โอฮาชิ เคนโก
หลังจากที่ความชั่งใจของพี่สาวได้หลุดลอยไปผมก็ออกมาจากโรงเรียนซากุระโนะมิยะ
พอพ้นจากหน้าประตูโรงเรียนก็ส่งเมลล์ไปหาเทนชิ
[มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย หลังจากนี้มาเจอกันหน่อยได้รึเปล่า?]
ปฏิเสธการชวนกลับบ้านด้วยกันถึงสองครั้ง
คงทำให้เทนชิกำลังเหงาอยู่แน่ๆเลย
แถมยังต้องเผชิญหน้ากับความสัมพันธ์ระหว่างโคโมริอีก….
จะว่าทะนงตัวเองก็ได้ แต่คิดว่ายังไงเทนชิก็คงตอบกลับแน่ๆ
แต่สิ่งที่ผมรอนั้นถูกอ่านและเมินผ่านไป
อีกในหนึ่งก็คือข้อความถูกเห็นแล้วแต่ก็โดนเมิน
เฮ้ยๆๆๆ……ทำไมถึงไม่ตอบอะไรกลับมาเลยละเทนชิ!?
เหงื่อไคลไหลออกมาเต็มหน้าผาก
และหลังก็เปียกโชกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ความรูสึกเจ็บแปลบที่อกนี่มันอะไรกัน….หยุดความรู้สึกแย่ๆที่ล้นออกมาไม่ได้เลย
☆
โคโมริ โชตะ
หลังจากที่วิ่งตามคุณอิสุมิอย่างเต็มแรง ผมก็นั่งลงที่ม้านั่งในสวนสาธารณะเพื่อให้เธอสงบสติลง
ถึงจะนอกเรื่องไปแต่ว่าเธอไม่ได้หอบ[แฮ่กๆ]เลยสักนิด ขณะที่ผมใจแทบจะขาด
เหนื่อยยิ่งกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆซะอีก….ไม่คิดเลยว่าจะมีแรงเยอะขนาดนั้น
ทำเอาช็อคกับสเปคที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเลย
จะว่าไปตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งหดหู่กับความไม่ได้เรื่องของตัวเองใช่มั้ยนิ?
หลังจากที่ยืนยันว่าคุณเทนชิหยุดร้องไห้แล้ว ผมก็ลุกขึ้น
ก่อนอื่นก็ต้องเอาพวกเครื่องดื่มมาให้ดื่มก่อนเพื่อทำให้สงบสติลง
ก็เลยเลือกซุปถั่วแดงจากเครื่องขายอัตโนมัติมาให้คุณอิสุมิที่เป็นคอของหวาน
แล้วพอยื่นให้เธอแบบไม่ได้มีพิธีรีตองอะไร
“ห่ะ?”
ก็ทำท่าเหมือนแบบบ้ารึเปล่าไอ้หมอนี่เลยอะ
อ เอาล่ะ ปฏิกิริยาเหมือนกับที่คาดเอาไว้เลย
แต่ว่าแปลกจังเฮะ เป็นเสียงกับสายตาทิ่มแทงกว่าที่คิดซะอีก
อย่างที่คิดในสถานการณ์แบบนี้คงไม่อยากได้ซุปถั่วแดงสินะ? ถึงจะคิดว่าอยากได้อะไรหวานๆ เพราะปกติกินมักกินพาร์เฟต์ใหญ่พิเศษสองถ้วยอยู่เสมอเลย…
“คุณโชตะไม่เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆหรอกค่ะ”
“ชี้ชัดเลย!? ชี้ชัดเลยเหรอ!? ปกติมันต้องเป็นคำถามแบบ[ไม่เป็นที่นิยมในหมู่สาวสินะคะ?]ไม่ใช่เหรอ!?”
ใครมันจะไปคิดว่าแค่เลือกซุปถั่วแดงมา…ก็โดนความจริงที่แสนโหดร้ายมาฟาดหน้าแบบนี้
“แต่ที่ว่าไม่เป็นที่นิยมมันก็จริงใช่มั้ยละคะ?”
“ปั๊ดโถ่เว้ย! มันก็จริงนั่นแหละที่ผมไม่เป็นที่นิยม!”
เพราะแบบนั้นไงมันถึงเป็นการลงความเห็นที่โหดร้ายน่ะ! แม้แต่ผมเองก็ควรจะมีสิทธิ์ฝันบ้างนะ!
“….ให้ตายสิ เอาแต่รั้นในจุดแปลกๆมันไม่ดีหรอกนะคะ?”
“แล้วทำไมต้องว่าผมด้วยละ! ที่ไม่สุภาพแถมหยาบคายมันฝั่งคุณอิสุมิไม่ใช่เหรอ!”
“ศักดิ์ศรีอะไรนั่นมันไร้สาระจะตายค่ะ! เพราะแบบนั้นคุณโชตะก็ควรจะรีบๆทิ้งศักดิ์ศรีที่มีในฐานะมนุษย์ได้แล้วนะคะ”
“ไม่ทิ้งหรอกนะ! จะไม่มีวันทิ้งไปเด็ดขาด! ถ้าเกิดทิ้งศักดิ์ศรีในฐานะมนุษย์ไปมันก็ถือว่าจบสิ้นแล้วไม่ใช่รึไง!”
“คิดว่าการที่ได้กินของเหลืออย่างมีความสุขมันดีออกจะตายนะคะ”
“ดีก็แย่แล้ว!”
“เอ๊ะ นี่อารมณ์เสียอยู่เหรอคะ?”
“ไม่ได้อารมณ์เสียเล๊ย ถ้าจะทำให้ผมอารมณ์เสียได้มันต้องเป็นเรื่องใหญ่ๆ—-เดี๋ยวนะ ก็ไอ้ที่ทำไปเมื่อกี้นั่นไง!”
แน่นอนว่าผมพยายามตอบโต้กลับด้วยพลังทั้งหมด
คุณอิสุมิซ่อนหน้าของตัวเองและหัวเราะออกมา[ฮุฮุ..]
แม้ว่าถ้ามองดูจากภายนอกอาจจะดูแปลกๆ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณอิสุมิเป็นเหมือนคู่หูนักตลก
ต้องขอบคุณนะที่ทำให้แม้แต่คนเงียบๆแบบผม เบนความเศร้าของเธอออกไปได้
อีกอย่างคือผมมั่นใจว่าความปากร้ายของคุณอิสุมินั้นไม่ใช่ใจจริงๆของเธอ
คิดว่าบางทีคงจะหยอกเล่นเพื่อแกล้งผมนั่นแหละ
ไม่สิ ทำไมไม่มีอะไรตอบกลับมาตอนที่ตัวประกอบบอกว่าเข้าใจหัวอกของผู้หญิงละ?
แต่ว่าแบบนั้นจะว่ายังไงดี…
จะว่าต่อให้โดนพิษก็ไม่ได้รู้สึกเกลียด
หรือเป็นการปรุงรสที่เหมาะกับผม(เรา)ดีละ…
เอาเถอะ ถึงจะหาคำมาพูดไม่ได้ก็เถอะ แต่ว่าก็มีอยู่ไม่ใช่รึไงน่ะ การแสดงออกที่เข้ากันน่ะ
ก็คิดว่าเป็นความรู้สึกแบบนั้นน่ะเองแหละนะ ถึงจะรู้สึกว่านั่นมันหลงตัวเองไม่ใช่รึไงฟะ แล้วก็แบบนี่ตัวเองกำลังพูดอะไรยู่เนี่ยก็เถอะ
“แล้วไงต่อ?”
“แล้วไงต่อเหรอ!? ไม่สิ ไม่มีอะไรสักอย่างเลยนั่นแหละ!?”
