29 ท่ากัตซูกิ มาโกโตะ ได้หยุดในการเดินทางของเขา
“เฮ้, มาโกโตะ, นายจะเป็นหวัดนะ ถ้านอนในที่แบบนี้, รู้มั้ย?” (ลูซี่)
เมื่อผมลืมตา, ผมเห็นหน้าของลูซี่อยู่ตรงหน้าผม
มันมืดแล้ว
“ออ้า, ชั้นผิดเอง ชั้นนอนไปค่อนข้างนานหนิ, หือห์” (มาโกโตะ)
“นายทำอะไรนะ? แม้จะเป็นเวลากินข้าวเย็นแล้ว, นายก็ยังไม่มาเลย… ชั้นเป็นห่วงนะ, รู้มั้ย” (ลูซี่)
ลูซี่มีสีหน้าที่โกรธและเศร้า
“ชั้นพบกับเทพธิดามาน่ะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋?! เข้าใจแล้ว เธอว่ายังไงบ้างล่ะ?” (ลูซี่)
ผมจะพูดอะไรดี?
ผมไม่แน่ใจ
ผมควรจะบอกเธอลับๆภายหลังเกี่ยวกับโซลบุคของผม
“ชั้นถูกบอกให้ไปที่ลาเบรินทอส” (มาโกโตะ)
“ลาเบรินทอส? ดี! แขนชั้นคันแล้ว!” (ลูซี่)
“เธอจะมาด้วยหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ช-ชั้นไปไม่ได้หรอ?” (ลูซี่)
มันเป็นปัญหานะถ้าเธอมองผมด้วยสายตาที่มีน้ำตาแบบนั้น, รู้มั้ย
“เธอไม่ใช่ผู้ศรัทธาของเทพธิดา, ดังนั้นมันไม่จำเป็นที่เธอจะต้องทำตามที่เทพธิดาบอก” (มาโกโตะ)
“มันโอเค! มอนสเตอร์แถวนี้รู้สึกไม่พอแล้วหลังๆ!” (ลูซี่)
ยังไง, ทั้งหมดนี่เธอก็ระเบิดพวกมันทั้งหมดไง
ผมถึงจุดที่ว่าผมสมเพชมอนสเตอร์
“งั้น, ไปรายงานสมาคมว่าเราจะไปกัน” (มาโกโตะ)
“ใช่! นายรู้สึกมีไฟมากกว่าก่อนหน้านี้นะ, มาโกโตะ” (ลูซี่)
“หืม? จริงอ่ะ?” (มาโกโตะ)
“หลังๆมานี้นายดูหดหู่ด้วยแหละ” (ลูซี่)
ผมทำเธอเป็นห่วง, หือห์
ผมเกาแก้ม
ตำแหน่งได้ถูกกลับกันกับครั้งที่แล้ว
◇◇
“เอ๋?! ทำไมเป็นลาเบรินทอสตอนนี้ล่ะ?!” (แมรี่)
แมรี่-ซัง, นั่นดังไปแล้ว
“เธอมีดันเจี้ยนอื่นนอกจากอันนี้ หุบเขาซาลาแมนเดอร์ของประเทศแห่งไฟ; ป่าแห่งการหลงในประเทศแห่งไม้ที่มีดรายแอดส์; นายยังไปที่ถ้ำสิงโตสน้ำแข็งในประเทศแห่งน้ำได้” (แมรี่)
“อ่า, ปรกติแล้ว, ดันเจี้ยนระดับกลางแบบนั้นก็ได้เหมือนกัน” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่!” (แมรี่)
“แต่ผมตัดสินใจไปแล้ว” (มาโกโตะ)
แมรี่-ซังทำสีหน้าลำบากใจ
“เฮ้, ลูซี่-จัง, พูดอะไรกับมาโกโตะ-คุงหน่อยสิ” (แมรี่)
“หัวหน้าปาร์ตี้เราคือมาโกโตะ, ดังนั้นชั้นจะตามคำสั่งเขา” (ลูซี่)
ผมเป็นหัวหน้า?
