26 วันซ้อมละคร『หญิงสาวในห้วงรัก』
“คุณหนู”
“อะไรเหรอ?”
“มาฆ่ายัยเด็กนั่นกันเถอะค่ะ”
หยุดเลยนะ”
สี่วันผ่านไปนับตั้งแต่การซ้อมของคณะละครไอซ์โรสเริ่มขึ้น และริโนกิสก็เริ่มพูดอะไรที่เลือดเดือดขึ้นตาม
“เช่นนั้นอย่างน้อยก็ให้ดิฉันช่วย――”
“นี่เป็นงานของฉัน”
วิ่งจากผนังด้านหนึ่งไปยังผนังอีกด้านหนึ่งด้วยไม้ถูพื้นแห้ง ๆ
กลับไปกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เช็ดทำความสะอาดสัปดาห์ละครั้ง
เช็ดฝุ่นออกด้วยไม้ถูพื้นแห้งหนึ่งครั้งในตอนก่อนเริ่ม และหลังจบการซ้อมตอนเช้า
“……เอาล่ะ”
และนั่นคืองานของฉันในฐานะผู้มาใหม่
พูดให้ถูกคือ ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อชาโรเป็นคนพูด แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นฉันที่อาสาทำเอง
――ช่างชวนให้คิดถึง
การชำระล้างสนามฝึกซ้อมให้บริสุทธิ์เป็นการแสดงความเคารพต่อทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับศิลปะการต่อสู้
ใครเป็นคนพูดกันนะ
ฉันไม่มีความทรงจำ ดังนั้นฉันจึงจำไม่ได้ แต่ฉันมีความรู้สึกว่าอาจจะเป็นการเตือนสติฉันที่ภูมิใจในความแข็งแกร่งของตนเอง
ศิลปะการต่อสู้คือการเผชิญหน้ากับตัวเอง และขัดเกลา
ยังไงก็ตาม ศิลปะการต่อสู้คือพลังที่ปลดปล่อยออกมาภายนอก
แสดงความขอบคุณและความเคารพต่อสนามฝึกซ้อม ต่อเพื่อนร่วมรุ่นและสหายที่แข่งขันกัน ต่อสภาพแวดล้อมที่เผชิญหน้า ต่อผู้ที่กลายเป็นเลือดเนื้อ
หากปราสจากสิ่งนั้น ก็จะเป็นเพียงการใช้ความรุนแรง ไม่ใช่ศิลปะการต่อสู้
ยกเว้นวันแรก สำหรับเช้านี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้ว
ยิ่งฉันทำ ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังจำอะไรบางอย่างจากอดีตได้
――เหตุผลแค่นั้นจริงเหรอ หรือว่าแค่เกลียดการต้องใช้ร่างกายกับเรื่องง่าย ๆ เท่านั้นเอง
ฉันไม่ได้รู้สึกแย่กับงานนี้
ฉันไล่ริโนกิสที่แสดงความต้องการฆ่าออกมาอย่างชัดเจนออกไป และทำความสะอาดจนเสร็จ แล้วเก็บเครื่องมือเข้าที่ เธอไปทำอาหารกลางวันและกลับมาในตอนเที่ยงตั้งแต่เมื่อวาน เพราะเธอเอาแต่เสียงดังตอนอยู่ที่นี่
” ―― อรุณสวัสดิ์”
ในขณะเดียวกัน สมาชิกคณะละครก็ทยอยมาถึง
คนแรกที่มาถึงคือประธานจูเลียน เขามาก่อนใครเสมอ
ตอนแรก ฉันคิดว่าเขาจะเป็นห่วงฉันที่ได้รับมอบหมายให้ทำงานบ้านเหมือนเด็กใหม่ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนี้เสมอ
จากนั้นแล้วนักแสดงคนอื่น ๆ ก็เข้ามา ――รวมทั้งเธอด้วย
สาวผมบลอนด์แดง ชาโร・ไวท์ ที่เข้ามาชิงโจมตีฉันในวันแรก
จากนั้นลูซิด้า หรือที่รู้จักกันในชื่อไอซ์โรสซึ่งเป็นน้องสาวฝาแฝดของประธาน และนักแสดงหญิงดาวเด่นก็มาถึงตรงเวลา
“ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มการฝึกของวันนี้กันเลย อย่างแรก การฝึกความยืดหยุ่น”
จูเลียนออกคำสั่ง เมื่อทุกคนมารวมกันครบ
บางคนยืดเส้นยืดสายร่างกายคนเดียว บางคนกายบริหารเป็นคู่ บางคนก็ทำจนเสร็จไปแล้ว แต่――
“ให้หนูช่วยไหมคะ?”
“มะ ไม่จำเป็น”
ชาโรนั่งบนพื้น กางขาและเอนโน้มตัวไปข้างหน้า แต่ร่างกายของเธอดูแข็งเล็กน้อย
“ยังไงก็เถอะ ทำไม หล่อนถึง ทำแบบนั้น ได้กัน”
ชาโรที่ฝืนเหยียดร่างกายในระดับที่แทบหายใจไม่ออกอยู่ข้าง ๆ มองมาที่ฉันซึ่งกำลังยืนบนขาข้างหนึ่ง และยกขาอีกข้างในแนวตั้ง โดยขาที่ยกขึ้นมานั้นแนบใบหน้า
ถ้าถามฉันว่าทำไม ก็เพราะความยืดหยุ่นเป็นส่วนที่ขาดไม่ได้ในศิลปะการต่อสู้
หากร่างกายแข็งก็ยากที่จะเคลื่อนไหว นอกจากนี้ยังมีความเสี่ยงที่เส้นเอ็นจะขาดเนื่องจากการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน และะขอบเขตการเคลื่อนไหวจะแคบลง ร่างกายอ่อนนุ่มคือของชั้นหนึ่ง
ในวัยเด็ก เดิมทีร่างกายของเนียก็ค่อนข้างอ่อนนุ่มอยู่แล้ว
ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานสำหรับฉันที่จะทำแบบนี้ได้
หลังยกขาอีกข้างขึ้นเพื่อยืดเส้นเอ็นให้สม่ำเสมอ จากนั้นตอนนี้ก็ยืนโดยให้เท้าชิดกัน และโน้มก้มลำตัวไปข้างหน้า เพื่อให้หน้าแตะเข่า
ชาโรมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ให้หนูช่วยผลักไหมคะ? โอร่า ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ”
“เดี๋ยว หยุดนะ อย่ามาแตะน๊าาาาาาาา！”
“อะ ตรงนี้แข็งนะคะ แข็งจังน๊า”
“เจ็บๆๆๆๆๆ！”
“เอาละ มาเริ่มซ้อมกันเลย！”
หลังจากที่ช่วยยืดหยุ่นร่างกาย และถือโอกาสแกล้งเล็ก ๆ ให้ชาโรรู้สึกเจ็บสักหน่อยเสร็จ ฉันก็อยากจะกลับมาฝึกท่วงท่าต่อไปเหมือนเดิม แต่……ม๊า ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาทำอย่างนั้น เอาไว้ฉันจะทำหลังจากกลับถึงโรงแรม
ฉันกับชาโร แยกออกมาห่างเล็กน้อยกันสองคน กางสคริปต์ และซ้อมบทพูดสลับกัน
――เพราะพวกเราได้รับบทบาทเป็นตัวเอกหญิงและบทบาทลูกใน『หญิงสาวในห้วงรัก』ในครั้งนี้
หลังจากซ้อมบทพูดผ่านไปหนึ่งรอบ ฉันก็พูดขึ้นมา
“วันนี้จะไม่พูดหน่อยเหรอคะ?”
“ห๋า?”
“ทำไมฉันต้องดูแลยัยเด็กมือสมัครเล่นนี่ด้วย”
ตั้งแต่วันแรกจนถึงเมื่อวาน เธอจะพูดใส่ก่อนซ้อมเสมอ
“……ยัยเด็กนี่ไม่น่ารักเอาซะเลย”
ก็ไม่น่ารักพอกันนั่นแหละ ชาโรเองในตอนนี้ก็ไม่น่ารักเลยสักนิด เหนืออื่นใดเลย ฉันไม่ใช่「เด็ก」แล้ว
――แต่ ฉันจะมีเวลาว่างสักหน่อยไหมน๊า
เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของชาโร ฉันก็นึกถึงเรื่องที่ลูซิด้าบอกฉันในคืนนั้น
ชาดำที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้ และเค้กปอนด์ตกแต่งด้วยผลไม้แห้งตั้งเรียงรายบนโต๊ะ แต่ไม่มีใครแตะต้อง
เป็นเพราะลูซิดากำลังพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ที่ฉันกำลังจะพูดอาจทำให้เธอขึ่นเคียงใจ แต่……จริง ๆ แล้ว ฉันเรียกหาเธอ เพราะต้องการใช้ประโยชน์จากความนิยมและความกล้าของเธอน่ะ”
โห๊ ใช้ประโยชน์สินะ
“พูดตรงดีนะคะ”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะคุยด้วยถ้าเป็น『แค่เด็ก』ละก็นะ แต่กับเธอ ฉันคิดว่าพูดให้ชัดไปเลยจะเป็นผลดีกว่า และดูเหมือนจะได้ผลตามที่คิดไว้ด้วย
อีกทั้งเธอดูเหมือนจะฉลาดและเข้าใจอะไร ๆ ดีพอ
เริ่มแรกที่ทำให้ฉันเกิดความสนใจคือ ตอนที่ได้เห็นเธอตอบโต้อย่างมั่นใจในเมจิกวิชั่น ทั้งยังได้ยินความประทับใจในตัวเธอจากโอบาซามะอีก
เด็กคนนั้นมีความกล้าเป็นอย่างมากจนคิดไม่ถึงว่าจะยังเด็กอยู่ อีกทั้งยังใจเย็นมาก และสามารถจดจำกับเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย
ที่โต๊ะอาหารมื้อนี้ ฉันก็ประทับใจเหมือนกัน”
ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันยังเด็กอยู่ งั้นเหรอ
นั่นเป็นเรื่องจริง ดังนั้นโปรดอย่ากังวลกับเรื่องนั้น ฉันไม่สามารถทำตัวเหมือนเด็กได้จริง ๆ
“――สำหรับละครเรื่องต่อไป『หญิงสาวในห้วงรัก』ฉันวางแผนที่จะใช้นักแสดงรุ่นใหม่ที่สักวันหนึ่งเธอคนนั้นจะกลายเป็นนักแสดงดาวเด่นให้กับคณะละครในที่สุด”
นักแสดงหน้าใหม่ในบทตัวเอก
พูดถึงบทตัวเอกแล้ว ตามปกติก็ต้องนึกถึง「บทบาทของแม่ม่ายที่ละทิ้งลูก」
“ไม่ใช่ลูซิด้าซังเหรอคะ?”
“ใช่แล้ว นักแสดงนำในครั้งนี้เป็นเด็กใหม่ที่ยังไม่เป็นที่รู้จักน่ะ พูดอีกอย่างก็คือ เธอคนนั้นจะได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการในละครที่กำลังจะมาถึง จนถึงตอนนี้เธอคนนั้นเคยรับบทเล็ก ๆ มาก่อน แต่นี่เป็นบทนำเรื่องแรกของเธอคนนั้นเลยล่ะ”
…..เข้าใจแล้ว เป็นการฝึกสอนรุ่นต่อไปสินะ
สำหรับบทบาทฝั่งชายนั่น เพราะพวกเขามีสองเจ้าชายน้ำแข็งที่อยู่ตรงหน้าฉันก็พอแล้ว ที่ต้องการคือนักแสดงนำหญิงดาวเด่นคนใหม่สินะ ลูซิดาเป็นสาวสวยที่แต่งเป็นผู้ชาย ดังนั้นในอีกด้านหนึ่ง จึงต้องมีนักแสดงหญิงที่เชี่ยวชาญในบทบาทผู้หญิง
“เธอคนนั้นมีความสามารถ และความกล้าที่ดี แน่นอนฉันคิดว่าบุคลิกแบบนั้นสามารถเป็นนักแสดงหญิงดาวเด่นได้แน่ ๆ
เหนือสิ่งอื่นใด การได้รับบทตัวเอก เป็นเป้าหมายที่เธอคนนั้นตั้งเป้าไว้เสมอ
เป็นธรรมดาที่ความรู้สึกจะเต็มเปี่ยม
――ปัญหาคือเธอคนนั้นมีความทะเยอทะยานมากเกินไป”
อ้า ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ
“มีจิตวิญญาณที่สุดยอดมากเลยนะคะ”
“ตามนั้นเลย เธอคนนั้นมีความทะเยอทะยานมากเกินไป จนหลายครั้งทำให้มองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง”
เป็นเรื่องที่ง่ายมากที่จะเข้าใจ การให้ความสำคัญกับโอกาสที่มาอยู่ตรงหน้ามากเกิน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ
“ม๊า ถ้าฝึกไปเรื่อย ๆ ก็คงค่อย ๆ เยือกเย็นได้ทีละน้อย ฉันคิดว่าจะสามารถสบายใจได้ในท้ายที่สุด
