30 หาบ้าน
รับทุกคนไปกับผมในตอนเช้า เราออกไปชอปปิ้งกัน
「เอเกอร์-ซามะ เพราะท่าได้เป็นขุนนาง ท่านต้องครอบครองสิ่งต่างๆที่เหมาะสมกับสถานะของท่าน! บ้าน เสื้อผ้า เครื่องเรือน และจากนั้น คนรับใช้! มีหลายสิ่งที่จำเป็น!」
และจากนั้น คนที่กระตือรือร้นที่สุดคือนนน่า
「บ้านใหญ่นั้นโอเค แต่ไม่ใช่ว่ามันจะโอเคถ้าที่เหลือมันแค่อะไรก็ได้งั้นเหรอ? ที่สำคัญมากกว่านั้น มากินบางอย่างที่อร่อยๆกันเถอะ~」
「เธอเงียบเลยนะ! ของแบบนั้น เราจะไปซื้อความขำของผู้คนของเมือง เธอโอเคที่เอเกอร์-ซามะจะกลายเป็นที่ให้หัวเราะเยาะเหรอ!?……อย่างโชคดี เรามีเงินที่อุดมสมบูรณ์ งั้นตอนนี้ ไปกันเถอะ」
「ชั้นไม่รู้เกี่ยวกับเครื่องเรือนและเสื้อผ้า แต่แม้ว่าเราไม่มีคนรับใช้ ชั้นทำงานบ้านได้นะ รู้มั้ย?」
แม้ว่าเมื่อมาเรียได้อยู่ที่โรงแรม เธอไม่เคยล้มเหลวที่จะทำความสะอาดห้องต่างๆ
เธอเห็นได้ชัดว่าสงบใจไม่ได้ถ้าเธอไม่ทำอาหาร ซักเสื้อผ้า และงานครัว
「ก่อนอื่นคือเสื้อผ้าและบ้าน มันจะโอเคถ้าเราค่อยๆรวบรวมที่เหลือภายหลัง」
นนน่าน่าจะมีภาพของบ้านขุนนางที่สมบูรณ์แบบของเธอเหมือนที่บ้านหลังเก่าของเธอ แต่ผมเป็นครึ่งขุนนางที่เพิ่งก่อตั้ง ดังนั้นน่าจะไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมันเกินจริงมาก
「อืม ถ้างั้น ก่อนอื่น มาซื้อเสื้อผ้ากันเถอะ คาร์ล่า! เพราะเธอทางเทคนิคแล้วจะเป็นภรรยาที่ยังไม่ได้แต่งที่เป็นที่รัก ชุดหยาบคายนั้นไม่ดี! นั่นเป็นพิเศษสำหรับเธอด้วย เมลิสซ่า-ซัง เธอเปิดเผยตัวของเธอมากเกินไป สิ่งแบบนั้นมันเพียงพอแล้วตอน อืม กลางคืน」
ทุกคน รวมถึงผมด้วย เหนื่อยนิดหน่อยกับนนน่าที่กระตือรือร้น
คาร์ล่าได้พึมพำ 「เธอเหมือนป้าที่น่ารำคาญ」 แต่เพราะหูที่คมของนนน่า เธอได้ยินนั่น และไม่ปล่อยมันไป นนน่าตีก้นของเธอ
「ออุ!」 「ฮฮฮิ้!」
เพราะมันดูเหมือนการตีก้นได้มีประสิทธิภาพที่ดี การเดินทางช้อปปิ้งที่สงบสุขได้ถูกปกป้อง นนน่าและมาเรียดูเหมือนจะชินกับการช้อปปิ้ง ดังนั้นไม่นานพวกเธอก็นำเราไปที่ร้านหนึ่ง
ที่เราเข้าไปไม่ใช่ร้านชั้นสูงที่ฉูดฉาด แต่เป็นร้านที่ตัดเสื้อให้กับชนชั้นกลางที่ร่ำรวย และขุนนางระดับต่ำถึงกลาง เสื้อที่ถูกจัดแสดงอยู่ในคุณภาพที่ค่อนข้างดี และพวกเขาดูเหมือนจะค่อนข้างมีทักษะ
อย่างที่คาด มันดูเหมือนตาของผู้หญิงสู้เสื้อผ้ามันรุนแรง
「อย่างแรกคือชุดเต็มให้ได้รับสำหรับทุกคน และชุดทางการ ชุดออกนอกบ้าน และชุดใส่ในบ้านสำหรับเสื้อผ้าของเอเกอร์-ซามะ หนูอยากได้แต่ละชุดสามชุด」
「นอกจากชุดทางการ มันจำเป็นจริงๆสำหรับชุดภายนอกและภายในให้ใหม่เอี่ยมเหรอ?」
「จำเป็นสิ ถ้าเราได้ถูกชวนโดยขุนนางที่ใกล้ชิด เราจะแต่งตัวเต็มและชุดธรรมดาเหรอ? อย่างเดียวกันเมื่อคนนั้นมาที่บ้านเราด้วย อย่างน้อยที่สุด สามชุด ถ้าเราไม่เพิ่มความหลากหลาย พวกเขาจะคิดว่าเราใส่แค่เสื้อผ้าเดิม!」
ตั้งแต่เริ่มต้น มันเป็นสนามของนนน่าที่ไม่มีใครท้าทายเธอ แต่เพราะมันดูเหมือนว่ากลุ่มผู้หญิงดั้งเดิมแล้วมีความสนใจในเสื้อผ้า พวกเธอได้ถูกปลุกใจขึ้น
ขณะที่พวกเธอได้ไปทั่วและเลือกที่จะไปด้วยชุดนี้หรือชุดนั้น พวกเธอเลือกเสื้อผ้าของพวกเธอเองอย่างเป็นธรรมชาติ แต่พวกเธอก็เริ่มเลือกเสื้อผ้าผมด้วย แต่ทุกอย่างได้ถูกตัดสินใจระหว่างที่ผมปล่อยให้พวกเธอทำไป เพราะมันน่าปวดหัว
กลุ่มผู้หญิงมีสองชุดของชุดเต็ม และชุดในบ้านสำหรับพวกเธอแต่ละคน และจากนั้นผมได้มีสี่ชุดของ ชุดทางการ ชุดใส่ภายนอก ชุดใส่ภายใน และชุดสำรองนิดหน่อย ทำให้มันเป็นการซื้อที่ใหญ่
「ขอบคุณมากครับ! เราจะตัดมันเร็วที่สุดเท่าที่เราทำได้ แต่เนื่องจากจำนวนเป็นอย่างนั้น มันจะใช้เวลานิดหน่อย……」
「ถ้าเป็นอย่างนั้น โปรดเริ่มจากส่วนของเอเกอร์-ซามะ ของผู้หญิงเสร็จสลับกันได้เริ่มจากชุดเต็ม」
「งั้นชั้นจะทำแบบนั้นเลย ฮาร์ดเลตต์-ซามะ ใช่มั้ยครับ? ผมจินตนาการว่าท่านอยากจะให้สินค้าทั้งหมดถูกส่งแต่.」
「ไม่ ชั้นจะมาเพื่อรับมัน」
แน่นอนว่านั่นมันจะเป็นอย่างนั้น เพราะทั้งหมดเรายังไม่มีบ้านเลย
「อย่าง อย่างนั้นเหรอครับ? ถ้าอย่างนั้น ด้วยความเคารพทั้งหมด ราคาจะเป็น……50 เหรียญทอง แต่ให้เราทำมัน ให้การจ่ายได้ถูกจ่ายเมื่อสินค้าได้ถูกแลกเปลี่ยนมั้ยครับ?」
「ไม่ ชั้นจะจ่ายเลยตอนนี้」
เมื่อผมมอบเหรียญทองให้ เขาเริ่มนับมันด้วยหน้าตาที่สุภาพ
「เฮ้ ทำไมมันราคา 50 เหรียญทองสำหรับเสื้อผ้าล่ะ? ราคาไม่ได้ถูกเขียนที่ไหนเลย」
「เมื่อมันเปลี่ยนเป็นร้านค้าที่ค่อนข้างรู้จักกันดี มันได้เริ่มพึ่งพาจากการตัดเสื้อ ดังนั้นมันจะไม่มีราคาติดอยู่เหมือนสินค้าที่ทำเสร็จพร้อมแล้ว」
「ชั้นกลัวนิดหน่อยอ่ะ มันเป็นราคาที่เหลือเชื่อ」*
«TLN: เพราะไม่รู้ว่าใครพูดกับใคร ส่วนใหญ่จะใช้ชั้นกับนายหรือเธอนะครับ»
「ใช่……ชั้นสงสัยถ้าเราลืมตัวของเราและทำให้เอเกอร์-ซังโกรธ」
「พ-เพราะ หนูตัวเล็กและใช้ผ้าน้อยกว่า ของหนูมันไม่มียังดีกว่า!」
ส่วนใหญ่ของราคาน่าจะมาจากชุดทางการและชุดของนนน่า ตรงกันข้ามกับเสื้อผ้าคนอื่นที่ใช้ป่านและขนแกะ ของนนน่าและผมได้ถูกให้ทำด้วยผ้าไหม
ผมสามารถจะเห็นฝั่งที่ชอบวางแผนของเธอได้
พูดถึง 50 เหรียญทอง แม้แต่ที่นี่ เมืองหลวงราชวงศ์ มันเป็นจำนวนที่ครอบครัวชนชั้นกลางที่ใช้วิถีชีวิตแบบธรรมดา จะอยู่ได้มากกว่าห้าปี
ตราบใดที่มันไม่ใช่ร้านค้าที่ทำธุรกิจกับขุนนางระดับสูง มันจะไม่ใช่จำนวนที่ใครซักคนจะได้มองเห็นในเวลาไหนๆในไม่ช้า
มันดูเหมือนร้านนี้จะไม่เป็นบางอย่างแบบนั้น ดังนั้นไม่เพียงแต่เจ้าของร้าน พนักงานทุกคนได้คำนับหัวของพวกเขาและส่งเราออกไป
「หนูไม่เชื่อว่านั่นมีของที่ราคาเกินไปอย่างผิดปรกติ ในของที่เราซื้อ แต่ทั้งหมดเพราะมันหายากสำหรับบางคนที่จะซื้อชุดจำนวนหลายโหล……」
นี่คือที่นนน่าคิดถึงมัน
「หนูมันใจว่าท่านเข้าใจจากเรื่องนี้ แต่มันดูเหมือนว่าจะมีความไม่สะดวกมากมาย ถ้าเราไม่ตัดสินใจกับบ้านก่อน」
ขุนนางไร้บ้านออกไปช้อปปิ้ง มันเป็นตลกแบบไหนกัน?
「นั่นจริง ชั้นเดาว่าเราควรจะเริ่มหาบ้าน」
แม้ว่าเราพูดว่าซื้อบ้าน มีหลายวิธีอย่างจากสร้างมันหนึ่งหลังหรือซื้อหลังที่ใช้แล้ว แต่ในเวลานี้ เราไม่มีเวลาที่จะสร้างมันจากเริ่มต้น ถ้าเป็นอย่างนั้น เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะหาบ้านที่ใช้แล้วและยังดีอยู่
「แม้แต่หนูก็ไม่รู้มากเกี่ยวกับบ้านดังนั้น……」
ไม่ใช่แค่นนน่า ไม่มีใครในกลุ่มเราที่มีประสบการณ์ใดๆในการซื้อบ้าน
ถ้าเป็นอย่างนั้น เราควรจะทำวิธีทั่วไป
「สวัสดีและยินดีต้อนรับครับ ผมเป็นคนที่จัดการในบ้านและที่ดินข้างในเมืองหลวงราชวงศ์ ชื่อของผมคือ [มิลเดอร์] มันเป็นควมสุขที่จะได้ทำธุรกิจร่วมกับท่านครับ」
「ชื่อคือฮาร์ดเลตต์ ชั้นอยากจะซื้อที่อยู่อาศัยที่ใช้แล้ว หลังที่ใหญ่เท่าที่เป็นไปได้จะดี」
ผมพยายามจะสื่อสารความปรารถนาผมหลายอย่าง เช่นอยากได้คอกม้าที่ใส่สัตว์ได้หลายตัว และห้องอาบน้ำเพิ่มเติ่มจากมัน
「เข้าใจแล้วครับ แล้วงบประมาณของท่านล่ะครับ」
「มาดูกัน ในจำนวนเหรียนทอง มันพัน—」 「มัน 800 เหรียญทอง!」
นนน่าได้ตัดเข้ามา
พอมาคิดดูแล้ว เธอได้พูดบางอย่างเกี่ยวกับการซื้อเครื่องเรือนด้วย
「ด้วย 800 ชิ้น มันขาดไปนิดหน่อยสำหรับคฤหาสน์ขนาดใหญ่แต่……」
ผมกำลังจะพูดว่ามันช่วยไม่ได้ถ้ามันไม่โอเค แต่มิลเดอร์ได้ตัดผม
「แต่ ฮาร์ดเลตต์-ซามะ ท่านเป็นบางคนที่มีประโยชน์ทางทหารในความวุ่นวายของการจลาจลนะครับ! ทำไมผมไม่เสนอบ้านที่ลดเป็นพิเศษให้ท่านล่ะครับ!」
อย่างที่คาดกับพ่อค้า เขาได้ข้อมูลมาเร็ว ถามเราให้ไปดูที่บ้านก่อน เราจบที่จากไปสู่ตำแหน่งเหมือนกับเขาได้ดันหลังผมอยู่ ที่นั้นได้ใกล้กับใจกลางเมือง และอยู่ในเขตที่เรียงรายกันด้วยบ้านของขุนนางชั้นกลางถึงชั้นต่ำ และพ่อค้าที่ร่ำรวย
「อุว้าห์! มันกว้างมาก~ แม้แต่ครัวยังกว่ามากกว่าโรงแรมของครอบครัวชั้นเลย!」
「นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ! น้องไม่เชื่อเลยว่าเราจะสามารถอยู่ในที่แบบนี้จริงๆได้」
มาเรียและเมลิสซ่าที่ปรกติจะใจเย็นและสำรวมได้ตื่นเต้น ซึ่งค่อนข้างหายาก มันดูเหมือนเมลิซ่าจะจดจ่ออยู่กับบ้านมากกว่าคนอื่นๆ ดังนั้นบางอย่างอาจจะเคยเกิดขึ้นกับเธอในอดีต ถ้าผมได้มีโอกาส บางที่ผมจะถามเธอเกี่ยวกับมัน แม้ว่ามันจะเป็นบนเตียง
「คอกม้าก็ขนาดค่อนข้างดีด้วย ด้วยนั่น มันดูเหมือนอย่างน้อยอีกสองตัวก็เข้าไปได้พร้อมกับชวาร์ซ」
「เพราะข้างในบ้านนั้นกว้างด้วยเหมือนกัน มันดูเหมือนเราจะสามารถใส่เครื่องเรือนดีๆได้」
「กำแพงภายนอกสูงและสร้างอย่างแข็งแรง มันดูเหมือนการรักษาความปลอดภัยจะง่ายด้วย」
มันดูเหมือนทุกคนได้ค่อนข้างพอใจกับมัน แต่เรายังไม่เห็นส่วนที่สำคัญมากที่สุดเลย
「งั้น ห้องน้ำเป็นไงล่ะ?」
「ใช่ แน่นอนครับ เพราะนั่นเป็นจุดขายที่ใหญ่ที่สุดของอาคารนี้ มันค่อนข้างสำคัญ」
ห้องน้ำที่เราได้ถูกพามาแน่นอนว่ากว่าง ตัวห้องน้ำเองใหญ่พอที่จะเป็นห้องด้วยตัวของมันเอง และมันดูเหมือนว่าอ่างอาบน้ำสามารถจะใส่คนประมานห้าคนเข้าไปได้
「อ่างอาบน้ำขนาดนี่นั้นหายากแม้ในคฤหาสน์ของเหล่าขุนนางนะท่านเห็นมั้ยล่ะ……」
อ่างอาบน้ำเป็นสิ่งของหรูหรา และไม่มีการรับประกันว่าแม้แต่คฤหาสน์ขุนนางจะมีมัน ไม่ต้องพูดถึงเมื่อมันมากับอ่างอาบน้ำที่ใส่คนได้หลายคน มันพูดได้ว่าหายากสุดขีด
「อ่างอาบน้ำนี้ดึงน้ำมาจากบ่อน้ำภายนอก และนำมันมาใส่เตานี้~」
สั้นๆคือ น้ำจากบ่อได้ถูกดึงมาชั่วคราวใส่เตาใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างนอกและถูกอุ่น และเมื่อมันถึงอุณหภูมิปานกลาง ตัวหยุดจะถูกดึงจากข้างในและเข้ามาสู่อ่างอาบน้ำ
ถ้าผมทำมันด้วยตัวผมเอง ไกลจากการใช้เวลา ผมจะต้องเดินเข้าและออกบ้าน ดังนั้นผมเดาว่าการจ้างคนรับใช้นั้นเป็นข้อกำหนดเบื้องต้น
「ด้วยการที่มันกว้างขนาดนี้ ไปด้วยกันกับโครงสร้าง กำแพงภายนอก และความทนทานของมัน และแม้แต่มีห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ติดมากับมันด้วย ผมเชื่อว่า 800 เหรียญทองนั้นโดยขอบเขตที่กว้าง เปรียบเทียบได้ว่าราคาถูก」
ระหว่างที่ทุกคนได้เห็นด้วยกับสิ่งนั้น มีเพียงซีเลียที่มองมิลเดอร์อย่างเงียบๆ
「งั้นตอนนี้ เพราะเอกสารนี้จะถูกใช้ในการทำสัญญา ถ้าผมสามารถให้คุณเซ็นมันได้ ผมจะโอนโฉนดที่ดินนี้ให้ท่านทันที」
สงสัยว่าทำไมเขาได้อยู่ในความรีบแบบนี้ และความรู้สึกไม่สบายใจในท่าทางของเขา ที่มันคล้ายกับความใจร้อน ผมได้ตรวจผ่านสัญญา แต่ราคาและตำแหน่งที่อยู่อาศัยได้เขียนไว้อย่างถูกต้อง รู้สึกว่าไม่มีการหลอกลวงใดๆอยู่ในนี้ ผมกำลังจะเซ็นมัน แต่ซีเลียได้จับมือของผมไว้
「เอเกอร์-ซามะ ชายคนนี้แปลกๆ」
เข้าใกล้หูผม เธอพูดนั่นด้วยเสียงที่ต่ำ
「เขาน่าสงสัยในบางที่นิดหน่อย แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่ามีอะไรแปลกไปกับสัญญานะ」
「ไม่ เขาได้โกหกแน่นอน หนูไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสัญญาสำหรับบ้าน แต่หนูรู้เกี่ยวกับมนุษย์ที่สร้างคำโกหก ได้โปรดเชื่อหนู หนูไม่มองผิดพลาดแน่」
เพราะเธอได้ไปไกลขนาดนั้นในการพูดมัน ผมวางสัญญาลงบนโต๊ะที่อยู่ต่อหน้าทุกคน และตรวจมันอย่างช้าๆ
มิลเดอร์ได้แกล้งใจเย็น แต่เขาได้ลนอย่างชัดเจน
「มี……มีบางอย่างที่ท่านไม่พอใจเหรอ?」
「มันไม่ใช่บางอย่างแบบนั้น แต่มันปรกติที่จะตรวจมันให้ทั่วก่อนที่จะเซ็นมัน ไม่ใช่เหรอ?」
แม้แต่ผมสามารถบอกได้ว่าบางอย่างน่าสงสัย บางทีเพราะทุกคนได้รู้สึกว่าบางอย่างผิดปรกติไปเหมือนกัน พวกเธอนำหน้าของพวกเธอออกมาข้างผม และมองให้ทั่วสัญญา และจากนั้น ในที่สุด เมลิสซ่าได้ค้นพบบางอย่าง
「นี่! มันพูดว่าการเช่าที่ดินนี้ เดือนละ 100 เหรียญทอง!」
ทุกคนได้ร้องเบาๆ และหน้าของมิลเดอร์ได้เกร็ง
「งั้นบ้านนั้น 800 ทอง และที่ดิน 100 ทองต่อเดือน……นั่นค่อนข้างเป็นค่าเช่าที่แพงนะ」
「นั่-นั่น เพราะบ้านแบบนี้ได้ถูกขายในราคาที่ต่ำ นั่นแค่ปรกติ!!」
「เข้าใจแล้ว ถ้างั้น จะถือมั้ยถ้าเราไปทั่วๆแล้วถามคนอื่นในอาชีพเดียวกันที่มีแผนการขายแบบนี้?」
มิลเดอร์จ้องผม
「ทำตามที่ท่านต้องการ! ผมได้ยินมาว่ามีคนมากมายที่แค้นขุนนางใหม่ ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าที่จะหยุดการออกไปนอกบ้านที่ไม่ระวังแบบนั้นเหรอ?」
มันเป็นการยั่วยุราคาถูก แต่ผมกล้าที่จะทำมัน
「ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนั้น แต่ในการต่อสู้ที่ทำให้ชั้นเป็นขุนนางใหม่นั้น ชั้นได้ฆ่าองครักษ์อาณาจักรไปประมาณยี่สิบคน จะมีคนนอกกฎหมายคนไหนใหญ่กว่านั้นที่จะออกมามั้ย ชั้นสงสัย?」
ดาบเหล็กบนเอวของซีเลียได้ส่องแสง ถ้าเขาตอบมาแบบไม่มีไหวพริบ หัวของเขาน่าจะบินในวินาที
「ผ-ผมไม่ได้ทำอะไรที่ผิดกฎหมายนะ! แม้จะเกี่ยวกับเงื่อนไข มันได้ถูกเขียนในสัญญาแล้ว!」
「นั่นใช่แล้ว และชั้นไม่ได้พูดว่านายทำอะไรผิด ยังไงก็ตาม เพราะชั้นเป็นบางคนจากชนบท ชั้นไม่คุ้นเคยกับวิธีที่การแลกเปลี่ยนได้ทำงานในเมืองน่ะ นายเห็นมั้ย ดังนั้นชั้นมีเจตนาจะทำให้สิ่งนี้เป็นหัวข้อของการสนทนากับพระองค์ครั้งหน้าที่ชั้นได้คุยกับเค้า นั่น……การซื้อบ้านในเมืองนี้มันยากลำบาก」
ผมไม่มีแผนจะเจอกับพระองค์ และเขาน่าจะไม่มีเวลาที่จะคุยอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเรื่องทั่วไปกับผม แต่ถ้าเขารู้ว่าผมเป็นหนึ่งในขุนนางใหม่ที่พระองค์ได้จับจ้องมา ควรจะมีผลอยู่บ้าง
ตอนนี้ มิลเดอร์ได้ซีดอย่างน่าสยดสยองและสั่น แต่ผมไม่มีเจตนาจริงๆ ที่จะลงโทษหรือปฏิรูปนายหน้าที่ชั่วร้ายคนนี้
「เพราะประเด็นเกี่ยวกับค่าเช่าของที่ดินน่าจะเป็นการเขียนที่ผิดพลาด ได้โปรดแก้มัน และจากนั้น ได้โปรดใส่บ้านหลังนี้ในเงื่อนไขการใช้งาน ถ้านายใส่ค่าดูแลไปนิดหน่อย ชั้นจะไม่มีการคัดค้านในการซื้อมันด้วย 80「700!」……700 เหรีญทอง」
มิลเดอร์ไม่มีทางเลือกอื่น
แต่แม้ว่าสำหรับเขา ด้วย 700 เหรียญทอง แม้ว่าด้วยค่าซ่อมแซมใส่ไปในมันแล้ว มันน่าจะไม่ควรเป็นการขาดทุนมาก
ในฐานะค่าตอบแทนสำหรับการพยายามจะโกงบางคน นี่มันเบาเกินไป
แล้วก็ ผมคิดว่านนน่าเป็นคนจำพวกที่ไม่ใส่ใจกับเงิน แต่ผ่านเหตุการนี้ ความประทับใจของผมกับเธอได้เปลี่ยนไปนิดหน่อย
เสือดขุนนางชั้นสูงของเธอจะไม่ตื่นขึ้นและทำให้เธอเปลี่ยนเป็นคนใช้จ่ายฟุ่มเฟือยในอนาคต ใช่มั้ย?
ด้วยหน้าที่ผมบอกไม่ได้ว่ามันดูเหมือนเขาดูท้อแท้หรือโล่งใจ มิลเดอร์ได้แก้ไขสัญญาเพิ่มเติม และนนน่า เมลิสซ่า และมาเรีย ที่ทั้งหมดอ่านหนังสือได้ ตรวจดูมันทั่วๆหลายครั้งและเซ็นมัน
「นี่ได้ถูกเปลี่ยนเป็นการช้อปปิ้งที่ไม่แพง ไม่ใช่เหรอ」
「เราเกือบจะโดนเอาเงินของเราไป รู้มั้ย!」
「นั่นน่ากลัว」
「……ชั้นอาจจะถูกขายไปทั้งแบบนั้น……」
「ถ้าชั้นอ่านตัวหนังสือได้……แม้แต่ชั้นเองก็……」
เพราะงานซ่อมได้รวมอยู่ด้วย มันจะใช้เวลานิดหน่อยก่อนที่เราจะย้ายเข้าไปได้ แต่ด้วยสิ่งนี้ เราได้บ้านมา ทั้งหมดที่เหลือคือเครื่องเรือนและอะไรแบบนั้น แต่เพราะตาของนนน่าได้ลุกเป็นไฟ มันควรจะโอเคที่จะปล่อยมันไว้ให้เธอ
เพราะทั้งหมด สำหรับผม มันไม่มีความต่างมากระหว่างโซฟ้าที่ถูกสร้างด้วยช่างฝีมือและตอไม้
ในท้ายที่สุด ระหว่างที่ผมได้พักผ่อนสั้นๆด้วยชาและเค้กชา ที่ร้านช่างเครื่องเรือนด้วยกันกับซีเลีย นนน่าและคนอื่นๆได้ซื้อเครื่องเรือนหลายอย่างที่มีราคา 50 เหรียญทอง
นนน่าพยายามจะเอาโต๊ะกินอาหารชั้นสูงที่มีราคา 100 เหรียญทอง แต่เธอได้ถูกระงับโดยคาร์ล่าและมาเรีย
「การมีเครื่องเรือนที่ดีแสดงถึงสถานะของขุนนางที่โดดเด่น มันไม่มีบางอย่างแบบนี้ที่มันแบบเกินไป……」
「ไม่ใช่ว่าเธอแค่โง่เหรอ! บางอย่างเหมือนโต๊ะ 100 เหรียญทอง มีบางอย่างแปลกไปกับหัวของเธอแล้ว! แม้แต่โซฟา 5 เหรียญทองก็เป็นบางอย่างที่ชั้นไม่เข้าใจเลย」
「แม้แต่ชั้นก็คิดว่ามันแปลกไปนิดหน่อย ชั้นเชื่อว่ามันเพียงพอแล้วตราบใดที่มันเป็นของที่ถูกทำอย่างถูกต้อง」
「โต๊ะที่ราคาเท่ากันกับชั้นหือห์……เพราะมันคือ 10 ทองเมื่อชั้นได้ถูกขายอยู่ที่นั่น ชั้นเป็นเหมือนกันกับตู้ลิ้นชักนี้หือห์……ฮ่าฮ่า……」
ได้รับการเน้นการโจมตีจากที่คนและไม่ใช่แค่จากคาร์ล่า มันดูเหมือนแม้แต่นนน่าก็ได้ยอมแพ้
เพราะเครื่องเรือนทั้งหมดจะถูกสร้างโดยช่าง มันจะใช้เวลาจำนวนหนึ่ง เมื่อผมขอให้เขาส่งมันเพื่อให้พอดีกับการซ่อมบ้าน นนน่าได้แรงจูงใจของเธอกลับคืนมา
「ต่อไปคือเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร มันเป็นเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารที่หมายถึงสถานะของขุนนาง หนูจะไม่อนุญาตประณีประนอมใดๆบนเรื่องนี้!」
แต่ผมคิดว่ามันช่วยไม่ได้ ถ้าบ้านของอัศวินที่ถูกแต่งตั้งใหม่ และบ้านของเคานต์ที่มีธรรมเนียมที่อยู่มานานได้ถูกนำมารวมด้วยกันนะ เธอได้ตกจากการเป็นขุนนางมาถึงชนชั้นที่ต่ำสุดกับการเป็นทาส เธอน่าจะมีความรู้สึกที่ขมขื่นหลายอย่าง
อย่างโชคดี เรายังมีเงินอยู่ ดังนั้นผมเดาว่าผมจะให้เธอทำอย่างที่เธอต้องการ
รู้สึกว่าพวกเธอควรจะห้ามปรามนนน่าที่อาละวาด คาร์ล่าและมาเรียได้ตามเธอไป เพราะเธอสองคนมีสำนึกของชนชั้นกลางในเรื่องเงินอยู่ที่นั่น เธอน่าจะไม่สามารถซื้อของของเธอมากเกินไป