ผมไม่รู้
ตอนนี้, มันดูเหมือนลูซี่เห็นด้วย
“แมรี่-ซัง, ผมไว้ใจเธอเรื่องเอกสารนะ” (มาโกโตะ)
“วววู้ห์…มาโกโตะ-คุงกับลูซี่-จังเป็นระดับเหล็ก, ดังนั้นตามกฎแล้ว, มันไม่มีปัญหานะ…ฮ่าาาห์” (แมรี่)
เธอบ่น, แต่เธอได้ดำเนินการให้เรา
ผมสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่แนะนำให้เราไปที่ลาเบรินทอส?
◇◇
“โออ้, มาโกโตะ, ชั้นได้ยินว่านายจะไปลาเบรินทอสนี่?” (ลูคัส)
“มันจะเหงาที่นี่” (ยีน)
ผมถูกเรียกโดยลูคัส-ซังและยีนที่กำลังดื่มอยู่ในแผงของสมาคม
ข้อมูลถูกส่งผ่านไปเร็ว
“ยีน, เอมิลี่อยู่ไหนล่ะ?” (มาโกโตะ)
แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอด
“เธอบอกว่าเธอจะไปกินด้วยกันกับลูซี่ข้างนอกน่ะ” (ยีน)
“พอนายบอกแล้ว, ชั้นก็ไม่เห็นลูซี่เหมือนกัน” (มาโกโตะ)
งั้นสองคนนั้นก็สนิทกันน่ะซิ
“งั้น, จะไปเมื่อไหร่ล่ะ?” (ลูคัส)
“มันยังไม่สรุปเลย ลุง, เอลแก้วนึง” (มาโกโตะ)
มากินด้วยกันเพราะไหนๆก็อยู่ที่นี่แล้ว
แผงนี้ใช้น้ำมันเยอะเพื่อทอดสิ่งต่างๆ
มันค่อนข้างเหมือนอาหารจีน
เอลเย็นนั้นไปด้วยกันดีกับอาหารจริงๆ
“คุณไปที่ลาเบรินทอสมาก่อนใช่มั้ย, ลูคัส-ซัง?” (มาโกโตะ)
“แน่นอน มันไม่มีระดับทองคนไหนที่ยังไม่ท้าทายลาเบรินทอสหรอกนะ” (ลูคัส)
“ไปไกลแค่ไหน?” (ยีน)
ผมก็อยากรู้
“หืมม, ลาเบรินทอสไม่ใช่ดันเจี้ยนปรกติ มันไม่มีมีชั้น 10 หรือชั้น 20 แต่มันเป็นชั้น บน, กลาง, ล่าง, แกน และชั้นที่ลึกที่สุด; ทั้งหมดแค่ 5 นี้ ชั้นไปถึงแค่แกน, แต่…อย่าเพิ่งไปที่นั่น, มาโกโตะ” (ลูคัส)
“ผมรู้ ชั้นล่าง กับ ชั้นแกน นั้นมีชื่อว่ารังมังกร, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
มันเป็นที่รู้กันหมด
ผมถูกสอนสิ่งนี้มาที่วิหาร
“ใช่มันมีมังกรดิน, มังกรน้ำ, และมังกรไฟ {เยอะมาก}” (ลูคัส)
“…นั่นฟังแล้วอันตราย” (มาโกโตะ)
“แต่มอนสเตอร์ในชั้นบนมีแต่พวกอ่อนๆ สิ่งเดียวที่นายควรจะระวังคงจะเป็นมิโนทอร์” (ลูคัส)
“ยามของชั้นบนของลาเบรินทอส” (มาโกโตะ)
“ยังไง, ถ้ามันเป็นลูซี่และมาโกโตะปัจจุบัน, นายน่าจะพอไหวยกเว้นนายจะโดนล้อมทีเดียว” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังเคี้ยวเนื้อทอดของเขาระหว่างที่ดื่มเอล
“ชั้นกลางมันมีหลายแบบที่ชั้นพูดมันได้ไม่หมด, ก็อบลิน, ออร์ค, ยักษ์กินคน, ซอมบี้, กระดูก, แวมไพร์, ลาเมีย, อารัคเน, ฮาร์พี; ทุกอย่างได้หมด” (ลูคัส)
“แต่นั่นมันไม่มีมอนสเตอร์ที่เก่งเวอร์” (ยีน)
‘ถ้าเป็นแบบนั้น แม้แต่ชั้นก็ไปได้’, คือสิ่งที่ยีนน่าจะคิด
นายอยากมาด้วยเหรอ?
“ไร้เดียงสา มอนสเตอร์ชั้นกลางจะอยู่กันเป็น ‘แพ็ค’” (ลูคัส)
“แพ็ค?” (มาโกโตะ)
“มันมีหัวหน้าอยู่ในแพ็ค, และพวกมันออกคำสั่งให้ทุกตัวโจมตีพร้อมกันหรือล่าถอย นักผจญภัยธรรมดาคงจะถูกล้อมและถูกกินในทันที” (ลูคัส)
“”……””
น่าากลัว!
อย่างที่คาดกับดันเจี้ยนที่ใหญ่ที่สุดในทวีป
ระดับความยากมันสูง
ผมไม่เจอเจอมอนสเตอร์ที่โจมตีพวกเราเป็นแบบรวมกลุ่มกันเลย
“นั่นไม่ใช่อย่างเดียวที่นายต้องระวัง” (ลูคัส)
“มันมีอีกเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นี่มันสำคัญ ในลาเบรินทอส, มันมีการล่ามือใหม่” (ลูคัส)
“อืม, ที่ว่า, นักผจญภัยที่มีประสบการณ์ที่น่ากลัว เตะมือใหม่ที่อวดดี?” (มาโกโตะ)
ถ้ามันเป็นแค่นั้น, มันฟังดูเหมือนทุกเมืองจะมีมัน
“มันไม่เหมือนอย่างนั้นซักนิด ลาเบรินทอสเป็นความใฝ่ฝันของนักผจญภัย มันมีนักผจญภัยที่ทำเต็มที่ในดันเจี้ยนในพื้นที่ของตน, รับความมั่นใจ, และซื้ออุปกรณ์ดีๆเพื่อท้าทายดันเจี้ยน, ใช่มั้ย? พวกเขาล่าพวกนั้น” (ลูคัส)
“”…””
“เป้าหมายที่ง่ายที่สุดคือพวกลูกของขุนนางที่เป็นนักผจญภัยเพื่อหาชื่อเสียง นักผจญภัยมือใหม่ที่มีอุปกรณ์ดีๆที่เห็นได้ชัด เป็นเป้าที่ดีสำหรับพวกเขา พวกนั้นจะถูกเอาอุปกรณ์ไป, และกลายเป็นอาหารของมอนสเตอร์” (ลูคัส)
“มาโกโตะ! อย่าไปที่ลาเบรินทอส!” (ยีน)
ยีนได้กลัวเต็มที่แล้วตอนนี้, เขาพยายามจะหยุดผม
ไม่ ยังไงซะ, ไฟผมได้มอดเกือบสุดด้วยบทสนทนานี้
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า, ถ้านายกลัวเพราะเรื่องนี้, ยอมแพ้ซะ ชั้นบอกนักผจญภัยทุกทุกคนที่มุ่งเป้าจะไปลาเบรินทอสเหมือนกันหมด” (ลูคัส)
“ยังไงซะ, แต่ผมก็ยังจะไปนะ” (มาโกโตะ)
เทพธิดาได้มอบคำแนะนำเฉพาะเจาะจงให้ผม ซึ่งมันหายาก
ผมปล่อยเหตุการณ์นี้ไปไม่ได้
แต่มันการพบปะอะไรที่ท่านพูดถึง?
