32 ยูจีน ถูกเรียกโดยสหภาพดันเจี้ยน
—สหภาพดันเจี้ยน
มันเป็นองค์กรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองดันเจี้ยน คาลิพ ที่บริหารจัดการดันเจี้ยน
ชาวเมืองในเมืองดันเจี้ยนมีความสัมพันธ์กับสหภาพดันเจี้ยน ในบางหนทาง
ถ้าคุณอยากจะทำธุรกิิจในเมืองดันเจี้ยน คุณต้องได้รับการอนุญาตจากสหภาพดันเจี้ยน และพวกเขาก็เป็นคนที่เก็บภาษีจากการขาย
หัวหน้าของสหภาพดันเจี้ยน คือ ราชาอูเธอร์
เรามาถึงข้างหน้าอาคารสหภาพดันเจี้ยน ที่มันใหญ่กว่าอาคารโรงเรียน
มันเต็มไปด้วยนักสำรวจตลอด
“เฮ้ยานั้น! นายยังรอดอยู่เรอะ?!”
“ชัดเจนดิ ชั้นจะน็อคไอ้หัวหน้านั้นครั้งต่อไปแน่นอนเลย!”
“เห้ย ได้ยินป่าววะ?! เห็นว่ามีดาบเวทย์ในตำนาน อยู่ในตลาดด้วยเว่ย”
“เห้ย อย่าเลย แม่งยังไงก็ของเก๊”
“เฮ้ย! ทำไมราคาวัตถุดิบของมอนสเตอร์ที่ข้าปราบ มันได้เท่านี้เองอ่ะ?!”
“ขออภัย แค่ทางเราไม่มีความผิดพลาดในการประเมินค่ะ”
ผมได้ยินการสนทนาที่เสียงเจี๊ยวจ๊าว จากนั่นแะนี่
ผมมาถึงแผนกต้อนรับ ระหว่างที่ฟังนักสำรวจคุยกัน
จากภายในหน้าต่างแผนกต้อนรับ ที่เรียงกันอยู่ ผมคุยกับหน้าต่าง ที่อยู่ที่มุม ที่ไม่ค่อยจะเด่น
“ขอโทษนะครับ ว่างมั้ยครับ?” (ยูจีน)
“…โอ้ชั้น? ยินดีต้อนรับสู่สำนักงานใหญ่สหภาพดันเจี้ยน! ธุระอะไรพาคุณมาที่นี่คะ?”
พนักงานต้อนรับ ที่เขี่ยๆผมของเธอเหมือนจะเบื่อ เปลี่ยนเป็นยิ้มในทีเดียวเลย
ช่าย โปร
“ชื่อผมคือ ยูจีน ซานตาฟิลด์ครับ ผมมาที่นี่ เนื่อจากการเรียกของเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน นี่ครับเครื่องหมายนักสำรวจของผม” (ยูจีน)
ผมพูดนี่ และมอบเครื่องหมายนักสำรวจ แรงค์ C ให้เธอ
เครื่องหมาย มีไอดี ในสหภาพดันเจี้ยน
“กำลังยืนยันค่ะ คุณเพิ่งได้มาเป็นนักสำรวจแรงค์ C ในไม่นานนี้ ถูกต้องมั้ยค่ะ การนัดวันนี้ของคุณคือ…?!!!”
สีของหน้าพนักงานตอนรับ เปลี่ยนที่นี่
และจากนั้น ป้าย ‘ปิด’ ถูกวางอยู่ตรงหน้าของผม
หืม?
“ยูจีนซัง ได้โปรดมาค่ะ! หนูจะนำทางคุณเอง!”
ดูเหมือนมันไม่ใช่ปัญหา ที่สรุปได้ที่หน้าต่างพนักงานต้อนรับ
ผมถูกนำไปห้องรับแขกที่ชั้น 2
ผมนั่งอยู่ที่โซฟา ที่ไร้ฝุ่นแม้หนึ่งเม็ด
“โปรดรอซักครู่ค่ะ!”
พนักงานต้อนรับ ออกไปด้วยก้าวเท้าที่เร่งรีบ หลังจากพูดนี่
ผมถูกทิ้งไว้ที่นั่น คนเดียว
มีนักสำรวจ ถืออาวุธแปลกๆ สู้มอนสเตอร์ขนาดยักษ์
“ผู้ถือสถิติสูงสุด คริสโต” (ยูจีน)
มันเป็นภาพวาด ของนักผจญภัยในตำนาน
คนแค่คนเดียว ที่ไปถึงชั้น 500
วัตถุประสงค์ ของผมและซูมิเระ
พูดนั่นปั้ป ในฐานะบางคน ที่ยังไปไม่ถึงแม้แต่ชั้น 50 มันคิดเกินตัวจัดเกินไป ที่แม้แต่จะเทียบเรา
มากไปกว่านั้น เห็นว่าเขาทำได้แบบโซโล่ ดังนั้นมันแค่บ้าไปแล้ว
เห็นว่าเขาเป็นคนที่แหกคอกจัดจ้านเลย
มันพูดกันว่า เขาน่ะจะเข้าดันเจี้ยนสุดท้าย และสำรวจเป็น 1 หรือ 2 เดือน โดยไม่มีปัญหาอะไร
แม้ว่าจะมีลิฟต์ดันเจี้ยน
(เค้าเป็นคนแบบไหนกันนะ…?) (ยูจีน)
มันแทบไม่มีบันทึกใดๆของเขาเลย เขาถูกเมฆหมอกของความลึกลับ บดบังไว้
แต่ อาจจะมีบางอย่างเกี่ยวกับเขา ที่ห้องสมุดที่ยิ่งใหญ่ ของเมืองดันเจี้ยน
มันอาจจะเป็นความคิดที่ดี ที่จะไปเช็คในบางเวลา… ระหว่างที่ผมคิดแบบนั้น…
“เฮ้ยา! ขอโทษที่ให้รอ!”
*ปั้ม!*
ประตูเปิด ผู้หญิงเข้ามา
ตัดสินจากเสื้อผ้าที่ดูหรูหรา และดาบแฟนซีที่เอวเธอ ผมบอกได้ ว่าเธอเป็นเลดี้ไฮคลาส
หรือเหมือนกับ ผมคิดว่าผมเห็นหน้าเธอมาก่อนนะ
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูดกับเธอ แต่ผมเห็นเธอยืนอยู่ข้างครูใหญ่อูเธอร์บ่อยอยู่
12 อัศวิน ที่ถูกสั่งโดยตรง จากราชาอูเธอ
หนึ่งในพวกเขา
อัศวินดอกไม้ อิโซลเด ลิสมอร์
เธอเป็นหนึ่งในหัวหน้า เกี่ยวกับเรื่องเมืองดันเจี้ยน ตามหลังราชาอูเธอร์ทันที
ผมไม่ได้คาดว่าคนใหญ่โตเหมือนเธอ จะโผล่มา
ผมยืนขึ้น โดยปฏิกิริยาตอบสนอง และทักทายเธอ
“ไอโซลด์ซามะ ผมยูจีน ซานตาฟิลด์ครับ” (ยูจีน)
“ขอโทษที่เรียกน้องมานี่นะ ตามสบายเลย หนุ่มน้อย” (อิโซลเด)
พูดนี่ พี่เค้านั่งโซฟาหน้าผม
เธอดูเหมือนพี่เค้าไหล่ห่อ แต่ไม่มีช่องเปิด
…คนนี้ ค่อนข้างมีทักษะ
ผมรอซักพัก ให้พี่เค้าพูด
แต่ พี่เค้ายิ้มมองผม เหมือนพบว่ามันสนุก
“…อะไรเป็นปัญหาไปเหรอครับ?” (ยูจีน)
“พี่ได้ยินมาว่า น้องน่ะ สู้กับเซอร์เบอรัส มันเป็นยังไงบ้าง? น้องโชว์วิชาดาบเวทย์ของนายให้พี่ดูได้มั้ย? ที่ลานฝึกของสหภาพดันเจี้ยนน่ะ…” (อิโซลเด)
“ท-ท่านต้องไม่ทำนะคะ อิโซลเดซามะ! กฎบัญญัติไว้ว่า 12 อัศวิน ควรจะเป็นโค้ชโดยตรง ให้นักสำรวจแรงค์ A และสูงกว่าเท่านั้นนะคะ! ท่านต้องไม่มอบการปฏิบัติเป็นพิเศษค่ะ!”