「ปัญหาคือพนักงาน」
ซีเลียได้ส่งเสียงของเธอ
มันเหมือนกับที่เธอพูด มันโอเคถ้ามันเป็นแค่ซื้อสิ่งของ แต่คนนั้นเป็นเรื่องที่มีปัญหามากที่สุด อย่างโชคดี นอกจากผม มันเป็นตระกูลของผู้หญิง และเพราะเรามีคนรักการทำงานบ้านอย่างมาเรีย ไม่มีปัญหากับการทำความสะอาด ซักเสื้อผ้า และทำอาหาร แต่แม้แต่ผมก็จะรู้สึกกระอักกระอ่วนที่ให้เธอตักน้ำสำหรับอาบน้ำและอุ่นมัน และนนน่าน่าจะไม่เห็นด้วยในการขาดคนรับใช้
เมื่อมันเป็นเรื่องของงานทางกายที่สาวๆทำไม่ได้ นั่นหมายถึงมันจะจำเป็นต้องถูกทำโดยผู้ชาย แต่การมีผู้ชายอยู่ด้วยกันกับเรา ถ้าเขาได้ลงมือกับสาวๆ มันจะนำไปสู่การที่เลือดที่ไม่จำเป็นได้ถูกหลั่ง มันจะไม่ดีที่จะปล่อยให้บางคนที่เราไม่สามารถไว้ใจได้เข้ามาในบ้านตั้งแต่ทีแรก
「เธอจ้างคนรับใช้ยังไงเมื่อเธอต้องการคนนึงน่ะ?」
ผมพยายามจะถามนนน่าที่ได้ไปรอบๆและสร้างความเอะอะบนเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารเงิน
「หนูขอโทษอย่างมาก หนูไม่ได้มีความรู้มากเกี่ยวกับนั่นด้วย……」
ผมเดาว่ามันประมาณนั้น ไม่มีทางที่ลูกสาวอายุน้อยของขุนนางจะรู้เกี่ยวกับว่าจะจ้างคนรับใช้ยังไง
「แต่ หนูคิดว่าบริกรที่เรามีเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลที่เรารู้จัก…..เอิ่ม หัวหน้าคนรับใช้เป็นบ้านตระกูลขุนนาง……」
มันช่วยไม่ได้ที่ผมได้ยินเกี่ยวกับคนรับใช้ชั้นสูงของต้นกำเนิดบ้านขุนนาง แต่ด้วยตำแหน่งของนนน่า เธออาจจะไม่มีโอกาสที่จะสนทนากับคนรับใช้ทั่วไป
「ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบความสัมพันธ์กับตระกูลที่พี่สนิทด้วยจะปรกติเป็นแบบนั้นเหรอ?」
เมลิสซ่าได้ตัดเข้ามาอย่างอ่อนโยนในการสนทนา
「เราก็ไม่ใช่บ้านที่ใหญ่ขนาดนั้นด้วย แต่ขณะที่เราทำธุรกิจ เราได้หลายคนแบบนั้น……แต่หนูไม่รู้เกี่ยวกับว่าบ้านของขุนนางทำกันยังไงนะ」
นั่นพอแล้ว ไม่ว่าในกรณีไหน มันโอเคตราบใดที่มันเป็นคนที่เราไว้ใจได้ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเราพูดเกี่ยวกับคอนเนคชั่นทั้งหลาย คนที่ผมรู้จักนั้นมีแค่บรูโน่และกัปตันอีไล และจากนั้นอังเดร ถ้าผมได้จ้างคนรู้จักทั้งหมดจากหน่วยจู่โจม มันน่าจะดีกว่าที่จะเรียกมันเป็นกลุ่มของโจร
「และดังนั้น นายได้มาที่ที่ของชั้น」
เราได้ไปกันเป็นขบวนและไปเยี่ยมบ้านของบรูโน่
ปัจจุบันเขาได้เช่าบ้านอยู่ และดูเหมือนจะหาบ้านในท่าทางที่ใจเย็นมากว่าเรามาก
「เอเกอร์……ไม่ มันจะดีกว่าสำหรับชั้นที่จะเรียกนายลอร์ดฮาร์ดเลตต์ตอนนี้มั้ย?」
เพราะกัปตันทุกคนรวมถึงบรูโน่ ได้ถูกมอบตำแหน่งขุนนางอัศวิน มันดูเหมือนเขามีแผนที่จะตั้งที่อยู่อาศัยภายในเมืองหลวงราชวงศ์ ในฐานะขุนนางใหม่เหมือนกับผมเลย ชื่อสกุลของเขาคือเลนสเตอร์ และเขาบอกว่านั่นมันคือชื่ือของที่ที่เขาได้ใช้ชีวิตอยู่มาก่อน
「นั่นไม่จำเป็นเมื่อเราได้อยู่ในที่ส่วนตัว ลอร์ด เลนสเตอร์」
เมื่อผมได้เล่นตลกกับชื่อของเขา เขาได้โบกมือของเขาขอให้ผมหยุด
「ยังไงก็ตาม อีไล……ลอร์ดอีไลได้ตำแหน่งขุนนางของบารอเนต ซึ่งสูงกว่าเรา มากกว่านั้น เพราะเขาได้วิ่งไปทั่วเพื่อที่จะเพิมกำลังติดอาวุธของชาติขึ้น นี่น่าจะไม่ใช่เวลาที่จะคุยเกี่ยวกับคนรับใช้กับเค้า」
「ด้วยนั่นเป็นอย่างนั้น ชั้นดูเหมือนว่าไม่มีทางเลือกจริงๆ นอกจากถามนายเกี่ยวกับมัน」
เหมือนกับจะพูดอย่า “อย่างโชคร้าย” บรูโน่ได้ยกมือของเขาขึ้น
「ชั้นก็มีที่นี่แค่เมื่อหนึ่งปีก่อนด้วยนะ รู้มั้ย? มากกว่านั้น ชั้นค่อนข้างอุทิศตัวของชั้นเองไปกับกลุ่มทหารรับจ้าง ดังนั้นชั้นเกือบจะไม่มีคนรู้จักที่ชั้นไว้ใจได้ ชั้นเกือบ……」
จากข้างหลังเขา ผู้หญิงที่อายุประมาณยี่สิบปีได้ปรากฏ และระหว่างที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่งดงามอย่างน่าทึ่ง ผมรู้สึกถึงบรรยากาศที่อ่อนโยนและสงบจากเธอได้
บนนั้นทั้งหมด ท้องของเธอได้ยื่นออกมาอย่างมากจากการมีเด็ก
「นี่คือแมรี่ เธอและครอบครัวของเธอเป็นคนที่ชั้นไว้ใจได้ นั่นทำไมถ้าชั้นได้ซื้อบ้าน ชั้นได้คิดว่าจะให้น้องสาวและน้องชายของเธอช่วยเหลือชั้น」
บรูโน่ได้ลูบไล้แมรี่อย่างอ่อนโยน และแมรี่พิงตัวของเธอไปบนเขา
