียนฟ่าน รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยและไม่ต้องกังวลที่จะอธิบายปล่อยเขาไป
เจอใครก็ยต้องอธิบายความไฮเทคชองเสี่ยวไป๋ทุกคนเลยเหรอ
ไป๋ลั่วซวงดึงเสื้อหลินชิงหยุนอย่างเงียบ ๆ และกระซิบ: “ศิษย์พี่หลินใจเย็น ๆ ไม่แปลกที่จะเห็นอะไรในที่พักของผู้เชี่ยวชาญ แต่เจ้าต้องถือว่านี่เป็นโลกคนธรรมดาและอย่าพูดถึงการฝึกตนผู้เป็นอมตะ!”
หลิน ชิงหยุน ตระหนักว่าการแสดงออกของ หลี่ เหนียนฟ่าน นั้นผิดแกติเล็กน้อยและอดโทษตัวเองไม่ได้ นางไม่ควรเอะอะแบบนี้
หลี่เหนียนฟานกลับมานั่งที่โต๊ะอีกครั้งโจ๊กครึ่งชามที่เป็นมื้อเช้ายังไม่หมด
แต่เมื่อมองไปที่ทั้งสี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆข้าก็รู้สึกอายเล็กน้อยจึงเอ่ย
เชิญ: “แล้ว … พวกเจ้ากินไหม?”
”ไม่เป็นไร” ไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าจะมีกลิ่นที่ดี แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะหน้าด้านขอ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะทำให้ผู้เชี่ยวชาญขุ่นเคืองไหม