ตอนที่ 83 ค่ำคืนงานฉลองในสลัม【3】
ผู้หญิงที่ต่อสู้กันเพื่อสิทธิ์ในการสารภาพรักกับเซนอสกำลังมุ่งหน้าไปยังบูธของเหล่าออร์ค
「เอ่อ หัวหน้าจะเล่นด้วยเหรอครับ？」
「อืม มีการต่อสู้ที่ข้าจะแพ้ไม่ได้」
รอบนี้คนที่เป็นฝ่ายนำคือลีฟ
ก้อนหินจำนวนหนึ่งถูกวางเอาไว้ต่อเธอค่อยๆพูนขึ้น
「ว่าแต่เกมของเหล่าออร์คคืออะไร？」
「อ่า เดี๋ยวเห็นมันก็จะเข้าใจเองโซเฟีย」
ลีฟดีดนิ้วของเธอและพูดออกมา
「มันเป็นเกมที่แข่งขันกันว่าจะสามารถทำลายก้อนหินเหล่านี้ได้ด้วยการฉับเพียงกี่ครั้ง」
「อะไร? หะ? นั่นมันอะไร?」
「ริงก้าคิดว่าเรื่องแบบนั้นมันไม่ยากไปหน่อยเหรอ」
「อ่า เอ่องั้นเหรอคะ……」
โซเฟีย ริงก้า และลิลลี่ต่างสับสน
「โอ้ววว ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะทำไม่ได้สินะ คงเพราะมีความเป็นแม่ศรีเรือนไม่มากพอสินะ」
「แม่ศรีเรือนบ้านไหนฟะ……！？」
ต่อหน้าเซนอสที่กำลังตบมุข ลีฟยกมือขวาขึ้นช้าๆ
ย๊ากกกกกกกห์ ! ด้วยเสียงตะโกนเธอยกมือขึ้นในแนวตั้ง
ฟันฉับใส่ก้อนหินโดยตรงและหินก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ
「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นี่แหละพลังในการเป็นแม่ศรีเรือนของข้าล่ะ！」
「แม่ศรีเรือนบ้านไหนเขาใช้แรงกันแบบนี้ฟะ ให้ตายเหอะพลังบ้าๆนั่นอะไรวะคะ」
「ริงก้าคิดว่าเธอคงไม่ใช่ประเภทที่ท่านเซนอสอยากแต่งงานด้วยแน่นอนเลย」
「นนนนนนนนนนนนนนนนโมวววววว……」
「เอ่อลิลลี่แล้วทำไมเธอถึงทำเสียงหงุดหงิดแบบนั้นล่ะ……？」
โซเฟียยืนอยู่หน้าหินที่เอามาตั้งใหม่
หลังจากสูดหายใจเข้าไม่กี่ครั้งก็พูดออกมา
「<<ลิซาร์ดชิลด์>>」
ชั่วขณะที่ยกแขนขวาขึ้นแขนของเธอก็ปกคลุมไปด้วยเกล็ดแข็งหนาๆ
ก้อนหินระเบิดด้วยหมัดที่เธอฟาดลงไป อย่างไรก็ตามยังมีเนื้อหินเหลืออยู่บ้าง
ท้ายที่สุดแล้วก็ใช้การโจมตีถึงสองครั้งเพื่อจัดการหินนี่
「หนอย ทักษะลับของฉันก็ไม่ได้พ้นงั้นเหรอคะ……」
「หวา แอบประหลาดใจเล็กน้อยแต่เกมนี้ข้าเจ๋งสุด」
「ริงก้าเองก็ไม่ยอมแพ้หรอกน่า」
ริงก้าก้าวไปข้างหน้าถือขวานไว้ในมือทั้งสองข้างและเหวี่ยงมันลงอย่างสุดกำลัง
「เดี๋ยวก่อนการใช้ขวานมันผิดกฏนะคะริงก้า」
「ขวานนี่เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายริงก้า มันคือเล็บของริงก้า เล็บริงก้ามีความผิดปกติแหละ」
「ข้อแก้ตัวน้ำขุ่นๆนั่นมันอะไรฟะ」
ริงก้าซึ่งใช้ขวานถูกลีฟและโซเฟียยึดไปก็ค่อยๆแกะสลักหินด้วยกรงเล็บของเธอแทน
อย่างไรก็ตามเรียกได้ว่าข่วนไปประมาณห้าครั้งถึงจะพังไม่เป็นท่า
「ให้ตายเถอะ………การต่อสู้มันยังไม่จบสักหน่อย」
「คนต่อไปลิลลี่」
ลิลลี่ก้าวไปข้างหน้าข้างๆริงก้าที่กำลังหงุดหงิด
「เอ่อ สำหรับลิลลี่คงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้งคะ？」
「ริงก้าคิดว่าควรจะหยุดเธอไว้ดีกว่า」
「เอ่อคือว่าเรามีลูกโป่งไว้ให้สำหรับเด็กๆทดลองใช้ฝ่ามือฉับๆอยู่นะ จะเปลี่ยนเป็นอันนั้นให้แทนนะลิลลี่จัง」
「ไม่ได้ค่ะ ดิฉันเองก็ต้องแข่งกันอย่างเท่าเทียมเหมือนคนอื่นๆ」
พวกเธอสามคนพยายามหยุดลิลลี่ แต่ลิลลี่ก็ส่ายหัวด้วยความมุ่งมั่น
เธออยู่เงียบๆและสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย
บรรยากาศตึงเครียดปรากฏขึ้นโดยรอบ
มีคนกระแอมไอในลำคอ
「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกห์！！」
ฝ่ามืออันทรงพลังที่มีสายลมห่อหุ้มเอาไว้――
ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนน
「……」
เกิดการพังทลายขึ้นมา――
「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาห์！！！」
ลิลลี่หมอบลงและจับมือขวาของเธอเอาไว้
「ก็บอกแล้วไงว่าจะเป็นแบบนี้……」
「ถ้าอาจารย์เล่นเองก็คงไม่ต่างกันเลย」
「ใจหายแว๊บเลย……」
「เอ่อไม่เป็นไรนะ ลิลลี่」
เซนอสเข้าไปหาลิลลี่และตรวจดูมือขวาเธอที่กลายเป็นสีแดง
ดูเหมือนว่ากระดูกจะไม่หัก จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
「ฮึก มันเป็นไปไม่ได้สำหรับลิลลี่เลยค่ะ……」
ไหล่ของลิลลี่ทรุดลง แต่หลังจากนั้นรอยแตกก็ปรากฏขึ้นบนหิน
จากนั้นก็แยกออกเป็นชิ้นๆในแนวตั้ง
ในขณะที่ทุกคนตกตะลึง ลิลลี่ก็กระโดดขึ้นลงด้วยท่าทางดีใจ
「……เอ๊ะ ทำได้แล้วล่ะค่ะ พลังแห่งรักกกกกกกกกกกกก……！」
「เอ๋ เอาจริงเหรอคะเนี่ย？」
「ม้ามืดที่ไม่คาดคิดปรากฏตัวขึ้นแล้ว」
「เอลฟ์นี่น่ากลัวชะมัด」
พวกผู้หญิงต่างพากันไปที่บูธเกมถัดไป ส่งเสียงเจี้ยวจ๊าว
เซนอสที่ยืนอยู่ข้างหลังหันไปมองด้านข้างด้วยดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อย
「……นี่ คาร์มิลล่า」
「……อะไรกันละน้ออออ？」
「เมื่อกี้นี้ที่หินนั่นแตกเธอทำใช่ไหม……？」
「อาระ……！ คิดว่าข้าคนนี้จะทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นไปทำไมงั้นเหรออออเซนอส！？」
「เออ ก็ไม่คิดว่าจะทำหรอก」
「สรุปแล้วอยากจะรู้รึเปล่าล่ะ」
「ไม่ ตรูรู้อยู่แล้ว……！」
คาร์มิลล่าพูดด้วยรอยยิ้ม
「คุคุคุ ข้าแอบหยิบขวานของมนุษย์หมาป่าขึ้นมา ลบตัวตนของมันและก็ฟันมันลงน่ะ」
「เอ่อ แบบนั้นไม่เรียกว่าโกงเหรอ？」
「งี่เง่าน่า แนวคิดเรื่องกติกาใช้ได้กับเรธด้วยงั้นเหรอ」
「การดำรงอยู่ของเธอนี่มันเน่าเฟะเสียจริงๆ」
「นี่กำลังชมหรือหลอกด่าข้ากันน้อ……」
「นั่นหมายความว่าคาร์มิลล่าเข้าข้างลิลลี่งั้นเหรอ？」
「อืม แต่ว่านี่ก็เพิ่มจะเกมอุ่นเครื่องเท่านั้นเองละน้อ」
คาร์มิลล่าลอยไปรอบๆและกอดอกอย่างภาคภูมิใจ
「เพราะแบบนั้นจะน่าสนใจกว่าละน้อ」