“งั้นชั้นจะไม่หยุดนาย, แต่ให้แน่ใจนะว่าเนายเตรียมตัวไปอย่างถูกต้อง, โอเคมั้ย?” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังบอกผมด้วยสายตาที่จริงจัง
“รับทราบ” (มาโกโตะ)
ผมค้างลุงนี่เยอะจริง
เหมือนกันกับนักผจญภัยของมักกาเรน
หลังจากนั้น, ผมถูกบังคับให้ฟังการผจญภัยของลูคัส-ซังและเรื่องน่ากลัวของลาเบรินทอส
มาต่อยก2กัน, คือที่ยีนและลูคัส-ซังพูด, แต่ผมได้อยู่ในระหว่างการไปฝึกนิดหน่อย, และถูกพบโดยแมรี่-ซัง
“ไปกับชั้นหน่อย” (แมรี่)
◇◇
ที่ที่แมรี่-ซังพาผมไปอยู่ที่ชานเมือง, บาร์ที่ชื่อว่าอาซาคุสะ
ชื่อนี้…โอ้
“”เชียส””
เป็นสถานที่ที่หรู
มันต่างไปจากแผงของสมาคมและแคทเอียร์การ์เดน, มันเป็นสถานที่สำหรับผู้ใหญ่
ผมไม่รู้มารยาทในสถานที่แบบนี้, ผมจึงสั่งค็อกเทลที่พวกเขาแนะนำผม
มันค่อนข้างหนักในเรื่องแอลกอฮอล์
แต่สีมันเป็นสีฟ้าที่สวยงามนะ
“เฮ้, นายได้ยินเรื่องเกี่ยวกับลาเบรินทอสจากลูคัส-ซัง, ใช่มั้ย?” (แมรี่)
“ใช่, มันดูเหมือนจะมีอันตรายเยอะเลย” (มาโกโตะ)
“นายจะไปไม่ว่ายังไงเหรอ?” (แมรี่)
“เธอไม่อยากให้ไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
แมรี่-ซังไม่ตอบคำถามนั้น
เธอดื่มค็อกเทลที่มีเปอร์เซ็นแอลกอฮอล์สูงจนหมดและพึมพำสิ่งนี้
“นายรู้มั้ย, ชั้นเคยมีน้องชาย” (แมรี่)
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเรื่องนั้น
“อย่างนั้นเหรอ เป็นนักผจญภัย?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่ เขาไปที่ลาเบรินทอสเมื่อ3ปีก่อน” (แมรี่)
“……”
หรือนี่จะเป็น
“แค่หลังจากเป็นระดับเงิน เค้าาบอกว่าเค้าอยากสร้างชื่อให้ตัวเองเร็วๆและเลือดสูบฉีด” (แมรี่)
“เค้าทำอะไรอยู่ตอนนี้?” (มาโกโตะ)
ผมมีความคิดอยู่บ้าง, แต่ผมจบที่การถามมัน
“ชั้นไม่รู้ ชั้นติดต่อเค้าไม่ได้” (แมรี่)
“…”
แมรี่-ซังดื่มแก้วที่สองของเธออีกประมานครึ่งแก้ว
ติดต่อ…เขาไม่ได้, หือห์
“เค้าสัญญาว่าเค้าจะกลับมาปีละครั้งที่มักกาเรน หัวหน้าปาร์ตี้เป็นระดับเงิน, และเวลานั้น, พวกเค้าถูกเรียกว่า มือใหม่หัดเกิด*” (แมรี่)
*TLN : Rising Rookies
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
“พวกเค้าจัดการกริฟฟอนด้วยระดับเหล็ก 4 คน, ไม่ใช่นั่นน่าประทับใจหรอ?” (แมรี่)
“ช-ใช่” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ, แต่มันมีปาร์ตี้ระดับทองแดง 4 คนที่จัดการกริฟฟอนไปเมื่อเร็วๆนี้แฮ๊ะ สถิติของน้องชายชั้นได้ถูกทำลายไปแล้ว…” (แมรี่)
ออุห์, ผมควรจะพูดอะไรดี…
มีปัญหาเกี่ยวกับการสื่อสารนั้นลำบาก
“นายจะไปไม่ว่ายังไง?” (แมรี่)
เธอถามผมคำถามเดิม
ผมหลอกเธอได้, แต่…
“ผมไป แต่ผมไม่ทำอะไรโดยประมาทแน่” (มาโกโตะ)
“แต่นายอยากได้ชื่อเสียง, ใช่มั้ย?” (แมรี่)
“ไม่นะ” (มาโกโตะ)
ไม่ได้สนใจมันมาก
“โกหก! นายจะไปที่ลาเบรินทอส, แล้วยังพูดว่าไม่สนใจเรื่องชื่อเสียง ในท้ายที่สุด, นายจะประมาทแล้วไม่กลับมา!” (แมรี่)
“ม-แมรี่-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่อยากได้แบบนี้อีกแล้ว! รอบางคนที่ไม่กลับมา! อย่าไปไหนเลย!” (แมรี่)
เสียงที่ดังของแมรี่-ซังทำให้ลูกค้าในบาร์มองเราอย่างสงสัย
“อะไร?คู่รักตีกันเรอะ” “หน้าเด็กนะสำหรับคนสวยแบบนี้” “ไปทำที่อื่นไป๊”
“ม-มาสเตอร์” (มาโกโตะ)
ตอนนี้, มาจ่ายเงินและไปจากบาร์กันเถอะ
“ววววู้ห์…” (แมรี่)
แม่รี่-ซังกำลังร้องไห้
เธอพึมพำขื่อของบางคน, น่าจะเป็นน้องชายของเธอ
ผมให้เธอนั่นที่มานั่งเพื่อทำให้เธอใจเย็นลง
ผมยืนขึ้นซักพักแล้วพูดกับเธอ
“แมรี่-ซัง, ผมมันขี้ขลาด, ดังนั้นผมจะผจญภัยแต่ชั้นบนของลาเบลินทอสแปปหนึ่งแล้วกลับโดยเร็ว” (มาโกโตะ)
“…”
“ผมไปที่ลาเบรินทอสเพราะผมมีคนรู้จักอยู่ที่นั่น, คุณเข้าใจมั้ย” (มาโกโตะ)
ผมยังไม่รู้เรื่องนั้นแน่ชัด
มันคืออะไรที่เทพธิดาบอก
“คนรู้จัก… ผู้หญิงเหรอ?” (แมรี่)
“เอ๋, ไม่ ไม่ ไม่, ไม่ใช่” (มาโกโตะ)
ใช่มั้ย
มันเป็นแบบไหน, ท่าน-เทพธิดา?
(…)
ถูกเมิน
“หืมมม, งั้นบอกนั่นตั้งแต่แรกซิ” (แมรี่)
มันดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ดีขึ้น
“ออ้า, ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ที่เอะอะโวยวายขึ้นมากระทันหัน” (แมรี่)
“ไม่, หลังจากได้ยินเรื่องของเธอเกี่ยวกับน้องชาย ผมก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเป็นห่วง” (มาโกโตะ)
“อึนนน, พวกเราออกมาจากบาร์แล้ว เราทำอะไรต่อดีล่ะ?” (แมรี่)
“มันดึกมากแล้ว, ดังนั้นกลับกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“เออ๋? แม้ว่ามันจะหายากที่เราสองคนจะอยู่ด้วยกันสองต่อสอง?” (แมรี่)
มันคือแมรี่-ซังปรกติ
โล่งใจ
“เฮ้! เพื่อเป็นการขอโทษเรื่องที่บาร์ งั้นมาดื่มอีกที่บ้านชั้นเป็นไง?! ชั้นจะทำกับข้าวให้นายนะ” (แมรี่)
“เอ๋?!” (มาโกโตะ)
ห้องของผู้หญิงดึกแบบนี้นะ
หรือเหมือนกับ, นี่จะเป็นครั้งแรกที่ผมไปห้องผู้หญิงในชีวิต
“อ-อืม…” (มาโกโตะ)
“ตัดสินใจแล้วซินะ! มา! ไปกัน!” (แมรี่)
เธอดึงผม
อย่างบังคับ
ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอเมาและได้ยินเรื่องก่อนหน้านี้, ผมปฏิเสธเธอไม่ได้
ถ้าผมปฏิเสธ, แมรี่-ซังอาจจะจมอยู่กับเหล้าคิดถึงแต่เรื่องน้องชายเธอที่ไม่กลับมา
นั่นมันคงจะเศร้า
ผมอาจจะไปกับเธอได้ซักพัก
แต่ผมไม่สามารถอยู่ด้วยจนถึงเช้านะ
“โอเค, พวกเราถึงแล้ว~” (แมรี่)
บ้านของแมรี่ซังนั้นเดินห่างมาจากบาร์ไม่กี่ก้าว
อพาร์ทเม้นท์ที่ทำมาจากอิฐ
มันดูยุคเก่า, แต่มันค่อนข้างแฟนซี
“มา มา, เข้ามา, เข้ามา” (แมรี่)
“ไม่ต้องดัน, ผมเดินด้วยตัวเองได้…” (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะเข้าระหว่างที่ถูกดันด้วยกระแส, แต่
“หยุดก่อน”
พวกเราถูกเรียกให้หยุด
“ลูซี่?” (มาโกโตะ)
เธอทำอะไรในที่แบบนี้
“เก่ะห์, ลูซี่-จัง” (แมรี่)
“เฮ้! เธอมามาโกโตะไปไหน?!” (ลูซี่)
“มา มา, แมรี่-ซังเศร้าอยู่เพราะน้องชายของเธอไม่กลับมา ครั้งนี้ปล่อยผ่านเถอะน่า” (มาโกโตะ)
“น้องชายแมรี่? เขาสร้างชื่อให้ตัวเค้าในลาเบรินทอสและตอนนี้เล่นไปอย่างฉูดฉาดรอบๆเมืองหลวง; นายกำลังพูดถึงไคล์-ซังเหรอ?” (ลูซี่)
หืมม?
แต่นี่มันต่างจากที่ผมได้ยินนะ?
“แมรี่-ซัง, ไม่ใช่ว่าน้องชายเธอเสียไปแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นายพูดอะไรน่ะ, มาโกโตะ? น้องชายของแมรี่, ไคล์-ซัง เป็นส่วนหนึ่งในปาร์ตี้ดัง, กงเล็บสีทอง, และยังถูกเรียกว่าราชันแห่งรัตติกาลในเมืองหลวงนะ, นายรู้มั้ย?” (ลูซี่)
“ววววู้ห์…น้องชายที่น่ารักของชั้นไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว” (แมรี่)
“เฮ้! น้องชายเธอยังแข็งแรงอยู่สิถ้างั้น!” (มาโกโตะ)
แม้ว่าผมจะเป็นห่วงมาก
“มาโกโตะ, นายน่ะถูกหลอกง่าย” (ลูซี่)
“ชั้นไม่ได้หลอกเค้านะ! ชั้นแค่ไม่บอกเค้า!” (แมรี่)
เธอพูดบางอย่างเหมือนกับเทพธิดา
“หรือเหมือนว่า, เธอมาทำอะไรที่นี่, ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“ร-โรงแรมที่ชั้นพักอยู่แถวนี้! และนั่น, ชั้นได้ยินเสียงของมาโกโตะและแมรี่, ก็เลย…” (ลูซี่)
“ลูซี่-จัง, สตอล์กเกอร์*…” (แมรี่)
*TLN พวกชอบตาม
“ไม่ใช่นะ! อย่าพูดอะไรแปลกๆซี่!” (ลูซี่)
“อืม, งั้นผมเริ่มง่วงแล้ว, ผมไปล่ะนะ” (มาโกโตะ)
“”หยุดก่อน””
พวกเธอสองคนจับผมจากทั้งสองข้าง
แต่ผมอยากกลับไปแล้วนะ
ในท้ายที่สุด, แมรี่-ซัง, ลูซี่, และผมดื่มจนถึงเช้าในอพาร์ทเม้นของแมรี่-ซัง
พูดให้ถูก, แต่ผมน็อคตัววเองไปหลังจากดื่มได้หนึ่งชั่วโมงนะ
หัวผม…
โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน