30 ยูจีน สับสน
“เฮ้ ดูนั่นสิ! ดู!” (ซูมิเระ)
“หืมม นั่นคลอดด์และลีโอน่า หือ” (ยูจีน)
ซูมิเระและผมซ่อนอยู่ในเงาของต้นไม้ ในลานหน้าของโรงเรียน
เราผ่านชั้นที่ 36 ของหอคอมซีนิทแค่ไม่นานก่อนหน้า
และตอนนี้ ผมได้รับเนื้อหา ของอะไรที่ซูมิเระพูดก่อนหน้า
“{คลอดด์คุง คบซ้อน ลีโอน่าจังและเทเรเซียซัง!!!!}
คำพูดที่ว่า
และดังนั้น ตอนนี้เราอยู่ที่ลานหน้าของโรงเรียน
ผมพูดว่าลานหน้า แต่มันใหญ่อย่างน่าตกใจ
บ่อน้ำทำขึ้นมาบนระดับที่เรียกว่าทะเลสาบได้ อยู่ตรงกลางของมัน
ที่รายล้อมมันมีทุ่งหญ้าที่เขียวขจีที่ดูแลอย่างดี จนเหมือนกับสวนธรรมชาติ
มีม้านั่งอยู่เยอะรอบบ่อน้ำ และส่วนใหญ่เป็นคู่รักนั่งกันอยู่นั่น
และที่ที่ซูมิเระชี้ มีผู้ชายและผู้หญิงที่นั่งกันอยู่ที่ม้านั่งในอารมณ์ดี
คลอดด์และลีโอน่า
คลอดด์เล่นมุขตลกเหรอ?
ลีโอน่าหัวเราะพร้อมกับไหล่สั่นอย่างหนัก
เธอดูเหมือนจะสนุกอยู่เยอะ
มันไม่มีอารมณ์ที่เป็นพายุแบบเมื่อวันก่อน
อย่างน้อยๆที่สุด พวกเธอดูเหมือนจะแก้ความสัมพันธ์ของพวกเธอแล้ว
“อ๊ะ!” (ซูมิเระ)
ซูมิเระส่งเสียงของเธอ
ลีโอน่าจูบคลอดด์
มันเป็นจูบทที่ลึกระหว่างคู่รัก มือของพวกเธอโอบไปรอบคอพวกเขา
…ดูเหมือนมันจะมากกว่าแก้ไปแล้ว
“แน่นอนเลยว่ามันดูเหมือนพวกเค้ากลับไปเป็นคู่รักกันนะ” (ยูจีน)
“…ใช่ อุว้าาา ลีโอน่าจัง กล้าจังอ่ะ” (ซูมิเระ)
ซูมิเระอายเกี่ยวกับนี่ แต่เธอมองดูอย่างตั้งใจ
“มาเร็ว ไปเหอะ” (ยูจีน)
ผมลูบหัวซูมิเระ และบอกเธอว่าเราควรจะหยุดแอบดูต่อไปได้แล้ว
◇วันต่อมา◇
“เฮ้ ยูจีนคุง นี่คือตึกที่นักเวทย์รวมตัวกันเหรอ?”
“ใช่ ตึกที่สูงที่สุดในเมืองดันเจี้ยน แน่นอน ว่ายกเว้นหอคอยซีนิท” (ยูจีน)
ซูมิเระและผมได้มาถึงที่ ที่เรียกว่าหอคอยเวทมนตร์
พูดถึงแล้ว เราเคลียร์ชั้นที่ 37 วันนี้
เรามาที่นี่หลังจากนั่น เพราะธุระเล็กน้อย
มีลิฟต์ที่ทำจากมนุษย์ในตึก
ซูมิเระและผมไปหาชั้นที่สูงที่สุดด้วยลิฟต์
หลังจากที่ขึ้นไปซักพัก เรามาถึงเป้าหมายของเรา
ประตูลิฟต์เปิด
“ยินดีต้อนรับ~”
ระเบียงเปิดบนชั้นบนสุด คือร้านอาหาร
พนักงานที่มีชุดที่น่ารัก ต้อนรับเรา
“มีโต๊ะสำหรับ 2 คนมั้ยครับ?” (ยูจีน)
“ค่ะ นำทาง ลูกค้า 2 คน~”
เราไม่ได้จองไว้ แต่เราถูกนำทางมาถึงโต๊ะที่ไม่เด่นที่มุม
“อุว้าาา ช่างเป็นวิวดีจังเลยอ่ะ เธอเห็นทั้งเมืองดันเจี้ยนได้เลย!” (ซูมิเระ)
“ดั้งเดิมแล้ว หลังคาเป็นที่เปล่าๆ จากนั้นราชาอูเธอร์พูดว่าให้ใช้ที่นี่สำหรับบางอย่าง และดังนั้น ร้านอาหารนี้เกิดขึ้น อาหารที่นี่ ทำโดยคลับทำอาหาร แน่นอน ที่ราคาขายน่ะนะ” (ยูจีน)
“เอ๋?! ที่นี่บริหารจัดการโดยนักเรียนเหรอ?” (ซูมิเระ)
“เพราะทั้งหมด หอคอยเวทย์เป็นตึกของโรงเรียนน่ะ ที่สำคัญมากกว่านั้น จะสั่งอะไรล่ะ?” (ยูจีน)
“หืมม…สั่งอะไรดีอ่ะ? ทุกอย่างดูน่าอร่อยหมดเลย” (ซูมิเระ)
ซูมิเระจ้องเมนู
ผมมอดูภาพที่อุ่นใจนี้
“เฮ้ ยูจีนคุง นายจะสั่งอะไร?” (ซูมิเระ)
“เราจะกินคลับเฮ้าส์แซนวิช” (ยูจีน)
เห็นว่ามันเป็นอาหารที่ถูกเผยแพร่โดยคนต่างโลกในอดีต
ผมจำได้ว่าพนักงานเสิร์ฟที่นี่ แนะนำนี่ให้ผม และมันอร่อย
“…เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)
ซูมิเระมองผม
นั่นเมื่อ ผมสั่งเกตความพลาดของผม
“ไม่ ชั้นก็จะเช็คเมนูและตัดสิน—” (ยูจีน)
“เธอมาที่นี่กับซาร่ามาก่อนเหรอ?” (ซูมิเระ)
“……ใช่” (ยูจีน)
ผมยอมแพ้กับการดิ้นหนี
มันจริงที่ว่าผมได้มาที่นี่หลายครั้งกับซาร่า เมื่อเราเป็นปาร์ตี้
ซูมิเระ และซาร่า ไม่ได้สนิทกัน ดังนั้นมันไม่ดีเลยที่เธอสังเกตนี่
“พูดถึงแล้ว ซาราซังสั่งอะไรเหรอ?” (ซูมิเระ)
“…อืม ซาร่าจะสั่งเค้กน้ำผึ้งและครีมน่ะ ชั้นว่า” (ยูจีน)
ซาร่าชอบของหวานๆ
มันไม่สำคัญว่ามันเป็นอาหารเย็น หรืออะไรก็ตาม เธอจะสั่งของหวานตลอด
“อุว้าาา……นั่นดูหวานมาก” (ซูมิเระ)
ซูมิเระขมวดคิ้ว หลังจากที่เห็นภาพของจานอาหาร
ดูเหมือนเธอไม่ชอบของหวาน
“และสำหรับชั้น มันจะเป็นนี่ดีกว่า ชั้นเดาว่า ขอโทษนะคะ~” (ซูมิเระ)
ซูมิเระเรียกพนักงานเสิร์ฟ และสั่งอาหารออกไป
โต๊ะที่ว่างเมื่อเรามาถึ เริ่มมีคนนั่งกันอย่างช้าๆ
อาหารไม่ได้ใช้เวลานาน ที่จะมาถึง
หน้าผม มีแซนวิชที่มี เนื้อ ผัก และไข่
และสำหรับซูมิเเระ…จานก๋วยเตี๋ยวสีแดงสด
“ว้าาา ดูน่าอร่อย~♪” (ซูมิเระ)
ซูมิเระดูดเส้นโดยไม่ลังเล
มันดูน่าอร่อย ใช่
แต่สีมันน่าประหลาดใจ
ผมจินตนาการถึงรสชาติไม่ได้เลย
“มีอะไรเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)
“รสชาติมันเป็นไงอ่ะ?” (ยูจีน)
“จะชิมมะ?” (ซูมิเระ)
“แค่คำเดียว” (ยูจีน)
ผมตักก๋วยเตี๋ยวสีแดง ด้วยส้อมที่คนละอันกับของซูมิเระ และพามันเข้าปากของผม
“—-?!” (ยูจีน)
ผมถูกกระแทกด้วยความช็อก ดั่งข้างในปากผมถูกแทง และจากนั้นความรู้สึกร้อน ดั่งคอผมลุกไหม้
เผ็ด!!!!
“ย-ยูจีนคุง?! เธอโอเคมะ?” (ซูมิเระ)
“…ร-เราโอแค่ะะะ” (ยูจีน)
เสียงผมแตกเลยนั่น
ความเผ็ดที่ไม่น่าเชื่อนี้
“เธอ…ไม่คิดว่า…เผ็ดเหรอ ซูมิเระ?” (ยูจีน)
“ไม่นี่ อร่อยดีนะ” (ซูมิเระ)
ผมมองอยู่ในความกลัว ขณะที่เธอดูดเส้นก๋วยเตี๋ยวสีแดงนั่นลงไป ด้วยหน้าตาปรกติ
งั้นนี่เป็นต่อมรับรสของอีฟริท
(เค้าไม่คิดว่า มันมีอะไรเกี่ยวกะที่เธอเป็นอีฟริทนะ) (เอริ)
เอริตอบโต้
ทันทีนั้น
“ผมคนที่จองโต๊ะไว้ครับ ชื่อคลอดด์”
ผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
ซูมิเระและผม ตอบสนองกับนี่
เราเตรียมหมวกและแว่นตาไว้ก่อนหน้า เพื่อที่จะปลอมตัวเราเอง เพื่อที่เขาจะไม่สั่งเกตเรา
…ตราบใดที่โต๊ะเราไม่ใกล้กันน่ะนะ
โชคดี เขากินอยู่ที่ไกลออกไป
คนที่มากับเขา คือเทเรเซีย คัตตี้ซาร์ค จากกิจการทั่วไปของสภานักเรียน
ปรกติแล้วเธอจะทำตัวเท่ แต่เธอหัวเราะดั่งมีเวลาที่สนุก ขณะที่เธอคุยกับคลอดด์
เห็นเธอหน้าแดง ผมบอกได้ว่าเธอ อย่างน้อยๆก็ ดีกับเขาอยู่
“……”
ซูมิเระ ทำหน้าที่เดือดดาล
ยังไงซะ แน่นอนว่าเธอจะเดือด
ลีโอน่าเป็นเพื่อนซี้ของซูมิเระ
และเห็นว่าเธอได้เป็นเพื่อนกับเทเรเซีย ที่ชั้นเรียนเวทย์เดียวกัน
เพื่อนเธอสองคน ถูกคบซ้อน
(ไอคลอดด์เอ้ย…) (ยูจีน)
ผมไม่ได้ไปทั่ว และไปทิ่มหน้าเข้าความโรแมนติกของคนอื่น แต่…ผมควรจะพูดไปบ้าง ในครั้งหน้าที่ผมเจอเขา
ผมคิดเกี่ยวกับนี่เงียบๆ
◇วันต่อมา◇
“โย่ ยูจีน ซูมิเระจัง มาทำเต็มที่ ที่ชั้น 38 กันเถอะ” (คลอดด์)
คลอดด์ส่งรอยยิ้มที่สดชื่่น
“หวังพึ่งเธอกันนะ ซูมิเระจัง ยูจีนซัง” (ลีโอน่า)
คนทที่อยู่ข้างเขา คือลีโอน่า
ซูมิเระและผม จะเคลียร์ชั้นที่ 38 วันนี้
คลอดด์และลีโอน่าได้เข้าร่วม ปาร์ตี้สำวจของเรา
“ลีโอน่าจัง ไม่ต้องไปคลับศิลปะการต่อสู้เหรอ?” (ซูมิเระ)
“ไม่ นั่นเกิดขึ้นมาก่อน ใช่ป่ะล่ะ? ทีมคลับศิลปะการต่อสูระงับตัวเองจากการสำรวจซักพักน่ะ” (ลีโอน่า)
“ข-เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)
มันดูเหมือนซูมิเระจำได้ ว่าลีโอน่าพูดเรื่องอะไร
ปีก 3 ของคลับศิลปะการต่อสู้ ที่นำโดยลีโอน่า เจอเซอร์เบอรัส และ {ถูกกวาดล้าง}
เดชะบุญ มันเป็นชั้นล่างๆ ดังนั้นพวกเขาถูกชุบชีวิตโดยเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน ด้วยหยดน้ำชุบชีวิต
มันดูเหมือนความทรจำที่ขมขึ่น สำหรับผู้นำของปาร์ตี้นักสำรวจ ลีโอน่า
พูดนั่น เมื่อผมไปฝึกด้วยกันกับสมาชิกของปีก 3 พวกเขาจะพูด ‘ไปสำรวจด้วยกันอีกนะ ยูจีนคุง!’
มันไม่ได้ดูเหมือนพวกเขาคิดมาก เกี่ยวกับการปะทะกับสัตว์สวรรค์
“ยังไงซะ งั้นไปกันเถอะ” (ซูมิเระ)
ผมพูดกับ ทั้ง 3
ตลอดด์แรงค์สูงกว่าผม ที่ได้เคลียร์ชั้นที่ 100 แล้ว แต่ปัจจุบันผมเป็นผู้นำของปาร์ตี้สำรวจ
—หอคอยซีนิท: ชั้น 38
ชั้นที่ 30 และขึ้นไป เป็นบริเวณหนอง
เราเลี่ยงที่ที่พื้นที่ยืนไม่ดี และค้นหาบันไดนำขึ้นไป
มอนสเตอร์ที่โผล่มา คือบางอย่างเหมือนมนุษย์กิ้งก่า ผู้ที่อยู่ในลุ่มน้ำ
พวกมันคือมอนสเตอร์ ที่ชิงเปรียบภูมิประเทศมากกว่าก่อนหน้า ดังนั้นมีความจำเป้นต้องระวัง แต่
คลอดด์และลีโอน่า กำจัดพวกมันได้โดยไม่มีปัญหามาก
“งั้น เธอก็ได้มาที่ชั้น 38 แล้วดิ” (ยูจีน)
ผมคิดว่าไม่มีทาง ที่เธอจะเคลียร์ชั้นที่ 20 ได้ด้วยทักษะของเธอ
“พูดอย่างนั้นได้ ชั้นได้ไปตลอดทางถึงชั้นที่่ 50 แต่ทางเทคนิคแล้วชั้นตามรุ่นพี่ของคลับไปน่ะ นี่เลยเป็นครั้งแรกที่ได้สำรวจ ด้วยกลุ่มเล็กๆแบบนี้ รู้ป่าว” (ลีโอน่า)
“ใช่มะ? หรือเหมือน นายและซูมิเระ มาตลอดทางถึงที่นี่เลย ด้วยแค่นายสอคน ใช่ป่ะ? เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนไม่หยุดนายอ๋อ?” (คลอดด์)
คลอดพูดนี่ งงงัน แต่เขาน่าจะพูด เพราะเขากังวลเกี่ยวกับเรา
มันจะเป็นเรื่องนึง ถ้าเราอยู่รอบชั้นที่ 10 แต่เราจะไปถึงชั้นที่ 40 ในไม่นาน และเรายังแค่ 2 ซึ่งปรกติแล้วนั่นจะเป็นไปไม่ได้
“นั่นมันความผิดชั้นเอง……เวทย์ชั้นควบคุมไม่ได้กระทันหัน และมันสร้างปัญหากับสิ่งแวดล้อมชั้น” (ซูมิเระ)
ซูมิเระพึมพำ
“ยังไงซะ เราจะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน เมื่อเราไปถึงกำแพง” (ยูจีน)
ผมพูดอย่างไร้กังวล
เราสำรวจด้วยกัน กับคลอดด์และลีโอน่าวันนี้ เพราะเหตุผลหนึ่ง แต่ผมคิดว่าเราเคลียร์ชั้นนี้ได้ด้วยแค่เรา 2 คน
และความเป็นจริงก็คือ เราทำได้
“แต่ชั้นได้ชินกับการใช้เวทย์ของชั้นหลังๆ! ชั้นก็มีเพื่อนที่ชั้นเรียนเวทย์ด้วย” (ซูมิเเระ)
“โฮ่ งั้นเหรอ! นั่นยอดเยี่ยมเลย ซูมิเระจัง” (ลีโอน่า)
“ใช่ เธอโตะได้เร็วจริงๆ เมื่อเธอเรียนด้วยกัน -แค่เหมือนที่ลีโอน่าจังสอนการต่อสู้ด้วยร่างกายให้ชั้นเลย” (ซูมิเระ)
ผมได้ยินการสนทนา ของซูมิเระและลีโอน่า
…หืม?
ผมรู้สึกว่าการสนทนานั้น แย่นิดหน่อย
“พูดถึงแล้ว ใครคือนักเวทย์เพื่อนของเธอเหรอ? บางคนที่ชั้นรู้จักป่ะ?” (ลีโอน่า)
“…”
คำถามสบายๆของลีโอน่าทำให้ซูมิเระหยุดนิ่ง
แน่นอนว่า เธอจะไม่สามารถพูดชื่อ
“ชั้นรู้สึกได้ถึงการมาถึงของมอนสเตอร์ ทุกคน ระวังนะ” (ยูจีน)
“ได้เลย ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)
“ขอบคุณนะ ยูจีนซัง” (ลีโอน่า)
ผมช่วยซูมิเระเปลี่ยนหัวเรื่อง
จริงๆแล้วมอนสเตอร์จะใช้เวลาอีกนิด ก่อนจะมาถึงที่นี่ แต่ผมจงใจพูดนี่ก่อนหน้า
“เฮ้ ยูจีน ไม่ใช่การมาถึงของมอนสเตอร์ยังอยู่ไกลไปเหรอ?” (คลอดด์)
คลอดด์ถามผม
…ไอนี่หนิ คิดว่าใครที่สร้างเรื่องปวดหัวให้เรากัน?
〈คลอดด์ คนที่สอนเวทย์ให้ซูมิเระคือเทเรเซีย〉 (ยูจีน)
〈?! …ข-เข้าใจแล้ว〉 (คลอดด์)
ผมกระซิบกับคลอดด์ ในแบบที่เขาเป็นคนเดียวที่ได้ยิน
ดูเหมือนเขาตามทันว่าผมพยายามจะพูดอะไรกับนี่
เราสามารถจะผ่านชั้นที่ 38 ไปโดยไม่มีปัญหาใดๆ
◇วันต่อมา◇
เรามีแผนจะสำรวจชั้น 39 วันนี้
“ซูมิเระซัง ชั้นหวังพึ่งเธอวันนี้นะ”
ซูมิเระและผมมุ่งหน้าไปหอคอยซีนิท และเทเรเซียซังรอเรา ด้วยเหตุผลบางอย่าง รอกับคลอดด์
“เทเรเซียซัง! เธอจะสำรวจด้วยกันกับเราวันนี้เหรอ?” (ซูมิเระ)
“ใช่ เธอจะไปด้วยกันกับคลอดด์คุง ใช่มั้ย? งั้น ชั้นเดาว่าชั้นจะช่วย” (เทเรเซีย)
“……”
คลอดด์ทำหน้าที่กระอักกระอ่วนอย่างย่ำแย่ ที่ข้างเทเรเซีย
เทเรเซียดูเหมือนตัวเองแบบเท่ๆ ไม่ ผมรู้สึกว่าเธอยิ้มบ่อยกว่าตัวเองแบบปรกติ
〈เฮ้ย ไอ้คลอดด์ เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?〉 (ยูจีน)
〈เทเรเซียซังเห็นการสำรวจของเรา เมื่อวันก่อน〉 (คลอดด์)
เฮ้ย เฮ้ย…
〈เฮ้ แล้วลีโอน่ากับเทเรเซียคิดต่อกันยังไง? 〉 (ยูจีน)
ผมถามในความสงสัย
〈…การคบซ้อนอาจจะถูกรู้ ในไม่นาน〉 (คลอดด์)
〈มันยังไม่อีกเรอะ?!〉 (ยูจีน)
ผมประทับใจที่เขาคิดจะมาสำรวจด้วยกันแบบนั้น
〈ชั้นคิดว่ามันอาจพอไปได้ ยังไงก็ไม่รู้ดิ〉 (คลอดด์)
คลอดด์มองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว
〈…แก้มันได้แล้วเหอะว่ะ〉 (ยูจีน)
〈ชั้นอยากจะไปด้วยกันกับสองคนถ้าเป็นไปได้อ่ะ〉 (คลอดด์)
〈มึงง…มึงจะโดนแทงเอาซักวันนึงนะโว้ย รู้ป่าววะ?〉 (ยูจีน)
ผมกังวลกับการมองโลกในแง่ดีของคลอดด์
〈แต่มึงคิดว่ามึงจะสามารถเลือกได้ซักคนเหรอวะ เมื่อทั้งสองน่ะชอบมึงอ่ะ ยูจีน?〉 (คลอดด์)
〈ไม่เว้ย มึงต้องเลือกแล้ว เพื่อน〉 (ยูจีน)
〈มึงยังแข็งไปนะเว่ย ยูจีน การยอมรับความรักของผู้หญิง มันเป็นหน้าที่ขอผู้ชายโว้ย〉 (คลอดด์)
〈แต่กูคิดว่ามึงควรจะหยุดคบซ้อนได้แล้วนะ〉 (ยูจีน)
มันดูเหมือนมุมมองของความรักของผม ต่างกันมากกับของคลอดด์
ผมไม่ได้ยืนกรานเกี่ยวกับมันเเกินไป
การได้รับความช่วยเหลือของฮีโร่คลอดด์ และปราชญ์ฝึกงานเทเรเซีย เราสามารถที่จะผ่านชั้นที่ 39 มาได้อย่างปลอดภัย
◇วันต่อมา◇
“…อะ?”
“…เอ๋?”
ณ ทางเข้าหอคอยซีนิท
คลอดด์ไม่ได้อยู่ที่นี่ และไมมีทั้งลีโอน่าหรือเทเรเซียด้วย
คนที่ยืนอยู่ที่นั่นแทนคือ…ความสวยงาม ผมสีเงินเป็นประกาย และดวงดาสีฟ้าดุจอัญมณี
ที่หน้าอกของเครื่องแบบของเธอมีเครื่องหมาย ‘ประธานสภานักเรียน’ ส่องสว่างอยู่
เธอจัดผมขอเธอ ระหว่างที่มองกระจก
มัน คือ ซาร่า
ซูมิเระ ผู้ที่อยู่ข้างผม มีหน้าที่หม่นหมอง
“ยูจีน!” (ซาร่า)
ทันทีที่ซาร่าเห็นผม เธอพยายามจะกอดผมด้วยรอยยิ้มใหญ่
“ทำไมมึงมาอยู่ที่นี่ อีซาร่าซัง?” (ซูมิเระ)
แต่ ซูมิเระยืนขวางทางเธอไว้
หน้าของซาร่าแข็งไปวินึงที่นี่ และไม่นาน เธอก็กลับไปที่หน้าตาที่สงบ
“โอ้ชั้น ซูมิเระซัง ยินดีที่ได้เห็นแกนะ” (ซาร่า)
“ฮัลโหล ซาร่าซัง งั้นแกก็ไม่เมินชั้นวันนี้ดิ หือ” (ซูมิิเระ)
“แน่นอน เพราะทั้งหมด เราเป็นสมาชิกปาร์ตี้” (ซาร่า)
“……สมาชิกปาร์ตี้?” (ซูมิเระ)
ซูมิเระและผม เอียงหัวของเรากับนั่น
“เกิดอะไรขึ้นกับคลอดด์” (ยูจีน)
ดั้งเดิมแล้ว ผมขอความช่วยเหลือของคลอดด์ เพราะหัวหน้าชั้น 40 วันนี้
แต่ผมกลัวที่จะสู้หัวหน้าด้วยสมาชิกใหม่ เราเลยสำรวจชั้นล่างก่อน
แต่วันนี้เป็นวันตัดสินนั้นนะ…
“คลอดด์คุงมาไม่ได้” (ซาร่า)
“บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (ยูจีน)
คลอดด์อาจจะไม่จริงใจ แต่เขารักษาสัญญาของเขา
ถ้าเขามาวันนั้นที่เขาเป็นที่ต้องการไม่ได้ งั้นมันต้องเป็นบางอย่างที่ใหญ่
“การคบซ้อนของเค้าถูกค้นพบ” (ซาร่า)
“”อาาา””
ซูมิเระและผม เข้าใจมันในเวลาเดียวกัน เมื่อซาร่าพูดนี่
วันนี้ของทุกวัน…
“เราจะพูดนี่เผื่อไว้ เพื่อศักดิ์ศรีของคลอดด์คุง เขาพยายามจะให้ความสำคัญของสัญญาของเธอมาก่อนยูจีนคุง แต่เราหยุดเค้า แล้วเสนอตัวเรามาเป็นตัวแทน” (ซาร่า)
“เออ๋ งั้นคลอดด์แหละควรจะมา” (ซูมิเระ)
ซูมิเระพูดอย่างไม่สงวนตัว
ซาร่าพูด ‘คุ่!’ ทันทีและจ้องซูมิเระ
ซูมิเระจ้องกลับ
…หยุดทำตัวเป็นเด็กๆน่า เธอทั้งสอง
“เทเรเซียเป็นเพื่อนของเรา… เธออาจจะดูอ่อนโยน แต่เธอมีจิตใจกล้าแกร่ง หรือเหมือน เธอมีนิสัยที่แรงน่ะ เห็นมั้ย…” (ซาร่า)
“ลีโอน่าก็นิสัยแรงด้วย และชั้นสงสัยว่าเธอคงไม่ถอนตัวหรอก…” (ซูมิเระ)
ซูมิเระพูดต่อจากคำพูดของซาร่า
ผมถามอย่างลังเล
“…เกิดอะไรขึ้นตอนนี้?” (ยูจีน)
“ตอนนี้มันเป็น {ระเบิดเวลา} กับเทเรเซียและลีโอน่าซัง ชั้นตัดสินว่ามีแค่คลอดด์คุงที่ปลดชนวนนี่ได้” (ซาร่า)
“…”
ผมจับหัวและถอนหายใจ
ผมแม้แต่รู้สึกเหมือนผมปวดหัว
(…ไอ้นั่น) (ยูจีน)
ผมจะบ่นเมื่อเขากลับมา
แต่ผมควรจะให้ความสำคัญกับแผนวันนี้ก่อน
“งั้น มันจะเป็น 3 เราวันนี้ ชั้นจะหวังพึ่งเธอนะ” (ยูจีน)
“ได้ ปล่อยมันให้เราได้เลย ยูจีน อยูหลังๆเพื่อที่มันจะไม่เป็นไรแม้ว่าเวทย์ของซูมิเระซังมันควบคุมไม่ได้ โอเค๊?” (ซาร่า)
“ชั้นนั่นแหละที่เป็นคนเสริมพลังเวทย์ดาบของยูจีนคุงได้ มันจะดีกว่าสำหรับเธอที่จะไปยืนอยู่ข้างหลังไกลๆ เพื่อที่จะไม่หน้าไหม้จากเวทย์ชั้น ถ้ามันควบคุมไม่อยู่ ซาร่าซัง” (ซูมิเระ)
“ฟุฟุฟุ…ขอบคุณที่กังวลนะ อีแมวขโมยซูมิเระซัง” (ซาร่า)
“อ่ะฮ่าฮ่า…ไม่ใช่ว่าเราสหายกันเหรอ~☆ อีคู่หูเก่าหยากไย่ขึ้น ซาร่าซัง?” (ซุมิเระ)
แม้ว่าทั้งสองนั้นยิ้มอยู่ ตาของพวกเธอไม่ยิ้ม
มีรอยแตกใหญ่ในปาร์ตี้สำรวจซะแล้ว
ตอนนี้ผมปวดหัวจริงแล้วแหละ
เราจะสู้หัวหน้าชั้น 40 ได้ด้วยสมาชิกเหล่านี้จริงเหรอ
พูดนั่นปั้ป ซูมิเระและผมทำการเตรียมการสำหรับนั้น และซาราเป็นนักเรียนจากแผนกฮีโร่ในตำนาน ผู้ที่ได้เคลียร์ช้้น 40 แล้ว
ในแง่ของทักษะ เราควรจะไม่เป็นไร…มั้ง
ผมกดปุ้มชั้นที่ 40 บนลิฟต์ดันเจี้ยน
◇โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน: คุกปิดผนึกใต้ดิน (ผนึกต้องห้าม)◇
“…ยูจีน เตงเป็นไรป่าว?”
“…เป็นสิ” (ยูจีน)
เราสามารถที่จะกำจัดหัวหน้าชั้น 40 แล้วไปเพื่อทำการวนรอบคลับสัตว์แบบนั้นเลย
ผมดีดตัวที่เจ็บช้ำของผม และมาตลอดทางถึงที่นี่ แต่ผมหมดแรงที่กรงที่เอริอยู่
ผมทรุดที่เตียงของเอริ
สติผมเกือบถูกกลืนไปโดยเตียงนุ่มๆ
“เฮ้ย ยูจีน เตงจะนอนเหรอ~?” (เอริ)
เอริ ผู้ที่โจมตีผมทันทีที่ผมมาถึง ลูบหัวผมดั่งกังวลเกี่ยวกับผม
“…ไม่ ผมจะตื่น ผมยังมีงานเหลืออยู่” (ยูจีน)
“มาเร็ว นอนซักพัก ทำได้ดีมากที่กำจัดหัวหน้าชั้น” (เอริ)
น้ำเสียงของเอริ ใจดี
นี่อาจจะเป็นครั้งแรก ที่เธอใจดีขนาดนี้กับผม
“เธอใจดีจังวันนี้” (ยูจีน)
“ช่างหยาบคาย เค้าใจดีตลอดหรอก” (เอริ)
เอริยิ้ม ขณะที่แปรงผมของผม
การต่อสู้กับหัวหน้าชั้น 40 ก่อนหน้า กลับมาเล่นในหัวผม
หัวหน้าชั้นเป็นมิโนทอรัส
ด้วยดาบเวทย์ที่เสริมพลังเวทย์โดยมานาอีฟริท ขอซูมิเระ และเวทย์ดาบศักดิ์สิทธิ์ของพาลาดินซาร่า เราสามารถกำจัดมันได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
พูดนั่น มันยังชั้น 40
มันเริ่มที่จะหยาบแล้วด้วยแค่นักสำรวจ 2-3 คน
แต่มีแค่ความช่วยเหลือของคลอดด์และซาร่า และเราไม่ได้เพิ่มจำนวนปาร์ตี้เราจริงๆ
ผมรู้สึกว่าเราใกล้จะติดกำแพง
เอริพูดเหมือนอ่านใจของผม
“…ไม่ใช่มันได้เวลาแล้วที่เตงจะต้องการพลังของเค้าเหรอ? เค้าจะฝึกเคงเมื่อเตงตื่นนะ” (เอริ)
ดูเหมือนใจผมถูกเห็นทะลุปรุโปร่งอย่างสิ้นเชิง
วายุ: วันพุทธปรกติแล้วจะมีตอนเดียว แต่ถ้ามีเวลาจะเป็น 2 ตอนเหมือนวันนี้ครับ
1 / 2
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