เมื่อพวกเขาได้จบที่การพูดกันด้วยความรักกับกันและกัน ผมได้คิดเกี่ยวกับการแทงมือของผมเข้าไปที่ระหว่างต้นขาของคาร์ล่าในการคัดค้าน แต่เพราะผมจะเป็นภัยพิบัติถ้าเธอได้ตื่นเต้นทางเพศและกระโดดใส่ผม ผมตัดสินใจที่จะไม่ทำ
「ชั้นไม่สามารถเป็นที่ช่วยได้ครั้งนี้ แต่เราทั้งสองคนเป็นขุนนางใหม่ที่มีพวกน้อยมาก ชั้นจะเป็นความช่วยเหลือให้นายมากที่สุดเท่าที่ชั้นทำได้ ดังนั้นได้โปรดปรึกษาชั้นได้ทุกอย่าง」
ผมไม่มีการคัดค้านกับเรื่องนั้น เขาค่อนข้างเป็นคนดี และเขาแข็งแรงอย่างแน่นอน แต่ด้วยสิ่งต่างๆเป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่าผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะไปพบกับอังเดร……สำรวยโลลิค่อน
「คนรับใช้หือห์……นั่นยากอย่างแน่นอน เพราะทั้งหมดชั้นได้มีพนักงานที่ชั้นจ้าง วิ่งหนีไปกับเงินในที่ของชั้นด้วย」
เป็นมาตรฐานเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมได้คุยกับอังเดร เราได้นั่งตรงข้ามเคาน์เตอร์กันและคุยระหว่างดื่มแอลกอฮอล์ด้วยกัน
「ชั้นไม่ได้สนใจแต่บ้านของนายเต็มไปด้วยผู้หญิงสวยที่แต่งตัว มันจะเป็นอันตรายที่จะจ้างผู้ชาย แต่ชั้นไม่ได้สนใจมันนะ」
「เพราะทั้งหมดชั้นไม่อยากจะหลั่งเลือดที่ไม่จำเป็นน่ะ」
ด้วย ‘หืมม’ อังเดรได้ทำรอยยิ้มเล็กน้อย ในเงาของเสา พนักงานผู้หญิงคนเดิมได้หน้าแดงและมองเราอยู่
「งานมันเป็นงานที่ใช้แรงงานหนักมั้ย?」
「มันเป็นการตักน้ำจากบ่อน้ำสำหรับการใช้อาบน้ำและอุ่นเตา นอกจากนั้น ทำความสะอาดและซักเสื้อผ้าชั้นเดาว่า」
มาเรียได้กระตือรือร้นที่จะทำงานบ้าน แต่มันดีกว่าถ้ามีบางคนที่ช่วยเธอ
「บางอย่างเหมือนกับการตักน้ำจะไม่ถือเป็นแรงงานหนัก……มาดูกัน ชั้นมีบางคนในใจ ตามชั้นมา」
ที่ที่อังเดรได้มุ่งไปเป็นอาคารที่ทำจากหิน และขนาดมันใหญ่ แต่มันได้ค่อนข้างมีความเสียหาย ดังนั้นมันน่าจะไม่ใช่บ้านของขุนนางหรือคนรวย อังเดรเรียกผู้หญิงที่ได้ทำความสะอาดทางเข้าอยู่
「โอเรเลีย เธอสบายดีมั้ย?」
「อังเดร-ซัง! ขอบคุณมากๆเหมือนเคยค่ะ!」
ผูหญิงผมดำที่ชื่อโอเรเลียได้คำนับหัวของเธอเบาๆ เธอน่าจะไม่ใช่อายุที่เธอสามารถเรียกเป็นสาวน้อยได้ แต่เธอมีความสูงที่น้อยมาก และตัวของเธอก็บางด้วย
ตาของทุกคน รวมถึงผม ได้ติดไปที่อังเดร
ก่อนหน้านี้ ความชอบทางเพศของอังเดรได้ถูกสื่อสารไปกับทุกคนแล้ว
「มีธุระอะไรที่คุณมีวันนี้เหรอ?」
「มีบางอย่าที่ชั้นอยากจะคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ โดโรเธียอยู่มั้ย?」
「ค่ะ หนูคิดว่าแม่อยู่ในลานตอนนี้ ……คนข้างหลังคุณจะเข้าร่วมด้วยมั้ย?」
「ใช่ พวกเค้าโอเค พวกเค้าคือคนรู้จักของชั้นน่ะ เห็นมั้ย」
บางที่เพราะเลดี้อายุน้อยได้ระวังกับเรา เธอทิ้งไม้กวาดของเธอแล้วเข้าใกล้อังเดรมากขึ้น ท่าทางนั้นดูเหมือนบางอย่างที่ใช้กับพ่อที่อ่อนโยน มากกว่าใช้กับผู้ชาย
ลานบ้าน……ไม่ใช่ลานที่ถูกใช้เป็นบทบาทหลักของวัตถุประสงค์ทางความงาม มันได้เป็นบางอย่างเหมือนแปลงที่เรียบง่ายเพื่อปลูกหลายๆอย่าง ตรกลางของมัน มีผู้หญิงที่ได้ดูแลมันอยู่ และมีเด็กเล็กมากมายรวมกันอยู่รอบๆเธอ
「อะร้า อังเดร อะไรพานายมาที่นี่วันนี้ล่ะ? นายได้พาคนมาค่อนข้างเยอะเลยนะ」
「อังเดร~!」 「โอจิ*-ซัง!」 「กล้ามー」
«TLN: จี้ โอจี้ ลุง»
เด็กได้ล้อมรอบอังเดรทั้งหมดทันที ผู้หญิงน่าจะอายุประมาณ 40 ปี แต่กายของเธอไม่ได้เล็ก แต่มือที่ผอมและแก้มที่บางทิ้งความประทับใจค่อนข้างมาก นนน่าได้เห็นตัวที่ผอมของเธอและวางมือของเธอไปที่ปากเธอ ดูตกใจ
「โดโรเธีย เธอกินไม่เพียงพออีกแล้ว ใช่มั้ย?」
「ฟุฟุ มันโอเคตราบใดที่เด็กๆไม่หิว นอกจากนี้ มันฝรั่งจะพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยวอีกไม่นาน ดังนั้นมันโอเค」
อังเดรทำมันเทศที่เขาได้มาจากบาร์ ออกจากกระเป๋าของเขา แต่โดโรเธียมอบมันให้เด็กที่อยู่ข้างๆ
「เอเกอร์……ที่นี่คือ……」
แม้แต่ผมก็สังเกตมัน ที่นี่คือสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่รับหน้าที่ของการเลี้ยงเด็กที่ไม่มีญาติ และเด็กที่ถูกทิ้ง
「เราได้คุยระหว่างที่ยืนอยู่ ทุกคน ได้โปรดมาทางนี้ เด็กๆ ไปเล่นกัน แต่อย่าเหยียบบนแปลงซะล่ะ!」
เด็กๆ แม้ว่าระหว่างที่ได้แสดงความสนใจในเรา ดูเหมือนจะเริ่มเล่นวิ่งไล่จับ เราได้ถูกนำไปที่โต๊ะข้างในอาคาร มันได้ยับเยินจริงๆ ดูเหมือนพวกเขาน่าจะมีความไม่สะดวก แม้ว่าระหว่างที่พวกเขากินอาหารของพวกเขา