――ยังไงก็ตาม บทบาทที่ทำให้ต้องเผชิญหน้ากับเธอคนนั้นบ่อย ๆ……ก์คือ『บทบาทลูก』ไงล่ะ พูดตรง ๆ เลย พวกเราไม่เคยมีเด็กมาก่อน ถ้าได้เจอเธอคนนั้นในตอนนี้ เด็กส่วนใหญ่มีแต่เข้าไปทะเลาะวิวาทหรือโดนบดขยี้เท่านั้น”
โห๊
“เพราะแบบนั้นเลยพยายามที่จะหาคนจากภายนอกสินะคะ”
“ใช่แล้ว และพอคิดแบบนั้น ฉันก็นึกถึงเธอขึ้นมา ถ้าหากว่าเธอสามารถรักษาความเยือกเย็นแบบที่เห็นในเมจิกวิชั่นไว้ได้เสมอ ก็อาจเผชิญหน้ากับเธอคนนั้นได้โดยไม่มีปัญหา
ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นที่นิยมมากพอที่จะช่วยเป็นบันไดให้กับเธอคนนั้นได้――ความนิยมเของเธอเพิ่มขึ้นอย่างมากแม้กระทั่งในเมืองหลวงเลยน่ะ”
โฮ ความนิยมของฉันในเมืองหลวงกำลังเพิ่มขึ้น
ยังมีกฎข้อจำกัดอะไรที่บังคับใช้กับฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งอยู่งั้นเหรอ เพราะแม้แต่ในดินแดนลิสตัน ฉันก็ไม่ได้ยินว่าตัวเองมีชื่อเสียงโด่งดังมากนัก หรือว่าเป็นเฉพาะในเมืองหลวงกันนะ
ม๊า แบบนี้พยายามเพื่อการแสดงจะคุ้มค่าไหมนะ
“พูดอีกอย่างก็คือ ให้รับบทคู่แข่งของนักแสดงนำหญิงที่ความทะเยอทะยานไร้ผลสินะคะ และยังต้องการใช้ความนิยมของหนูเพื่อยกระดับชื่อเสียงของนักแสดงนำที่ไม่มีใครรู้จักด้วย”
“อืม แล้วคิดว่ายังไง?”
ลูซิด้าวางมือบนโต๊ะแล้วยิ้ม……ไม่สิ เธอกำลังแสดงว่ายิ้ม แต่ไม่ได้ยิ้มจริง เป็นคนขี้เล่นเล็กน้อย แต่แสดงสีหน้าจริงจัง
“――เธอจะช่วยเป็นพลังให้หน่อยได้ไหม ให้กับแผนการของผู้ใหญ่สกปรกที่ต้องการใช้เธอ?”
…………
“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหนูทำตามใจตัวเอง?”
และในที่สุดฉันก็ได้จิบชาดำกลิ่นดอกไม้ที่ติดอยู่ในใจฉันมานาน โอ้ กลิ่นหอมโชยจากจมูกและกระจายไปทั่วร่างกาย……นี่น่าทึ่งมาก ต้องเป็นใบชาราคาแพงแน่ ๆ
“――หนูถูกเรียกให้มาเป็นนักแสดงในคณะละครไอซ์โรสเท่านั้น ไม่ว่าสถานการณ์ โอกาส หรือแผนการใดจะเกิดขึ้น หนูก็จะแค่ทำงานของหนูไป
หนูไม่รู้ว่าจะทำยังไงถ้าคุณต้องการมากกว่างาน แต่โปรดอย่าลังเลที่จะใช้ประโยชน์มากเท่าที่คุณต้องการ ภายใต้ขอบเขตงานของคุณ รวมทั้งหนูจะยอมรับคำขอนั้นของคุณด้วยค่ะ”
――และถ้างานของฉันประสบความสำเร็จ ความนิยมและชื่อเสียงของฉันก็จะเพิ่มมากขึ้น และมีความเป็นไปได้ที่ฉันจะได้งานอื่นในฐานะนักแสดงในอนาคต
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อครั้งนี้งานไม่ได้อยู่ในดินแดนลิสตันตามปกติ แต่อยู่ในเมืองหลวง
นอกจากนี้ยังเป็นโอกาสที่ดีในการเพิ่มความนิยมและการยกระดับชื่อเสียงที่นี่
ถ้าลองคิดดูแล้ว ฉันก็ใช้ประโยชน์จากพวกเขาเหมือนกัน
ฉันจะใช้ประโยชน์จากคำขอของพวกเขา
――ม๊า ฉันจะจดจำเนื้อหาของการพูดคุยไว้
พูดสั้น ๆ คือ ให้เกาะติดนักแสดงนำหญิงที่ชื่อ ชาโร・ไวท์ เอาไว้นั้นเอง
นั่นคือเรื่องราวทั้งหมด