พนักงานต้อนรับ ที่นำผมมานี่ เข้ามาเพื่อหยุดพี่เค้า ก่อนที่ผมจะตอบได้
“แข็งจังเลยนะ ช่วยไม่ได้ มาพูดประเด็นหลักให้เสร็จๆละกัน” (อิโซลเด)
อิโซลเดพูดนี่ และเอากระดาษใบนึงให้ผม
มันดูเหมือนจะเป็นเอกสาร พร้อมด้วยคำที่มีรายละเอียด เรียงอยู่
มีตัวเลขอยู่เยอะมาก เรียงอยู่ที่ส่วนล่าง
ส่วนบนขอกระดาษ คือเครื่องหมายตระกูลราชวงศ์
“นี่คือ…?” (ยูจีน)
“หัวเซอร์เบอรัสถูกขายแล้ว ค่าบริการ ที่สหภาพดันเจี้ยนจะรับ ก็เรียงอยู่นี่ด้วย” (อิโซลเด)
อีกครั้ง ผมเช็คเอกสาร หลังจากคำพูดของพี่เค้า
อะไรที่มันกวนใจผม คือตัวเลขใหญ่ ข้างล่างเอกสาร
“……200,000,000G?” (ยูจีน)
“20% สำหรับค่าบริการ ถูกหักออกมาจากนั้น ดังนั้น ส่วนแบ่งข้องน้อง คือ 160,000,000G บนนั่น ราคาหยดน้ำชุบชีวิตวันก่อน ได้นับรวมไปด้วย ทำมันมันเหลือประมาณ 100 ล้าน มีคำถามอะไรมั้ย?” (อิโซลเด)
“…”
ผมสะดุ้ง กับจำนวนที่น่ากลัว
คอยดูแลเจ้าอสูร และเป็นผู้ปกครองของซูมิเระ ข้างบนการสำรวจดันเจี้ยนสุดท้าย และขายวัตถุดิบที่เราได้จากที่นั่น แต่ในครั้งนี้ มันเป็นอีกระดับไปเลย
“แค่ใครบนโลกนี้ ที่ซื้อจำนวนมากเท่านั้น? ถ้าผมจำไม่ผิด มันเป็นการประมูลกัน ถูกต้องมั้ยครับ?” (ยูจีน)
มันต้องเป็นขุนนางชั้นสูง หรือราชวงศ์จากบางแห่ง -คือที่ผมคิด ผมเลยถามแบบนี้
ตัดสินจากตัวเลขที่บ้าไปแล้ว มันอาจจะแม้แต่เป็นขุนนางชั้นสูง ที่มมาจากประเทศที่ใหญ่ที่สุด ของทวีปตะวันตก ไฮแลนด์รึเปล่า?
ควรจะมีคนรวยๆเยอะที่นั่น
คำตอบที่ถูกมอบให้ผม คาดไม่ถึง
“มันเป็นจักพรรดิแกรนด์แฟลร์ เค้าพูดว่าไม่มีทาง ที่เค้าจะไม่ซื้อ ความสำเร็จของพลเมืองอาณาจักร” (อิโซลเด)
“เอ๋?” (ยูจีน)
ผมตกใจ กับคำพูดเหล่านั้น
พระองค์ซื้อ…?
“มันไม่แปลกนะ มันเป็นหลายทศวรรษแล้ว ตั้งแต่เราได้วัตถุดิบ จากสัตว์สวรรค์ มันจะเพิ่มพลังถ้าถูกใช้ไปสร้างอาวุธเวทย์ที่ทรงพลัง แต่มันจะคิดไม่ได้เลย ที่จะส่งต่อมันให้ประเทศอื่น ไม่คิดอย่างนั้นด้วยเหรอ?” (อิิโซลเด)
“นั่น…จริง” (ยูจีน)
มันเป็นมากกว่าปีแล้ว ตั้งแต่ที่ผมย้ายออกมาจากอาณาจักร
ผมไม่ได้กลับไปอาณาจักรซังครั้ง ตั้งแต่มาเข้าโรงเรียนนี้
แต่มันดูเหมือนวัตถุดิบสัตว์สวรรค์ที่ผมได้ จะเป็นประโยชน์ สำหรับอาณาจักร
ผมรู้สึกค่อนข้างประหลาด
“งั้นตอนนี้้ ยูจีนคุง” (อิโซลเด)
“ค-ครับ!” (ยูจีน)
น้ำเสียงของอิโซลเดซัง เปลี่ยน
“นายได้เป็นเศรษฐีตอนเป็นนักเรียน รู้สึกเป็นไงบ้าง?” (อิโซลเด)
“เออ่อ แต่ผมไม่มีที่ไหน ให้ไปใช้มันเลยนะ…” (ยูจีน)
ถ้าผมต้องพูดถึงบางอย่าง มันจะเป็นอุปกรณ์สำรวจ และดาบสำรองแแต่จากใจ ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน
“เข้าใจแล้ว คนรอบข้างนายจะไม่คิดเหมือนกันน่ะสิ” (อิโซลเด)
“…”
ผมตกอยู่ในห้วงความคิด กับคำพูดเหล่านั้น
การที่ผมสู้เซอร์เบอรัส ถูกรู้ทั่วระบบดาวเทียมไปแล้ว
และพวกที่รู้มาก จะรู้เกี่ยวกับการประมูล ในท้ายที่สุด
“และดังนั้น พี่คิดถึงการดูแลสินทรัพย์ของน้อง… โดยเฉพาะสิ่งที่น้องได้ จากวัตถุดิบสัตว์สวรรค์ แน่นอน น้องมาบอกพี่ตอนไหนก็ได้ ถ้าน้องอยากจะใช้มัน แค่คิดซะว่า เหตุผลที่พี่น่ะ บริหารจัดการสินทรัพย์ของน้องน่ะ เพื่อที่จะเลี่ยงพวกหลอกลวง” (อิโซลเด)
“นั่น…จะช่วยได้เยอะเลยครับ” (ยูจีน)
ไม่ต้องสงสัย ว่าคนแปลกๆจะมารวมกัน กับนักเรียนคนเดียว ที่มีเงินมากปานนั้น
แต่ถ้าเงินนั้น ถูกคุ้มกันโดยผู้ช่วยคนสนิทของราชาอูเธอร์ อิโซลเดซัง ผมแน่ใจ ว่าพวกเขาจะยอมแพ้
“แต่ ทำไมท่านอุส่าห์ทำอย่างนั้นเพื่อผมล่ะครับ?” (ยูจีน)
ผมไม่ได้สนิทกับอิโซลเด ของ 12 อัศวิน
ผมอาจจะมีพ่อที่ค่อนข้างระดับสูงในอาณาจักร แต่คลาสทางสังคมของผมเป็นคนธรรมดา
ป๊าเองเป็นขุนนาง เพราะเขาเป็นดาบจักรวรรดิ แต่มันไม่ได้ถูกส่งต่อ มันแค่คนนั้นคนเดียว
นั่นเพราะดาบจักรวรรดิ์ จะถูกเลือกตั้งใหม่ เมื่อจักรพรรดิเปลี่ยน
“นั่นเพราะน้องคือลูกชายของดาบจักรวรรดิ…คือสิิ่งที่พี่อยากจะพูด” (อิโซลเด)
อิโซลเดซัง ถอนหายในที่นี่
“จริงๆแล้วนี่น่ะ เป็นบางอย่างที่ราชาอูเธอร์เสนอมา ‘มันจะน่าสงสาร ถ้ายูจีนถูกขัดขวาง ในการสำรวจของเค้า เพราะเงินที่เค้าได้จากสัตว์สววรรค์ ดังนั้น ชั้นจะคุ้มกันมัน!’-คือที่เค้าพูด” (อิโซลเด)
“ร-ราชาอูเธอร์ พูดเองเลยเหรอคะ?!”
พนักงานต้อนรับ ส่งเสียงตกตะลึง
ไม่ ผมก็ตกใจด้วย
จารไม่มีอยากอื่น ที่จารต้องทำอ๋อ จารใหญ่โรงเรียน?
“เราปล่อยให้พระองค์ ทำนั่นด้วยตัวท่านเองไม่ได้หรอก -ในฐานะคนที่เป่าโอน้อยออกแพ้- พี่จะเป็นคนที่รับหน้าที่นั้นแหละ อ่ะฮ่าฮ่า!” (อิโซลเด)
อัศวินดอกไม้อิโซลเดซัง หัวเราะอย่างเต็มหัวใจ
งั้นก็จากโอน้อยออก…
“ทำไมราชาอูเธอร์ชอบคุณขนาดนั้นคะยูจีนซัง?”
พนักงานต้อนรับ เอียงหัวของเธอ
“นั่นชัดเจนแหละ มันเพราะเค้าปะกาศ ‘ชั้นจะเล็งไปที่ชั้น 500และผ่านราชาอูเธอร์’ พระองค์ชอบผู้ท้าทายน่ะ” (อิโซลเด)
“ผมทราบดี ว่ามันเป็นการกระที่ไม่ไตร่ตรองครับ” (ยูจีน)
เพราะทั้งหมด สถิติปัจจุบันของผม คือชั้น 45
สถิติของราชาอูเธอร์ คือชั้น 451
มันต่างกันไป 10 เท่าแหน่ะ
“ฟุฟุ…คิดงั้นจริงๆเร้อ? ยังไงซะ พี่ก็ดูด้วยความคาดหวังนะ ถ้าน้องมีอะไรที่อยากจะปรึกษา มาถามพี่ได้ตามสบาย ตอนไหนก็ได้ รู้ป่าวว่าบ้านพี่อยู่ไหน?” (อิโซลเด)
“ครับ…บ้านพี่คือ…ปราสาทแดง ในย่านขุนนาง ใช่มั้ยครับ?” (ยูจีน)
“พี่ไม่ชอบชื่อย่านขุนนาง แต่ว่า…ใช่แล้ว นั่นแหละ พี่จะบอกนายประตูเกี่ยวกับน้อ พาเพื่อนมาด้วยพี่ก็ไม่ว่านะ พี่ก็อยากจะคุยกับคนต่างโลกด้วยเหมือนกัน พระองค์น่ะ โม้ตลอดเกี่ยวกับมันเลย” (อิโซลเด)
อิโซลเดซัง จากไปหลังพูดนั่น
ประตูปิด บรรยาการตึงเครียด กระจายหายไป
อย่างที่คาด กับการมาถึงของอัศวิน ที่ใต้ราชาอูเธอร์โดยตรง
และตัวพี่เค้าเองก็เป็นนักสำรวจแรงค์ S ที่ได้ผ่านชั้น 200 ด้วย
ผมรู้สึกกดดัน แค่พี่เค้ามาอยู่ตรงนี้้
“ฮ่าาา นั่นเครียดเนาะ ไม่ใช่เหรอ?”
“ครับ เรื่องช็อคๆบานเลยล่ะ” (ยูจีน)
พนักงานต้อนรับพูดกับผม เป็นไปได้มากที่สุด เพราะเธอรู้สึกเหมือนกัน
เสียงเธอจะมาถึงได้ดี จากตรงที่เธออยู่ แต่เธอเข้าหาผม
…หรือเหมือนกับ ใกล้ไปป่าวเธอ
อ่าว ทำไมนั่งข้างผมอ่ะ
“เฮ้ ยูจีนซัง มีไกด์ดันเจี้ยนยัง?”
เธอเหลียวมองหน้าผม ขณะที่เธอถาม
ไกด์ดันเจี้ยน คือเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน ที่สนับสนุนนักสำรวจแรงค์สูง {เป็นการส่วนตัว}
ไม่มีทางที่ผมจะมีไกด์ดันเจี้ยน ในฐานะนักสำรวจ ที่แค่แรงค์ D ยังไม่นาน
“ไม่มีครับ” (ยูจีน)
“จริงอ่ะ?! งั้นเดี๋ยวชั้นเป็นเองจ้ะ☆ นี่”
เธอมอบการ์ดให้ผม
สิ่งที่เธอมอบให้ผมคือ…
———————–
สหภาพดันเจี้ยน
พนักต้อนรับทางการ/ไกด์ดันเจี้ยน
อะมาริลลิส ฟิโอเร่
XXX-XXXX-XXXX
———————–
อาชีพและชื่อ
และไอดีของเธอ สำหรับเวทย์สื่อสารตรง
“อะมาริลลิสซัง?” (ยูจีน)
“ค่ะ! ถ้ามันโอเคกับนาย เราเสร็จขั้นตอน—”
“อ๊ะ ไมครับ ผมยังนักสำรวจแรงค์ C ดังนั้นผมยังไม่มีจุดยืน ที่ผมจะได้ไกด์ดันเจี้ยนได้…” (ยูจีน)
“นายพูดอะไรน่ะ?! นายมีเป้าหมายอยู่ที่ชั้น 500 ดังนั้นเดี๋ยวนายก็จำเป็นต้องมีซักคนแล้ว พริบตาเดียวแหละ!” (อะมาริลลิส)
“แม่ว่าเธอจะพูดงั้น…” (ยูจีน)
“น่า น่า ไม่จำเป็นต้องเกรงใจหรอก” (อะมาริลลิส)
“นี่ป่าวเกี่ยวกะเกรงใจหรอกพี่…”(ยูจีน)
การผลักและดัน ดำเนินต่อไปซักพักหลังจากนั้นด้วย แต่ผมสามารถจะ ยังไม่ตอบไปก่อนสำหรับตอนนี้ หลังจากบอกเธอว่าผมจะปรึกษากับสหายผมก่อน
มาปรึกษาซูมิเระและซาร่า ทีหลังดีกว่า…
◇ไมกี่วันต่อมา◇
ผมมาที่จุดรวมพล {หนึ่งชั่วโมงก่อน} เวลาที่นัดโดยซูมิเระและซาร่า
ไม่มีเหตุผลจริงสำหรับมัน
เพียงแต่ผมไฟลุก และเพิ่งมาสัเกต หลังจากที่มาแล้ว
(…ควรทำอะไรระหว่างรอซูมิเระกะซาร่ามาดีล่ะเนี่ย?) (ยูจีน)
ไม่มีมอนสเตอร์โผล่มาที่ชั้นหนึ่ง ในหอคอยซีนิท
มีสแตนเรียงกันอยู่ที่ทางเข้า มีเป้าหมายไปที่นักสำรวจ
แล้วก็ยังมีนักสำรวจ ช้อปปิ้งกันเยอะ บางคน ก็ไปตรงบริเวณรอบลิฟต์
แต่ที่นอกจากตรงนั้น เปิดอยู่
มันเป็นที่ราบปกคลุมไปด้วยหญ้า ที่กว้างจัดเลย
นักสำรวจรอสมาชิกปาร์ตี้มากันอยู่; นักสำรวจที่เช็คของ เพื่่อให้ชัวร์ว่าไม่ได้ลืมอะไร; นักสำรวจที่งีบ
คนหลากหลาย
(…เหวี่ยงดาบดีก่า) (ยูจีน)
ผมยืนยันว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ และคิดจะเหวี่ยงดาบอย่างเดียว
ผมรู้สึกดีวันนี้
ทำไมกัน…?
“เฮ้ย! เธอรอป่าว ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)
“ยูจีน ขอโทษที่ให้รอนะ!” (ซาร่า)
ซูมิเระและซาร่า มาถึง
ทั้งสองมาเหมือนเพื่อน…ไม่ พวกเธอสร้างระยะ
“เราไม่ได้รอนานน่ะ หรือเหมือนกับ ยังมีเวลาอยู่เลยนะ ถูกป่ะ?” (ยูจีน)
“ขอโทษยัยซาร่ามันพูดะไรประหลาด เห็นป่ะ มันเสียเวลาเปล่าๆปี้ๆเลย” (ซูมิเระ)
“ยัยซูมิเระ แกได้โปรดอย่ามาโกหกได้ป่าวยะ? ชั้นนะสอนหลักการนักสำรวจแกอยู่นะ” (ซาร่า)
“แล้วที่ว่า อย่าไปใกล้ยูจีนคุงมากล่ะยะ?” (ซูมิเระ)
“นั่นก็ส่วนนึงด้วยหรอก! ผิดศีลธรรมไง!” (ซาร่า)
“แม้ว่าถ้าคนที่กอดยูจีนคุงทุกดอก มาบอกชั้นงั้น…” (ซูมิเระ)
“…อะไร อะไร ชั้นไม่ค่อยจะทำนะหลังๆอ่ะ” (ซาร่า)
“…เหอะ ให้คงจริงเหอะว่ะ” (ซูมิเระ)
มันตึงเหมือนเดิมเลย
แต่เราเริ่มจะร่วมมือกันดี ในการสำรวจจริงแล้ว
นั่นทำไม มันจะเป็นวันนี้
“ซูมิเระ ซาร่า หวังพึ่งเธอนะวันนี้” (ยูจีน)
“…จ้ะ ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)
“…ปล่อยให้ตัวเราได้เลย ยูจีน”(ซาร่า)
ทั้งสองหยุดทะเลาะกัน และตอบผมอย่างรวดเร็ว
“งั้นตอนนี้ ไป…ท้าทาย {หัวหน้าชั้น 50} กันเถอะ” (ยูจีน)
ผมบอกทั้งสอง
ซูมิิเระและซาร่า พยักหน้า
หอคอยซีนิท ชั้น 50
คนทีผ่านที่นี่ไป กลายเป็นนักสำรวจแรงค์ B
ตอนนี้ผมอยู่แรงค์ C
ถ้าผมเอาชนะนี่ ผมจะขึ้นไปแรงค์นึง
พูดอกอย่าง ชั้นที่ 50 เป็นชั้น {บททดสอบ}
(ในที่สุดพวกเราก็สามารถมาถึงตลอดทาง ได้ถึงที่นี่…) (ยูจีน)
มือผมที่จับด้ามดาบ แรงขึ้น
ซูมิเระ ซาร่า และผม ขึ้นลิฟต์ดันเจี้ยน
วันนี้มี่ 2 ตอนครับ มัวแต่อีดิตเรื่อง ผมตื่นมาควบคุมยานอวกาศ และก็ ถนนสู่อาณาจักรคับ
1 /2
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