ตอนที่ 26 เทพพ่างจื่อคือชายผู้ค้นพบช่องโหว่
ไป๋เยี่ยนึกขึ้นได้ถึงช่องโหว่ช่องหนึ่ง ในเมื่อจำนวนข้อยิ่งเยอะคะแนนก็ยิ่งสูง ดังนั้นไม่ว่าจะเลือกตัวเลือกไหนก็ตามในสี่ตัวเลือกคือ เอ บี ซี ดี ก็จะมีโอกาสถูกยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ถ้าตอบทุกข้อด้วยตัวเลือกเอ ก็อาจจะเพียงพอที่จะติดอันดับหนึ่งพันแล้ว
พ่างจื่อเห็นท่าทีของไป๋เยี่ยก็ถอนหายใจอย่างจนปัญญา “เป็นภาระมาตั้งเก้าปีเหมือนกัน ทำไมฉันถึงเก่งแบบนี้นะ นายไม่ต้องเครียดหรอก เยี่ยจื่อ ไหนๆ พวกเราก็รู้จักกันมาสี่ห้าปีแล้ว ฉันก็ไม่เคยดูถูกนายเลยนี่ ถูกไหม”
ไป๋เยี่ยถาม “พ่างจื่อ นี่นายเลือกแค่ตัวเลือกเดียวเหรอ ทำไมทำไปตั้งสองพันกว่าข้อล่ะ!”
พ่างจื่อแหงนหน้ามองฟ้าอย่างไม่สบอารมณ์ “พระเจ้าอิจฉาอัจฉริยะยังไงล่ะ! ไม่ว่าฉันจะมีความสามารถเท่าไหร่ก็จะมีคนอื่นมาขัดขาตลอด ฉันน่ะฉลาดสุดๆ แต่น่าเสียดาย คิดไม่ถึงเลยว่าข้อสอบจะมีถึงแค่สองพันสองร้อยยี่สิบสองข้อ ฉันใช้เวลาทำไปหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ส่วนอีกชั่วโมงครึ่งก็นอนยาวเลย กดดันชะมัด! อีกอย่าง ตัวเลือกเอ บี ซี ดี ยังเฉลี่ยมาไม่เท่ากันอีกด้วย ฉันเลือกเอไปสองพันกว่าข้อแน่ะ แม่ง อยากรู้จริงๆ ว่าคนที่เลือกข้อบีทั้งหมดจะเป็นเทพจากไหนมาจุติ”
ไป๋เยี่ยพูดไม่ออก ทั้งยังหมดคำพูดกับพ่างจื่อ เจ้าหมอนี่มันมีความสามารถจริงๆ! เป็นคนมีความสามารถที่เด็ดเดี่ยว! ไป๋เยี่ยคิดพลางจ้องมองเขาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พ่างจื่อ เสียดายที่นายมาเรียนหมอว่ะ”
พ่างจื่อเบิกดวงตารื้นน้ำกว้างพร้อมเอ่ยเสียงสะอื้น “คนที่เข้าใจฉันก็คือเยี่ยจื่อ ทำไมแม่ฉันไม่เข้าใจบ้าง ฉันเกิดมาเพื่อทำเรื่องยิ่งใหญ่ แต่กลับให้ฉันมาเรียนหมอเนี่ยนะ!”
ทันใดนั้นพ่างจื่อก็รู้สึกเหมือนถูกฟาดหัวอย่างจัง เขาแผดเสียงด้วยความโกรธ “โจรจากไหนกล้ามาขโมยของวะ!”
แต่เขากลับถูกฟาดอีกครั้งแทน “คุกเข่าแล้วเรียกแม่ซะ!”
พ่างจื่อตื่นตระหนกแล้วจึงรีบยืนขึ้นทันที เขามองหญิงสาวที่ดูภูมิฐานคนหนึ่งแล้วร้องอย่างอับอาย “แม่!”
หญิงสาวทำหน้าขรึม “หวังโหย่วฝู แกนี่มีอนาคตขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ ฉันเป็นคนไปคุมสอบแกก็กล้าหลับเนอะ ใครใช้ให้แกนอน!”
พูดจบเธอก็ยกมือขึ้นชี้พ่างจื่อ
พ่างจื่อจึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา “แม่! เลิกตีผมได้แล้ว! โอ๊ย แม่ คนมองเต็มเลยเนี่ย! กลับบ้านไปค่อยตีก็ได้แม่! ลูกสะใภ้แม่ดูอยู่นะ”
หญิงสาวชะงักก่อนจะหันไปมองรอบๆ
พ่างจื่อยิ้มแหย “แม่ดูสิ แม่ว่าคนนั้นสวยไหม เดี๋ยวจะไปจีบมาเป็นลูกสะใภ้แม่”
หญิงสาวถูกพ่างจื่อแหย่จนหมดคำพูด “อ้อ แล้วสอบได้กี่คะแนนล่ะ ถ้าได้น้อยฉันไม่ไว้ชีวิตแกแน่ พ่างจื่อ!”
พ่างจื่อได้ฟังก็รีบชูบัตรเข้าสอบรอบระดับมณฑลออกมา “แม่! แม่ดูสิ ผมได้ที่หนึ่งพันของมณฑลแหละ ยังได้แข่งอยู่!”
หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เมื่อเธอรับโทรศัพท์มาก็พบว่ามันคือบัตรเข้าสอบจริงๆ!
เธอพึมพำเบาๆ ด้วยท่าทีสงสัย “เจ้าเด็กนี่มันเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ ดูเหมือนว่าแม่จะเลือกไม่ผิดแล้วละ ให้เรียนหมอแหละถูกแล้ว!”
พ่างจื่อได้ยินก็เข่าแทบทรุด “แม่ ผมรู้สึกเสียดายที่เรียนหมอ แม่ปล่อยผมไปทำธุรกิจกับพ่อเถอะ ผมคิดว่าผมทำได้นะ! ปล่อยให้ผมมีชีวิตที่รื่นรมย์เหมือนคนธรรมดา ให้สาวสวยพวกนั้นลงโทษผมแทนเถอะ ผมคิดว่าพ่อทำงานคนเดียวคงลำบากมากแน่ๆ ในฐานะที่เป็นลูกชาย ผมก็อยากทำอะไรให้บ้างนะ!”
หญิงสาวแค่นเสียง หึ ในลำคอก่อนจะเดินออกไป แต่ใครๆ ก็ดูออกว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้นคือยิ้มแห่งความยินดี!
พ่างจื่อเอ่ยอย่างน้อยใจ “รู้ตั้งนานแล้วว่าฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้น เฮ้อ คนมีพรสวรรค์แบบฉันน่ะถูกลิขิตให้เจอแต่อุปสรรคอยู่แล้ว!”
เขาหันมาพูดกับไป๋เยี่ย “ว่าแต่นายเห็นบอร์ดอันดับยัง ฉันจะบอกให้ ฉันว่าอันดับหนึ่งต้องเป็นตัวบั๊กแน่ๆ คงไม่ใช่แค่เพราะหมอนั่นดวงดีหรอก แต่ต้องใช้วิชาลับกับข้อสอบด้วยแน่ๆ สั้นสามยาวหนึ่งเลือกยาวสุด…เมื่อกี้ฉันเพิ่งคิดออกว่าทำไมฉันถึงทำถูกน้อย เป็นเพราะฉันท่องผิดแน่ๆ นายดูสิ อันดับหนึ่งทำไปตั้งสองพันหนึ่งร้อยแปดสิบหกข้อ ใครจะบ้าทำได้เยอะขนาดนั้นวะ!”
ไป๋เยี่ยได้ยินแล้วก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก พวกคนที่หาช่องโหว่ของกฎการสอบเจอแบบพ่างจื่อมีไม่กี่คนหรอก อัจฉริยะ…
ตอนนี้ผู้คนก็ทยอยออกมาจากห้องสอบแล้ว แต่ละคนมีสีหน้าต่างกัน บ้างก็อ้ำอึ้ง บ้างก็ผิดหวัง บ้างก็ตื่นเต้น
แต่ล้วนดูออกว่าทุกคนกำลังคุยเรื่องเดียวกันอยู่ นั่นคือเรื่องคะแนนของหมายเลข 0055 ผู้สอบได้อันดับหนึ่ง
“ดูสิ ที่หนึ่งได้ตั้งพันแปดร้อยคะแนน สุดยอด โคตรเก่งเลย ฉันได้แค่สี่ร้อยกว่าเอง มากกว่าฉันตั้งสี่เท่า!”
“ของนายยังดี ฉันได้แค่สามร้อยเอง เฮ้อ ทำไมมันต่างกันขนาดนี้นะ!” ชายคนหนึ่งเอ่ยพลางส่ายหัว
“ที่หนึ่งมาจากจิ้นซีเหรอ พระเจ้า เก่งจริงๆ เขาคือใครกัน ต้องทำความรู้จักไว้หน่อยแล้ว!”
“ใช่แล้ว ใครบอกว่าแพทย์แผนจีนที่จิ้นซีห่วยกัน! ที่หนึ่งได้ตั้งพันแปดร้อยคะแนน ที่สองได้แค่แปดร้อยเจ็ดสิบเอ็ด ห่างกันตั้งหนึ่งพัน เก่งสุดๆ”
“ไม่ใช่แค่เด็กเรียนแล้ว นี่มันเทพเด็กเรียนชัดๆ!”