27 ทากัตซูกิ มาโกโตะรับคำแนะนำจากเทพธิดา
“ขอโทษค่ะ, ท่าน-ทากัตซูกิ นาย-ท่านตอนนี้ไม่อยู่ค่ะ…” (นีน่า)
ฟูจิ-ยังไม่อยู่ที่นี่
นีน่า-ซังพูดกับผมแทนเขาและพูดสิ่งนี้ด้วยความเศร้า
เป็นผมที่ผิดที่มาที่นี่โดยไม่นัด
ผมขอโทษสำหรับปัญหา
“เมื่อไหร่ฟูจิ-ยังจะกลับมาล่ะ?” (มาโกโตะ)
“เรื่องนั้น มันดูเหมือนจะเป็นการซื้อขายที่ใหญ่, เขาจะไม่กลับมา 2-3 วันน่ะ…” (นีน่า)
“อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)
นั่นน่าอาย
คนเดียวที่ผมเทการบ่นด้วยได้ไม่อยู่
ช่วยไม่ได้, แค่ล่าก็อบลินคนเดียวแล้วกันวันนี้
ระหว่างที่ผมคิดแบบนั้น…
“อีกอย่าง, ท่าน-ทากัตซูกิ! โปรดดูนี่” (นีน่า)
ที่นีน่า-ซังให้ผมดูด้วยรอยยิ้ม ส่งแสงแวววาวอยู่ที่อกของเธอ
“ตราทอง?” (มาโกโตะ)
“ใช่! ขอบคุณการปกป้องจากพระเจ้าที่มาจากคนรู้จักของเทพเจ้าของท่าน-ทากัตซูกิ, ชั้นเพิ่มระดับเป็นระดับทอง!” (นีน่า)
“นั่น…ยินดีด้วย” (มาโกโตะ)
นั่นน่าประทับใจ
ตราทองเป็นระดับสูงสุดที่สาขาของสมาคมจะออกให้ได้
แพลตตินั่มขึ้นไปสามารถได้จากสาขาใหญ่ที่เมืองหลวง
พูดอีกอย่าง, นีน่า-ซังได้ถึงจุดสูงสุดของสมาคมนักผจญภัยในมันกาเรน
“พูดจากใจ, ชั้นนึกว่าระดับเงินเป็นขีดจำกัดชั้น เธอจะไม่รู้ว่าชีวิตมีอะไรให้เธอบ้าง, หือห์” (นีน่า)
“ไม่ ไม่, ศิลปะการต่อสู้ของนีน่า-ซังมันยอดเยี่ยมมาก” (มาโกโตะ)
มันเป็นเพราะเทคนิคขาที่เธอสามารถเพิ่มระดับได้
นาย-ท่าน ได้มีไฟและทำการแลกเปลี่ยนใหญ่ด้วยคริสตัลเวทมนตร์ที่เขาได้ เรื่องนี้และเรื่องนั้นต้องขอบคุณท่าน-ทากัตซูกิ!” (นีน่า)
นีน่า-ซังชูทั้งสองมือขึ้นและชมผม
แต่แทนที่จะรู้สึกดีใจ, ผมรู้สึกว่างเปล่า
ทุกคนไปได้สวย
แต่กระนั้น, ผม…
“ง-งั้น, โปรดฝากทักทายฟูจิ-ยังด้วยนะ” (มาโกโตะ)
“ได้ค่ะ! โปรดมาใหม่อีกครั้งนะคะ!” (นีน่า)
ถูกส่งออกมาด้วยรอยยิ้มของนีน่า-ซัง, ผมออกมาจากร้านของฟูจิ-ยัง
แผนสำหรับวันนี้หมดไปแล้ว
◇◇
ในที่สุด, ผมตัดสินใจไม่ไปล่าก็อบลิน, และตัดสินใจที่จะฝึกที่พลาซ่าใก้ลกับสมาคมเพื่อผ่านวันนี้ไป
ผมสงสัยว่าลูซี่อยู่ที่นี่ด้วยมั้ย, คือที่ผมหวัง, แต่เธอไม่อยู่
หลังจากจบการฝึก, ผมอธิฐานรายวันกับเทพธิดา
“ฟฟฟู่ห์…” (มาโกโตะ)
ผมดูโซลบุคของผมระหว่างที่นอนลง
[อายุขัย: 11 ปี], มันเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย ผลจากการล่ามอนสเตอร์รายวัน
[เชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ: 99], สุดทาง ผมถึงตัวเลขนี้ 1เดือนที่แล้ว, และมันไม่เปลี่ยนแปลงตั้งแต่ตอนนั้น ผมคิดว่าผมจะผ่านไป 100, แต่นี่ดูเหมือนจะเป็นจุดสูงสุด
ที่เหลือคือสแตทที่ต่ำที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงหวือหวา
(ทำอะไรดี…) (มาโกโตะ)
ตอนแรกที่ผมมาโลกคู่ขนานนี้, ผมตื่นเต้น
หลังจากนั้น, ผมได้เรียนรู้ว่าสแตทผมต่ำขนาดไหนที่วิหาร และได้ช็อก
ผมฝึกมา 1 ปี, แต่ก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น
แต่กระนั้น, ผมผลักตัวเองทุกอย่างที่ทำได้ จากสกิลที่ผมมี, และสามารถอยู่รอดได้ด้วยการเป็นนักผจญภัย
หลังๆมานี่, การประเมินที่คนอื่นมีต่อผมได้เพิ่มขึ้น
นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ใหญ่มาก
แต่…
(นี่เป็นทั้งหมดที่ผมทำได้เหรอ…?) (มาโกโตะ)
มันสนุกก่อนหน้านี้ไม่นาน
วันที่ผมฆ่ามอนสเตอร์ตัวแรก
วันที่ผมได้ฉายาที่ไม่เท่ห์ครั้งแรก
วันที่ผมได้สมาชิกปาร์ตี้คนแรก
วันที่ผมเกือบจะตายเป็นครั้งแรก, และวันที่ผมได้การปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา
วันที่ผมสามารถไปผจญภัยด้วยกันกับเพื่อนร่วมชั้นของผมเป็นครั้งแรก
มันน่าตื่นเต้น
หลังๆ…มันน่าเบื่อ
ผมคิดสิ่งนั้น, และในไม่ช้า, ความง่วงได้เข้าโจมตีผม
◇◇
ผมอยู่ในที่ที่ไม่มีอะไรเลย
ไม่, มันจะหยาบถ้าพูดว่ามันไม่มีอะไรเลย
มาเรียกมันว่าพื้นที่ของเทพธิดาดีกว่า
“ยังไงล่ะนี่, มันเป็นซักพักแล้วซินะ, ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)
มันไม่ทึ่งอีกต่อไปแล้ว, ผมได้ประสานมือเข้าด้วยกันและทักทายท่าน
แต่เราไม่เจอกันมาซักพักหนึ่งแล้ว
ครั้งล่าสุดที่ผมได้ยินเสียงเธอคือตอนที่กับปู่ยักษ์
“…”
“หืม? ท่าน-เทพธิดา?” (มาโกโตะ)
ผมกำลังสงสัยว่าทำไมไม่มีการตอบรับ, แล้วเงยหน้าขึ้น, และเธออยู่ใกล้มากๆ
โว่ห์
เธออยู่ใกล้ขนาดที่หน้าม้าเราเกือบสัมผัสกัน
แล้ว, สายตาเธอเย็นชา
ผมไปทำอะไรให้ท่านโมโห?
แต่ผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากผจญภัยอย่างปลอดภัยนะ หลังๆ
“อ-อืม…” (มาโกโตะ)
“เฮ้, มาโกโตะ…” (โนอาห์)
“ครับ?” (มาโกโตะ)
“เธอเป็นผู้ศรัทธาชั้น, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“แน่นอน, ผมไม่พลาดการอธิษฐานแม้แต่วันเดียว” (มาโกโตะ)
“ชั้นรู้ มันถึงชั้น” (โนอาห์)
จริงด้วย
“เธอรู้จักงานของเทพธิดามั้ย?” (โนอาห์)
“งานของเทพธิดาเหรอ? รวบรวมเงินบริจาค? อ้า, หรือจะเป็น อธิษฐานอย่างเดียวไม่พอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่แบบนั้น! ทำไมชั้นถึงต้องการเงินเหมือนเจ้าพวกบนดินแดนสวรรค์ล่ะ?! ชั้นไม่ต้องการอะไรแบบนั้น!” (โนอาห์)
“งั้นนั่นก็ไม่ใช่” (มาโกโตะ)
มันคืออะไร, ผมไม่รู้
“เจ้าโง่! งานของเทพธิดาคือการชี้ทางให้เหล่าลูกแกะที่หลงทาง! เธอมีทุกข์มากมาย! งั้นมาหาคำแนะนำซี่! พึ่งชั้น!” (โนอาห์)
เธอยีผมของผม
มันไม่เจ็บ
แต่ตำแหน่งนี้หน้าผมและอกเธอ…
“อ-อืม, มันโดนหน้าผม” (มาโกโตะ)
“ตั้งใจหน่ะ” (โนอาห์)
เธอพูดมันออกมาเอง!
“เอ่อ, ผมขอโทษครับ, ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)
ผมถอยออกมาจากการโจมตีของพระเจ้า(?)
เทพธิดานี้ยั่วยวนผมตลอดเวลาเลย
“เธออธิษฐานทุกวัน, แล้วยัง, ทำไมเธอไม่พึ่งชั้น?” (โนอาห์)
“นั่นมันเป็นทางเลือกสุดท้าย” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดเพราะมันน่ากลัวที่จะติดหนี้เทพเจ้า
“มันโอเค พึ่งพาชั้นมากกว่านี้หน่อย อย่ากังวลเรื่องหนี้ เธอเป็นผู้ศรัทธาคนเดียวของชั้นนะ” (โนอาห์)
ผมรู้สึกเหมือนดอกเบี้ยท่านจะแพงนะ, ท่าน-โนอาห์
ยังไงก็เถอะ, แต่มันจริงที่ว่าเทพธิดาหายไปจากผู้สมัครผู้ให้คำปรึกษานะ
“หมายความว่าท่านจะทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้นด้วยพลังของท่านเหรอ, ท่าน-เทพธิดา?” (มาโกโตะ)
“หืม? ชั้นให้การปกป้องจากพระเจ้าให้เธอไปแล้วนี่, ใช่มั้ย? ชั้นทำมากกว่านั้นไม่ได้แล้ว” (โนอาห์)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
นั่นไม่ดีสิ
“แต่เทพธิดาทำแบบนี้ได้” (โนอาห์)
ที่เธอนำออกมาคือ…
“โซลบุคผมอีกแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
เทพธิดานี่ลักเล็กขโมยน้อยจริงๆ
“ทำงานนิดนึงและ…” (โนอาห์)
เธอเขียนอะไรบางอย่าง?
“ดู, เห็นนี่มั้ย” (โนอาห์)
เธอจับหัวผมและแสดงโซลบุคให้ผมดู
อย่างที่บอก, ท่านใกล้ไป
“มันโอเคหน่า, ดู, ดู” (โนอาห์)
“มาดูกัน—เอ๋?! (มาโกโตะ)
[เชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ: 101]
“ท-ท่าน-เทพธิดา, นี่มัน?” (มาโกโตะ)
“เธอเป็นพวกที่เพิ่มเลเวลไปถึง 99 ในอาร์พีจี, ใช่มั้ย? ดังนั้น, ถึงจุดตันในความเชี่ยวชาญแล้วหมดไฟ, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
เธอมองทะลุผม
ชัดขนาดนั้น, หือห์
เรากำลังพูดถึงเทพธิน่านี่
“ฟุฟุฟุ! ชั้นจะบอกข้อมูลงามๆอีกอย่าง ถ้าเธอความเชี่ยวชาญถึง 105, เธอจะมองเห็นสปิริตน้ำ” (โนอาห์)
“เอ๋?!” (มาโกโตะ)
มันโอเคที่มันจะง่ายขนาดนั้นเหรอ?
แม้ว่าผมจะลำบากฝึกในสายฝน, นั่งสมาธิที่น้ำตก, หรือผ่านทั้งวันภายในน้ำ!
“ยังไงเถอะ~, การฝึกพวกนั้นไร้ความหมาย ชั้นประทับใจนะที่เธอทำสิ่งเหล่านั้นได้” (โนอาห์)
“โปรดบอกผมเรื่องนั้นซักหน่อยเถอะ!” (มาโกโตะ)
“อ่ะฮ่าฮ่า!” (โนอาห์)
นิสัยไม่ดีอะไรเช่นนี้
ไม่, ไม่ใช่อย่างนั้น
“ขอบคุณมากครับ, ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)
ผมประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกันแล้วคำนับลึกๆ
ด้วยสิ่งนี้, ผมฝึกความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำต่อได้!
“โอ้ชั้น, ซื่อตรงดีนี่ จ้ะ จ้ะ, พยายามเข้า” (โนอาห์)
“ผมหมดปัญญาจริงครั้งนี้, ดังนั้นท่านช่วยผมได้มากเลย” (มาโกโตะ)
“ที่สำคัญที่สุดคือเธอมีความสุข อ้า, แต่มันมีบางอย่างที่เธอต้องระวังนะ” (โนอาห์)
“อะไรครับ?” (มาโกโตะ)
งานที่เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่-ต้น?
“ไม่ใช่แบบนั้น 99คือสูงสุดที่คนหนึ่งทำได้ในสแตทของโซลบุค นั่นคือที่พวกดินแดนแห่งพระเจ้าตั้งเอาไว้” (โนอาห์)
โฮฮ่ห์
“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
“จริงๆแล้ว, มันไม่มีจุดกำหนด, ดังนั้นเธอเพิ่มมันมากได้เท่าที่เธอตั้งใจทำ มันแค่ไม่แสดงเป็นตัวเลข ที่ชั้นทำคือดัดแปลงโซลบุคของเธอให้มันแสดงตัวเลขที่มากกว่า 100” (โนอาห์)
โฮ่โฮ่ห์, ได้ยินอะไรดีๆแล้วซิ
งั้นมันมีผลจากการทำงานหนัก
นี่มันทำผมตื่นเต้น
“แต่ดันแปลงโซลบุคมันผิดกฎหมายของโลกถ้าโบสถ์เจอมัน, เธออาจถูกสอบปากคำ” (โนอาห์)
“เอ๋? อะไร?!” (มาโกโตะ)
“อีกอย่าง, ในประเทศอย่างประเทศแห่งไฟและประเทศแห่งน้ำ, ถ้าเธอถูกพบว่าเป็นผู้ศรัทธาเทพมาร, เธอจะโดนประหาร นั่นมันป่าเถื่อน, ว่างั้นมั้ย? (โนอาห์)
“ทำไมเพิ่งบอกผมตอนนี้?!” (มาโกโตะ)
“เธอไม่รู้?” (โนอาห์)
ไม่, ผมไม่รู้!
แต่ทั้งหมดนี่ผมหลบจากโบสถ์มาตลอดเวลา
…ผมต้องระวังในอนาคต
“งั้น, มันใกล้ถึงเวลาแล้ว” (โนอาห์)
ร่างของเทพธิดาเริ่มจะหายไป
“มันสั้นตลอดเลย” (มาโกโตะ)
“โอ้? เธออยากคุยกับชั้นอีกเหรอ?” (โนอาห์)
“ยังไงก็, ผมก็คิดว่าผมอยากจะคุยกับท่านอีก” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ, เธอค่อยๆเป็นเด็กดีขึ้น เธอมาเริ่มหลงชั้นได้แล้ว, รู้มั้ย?” (โนอาห์)
โปรดอย่ามองข้างๆแบบนั้น
มันจะทำหัวใจผมเต้นผิดจังหวะ
“อ๊ะ, ใช่! มันมีสิ่งที่ชั้นอยากบอกก่อนเธอไป!” (โนอาห์)
“อะไรครับ?” (มาโกโตะ)
คำแนะนำกว้างๆเหมือนเดิมรึ?
“มุ่งหน้าไปที่ลาเบรินทอส การพบปะที่ดีรอเธออยู่ที่นั่น” (โนอาห์)
หลังจากพูดสิ่งนี้, เทพธิดาก็ได้หายไป
เออ๋…
ท่านให้คำแนะนำที่เฉพาะเจาะจงกับผม
โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน