ชาวบ้านในระแวกนั้นมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจทันที เมื่อพวกเขาเห็นอย่างนี้แล้ว การแสดงของเฉินเถียนเถียนในวันนั้นก็พลันสูญเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นแม้เฉินเถียนเถียนจะเคยถูกทารุณมาก่อน แต่การแก้แค้นบุพการีนับเป็นเรื่องที่ผิด หากทำเช่นนี้จะนับว่าเป็นลูกกตัญญูได้อย่างไร?
“หืม… เฉินเถียนเถียนทำร้ายเจ้าจริง ๆ งั้นหรือ?”
หลินชวนฮวาต้องการที่จะพยักหน้าเพื่อตอบรับ แต่เพื่อภาพลักษณ์ที่ดีจึงทำได้เพียงกล่าวออกด้วยท่าทางโศกเศร้า “ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง เถียนเถียนเป็นเด็กมีเหตุผลและยังยอมยกโทษให้ข้า”
ฉับพลันมีเสียงหญิงคนหนึ่งดังขึ้น “แม่นางหลิน… เจ้าคิดจะหลอกพวกข้าหรือไร? หากนางอภัยแล้ว เจ้าจะมานั่งร้องไห้เช่นนี้เพื่ออะไรกัน?”
สายตาทั้งหมดล้วนจับจ้องที่หลินชวนฮวาอย่างคาดคั้น
นี่คือคำถามที่หลินชวนฮวาต้องการ… เพราะจะทำให้นางสามารถแสดงละครต่อไปได้ นางตอบกลับเสียงเศร้า “เถียนเถียนเป็นเด็กดี ข้าเป็นแม่ย่อมต้องคิดถึงนางเสมอ เมื่อก่อนข้าละเลยความรู้สึกนางเพราะความไม่รู้ เพียงคิดว่าควรวางแผนอนาคตที่ดีให้นางตั้งแต่ยังเด็กจึงส่งนางไปที่บ้านของตระกูลหลี่!”
ชาวบ้านทั้งหมดพลันหัวเราะเยาะในใจแต่ยังคงแสร้งทำเป็นสงสารหลินชวนฮวา ทุกคนต่างรู้ดีว่านางใช้เฉินเถียนเถียนเพื่อเปลี่ยนอนาคตของลูกชายแต่กลับกล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมาได้อย่างไร้ยางอาย!
“นางพักอยู่ในบ้านของนายน้อยหลี่ทั้งคืนแต่กลับหนีรอดมาได้ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วอนาคตของนางจะเป็นอย่างไรต่อไป?”
‘เหตุใดแม่เลี้ยงที่ถูกลูกเลี้ยงเปิดโปงถึงนึกเป็นห่วงลูกเลี้ยงขึ้นมา? ไม่แปลกไปหน่อยหรือ?’
แม้จะรู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นปัญหาแต่ชาวบ้านก็เลือกที่จะเพิกเฉย พวกเขาเพียงดูการแสดงของหลินชวนฮวาต่อไปเท่านั้น ส่วนเฉินเถียนเถียนจะยังบริสุทธิ์หรือไม่ ไม่มีใครสนใจเรื่องนั้นเลย
หญิงชนบทมักจะเป็นเช่นนี้ ถูกปลูกฝังด้วยจริยธรรมและศักดินาจึงไม่มีใครอยากพูดถึงเรื่องดังกล่าว แต่ในทางกลับกัน ยิ่งเป็นเรื่องต้องห้ามมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดึงดูดความสนใจของผู้คนได้มากเท่านั้น ทุกคนเริ่มซุบซิบกันอย่างออกรส
“นายน้อยหลี่เป็นคนตัณหาจัด ไม่เคยมีหญิงใดหลุดพ้นเงื้อมมือเขาไปได้ แม้เฉินเถียนเถียนจะซูบผอมแต่ก็หน้าตางดงามยิ่ง เมื่อก่อนนางหยุนถือเป็นหญิงที่สวยที่สุดในเมืองนี้ แน่นอนว่าลูกสาวของนางก็ต้องงดงามไม่แพ้กัน นางสวยจนเกือบจะ…”
ทุกคนต่างรู้ดีว่าคืออะไรเพียงแต่ไม่กล้าจะพูดออกไป ทำได้เพียงสงสัยในใจ…
“แต่ในเมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แล้ว เฉินเถียนเถียนต้องกลับไปยังบ้านของนายน้อยหลี่ ว่ากันว่าหญิงที่ดีจะต้องมีเพียงสามีเดียว ดังนั้นเด็กสาวคนนี้จะไม่มีวันได้แต่งงานกับคนดี ๆ ได้เพราะถือว่ามีมลทินเสียแล้ว…”
หลินชวนฮวาแสร้งบีบน้ำตาแล้วพูดต่อ “ไม่! พวกเจ้าอย่าพูดเช่นนั้นเลย เถียนเถียน… ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง! ข้าเพียงอยากเลือกผู้ชายดี ๆ ให้ลูกเท่านั้น ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วข้าจะเป็นคนเลือกผู้ชายให้กับนางเอง!”
ทว่ากลับมีชาวบ้านคนหนึ่งตอบกลับด้วยความเย้ยหยัน “หวังจะให้หญิงสาวชนบทแต่งงานกับชายในตระกูลสูงส่ง… นี่เจ้าฝันกลางวันอยู่หรืออย่างไร? แม่นางหลิน… ข้าได้ยินมาว่าเจ้าทำทุกอย่างเพียงเพื่อลูกชายคนโต หากเป็นห่วงเถียนเถียนจริงก็จงแก้ปัญหาทั้งหมดให้นางเสีย!”
ทุกคนในระแวกนั้นพลันเห็นด้วยพร้อมกับส่งสายตาดูถูกให้กับหลินชวนฮวา
“เจ้าควรดีใจไม่ใช่หรือ? ในเมื่อเจ้าเป็นคนทำลายชีวิตของผู้อื่นเองแล้วจะร้องไห้เพื่ออะไรกัน?”
‘นางส่งลูกสาวให้นายน้อยหลี่เพื่อแลกกับอนาคตที่ดีของลูกชายไม่ใช่หรือ?’
‘หลินชวนฮวาแสร้งทำเป็นอ่อนแอและใจดีอย่างนั้นเหรอ? คนจิตใจดีจะกล้าทำลายชีวิตของหญิงบริสุทธิ์ได้ถึงเพียงนี้เชียวเหรอ? ทั้งยังคิดจะให้นางแต่งงานกับหลานชายของตนอีก!’
หลินชวนฮวาตั้งใจจะสร้างข่าวลือที่ว่าเฉินเถียนเถียนเสียบริสุทธิ์แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ทุกอย่างยังไม่ได้เป็นไปตามที่นางคาดหวัง!
หลินชวนฮวาต้องการทำลายชื่อเสียงของเฉินเถียนเถียนเพื่อให้นางโดนประณามและถูกขับไล่
แน่นอนว่าชายหนุ่มทุกคนอยากแต่งงานกับหญิงบริสุทธิ์ทั้งนั้น ไม่มีใครต้องการหญิงที่มีมลทิน แต่หลานชายของหลินชวนฮวานั้นเป็นคนโง่เขลา!
หากหลินชวนฮวาสามารถทำให้เฉินเถียนเถียนแต่งงานกับหลานชายของตนได้ก็นับว่าเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ เพราะนอกจากนางจะได้ครอบครองทรัพย์สมบัติของเฉินเถียนเถียนแล้ว ยังได้ขับไล่และแก้แค้นหญิงผู้นี้อีกด้วย!
น้องสะใภ้ผู้ซึ่งเป็นแม่ของหลานชายก็สนิทกับหลินชวนฮวา นางย่อมรู้ดีว่าพี่สะใภ้เกลียดชังลูกเลี้ยงเพียงใด อีกทั้งเฉินเถียนเถียนยังมีใบหน้าที่งดงามกว่าใครอีกด้วย หลินชวนฮวาต้องการบรรลุแผนการโดยไม่สนใจว่าใครจะนินทา นางแสร้งแสดงละครต่อไปเพราะหากให้หยุดตอนนี้คงไม่ทันแล้ว
“พวกเจ้า… พวกเจ้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร? เหตุใดจึงไม่คิดจะเห็นใจข้าบ้าง!”
หลินชวนฮวาลุกขึ้นหันหลังกลับเข้าบ้านพร้อมปิดประตูเสียงดัง!
อีกฝั่งของประตูมีแต่เสียงหัวเราะเยาะของชาวบ้านดังขึ้นอย่างชัดเจน
“ถึงพวกข้าจะไร้ความเห็นอกเห็นใจแต่ก็มิได้ใจร้ายเช่นเจ้า แม่ที่ส่งลูกสาวไปให้นายน้อยหลี่เพื่อแลกเปลี่ยนกับอนาคตที่ดีของลูกชาย… ยังกล้าเรียกตนเองว่าเป็นคนมีความเห็นอกเห็นใจอีกหรือ?!”
“ใช่! ทุกคนรู้ดีว่าจุดประสงค์ของเจ้าคืออะไรแต่ยังหน้าด้านมาบอกว่าทำไปเพราะความรักงั้นหรือ?! ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะอำมหิตเช่นนี้และไม่อยากคิดเลยว่าหญิงผู้หนึ่งที่ถูกเจ้าทำร้ายจะต้องทุกข์ทรมานเพียงใด?!”
หลินชวนฮวาโกรธจนแทบอยากจะออกมาโต้เถียงกับชาวบ้านเหล่านั้น แต่เพื่อเรียกคะแนนสงสารนางจึงทำได้เพียงกัดฟันและอดทนไว้
หลินชวนฮวาพยายามหาข้ออ้างในใจเพื่อปลอบโยนตัวเองเพื่อให้สงบจิตสงบใจลง
เฉินเฉิงเยี่ยกำลังจะได้เป็นขุนนางและหลินชวนฮวาจะกลายเป็นแม่ของขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อวันนั้นมาถึงจะไม่มีหญิงชนบทคนใดจะเทียบเทียมนางได้!
แม้หลินชวนฮวาจะหาเหตุผลมากมายมาปลอบใจตนเอง แต่ก็ยังไม่คลายความโกรธ
‘ในเมื่อพวกเขาต่างรู้ดีว่านางเสียบริสุทธิ์ให้ชายอื่นแล้ว เหตุใดคนเหล่านี้จึงเลือกที่จะโจมตีข้าทั้ง ๆ ที่ควรประณามเด็กคนนั้น?’
ส่วนเฉินเถียนเถียนอยู่ในโรงเก็บไม้อย่างสบายใจโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ข้างนอกนั้น…
เย็นวันนั้นเฉินเถียนเถียนจำได้ว่าตนเป็นหนี้บุญคุณหยุนเคอ จึงลุกขึ้นเพื่อออกเดินทางไปยังถ้ำ นางต้องการตอบแทนเขาแต่เมื่อไปถึงกลับพบว่าชายร่างใหญ่ไม่ได้อยู่ที่นี่
หลังจากรออยู่นานและไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะกลับมา นางจึงวางของในมือลงบนโต๊ะก่อนจะเดินกลับบ้าน ในช่วงเวลาเช่นนี้ผู้คนมากมายก็ต่างเตรียมตัวกลับบ้านจากการทำไร่ไถนาและล่าสัตว์เพื่อนำมาใช้เป็นอาหาร…