วันหยุดฤดูร้อนที่แสนสนุกได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้โรงเรียนได้กลับมาเปิดอีกครั้ง
เอาตรงๆชั้นก็ว่างตลอดปีอยู่แล้วอ่ะนะ
หลังจากเรื่องในคราวก่อน ราชอาณาจักรรูตินส่งจดหมายขอบคุณพร้อมเครื่องบรรณาการอีกเพียบมาให้ กระทั่งเชื้อพระวงศ์ของอาณาจักรยังเดินทางมาแสดงความขอบคุณชั้นด้วยตัวเอง แต่นั่นก็ทำให้ความแตกกับเลย์ล่าว่าชั้นหนีออกไปไล่กระทืบพวกปีศาจ
เรื่องชั่วๆนี่ยังไงก็ต้องความแตกวันใดวันหนึ่งสินะ
สำนึกผิดหน่อยแล้วกัน
1…2…3…โอเค สำนึกผิดพอละ ครั้งหน้าก็จะทำอีก
ชั้นน่ะเป็นพวกสารเลวที่ชอบลบสิ่งที่ไม่สะดวกกับตัวเองออกไปจากสมองล่ะนะ
รังแกพวกปีศาจน่ะเป็นสิ่งบันเทิงชั้นหนึ่งสำหรับตัวชั้นในโลกนี้เลยนะ ถ้าโดนห้ามไม่ให้ทำนี่มีหวังเบื่อตายพอดี
หลังช่วงหยุดฤดูร้อน ก็มาถึงอีเวนต์ที่ชั้นเคยพูดถึง ทัวร์นาเมนต์การต่อสู้ยังไงล่ะ
โรงเรียนนี้จะจัดงานประลองขึ้นปีละสองครั้ง ครั้งแรกจะแบ่งตามชั้นปี ส่วนครั้งที่สองจะเป็นแบบพบกันหมด หรือก็คือนักเรียนหนึ่งคนจะมีโอกาสได้เข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ 6 ครั้ง
แต่เพราะว่าเนื้อเรื่องของเกมจะโฟกัสอยู่แค่ในตอนที่พวกตัวเอกอยู่ปีหนึ่ง ทำให้เราไม่รู้เรื่องหลังจากนั้นหรอก
คนเล่นเลยได้เข้าร่วมแค่ 2 ครั้งเท่านั้น
ทัวร์นาเมนต์นี้เป็นการอีเวนต์ที่โฟกัสที่การต่อสู้ซะส่วนใหญ่ เอาไว้วัดว่าผู้เล่นปั้นตัวเอกมาเก่งแค่ไหน
ในรอบสุดท้าย ตัวเอกจะได้สู้กับเด็กสาวที่แข็งแกร่งโคตรๆชื่อแมรี่ ผู้เล่นส่วนมากจะแพ้ในรอบนี้และได้แค่อันดับสองของการแข่งขัน
ถ้าอยากจะชนะเธอตั้งแต่เซฟแรกล่ะก็ ผู้เล่นจะต้องเมินนางเอกคนอื่นๆให้หมดแล้วทุ่มเทกับการฝึกถึงจะมีสเตตัสพอสู้เธอได้ เก่งขนาดนั้นเลยแหละ
แต่พอกลายมาเป็นพรรคพวกแล้ว ไม่รู้ทำไมเธอถึงถูกเนิร์ฟให้อ่อนกว่าเวอร์เนลซะอีก ตามสูตรที่เห็นได้ทั่วไป
ไม่ต้องบอกเลยว่าเธอก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายที่จีบได้
เป็นสาวคูลเดเระผมสีฟ้าที่เป็นที่นิยมในหมู่แฟนๆ
จะยุคสมัยไหนคูลเดเระก็เป็นที่นิยมทั้งนั้น
พอทัวร์นาเมนต์จบลง ไม่ว่าผลลัพท์จะเป็นแบบไหน ก็จะมีอีเวนต์ที่ลูกน้องของแม่มดพยายามจะโจมตีเซนต์ นำไปสู่การต่อสู้กับมินิบอส
มินิบอสตัวนี้เป็นพวกปลาซิวปลาสร้อยที่ไม่สามารถกลายเป็นมหามารได้ ทั้งสติปัญญาและพลังก็ต่ำ ต่อให้เป็นเวอร์เนลในช่วงนี้ก็ชนะได้ไม่มีปัญหา
นอกจากนี้แมรี่ก็จะเข้าร่วมการต่อสู้ด้วย ฉะนั้นถ้าเวอร์เนลไม่กากจนเกินไปก็คงไม่มีทางแพ้
