25 เล่ม 1 สามคนช้อปปิ้งอย่างต่อเนื่อง (ส่วนสุดท้าย)
“เราจะไปที่ร้านของนำเข้าต่อไปหือห์”
“ใช่! พวกเค้าดูเหมือนจะมีของและวัตถุดิบอาหารหายากหลายอย่าง!”
มีมิ ที่ทำให้เป้าหมายของเธอเป็นการชิมอาหารเลิศรสทั้งหลายในกาแล็กซี ตอบด้วยกำลังใจที่สูง
“อาหารมันจะไม่ผิดพลาดบ่อย ชั้นเดาว่า”
“……ใช่”
เอลม่าที่ตามมาข้างหลัง มอบรอยยิ้มสองแง่สองง่ามให้พวกเราสองคน มีอะไรกับเธอกัน?
ผมได้คำตอบของคำถามเฉพาะนั้น ทันทีที่เรามาถึงที่ร้าน
“เฮ้……”
“ฮ- ฮิ ฮิโระ-ซามะ ม- ไม่ใช่ว่านั่น……”
มีมิชี้ไปที่ ‘บางอย่าง’ ที่เข้าใจไม่ได้ อาละวาดอยู่ในกรง เหี้*นั่นที่อยู่ในกรงมันคือะไรกันวะ? แน่นอนว่ามันเป็นสัตว์ประหลาดที่อันตรายสุดๆ แทนที่จะอย่านั้น ไม่ใช่ว่านั่นมันเฟ*ฮักเกอร์เหรอ*!?
TLN: เอเลี่ยนที่กระโดดเกาะหน้าและวางไข่ในตัวคนในเรื่องเอเลี่ยน
“มันดูเหมือนมันเป็นอาหารหายาก อยากลองกินมันมั้ย?”
“ไม่ ชั้นจะขอผ่านกับนั่น”
“พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนมันมีอาหารสำเร็จรูปอยู่ด้วย”
“ฮฮฮิ้……!”
เอลม่าหยิบแซมเปิ้ลแพ็คสูญญากาศของอาหารลึกลับ (ทุกคนรู้จักเป็น เฟ*ฮักเกอร์).. เจ้าสิ่งนี้มันกินได้จริงๆเหรอ? ต้องล้อเล่นแน่ๆพวก
“นี่ดูเหมือนจะเป็นประเภทของอาหารทหารจากระบบดาวที่ไกลออกไปทุกอย่างจากหัวลงไปมันกินได้ เห็นว่า”
“มันอร่อยเหรอ……?”
“ไม่รู้สิ เพราะทั้งหมดชั้นไม่ได้ลองกินมันเลย แต่มันดูเหมือนมันจะมีสารอาหารอยู่เยอะ? จากแพ็คเกจของมันน่ะนะ”
เอลม่ายักไหล่ของเธอ ขณะที่เธอตอบ ผมมองไปหามีมิ และเธอส่ายหัวของเธออย่างแรง คิดแล้วว่าเธอต้องตอบสนองแบบนั้น การกินเจ้านี่ มันก็เป็นไปไม่ได้สำหรับผมด้วย
“แต่ชั้นคิดว่านี่จะเป็นตัวเริ่มที่ดีถ้าอยากจะกินของหายากในกาแล็กซี่นะ”
“ยังไงซะ เราทั้งสองคนเป็นผู้เริ่มต้นน่ะ เห็นมั้ย มาเริ่มด้วยของที่มันไม่แปลกมากก่อน”
“น- นั่นใช่แล้ว! อ้า ฮิโระ-ซาามะ! มันดูเหมือนพวกเค้าขายเนื้อที่ดูอร่อยตรงนั้น!”
“โอ้! ใช่ ชั้นเห็นแล้ว!”
พวกเราสองคนรีบหนีมาจากเอลม่าที่ยิ้มในความสนุกระหว่างที่ถืออะไรก็ไม่รู้อาหารผนึกสูญญากาศลึกลับ(?) ไม่ นี่มันไม่ใช่เราหนี เราแค่เคลื่อนไหวไปวัตถุประสงค์ใหม่ ช่ายมันเป็นอย่างนั้น
“นะ- นี่มมัน…… เนื้อมังงะ!?”
มันเป็นเนื้อที่ดูชุ่มฉ่ำถูกแทงอยู่โดยกระดูกใหญ่ตรงกลาง ไม่ผิดพลาดว่ามันเป็นเนื้อมังงะ!
“อืม…สามกิโลของเนื้อนี้มันประมาณ 76 อีเนล มันปรุงสุกมาแล้ว ดังนั้นมันพร้อมกิน”
“มันดูเหมือนมันจะรมควัน”
“โอเค มาซื้อมันกันถ้างั้น ชั้นอยากจะลองมันจริงๆ”
“ค่ะ!”
หนึ่งเนื้อมังกะมันประมมาน 7600 เยน… มันแพง! มันแต่ แต่ผมต่อต้านความน่าหลงใหลนั้นไม่ได้
แต่ผมสงสัยว่ามันเป็นเนื้อแบบไหนนะ ยังไงซะ ยังไงมันก็ไม่สำคัญ ผมมีไอเดีย ผมพนันว่านี่ก็เป็นเนื้อเก็บเกี่ยวเทียม
“หนูจะซื้อมันด้วยเงินเดือนหนู”
“น่าห์ พี่เลี้ยงเอง มีมิ”
“ไม่ หนูอยากจะลองจริงๆและใช้เงินที่ได้มาบ้าง หนูจะซื้อมันให้เราคนละอัน”
มีมิหันหาผมด้วยตาที่เป็นประกาย หืมม ยังไงซะ ถ้าเธอยืนกรานขนาดนั้น งั้นมันช่วยไม่ได้
“โอเค ถ้างั้น ขอบคุณที่เลี้ยง”
“ค่ะ! ได้โปรดปล่อยมันให้หนู!”
มีมินำเนื้อมังงะแพ็คสูญญากาศลงไปในตระกร้าช้อปปิ้ง ผมหันไปเพื่อดูว่าเอลม่าทำอะไรอยู่ เธอดูเหมือนจะยุ่งกับการช้อปปิ้งด้วย และโยนของในตระกร้าช้อปปิ้งของเธอ แต่ของส่วนใหญ่เป็นแอลกอฮอล์นะ
“โยช ชั้นจะไปหาอะไรบ้างด้วยเหมือนกัน!”
ที่นี่มันค่อนข้างคล้ายกับร้านสะดวกซื้อ ดังนั้นผมไม่คิดว่าพวกเขาจะขายอะไรที่อันตราย ผมเลยแยกจากมีมิและทำการหาอาหารหายาดด้วยตัวผมเอง มันมีอาหารที่น่าสงสัยหลายอย่าง; จากหนอนกินได้ไปถึงเนื้อโคเบ…เดี๋ยวนะ เนื้อโคเบ!? พวกเขาไปได้เนื้อโคเบมาจากไหนกัน
ผมไม่สามารถจะสืบซัพพลายเออร์ได้ แต่มันดูเหมือนเนื้อโคเบถูกส่งไปทุกมุมของกาแล็กซีที่รู้จัก ในฐานะหนึ่งในเนื้อที่คุณภาพสูงที่สุด…… 100 กรัมของเจ้านี้มันโอ้โห 1000 อีเนล และมันดูเหมือนมันจะแพงขึ้นด้วยขึ้นอยู่กับส่วนของเนื้อ มันแพงเกินไปแล้ว พวก ผมซื้อได้ แน่นอนว่า แต่ผมไม่รู้สึกอยากหลังจากที่เห็นราคาที่แพงไร้สาระนั้น
ระหว่างที่ผมอัศจรรย์กับควมแพงเท่าไหร่ของเนื้อโคเบ เอลม่า ผู้ที่ดันรถเข็นมือหนึ่ง เข้าหาผมและส่งสายตาสงสัยมาให้ผม
“อย่างน้อยนายก็ซื้อได้ด้วยรายได้ปัจจุบัน ไม่ใช่เหรอ?”