「ที่นี่ดั้งเดิมแล้วเป็นที่อยู่อาศัยของพ่อค้าที่ตกอับ ที่ได้ถูกขายให้ชั้นอย่างถูกๆ แต่อย่างที่นายเห็น ชั้นไมสามารถทำการซ่อมอะไรได้เลย」
โดโรเธีย ที่ได้ยิ้มและพูดขอโทษสำหรับบ้านที่ยับเยิน ดูมีความสุขตรงข้างกับหน้าที่ผอมบางของเธอ ดั้งเดิมแล้วเธอเป็นลูกสาวของพ่อค้า แต่การที่ไม่สามารถที่จะแค่มองเด็กๆที่หิวโหยในเมืองได้ เธอทิ้งบ้านของเธอและได้สร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ มันดูเหมือนว่าอังเดรได้ช่วยในการทำหลายๆอย่าง เช่นการนำอาหารมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ่อยๆ
「งั้นตอนนี้ เกี่ยวกับที่ชั้นอยากจะคุยด้วย ชายคนนี้เป็นขุนนางใหม่ที่ได้ถูกมอบตำแหน่งขุนนาง จากการเสียชีวิตของราชาคนก่อนน่ะ」
「โอ้ชั้น! งั้นท่านคือขุนนาง-ซามะ ได้โปรดยกโทษให้กับความไม่สุภาพของชั้นด้วย」
「เค้าบอกว่ามารยาทแบบนั้นมันไม่จำเป็นน่ะ ต่อนะ เพราะสิ่งนั้น เค้าดูเหมือนจะซื้อบ้านในเมืองหลวงราชวงศ์น่ะ เห็นมั้ย และได้หาคนรับใช้บางคน แต่เพราะเค้ามีคนรู้จักน้อยและไม่มีคอนเนคชั่นที่ไหนเลย มันดูเหมือนเค้าไม่มีวิธีที่จะหาใครซักคนน่ะ」
「และดังนั้น……นายแนะนำลูกๆของชั้นเหรอ?」
ตาของโดโรเธียหรี่ลงเล็กน้อย
「ใช่ ถ้าพวกเขาได้เป็นคนรับใช้ พวกเขาจะอยู่ในบ้านและสามารถที่จะกินอาหารได้ และชั้นคิดว่ามันจะทำให้สิ่งต่างๆ ง่ายขึ้นนิดหน่อยสำหรับเธอด้วยเหมือนกัน เห็นมั้ย」
「แม้ลูกๆของชั้นเป็นเด็กๆที่ดี ชั้นไม่ได้สอนมารยาทพวกเค้าที่จะทำงานในบ้านขุนนางนะ รู้มั้ย?」
「นั่นไม่ใช่ปัญหา ชั้นก็ไม่รู้เกี่ยวกับมารยาทมากด้วย คนที่จะถูกกวนใจโดยมัน คงจะเป็นนนน่า……คนที่ไม่มีอะไรนอกจากหน้าอกใหญ่ตรงนั้น」
「อะไร!」
「อ่ะร้า ยังไงซะถ้างัน……ได้โปรดบอกเนื้อหาของงานได้มั้ย?」
「ตักน้ำและอุ่นมัน และจากนั้นช่วยกับงานบ้าน ชั้นเดาว่านะ」
โดโรเธียไม่ได้ดูเหมือนว่าจะคิดแง่พวกทั้งหมดเกี่ยวกับมัน เธออาจจะกังวลที่เด็กๆของเธอถูกส่งไปสำหรับการฝึกงาน จะถูกขายออกไปหรือเปลี่ยนเป็นของเล่น
「โดโรเธีย ชั้นไม่ได้รู้จักกันนานกับคนนี้ แต่ชั้นรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนที่ไม่ดี สิ่งที่เธอได้กังวลจะไม่เกิดขึ้น」
「อังเดร ถ้านายพูดอย่างนั้น……」
「นอกจากนี้ ดูสิ พวกผู้หญิงที่ชายคนนี้พามาดูเหมือนจะไม่มีความสุขเหรอ?」
「ชั้นมีความสุข～」 「ชั้นด้วย」 「ตอนกลางคืน ของเค้าที่ใหญ่–」 「เงียบเลย บ้ากาม」 「ชั้นเป็นผู้ติดตามของเค้า!」
โดโรเธียได้รอยยิ้มของเธอกลับคืนมา
「นั่นจริง ชั้นคิดว่าชั้นมีตาที่ค่อนข้างดีสำหรับคน แต่พวกผู้หญิงของเค้าดูมีความสุข ยังไงซะ ถ้างั้น ประมาณที่คนที่นายจะรับไปฝึกงานล่ะ?」
「สำหรับตอนนี้ สามคนชั้นคิดว่า เพราะการตักน้ำจะเป็นแรงงานที่ค่อนข้างหนัก ชั้นจะมีปัญหาถ้าพวกเขาเป็นเด็กที่ตัวเล็กจริงๆ ที่นอนและอาหารจะถูกดูแลโดยชั้น」
「ถ้าเป็นอย่างนั้น……โอเรเลีย เธอไปเรียก [ครอล], [มิทตี้], และ [อัลม่า] มาซิ」
ไม่นาน มีเด็กชายคนหนึ่งและเด็กหญิงสองคนแสดงหน้าของพวกเขาอย่างเขินอาย
「ผมครอล!」
「หนูชื่อว่ามิทตี้ หนูยินดีที่ได้รู้จักท่าน」
「หนูคือ……อัลม่า……ยินดีทีได้รู้จัก」
เด็กผู้ชายที่เรียกว่าครอลได้ทำตัวแข่งแกร่ง แต่ได้สั่นอยู่ มิทตี้คือคนโตสุดและดูเหมือนจะมีท่าทางที่สงบ และจากนั้น เด็กผู้หญิงที่แสดงหน้าของเธอจากข้างหลังมิทตี้คืออัลม่า และเธอได้ตัวเล็กที่สุดในหมู่พวกเขา และกลัวอย่างเปิดเผย
「ครอลอายุ 12 ปี และแม้ว่าเค้ามีด้านที่ไม่เคารพเล็กน้อย เค้ามีพลังกาย มิทตี้อายุ 14 ปี คือพี่สาวคนโตของทุกคน และทำทุกอย่างได้อย่างมีทักษะ อัลม่าอายุ 11 ปี เธอค่อนข้างเป็นขี้ขลาดแต่……การเย็บผ้าเป็นจุดแข็งของเธอ」
「ยินดีที่ได้รู้จักพวกเธอทุกคน」
ผมยื่นมือออกไปเพื่อจะทำการจับมือ แต่ทุกคนยกเว้นมิทตี้ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะขจัดความกังวลของพวกเธอได้ และเหมือนจะตามขี้นมา อังเดรได้ส่งเสียงของเขา
「พวกนายได้ถูกมอบอาหารให้กินโดยโดโรเธียมาจนถึงตอนนี้ พวกนายควรจะทำงานนิดหน่อยและให้เธออยู่สบายๆบ้าง โดยเฉพาะนาย ครอล นายเป็นผู้ชาย ใช่มั้ย งั้นมั่นใจหน่อย」
「อ-โอ้ว! แน่นอนว่าผมจะทำ ผมไม่ได้กลัว!」
ครอลได้จับมือผมด้วยกำลังทั้งหมดของเขา มันดีกว่าถ้าเขามีพลังงานอย่างนี้เป็นอย่างน้อย อัลม่าก็ได้เข้าหาผมระหว่างที่สั่นเล็กน้อย เมื่อผมได้เอามือแปรงหัวของเธออย่างอ่อนโยน เธอได้กลับไปข้างหลังมิทตี้อย่างเงียบๆ
「แม้ชั้นพูดว่าพวกเธอจะทำงานในที่ของชั้น เพราะทั้งหมดมันยังอยู่ภายในเมืองหลวงราชวงศ์ ถ้าเธอมีเหตุผลกัน มันจะเป็นการง่ายที่จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง ดังนั้นอย่าประหม่าเกี่ยวกับมันมากเกินไป」
หลังจากที่ได้ถูกบอกว่าพวกเธอจะกลับมาที่นี่ได้อีกครั้ง หน้าตาของเด็กๆได้สดใสขึ้น มันแค่ธรรมชาติสำหรับพวกเธอที่ยังเป็นเด็ก ที่จะโหยหาแม่ของพวกเธอ แค่นั่นเพียงอย่างเดียวเป็นข้อพิสูจน์ว่าโดโรเธียได้ทำหน้าที่ในฐานะแม่ที่ดี
「ยังไงซะ ถ้างั้น เราจะคุยเกี่ยวกับรายละเอียดเต็มๆวันหลัง ตอนนี้ บ้านยังอยู่ระหว่างการถูกซ่อมแซม ดังนั้น ชั้นจะมาบอกพวกเธอเมื่อมันเสร็จแล้วนะ」
ผมพูดนั่นและจากนั้นยืนขึ้นจากเก้าอี้
「แล้วก็ มาสเตอร์ ให้อาหารบางอย่างกับทุกคนด้วยนี่ มันรู้สึกเหมือนว่าโดโรเธียจะกลับไปเป็นผู้หญิงที่ดี ถ้าเธอได้กินอย่างถูกต้อง」
เมื่อผมได้มอบจำนวนที่มันไม่น้อยเลยซักนิดอย่างหลบๆซ่อนๆ อังเดรได้พยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไรซักคำ
「ยังไง มันดูเหมือนว่าเธอได้ค่อนข้างถูกรักนะ แต่พอมาคิดว่ามาสเตอร์มีงานอดิเรกในการทำงานการกุศล……」
ผมจบที่การหยุดสิ่งที่ผมกำลังจะพูด ไม่มีทางที่มันจะเป็นบางอย่างแบบนั้น เขาได้รู้สึกตื้นตันใจมากโดยเด็กที่โชคร้าย และผู้หญิงที่อุทิศตัว ดังนั้นเขาเลยช่วยพวกเขา นั่นมันควรเป็นอย่างนั้น เจตนาที่สูงส่งแบบนั้นต้องไม่ถูกเป็นมลทินจากการหลงผิดที่ไม่บริสุทธิ์
「เด็กสาวตัวน้อย……ไม่ เด็กๆที่หิวโหยเป็นบางอย่างที่ชั้นทนดูไม่ได้ ทั้งหมดมันเพียงแค่นั้น」
มาแกล้งว่าผมไม่ได้ยินสิ่งนั้นกันเถอะ
「เมื่อชั้นมาที่นี่ในบางโอกาส……พวกเธอได้รวมกันรอบชั้น เด็กสาวตัวน้อยๆ……ไม่ เด็กๆ」
ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งนั้นอีกต่อไปไม่ได้แล้ว ความสามารถในการแยกแยะคนของโดโรเธียก็น่าสงสัยด้วย เธอปล่อยให้คนอันตรายเข้าและออกที่นี่อย่างแน่นอน
ร่างที่ถอยกลับของผม ที่ได้ไหล่ตก และอังเดร ที่ได้ยิ้มบางๆ อาจจะดูลวกๆไปบ้าง
「นายได้ยินนั่นมั้ย? นั่นเป็นค่าอาหารของเด็กๆ แม้ว่ามีพวกเขา 30 คนพวกเขาไม่ได้มีแม้แต่ 10 เหรียญทองแดงสำหรับอาหารมื้อนึงเลย」
「……」
「โต๊ะ 100 เหรียญทอง」
「เอ่อ!」
「พวกเขาพูดว่ามีเก้าอี้ที่ได้พัง ดังนั้นมีพวกเด็กๆที่ไม่มีทางเลือก นอกจากจะนั่งบนถังไม้ที่พัง ก้นของพวกเขาต้องเจ็บแน่ๆ」
「……」
「โซฟา 5 เหรียญทอง」
「แอ่ก!」
ข้างหลังชายสองคนที่เดินนำหน้าพวกเธอหนึ่งก้าว คำพูดที่กัดกินของคาร์ล่าได้แทงทะลุเข้าไปที่นนน่า หลังจากนี้ นนน่าได้เรียนรู้ที่จะประหยัดขึ้นมากกว่านี้
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
ชื่อ เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์
สถานะ ขุนนางอัศวินของอาณาจักรโกลเดนเนีย สมาชิกของทหารอาณาจักร
เงินเดือนประจำปี 80 เหรียญทอง
เงิน 250 เหรียญทอง (เงินและตำลงไปไม่ถูกนับ)
อาวุธ แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)
อุปกรณ์ เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)
พวกพ้อง ชวาร์ซ (ม้า), ซีเลีย, นนน่าอีเล็คตร้า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า
จำนวนคู่นอน 28
ราคาเสื้อผ้าทั้งหมด 50 เหรียญทองในการแยกรายการ ถ้าได้เปลี่ยนเป็นเงินเยนญี่ปุ่น จะประมาน 5,000,000*
«TLN: ประมาณ 1,500,000 บาท»
※ราคาของเสื้อผ้าได้ถูกตั้งให้เป็นราคาสูง เมื่อเทียบกับของชิ้นอื่น
ชุดทางการของเอเกอร์ 10 ทอง
ใช้ภายนอก 2 ทอง
ใช้ภายใน 2 ทอง
สำรอง 2 ทอง
จำนวนเหรียญทองรวมทั้งหมด 16 ทอง
คาร์ล่า, มาเรีย, เมลิสซ่า, ซีเลีย – ราคาของรวมสี่คน
(เหรียญเงิน) เสื้อผ้า 8 เงิน
ใช้ในบ้าน 2 เงิน
จำนวนเหรียญทองรวมทั้งหมด 4 ทอง
นนน่า ชุด 26 ทอง
ใช้ในบ้าน 4 ทอง
จำนวนเหรียญทองรวมทั้งหมด 30 ทอง
ภาพไม่เซ็นเซอร์ค้นหา oukoku e tsuzuku michi illustration ในกูเกิล
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord