บทที่ 21 เงามืด
หลังจากหยุดหน้าจอชั่วคราว จ้องบนตัวผู้ชายที่สวมหมวกแก๊ปสีดำ ผู้ชายคนนี้สวมชุดกีฬา สะพายกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาก
“แจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่หน้าประตูบางส่วน คนคนนี้อันตรายมาก ถ้าพบเห็น อย่าส่งเสียง ถึงตอนนั้นโทรหาฉันได้”
“ครับ ผม……ผมรู้แล้ว” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดอย่างงุนงง รีบใช้เครื่องรับส่งวิทยุแจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ
เซียวหยางทิ้งหมายเลขโทรศัพท์หนึ่งไว้ จากนั้นก็รีบออกจากห้องรักษาความปลอดภัยไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากออกจากห้องรักษาความปลอดภัยไปแล้ว เซียวหยางก็เดินไปในเขตชุมชน
เขตชุมชนมีทั้งหมดสิบสองตึก สี่ตึกเตี้ย แปดตึกสูง
เซียวหยางมาถึงด้านล่างตึกสูงตึกที่หกของเขตชุมชน หยุดเดิน แล้วมองไปที่ถนนสายหลักด้านนอก เปรียบเทียบตำแหน่งที่อยู่สักหน่อย
นักฆ่าน่าจะยิงจากบนตึกนี้ ไม่ผิดแน่
ขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นสูงสุด
ที่นี่มีผู้อยู่อาศัยสองคน ขึ้นไปเป็นบันไดหนึ่ง ประตูเหล็กอยู่ด้านในสุด เดิมทีมันควรจะถูกล็อก แต่ตอนนี้มันถูกเปิดแล้ว
เซียวหยางมุมปากยิ้มอย่างครุ่นคิด เดินสองสามก้าวขึ้นบันไดไป
ชั้นดาดฟ้ากว้างขวางมาก มองแวบแรก เห็นแค่ช่องระบายอากาศเพียงไม่กี่ช่อง และมีถังน้ำขนาดใหญ่หนึ่งถัง
เงียบอย่างค่อนข้างผิดปกติ
ในตอนนี้ ด้านหลังช่องระบายอากาศที่ขอบหลังคา มีเสียงหอบอย่างไม่เต็มใจดังขึ้นมา
“แม่ง ไม่คิดว่าจะล้มเหลวจริงๆ”
เขาสวมชุดกีฬา ในปากคีบบุหรี่หนึ่งมวน มันเป็นนิสัยของเขาที่จะสูบบุหรี่หลังเสร็จงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนภารกิจล้มเหลว มันทำให้เขาหดหู่นิดหน่อย เพิ่งสูบเสร็จก็เตรียมออกไป
แต่ตอนนี้กลับมีเสียงฝีเท้า นักฆ่ามีสัญญาณเตือนในใจทันที
“ใคร?”
นักฆ่าควักมีดสั้นออกมาจากกระเป๋าเป้อย่างเด็ดขาด พลิกตัว ลุกออกมาจากด้านหลังช่องระบายอากาศ
เซียวหยางยิ้มเล็กน้อย พูดขึ้นเรียบๆ “อย่ารีบไปสิ คุยกันก่อน”
นักฆ่ามีดวงตาน่าเกรงขาม แวบแรกที่เห็น เซียวหยางอายุไม่มาก ร่างกายเต็มไปด้วยจุดอ่อน แต่มีเจตนาฆ่าแผ่ออกมาจากคนคนนี้ ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังเผชิญกับเหวลึก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาคู่นั้น เหมือนกำลังมองสัตว์ดุร้าย
“แกคือคนที่ขับรถเมื่อกี้เหรอ?” นักฆ่าถามหยั่งเชิง
“ในเมื่อแกเห็นจากกล้องโทรทรรศน์แล้ว จะยุ่งยากถามทำไม”
“แค่เสียดายชุดนี้ของแก ทำให้แกเสียเปล่าจริงๆ”
เดิมทีนักฆ่าไม่พอใจ และโดนเซียวหยางทำให้ขายหน้าแบบนี้ ก็โกรธขึ้นมาทันที
“ไอ้เด็กนี่ กล้ามาทำลายงานของกู กูจะฆ่ามึง”
นักฆ่าเหมือนเสือดาวจำศีล ผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน มีดสั้นเปล่งประกาย แทงหน้าอกเซียวหยางทันที
เซียวหยางยังคงนิ่งไม่ขยับไปไหน จนกระทั่งมีดสั้นอยู่ห่างหัวใจเขาเพียงหนึ่งนิ้ว ร่างกายถอยหลังหนึ่งก้าว ขณะเดียวกันก็ยกมือขวาขึ้นมา ออกแรงทั้งหมดบนข้อมือนักฆ่า
เสียงดังกรอบ ข้อมือหัก มีดตกลงสู่พื้น
การเคลื่อนไหวรวดเดียว กระชับและมีประสิทธิภาพ ไม่มีการยืดเยื้อ
เมื่อเซียวหยางเผยมือขวาออกมา แหวนแปลกตาบนนิ้ว ปรากฏในสายตานักฆ่า
ทันใดนั้นนักฆ่าก็สั่นสะท้านไปทั่วร่าง แม้ข้อมือจะหักไปแล้ว เขาก็ลืมที่จะส่งเสียงกรีดร้อง
“แก……แกคือเจ้านายแห่งสำนักดราก้อน เซียวหยางเหรอ?”
แหวนบนมือ บวกกับอายุยังน้อย มีทักษะที่น่ากลัวเช่นนี้ ทำให้เขานึกถึงกองกำลังใต้ดิน การดำรงอยู่ที่น่าหวาดกลัว
สำนักดราก้อน เซียวหยาง！
กองกำลังใหญ่ที่ทำลายยุโรป อำนาจโหดร้ายป่าเถื่อน
เขามีทูตสวรรค์เสราฟิมทั้งสี่ ทูตสวรรค์หกปีกทั้งสิบสอง แต่ละคนล้วนเป็นปีศาจ
เขาไม่เคยคิดแม้แต่จะฝัน ไม่คิดว่าตัวเองจะเผชิญหน้ากับคนของสำนักดราก้อนจริงๆ
เซียวหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองคนคนนี้ พูดขึ้น “ถูกต้อง ยังพอรู้บ้างสินะ พูดมาสิ ใครส่งแกมา?”
นักฆ่าหายใจเข้าลึกๆ รู้ความแตกต่างราวฟ้ากับเหวของตัวเองและคิงดราก้อนแล้ว
ถ้าเขากล้าเคลื่อนไหวใดๆ เซียวหยางจะต้องทำให้กระดูกเขาหักเป็นชิ้นๆ แน่
ดูเหมือนวันนี้โชคร้ายยากที่จะหนี เขาหัวเราะอย่างเศร้าๆ แล้วพูดขึ้น
“สำนักดราก้อน ฮ่าๆ ไม่คิดว่าพวกแกจะเข้ามาแทรกจริงๆ”
“แต่ ถึงแม้ว่าจะเป็นสำนักดราก้อน มีเงามืดของฉัน แกก็เก็บผู้หญิงคนนั้นไว้ตามต้องการไม่ได้หรอก”
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป สิ่งที่พวกแกต้องเผชิญ ก็คือการฆ่าที่ไม่รู้จบ การฆ่า ฮ่าๆๆๆ!”
นักฆ่าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็เหมือนทำการตัดสินใจแล้ว สีคมชัดเป็นประกายแวบผ่านไป ทันใดนั้นร่างกายก็ล้มลงอย่างนุ่มนวล
หืม?
เซียวหยางรีบบีบคางเขาไว้ แต่สายไปแล้ว นักฆ่าได้กัดแคปซูลพิษ ฆ่าตัวตายไปแล้ว
ไฮโดรเจนคลอไรด์ ซึ่งเป็นสารพิษสูง เพียงไม่กี่กรัม ก็มากพอถึงแก่ชีวิตได้
มีแค่เฉพาะนักฆ่าจากองค์กรระดับโลก ถึงกล้าตัดสินใจฆ่าตัวตายหลังจากภารกิจล้มเหลว
เงามืด……
ไม่คิดว่านักฆ่าคนนี้จะมาจากที่นั่นจริงๆ
เซียวหยางค้นตัวนักฆ่าอีกครั้ง ไม่พบเบาะแสอะไรที่เป็นประโยชน์
“แม้แต่เงามืดก็เข้ามาแทรกแซง ดูเหมือนปัญหาเรื่องความปลอดภัยของหยุนซูจะใกล้เข้ามาแล้วสินะ”
เซียวหยางยืนขึ้นมา ดวงตามืดมน มองข้ามแม่น้ำไป ตึกตั้งตระหง่านของบริษัทหยุนซู สีหน้าเริ่มจริงจังขึ้นมาแล้ว
“ทูตสวรรค์หกปีก ควรทำอะไรสักอย่างแล้ว”
ออกจากเขตชุมชนไป เซียวหยางขับรถและขับช้าๆ ไปยังบริษัทหยุนซู
……
บริษัทหยุนซู ห้องทำงานประธานชั้นยี่สิบห้า
เย่หยุนซูกำลังตรวจสอบข้อมูลของบริษัทบางส่วน ในมือถือแก้วกาแฟ จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาในตอนนี้
“สวัสดี ขอโทษนะนี่ใคร?”
“หยุนซู ฉันเอง ฟางสง” เสียงจ้าวฟางสงดังขึ้นมาในโทรศัพท์นั้น
เย่หยุนซูขมวดคิ้ว ทำไมเจ้านี่ถึงโทรมาอีกแล้ว
“ฟางสงนี่เอง ขอโทษนะมีธุระอะไร?”
เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคราวก่อน เย่หยุนซูก็กระอักกระอ่วนมาก
อย่างไรแล้วฉันก็ทิ้งเขาไว้ที่ร้านอาหารตะวันตก มันค่อนข้างแปลกเกินไปจริงๆ
“อ่าฮะ ไม่มีอะไร คืนนี้แค่อยากชวนคุณไปทานอาหารเท่านั้น” จ้าวฟางสงพูดขึ้นในโทรศัพท์
คืนนี้มันไม่ใช่แค่มื้ออาหารธรรมดา สำหรับเย่หยุนซู จ้าวฟางสงมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ คืนนี้เขาต้องการเซอร์ไพรส์เย่หยุนซูอย่างเต็มที่
“ขอโทษนะ คืนนี้ไม่ว่าง”
สีหน้าจ้าวฟางสงไม่ค่อยดีนัก “หยุนซู ฉันรู้ว่าคุณมีความเห็นกับฉัน เรื่องคราวก่อนเป็นการเข้าใจผิดจริงๆ ฉันไม่ได้บอกว่าที่โจวเจี้ยนต๋าพูดเรื่องความร่วมมือคือการช่วยเหลือจากฉัน ลูกพี่ลูกน้องคุณพูดเอง ฉันก็หมดหนทางจริงๆ อ่า”
“ครั้งนี้ฉันอยากคุยกับคุณสักหน่อย ยังไงแล้วบริษัทจ้าวซื่อของฉันก็ยังมีสถานะอยู่บ้างในเมืองหยินโจวบางทีเราอาจจะได้ร่วมมือกันในอนาคตก็ได้นะ”
เย่หยุนซูขมวดคิ้ว “เรื่องคราวก่อนฉันเองก็มีบางอย่างผิดปกติ แต่ถ้าคุณอยากคุยเรื่องความร่วมมือจริงๆ ฉันก็ยินดีที่จะไปมากๆ”
“งั้นก็ได้ ถึงตอนนั้นฉันจะส่งเวลากับสถานที่ไปในโทรศัพท์คุณ เอาตามนี้นะ ลาก่อน”
ในห้องส่วนตัวโรงแรมธงไท่แห่งหยินโจว จ้าวฟางสงนั่งไขว่ห้างอยู่ มองวิวทิวทัศน์สวยงามนอกหน้าต่าง แต่ในใจกลับรู้สึกเสียดาย
ถ้าคราวที่แล้วเซียวหยางเข้ามาแทรกแซง ไม่แน่อาจจะได้มีความสัมพันธ์กับเย่หยุนซูไปตั้งนานแล้ว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ซับซ้อนและยากมากที่จะจัดการ