“ฮ่าๆๆ เจ้าหนู เจ้าก็เหมือนข้า เห็นแก่ตัว โหดร้าย เลือดเย็นและจะไม่ลังเลที่จะใช้คนของตัวเอง แม้กระทั่งข้าก็ยังรู้สึกกลัวเจ้า!”
บูม!
คุกพายุไฟสายฟ้าระเบิดไป เผยให้เห็นผู้อาวุโสเจ็ด แต่ตอนนี้เขาถือโซ่ตะขาบอีกเส้นไว้ในมือ อันนี้เป็นสีดำ
โซ่สองเส้นก่อตัวเป็นพายุรอบเขา ช่วยป้องกันชีวิตเขา แต่ถึงกระนั้น ตัวเขาก็ยังมีรอยไหม้ และคนก็สามารถเห็นกระดูกที่ทิ่มแทงออกมาได้
มันเห็นได้ชัดว่าเขารอดเพราะโซ่เหล่านี้
แถมนั่นยังคือพลังแท้จริงของค่ายกลพายุไฟสายฟ้า
หลังพ่นเลือดร้อนออกมา ผู้อาวุโสเจ็ดก็สูดลมหายใจ แต่ดวงตาชั่วร้ายของเขาไม่เคยละออกห่างจั๋วฝาน
“เจ้าหนู ข้ามักเหนือกว่าศัตรูทุกคนทุกที่ที่ข้าไป แต่วันนี้เจ้าเกือบฆ่าข้า!ข้ายอมรับ ข้าไม่เคยพบเด็กสารเลวเช่นเจ้ามาก่อนในชีวิต!”
จั๋วฝานมองเสวี่ยหนิงเซียงที่หมดสติใต้เท้าเขา แต่นางไม่ตาย บางทีโซ่นั่นคงปกป้องนางไปด้วย
แต่มันไม่ใช่ว่าจั๋วฝานสนใจว่านางเป็นหรือตาย เขาเอาแต่จ้องโซ่ตะขาบสีดำ”เจ้ามีสมบัติมารระดับสี่อีกชิ้น?”
“ฮี่ๆๆ ข้าเคยมีแค่หนึ่ง!”
ผู้อาวุโสเจ็ดรวมโซ่ตะขาบสองเส้นเข้าด้วยกัน”นี่คือสมบัติมารระดับสี่ โซ่หยินหยางรวมเป็นหนึ่ง ข้ามักโจมตีด้วยโซ่หยางและใช้โซ่หยินเพื่อฆ่าศัตรู แต่เพื่อช่วยชีวิตข้าวันนี้ เจ้าบังคับให้ข้าต้องเผยโซ่หยิน เจ้าควรภูมิใจ ต่อให้ยอดฝีมืระดับนภาก็ยังรู้ความจริงแค่ตอนตาย!”
จั๋วฝานกัดฟัน”ฉายาปีศาจเจ้าเล่ห์ไม่ได้มาง่ายๆ!เจ้าเต็มใจรับบาดแผลเพื่อใช้กระบวนท่าลับนี้!”
“แต่แน่นอน!”
ผู้อาวุโสเจ็ดกระอักเลือดสองครั้งแต่ใบหน้ายังมีรอยยิ้มชั่วร้าย”ด้วยความที่โลกเต็มไปด้วยเรื่องโกหกและแผนร้าย ข้าจึงเก็บกระบวนท่าลับที่แข็งแกร่งสุดของข้าไว้ นั่นเพราะแผนข้ามักหลอกคนได้สำเร็จ!”
“แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น!”
ดวงตาของผู้อาวุโสเจ็ดไหววูบและสะบัดโซ่หยินหยางใส่จั๋วฝานขณะที่เซี่ยเทียนหยางคำราม”มันแย่ที่แผนของเจ้าเอาไม่อาจล้มข้าได้!”
“ข้าคิดต่าง”จั๋วฝานยิ้มและประสานมือ ให้แสงสีเลือดบินออกจากเสวี่ยหนิงเซียงใส่ผู้อาวุโสเจ็ด
อีกฝ่ายบาดเจ็บสาหัสและโซ่ก็อยู่ไกลออกไป จั๋วฝานจ้องเขาเหมือนเหยี่ยวเพียงเพื่อพบว่าเขามีสมบัติมารป้องกันหรือไม่
แบบนี้เขาจะสามารถใช้ทารกโลหิตได้
ดีสุด ถ้าทารกโลหิตเข้าตัวผู้อาวุโสเจ็ดได้ เขาจะจัดการอีกฝ่ายได้โดยไม่มีการต่อต้าน
นี่คือกระบวนท่าสังหารจริงของจั๋วฝาน แม้กระทั่งคุกพายุไฟสายฟ้าก็ใช้เป็นแค่เหยื่อเพื่อเผยไพ่ของผู้อาวุโส
จั๋วฝานปฏิเสธที่จะเชื่อว่าปีศาจเจ้าเล่ห์อย่างเขาไม่มีวิธีช่วยชีวิตซ่อนอยู่
“สัตว์มาร!”
ในทางกลับกัน ผู้อาวุโสเจ็ดตกใจกับแสงสีเลือด ตอนนี้เขารู้เจตนาจริงแล้วตอนอีกฝ่ายบอกว่าเสวี่ยหนิงเซียงคือเหยื่อ
มันไม่ใช่แค่การจับเขาในคุกพายุไฟสายฟ้าแต่ยังเป็นการซ่อนกระบวนท่าสังหาร ด้วยความใกล้ของเขากับนาง เขาไม่มีทางหลบได้
ปีศาจเจ้าเล่ห์ชื่นชมความฉลาดแกมโกงของจั๋วฝานที่เอาชนะเขาได้ทุกครั้ง
จั๋วฝานยิ้มอย่างมีชัย”มันจบแล้ว ผู้อาวุโสเจ็ด การต่อสู้นี้ ข้าเป็นฝ่ายชนะ”
ทันใดนั้น โซ่หยางของผู้อาวุโสเจ็ดก็เจาะทะลุหน้าอกของจั๋วฝาน เขารู้สึกว่าหัวใจเขากำลังโดนบดขยี้ รูขนาดใหญ่พุ่งทะลุออกด้านหลังเขา ด้วยเศษหัวใจที่กระจัดกระจาย
“นี่ เป็นไปไม่ได้..”
จั๋วฝานมั่นใจว่าทารกโลหิตจะควบคุมผู้อาวุโสเจ็ดได้เมื่อเข้าตัว หยุดการโจมตีของโซ่หยาง
แต่ความจริงคือ โซ่ไม่หยุด จั๋วฝานรู้สึกว่าอวัยวะของเขากำลังเหี่ยวเฉาและพลังชีวิตก็ไหลซึมออกมา
นี่ไม่ได้เกิดจากโซ่ แต่เป็นการบาดเจ็บของทารกโลหิต!
จั๋วฝานแหงนมองทารกโลหิตที่ห้อยอยู่ด้านหลังผู้อาวุโสเจ็ดด้วยความตกใจ แสงสีเงินเผยให้เห็นเข็มที่เจาะหน้าอกของทารกโลหิต
“สมบัติมารระดับสาม เข็ดบิดเบือน!”
ผู้อาวุโสเจ็ดเยาะเย้ยจั๋วฝานและดึงเข็มกลับเข้าไปในข้อศอกเขา
ทารกโลหิตล้มลงและจั๋วฝานก็ล้มคุกเข่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ เขาไม่เชื่อว่าเขาจะเพิ่งแพ้
ปัง!
เสียงดังจากด้านข้าง เซี่ยเทียนหยางดิ้นรนแต่โซ่หยินก็ยังตวัดใส่หน้าอกเขาและเขาก็พ่นเลือดอกมา มันต้องขอบคุณเกราะที่เขาสวมเขาถึงยังมีลมหายใจ!
โดยไม่สนคนอื่น ผู้อาวุโสเจ็ดเดินมาหาจั๋วฝานอย่างสงบ
“เจ้าหนู ข้าเป็นที่รู้จักในชื่อปีศาจเจ้าเล่ห์ มันจะมีใครมาฉลาดกว่าข้าได้ไง?”
ผู้อาวุโสจ้องมองจั๋วฝานที่กำลังจะตาย”เจ้าเก่ง แผนร้ายของเจ้าทำให้ข้ากลัว ในอีกสิบหรือยี่สิบปี เจ้าจะกลายเป็นผู้บ่มเพาะปีศาจที่เก่งกาจอย่างมาก!จะไม่มีใครสักคนในเทียนอวี่ที่เทียบเคียงเจ้าได้ น่าเสียดายที่เจ้าอายุไม่ยืน เพราะข้ากลัวว่าเจ้าจะกลายเป็นเฉกเช่นนั้น เจ้าคือคนแรกที่ทำให้ข้ารู้สึกแบบนี้..”
เขากำลังจะปิดฉาก”เจ้าอาจตายในมือข้า แต่อย่ารู้สึกแย่ไป ความเจ้าเล่ห์ของเราสูสีกัน แต่ข้าเหนือกว่า ต่อหน้าพลังแท้จริง ลูกไม้ทั้งหมดล้วนเปล่าประโยชน์..”
ฝ่ามือของผู้อาวุโสเจ็ดมาถึงเหนือหัวจั๋วฝาน
เขาไม่อยากตาย แต่เขาทำอะไรไม่ได้
แพ้คือแพ้ ไม่ว่าจะเป็นด้วยพลังหรือเล่ห์เหลี่ยม และคนแพ้ก็คือคนตาย!แต่เขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากทำ
แล้วไง?คนแพ้ไม่เคยมีทางเลือกตั้งแต่ต้น!
จั๋วฝานหลับตา สูดลมหายใจสุดท้ายและภาพก็ดำมืด..
โฮก!
เสียงคำรามสั่นคลอนทั้งเทือกเขาหมื่นอสูรและฝ่ามือของผู้อาวุโสเจ็ดก็หยุดเหนือหัวจั๋วฝานแค่หนึ่งนิ้ว
พร้อมกับเสียงคำราม คลื่นไฟได้เข้ากลืนกินทุกสิ่ง มันกลืนต้นไม้และทิ้งพื้นดินว่างเปล่าไว้ด้านหลัง
ผู้อาวุโสเจ็ดสะดุ้ง
เขามองไปทางเขตสาม พูดด้วยความไม่แน่ใจ”ทำไมสัตว์ประหลาดตัวนี้ถึงมาเขตสอง”
เขามองทั้งสาม กัดฟันและหนีไปอย่างช่วยไม่ได้ โดยไม่สนใจที่จะเก็บทรายเพชรด้วยซ้ำ
ในไม่ช้าเสียงนกร้องก็ตามมาและท้องฟ้าก็มืดลง ปีกนกขนาดใหญ่สยายออก บดบังทั้งผืนฟ้า
สัตว์อสูรสั่นสะท้านในถ้ำพวกมัน
ปีกของนกยักษ์เป็นไฟสีฟ้าและการกระพือปีกแต่ละครั้งก็ส่งประกายไฟไปทั่ว ไม่ว่าประกายไฟจะตกลงที่ใด ไฟจะจุดติดทุกสิ่ง
ป่าเขียวชอุ่มก่อนหน้านี้กลายเป็นเพียงขี้เถ้าหลังนกบินผ่าน ไม่เหลือแม้แต่กระดูกของสัตว์อสูรระดับสี่
นกยักษ์บินสักพักจากนั้นก็จากไป แต่ป่าด้านใต้นั้นไม่เหลืออีกแล้ว สัตว์อสูรบางตัวผ่านมาแต่คิดว่าพวกเขาตายแล้วจึงผ่านไป
ในความเป็นจริง ต้องขอบคุณเม็ดยาปกปิดพลังที่เก็บกลิ่นอายพวกเขาไว้
แค่กแค่ก แค่ก..
เสวี่ยหนิงเซียงไอเบาๆก่อนลืมตาขึ้น แต่ความตกใจก็กวาดผ่านหัวใจนาง”ทำไมป่าถึงหายไปและหลงเหลือแค่ขี้เถ้า?}
[ผู้อาวุโสเจ็ดไม่มีพลังพอจะทำเช่นนี้]
นางมองไปรอบๆเพื่อหาตัวจั๋วฝานกับเซี่ยเทียนหยาง เห็นพวกเขากำลังนอนหมดสติ จั๋วฝานมีสภาพหนักสุด มีเลือดไหลจากรูบนหน้าอกเขา
เขากำลังหายใจรวยริน…
จั๋วฝานกับอีกสองนอนหมดสติอยู่ท่ามกลางกองขี้เถ้า สัตว์