“โพล่งออกมาเองก็ใช่ไม่ได้ อย่างที่คิดคุณโชตะเนี่ยไม่เป็นที่นิยมหรอกค่ะ”
“อึก…! แทงใจดำชะมัด!”
ก็นะ มันก็แบบนั้นนั่นแหละ จากสถานการณ์นี้แล้ว ผู้ชายที่ให้ซุปถั่วแดงคงไม่มีทางเป็นที่นิยมได้งั้นสินะ
ทั้งน้ำตาแล้วยังคออีกคงจะกระหาย ยังไงน้ำก็คง—
“อ๊ะ อร่อยจัง”
“ไม่ดิ นี่ดื่มอยู่หรอกเราะ!”
แบบว่าเป็นการตอบโต้ที่เป็นธรรมชาติสุดๆไปเลยแฮะ!
แล้วก็สมแล้วล่ะที่ผมกล้าเลือกซุปถั่วแดงมา?
คิดว่าแผลที่อยู่ในใจของคุณเทนชิคุงจะกว้างมากๆแน่ๆ เพราะแฟนหนุ่มยอมรับว่าคบซ้อนแบบซึ่งๆหน้า
เพราะงั้นการที่จะไม่พอใจหรือบ่นมันก็เป็นเรื่องปกติ ถึงจะหวังให้การที่ได้บ่นผมจะทำให้ไขว้เขวได้สักนิดหนึ่งก็ยังดีก็เถอะนะ
“การที่คิดตื่นๆอย่างให้ของหวานกับสาวน้อยอกหักน่ะมันใช้ไม่ได้หรอกนะคะ”
“ไม่มีอะไรจะพูดเลยครับ….”
“ถ้าจะตลกแค่หน้าก็พอแล้วค่ะ”
“แรงไปมั้ยอะ!?”
ไม่สิ อีกมุมหนึ่งก็ถือว่าประสบความสำเร็จ!
“อ้าว? แต่ว่าเอามือปิดไว้แบบนี้นี่พอจะได้อยู่นะคะคุณโชตะ”
พอพูดคุณอิสุมิก็เอามือมาปิดหน้าผม—
“อ้าว? แบบนี้ก็ปิดได้แต่ปากกับจมุกสิ..? ต้องใช้สองมือนะถึงจะปิดได้ทั้งหน้า….”
“ความจริงมันโหดร้ายจังเลยนะคะ”
“ที่มันโหดร้ายน่ะปากคุณอิสุมิต่างหาก!”
“….เฮ้อ”
โอ๊ะ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ซะแล้วสิ
อย่ อย่างที่คิดที่ตอบไปเมื่อกี้นี้ไม่ดีงั้นสินะเนี่ย
ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เหมือนผมชักจูงให้คุณอิสุมิไปถูกทำร้ายจิตใจ….
เหมือนว่าคุณอิสุมิจะสังเกตเห็นถึงความกังวลของผม
“เอ่อ…ขอบคุณนะคะ ที่ตามหนูมา แล้วก็ที่อุตส่าห์เลือกซุปถั่วแดงมาเนี่ยแต้มสูงมากๆเลยล่ะค่ะ”
“ข ขอบใจนะ”
โดนจับได้แล้วสินะเนี่ย
“แล้วก็ แบบว่า….ไอ้เจ้าเมื่อกี้นี้คิดยังไงบ้างคะ?”
คิดยังไงบ้างคะเนี่ยนะ!?
เป็นคำถามที่เกินมือผมที่ไม่เคยถูกปรึกษาเรื่องความรักเลยสักครั้งเลยนะ!
แล้วจะตอบยังไงดีเนี่ย!?
======จบตอน======
จริงๆแล้วพระเอกมันเป็นพวกเสือผู้หญิงแบบไม่รู้ตัวสินะ
___________________
ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่
ดอกไม้ไฟ | Facebook