“ดูนะ เจ้านี่ 300 กรัมมันเท่ากับยานโจรสลัดลำนึงเลยนะรู้ป่ะ เมื่อรู้เรื่องนั้น… ยังคิดว่าจะกินเจ้านี่ได้โดยไม่ต้องกังวลเหรอ?”
“แต่มันเรื่องกล้วยๆสำหรับนายนะ”
“ไม่เหอะ! ความหรูหราเป็นศัตรู! มันควรจมีอาหารที่ถูกกว่าและอร่อยกว่าในจักรวาลนี้แน่นอน! ยังไงสเต็กเนื้อเทียมก็อร่อยพอแล้ว!”
เนื้อเทียม 100 กรับมัน 5 อีเนล พูดถึงแล้ว นั่นความต่างของราคา 200% พวกคุณ ดังนั้น นั่นตัดสินไปแล้ว ผมเป็นพวกที่จะชอบเนื้อเทียมมากกว่าขอบคุณมากครับ
“ยังไงซะ ชั้นเดาว่านายพูดถูก มันไม่เหมือนว่าสิ่งต่างๆมันจะอร่อยยิ่งมันแพง”
เอลม่าออกจากโซนเนื้อหลังจากที่พูดอย่างนั้น ผมคิดวาผมเห็นแซมเปิ้ลของเฟ*ฮักเกอร์(?) แพ็คสูญญากาศนั้นในตระกร้าของเอลม่าเมื่อกี้นี้ มาแกล้งทำเป็นไม่เห็นนั่นกันเถอะ
ต่อไปเป็นมุมเครื่องดื่ม มีน้ำหวานน่าสงสัยหลายอย่างเรียงรายอยู่… โคล่า มีโคล่ามั้ย……!
“นี่มัน……!?”
ผมพบกับน้ำสีดำที่อยู่ในขวด ที่มันมียี่ห้อ 『Ｃｏｋｅ』 อยู่บนมัน นั่นมันไม่มีความผิดพลาด พวก! มันเป็นโคล่าที่โปรดปรานของผม! นั่นเป็นการจบการเดินทางของผมดูเหมือนว่า
ผมนำขวดออกมาจากตู้เย็น ผมคิดว่าผมทำพนักงานร้านตกใจ แต่ผมไม่แคร์และจ่ายเงินค่าของทันที ออกจากร้านและเปิดมมันด้วยความคาดหวัง ผมคิดถึงรสชาติที่ลึกซึ้งของเจ้านี่ ผมทำการดื่มอึกใหญ่
“……ใช่ คิดแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้”
ความหวานและออกเปรี้ยวเต้นที่ลิ้นของผม มันไม่ผิดพลาดว่ามันเป็นโคล่า อย่างไรก็ตาม มันไม่มีความรู้สึกที่สดชื่นมมาคู่กับมัน นี่มันโคล่าไม่อัดลม เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย โคล่านี้มันดีเท่ากับตายแล้วนะ
แต่ไม่ว่าอย่างไร มันก็รสชาติเหมือนโคล่า ผมไม่ได้มีความสุขกับมันเท่าที่ผมคิด แต่มันก็ยังเป็นโคล่า ผมกินหมดขวด และกลับเข้าไปในร้านเพื่อถามพนักงานร้านเกี่ยวกับมัน
“มี่เจ้านี่อยู่ในสต็อคมากเท่าไหร่”
“อ-อืม… เรามีเจ็ดลังข้างในร้านและเจ็ดลังที่หลังร้าน”
“ผมจะซื้อมันทั้งหมด”
ตาดำของเจ้าของร้านเปลี่ยนเป็นจุด
“ทั้งหมด”
“ครับ ด้วยความยินดี!”
ผมจ่ายเงินและทำขั้นตอนการส่ง ฮี่ฮี่ ตอนนี้ผมพร้อมแล้ว มันไม่ใช่โคล่าในอุดมคติเพราะมันไม่อัดลม แต่รสชาติมันโอเค ผมจะทนกับมันจนกว่าผมจะเจอของจริงซักวันหนึ่ง…หรือบางทีผมอัดลมด้วยตัวเองได้?
ผมไปที่ทางเข้าของร้านและหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องในเทอร์มินัลแบบพกพา แต่มันดูเหมือนว่ามันไม่มีอุปกรณ์สำหรับอัดลมในตลาด ทำไมมันเป็นอย่างนี้แม้ว่าเทคโนโลยีได้ล้ำหน้าก้าวกระโดดข้ามไปแล้ว……? โลกนี้มันบิดเบี้ยว… และผมจะเป็นคนทำให้มันถูกต้อง……
“ฮ- ฮิโระ-ซามะ?”
“นั่นเป็นสายตาที่น่ากลัวที่นายมีนะที่นั่นน่ะ……”
“ฟว้าฮ่าฮ่าฮ่า! อย่าถือสาชั้น ชั้นแค่อารมณ์เสียนิดหน่อยน่ะ นั่นทั้งหมด”
โอ้ยังไงซะ ยังไงการสำเร็จเป้าหมายของคนๆหนึ่งง่ายๆไม่ได้ดูเหมือนจะน่าสนใจ มาสำนึกกับความรู้สึกนี้ของความน่าโมโหนี้เถอะ…ความจริงที่ขมขื่นนี้…ฟุฟุฟุ
เรากลับไปที่ยานหลังจากทริปช้อปปิ้งจบ และลองหลายอย่างที่เราซื้อมา
เนื้อมังงะมัน… เป็นเนื้อมังงะในอุดมคติที่สุด มันเติมเต็มอย่างแน่นอนที่สุด มีรสชาติดี และผิวสัมผัสที่สมบูรณ์แบบ… แต่กินหนึ่งชิ้นมันพิสูจน์แล้วว่ามากไปสำหรับเรา นั่นเพราะแม้ว่าจะไม่มีกระดูก แต่ละไม้ยังเป็นเนื้อหนัก 2 กิโลรู้ป่ะ
มันจะโอเคถ้าเราแค่ซื้อไม้เดียวและแบ่งเท่าๆกันสามคนด้วยมีด แต่การกินเนื้อมังงะไม่หมดมันก็เป็นเรื่องโรแมนซ์ด้วย
และเอลม่าก็ได้ซื้อสัตว์ประหลาดลึกลับนั่นจริงๆ ผมพยายามจะกินมันหลังจากที่ดึงความกล้าออกมา และพบว่ามมันโอเคอย่างน่าตกใจ เนื้อที่ปกคลุมโดยกระดองที่ดูแข็งมันนุ่มและยืดหยุ่นมาก ผิวสัมผัสมันเหมือนกับคามะโบโกะ จริงๆแล้วเนื้อดีมาก เป็นครีมและหวานเล็กน้อย ผมอธิบายมันได้แค่ที่เป็นคร็อกเก็ท…น่าห์ คามะโบโกะ*ครีม
TLN: คามะโบโกะ – ประเภทของอาหารญี่ปุ่นทำขึ้นจากเนื้อปลาขาวบดละเอียดไร้กระดูก พร้อมด้วยการเพิ่มรสชาติแบบธรรมชาติหรือแบบคนสร้าง ทำเป็นโลฟ ซื่งจะไปนึ่งจนกวาจะสุกและแน่น
“นี่มันค่อนข้างดี”
“มันแค่หน้าตามันไม่น่ากิน”
มีมิทำสีหน้าเหมือนว่าเธอแทบไม่เชื่อว่าผมและเอลม่ากินเจ้านี่จริงๆ
โคล่าของผมเหรอ? ผมพยายามให้พวกเธอสองคนดื่มมัน
“ไม่ใช่นี่มันกลิ่นเหมือนยาเหรอ? ชั้นไม่ชอบมันจริงๆ ขอโทษ”
“มันหวาน……”
เอลม่าบอกผมตรงๆว่าเธอไม่ชอบมัน มีมิทำการประเมินที่ไม่ชัดเจนแต่มีสีหน้าที่เรียบๆบนหน้าเธอ มันโอเคพวกคุณ ผมจะแค่มีความสุขกับมันด้วยตัวผมเอง ผมจะหาทางอัดลมมันและให้เธอดื่มโคล่าของจริง! แค่รอเถอะ พวกคุณ!
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook