ถ้าเราไม่สามารถช่วยฟื้นฟูจิตใจให้ผู้กล้าได้ เราก็ต้องกำจัดเธอซะ… ฉันคิดว่างั้นนะ
เอาจริงๆ ในฐานะที่เราก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน ฉันก็ไม่ชอบแบบนั้นหรอก… สงสัยมันคงไม่มีทางอื่นแล้วสินะ
นี่มันสงคราม ฉันไม่ควรเอาความรู้สึกส่วนตัวมาเป็นที่ตั้งกับสิ่งที่ฉันจะทำ
“ก็ อย่างที่ว่ามานั่นแหละค่ะ แม้ว่าเราไม่มีเจตนาจะทิ้งผู้กล้าไปเฉยๆ เลย เราจะให้ความช่วยเหลือผ่านทางจอมมารระหว่างที่ผู้กล้าเธอยังถูกปกป้องไว้ดีอยู่… ตอนนี้ จิตใจของเธอใกล้แตกสลายเต็มทีแล้ว เธอเพิ่งตายไปครั้งหนึ่งเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ถูกคืนชีพอีกครั้งด้วยฝีมือของ [12 อัครสาวก] ลำดับที่ 3 ดูเหมือนการที่เธอโล่งใจที่ความตายช่วยพาเธอหนีจากความทรมานได้เสียที แต่กลับถูกทำให้กลับมาชีวิตอีกครั้งนั้นจะเร่งการพังทลายของเธอลงอย่างมากเลยค่ะ”
ตายไปครั้งนึง?
พวกมันฆ่าผู้กล้าเหรอ?
แถมยังเป็นแค่เด็กผู้หญิง อายุพอๆ กับฉัน เป็นแค่เด็ก 5 ขวบเองนะ?
“เป็นเรื่องจริงค่ะ อัศวินที่ทำร้ายสร้างความผิดพลาดขึ้น ผู้กล้ามีสเตตัสทุกค่ามากกว่า 100 ทั้งๆ ที่เลเวลยังอยู่ที่ 1 ก็จริง แต่พวกอัศวินในแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นมีสเตตัสเฉลี่ยอย่างต่ำๆ ก็ 300 แล้ว อย่างแรกเลยคือ ผู้กล้าไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ ยิ่งกว่านั้น ที่นั่นยังมี [12 อัครสาวก] ประจำการอยู่ จึงสามารถคืนชีพให้เธอได้ แม้จะไม่สามารถทำได้อย่างไร้ขีดจำกัดก็ตาม แต่หากจำเป็น พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะฆ่าเธออีกแน่นอน”
ถึงจะคืนชีพได้ก็เถอะ แต่ท่านบอกว่าพวกมันยังคิดจะทำร้ายเด็กผู้หญิง 5 ขวบไปจนกว่าเธอจะตายงั้นเหรอคะ?
แถม ไอ้ที่ทำอยู่ทั้งหมดนั่น ยังเชื่อว่ากำลังทำในสิ่งที่ถูกต้องเพื่อมนุษยชาติด้วย?
นี่ไม่ใช่แค่ระดับคลุ้มคลั่งแล้วนะคะ นี่มันเหนือกว่านั้นไปแบบน่ากลัวมากเลย
“…เราเห็นด้วยค่ะ มันน่าเจ็บใจอย่างยิ่งที่เราไม่อาจจะช่วยอะไรได้เลย… แต่ที่จริง เราก็ไม่สามารถเป็นห่วงเรื่องของเธอได้ตลอดเวลาค่ะ อย่างที่เธอคิดเมื่อครู่นี้เลยค่ะ นี่คือสงคราม ไม่มีความดีหรือความชั่ว ผู้ที่ทำในสิ่งที่สมเหตุสมผลย่อมหาทางที่ดีที่สุดเพิ่อเข้าใกล้ชัยชนะในสงคราม การช่วยเหลือผู้กล้าในตอนนี้เลยนั้น… ไม่ใช่ทางที่ดีที่สุดค่ะ”
ท่านอิซึสึพูดแบบนั้นด้วยสายตาที่เคร่งขรึม… แต่ฉันแอบเห็นว่ามือของท่านสั่นอยู่เล็กน้อย
ท่านอิซึสึก็อยากจะช่วยผู้กล้าจริงๆ นั่นแหละ
แต่เผ่ามารอาจล่มสลายได้ หากท่านส่งเทพพยากรณ์ที่ผิดพลาดลงมา
ด้วยตำแหน่งของท่านแล้ว ท่านไม่สามารถมอบเทพพยากรณ์ที่ครึ่งๆ กลางๆ เพียงเพราะความรู้สึกส่วนตัวของท่านได้
ท่านเป็นเทพที่ดีจริงๆ นั้นแหละ
“…ก็ เรื่องที่เรามีก็จบแล้วค่ะ ต้องขออภัยที่เรียกเธอขึ้นมาถึงที่นี่นะคะ”
ไม่เลยค่ะ ไม่ ไม่ ไม่
มีขนมหวานอร่อยๆ พวกนี้ให้ได้ทาน แค่นี้ฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะค่ะ
เอาจริงๆ ได้โปรดเชิญฉันขึ้นมาบ่อยๆ ด้วยนะคะ
“…เธอแค่อยากทานขนมใช่มั้ยล่ะคะ? นับว่าเธอใจกล้าไม่เบาเลยนะคะ ถึงได้กล้าที่จะคิดกับเทพเช่นนั้น”
แย่ละ! ท่านอิซึสึอ่านความคิดได้ เผลอชินกับการสื่อสารแบบนี้ไปจนลืมไปเลย ถึงมันก็สะดวกดีก็เถอะ
“ไม่จำเป็นอ่านความคิดก็เข้าใจได้แบบนั้นอยู่ดีนั่นแหละค่ะ… งั้น เราจะส่งจิตของเธอกลับไปแล้วนะคะ เราไม่สามารถแทรกแซงสติของเจ้าติดต่อกันหลายๆ ครั้งได้ เพราะแบบนั้น เธอก็จะไม่ได้ทานขนมหวานไปอีกซักพักนะคะ”
ไม่จริงน่า! ท่านก็รู้ว่าฉันมีความรู้จากโลกเดิมอยู่ แต่โลกนี้กลับมีของหวานๆ แค่อย่างเดียวคือผลไม้น่ะ! ถึงจะอร่อยก็เถอะ แต่มันยังไม่ใช่สิ่งที่ฉันตามหาเลยนะคะ!
“ถ้าเช่นนั้นแล้ว ทำไมไม่ลองทำขึ้นมาเองล่ะคะ? มันก็เป็นสูตรสำเร็จของตัวละครเอกแนวฮาเร็มต่างโลกเลย ที่จะใช้ความรู้จากโลกก่อนรังสรรค์อาหารขึ้นมาจริงมั้ยล่ะคะ?”
เอาเป็นว่าฉันจะยังไม่ติดใจที่ว่าท่านรู้เรื่องนั้นได้ยังไงนะคะ
ท่านอิซึสึขา~ ฉันไม่มีทักษะทำอาหารเลยสักนิดนะคะ!!!
ไม่ว่าจะพวกตัวเอกผู้กล้าฮาเร็ม หรือแม้แต่องค์ความรู้จากโลกเดิมที่ฉันมีอยู่… เท่าที่ฉันรู้เนี่ย ฉันไม่มีความสามารถพอจะทำขนมพวกนั้นออกมาได้หรอกค่ะ!
“…เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเช่นนั้น ก็มีเรื่องต้องพยายามเพิ่มอีกหนึ่งแล้วนะคะ… เราจะคืนสติการรับรู้ให้เธอแล้ว ขอให้โชคดีกับการฝึกนะคะ”
ขอบคุณมากนะคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะทำอย่างเต็มที่เพื่อฆ่าล้างมนุษย์ให้สำเร็จค่ะ
อ้อ ส่วนคราวหน้า ฉันขอเค้กมองบลังค์หรือซาเช่ทอร์ตนะคะ ขอร้องนะคะ
“เธอชักจะไร้ยางอายขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะคะ!? ถ- ถ้างั้น เราขออวยพรให้เธอสำเร็จได้ทุกสิ่งในอนาคตนะคะ! แล้วพบกันค่ะ!”
เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็อยู่บนเตียงแล้ว ถึงจะยังมึนๆ อยู่นิดหน่อย แต่ฉันก็ยังจำเรื่องที่คุยกับท่านอิซึสึได้อยู่
ขนมนั่นอร่อยมากเลย~
…เอ๊ะ เดี๋ยว ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ
เรื่องของผู้กล้า จนถึงตอนนี้ เธอก็ถูกทำร้ายจากพวกมนุษย์นั่นอยู่
เธอไม่… ไม่มีที่พึ่งคุ้มภัยอยู่เลย
ฉันมีท่านอิซึสึ มีกองทัพจอมมาร ผู้คนที่คุ้มครองฉัน สู้ร่วมกับฉัน เป็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์กับฉัน
แต่เธอไม่มีใครเลย เพราะเธอเป็นเกิดเป็นมนุษย์ เป็นผู้กล้า เป็นมิตรแห่งความเที่ยงธรรม
เพราะ [พรรคพวก] รอบตัวเธอมีแต่พวกสวะต่ำช้าทั้งนั้น
“ไม่สิ อย่าคิดอะไรไม่เข้าท่าเลยดีกว่า”
นี่คือสงคราม อย่างที่ท่านอิซึสึบอกเลย มันไม่มีความดีหรือความชั่ว
สำหรับฉัน การทำลายล้างมนุษย์ก็เป็นแค่ความต้องการส่วนตัว ฉันไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าตัวเองกำลังทำในสิ่งที่ถูกอยู่
ใช่ เราไม่ได้อยู่ข้างความยุติธรรม เราไม่ใช่พวก ‘วีรบุรุษ’ ที่ออกไปต่อสู้จนตายอย่างบ้าบิ่น เพียงเพื่อช่วยเด็กผู้หญิงน่าสงสารที่ถูกจับทรมานและถูกขังอยู่ในคุกแค่คนเดียว
ตามที่ท่านอิซึสึบอกมา การปกป้องตัวผู้กล้าจะหมดลงใน 3 ปี ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้นอีกกว่าจะถึงตอนนั้น
ท่านอิซึสึบอกว่าพรสวรรค์ของฉันสูงเป็นอันดับ 3 ในบรรดาตัวตนที่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าฉันฝึกฝนและเพิ่มเลเวลจากตอนนี้ไป ฉันอาจจะคว่ำผู้กล้าลงได้ก็ได้นะ
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ฉันจะเริ่มฝึกทันทีเลย
ฉันไม่สามารถไปเยี่ยมหลุมศพของทุกคนได้แล้ว แต่ฉันสามารถใช้เวลานั้นมาเสริมกำลังพื้นฐานของตัวเองไว้เพื่อจะทำลายพวกมนุษยชาติให้สิ้น
…ทุกคนในหมู่บ้านคงพอใจนะ ถ้าฉันล้างแค้นสำเร็จแล้วน่ะ
งั้นสิ่งแรกที่ต้องทำคือการเตรียมการเล็กๆ น้อยๆ… จะว่าไปฉันก็นึกขึ้นมาได้เรื่องนึง
“…จะว่าไป ฉันไม่ได้หลับสบายมาแบบนี้หลายวันแล้วสินะ”
ที่วันนี้ ฉันไม่ได้ฝันร้ายแบบที่ทรมานฉันมาทั้งอาทิตย์แล้ว อาจจะเป็นเพราะการแทรกแซงสติของท่านอิซึสึก็ได้นะ
“นั่นอาจจะเป็นสาเหตุก็ได้… ไม่สิ… ไม่ ไม่”
ไม่… ฉันว่าไม่ใช่หรอกมั้ง?