ส่วนตัวมินิบอสนี่ เพราะว่าสติปัญญาต่ำเกินไป ทำให้ดูไม่ออกว่าเอเทอร์น่าเป็นเซนต์ตัวจริง แล้วพยายามโจมตีเอลริส(คนเก่า)แทน
เอลริส(ตัวจริง)ถูกเชิญมาเข้าชมงานประลองในฐานะแขก VIP
เป็นเพราะว่าในช่วงนี้ของเนื้อเรื่องเอลริสจะยังความไม่แตกว่าเป็นตัวปลอม พวกเวอร์เนลจึงจำใจต้องปกป้องเธอในฐานะอัศวินฝึกหัด
“ปล่อยตายไปก็ดีแล้วแท้ๆ…” ผู้เล่นหลายคนคิดแบบนั้น ชั้นเองก็ด้วย แต่นี่เป็นอีเวนต์ที่บังคับผล
มีผู้เล่นหลายคนที่จงใจแพ้เพราะอยากเห็นเอลริส(ตัวจริง)โดนขย้ำตาย
แต่ต่อให้ผู้เล่นแพ้ เลย์ล่าก็ยังจะจัดการบอสได้เองอยู่ดี แถมยังจะเป็นการหักธงของแมรี่ทิ้งด้วย แล้วเธอก็จะหายไปเลยจากเนื้อเรื่อง นั่นเป็นข้อเสีย
จะในเกมหรือในโลกนี้ คิดว่าเป้าหมายการโจมตีก็ยังจะเป็นชั้นอยู่ดีนั่นแหละ
แต่กะอีแค่พวกกระจอกที่กลายเป็นมหามารยังทำไม่ได้ มันไม่คู่ควรเป้นคู่ต่อสู้ของชั้นหรอก
เอาจริงๆชั้นสามารถจัดการมันได้ในพริบตาด้วยซ้ำ
คิดว่าน่าจะผลาญแคลอรี่ไปไม่เกินตอนที่ยืดเส้นยืดสายหลังตื่นนอน
อาจจะไม่ตรงมากนัก อย่างน้อยยืดเส้นนี่ก็ยังดีต่อสุขภาพมากกว่า
ปัญหาก็คือ…ตอนที่มันเข้ามาโจมตี ก็จะมีพวกตัวประกอบหลายตัวพุ่งเข้าใส่มันให้โดนฆ่า
โลกนี้โหดร้ายกับพวกตัวประกอบจริงๆแฮะ
“ท่านเอลริสคะ กำลังจะเริ่มแล้วค่ะ”
คำพูดของเลย์ล่าดึงสติชั้นกลับมา
อ๋า ถึงเวลาแล้วเหรอ
งั้นก็ไปกันเถอะ
จริงๆสำหรับชั้นแล้วการต่อสู้แบบไหนมันก็คล้ายกันไปหมด แต่ก็บันเทิงดีในฐานะคนดู
ตอนชั้นยังเป็นผู้ชาย ก็ไม่ได้เกลียดพวกศิลปะการต่อสู้อะไรหรอกนะ
ในโลกฝั่งนี้ไม่ได้มีแค่ศิลปะการต่อสู้เท่านั้น ยังมีการใช้ดาบและเวทมนตร์ ถ้าเทียบกับการฝึกซ้อมต่อสู้แล้วถือว่าจริงจังและดูสนุกกว่าพอประมาณเลย
ชั้นถูกเชิญมาดูการแข่งแบบนี้ตั้งแต่อายุสิบขวบแล้ว เพราะแบบนั้นนี่ก็ไม่ใช่อะไรใหม่
เลย์ล่าพาชั้นมาที่สนามประลองที่อยู่ติดกับสนามฝึกซ้อม
ตัวลานประลองสร้างจากหินตัดเป็นทรงจัสตุรัส กว้างและยาวด้านละประมาณ 30 เมตร
มันยกสูงขึ้นจากพื้นมาพอประมาณ ทำให้คนดูต้องมองสูงเพื่อดูการต่อสู้
ตัวลานประลองจะมีรั้วกั้นอยู่ หลังรั้วนั้นจะมีเก้าอี้เรียงกันเป็นแถว
คล้ายๆกับเวทีมวยปล้ำเลยนะเนี่ย
และในจุดที่ห่างจากลานประลองที่สุดก็มีที่นั่งซึ่งถูกตกแต่งอย่างหรูหราโดดจากที่นั่งอื่น
นั่นคือที่นั่ง VIP ของชั้น…ทำไมไกลจังอ่ะ ที่นั่งวีไอพีนี่ควรจะอยู่แถวหน้าสุดรึเปล่า
ทำไมเอามาไว้ห่างสุดล่ะ? บ้ารึเปล่า? นี่แกล้งกันรึไง?
ถ้าไม่มีเหตุผลมาอธิบายก็ปล่อยชั้นไปนั่งหน้าซะ
“ขออภัยด้วยขอรับ เพื่อความปลอดภัยของตัวท่าน ในระหว่างการประลองอาจมีเวทมนตร์หรือดาบหลุดการควบคุมจากลานประลองมายังที่นั่งคนดูได้ เราจึงต้องขอให้ท่านเอลริสนั่งอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดขอรับ”
ครูใหญ่ปัดตกคำร้องเรียนของชั้น
ครูใหญ่ของโรงเรียนนี้คือตาลุงอายุ 40 กว่าปี
เพราะว่าเขาเป็นองครักษ์ส่วนตัวของเซนต์คนที่แล้ว จึงทำให้เป็นที่นับถือของคนมากมาย
แต่ความจริงแล้วเขาสมรู้ร่วมคิดกับแม่มดอยู่เบื้องหลัง และกลายเป็นบอสอีกตัวในเกม
ต้องจับตาดูให้ดีๆ
ชื่อของเขาคือ ดิแอส ดิแอส
ชื่อ ดิแอส นามสกุล ดิแอส
ถ้าเป็นที่ญี่ปุ่นก็คงประมาณ ยามาดะ ยามาดะ
ครูผู้ชายในโรงเรียนนี้มันเป็นอะไรกันหมดเนี่ย? ไอ้แว่นโรคจิตก็อีกคน
และแล้วการประลองก็เริ่มขึ้น ถือว่าสนุกใช้ได้เลย
ถ้าเป็นสมัยอยู่โลกเก่า ชั้นก็คงจะแบบ “ระ-เร็วเกินไปแล้ว” อะไรแบบนั้น คิดว่าน่าจะรู้สึกตื่นตาตื่นใจมากกว่านี้
แต่ถ้าเทียบกับมาตรฐานของชั้นแล้ว…ก็คงพูดได้แค่ว่าระดับมันต่ำเกินไป
แต่มาตรฐานของชั้นก็คือสต๊อกโกะกับพวกองครักษ์คนอื่นๆน่ะนะ เอาไปเทียบกับพวกนักเรียนคงไม่ได้หรอก
แต่เลย์ล่านี่คือเก่งมาตั้งแต่สมัยเธอยังเป็นนักเรียนแล้ว ได้แชมป์ในทุกการแข่งที่เธอเข้าร่วมเลย
โอ้ย ใครมันกล้าเรียกผู้หญิงที่พึ่งพาได้คนนี้ว่าสต๊อกโกะเนี่ย?
คิดไงกับการต่อสู้บ้างสต๊อกโกะ?
“ดิฉันคิดว่าอย่างไรหรือคะ? ถ้าจะพูดล่ะก็…ในปีนี้ระดับของพวกนักเรียนสูงกว่าปีก่อนๆอยู่พอสมควรเลยค่ะ หากดิฉันประมาทไปล่ะก็ อาจจะถูกแทนที่ด้วยพวกเขาในอนาคตได้”
เอ๊ะ? จริงดิ?
เออ ก็คิดว่าเก่งกว่าพวกทหารของอาณาจักรรูตินที่เคยเห็นน่ะนะ
“โดยเฉพาะ เวอร์เนล ไอน่า ฟอกซ์ จอห์น และแมรี่ เจ็ต นี่ถือว่าเป็นเพชรเม็ดงามเลย เวอร์เนลขาดเทคนิคไปบ้าง แต่พื้นฐานของเขาดีพอที่จะอุดช่องว่างตรงส่วนนั้นได้ ไอน่า ฟอกซ์ไม่มีจุดเด่นเป็นพิเศษ แต่แต่ก็ไม่ขาดจุดใดเป็นพิเศษเช่นกัน ต้องบอกว่าสมแล้วที่เป็นผู้สืบทอดของตระกูลฟอกซ์ จอห์นเคยเป็นทหารมาก่อน ประสบการณ์ในการต่อสู้ของเขาสูงกว่าคนอื่นในชั้นปีเดียวกัน แมรี่ เจ็ตนั้นมีพรสวรรค์ทั้งในด้านดาบและเวทมนตร์ เทคนิคของเธอนั้นเทียบชั้นได้กับพวกอัศวินเลยทีเดียว ถึงแม้พลังกายจะยังไม่ถึงขึ้น ดิฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นผู้ชนะค่ะ”
เลย์ล่าพูดถึงตัวเอกเวอร์เนล แมรี่ซึ่งเป็นตัวละครที่แข็งแกร่ง ไอน่า ฟอกซ์ที่จะมาลอบสังหารชั้นในอนาคต(เอาจริงๆนี่เกือบลืมเธอไปแล้วนะ)…และตัวประกอบเอ
เจ้าตัวประกอบนี่เก่งขนาดนั้นเชียวเรอะ…
น่าเศร้านิดหน่อยนะที่เซนต์ตัวจริงอย่างเอเทอร์น่าไม่ถูกพูดถึงเลย
ถือว่าช่วยไม่ได้ ก่อนที่พลังของเธอจะตื่น เธอก็แค่ไม่ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีก็เท่านั้น
รอบสุดท้ายก็อย่างที่คิด เวอร์เนลปะทะแมรี่
ส่วนใหญ่แล้วต่อให้เป็นเซฟแรกก็น่าจะมาได้ถึงขนาดนี้แหละ
มีการต่อสู้นี้นี่ล่ะที่ทำให้ผู้เล่นน้ำตาตกมาหลายคน
จะชนะเธอได้ตั้งแต่เซฟแรกน่ะมันยาก ขนาดชั้นยังแพ้เลย
ถ้าใช้บั๊กล่ะก็ผู้เล่นจะสามารถเอาชนะเธอได้ง่ายๆต่อให้ใช้หัวไชเท้าซึ่งเป็นอาวุธเอาฮา แต่ถ้าเล่นปกตินี่ก็น่าจะทำได้ยาก
คิดว่าเวอร์เนลน่าจะแพ้นะ
ถ้าเป็น New Game+ ล่ะก็เวอร์เนลจะมีทั้งเลเวลและสกิลติดมาจากเซฟที่แล้ว แต่เวอร์เนลในตอนนี้น่ะไม่มีอะไรแบบนั้น
ถ้าเวอร์เนลอยากจะชนะให้ได้ตั้งแต่เซฟแรกล่ะก็ เขาจะต้องเอาเวลาส่วนใหญ่ไปใช้ฝึกฝน และเมินอีเวนต์และค่าความชอบของพวกนางเอกคนอื่นๆไปหมด
………..
อ๊ะ
แต่เวอร์เนลในโลกนี้น่ะเล่นรูทเอาฮานี่นา…
“ได้ผู้ชนะแล้วครับ! แชมเปี้ยนของเราคือ เวอร์เนล!”
เสียงผู้บรรยายดังก้องไปทั่วสนาม ขนาดชั้นยังช็อคเลย
อา…ชนะตั้งแต่เซฟแรกจริงๆด้วย
เอาเวลาไปทิ้งกับการฝึกเยอะเลยนะเอ็งเนี่ย…
ถ้าลองคิดดูดีๆก็สมเหตุสมผลแหละ ถ้าเล่นตามปกตินี่เวอร์เนลต้องปักธงสาวไปแล้วซัก 5-6 คน แต่เวอร์เนลในโลกนี้ไม่มีสาวอื่นอยู่ข้างกายเลยนอกจากเอเทอร์น่า
ฟิโอร่า? ไม่อยู่ในเกมไม่นับเฟ้ย
แถมดูยังไงเธอก็ไม่ได้สนิทสนมกับเวอร์เนลเป็นพิเศษนะ เธอดันไปสนิทกับนายตัวประกอบเอแทนเนี่ย
เวอร์เนล…ถามจริง นี่แกต้องการจะทำอะไรเนี่ย?
ถ้าเป็นงี้ต่อไปนายจะได้จบรูท”เกเร”เข้าให้นะเฟ้ย
ทำตัวให้สมเป็นพระเอกเกมจีบสาวหน่อยเท้อออ
สร้างความสัมพันธ์กับสาวๆซักสองสามคน เป็นพระเอกฮาเร็มไปเลย
ไม่อย่างนั้นจะกล้าเรียกตัวเองว่าพระเอกเกมจีบสาวได้ไงกันฮะ?!
เอาเหอะ
ในเมื่อทัวร์นาเมนต์จบลงแล้ว มันก็น่าจะใกล้มาละ
5 4 3 2 1….
มาแล้วจ้า! สัตว์ประหลาดยักษ์ตกลงมาจากฟ้า บดขยี้ลานประลองอยู่ใต้เท้าของมัน
“เซนต์…ที่ไหน? ฆ่า…เซนต์ ท่านแม่มด…ชม”
ดูก็รู้เลยว่าไม่ฉลาด และนี่คือมินิบอส โปจิ ไงล่ะ
เป็นมนุษย์หมาป่าตัวสูงสี่เมตร
ขนสีดำปกคลุมทั้งตัว หัวเป็นหมาป่าแต่ตัวเป็นเหมือนมนุษย์
ดูภายนอกก็เท่อยู่หรอก แต่เปิดปากพูดปั๊บความเท่ก็ไม่เหลือเลย
คล้ายๆกับมหามารที่ชั้นฆ่าไปก่อนหน้านี้ ที่เป็นลิงตัวใหญ่ๆอ่ะ โปจิก็ถูกสร้างมาโดยการปล่อยให้มันฆ่าปีศาจหลายๆตัวเพื่อเอาชีวิตรอด
…แต่สติปัญญาก็ยังไม่ดีพอ
หมาตัวนี้จงรักภักดีกับแม่มดเป็นที่สุด แต่ก็หมายความว่ามันยอมทำทุกอย่างเพื่อให้แม่มดชมมัน
ไม่มีสติปัญญามากพอจะคิดถึงผลของการกระทำ ไม่เคยมีความคิดที่ว่า”ถ้าทำแบบนี้ไปแล้วจะเป็นผลเสียกับแม่มด”ผ่านเข้าหัวมันเลย
ประมาณว่าลูกหมาที่เห็นเจ้านายมีความสุขตอนโดนกัดเบาๆ พอโตเต็มวัยแล้วก็เลยไล่กัดคนไปทั่ว
หรือก็คือแม่มดเอาหมาตัวเองโยนเข้ากรงให้โดนกินแล้วกลายเป็นสารอาหารให้มหามาร แต่ดันทำพลาด ไอ้หมามันรอดมาได้่ แม่มดเลยได้ข้ารับใช้โง่ๆมาตัวนึงแทน
ขนาดพละกำลังก็ยังน้อยว่าลิงยักษ์ตอนนั้น แค่แข็งแรงกว่าปีศาจธรรมดาพอสมควร
ถ้าดูดีๆก็จะเห็นว่าทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล น่าจะโดนแม่มดลงโทษหรือไม่ก็โดนจับเป็นกระสอบทรายให้มหามารตัวอื่นมา
ไม่มีประโยชน์อะไรอื่น
แต่ก็ยังจะดั้นด้นออกมาหาเซนต์ตัวเดียว
ในเกมเจ้านี่มีหน้าที่ก็แค่ทำให้ผู้เล่นเริ่มสงสัยว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในโรงเรียนนี้
เป็นแม่มดนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะ มีลูกน้องโง่แต่ขยันแบบนี้
ไอ้หมาโง่เจอตัวชั้นและตรงเข้ามา
“เซนต์…ฆ่า ลูบหัว… ข้า…ไม่…ขยะ”
หา
คิดว่าลูกกระจ๊อกอย่างแกจะทำอะไรชั้นได้เหรอ?
รู้สถานะของตัวเองไว้บ้าง ไอ้โง่เอ๊ย
ตัวของชั้นน่ะห่อหุ้มไว้ด้วยเวทมนตร์หลายรูปแบบ ถึงโดนโจมตีก็ไม่เจ็บไม่คัน
หรือถ้าเอาตรงๆ ถ้าแกโจมตีชั้น แกนั่นแหละจะตายเอง
ชั้นยังนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อแสดงให้เห็นว่าชั้นไม่กลัวหมาขี้แพ้แบบมันด้วยซ้ำ
อืม…น่าสงสารว่ะ
“อย่า…มองข้า…แบบนั้น! ไม่ต้อง…สงสารข้า!” เจ้าหมายกอุ้งเท้าขึ้นเพื่อโจมตี
เลย์ล่าชักดาบออกมา แต่จริงๆไม่ต้อทำก็ได้
แค่แตะชั้นมันก็ตายแล้ว
“ท่านเอลริส!”
ก่อนที่การโจมตีจะถึงตัวชั้น เวอร์เนลพุ่งเข้าหามันและฟันดาบใส่หน้าของเจ้าหมา
ถึงจะดูกลัวๆ แต่เจ้าหมาก็ไม่ได้เป็นแผลอะไรมาก
เวอร์เนลเอ๊ย…ไอ้นั่นมันดาบสำหรับฝึกซ้อมนา ทื่อแบบนั้นมันจะไปตัดอะไรได้?
มันทำแผลอะไรให้เจ้าหมาไม่ได้หรอก
“อย่า…มายุ่ง!”
เจ้าหมาเปลี่ยนการโจมตีไปหาเวอร์เนล แต่อุ้งเท้าของมันโดนแช่แข็งไว้ด้วยเวทมนตร์ของแมรี่
จากนั้นเอเทอร์น่า ฟิโอร่า ตัวประกอบเอ และไอ้แว่นโรคจิตก็ตามมาสมทบเพื่อสู้กับหมาโง่
พวกนั้นพูดแบบว่า”ทุกคน…!” “ไม่ปล่อยให้นายเท่อยู่คนเดียวหรอก” “เราจะปกป้องท่านเอลริสด้วยกัน” “อย่าลืมชั้นสิ” แต่…เอ่อ แบบว่า ไม่ต้องปกป้องตูก็ได้นะเออ เค้าปกป้องตัวเองได้แหละ
จริงๆถ้านายไม่เข้ามาขวางนี่ เจ้าหมาก็น่าจะม่องไปแล้วน่ะนะ
คิดว่าแค่ปลาซิวปลาสร้อยพรรค์นี้ถึงขั้นทำให้ชั้นต้องโดนปกป้องเลยเหรอ? นี่เสียศักดิ์ศรีนะเนี่ย
ทำเป็นไม่ดูบรรยากาศแล้วฆ่ามันซะดีมั้ยนะ
อา เอาแบบนั้นเลยแล้วกัน
ไปเลยเวทย์แสง บะตู…
“ช้าก่อนค่ะท่านเอลริส กรุณาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเขาได้ไหมคะ”
เอ๋-…
พูดไรน่ะสต๊อกโกะจัง? เอาจริงดิ?
“นี่เป็นหน้าที่ของพวกเขาในฐานะของอัศวินค่ะ แน่นอนว่าท่านเอลริสสามารถจัดการสถานการณ์นี้ได้อย่างง่ายดาย แต่…กรุณาตอบรับความมุ่งมั่นของพวกเขาด้วยเถอะค่ะ นี่เป็นเวลาที่พวกเขาจะได้เติบโตในวิถีแห่งอัศวิน…ดิฉันรู้สึกเช่นนั้นค่ะ”
คิดไปเองน่า
จบอีเวนต์นี้ไปก็ไม่มีพาวเวอร์อัพอะไรซักหน่อย
ผู้เล่นบางคนยังบอกเลยว่า “ปล่อยมันฆ่าอีขยะนั่นไปเถอะ”
แต่ถ้าสต๊อกโกะจังพูดถึงขนาดนั้นก็ช่วยไม่ได้
แต่แบบนี้เวอร์เนลจะเป็นอันตราย ดาบนั่นมันมีไว้สำหรับฝึก ใช้งานจริงไม่ได้หรอก
ถ้าเป็นในเกมดาบนั่นจะมีค่าพลังโจมตีเท่ากับดาบจริง แต่ในโลกความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น
ฉะนั้นชั้นก็จะให้ดาบใหม่ไปละกัน
จงโปรยปราย เวทย์ดินของชั้น! ชั้นใช้เวทย์ดินสร้างโลหะที่ทั้งเบาและแข็งแรงขึ้นมาและเปลี่ยนรูปร่างมันเป็นดาบ
เอาไปใช้ซะเวอร์เนล! มันเป็นแค่ของเล่นที่ใช้เวลาสร้างแค่สิบวิ ไม่ต้องเอามาคืนก็ได้!
“ขอบคุณมากครับท่านเอลริส! ด้วยดาบเล่มนี้…พวกเราจะชนะให้ได้!”
เวอร์เนลพุ่งเข้าหาเจ้าหมาพร้อมดาบใหม่ในมือแล้วอัดมันจนติดกำแพง โอ้ สุดยอด
ในตอนที่ดูการต่อสู้นี้อยู่ ไม่รู้ทำไมเลย์ล่าถึงมองมาที่ชั้น
หืม ไรอ่ะ? มีไรป่าว?
“อา…ไม่ค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ”
ตกลงก็ไม่มีอะไรนิ สต๊อกโกะนี่แปลกคน
และแล้วการต่อสู้ก็จบลง
เวอร์เนลและผองเพื่อนจัดการเจ้าหมาจนลงไปนอนกองกับพื้น
เรียกว่า หมาขี้แพ้ ละกัน
“ท่านแม่มด…ข้า…เพื่อท่าน เพื่อท่าน… อีกสักครั้ง… กอด…”
ไม่อ่ะ คงไม่ไหวหรอก
ตัวแกใหญ่เกินจนโอบไม่ทั่วแล้วเนี่ย
โทษที ชั้นชอบหมาตัวเล็กๆนะ พวกตัวใหญ่มันทำให้ชั้นระแวงน่ะ
ใหญ่กว่าหมาชิบะนี่คือไม่โอเคแล้ว
ขนแกไม่แข็งไปแล้วเรอะ?
…โอ๊ะ? โอ๋? นุ่มนิ่มกว่าที่คิดนะเนี่ย
สัมผัสใช้ได้เลย น่าเอามาทำเป็นพรมเช็ดเท้า
หมาตัวใหญ่อาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้นะ โมฟุ โมฟุ
“ท่านเอลริสคะ… สัตว์ประหลาดตนนี้…”
เลย์ล่ามองชั้นด้วยความสงสัย อาจจะคิดว่า”ไม่อ่อนไปหน่อยสำหรับมหามารเหรอ?”
ก็เลยตอบไปว่า ก็แค่ปีศาจกากๆที่ไม่สามารถกลายเป็นมหามารได้
ตั้งแต่แรกแล้วมันเป็นแค่ลูกหมา หมาโง่ๆที่แค่อยากจะโดนชมโดยเจ้าของ
จะพูดแบบลงดีเทลเลยก็จะดูแปลกๆว่าชั้นไปรู้มาจากไหน เลยบอกไปว่าแค่เดาๆ
“ท่าน…แม่มด…”
โอ้ ยังตื่นอยู่อีกเหรอ
ไปนอนได้แล้ว ถึงนอนตอนนี้ก็ไม่มีใครว่าแกหรอก
โอเค กูีดไนท์
พอพูดแบบนั้น เจ้าหมาขี้แพ้ก็เงียบไป
คนอื่นจะมองชั้นแปลกๆเอาได้ คงต้องหยุดลูบได้แล้วล่ะมั้ง